Lögberg - 02.02.1899, Síða 4

4
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 2. FEBROAR 1899.
LÖGBERG.
Gefiö át að 309 Elgin Ave.,WiNNiPEG,MAN
af The Lögberg Print’g & Publiöing Co’y
(Incorportited M»y 27,1890)
Ritstjóri (Editor): Sigtr. Jónasson.
Business Manager: B. T. Björnson.
% 111? I ýftinjTH r: Smá-snglýsinpar í eitt pkipti25
Trlr 30 ord eda 1 þml. dálkHlenpdar, 75 cts um mán
oinn. \ stærrl auglýsinpum. eda auglýsingumum
lengritíma,afsláttureptirsamningi.
P.ÍNtadu-Nkipii kaupenda verdur ad tilkynna
ekrulega og geta um fyrverand’ búatad jafnframt.
Utanáskript til afgreidslustofn bladsins er:
Ibe uóKberg Frintin A rni.lia 1». €6
P. O. Box 585 Z
Winnipeg.Man.
Utanáskrip ttilritstjórans er:
Editor Löpberir,
P *0. Box Ö85,
Winnipeg, Man.
''amkvæmt landslögnm er uppsr gn kaupenda á
.oiópild.nema hannsje skuldlaus, þegar hann seg
rnnp —Ef kaupandi, sem er í skuld vid bladid flytu
rtatfeilam, án þessad tilkynna heimilaskiptin, þá er
þad fyrir dómstólunum álitin sýnileg söunumfyrr
prettvísum tilgangi.
FiJMMTUBAGINN, 2 I-TJH. 1899.
Kjöi skráa-vella Hkr.
jussi spóa-vella, sem ritstjóri
Hkr. l yrjaði f bla?i sínu um kjör-
skrár i’ylkisins 12. f. m., heldur á-
fram í síðasta námerinu (26. þ. m.),
or er þessi sííari vella „argari hinni
fyrri“. Ritstj. Hkr. reynir ekki að
hrekja neitt af því, er vér sögðum í
L 'gbergi 19. f. m. um „gamla graut-
inu“ lians (fyrri velluna), né færa
hin minstu rök fyrir staðhæfingum
sínum um kjörskrárnar, heldur stað-
hefir bara að hann hafi sagt satt.
En íeynslan befur marg-sýnt að
undaníörnu, uð staðbæfingar hans
eintémar eru einkis virði, að hann
temur sér hin ésvífnustu ósanniudi
og fer rangt tneð þvínær hvert ein-
asta atriði, sem liann vcllir um við-
víkjandi opinberutn málum—mest-
intgnis vísvitandi, en sumpart af
fáfræði.
Ritstj. Hkr. segir, að„hin mein-
lausa grein“ lrans „um kjörskrárnar,
í llkr. 12. þ. in.“, hatí „haft ívandi'-
(en sú stafsetning'! þettaálíklegaað
vera ýt'andi) „áhrif á hið stirðaskap
Sigtryggs íiænda, eítir grein hans
að dæma í síðasta Lögbergi".
Vér biðjum lesendur vora að
muna Þ&ð, 1 hinni fyrri veliu
sinni I ur * itstj. Hkr. þá sakargift á
an.lstæðinga í*ína, aS þeir
„stolið" svo og svo mörguin „Con-
servative kjósendum bókstafiega af
listanum", og greinina, scm þetta
stendur í, kallar ritstj. Hkr. nú
meinlama grein. Ef vér munum
rétt, þá hefur ritstj. ekki talið það
meinlaust að stela þegar frjalslyudir
menn eiga í hlut, þótt maður viti.að
hann telur það meinlaust að aftur-
haldsmenn steli, líkhga af því, að
honum finst að það vera komin hefð
á það fyrir þeim; eða að þeir hafi
einkaleyfi til þess. Hér er ritstj.
