Lögberg - 24.08.1899, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 24. ÁGÚST 1899
3
Hinn breytti dómur.
NiÖurl. frá 2. bls.
„Heyrðu kunnÍDgi11, sagði mað-
urinn í dyrununum, J>egar hann hafði
teyrt hvert erindið var, „ég veit ekki
hvert J>ú ert vitlaus eða þú œtlar að
reyna að leika & mig, en f)ér er betra
að hypja þig burtu og gera Jiað sem
fyrst, pví pað er tími til kominn, að
tnaðurinn & einkennisfötunum fari hér
íram hj&, og ef pú verður pá ekki far-
inn, getur vel verið, að pað hafi ein-
kverjar <5{>®gilegar afleiðingar fyrir
þig».
Biskupinn rótti sig upp og gekk
1 burtu. „Það er eins og fólkið ré í
illu skspi“, sagði hann við sj&lfan
8'f?» °K VHr ekki laust við, að honum
vtBri fhrið að gremjast hvernig hon-'
um gekk að útvega ketlingnum eitt-
bvað að éta.
Hvert sem pað var nú þetta mót-
]»ti eða ekki, sem kom ketliognum
t'l að l&ta heyra til sín & ný, p& vein-
»ði hann nú svo hörmulega, að bisk-
t'pinum pótti nóg um. „Ég skal ekki
b»tta fyrri en ég get fengið eitthvað
banda þessum ketling að éta“, tagði
bann í hftlfum hljóðum; og þegar
biskupinn ei isetti sér svona eitthvað,
þ& var vissara fyrir kringumstæðurn-
w að slaka til.
Ofurlltið smftbysi stóð við götu-
born skamt í burtu. Húsið var svo
lítið, að það syndist eins og það hefði
verið bygt eftir að hornið hefði verið
íull ftsett, og væri þessvegna í raun
°g veru of aukið. ]>angað fór biskup-
'un. Hann var orðinn h&lf-vondur
yfir öllu þessu basli, og hringdi dyra-
bjöllunni nokkuð h&tt.
Dyrnar voru opnaðar og ungur
maður stóð i dyrunum. - I>að var
götuljós allnærri, og s& biskupinn við
birtu þess, að maður þessi var fölur 1
andliti og h&r hans alt úfið eins og
bann hefði verið að strjúka hendinni 1
gegnum það, eins og sumir menn
gera þegar þeir eru eitthvað mikiö að
bugsa og eru i vanda staddir. Á
meðan biskupinn tók eftir þessu,sagði
bann manninum fr& erindi sinu.
er búinn að bera þetta er-
tndi upp i cokkrum húsum &ður“,
btetti hann við, „en það er eins og
íólkið haldi, að ég só einhver stór
bættulegur maður. Ég vons, að þér
Verðið mildari 1 dómum yðar“.
Manninum hafði orðið h&lf hverft
við fyrst þegar hann heyrði m&lróm
þess er kominn var, en hann opnaði
dyrnar til fulls og sagði:
„Komið þér inn; ég hugsa, að
við getum fundið eitthvað handa
betlingnum að éta“.
Ung og£heldur veikluleg stúlka,
sem sat & stóli rétt við arninn, stóð
nú upp úr sæti sinu og gekk inn i
utesta herbergi. Að vörmu spori
bom hún aftur með mjólk & undirsk&l
og setti fyrir ketlinginn. Biskupinn
tók sér nú sæti og þau öll þrjú gfttu
ekki annað en hlegið að hve duglega
ketlingurinn gekk að verki að lepja
mjólkina.
„Veslings anginn hefur verið
óttalega bungraður“, sagði biskupinn
í meðaumkunarfullum róm.
A meðan ketlingurinn lapti
mjólk na litaðast biskupinn um I her-
berg nu. Pað var eDgin dúkur &
gólfinu og alt bar herbergið vott um
mjög mikla f&tækt. Gólfið var samt
t&hreint, og það var auðséð & öllu, að
umgengnin var góð. Dað ffta, sem
til prýðis var & veggjunum, bar llka
vott um fegurðaitilfinuing og smekk.
I>egar biskupinn hafði virt her-
bergið fyrir sér varð honum litið &
stúlkuna, þar sem hún kraup r.iður
’rétt við eldinn og var að þurka mjólk-
ina af löppum ketlingsins, til þess
hann yrði nú boðlegur 1 hvaða félags-
skap er vera skyldi. Hún var ljóm-
andi geðsleg þessi stúlka, með stór
dökk og blíðleg augu. Pað sló gulln-
um bjarma & h&r hennar við eldsbirt-
una og svipur hennar og yfiibragð
var einkar viðfeldið.
