Lögberg - 10.05.1893, Blaðsíða 2

2
LOGBERG MIÐVIKUDAGINN 10. MAÍ. 1893
% ö g b e r g.
Ufíií! lít aö 148 Princess Str., Winnipeg Man.
aí The /Agberij Printing Sr Publishinq Coy.
(Incorporateii 27. May 1890).
Ritstjóri (Editor):
EINAR H/ÖRLEIPSSON
BUSINE.SS MANAGFR: JOHN A. BLÖNDAL.
UIGLÝhlNUAK: Smá-auglýsingar í eitt
kipt: 25 cts. fyrir 30 orö eöa 1 þuml.
(tálkslengdar; 1 doll. um mánuöinn. A stærn
rugly.-uugum eöa augl. um lengri tima af-
■láttur eptir samningi.
3ÉSTAD A-SKIPTI kaupenda veröur aö til
kynna shriflega og geta um fyrverandi bú
stað jafnframt.
UTANASKRÍpT til AFGREIÐSLUSTOFU
blaðsins er:
f <ll liia3ERC PRINTINC & PUBLISH- CO.
P. O. Bnx 368, Winnipeg, Man.
\jj \ n f. r i.'IFT ti) RITSTJÓRANS -r:
IltJTOR I,ii«BERfi.
V. O. ROV S-v- WTNNIPEO MAN
__JIIÐVIKUDA<- I STN 10. MAÍ 1893. —
Samkvæmt. laudslögum «r upp9ögn
kaupanda á blaöi ógild, nema bann sé
skuldlaus. hegar hann segir upp. — Ef
kaupandi. sem er 5 skilld viö Idað-
íö dytr vistferlum, án þess af) tjikyuna
beimilaskiftin, bá er það fyrir /lómstól-
unum álitin sýnileg sönuun fyrir prett-
vísum tilgang'.
Epiitleiðis verður hvei jum beim sem
sendir oss peninga fyrir bÍMðið sent viður
keuning fyrir borguninni á brjefaspjaldi,
hvort sem borganirnar hafa til vor komið
frá Umboðsmönnum vorum eða á annan
hátt. Ef menn fá ekki slíkar viðurkenn-
ingar eptir hæfilega lángan tíma, óskum
vjer, að þeir geri oss aðvart um það.
— Bandaríkjapeninga tekr blaðið
fullu verði (af Bandaríkjamönnum),
og frá íslandi eru íslenzkir pen-
ingaseðlar teknir gildir fullu verði sem
borgun fyrir blaðið. — Sendið borgun í
P. 0. Money Ordere, eða peninga í Re
ginir.red Letter. Sendið oss ekki bankaá
vísauir, sem borgast eiga annarstaðar en
S Winnipeg, Dema 25cts aukaborgun fylg
fyrir innköilan.
KE.MUR KÓLERAN?
Um Jietta mikilsverða efni, sem
almennin^i manna í Ameríku liggur
sjálfsagt Jyyngra á hjartaen flest ann-
að um Jyessar mundir, ritar Dr. P. H.
Jiryce, — sem minnzt var á í síðasta
blaði voru, rneð J>ví að hann er hjer í
baemim ti! Jiess að bera vitni í málinu
um Smead-Dowd- hitunaraðferðina —
i maí númerið af Canadian Maga-
zine. Hann bendir J>ar á, að sjikin
hafi gert vart við sig síðasta haust á
nokkur hundruð stöðum í Þýzkalandi,
Austurríki, Hollandi, Belgíu og
Frakklandi. Jafnvel pótt menn hafi
fengið mjög óljósar fregnir frá Rúss-
landi, J>á vita menn J>ó, að hún hefur
haldizt J>ar víðu allan veturinn, og
með vorinu hefur hún versnað á mörg-
um stöðum, sem vesturfarar hafa verið
að flytjast frá. Yitaskuld byrjar hún
ekki fyrir alvöru fyrr en fer að hitna
til rnuna S reðrinu. Og J>ó var J>egar
17. aprSl manndauðinn í Farís orðinn
30 af hundr. umfram pað sem venja
er til að meðaltali, og 150 menn
höfðu J>á dáið úr kóleru S Lorient,
porpi f norðvesturhluta Frakklsnds.
