Lögberg - 25.11.1893, Blaðsíða 1

LogBERG er gefið út hvern miðvikudag og
, laugardag af
The LÖGBERG PRINTING & PUBLISHING CO.
Skrifstofa: Afgreiðsl astofa: Prentsmiðja
148 Princess Str., Winnipeg Man.
Kostar $'2,oo um árið (i íslandi C kr.
borgist fyrirfram.—Einstök númer 5 cent.
Lögberg is puMished every Wednesday and
Saturday by
ThE LÖGBERG PRINTING & PUBLISHING CO
at 148 Princess Str., Winnipeg Man.
S ubscription price: $2,00 a year payable
‘n advance.
Single copirj 5 c.
(j. Ar.
Winnipeg', Manitolm, laugardaginn Íi5. nóvember 1893.
Carsleu & Co.
SJERLTÖK MÖTTLA SALA
í TVÆR VIKUR.
Kjorkaup! Kjorkaup!
Svartir klæðis jakkar fóðraðir tneð
opossum sem kosta * 10,00 á (>,00.
$ Coats (ir jiykku svörtu serge, vana-
verð er & 12,00 en seljast nú á 6,00.
FLÖJELS SKYKKJUR
sjerstök kjörkaup A Sealette og flöjels
k&pum og skykkjum á 7,50, 10,00,
19,00 og 25,00.
Carsley & Co.
344 MAIN STREET.
FRJETTIR
IAMDA.
í betrunarliúsið 1 Kingston er
nykominn maður, sem á að vera þar
tvö ár fyrir að hafa reynt að drepa
sj&lfan sig. l>að er í fyrsta sinni,
sem nokkrum manni í Uanada hefur
verið hegnt fyrir J>á yfirsjón.
Kafíólskir menn hafa skorað á
Ottatvastjóriiina, að synja skólalög-
unum, sem samf>ykkt voru í 1 errí-
torfa-pinginu í fyrra, staðfestingar.
Stjórnin hefur enn engu svarað, og
getur dregið að svara fram yfir nýár.
Tilraunin, scm gcrð var hjor um
daginn, eins og getið var um í síðasta
Lögbergi, til pess að sprengja í lopt
upp Nelsons-minnisvarðann í Mon-
treal, liefur komið mönnum j>ar eystra
í mjög mikla geðsliræringu. Þeir
þrtr piltar, sem höfðu j>að óf>okka-
verk fyrir stafni, voru allir af beztu
rettun., og einn vai sonur Merciers,
fyrrverandi stjórnarformanns Quebec-
fylkis, eins og skýrt liefur verið frá í
blaði voru. Lundúnablöðin gera at-
vik J>etta að umræðu-efni, og eru all-
harðorð. Meðal annars segir Pall
Mall Gazette, að illvirki þotta sje sjer-
lega ills eðlis. Frámunalega vel hafi
verið farið með franska Canadamenn
undir stjórn Breta, og j>eir hafi undan
engu að kvarta. Ef Canadamenn beri
nokkra sjerlega þykkju til franskra
manna par í landi, J>á beri J>essir van-
J>akklátu borgarar ábyrgðina, menn,
sem liafi allan liaginn af brezkri vernd,
en svívirði allt, sem Englendingum
J>yki vænst um.
Úr kolanámunum við Fort Sas-
katchewan í Alberta liefur verið tek-
inn moldarhnaus, sem kvað vera alveg
eins og sú jörð, sem demantar eru í
f Suður-Afríku, og meira að segja,
bjartur steinn, sem mjög líkist de-
raanti, hefur fundizt í j>essum hnaus.
Steinn J>essi á að sendast austur til
að raunsakast par.
Landmælingamenn, sem fóru til
Lal.rador i sumar, skrifa pær frjettir,
að 200 Indíánar muni hafa dáið j>ar úr
hungri siðasta vetur. Indíánar pessir
treysta eingöngu á hreindyraveiðar
fyrir veturinn. Dyrin færa sig á
haustin niður undir ströndina og drepa
Indiánar opt svo hundruðum skiptir á
einum degi. Eu í fyrravetur brugðust
þessar veiðar með öllu, og svo höfðu
mennirnir alls ekkert á að lifa.
