Lögberg - 08.06.1899, Síða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 8. JUNÍ 1899.
I
Islendingar i Argvle!
Nú cr tími til að kaupa, því úr miklu er að velja.
Plógar af öllu tagi, beztu “Highlift”-plógar, sem
til eru á markaðnum.
Vag'liar með 28 þuml. háum kassa-hliðum. Eins
góðir og beztu American vagnar, en $10.00 ódýrari.
“Car Load” af Bugg’ies og léttum skemti-vögnum.
Einmitt það sem marga vantar til að keyra á til kirkju.
Saumavélar handa konunum; $20.00 ódýrarien
vólar þær, sem verið er að keyra mcð milli manna, og að
minnsta kosti eins góðar. Beztu borgunarskilmálar.
Bicycles af öllum prísum Öll mjög vönduð.
Hveitibaud “Pure Manilla”. Ég ábyrgist verð á
hveitibandi og skal selja eins ódýrt og nokkur annar. Mínir
skiftavinir fá hveitiband fyrir það verð, sem var sncmma í
vetur, þó verð hafi hækkað síðan, og lækki verðið úr því,
þá skuluð þið fá hveitibandið fyrir minna.
Mér er ánægja í því að sýna vörurnar, hvort sem þér
ætlið að kaupa eða ckki. Og cf þér þarfnist þeirra, hvcrs-
vcgna þá ekki að verzla við landa yðar, einkum ef þér
skylduð hafa liag af því ?
Christian Johnson,
BALDUR, MAN.
þýöingarmikiS. Fyrir 12 árum síð-
an var íbúatala fylkisins um 100,000,
en nú tel óg víst aS hún sé fullar
250,000. íbúatala Winnipeg-bæjar
hefur hór um bil tvöfaldast ú sama
12 ára tímabilinu og er nú um
50,000. Tala annara bæja og þorpa
hefur hérum bil tvöfaldast, og íbúa-
tala þeirra einnig,
þegar vór erum búnir aS fá
þrjár járnbrautir, sem keppa um og
flytja afrakstur fylkisins til mark-
a8a, í staSinn fyrir eina, sem var,
°g þar cS járnbrautir fylkisins hafa
aukist un* 1,000 mílur, flutnings-
gjald á hverjum 100 pundum af
korntegundum hefur veriS fært niS-
Ur um 10 cents, eldsneyti lækkaS í
verSi, akuryrkju-áhöld lækkaS í
verSi, og það er orðiS ódýrara yfir
höfuS fyrir bóndann aS lifa, þá álít
eg, aS þegar allra þessara bagsmuna
er gætt, aS ég hati vissulega fulla
ástæSu til aS segja, aS vór sóum aS
byrja nýtt og bjartara velgengnis-
tímabil og aS allar líkur séu til, aS
framfarir og viSgangur fylkisins
verði meira á næstu fimm árum en
átt hefSi sér staS undanfarin tutt-
ugu ár. Iunflutnings-straumurinn
hefur nú þegar snúist hingaS. Vér
l'öfum fengiS áreiðanlegar upplýs-
ingar um, aS 50,000 af fólki muni
stofna ný lieimili á hinum frjósömu
grasslóttum vorum á komanda
sumri; margt af fólki þessu er frá
ríkjunum fyrir sunan oss, og það
eru hinir yfirgnæfandi hagsmunir,
®r þetta land hefur að bjóða, sem
dregur fólk þetta hingaS.
þar sem horfurnar eru þannig,
þá er afar-þýðingarmikiS aS sömu
stefnunni só haldiS áfram—sparn-
aSar-stefnu samfara dugnaði og
framkvæmdum—og vór erum sann-
færSir um það af reynslunni, aS það
verSur gert á meSan hinn reyndi
ttaSur, sem ber fylkið svo mjög
fyrir brjósti, heldur um stjórn-
völinn“.
r
Jón Asgcirsson
& I>ingeyrum.