Með mjög mikilli varkárni segir
höf. að tala verði um kóleru-móttæki-
jeik borganna og porpanna S Amer-
fku, enda sje J>eim mjög ólíkt varið.
Mikið af bæjunum í Canada og norð-
vesturhluta Bandaríkjanna eru njflegt,
og peir eru tiltölulega lausir við götu-
prengslin og lokuðu garðana, sem um
er að ræða. j hinum gömlu bæjum
Norðurálfunnar. Svo mikið lopt og
sólskin kemst inn f hús í Ameríku, að
enginn famanburðnr er í hinum gömlu
borgutu '>g porpum f meginlandi
Norðurálfiiiinar.
Verksmiðju-iðnaður er tiltölulega
ntfr í Ameríku; pjettbýlið litið, að
uridaiTleknum fáeinum stöðum; pað
eru fáar ár í AmerSku eins óhreinar
eins og Norðurálfu-árnar, og margir
Ameríku-bæir hafa ágætt vatn. P'ólk-
ið er almennt skynugra hjer vestra,
og fúst á að hlýða lögum, sem setteru
í pvf skyni, að viðhalda heijsunni.
í Canada, einkurn í Ontario, og líklega
i Quebec, hafa bæjarstjómir látið sjer
mjög annt mn hreinlæti á hiiuim sið-
ustu áritri'. iiir gert allt, sem nnnt hef
ur n-rið til pess að alrnenningur
skyldi fá íi"tt vatn. Allt [>atta gefur
hinurn la'rða höfundi nokkrar vonir
uni, að kóleru n.óttækileiki bæjn í
Ameríku ninni ekki vera tiltöluleg-a
mikill.
Að liinu leytinu er j?nis atriði, sem
honum virðast ískyggileg. Tiltölu-
lega hafa að jafnaði mjög margir dáið
úr taugaveiki (typhoid), og pað er ills
viti. En ísjárverðast er pað, að í
mörgum bæjum Bandaríkjanna, og
líka f sumum bæjum Canada, er lftið
skeitt um að hafa vatnið gott. Vatn-
ið er yfir höfuð einna merkasta atriðið,
pegar um kóleru er að ræða. Eng-
land hefur um mörg ár sloppið við
kóleru, prátt fyrir pað, hve mikil
verzlunarviðskipti pess eru, og að
miklu leyti er pað pví pakkað, hvað
par er hvervetna gott vatn.
Niðurstaðan hjá höf. er sú, að
með hæfilegum viðbúnaði sje í raun
og veru ekki líklegt, að kóleran kom-
ist til Ameríku í sumar. Og skyldi
hún koma, pá ætti liún ekki að verða
voðaleg, ef yfirvöld og einstaklingar
eru nógu varkárir — nema ef hún nær
að festa sterkar rætur á einhverjum
einum stað, og er höf. auðsjáanlega
hræddastur við Chicago.
BÚSKAPUR í ARGYLE.
Brú 1. maí 1898.
Hörð hefir tíðin verið og langt
frá pví að vera lífgandi fyrir hveiti
yrkjuna, heljar frost á liverri nóttu og
kalsa stormar á daginn, [>angað til í
dag, að pað má heita vorbllða, og í
nótt, sem leið, var frostlaust að kalla,
enda voru uppskeruvonir bænda, pær
sem vanalega byrja með sáningunni, í
hagstæðri vorblfðu, um miðjan apiíl
mánuð, farnar að veiklast; og er
pað engin furða, par sem veður-óblíð-
an allt að pessum tima hefur keyrt
fram úr hófi frá pví sem við landar
pekkjum hjer í Ameríku; en all-mikið
eptir óplægt af liveitiökruiri fjölda
margra, sro ómögulegt er að hveitið
komist niður í akrana fyrr en töluvert
seinna en nokkru sinni áður síðan
1883.
Á örfáum stöðum, par sei.i akur-
blettir eru hálendastir, var byrjað að
herfa pann 24., ao plægja pann 20, og
að sá pann 29. f. m. En injög Iftið
hefur peim mönnuin orðið að verki
vegna frosta og of blanta akra.
