Lögberg - 06.06.1895, Blaðsíða 3

LÖGJ3ERG FIMMTl;DAGINN 6. JÚNÍ 1895
O
O
Bru P. 0. 25. maí 1895.
Kæri herra ritstjóri Lögbergs.
Sama öndvegistíðin helst fyrir
jarðargróðann, gras og korntegundir;
því flegir fram mótspyrnulaust að
lieita má, enn sem komið er. Að vísu
komu nokkrar frostnætur fyrri pavt
pessa mánaðar, og snjóveður nóttina
milli 18. og 19. p. m. en hvorugt til
meins fyrir okkar góðu uppskeruvon-
ir; aðeins hafa frostin flutt proska
hveitisins frá fjöðrinni til rótarinnar á
hentugasta tíma til þess, að gefa
hveitinu pví meiri gróðar-styrk og
hreysti 1 baráttunni við illgresi og
aðrar mótspyrnur, sem kynnu að mæta
pvl á meðan pað stendur á akrinum.
Nú er blíðviðri, fjöðrin búnin að
reisa sig aptur og heldur óðum áfram
að vaxa.
Herra Pjetur Christophersson
hefur vakið fjörugarhreifingar meðal
landa í pá átt, að halda pjóðminning-
arhátíð (,,íslendingadag“) hjer vestra
í sumar. Hafa tveir fundir verið
haldnir til að ræða pað mál, og kjósa
nauðsynlegar nefndir tilpess að koma
pví áfram í svo skipulegu og skemmti-
legu formi, sem föng eru á. Er nú
pegar ákveðið að byggja laufskála
við kirkjuna, oghafa 16. dag jvlímdn-
aðar til hátíðarhaldsins, með hliðsjón
af pví, að pað er hentugur tími fyrir
bændur og sá dagur sem fyrstu Is-
lendingar stigu fæti á land hjer í
Manitoba fyrir 20 árum.
Auðvitað er ekki búist við, að
samkoman geti orðið nema ófullkom-
in, en hún ætti að verða nóg til pess,
að kenna okkur að laga með framtíð-
inni pær misfellur og ánægjuskort,
sem kemur í ljós fyrir vankunnáttu
eða of mikla nærfærni í peningafram-
lögum, til pess að gera daginn sem
hátíðlegastann. En eigi að slður er
pessi byrjun okkar hjer vestra mjög
heiðarleg, af pví hún synir að vjer
tilheyrum peim mannflokki, sem hefur
löngun til pess að láta sjer lærast að
virða og elska pað eitt úr pjóðerni
sínu, sem göfgar manninn, en varpa
hinu fyrir borð, sem ekki samrýmist
frelsi og framför pessa lands. Að við
höfum I sannleika flutt með okkur
pað göfugasta, fegursta og be/.ta, sem
nokkra aðra pjóð hefur prýtt, pað er
viðurkennt með pví almcnna hrósi,
sem vjer fáum I pessu landi fyrir and-
leigt og líkamlegt atgerfi, ráðvendni og
heiðarlegt viðskiptalíf. Að pessu litla,
en fagra mannorðsblómi okkar íslend-
inga, sem liefur opnast fyrir hlylegar
umsagnir annara pjóðflokka lijer I
Ameríku, ættum við að finna skyldu
okkar að hlúa sem bezt, og ekki ein-
asta að láta pað vera okkar heitustu
prá og bjargföstu viðleitni, að halda
pessum dyrmæta pjóðernisarfi, heldur
og að lielga peim arfi ákveðinn dag
árlega, til pess einkum og sjerílagi a'ð
minnast feðranna og pjóðarinnar mcð
pakklátum hjöitum, sem við erum
komnir af.
Yjer búumst við, að slíkur pjóð-
minningardagur verði árlega haldinn
sama dag I hverri íslendinga byggð
hjer I Ameríku, og pykir jafnvel bezt
tilfallið, að til pess verði ákveðinn sá
pyðingarmikli happadagur fyrir pjóð-
flokk vorn, sem fyrstu íslendingar
stigu fæti á land hjer I Norður Amer-
íku árið 1870, ef sá dagur ekki kemur
of mjög I bága við mestu annir
bænda—uppskerutímann. Og ef vj<r
viljum syna, að vjer kunnum að me1a
og sjeum, pennan ákveðna dag, að-
eins að meta hið góða og göfuga I
pjóðerninu, pá vill svo vel til, að með-
al peirra, sem fyrst tóku sjer bólfestu
I pessu landi, var ágætismaður’nn sjera
Páll heitinn Þorláksson, sem mjög
mikið lagði I sölurnar fyrir pjóðernis-
legan kœrleika—að slðnstu lifið— til
pess að hjálpa löndum sínum hjer
vestra til velferðar, bæði I líkamlegum
og andlegum efnum.