ÍTLÖXD
Bærinn Kuclian á Indlandi fórst
með öllu af jarðskjálfta á fösrudaginn
var. Stórar sprungur komu í jörðina
og vall þar upp afarmikið af vatni og
varð úr því ilóð mikið. Fólkið gat
engu bjargað af eignum sinura, en
flyði til fjalla, það sem ekki va.ð
magnþrota af hræðslu. Bæjarbúar
voru 20,000—25,000, og J>ar af lialda
rnenn, að 1000 liafi misst lífið. Búizt
er við, að mörg önnur þorp hafi farjzt.
Mikil brögð eru að influenza-
veikinni sumstaðar I Norðurálfunni
um þessar inundir. í Blackburn á
Englandi hafa t. d. 10,000 manna
sykzt á þremur síðustu vikunum.
Á Englandi er allmikill áhugi
farinn að vakna fyrir hinni svokölluðu
„imperial federation“, o: nánara sam-
bandi milli Stórbretalands og ny-
lendna þess. Hjerum daginn hjelt
hinn nafnfrægi sagnaritari Leckey
fyrirlestur um það mál í Lundúnum,
og var prinsinn af Wales forseti sam-
komunnar. Leckey er mjög mótfall-
inn þeirri kenning Manchestermann-
anna, að pólitiskur aðskilnaður sje
betri en sambandið bæði fyrir Stór-
bretaland og nylendurnar. Hann
hjelt irpperial federation mjög fast
fram í fyrirlestri sínum. Lundúna-
blöðin hafa mikið talað um þennan
fyrirlestur, og að því er sjeð verður,
eru þau að minnsta kosti mótfallin að-
skilnaði.
í óveðrinu mikla um síðustu helgi
fórust, eptir þvl sem staðhæft var I
brezka þinginu í fyrradag, 237 manns
fram raeð ströndurn Stórbretalands og
írlands. Sömu dagana drukknuðu
og 127 fiskimonn fram með Jótlands-
ströndum.
ItWIHUIKIN
Norðraenn I Bandaríkjunum eru
að safna fje til þess að kaupa skip ð
„Víking“, og halda honum hjer í land-
inu sem stöðugum vott um fað, að
J>að liafi verið Norðurlandamenn, sem
fyrstir fundu Ameríku.
1 Ironwood, Mieh., hafa 5000
n&mumenn verið atvinnulausir síðan í
júnl. 800 skógarhöggsinenn J>a-
hafa ekki heldur neitt hatt að gera.
1 ullar 20,000 manna hafa ekkert ann-
að á að lifa en kartöflur og einhverjar
rætur. Neyðin I Ironwood er sögð
mest stafa af taugaveiki, sem var J>ar
afarskæð í sumar. Fin 1000 börn eru
hungruð dagsdaglega, og geta auk
þess ekkert komizt út úr kofunum
fyrir fataleysi.
ílarö'ir tímar.
L>að J>ykja óvenjulega illir timar
í Canada í haust. En þogar þess er
gætt, hvað menn hafa við að stríða að
minnsta kosti sumstaðar I landinu
mikla næst fyrir sunnan okkur, þá
verða menn að kannast við, að Canada
hefur staðið sicr furðu vel í ár.