í dag, 1. maí, er blíðu-veður og
er núsjálfsagt mjög víða byrjað. Sje
nú hveitinu ætlaður meðaltíini til full-
proskunar, miðnðurvið 11» áia reynslu
(1883—1892) okkar landa hjer vestra,
126 dagar, (stv tzii 111, lengsti 142),
svo ekki verði hægt að uppskera fyrr
en með byrjun septembermánaðar, pá
er pað ekki neir.a eðlilegt, að vonir
manna um ófrosra og góða uppskeru
hafi dofnað, af pví að frostin, sem mest
hafa skemmt hveiti hjer vestra að und-
anförnu, hafa verið um garð gengin
fyrir byrjun septembermánaðar. Að-
eins fyrstu frosrskemmdirnar 1883
urðu ekki íyrr en rióftina milli 7. og
8. septbr. En svo hefur nú ðunur
von vaknað lijá ymsum, sem mjer
fiuust að hali mikið við að styðjast, og
að minnsta kosti er bún mjög heppi-
leg að pví leyii, að liún viðheldur
fjöri og áhuga við sáuinguna, pó hún
dragist nokkuð laugt fram yfir vana-
legan tíina. Voniu er sú, að par
sem tíðarfarið hefur verið svo framúr-
skarandi kalt og snjóasamt fram að
pessum tíina, {>á muni sumarblíðan
haldast pvf leugur fram eptir haustinu,
svo hveitið geti p<5 sloppið við frost
og feugið fiilian proska. Sem ástæðu
mína fyrir p\ í. »ð pessi von hafi mikið
við að stvðja-t, má tiifærn, »ð vorið
1888 byrjaöi jcg að »á 30. apríl og
sáði hveiii pitö vorið seiriast ( f 10
ekrur) pann 10. inaí, og tjekk upp-
skeru ba Siað \uxtum oggæðurn rjett
eins og peir bændur í austurparti
byggðarim.ar, sem luku við hveiti-
sáningu nokkru fyrri. Nokkrir aörir
sáðu á likum og jafnvel sama tíma og
jeg, einn J>að jeg vissi tveimur dög-
um seinna, og var hveiti okkar f
hæðsta markaðsverði. sem J>á var
$1,00 og $1,05 búsli.
Vorið 1982 höfðu ísleiidingar
fyrstu uppskeru hjer 'cstra, utn 40
bushel af ekrunni af góðu og ófrosnu
hveiti. Hvenær peir fáu (4 eða 5
menn), sem pá áttu plægða og bak-
setta akurbletti, byrjuðu sáning, get
yeg ekki sagt um, en tveir búendur,
sem fiuttu hingað pað vorið, plægöu
sinn blettinn hvor og sáðu í pá (á
,,Sod“) um mánaðamótin (seinast f
maí eða fyrst í júní) og uppskáru bæði
mikið og gott hveiti um haustið.
Jeg hefi árlega sfðan jeg kom
hingað skrifað fyrstu sáningar og upp-
skerudaga, með fleiru viðvíkjandi
hveitiræktinni, og skal jeg setja ]>að
lijer, eins og pað hefurgerzt hjá mjer,
en pað er sem nsst pví almenna hjer
í austurparti byggðarinnar.
'< V Jó vrt C/) j| 1 •yuo>t«T/in Frá sáning til sláttar, j dagar. é-é .£,.5 ic _ rz tA í) ~ tlJZ 3 jT 3 Ji. **“ <Kr.
1883 1. mai 4. sept. | 125 15
1884 24. apríl 2. sept. | 130 174
1885 18. apríl 24. ágúst 128 20
1886 13. aprll 2. águst 111 »
1887 19. apríl 19. ágrúwtj 122 2<)}
1888 28. apríl 26. agúst| 120 ' 20
1889 31. marz 20. áorúst 142 84
1890 16. apríl 16. ágúst] 122 20
1891 10. apríl 28. ágústi 140 21
1892 19. apríl 20. ágústl 121 17
Fyrstu sáningardagar liafa sem optast
verið nokkuð mismunandi; paimig
hefur pað átt sjer stað, að einstaka
maður hefur Sáð nokkrum dögum á
undan öllum öðrum í litla akurbletti,
t. d. vorið 1889 sáðu tveir bændur
hveiti panu 22. marz, en pað prosk-
aðist ekk fyrr on pað hveiti, sem sáð
varmeð byrjun aprilmáuaðar, eins og
almennt var byr jað að sá pað árið, og
gaf rýrnri uppskeru.