Ég einatt glögt I anda sé
með aðd&un hin fornu vé,
þars Húnavatns var helguð leið,
er höldar mæltu lögskil greið,
og prifinn margur pjóðskörungur
þangað reið.
I>á frægðar-sunna fagurt skein .
á frelsis himni björt og hrein;
þá stóð um hauður hetjuöld,
þá höfðu goöar megin-völd,
er drengskaps-rúnir ristu á sinu
reginskjöld.
í minni frlðu feðra-sveit
hið frægsta höfuðból ég veit,
þar lengi sat að verki vls
hin vitra Sökkvabekkjar-dís,
sem okkar þjóð hefur ódauðlegan
unnið pris.
Og jafn8n hafa höfðingjar
með heill og rysnu búið þar,
sem öðlast hafa vng og völd,
ei virðing skort né otursgjöld,
og göfgast merki grafið á sinn
goða-skjöld.
Á Dingeyrum i þetta sinn,
er þreyttur staldrar hugi minu,
ég eó þar Jón er lagður lágt,
und lágu kumbli sefur dátt,
því andinn lengur lfkamanum lér
ei mátt.
En á ág að gráta, eöa hvað?
Ég ætla lítið gagni það.
Ég sakna, en ei syrgi hót
því sannlega fundið hefir bót
minn látni vin, við lifsins huldu
leiðamót.
Ég dáðrfkari dreng ei fann,
með dáð hann þjóðar-hylli vann.
Sem höfðingi—þótt hefði’ ei völd
og hirli lítt um otursgjöld—
hann mannúð sanna markaði'á sinn
mæra skjöld.
Hans lund var frjáls og höadin
hraust,
og hjartað trútt og fölskvalaust,
hann atgervi af öðrum bar,
sem Islands fornu þjóðkappar,
1 mannraun allri ótrauður og
ötull var.
Hann bygt fór hefur bautastein,
sem byljir fá ei unnið mein;
þvi lifir æ hans minning mær
á meðan foldu girðir sær
og eitthvert bióm á okkar fornu
ættjörð grær.
S. J. Jóhannksson.
Vorið.
Nú vaknar alt af vetrardvala sinum
og vorið hviálar blítt I eyra manns:
„Eg kem hór ennþá upp að sjónum
þinum
með endurlifnað skraut og blóma-
kranz,
ég leysi alla landsins klaka-fjötra,
til lífsins kalla það sem fölnað er,
ég rif i sundur timans kulda-tötra,
en tilbý nýjan sumarbúning þér.
Ég kem frá suður-heimsins heitu
löndum
með hlyjan sumar-blæ á þina kinn,
og festiaftur blíðum trygða-böndum
þau blóm er forðum prýddu lund-
inn þinn.
Og aftur skulu grænar skógar-
greinar
á grösin skyggja fyrir morgunsól,
og vor-dögg heilnæm vökva akur-
reinar,
svo vaxið geti það sem áður kól.
Ég sé þú stendur hugsandi og
hljóður,
og horfir ei á fögru blómin mín,
en samt minn allur er hér vorsins
gróður,
þú einhvers saknar,—hvar er lilj-
an þín?
Ég svara þór í sumar-blæuum
hl/ja
og sólargeisla-brosum himnum frá,
hún þroskast ennþá, ofar böndum
skyja,
og aftur hana færðu þar að sjá“.
Jón Jóiiannsson.
Heimili gert anægjulegt.
M1?S. TUCKER FRÁ NIAGARA.
FALLS SEGIR HV Al) KOM
SLÍKU TIL LEIÐAR.
Dóttir hennar var veik af riðu og
hjálparlaus eins og barn—Dr.
Williams’ Pink Pills læknuðu
hana, eftir að sérfræðislæknar
höfðu reynt árangurslaust.