Jón Ólafsson.
Simrningar og svör.
Hvað pyðir orðið ,,bos“?
Forvitinn.
Svar:— „Bos“ er latneskt orð,
og viðhafa vísindamenn pað til að
tákna pá tegund dyra, er á íslensku
nefnast naut eða nautakyn, og til-
heyrir hún flokk peim er grasbítar
nefnast. Aðal einkenni allra dyra,
sem tilheyra pessari tegund, eru sem
fylgir: E>au eru nokkuð stór, með
einkennilegu höfuðlagi, tennur aðeins
I neðri skolti og bíta pau pvl við góm,
°g jórtra. I>au hafa kvíslalaus, bog-
iu horn, er smá mjókka eptir pví
sem frá hausnum dregur, og klaufir á
fótum. Hala hafa pau nokkuð lang-
an, með hárbrúsk á endanum. E>ó er
til tamin nauta tegund, sem er kollótt,
og eru pau dyr vanalega svört. Ekki
hefurpessi tegund eins mikið vitog sum
önnur dyr, t. d. hestar, og af pví mun
dregin íslenska samlíkingin, að pessi
eða hinn sje „nautheimskur“. í viltu
ástandi eru dyr af pessari tegund opt
hættuleg, t. d. á Indlandi og I Afríku.
En tamiu eru pau meinlaus og gæf.
E>ó verða tamin naut stundum „vond“
eða „mannyg“, og er pað einkenni
peirra, að pau rífa upp jörðina og
„bölva“, sem kallað er. Til pess að
gera „vond“ naut viðráðanleg og
hættulaus, er setlur járnhringur I
gegnum brjóskið milli nasanna, sem
kallað er „misnesi“. Á Indlandi láta
menn sjer nægja snæri til pessa. Enn
er eitt skrltið einkenni á dyrum af
nauta tegundinni, pað nefnilega, að
rauður litur hefur æsandi áhrif á pau,
og ef nokkur vonska er I peim, pá
ærast pau pegar pau sjá pann lit. Af
pvl er komið enska orðtakið um pá
menn, sem æsast af vissum hlutum, að
petta eða hitt verki á pá eins og rauð
d ila á vont naut (as a red rag on
a mad bull).
Herra ritstjóri Lögbergs.
í skammagrein sem Kristján
nokkur Lífmann á Gimli ritaði I 20.
nr. Hkr., um Mr. G. Eyjólfsson, ber
hann honuro á bryn, að hann hafi með
svikun náð I póstflutning „yfir sund-
ið“ og haft atvinnu af fátækum bónda-
mmni og borgað honum með upp-
sprengdum vörum út úr búð. Af pví
að bjer getur ekki verið um nekkurn
annan mann en mig að ræða, par eð
pað hefur enginn annar en jeg flutt
póst „yfir sundið“, pá finn- jeg mjer
skylt að geta pess, að petta, semKrist-
ján segir um póstflutninginn, er lygi
frá upphafi til enda, eins og að líkind-
um allt ani að I grein hans. Jeg hef nú
flutt póstinn „} fir sundið“, sem hann
svo kallar, milli Hecla og Icelandic
River I nokkur ár. Um tlma gerði
jeg pað eptir samningi (contract) við
páststjórnina, en sagði pvl síðan lausu
I fyrra, pví jeg vildi fá hærra kaup.
Siðan hef jeg flutt póstinn samninga-
liust, og Mr. G. Eyjólfsson borið alla
ábyrgð af flutningi lians, og ábyrgst
mjer kaup mitt, en ekki haft sjálfur
svo mikið sem eins cents hagnað.
Hann heflr aldrei borgað mjer með
uppsprengdum vörum; Kristján lygur
pví; hann hefir borgað mjer kaup mitt
I peningum skilvíslega I hvert skipti,
nema einusinni I ávisun, sem var mjer
sama og pcningar. Jeg vil ennfrem-
ur geta pess, að pað er eingöngu fyrir
hans hjálp að jeg hef náð I pennan
póstflutning milli Hecla og Icelandic
River (»yfir sundið“ sem Kristján er
svo gleiður út af). Hvaðan sem
Kristján hefur fengið slúður sitt, pá
er pað ekki eptir mjer, pví jeg pekki
manninn ekki, og hef litla löngun til
að kynnast honum, en jeg álítsiðferð-
islega skyldu bjóða mjer að rita línur
pessar, sem jeg vona að pjer, herra
ritstjóri, ljáið rúm I blaði yðar.