Eptir skyrslunni er 10 ára meðal-
uppskera 17| búshel af ekrunni, og er
10 ára meðalsölu- og markaðs-verð
54 og einn tíundi cts busbelið. Hef-
ui pá hver hveitiekra gefið til jafnað-
ar $9,60. Auðvitað verður [>etta mis-
munandi eptir landslagi og par af
leiðaudi mismunandi eptir frost-
skemmdum; pví meira „alkali“ sem
er í láglendu sáðlöndunum, pví meiri
verða frostskemmdir, en pað er eink-
um í peim löndum, sem liggja ineð
fram norðurjaðri hyggðarinnar. með
fram lækjunum „Cypri'ss Riv«*r“ njr
„Oak Creek“, en par ern að eins fá
lönd íslendinga,, mn eða jafnvel inn-
an við 10. — Aptur eru fjölda margir
búendur, sem iiljóta að hafa fengið
mjög svipað pví sem jeg hef tilfært
upp úr ekrunni til jafnaðar árlega.
Jeg er gagnkunnugur einuin af peim
mönnum, sem mestog bezt hafa stund-
að hveitiyrkjuna hjer í austurparti
byggðarinuar. Hann flutti hingað
frá Winnipeg ásaint mjer vorið 1883
með einn uxa og eina kú, pað var öll
eignin;hafði sumrinu áður keypt plæg-
ingu á 4 ekrum. Nú hefur hann um
200 ekrur til sáningar á pessu vori,
og árangurinn af hans 10 ára hveiti-
yrkju er sá, að hann hefur blómlegt
bú, i byggingum, verkfærum, hross-
um, 8 að tölu, öllum ungum og flest-
um afbragðs duglegum, en skuldir
litlar í samanburði við eignirnar, að
eins $1800. Han i hefur 400 ekrur af
landi, par af keyptar 240 ekrur fyrir
$1000 að eins er hann i $800 skuld;
fýrir öll búsáhöld, byggingar, girð-
ingar kringum landið, hross, gripi,
fjenað m. fl. Hveitiland pessa manns
er að sama hlutfalli og mitt land á
nokkrum parti svo láglent, að hveitið
er undirorpið frostskemmdum, pegar
nokkrar frostskemmdir eiga sjer stað
annarstadar í byggðinni, en aldrei svo
að hveitið liafi ekki gengið á markaði
fyrir nokkurt verð, t. d. í haust sem
leið var hálf uppskera hans snert af
frosti, eins og á mínu heimili, og var
verðið hjá báðum hið sama 50 c. fyrir
helming uppskerunnar og 40 c. fyrir
hinn helminginn. Þessi maður er
Björn Sigvaldason og hef jeg fulla
vissu fyrir pví, að sáningar og upp-
skeru sk^rsla mín er í slnum dálkum
nákvæmlega eins og hann mundi hafa
samið kana, eins og líka markaðs-
verðið og ágóðinn af hverri ekru til
jafnaðar I pau 10 ár, sem liann hefur
húið hjer, virðist honum láta mjög
nærri pví almennasta, dálítið hærra
hjá einstaka manni, ajitur lægra hjá
öðrum, allt eptir mismunandi frost-
skemmdum.
Að jejr bcfi •'efnt B. S. er ekki
vegna pe.-.s, uð liann sje sá eini is-
lenzki bóndi hjer vestra, sem stór-
vægilega hefur grætt á búskapnum;
peir eru, pví betur, margir fleiri, held-
ur til pess að dnga fram sönnun fvrir
sk/rslu minni, ef einhverjum skyldi
detta í hug að efast um áreiðanleik
hennar, (að pví leyti sem hægt er að
búast við honum, hvað snertir al-
mennt meðaltal á ágóða ekru hverrar)
af peirri ástæðu að skyrslan sje ein-
göngu byggð á inínum eigiu ómyndar-
búskap. — En svo vil jeg beldur ekki
| ganjra fram hjá pví atriði, að búskapur
! nllmariíra slcndi i á völtuni fótnm til
j |>es' að pola stórar misfellur á upp-
Iskerniini í haust, ef skuidheimtnmenn
j verðn liarðir í kröfum, og pví valtari,
si-ui peir eru vngri í búskaparstöð-
iii)>>i Dftta hefur sínar sjerstöku or-
sakir, uðallega passar: ellilasleika eða
heilsubrest til J>ess að vinna, en að-
fengi: n vinnukraptur afardyr og opt
miðnr notasæll en liúsbóndans; of
lírið plógland til pess að mæta kostn-
aði, sem liggur í hestapörnm og öllum
nauðsynlegum jarðyrkju verkfærum;
óhöpp ofan á stórskuldir, svo sem
uppskerubrest, uppskeruskemmdir eða
skeppnumissir; vanbrúkun á láns-
trausti; en pað parf naumast að taka
pað fram, nð allur fjöldi nanna hefur
sezi að á löndunum algerlega með
tómar hendur og byrjað að hokra við
lánsfje eingöngu,sem opt er miðað við
allt of glæsilegar vonir og of stóran
llufí-
.Jón Olafsson.