/
Eftir Review, Niagara Falls,
I>að er óttalegt til þess að hugsa
að missa stjórn á öllum limum sinum
og verða að vera upp á vini sína kom-
inn meö alla hjálp og aðhjúkrun eins
og hvttvoðungur. Dannig var ástand
Miss Myrtle Tuckerí næstum því heilt
ár, og vegna þess að blaðið Review
frétti það, að hún hefði verið læknuð
á undraverðau hátt með Dr. Williams’
Pink Pills for Pale People, þá sendi
það fréttaritara sinn til þess að fá bjá
henni alla söguna. Vér komum heim
til Mr. Edwin Tucker, I Niagara Falls
þorpinu. Mrs. Tucker tók mjög vin-
gjarnlega á móti oss þegar hún frétti
um erindi vort. l>að, sem hér fer á
eftir er hér um bil nákvæmlega orð-
rétt saga hennar af ástandi dóttur
sinnar:—„Myrtle dóttir min er á fimt-
ánda árinu. Fyrir hér um bil einu
ári síðan komu fram i henni voðaleg
riðu einkenni, en um nokkurn tima
vissum við ekki hvað úr því muudi
verða. Hún gat ekki notað hand-
leggina. Hægri handleggurinn varð
algerlega aflaus. Dað varð að klæða
hana og afklæða, þvi hún gat alls
enga björg sér veitt. I>að var vitjað
beztu læknanna í nágrenninu og þeir
fyrirskrifuðu meðöl, en þau virtust
ekki geta bætt henni hið minsta. Við
ferðuðumst til Buffalo 1 slðastliðnum
janúarmánuði og vitjuðum þar sér-
fræðislæknis; hann ráðlagði okkur að
hafa Myrtle í dimmu herbergi um
þriggja máuaða tima og láta engan
sjá eða tala við hana nema þjónustu
stúlkuna. Meira að segja lagði hann
áherzlu á það, að hún væri send á
einn bæjar-spltalann. Arsenik var
eitt af meðölum þeim sem brúkað
var; það dró úr þrautunum í bráðina
en enginn varanlegur bati fékst.
Eftir að við komum heim frá Buffalo
vildi sonur minn að við reyndum Dr.
Williams’ Pink Pills viö Myrtle. Hann
sagðist vera viss um það, að þær
bættu henni eins og þær hefðu lækn-
að drenginn sinn af sömu veiki. Ég
afréði þá að reyna þær með því ég
vissi að meðöl þau, sem þá var verið
að brúka, ekki mundu gera henni
neitt gott. Ég keypti < iiar öskjur og
var verkan pillanna Öldungis framúr-
skarandi frá því fyrsta; áður en búið
var úr öskjunum var bati auðsær.
AUs hefur hún brúkað pillur úr fimm
öskjum, og er nú Myrtle fær um að
hlaupa og loika sér betur heldur en
hún hefur verið um fjölda margx
mánuði undanfarið. Fyrir tveimur
vikum siðan byrjaði hún að ganga á
skóla eftir að hafa verið fjærverandi I
niu mánuði. Ég le^ áherzlu á það“,
sagði Mrs. Tucker, „að öllum lækn-
unum kom saman um það, að dóttir
min væri veik af riðu; að hjálp lækn-
aDna kom henni að engu liði, og að
eftir það að byrjað var á Dr. Williams’
Pink Pills voru engin önnur meðöl
viðhöfð, svo það getur enginn vafi á
þvi verið, að batinn var pillum þess-
um að þakka. Hailsa hennar er nú í
allra bezta lagi, matarlyst hnnnar er
góð og það gleður mig sérlega að
geta sagt frá öllu þessu til þess að
þeir, sem þjást af samsko 'ar veiki,
reyni Dr. Williams’ Pink PiUs“.