Hvenær haffi biskupinn af Wind-
ermeie veitt kvennlegri fegurð svona
n&kvæma eftirtekt?
„Það er mjög svo viðk; nranlegt
bérna inni bj& ykkur“, sagði biskup-
inn, sem fann til einhverrar ftnægju
af nærveru unga mannsins með föla
g&fulega andlitið, og þessarar yndis-
legu konu. „Mér þykir vænt um, að
ég fann ketlinginn, því hann hefur
orðið orsök til þess, að ég hef eignast
nýja skemtilega vini. Ég má til með
að vita nöfn ykkar, því það er ekki
vani minn að gleyma strax vinum
mtnum, sem ég hef einu sinni eignast“.
Ungi maðu inn hafði haft ærið að
hugsa slðan gesturinu korn inn. t>að
var auðféð, að honum lá eitthvað sér-
staklega alvarlegt & hjarta. Ilann
stóð nú upp úr saeti slnu gebk fram
fyrir biskupinn, og það sló fyrir ein-
hverjum bjarma 1 augum hans um
1 íið og hann byrjaði að tala.
„Ég heiti Montgomery“, sagði
hann mtð djörfung, sem biskupinn
gat ekki annað en veitt eftirtekt mitt
í allri ánægjunni, sem fylti huga hans.
„Ég er guðfræðisstúdent. Mig vantar
eitt &r til að geta lokið n&mi mínu.
Ég gfftist fyrir m&nuði stðan, og 1
dag fékk ég þft orðsendÍDg fr& yður,
að úr þvt ég vildi heldur garga glap-
stigu en góða vegu, þá væri bezt
fyrir mig að halda áfram þ& leið, seor
ég hefði kosið n.ér. I>ér, biskupinn
—þér, sem eruð höfuðmaður kirkju
minnar, hafið úrskuiðað, a' ég yrði að
hætta við að takast & hend ir það æfi-
starf, sem ég hef verið að búa mig
undir; að ég yrði að leggja til stfu
hið eina starf sem ég er hæfur til; að
mér skyldi aldrei auðnast að flytja
fagnaðar erindið i heiminum, og að
ég skyldi alla mtna æfi gera eitthvað
annað en það sem ég er hæfastur til!
Og af hverju? Af því ég hef gifst
þeirri yndælust i stúlku, sein hægt er
að hugsa sér; stúlku, sem mundi
StaDda við hlið mfna i starfi mlnu, og
gera það enn betra, ábrifameira og
blessunarrtkara. Við höfðum hugsað
okkur að biða, herra minn, en atvik
og kripgum8tæður breyttu þeirri fyrir-
ætlan okkar. Hún misti móður stna
fyrir nokkrum vikum siðan og varð
við |>að einstæðingur í heiminum.
Ég breytti eins og þér hefðuð að lík-
indum breytt urdir sömu kringum-
stæðum. Hún var hrædd um, að hún
mundi spilla ltfi mínu, og nú, rétt áð-
ur en þér komuð, var hún að gr&ta af
þvi henni fanst, að hún hefði orðið
mér til ógæfu. Ea svo alt í einu
kemur maðurinn, sem ser.di mér þenn-
an kuldalega boðskap, og er búinn að
ganga afiur og fram um göturnar til
að reyna að f& mjólk handa veslings
b&lf-frostnum ketling. £>að hlýtur að
vera kærleiksrikt og miskunsamt
hjarta sem ræður slikri breytni, en
hversvegna njóta m&lleysingjar einir
miskunsemi yðar? ‘
Annað eins og þetta hafði aldrei
komið fyrir—það var hreint og beint
stór merkilegt! Hann, biskupinn
sjftlfur, sem æfinlega hafði verið viss
um hvað hann skyldi gera—hann, sem
æfinlega vissi hvað létt var og gerði
það, var nú farinn að efast um hvað
gera skyldi!
Ketlingurinn hafði nú fengið
nægju sína af mjólkinni og hafði sig
nú & kreik og fór þangað sem biskup-
inn var. Biskupinn sat í sömu stell-
ingum og ftður, fyrir framan arninn,
og ketlingurinn klifraði nú upp á öxl
honum, hringaði sig niður við vanga
biskupsins og fór að sofa.