Hkr. því kominn í hugsana-flækju,
nema maður eigi að skilja þetta svo,
að það sé meinlaust að stela „Con-
servative kjósendum"'! Og sé það
meinlaust, þá hlýtur það að vera af
því, að öll þessi hundruð af „Con-
servative kjósendum", sem hann seg-
ir að batí verið „bókstaflega stolið
af listunum", hnfi verið einkis virði,
því það er ekki þjófnaður að taka
það- sem er einkis virði, eða minna
en 25 centa virði. Oss þykir nú
liklegt að hér hafi „lygnum manni"
einu sinni „ratast. satt af munni", að
öll þessi húndruð af „Conservative
kjósendum" hafi verið einskis virði,
eða minna en 25 centa virði, því
þeir hafi einungis átt sér stað í
héila ritstj. Hkr. og flokksmanna
hans. Annars er það nokkuð kát-
lega til orða tekið, aðjþessum „Con-
servative kjósendum" hafi verið
stoiið af listanum, en ekki nöfnum
þeirra, en það er þó líklega það sem
ritspillir (ritstj.) Hkr. var að bögl-
ast við að segja lesendum sínurn.
Hvað snertir þetta brigsl, eða
hvað það á að vera, um stirt geð. þá
er.oss algerlega sama um það. En
þessi burdaga-aðferð ritstj. Hkr. er
eitt sýnishornið enn af hinum al-
ræmda ódrengskap og tuddamensku
hans. Ef vér vildum fara að brúka
persónuleg brígsl á hann, þá er nóg
til að segja um hann, sem er verra
en það, þó vér gæfum í skyn, að
hann væri geðstirður. það er t. d.
verra að vera fláráður Júdas og
heigull, en að vera geðstirður. það
er þar að auki eDgin sönnun fyrir
stirðum geðsmunum, þótt maður láti
ekki þessum pólitiska skúm eða spóa
haldast uppi að pfvegaleiða tafróða
menn með ósanninda-dellu sinni.
Hann er auðvitað leigður af aftur-
lialds tíokknum til að gera þ&ð, svo
göfugt sem það starf er, en vérgerð-
um ekki skyldu vora sem blaðamað-
ur, ef vér reyndum ekki að sýna
hina sönnu hlið málsins. Ef menn
vilja heldur trú lyginni en sann-
leikanum, þá getum vér ekki gert
að því, en vér höfum gert þá skyldu
vora, að segja þeirn sannleikann.
Og hvað viðvílcur frœnclsem-
inni við ritstj. Hkr., þá er það lík-
lega versta br'g.slið á oss í grein
hans, að hann virðist telja oss í ætt
við sig. Hamingjan veit, að vér
erum ekkert upp rreð oss af því að
Skugga-Baldi þessi skuli vera í ætt
við oss. En eins og lesendur vorir
vafalaust skilja, þá cr það hlutur
sem vér ekki gátum ráðið við. það
er eins og annað bol, sem fortíðin
hefur skapað manni. Annars hefur
Skugga-Baldi sýnt, að það er heil-
mikill sannleikur í gamla máltæk-
inu: „Frændur eru frændum verst-
ir,“ o. s. frv. Vér gerðum oss alt
far um að sýna honum góða frænd-
semi, þangað til hann fór að eins og
naði-an, sem stakk þann er hafði
verrnt hana. Oss finst stundum, að
það -ætti við fyrir oss að segja við
Skugga-Balda orðin sem congress-
rnaður Brosin frá Pennsylvania sagði
fyrir skömmu síðan, þegar liann var
að svara mannorðsþjóf nokkrum:
,.Ef maður þessi hefði fæðst skyn-
laus skepna (beast), þá hefði hann
verið panþer; ef hann hefði fæðst
fugl, þá hefði hann verið buzzard
(óþverra-hræfugl); ef hann hefði
fæðst fiskur, þá hefði hann verið
leðju-kattfiskur; ef hann hefði fæðst
skriðdýr, þá hefði hann verið eðla
(lizard, lítið skriðdýr líkt króko-
dd); er' hann hefði fæðst skorkvik-
indi, þá hefði hann verið veggjalús;
en þar eð hann fæddist maður, þá
getur hann einungis verið þræls-
legur lygari“,
Vér skýrðum frá því í grein
vorri 19. f. m., að afturhaldsmenn
hefðu reynt að bolaíslendingum út af
kjörskránum og meðal annars haft
rnenn til að sverja þá af kjörskrán-
um. þessu mótmælir ekki ritstj.
Hkr., og heldur ekki hinu, að kjör-
skrárnar fyrir St. Andrews-kjör-
dæmið hafi verið óaðfinnanlegar.
Hann sem sé „síar mýfiufiuga frá,
en gleypir úlfaldann", sem oftar.