Blað nokkurt hefur nvlega vakið
athygli manna á bænarskrá, sem
bændur i austurbluta Oregon hafa
skrifað undir. Bænarskráin er stíluð
til stórkaupmanna og baukastjóra í
ríkjunum á Kyrrahafsrtröndinni, og
fer fram á, að J>eir gangi ekki í haust
eptir skuldum 'sínum hjá kaupinönn-
um í Austur Oregon og Austur Was-
hington. I>ví er haldið fram í bænár-
skrám þessum, að hveiti sje nú óselj-
andi á J>ví svæði. Ofurlítið hefur ver-
ið selt fyrir 28, 32 og 35 cent búshelið
— sem er lægra en kostnaður bænd-
anna liefur verið — og J>eir geta ekki
selt fyrir það verð, nema með því að
fara alveg á höfuðið. I>eir láta í ljós
f>á skoðun, að liveitiverðið muni hækka
svo, að ef bændur geti dregið að selja
það þangað til 15. desember, {>& muni
menn geta fengið fyrir það dálítið
meira en það hefur kostað J á. Og því
skora þeir á stórkaupmenn og banka-
stjóra að umlíða skuldanauta sína, að
svo miklu leyti, sem þeim er unnt,
þangað til í næsta janúar.
Frá Norðurálfunni eru frjettirnar
ergu betri. í akuryrkjusveitum Rúss-
lands og Þyzkalands, og sumum pört-
um Frakklands og Belglu, eru vand-
ræði mikil, en að líkindum er ástand-
ið verst í Austur-Rússlandi og vestur-
hluta Bandaríkjanna, einkum í nárna-
hjeruðunum. Par virðist horfa til
verulegs haliæris.
Þótt menn hjer I vesturhluta
Canada finni allþungt til lága vorðs-
ins og háu tollanna þá eru örðugleik-
ar manna hjer litlir í samanburði við
það sem sumstaðar annars staðar á sjer
stað, eins og þegar hefu^ verið sagt.
Að hinn leytinu gera menn sjersterka
von um að hveitiverðið fari nú hækk-
andi. Hveitibyrgðirnar í Evrópu eru
litlar, og orsakir þær, sem haldið hafa
spekúlöntum frá að kaujia hveitið, eru
nú horfnar. Vonandi verður J.ví næsta
ár betra, að þvi er hveitiverðið snertir.
Dag-uerre-myn din.
ÚR KXItUKMINNINGUM DAN8KS LÖG-
REGLUJIAXXS.
Á öðru lopti í „Skápnum“ — al-
þekktu húsi í Rigensgötu — hafðist
við fyrir nokkrum árum fátæk fjöl-
skyida, Knob skraddari með konu
sinni og fullorðiuni dóttur. Fólk
þetta bafði með iðni sinni og reglu-
semi og fyrirmyudar-samkomulagi
fengið töluveit álit meðal annara fá-
tæklinga, sem heima áttu i þessu liúsi.
Ivnob vann venjulega fyrir herliðið,
e.i lól. þó líka að sjer skraddaraverk
fyrir aðra. Jeg útvegaði honum
stundum ofurlítið að gera, og hann
leitaði við og við ráða til mln í yms-
um efnum, og J>ess vegna varð jeg
all-kunnugur högum lians.
Meðal annars kvartaði hann opt
undan þvf, að liann væri neyddur til
að hafast við í „Skápnum“, og láta
Júlíu dóttur sína sjá þá óviðfeldnu
atburði, sem of opt gerðust meðal ann-
ara þar í húsinu, og eitt af því sem
hann þráði innilegast var þvi það, að
koma lienni fyrir hjá einhverri góðri
fjölskyldu, þar sem hún gæti fremur
lært eitth'að eo hún gat beima hjá
LÆKNAR ADRA
Mun lækna yður; svo er því varið með
AYER’á Sarsaparilla, þcgar hún er tekin
iun við veikindum, sem stata af ólireinu
blóði; en þó að þetta sje vatt um AYERS
S'irsaparilla, eins og þúsundir manna geta
vitnað, þá er ekki hægt að segja það með
sanni um öunur lyt', sem óhlutvandir verzl-
unarmenn kunna að mæla með, og reyna
að tieka yður með, eins og þau sjeu „alveg
eins góð eins og Ay-rs“. Takið Ayers
Sirsaparilla og ekkert nema Ayers, ef
þjerþurfið blóðhreinsandi meðal, og iið
munuð hafa gott af því til langframa. Þetta
meðal hefur um nálega 5o ár haft miluð
álit á sjer, og læknað fleiri menn en nokk-
urt annað lyf hefur g>rt. AYERS Sarsa-
parilla upprætir hvern snert af kirtlaveiki,
sem að erfðum hefur komið, og aðra blóð-
sjúkdóma, og nvtur trausts almennings,
eins og hún á skilið.