Biskupinn horfði jafnt og stöðugt
& eldinn. Stúlkan, sem var skjálfandi
af ótta, veitti bonum n&kvæmar gæt-
ur. EÍDhver breyting var sj&anleg &
yfirbragði hans. Ilörðu drættirnir í
andlitinu urðu suifttt og sm&tt mildari.
Augun, UDdir hinum hvössu og svip
miklu augabrúnum, urðu d&lítið s-tærri
og dekkr:, og fyltuat alt í cftu t&rum.
I>að var dauðaþögn í herberginu I
nokkrar mtnútur. Loks stóð biskup-
inn snögglega A fætur, fór að hneppa
að sér yfirfrakkanum og bjóst til
að fara.
„M.ér þykir vænt um, að ég kom
hingað“, sagði liann þýðlega, cg leit
ti! unga mannsins. „Og þér segist
hafa verið giftur t m&nuð? Verið
hughraustur vinur inwnn. Vér get :m
allir l&tið leiðast afvega öðru hvoru.
Vér 8jftum oft og tlðum ekki hvað
rétt er, og gerum þessvegna stundum
það, sem er rangt.- Vér leiðumst ali-
ir út & glapstigu einhverntíma & ltfs-
leiðinni, einn með þessu móti og
annar með hinu. En ef vér finnum
br&ðlega aftur hina réttu leið, þ& get-
ur alt farið vel engu að stður. Og
þetta er konan, sem var betri og meira
virði en staða og embætti? IÞað get-
ur v«l verið, að hún sé það. Hún
minnir mig & stúlku, sem ég þekti
endur fyrir löngu. t>ér hafið vona ég
ekki & móti því, að ég taki ketlinginn
þann arna heim ineð mér?-‘
Og ungu hjónin stóðu h&lf-undr-
andi & meðan biskupinn stakk ketl-
ÍDgnum inn undir yfirhöfn stna, kvaddi
þau h'ýlega með handabandi og fór.
Morguninn eftir, þegar skrifar-
inn lauk upp skrifstofu-dyrunum,
stansaöi hann ofurlítið vtð og strauk
hendinni yfir augun, eins og hann
tryð: ekki sjón sinni. Var það mögu-
legt, að þetta væri biskupinn af
Windermere, sem sat þarna & stnum
vanastað, með ofurlitinn livitan ketl-
ing, sem gerði sér svo dæ!t við bisk-
upinn, að hann klifraði upp um herðar
hans og höfuö, og gerði sig eins
heimakominn eins og hann væri að
leika tér við gamlan og góðan kunn-
ÍDgja sinn?
„Svo þér eruð þ& þarna Dantel“,
sagði biskupinn um leið og hann sft
skrifarann. „Gerið svo vel að setjast
niður fáein augnablik; ég ætla að
stíla yður bréf til Mr. Millards“.
Skrifarinn settist nú niður og
bjóst til að hraðriia það sem átti að
vera efni bréfsins. Bréfið var svo
hljóðandi:
„Kæri Millard,—Ég hef thugað
d'lítið nftkvæmar úr.kurð minn við-
vtkjandi Mr. Montgomery. Mér hafa
borist upp í hendurnar sennanir fyrir
þvt, að hann muni geta orðið dugleg-
ur og nytsamur maður. l>ér getið
fullvissað hann um, fyrir mtna hönd,
að honum verði leyft að halda ftfram
guðfræðisnáminu.
Svo vildi ég biðja yður að kom-
ast eftir, hvnrt kringumstæður hans
eru ekki eitthvað örðugar. Og ef
svo er, þ& gerið þér svo vel að hj&lpa
honum eina og hann þarf með, og
gera mér reikning fyrir. I>ér l&tið
hann samt aldrei vita hvaðan pening-
arnir koma. Að öðru leyti hafið þér
þetta eins og yður sýnist réttast
og bezt ‘.
„Vlig hlýtur bö vera aö dreyma“
sagði skrifaiinn við sjftlfan sig, og
hann leit um leið t kringum sig, eins
og hann tryði hvorki augum stnnm
né eyrum. Nei, það var ekki draum-
ur. Þaron sat biskupinn af Winder-
mere og horfði brosandi & kctlioginn,
sem var að leika sér að gamalli út-
dr&tta-bók, sem 1& & skrifstofuborðinu.