Jeg hef pekkt Mr. G. Eyjólfsson
I nokkur ár, og aldrei pekkt hann að
öðru en að vera áreiðanlegan og heið-
virðan mann.
Icelandic River, 28. maí 1895.
Ingimundur Guðmundsson.
í RAKARABÚÐ
M. A. Nicastros
áið pið ykkur betur rakaða fyrir lOc.
en annarsstaðar I bænum. Hárskurður
25c. fyrir fullorðna, 15c. fyrir ung
linga. Tóbak og vindlar til sölu.
837 Main Strcct,
næslu dyr við O’Connors Hotel.
HOUGH & CAMP3ELL
Málafærslumenn o. s. frv.
Skrifstofur: Mclntyre BlockMainSt.
Winnipeg, Man .
Arinbjorn ,S. Bardal
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Opið dag og nótt.
629 ElQin /\ve.
As many good things are likely
to. But you are safe in running
the risk if you keep a bottle of
Perry Davis(
PAIN
KILLER
at hand. It’s a never-failing
antidote for pains of all sorts.
Sold by all Druggists.
water or milk (warm if convenieaL>
þessar myndir
s/na
fram-
lilutann
Gg
ba -
lilutann
af
axla-
böndun-
um,
er brúkuð eru
með
Hafurmagnsbeltuxu 3Dr* öwexiSj
sem lækna
Langvarandi sjúkdóma taugaerlisins,
Reynux mörg relti, en batnaðx ekki fyrr ne iiann fjekk belti
frX Dr. Owen.
Dr. A. Owen. Norcross, Minn., 12. janúar 1894.
Eins og pjer munið, pá keypti jeg fyrir tveim árum belti nr. 4 af yður,
og sendi yður nú mitt innilegasta pakklæti. Jeg kvaldist I mörg ár af gigt
og jeg hafði pegar revnt tvö rafurmagnsbelti frá öðrum verksmiðjum, en
mjer batnaði ekkert, par til jeg loksins ásetti mjer að reyna einnig belti frá
Dr. Owen, og frá peim tíma hefur mjer batnað dag frá degi. Jeg ráðlegg
hverjum poim beltin sem líða af gigt.
Louis Anderson,
FaNN ÍIVÍLD IIVORKI NÓTT NJI5 NÝTAN DAG, EN BELTI Dr. OwENS
LÆKNAÐI ÍIANN.
Dr. A. Owen. Thor, la, 29. nóv. 1893.
í næstl. júlímánuði keypti jeg af yður belti No. 4 handa konunni minn>.
E>egar hún bvrjaði að brúka beltið var hún svo mögur, að hún var ekki ann-
að en skinn og bein. I>að er ómögulegt að lýsa peim kvölum sem bún tók
út áður en hún fjekk beltið. E»egar hún hafði brúkað beltið í sex vikur fór
henni auðsjáanlega að batna, og nú get.ur hún sofið á nóttunni og unnið á
daginn sem önnur liraust og dugleg kona. ilún er nú orðin svo digur og
feit að beltið nær ekki utan um hana. Virðingarfyllst
Hadle Thorson.
Skrifið eptir príslista og upplysingum viðvíkjandi beltunum til
B. T.BJÖRNSON, agent meðal íslenndinga
P. O. Box 368, Winnipcg, Man
189
borguð víss uppíiæð með honum um árið. E>jer
meinið pað ekki — hvað meintuð pjer?“ sagði Mr.
Montgomery.
Mr. Porter psgði ofnrlítið augnablik; svo kallaði
hann sjer áfram, lagði handleggina á borðið og sagði
I lágum róm: nHin ákœran er st/, að hann hafi
strokið frd konunni sinnifi1
„Strokið frá konunni sinni!“ át Mr. Montgomery
ej>tir forviða. „Er yður alvara að segja, að hann sje
giptur?“
Mr. Porter játti pví með pví að hnegja liöfuðið.
„Hverri er hann giptur?“ spurði Mr. Mont-
gomcry.
„Henni Júdit parna“, svaraði Mr. Porter.