Ritstj. Hkr. rangfærir orð vor
viðvíkjandi því, er vér sögðum um
kjörskrár þær er afturhaldsmenn
stóðu fyrir að semja. Hann segir,
að vér höfum sagt, að þær væru
„hinar verstu í heimi“. Vér sögðum,
að hvert lesandi mannsbarn í land-
inu vissi, að allar kjörskrár, sem
afturhaldsmenn hefðu fjallað um að
semja, hafi verið hinar svívirðileg-
ustu og hlutdrægustu kjörskrár,
setn nokkursstaðar hafi verið
samdar í heiminum. þessa stað-
hæfingu bygðum vér á því, að merk-
ustu blöðin á ensku hér í landinu,
og jafnvel merk blöð á Englandi,
hafa sagt það, þó það hafi máske
farið fram hjá ritstj. Hkr., eins
og fleira. Vér skulum sanna stað-
hæfingu vora um þetta atriði þegar
ritstj. Hkr. er búinn að sanna stað-
hæfingar sínar um kjörskrár fylkis-
ins. Hann byrjaði þessa kjörskráa-
deilu—eins og allar deilur milli hans i
og vor—og því liggur sönnunar-l
skyldan á honum. það er harm
sjálfur, seru hefur hvað eftir annað
sýnt með „hinum botnlausu, órök-
studdu staðhæfingum-' sfnum að
hann er þessi „gikkur og flón“, sem
hann er að dylgja um og segir að
staðhæfingarnar „sbii sjálfan á
túlann". þetta er sýnishorn af rit-
hætti hins túlasleqna Skugga-
Balda Hkr.
Islenzku ,,HocRy“-klúbl>-
arnir í Winnipeg:.
„Hockey" eða „Hookey", eins og
það er stundum ritað, er eins konar
knattleikur, sem rnjög tíðkast í stór-
bæjum þessa lands nú á síðari árum.
Almennastan þátt í leik þessum taka
ungir menn, en þó taka menn á öll-
um aldri nokkurn þátt í honum, og
jafnvel konur.bæði giftar og ógiftar.
Leikurinn fer fram á skautasvelli
í skautaleikja-húsunum, og eru þeir,
sem þátt taka í honum, því ailir á
skautum og allir góðir skautamenn.
I öllum aðal atriðum likist leikur
þessi mest hinum alkunna skóla-
knattleik, sem gengur undir nafn-
inu „football“ og tíðkast mjög á
meðal skólapilta um þvert og endi-
langt landið. það, sem sérstaklega
aðgreinir hina tvo áminstu leiki, er
það, að í „footbali“-leiknum kcppa
vanalega 9 rnenn á hvora hlið, en í
„hockey“-leiknum. 7; í „football"-
leiknum er viðhafður stór knöttur,
í'yltur með vindi, og er hann sleginn
með fótunum; í „hockey“-leiknum
er viðhafður lítill, harður teygju-
leðurs-klumpur, og er hann sleginn
með trésklði, bognu í annan endann;
„football“-leikurinn er leikinn úti á
fönn, en „hockey“-leikurÍDn innan
fjögra veggja á skautasvelli, og
á skautum.
Eins og um var getið í síðasta
blaði voru, hafa myndast hér í
Winnipeg tveir fslenzkir „hockey“-
klúbbar, annar í suðurhluta hæjar-
ins (,,Viking“-klúbburinn) og hinn í
norðurhlutanum („Athletic“-klúbb-
urinn). Veturinn 1896 reyndu Is-
lendingar með sér í fyrsta skifti, og
báru norðanmeun hærra hluta, svo
að miklu munaði. Um haustið 1897
breyttist íslenzki leikfimis-flokkur-
inn- í norðurhluta bæjarins í „hoc-
key“-klúbb, og kallaði sig þá „Ath-
letic Hockey Club". Um sama bil
tók „hockey“-flokkurinn í suður-
hluta bæjarins sér nafn, og kallaði
sig „Viking Hockey Club“. Vetur-
inn 1897—8 reyndu klúbbarnir aft-
ur með sér, og kom þá í ljós, að
sunnanmenn (,,Viking“-klúbburinn)
báru nafn með rentu, því þeir sóttu
leikina eins og víkingar og báru
sigur úr býtum allan veturinn. Nú
í vetur eru klúbbarnir ennþá að
reyna með sér, og verður enn sem
komið cr ekki á milli séð, hvorir
Itetur megi, með því að af þeim 4
leikjum,seui leiknir hafa verið, hafa
þeir unnið sína 2 hvor þeirra.