„EIMREIDIN",
eitt fjölbreyttasta og skemtilegasta
ttmaritið & lslenzku. Ritgjörðir, mynd
ir, sögur, kvæði. Verð 40 cts. hvert
hefti. Fæst hj& H. S. Bardal, S.
Bergmann, o. fl.
STÓR BtJÐ,
NÝ BÚÐ
BJÖRT BÚÐ,
BÚÐ Á RJETTUM jSTAÐ.
NY KOMID mikið af mat-
vöru fr& Montreal, sem keypt var fyr-
ir l&gt verð og verðurseldfyrirlægsti
verð í bænum.
Vjer höfum allt sem þjer þurfið
með af þeirri tegund, svo sem kaffi,
sykur, te, kryddmeti, o.s.frv.
Ennfremur glasvoru, leir-
tau, hveitimjel «g gripa-
fod U r öllum tegundum.
Vjer kaupum allskonar bænda-
vöru fyrir hærsta markaðsverð, svo
sem kornmat, ket, smjer
°f? egg.
OLIVER & BYRON,
& horninu & Main og Manitoba ave.
Markkt Squark, SELKÍRK,
J. E. Tyndall, M. D.,
riiysician & Surgcon
Scliultz Block, - BALDUK, MAN,
Bregöur æflnlega fljótt við þegar
hans er vitjað fyrir jafn sann-
gjarna borgun og nokkur annar.
Canadian Pacific Railway
Time Tnlile.
LV.| AR.
Montreal, Toronto, New York & east, via allrail, dai'y

21 50 6 3 >
Montreal, Toroato. New \Tork &
east, via lake, Tues.,Fri..Sun.. 6 30
Montreal, Toronto, New York &
east, via lake, Mon.. Thr.,Sat. Rat Portaee, Ft. William & Inter- 21 50

mediate points, daily ex. Sun. Portage la Prairie, Brandon, Leth bridge.Coast & Kootaney, dally 7 45 18 oj

7 15 21 2j
Poriagela Prairie,Brandon,Mtx)<>e Jaw and intermediate points,
dally ex. Sunday 8 30 19 oo
Portage la Prairie Brandon & int-
crmediate points ex. Sun.... 1!) 10 12 15
M, & N. W. Ry points
Thurs. and Sat 10 35
M. & N. W. Ry points... .Mon.
Wed. and Fri 20 45
Can. Nor, Ry points Mon.
Wed, and Fri 7 15
Can. Nor. Ry points. . . .Tues.
Thurs. and Sat 21 ?o
Gretna, St. Paul, Chicago, daily 14 lo 13 35
West Selkirk. .Mon., Wed., Fri, 18 15
West Selkirk. .Tues. Thurs. Sat. 10 lo
Stonewall,Tuelon,Tue.Thur.Sat, 11 20 19 20
Kmerson Mon. and Fri. 8 i5 16 40
Morden, Deloraine and iuterme-
diate points daily ex. Sun. 8 oo 18 20
Glenboro, Souris, Melita Alame* ftia and inteimediate ix>ints
daily ex. Sun 8 50 17 3^
Prince Albert Sun., Wed. 7 15
Prince Albert Thurs, Sun. 21 5o
Edmonton.... Sun 9 Tues, Thurs 7 15
Edmonton Wed., Fri-, Sun, 20
W. WHYTE, ROBT. KERR,
Manager. Traffic Managet
76
okkar. Við höfðum einungis ttma til aö íleygja
^eipinu fr& okkur og snúa okkur við áður en skot reið
aí riffli Denny’s, og svo sóttu einhverjir að okkur!
veit satt að segja ekki vel hvað margir þeir voru;
tveir menn sóttu að mór, og ég var svo heppinn
að reka stóra veiðihntfinn i handlegginn & öðrum
Peirra strax i byrjun, og óg held að hann liafi fengið
°ög af þvi. Ég þekti að hÍDn maðurinn, sem að mór
86UÍ, var feiti gestgjafinn, Vlacho. Hann hafði skil-
]ð bissu sina eftir og hafði nú að vopni hnif, er var
,njög likur þeim sem ég hafði. Ég þekti hann miklu
^tetnur & rödd hans, þar sem hann hrópaði grimdar-
„Sækjum að!“ en & útliti hans, þvi það var nú
°tðið koldimt. Ég hjó af mér hin ftköfu lög hans—
hann var mjög kvikur fyrir jafn feitan mann—og svo
^sllaði ég til manna minna að komast upp að húsinu
e>ns fljótt og þeir gætu, því ég var hræddur um, að
J>að yrði ef til vill einnig r&ðist aftan að okkur.