BLAÐRAN SPRUNGIN 1ÖFUGRI
ÁTT.
▼ eit vel, að liægt er að segjn og er
sagt — að jeg hefði mátt pegja, jeg
sje <*kki svo hátt wtandandi í stiga
mannfjelagsiiis. En hvað sem pvi
lfður, vona jeg að hafa uiálfrelsi eins
og hver annar, og mun framvegis
hvo/ki spyrja Stgr. G. nje aðra að, pó
jeg láti ineiningu mína í Ijósi opinber-
lega. 1 hinni iriargumræddu grein minni
1 Lögbergi nefni jeg 3 menn á nafn
og læt pá njóta sammælis — Stgr. G.
scgir jeg taki fyrir „fmsa mennl!—
brigslar mjer um smjaður og fleiragóð-
gæti. Ilelzt virðist honum hafa orðið
bumbult af uminælum mínum um Mr.
G. Thorsteinsson að Gimli — jeg ljet
í ljósi, að nylendan mætti ekki missa
hann; pví getur hvorki Stgr. nje aðrir
neitað að er sannleikur. Deir sem
pekkja mig persónulega og satt vilja
segja, gita horið um, hvort j.-g get
ekki wagt meiningu mfna við livern
sem er, án sinjaðurs og hræ«ni. Srgr.
G. gefur í skyn, að jeg sje fátækur.
Að pví er injer engin minkun og jeg
er alveg óviss um að Stgr. G. stæði sig
betur fmfnuns sporum en jeg geri
með mína fjölskyldu og imdir inínum
kringumstæðum. Kálfskinns húfu-
hugmyndina skal jeg vera fáorður um;
Jeg hefi nú reyndar aldrei átt kálf-
skinns húfu á æfinui (hún er skáld-
skapur Stgr. G. að öllu leyti). Ó-
sannindum lians uin drykkjuskaji minn
virðist mjer ekki pörf á að anza.
Fjölyrði je.g svo ekki um petta
meira, og lysi yfir pvf, að jeg mun
ekki virða Stgr. G. svars framar, J>ó
hann komi aptur frum á ritvöllinn i
Kringlunni. Um p tta da ismál er
útrætt frá tninni hálfu. Það væri óðw
manns æði, að fara í langa ritdeiki við
Stgr. G„ pví eptir pessu svari hans
að dæma. til mín, er ekkert annað á
f>vf að græða en ósannindi og ópverra
frá hans hendi.
Husaviek P. O. 4. Maí 1893.
f>. .1. Mjófjfi.rð.
1 Hkr. 22. f. in. er svar móti
grein, er jeg ritaði í 29. tölublað Lög-
bergs J>. á„ frá einhverjum Stgr.
Guðvarðssyni í Winnipeg. í>etta
kom injer nokkuð óvænt, [>ví mjer
vitanlega hef jeg aldrei íuanninn sjeð,
nje nokkur viðskipti við hann átt.
En ekki dylst jeg pess, að mjer finnst
pað Ijótt af manninum að rjúka pann-
ig upp á sjer ókunnugan mann með
brigslum og ósannindum. Degar jeg
reit grein mina i Lögberg í vetur og
minntist á dansana í Víðinesbyggð-
inni, vissi jeg ekki að maður pessi
hefði verið á rjátli hjer um nylend-
unn. En af grein hans sje jeg, að
svo hefur verið. Og hversu heiðvirð-
ur maður, sem Stgr. G. kann að vera,
pá liggur næst að hugsa, að sá hluti
dansfólksins, sem lægst stendur að
skynsami, hafi lánað hann (Stgr.) til
að sverta mig opinberlega íneðbrigsl-
um og ósannindum, og gefið honum
textann til að leggjaút. Svo er líka
auðsjeð af grein hans, að hann
talar jafnframt „af sínu eigin“.