Undanfarna 2 vetur hafa klúbh-
ar þessir reynt með sér án þess að
um nokkur verðlaun væri að tefla,
Nú í vetur keppa þeir um dýrindis
silfurbikar, og má því uærri geta að
þeir muni síður en ekki draga af
dugnaði þeim og kunnáttu, er þeir
eiga j'fir að ráða.
það er vel ómaksins vert fyrir
íslendinga hér í bænum að vera við-
staddir í hvert skifti sem þessir
ungu menn reyua meðjjsér, ekki sízt
þegar þess er gætt, að það stendur
ölium opið kostnaðarlaust.
Embættismcnn klúbbanna eru:
f „Víking'-klúbbnum: Heiðursfor-
seti—J. H. Polson; forseti—A. Jóns-
son; féhirðir og skrifari—P. Péturs-
son; flokksforingi—Ölafur Ólafsson.
í „Athletic“-klúbbnum: Heiðurs-
forseti—dr. 0. Björnson; forseti—
Franlc W. Frederickson; féhirðir og
skrifari—Benidikt ólafsson; flokks-
foringi—S. Swanson.
Silfurbikar þann, sem um er
getið hér að ofan, hefur Mr. Ó. Ól-
afsson í Moose-jaw, gefið og eru hin-
ir ungu menn honum meira en lítið
þakklátir fyrir gjöfina; segja þeir, að
hann hafi ætíð sýnt það bæði í orði
og verki, að hann vilji styðja að
framförum íslendinga, sérstaklega í
íþróttaáttina. Til þess að nokkur
„hockey“-flokkur geti eignast bikar-
inn, verður hann (flokkurinn) að
bera hæsta hlut í 2 ár samfleytt af
öllum þeim, sem um bikarinn keppa.
Allir Islendingar, hvar sem þeir búa,
hafa leyfi til þess að keppa um bik-
arinn, þangað til hann verður eign
einhvers sérstaks flokks; auðvitað
verða utanbæjarmenn að keppa um
haDn hér í bænum við þann klúbb-
inn, sem nú ber hærri hlut, og aðra,
sem um hann keppa; en komist bik-
arinn í hendur einhverra íslendinga,
sem heima eiga í öðrum bæjum, þá.
skal verða kept um hann þar o. s.
frv. þegar um bikarinn er kept
skal í því skyni aðeins leikinn einn
leikur.
Frekavi skýringar þessu við-
víkjandi geta þeir; fengið, sem hugur
leikur á að ná bikarnum og heiðri
þeim, sem slíkum sigri er samfara,
hjá þeim herrum K.K.Albert, Bene-
dikt Ólafssyni og Ó. A. Eggertssyni.
þeim hefur sérstaklega verið falið
hendur að varðveita bikarinn unz
hann verður einhverra vissra manna
eign, og enn fremur sjá um, að um
hann verðí kept samkvæmt fyrir-
452
auru allra annara kvenai, eða þú að augnah'ir henn-
ar sjeu fallegri, alveg eins og Sir Nigel berst til að
sama, að lafði Loring sje fegurst allra kvenna“,
sagði Aylward.
„Jeg veit nú ekki um það“, sagði hinn stór-
vaxni bogamaður og klóraði sjer vandræðalega í
höfðiuu. „Fyrst að hún María sveik mig, þi get jeg
varla barist henni til sæmlar“.
„En þú getur barist fyrir hvaða konu sem vid“,
íagði Aylward.
„Jæja, þá er hún móð.r mín“, sagði Jón. „Hún
hafði mikið fyrir að aia mig upp, og, við sálu mtna!
jeg skal berjast til að sanna, að augnahár hennar
S|eu fallegri en nokkurrar annarar konu, því það
kitlar ættð hjartarætur minar að hugsa um hana. Ea
hver ríður þarna út á völlinn?-4
, I> ið er Sir William Beauchamp1, sagði Ayl-
w,ird. „Hann er mjög vaskur maður, en jeg er
hræddur uro,að hann sje ekki nógu fastur t söðlinum
td þ- ss sð standast spjótslög eias rameflds manns
eins og riddari þessi virðist vera“.