Sarsapari lla
„Jeg get ekki stillt mig um að lúta í 1 jó->
fögnuð minn út af þeirri heilsubót, sem
jeg lief fengið við að neyta AYERS Sarsa-
parilla. Jeg þjáðist af nýrna sjúkdómi
hjer um bil sex mánuði, og hafði miklar
þrautir í mjóhryggnum. Auk þeis var
líkami m;nn þakinn graftrarbólum. Mjer
batnaði ekkert af þeirn meðölum,sem mjer
voru ráðlögð. Jeg fór svo að taka AYERS
Sarsaparilia, og á stuttnm tíma voru þraut-
irnai Uættar og útbrotin horfln. Jeg ráð-
legg hverjum untrum karlmanni eða konu
sem þjáist af sjókdómum. er strfa af ó-
hreinu hlóði, að taka 4\rERS Sarsaparilla,
hvað gamall, sem sjúkdómuiinn kann að
vera.“ — H. L. Jarmann, 33 William st.,
New York City.
MDN LÆKNA YDUR.
llúið til at Dk J. C. Ayer & Co„ Lowell,
Mass.
sjer. Honutn fór eins og svo mörjr-
um öðrum feðrum, að hann hafði til-
hneiging til að tala um hina mörgu á-
gætu eiginleika dóttur sínnar, og
liann var sannfærður um, að með tím-
anum mundi hún koniast í einhverja
æðri stöðu en heiraa hjá honum. Einu
sinni bað hann mig, að koma Júlíu
fyrir á einhverjum stað, sem væri við
hennar hæfi. Jeg reyudi fyrst að syna
honum fram á, hve örðugt það væri,
en liann hjelt ssmt áfram beiðni sinni
utn að jeg gerði eitthvað fyrir dóttur
luns, og að lokum varð jeg að lofa
lonum því, að jeg skyldi halda spurn-
um fyrir um stað handa stúlkunni. En
svo lenti jeg í svo miklu annríki,
að jeg gleymdi alveg þessu lof-
orði, og með því að ekki var
laust við, að jeg skam.naðist mín
fyrir þessa gleymsku, þá forðaðist jeg
Kt.ob svo sem mjer var unnt, og varð
þvl fremur fátt með okkur um það
leyti. Svo byst jeg við, að hjer utn
bil eitt ár hafi verið liðið, frá þvl er
jeg hafði talað við hann; þá kom liann
einu si íni inn í lögreglustofuna og
bað um að mega tala við mig einslega.
Jeg fór því með lionum inn í annað
herberoi, tók eptir þvf, að hann var
raunalegur á svipinn, og spurði jeg
hann J>ví tafarlaust, hvað gengi að
honum.
„Æ“, sagði hann stamandi með
tárin í augunum, „Júlía hefur gert
móður sinni og mjer mikla sorg, og
við biðum þess aldrei bætur.“
„Hvernig þá?“ spurði jeg og
kenndi í brjósti um hann.
„Fyrir ö—8 vikum,“ hjelt hann
áfram, „tókum við ept’r því, að Júlía
breyttist mjög undarlega. Móðir
hennar færði það í tal við hana, og
hún leyndi engu. Húa kvaðst eitt-
hvað um tvö ár hafa verið trúlofuð
friðum, ungum manni, sera hjeti Karl
Verner; hann var skrifstofumaður hjá
N. stórknupmanni, og hafði lofað að
ganga að eiga hana, jafnskjótt sem
hann fæiðist svo upp, að verða gerð-
ur að föstum verzlujiar-S9fl4Ítíl3T1<ii;
f Ni'. 02.