Mr. Montgomery var alveg orðlaus af undran,
og gat ekkert gert um stund nema stara út I loptið
með undrunina útmálaða I andlitinu, sem snart
breyttist pó í mesta ánægju-svip.
„Hjer er efni I meiri hefnd á konuna sem jeg
hata“, flaug lionum strax I liug.
„Jæja, pjer hafið gert mig forviða I petta
skipti“, kallaði Mr. Montgomery upp. „En jeg hefði
ímyndað mjer, að Júdit hefði valið Silas Carstonsíð-
astan allra manna I veröldinni fyrir herra sinn og
drottinn. E>að er b/sna varasamt að leggja svo mik-
ið I hættu upp á pað, hvað mikils virði hann kunni
að vera peningalega, «/ það var engin önnur d-
#tœða“} bætti hann við um leið og liann leit beint
196
mönnutn I London, sem verzluðu með myndir, hvort
peir hefðu nokkra mynd eða málverk sem nafnið
„Clara“ stæði á; en hann hefði einkis orðið vísari.
E>ar eð petta var nú seinasti dagurinn, sem jeg ætl-
aði að vera I I^ondon, pá datt mjer I hug að ganga
um bæinn og aðgæta myndirnar I búðunum sjálfur.
Jeg hef verið á ferðinni I allan dag, og var rjett I
pann veginn að verða vonlaus og hætta, pegar jeg sá
pessar myndir. Mjer sýndust pær líkir málverkum
hennar, enda er nafn hennar lijerna á horninu á peim.
Bíðið pjer samt við augnablik: Til pess að ganga úr
skugga um, að sú, sem málað hefur pessar myndir,
sje hin sama og jeg er að leita að, pá ætla jeg að
sj^na yður mynd af henni, sem máluð var fyrir sex
árurn síðan. E>i getið pjer vafalaust sagt mjer, hvert
pað er hún“.
Svo tók aldraði maðurinn upp hjá sjer söinu
myndina og Silas hafði fundið I Idtlu Betlehem, og
scm liann, eins og lesarann mun reka minni til, skildi
eptir I vasa á fötunum, sem hann fjekk Jónatan
Rodwell.
Kaupmaðurinn hikaði sjer ekki lengur, pegar
hann hafði sjeð myndina, heldur ljet aldraða mann-
inn fá númerið á húsinu, se.n stúlkan, er málað hafði
myndirnar, bjó I. ALdraði maðurinn keypti svo
myndirnar og borgaði vel fyrir pær, fór svo I vagn,
sem búðarmaðurinn hafði sótt handa honum, og ók I
burt I áttina til norðvestur liluta bæjarins.
llann koin til húsins, sein Mrs. Wilson bjó í,
185
liafið veður af pví, að jeg hef ekki komiðhingað ein-
göngu að gamni mínu, svo vænt sem mjer pykir um
yður. En jeg gleymdi pví, að pjer eruð of guðræk-
inn til að gera kaup á sunnudag!“
,,E>að er engin regla án undantekningar11, sagði
búsbóndinn og fitjaði upp á trýnið.
„E>jer meinið með pví, að pjer £ruð ekkert á
móti pví að gera kaup, ef pað er nokkur ávinningur
í pví — livað dag sem er“, sagði Mr. Montgomery.
„Á jeg að fara út úr herberginu?11 sagði Júdit.
„Þvert á móti, góða mín; jeg vil að pjer sjeuð
kyr, til pess að halda föður yðar í skefjum, svo hann
rugli ekki of mikið. E>jer settuð pessa auglysing í
blöðin, er ekki svo?“ sagði Mr. Montgomery, og
breytti röddinni um lcið og liann dróg blað ujip úr
vasa sínum.
E>að kom ákefðar svipur á andlit Júditar, og
pað hýrnaði yfir föður liennar um leið og liana ját*
aði pví.
„Gott og vol, jeg veit hvar pilturinn er nú nið*
ur kominn“, sagði Mr. Montgomery.
„Vitið pjer pað“, kölluðu bæði feðginin upp
yfir sig í einu.
„Já, jeg veit pað. En áður en við förum lengra
út I sakirnar, verð jeg að setja tvo skilmála. Fyrst
og fremst verðið pjer að segja mjer allt, sem pjer
vitið um piltinn, og livers vegna pjcr eruð að reyna
að ná lionuni. Og svo, ef nokkur hagur er í pví,
sem jeg cr viss um, af pvi hvað uiikið óinak J-jer