Grein lians lirekur ekki. eitt orð af
pvf sem jeg sagði. Stgr. segist hafa
verið íi „ýmsum danssainkomutn bæði
að Gimli cg víðar í nylendunni og
allt liafi farið siðlega fram.“ Má vel
vera; pað vill svo vel til að jegnefndi
ekki ósiðseini á nafn \ sambandi við
dansinn, svo petta kemur eins og
„fjandinn úr sauðarleggnum,“ er
tómt vindhögg og ekkert annað.
Dar sem jeg nefndi danssamkom-
ur í grein minni, segi jeg, að „heiðar-
legar undantekningar eigi sjer stað,“
pví sem betur fer eru pað ekki neina
fáeinar hræður, sem jeg sjerstaklega
átti við, og pví getur enginn neitað,
að parfara væri peim sein lægst standa
af dansfólkinu, að æfa sig svo í lestri,
að pað sje nokkurnvegin „bænabók-
arfært“ og geti skrifað nafnið sitt svo
lesandi sje, en að æfa sig í dansi
(kálfahoppi), pví pað munu vera sár-
fáir, sem lieitið getur, að kunni að
dansa. — Eitt er nokkuð eiukennilogt
við J>etta inál, að einmitt sumir peirra
sem máttu vita pað ineð sjálfum sjer,
að ummæli mín gátu ekki náð til
peirra —peim hinum sömu hefur pótt,
og hafa tekið uinmæli mín að sjer, og
fyllzt kristilegri vandlæting. Jeg
Oim. I’IitiktiIs,
Aðalskraddari borgarinnar, hefur [>ær
langstærstu byrgðir af fataefni og byr
til eingöngu vönduð föt. Hann
hefur altjend nóg að gera, og |>að
talar fyrir sjer sjálft.
Nyjar voiluvi!OI)li( koma inn
daglega.
480 MAIN ST.
Mutual Reserve Fund Life
Association of New York.
Tryggir lif karla og kvennu fyrir
allt að helmingi lægra verð og með
betri skilmálum en nokkurt annað jafn
áreiðanlegt fjelsg í heiminuni.
Þeir, sem tryggja lít' sitt S fjelaginu,
eru eigendur þess, ráða því að fillu leyt.i
og njóta alls ágóða, því hlmabrjefa hof-
uöstóil er enginn. Fjelagið getur því
ekki komizt 1 hemlur fárra manna, er
haíi það fyrir fjeþúfu fvrir sjáífa sig og
ef til vill eyðiipggi það.
Fjelagið er innbyrðis (mutual) lífsá-
byrgðarfjelag, og hið langstærsta og öti-
ugasta aí þelrri tegun/l I veröldinui.
Ekltert fjelag í heiminum hefnr
fengið jafnmikinn viðgang á jafnstutt
um tíma. Það var stofnaö 1881, en hef-
ur nú ylir
B) tíu þíxund meðlimi
er liafa til samans lífsábyrgðir úpp á
meir en trii htindruð oy þrjdtiu miltjónir
dollarn.
Fjelagið hefur síðau |>að byrjaði liorg-
að ekkjum og eríingjum dáinna meðlima
yfir 14~Ó mitljónir doUara
Árið sem leið (1892) tók fjelagið
nýjar lífsábyrgðir upp k liðugar BÓ rnillj-
ónir dolliiru, en borgaði út sama ár erf-
ingjum dáinna meðlitna $1,700,000,00.
Varawjóður fjelagsins, sem nú er
orðinn nál. 3% milljón dollara, skiptist
milli meðlima á vissum tímabilum.
I fjelagið hafa gengið yflr JS70/s-
lendingar er hafa til samans tekið lífs-
ábyrgðir upp á meír en $<>00,000.
Upplýsinmr um fjelagið eru nú til
prentaðar á íslenzku.
W. II. l’aiilson
Winnipeg, Man-
General agent
fyrir Man, N. W. Terr., B. Col. etc.
A. R. McNlClIOL, Mclntyre Block,
Winnipeg. Manager í Manitoba, Norð-
vesturlandinu og British Columbia.