honum hafði verið lofað þeirri stöðu,
en þangað til hann kæmist í hana
hdfði hann beðið hana að leyna alla
trúlofun þeirra. Fyrir skömmu siðan
átti hann að fara verzlunarferð til út-
landa, og eptir J>vl sem hann hafði
sagt henni, verða að heiman 5—ö vik-
ur; síðan hafði liún ekkert frá honum
frjett, en alveg sannfærð var hún um
það, að hann mundi standa við loforð
sitt um að ganga að eiga liana. Við
urðum að taka þessu svo vel sem okk-
ur var unnt, og gerðum okkur beztu
vonir um, að Verner hefði gert loforð
sín í einlægni; en í vikunni sem leið
komst hún á fæðingarstofnunina, cg
ól þar dreng, án J>ess að hafa frjett
neítt frá unnusta sínum, og þá gat jeg
ekki lengur stillt mig um að fara að
grennslast eitlhvað eptir honum. Jeg
sneri mjer fyrst til skrifstofu N. stór-
kanpmanns, og spurði livenær herra
Verner mundi vera væntanlegur lieim
aptur, og þjer getið ímyndað yður,
hvernig mjer varð við, þegar skrif-
stofumennirnir gerðu ekki nema hlæja
að mjer, og sögðu, að þar væri eng-
inn maður, sem hjeti því nafni. Jeg
flytti mjerþess vegna til heimilis hans
sem var I húsi einu í Norðurgötu,
en þar þekkti fólkið hann 6kki heldur
því að hann liafði að eins notað her-
bergið til að bregða sjer þar inn við
og við, og aldrei sagt nafn sitt eða
stöðu. Aðrar tilraunir, sem jeg lief
gert til að finna þann mann, sem tælt
hefur barnið mitt, hafa verið jafn-
árangurslausar, og það er naumast
neinn vafi á því, að þessi Verner, sem
svo kallar sig, er svikari, sein hefur
notað sjer trúgirni Júlíu til þess að
draga hana á tálar. Jeg er nú kom -
inn“, sagði hann að endingu, „til þess
að biðja yður aö lijálpa mjer til að
finna liann, þótt ekki sje til annai-?,
þá að minnsta kosti til þess, að barn-
unginn geti fengi rjett nafn föður
sins.“
„En veit þá annars dóttir yðar
ekkert, sem gæti verið mönnum til
leiðbeiningar til þess að finna J>ennan
br. Verncr?“ spurði jeg.
„Nei, alveg ekkert“.
Hann syndi mjer svo Daguerre-
mynd af ungum fríðum manni, með
hreinskilnislegt og djarflegt andlit,
mjög vandlega greiddum og ágætlega
búnum.
„Hjerna sjáið þjer myndina af
honum“, sagði Knob; „þetta gaf banu
Júlíu einu sinni.“
Jeg virti haua vandlega fyrir
rnjer, og hugsaði mig um, hvort jeg
kannaðist við manninn, en hvorki jeg
nje neinn af embættisbræðrum mínum
sem myndina sá, þekkti manninn, sem
hún hafði verið tekin af.
Jeg reyndi samt að hugga vesa-
lings manninnsvo sem mjer var unnt,
og lofaði að gera allt sem jeg gæti til
þess að finnaþennan unga mann; jeg
lagði mig og mjög i framkróka með
það, en þrátt fyrir J>að varð jeg innan
skamms að hætta við alla þá leit, þvl
að hún varð alveg árangurslaus, og
fjekk þaðmjög á Knob og konu hans.
t>egar Júlía var loksins send burt
af fæðingarstofnuninni með hv.Itvoð-
unginn sinn, kom hún heim aptur til
foreldra sinna, og sýndu þau henni I
fyrsta ástúð og vorkunnlæti, án J>ess
að átolja hana hið minnsta.
Svona gekk nokkur tími, þangað
til faðir hennar sagði henui einu sinni
að hann liefði frjett um fjölskyldu úti á
landinu, sem væri fús á að taka að
sjer baru hennar fyrir fullt og allt, ef
hún vildi afsala sjer öllum rjetti til
þess.
(Meira).