Vesælt ástand blóðsins,-ði tauga-
veiklun leiðir af sór fjölda Irnna al-
mennu sjúkdóma, sem að mannkyn-
inu ama; þeim, sem þanuig eiu veikt-
ir bæta Dr. Williams’ Pink Pills taf-
arlaust. Ekkert annað meðal hefur
hepnast jafnvel I öllum tilfellum, og
er slíkt órækasta sönnunin fyrir því,
að Dr. Williams’ Pink Pills eru engu
síðri heldur en þeim er lýst. E>ær
lækna útlima gigt, magnleysi, riðu,
vöðvagigt, fluggigt, liðagigt, höfuð-
verk, hjartslátt, aflleysi, sjúkdóma,
sem stafa af ofspilltu blóði, svo sem
kyrtlaveiki langvarandi heimakomu o.
s. frv. Þær eru einoig sórlega góðar
við öllum kvennlegum sjúkdýraum
og lækna allskonar veiklun. Á karl-
mönnum lækna þær mjög fljótt og
1 vel alla sjúkdóma, sem stafa af áhyggj-
um of mikilli vinnu og því, að maður
gengur fram af sér í hverju he.Izt se n
er. Seldar í öllum búðum eða send-
ar með pósti kostnaðarlaust fyrir 50c.
öikjurnar, eða sex öskjur fyrir $2 50,
með því að skrifa the Dr. Williams’
Medicine Co., Brockville, Oot.
Phycisian & Surgeon.
Útskrifaður frá Queens háskólanum i Kingston,
og Toronto háskólanum í Canada.
Skrifstofa í HOTEL GILLESPIE,
CRYSTAL, N* D
Dr. T. H. Laugheed,
0-1 euboifo, Kan..
Hefur ætíð á reiðum höndutn allskonar
meðöl, EINKALEYFIS-MEÐÖL, SKRIF-
FÆRI, SKOLABÆKUR, SKRAUT-
MUNI, og VEGGJAPAPPIR, Yelr
l«tgt
W.J.GUEST
er eini maðurinn í bænum, sem
selur nýjan eða saltaðan (lal.)
sjó-flsk svo sem:
ÞORSK, ÝSU, LÖNGU,
HEILAGFISKI, LAX,
SÍLD, URRIhA o. s. frv.
Um leið og íslendingar geta gætt
sér í munni með þessum góða sjó-
fiski.tógeta þeir einnig sparað sér
peuinga, því fiskur er ilrýgri en
ket. — Kalli ð upp telefón 597 og
tiltakið hvað hér viljið fá. íslentl-
ingurinn, sem hjá mér vinnur, fær-
ir yður það )>á heim í hlaðið.
'W. a. OUBST,
620 Main Str., WINNIPEG.
661
uta, „að þið kuntiið að þurfa að nota boga-strcnginá
ykkar áður en sólin gengur undir I kvöld. Mig var
'Ö dreyma rauða kú I nótt sem leið.“
„Og fyrir hverju er þessi rauða kýr, Slmon?“
®purði Alleyne.
„Jeg veit það ekki, ungi herra minn“, svaraði
Slmon; „allt, sem jeg veit um það, er, að næturnar
íjrir orusturnar hjá Crécy, Nogent og Cadsand
úteymdi mig rauða kú; og svo hefur mig nú aptur
dreymt sama drauminn, og þess vegna er jeg að
koma góðri egg I sverðið mitt“.
„Detta llkar mjer að heyra, gamli orustu-hund-
fir minn“, hrópaði Aylward. „Við sverðshjöltu mín!
jeg vona að draumur þinn rætist, þvl prinzinn hefur
®kki sett okkur hjerna til að jeta súpu, eða til að
Rna bláber. Jeg vil bara vera I einni orustunni enn,
°g þá er jeg reiðubúinn til að hengja boga minn
upp á snaga, gipta mig og setjast I arinkrókinn. En
hvað vilt þú, Robin? Að hverjum ertu að leita?“
„Loring lávarður vill finna yður I tjald sitt“,
s®gði hinn ungi bogamaður, Robin, við Alleyne.
Alleyne stóð strax á fætur og flýtti sjer til
tjaldsins, og sat Sir Nigel Loring þar á sessu, með
hrosslagða fætur, og hafði lagt yfir hnje sjer breiða
ræmu af bókfelli, sem hann var að rýna I með saman-
dregnar augnabrýr og totu á munninum.