En það er ekki hægðarleikur að halda góðri
ÍBglu i öðru eins liði og þetta lið mitt var.
„Hvaða vitleysa!“ hrópaði Denny.
„Main Golt, nei!“ hrópaði Hogvardt, Watkins
Sagði ekki orð, en óhlýðnaðist raór, og var það I hið
®]na skifti & æfi hans.
Jæja, ég komst að þeirri niðurstöðu, að fyrst
^nonn mínir fengjust ekki til að gera cins og ég segði
þeim, þú væri ekki annars kostur fyrir mig en gera
8,ns og þeir gerðu. Allur hópur okkar sótti þvi
íiain—allur hcrinn, oins og I bardagauum viö Water-
82
hafði aldrei & æfi tnÍDni séð önnur eins augj; ég get
ekki með góðri samvizku undanskilið jafnvel augun
hennar Beatrice Hipgraves sem voru ásinn h&tt mjög
falleg. Ég hélt áfram að raula; og þ& sagði piltur-
inn,sem enn virtist vera nokkuð utan við sig, og gerði
s&rbænarlega hreifingu með annari hcndinni:
„Æ, nei, raulið ekki þetta! Raulið ekki þetta,
Constantine!“
,.Hann er mjúkhj artaður piltur“, sagði ég og
var nú brosandi. Allur þessi atburður var undarlega
óvanalegur og fthrifamikill.
Pilturinn horfði nú aftur I augu mér; ég horfði
beint og óhikað i augu hans & móti. Slðan helti ég
nokkru af köldu vatni i glas, og gaf honum það að
drckka. Hann tók við því með skj&lfandi bendi—ég
tók n&kvAmlega eftir höndinni—og drakk vatnið &-
fergislega, og siðan setti hann glasið frft sér &
borðið og andvarpaði.
* ,Ég er Wheatley l&varöux“, sagði ég og kinkaði
kolli til piltsins. „£>cr komuð hingað til að stela
kúnum minum, og til þess að myrða mig ef að svo
hittist &, að það væri þægilegt, eins og þ ér vitið.“
£>að blossaði strax re ði-eldur i sugum piltsins
og hann sagði með ftkafa:
„Ég gerði það ekki. Ég bélt, að þér munduð
gofast upp ef við tækjum kýrnar i burtu“.
„£>ér hélduð!“ sagði ég með fyrirlitningu. „Ég
býst við, að þér hafið gert eins og yður var ?kipað“.
„Nei; ég sagði Constantine, að þeir skyldu
71
stönzuðu þeir allir, og þrir af þeím lyftu bissum sín-
um skyndilega upp að öxlunum og miðuðu beint &
gluggann, sem viö Denny stóöum innan við.
Jæja, við stungum okkur niður; það er ekki til
neins að neita þvi; við héldum sem sé, að skothriðin
væri í raun og veru að byrja. En engin skot riðu
af, og eftir f&ein augnablik gægðist éj; með varhygð
út um gluggann, en hélt Denny niðri með annari
hendinni. Hinir þrir menn stóðu hreifingarlausir, en
miðuðu bissum sfnum stöðugt & gluggann. Hinir
fimm voru að færa sig nær með mestu varfærni, og
héldu sig í skjóli við klettana, tveir til vinstri hliðar
við veginn, og þrirtil hægri handar við hann. Granni,
drengjalegi maðurinn var til vinstri handar ftsamt
Constantine; nokkrum augnablikum sföar stukku
hinir þrír yfir um veginn til Oonstantines og þess, er
með honum var. í sömu andr&nni flaug i huga minn
hvað væri augnamið þeirra, eins og það orð er við-
haft I hernaöar-m&linu, hvað væri tilgangurinn með
þessari aðferð þeir.a. Dað var einfalt, nærri því
hlægilegt; en samt sem áður var það alvarlegt, því
það sýndi, að þeir höfðu hugsað sér vissa hernaðar-
aðferð, sem við vorum illa búnir undir að verjast.
Hún var auðsj&anlega sú, að & meðan hinir þrir menn
héldu okkur i skefjum með bissum sínum, þft ætluðu
hinir að hafa burt með sér kýrnar okkar. Ef við
mistum kýrnar, þ& kætnurast við brfttt f heikjur hvað
matvæli snerti, því kýrnar höfðu verið þýðingar-
mikið atriði 1 Yaruar-ftætlunum okkar.