Þess var heldur ekki langt að bíða, að það sann-
aðíst, *ð Aylward haíði rjett að mæla, því um leið
og hann sleppti orðinu, mættust hinir tveir riddarar
á miðjuui burtreiða-vellinum. Beauchamp kom lag-
legu spjótslagi á hjálm mótstöðumanns sfns, en hann
fjekk í staðinn svo voðalegt lag af spjóti ókunna
rlddarans, að hann fauk úr söðlinum og kútveltist um
£ veilinum. Sir Tliomas Pefcy fjekk lítið betri út-
461
tilburðum og látbragði þessa franska riddara; þvi nú
er einmitt tíminn fyrir yður, á meðan þjer eruð ung-
ur, að sjá allt S9m bezt er og laga framferði yðar
sjálfs eptir því. Þetta var maður sem hægt er að
hafa mikinn heiður af, og jeg hef sjaldan skipt vopn-
um við mann, sem jeg hef fengið svo mikla ást & og
borið jafn-mikla virðingu fyrir. Ef jeg að eins vissi
nafn hans, þá skyldi jeg senda yður til hans með
hólmgöngu-áskoran, svo við fengjum frekara taeki-
færi til að sjá hin fögru hreystiverk hans“.
„I>að er sagt, lávarður minn, að enginn nema
Chandos lávarður viti nafn hans, og að hann hafi heit-
ið að gera það ekki uppskátt fyrir nokkrum lifandi
manni“, sagði Alleyne. „Að minnsta kosti gekk
þessi saga vlð borð riddara3veinaana í gærkveldi“.
„Hver sem hann er, þá er hann mjög vaskur
raaður“, sagði Sir Nigel. „Ea jeg hef bjer starfa,
Alleyne, S9m er erfiðari fyrir mig en nokkuð af þvf,
er jeg hafði fyrir stafni í grer“.
„Get jeg að3toðað yður í því, lávarður minn?“
spurði Alleyne.
„Já, það getið þjer sannarlega“, sagði Sir Nig-
el. „Jeg hef verið að skrifa konunni minni elsku-
legu; þvl jeg heyrði sagt, að prinzinn ætli að senda
hraðboða til Southamton þessa viku, og hann mun
með ánægja ílytja brjef fyrir mig. Gerið svo vel,
Alleyne, og lftið yfir það, sem sem jeg hef skrifað,
og athugið, hvort orðum er þ&nnig hagað að konan
mfn muni skilja þau. Eins og þjer sjáið, eru fingur
4ðfi
dýrmætur maður til þess, að jeg megí missa hann;
og, við hin fimm helgu sár! ef eitthvert af þessum
hræðilegu höggum ókunna riddarans hefði hitt
kappann okkar, þá hefði jeg óttast afleiðingarnar,
Hvað álttið þjer um það, Pedro?“
„Jeg álít, Edward, að smávaxni riddarinn sje
vel fær um að sjá sjálfum sjer borgið“, svaraði
Pedro. „Fyrir mitt leyti hefði mig langað til að sjá
tvo svo jafavíga menn halda áfram að berjast á með-
an nokkur blóðdropi var eptir í þeim“.
„Vjer verðum að hafa tal af ókunna riddaranum“,
sagði prinzinn. „Annar eins maður og hann má
ekki fara burt frá borg vorri án þess að hvfla sig og
fá sjer hressingu. Komið með hann hingað, Chan-
dos, og ef Loring lávarður hefur gefið eptir kröfu
sína til bikars þessa, þá er rjett og tilhlýðilegt að
riddari þessi hafi hann með sjer til Frakklands, til
merkis utn hreysti þá, sem hann hefur sýnt hjer
í dag“.
Rjett um leið og prinzinn sleppti orðinu, reið
ókunni riddarinn, sem nú var aptur kominn á bak
stríðshesti sfnum, á stökki upp að pallinum er prinz-
inn var á, og var bundið um hina særðu öxl hans
með silkiklút. Hin hverfandi sól kastaði rauðri birtu
á hin fægðu vopn haus og hertýgi, svo hinn langi,
svarti skuggi hans kom þjótandi á eftir honum yfir
hinn sljetta völl. Hann stöðvaði hest sinn fram und-
an pallinum og hneigði sig ofurlítið, og sat sfðan
eins harðneskjulega og rólega á hesti slnum eins Ot;