„Sendiboði frá prinzinum kom með þetta I
Œorgun“, sagði Sir Nigel, „en Sir John Fallislee,
sem er nýkominn frá Susiex, kom með það frá Eng-
m
Sir Nigel eptir nokkra þögn. „Tókuð þjer ekki
eptir að hún sagði, að foringi umsátursmannauna
hefði gult skegg og að hann hefði fallið úti fyrir
hliði kastalans. En hvernig stendur á því, Alleyne,
að konu þessari, er sá alla hluti svo glöggt og
ekki sagði eitt eiuasta orð semj ekki hefur reynst
satt og rjett, skyldi skjátlast svo mjög að segja, að
hugur yðar stefndi til Twynham-kastala enn meira
en hugur minn?“
„Göfugi lávarður minn“, sagði Alleyne og hinar
veðurteknu kinnar hans roðnuðu, „lafði Tiphaine
kann að hafa talað sannleika þegar hún sagði þetta;
þvl Twynham-kastali er ætíð I huga rnínum þegar
jeg vaki, og mig dreymir þangað á hverri nóttu“.
„Ha!“ sagði Sir Nigel og gaut augunum út-
undan sjer til Alleyne’s.
„Já, göfugi lávarður minn“, hjelt Alleyne áfram;
„þvf jeg elska dóttur yðar, hana lafði Maude; og
þó jeg sje hennar óverðugur, þá vildi jeg úthella
hjartablóði mínu til að þjóna henni.“
„Við sánkti Pál! Edricson“, sagði riddarinn
kuldalega og dró saman augnabrýrnar, „þjer miðið
hátt I þessu efni. Ætt vor er mjög gömul og
göfug.“
„Og ætt mln er einnig mjög gömul“, svaraði
Alleyne.
„Og lafði Maude er einbirni“, sagði Sir Nigel.
„Hún erfir nafn vort og landeignir."
„Vei! að jeg skuli þurfa að segja það, en jeg er
Ö57
æði að fara til baka. En hver ert þú“, bætti hann
við á spönsku og sneri sjer að fanganum; „hvernig
stendur á að þú skulir voga þjer að bera skjaldmerki
Castilíu?“
Fanginn, sem nú var að byrja að ná meðvitund-
inni er Hordle-Jón hafði kyrkt úr honum, svaraði og
sagði: „Með yðar leyfi, þá er jeg einn af hinum
nlu riddarasveinum, sem eru llfvörður konungsins og
sem allir verða að bera hið konunglega skjaldmerki á
sjer, til þess að varðveita herra sinn fyrir samskyns
hættu og vofði yfir honum nú I kveld. Konungur-
inn er nú I tjaldi hins vaska Du Guesclin’s og situr
þar veizlu I kveld. En jeg er Aragon-riddari og
heiti Don Sancho Penelosa, og þó jeg sje ekki kon-
ungur, þá er jeg samt reiðubúinn til að borga hæfi-
legt lausnargjald fyrir mig“.
„Við sánkti Pál! jeg vil ekki snerta gull yðar“,
hrópaði Sir Nigel. „Farið til baka til herra yðar og
berið honum kveðju frá Sir Nigel Loring frá Twyn-
ham-kastala og segið, að jeg he.fði verið að vonast
eptir að komast I nánari kunuÍDgsskap við hann nú
I kveld, og að ef jeg hafi orsakað að tjald hans hati
farið I dálitla óreglu, þá hafi það einungis átt rót
sína að rekja til þess, hvað mjer hafi verið umhugað
um að kynnast jafn nafntoguðum og kurteisum ridd-
ara eins og hann er. Látum oss halda áfram, bræð-
ur! því við verðum að ríða margar mllur áður en
okkur er óhætt að kveykja eld eða spretta af hest-
um okkar, Jeg var að vona að jeg þyrfti ekki