Lögberg - 25.02.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. FEBRÚAR 1904.
5
r
NEW-YORK LIFE
JOHN A. MoCALL, FCReETi.
Mcsía lífsábyrgöarfólag heimsins.
ÁritS 1903 borgaöi félagiö 5,300 dánarkröfor til erfingja
$16,000,000
Áriö 1903 borgaöi fél. ábyrgöir til lifandi ábj’rgöarhafa:
$18,000,000
Árið 1903 lánaði félagiö iit á ábyrgðarskírteini sln mót 5 :
$12,800,000
Áriö 1903 borgaði félagiö rentor til félagsmanna :
$5,500,000.
Árið 1903 gaf félagið út 170 þúsnnd lífsábyTgðarskfrteini:
$826,000,000.
Félagi þessu tilheyra nú nærri miljón manns, með
$1,745,000,000 lífsábyrgð og $352,000,000 sjóð. Menn þess-
ir eru félagið, upphæðir þessar eru eign þeirra, þeir einir
njóta alls ágóðans lifandi eða dauðir.
Chr. Olafson, Agent J. G. Morgan, Manng„.
650 William Ave.,
Grain Exchange,
WINNIPEG.

vildu utnefna fyrir forseíaefni við
næstu kosningar. Yfir 30,000
manns sendu blaðinu atkvæði sín
á þar til gerðum seðlum, kliptum
úr blaðinu, og þar varö Cleveland
lang hæstur. Hann fékk nærri
þrettán þúsund atkvæði. Bryan
fékk hátt á fimta, Johnson og
Parker lftið eitt minna og svo
ýmsir færri atkvæði.
Tvisvar hefi eg séð það í blöð-
anum, að Cleveland hafi aftekið
með öllu að veröa í kjöri. í fyrra
skiftið sém fregnin flaug út var
henni óðara mótmælt af Cleve-
land sjálfum og héldu þá margir,
að karl mundi meira en fáanlegur
að sækja um forsetaembættið einu
sinni enn. Síðari fregninni hefi
eg ekki séð mótmælt. Þó má vel
vera, að það hafi verið gert. En
hvað sem því líður, þá eru líkurn-
ar fremur móti því en með, að
Cleveland verði í kjöri. Ef lýö-
urinn hrópaði nógu hátt og nógu
lengi í eyru gamla mannsins, að
takast forustuna á hendur, og ef
mögulegt væri að sefa reiði Bry-
ans, þá gæti það kannske orðið.
Að öðrjrm kosti ekki.
Þá er að minnast á Bryan.
Hann ereinhver snjallasti maður-
inn, sem tíokkurinn á til. En
hann er særður þeim svöðusárum
sem seint gróa. Hefði fiokkur-
inn ekki verið búinn að fara tvenn-
ar ófarir með hann í broddi fy]k-
ingar, þá hefði verið meira en
líklegt, að hann hefði náð tilnefn-
ing. Og þó ófarirnar væru meira
flokknum að kenna en Bryan sjálf-
um, þá koma afleiðingarnar að-
allega íram við hann. Það eru
því sáralitlar líkur til, að hann
verði forsetaefni í næstu kosning-
um. Seinna meir gæti það frem-
ur orðið, því Bryan er enri til-
tölulega ungur maður, framgjarn
vel og ekki líklegur til að setjast
í ,,helgan stein“ að því er stjórn-
mál snertir. Hann er nú nýkom-
inn heim úr ferðalagi um Evrópu.
Var honum tekið þar með kost-
um og kynjum af ýmsu stórmenni
og heimsótti hann konunga, keis-
ara og aðra þjóðhöfðingja, og
svo páfann í Róm. Sú för ætti
ekki að hafa dregið úr áhugahans
að þoka sér upp á við þegar tæki-
færi gefst. Ef til vill kemur
tækifærið seinna og er þá Bryan
trúandi til aö grípa það. Enda
margur óverðugri upphefðarinnar
en hann.
Parker háyfirdóroari er ef til
vill sá allra lfklegasti að verða for-
setaefni demókrata við næstu
kosningar. Hann er talinn ágæt-
um hæfileikum búinn, maður á
bezta skeiði lífsins og hefir aldrei
átt í neinuin innanflokkshreðum
sem mundu spilla fyrir honum á
tilnefningarþingi. Svo er hann
og frá þessu volduga ríki, New
York, sem meira bolmagn hefir f
forsetakosningum en nokkurt'
hinna. En það er talið eitt af
þeim vafasömu, hverjum flokkn-
um það muni veita, og hyggja
margir demókratar, að ef þeir
velji New York-mann fyrir for-
s taefni, þá verði ríkið þeirra
megin þegar tilbardagans kemur.
Auðvitað gæti það brugðist, en
þessar vonir gera menn sér og
þær virðast þó hafa við ofurlítið
að styðjast. Það er náttúrlega
meiri en lftill slægur að fá New
York í liö með sér. það gæti
auðveldlega riðið baggamuninn
þegar til kosninga kæmi.
Heymarieysi lækqast ekki
viö innsp^tingar eða þess konar, því þ$er aÁ
ekki upptbkin. Það er að oins eitt, sein lækn
heyrnar eysi. og það er meðai er verkar á alla
l.Kamsbygjtingtina, Það stafar af a'sing f slím-
hiui jnum er olli l»<51gu í eyrnadfpunum. Þegar
þa^r ólga kemui sn'ia fyrir eyrun eða heyruln
förlnst o ef þær loKast fei hey. nin. Sé ekki hn gt
að lækna pað sem orsakar uolguna og p 1 rium
komi2 í amt IflK, þí5 fa st ekki heyrnin aftur.
Níu af tín s Kiun tiifelhmi orsakast af Catarr 1.
sem ekki er annað en a-sing 1 slfmhiinnui mn.
Vér skulum gefa >100 fyrir hverteinasta he.vrn*
arleysis tilfelli (er stafar af catarrh), sem HALLS’
CATAKRH CURF l eknar ekki. Skrilið oftir bækl
ingi sem vér v fnm.
F. J. CHENEY & CO..Tolc-do, O
Selt í öllmn lyiiabuöiiu. .1 75 ceut.
Halls' Familv Ptlls eru neKtar.
RUDLOFFGREI
,,Og er ekki hér varnarlaus stúlka, sem mér
ber að annast? Er eg ekki hér að verða höfð-
ingi göfugrar ættar? Munurinn liggur ekki í oðru
en því, að hér var mér ekki gleymt þangað til á
mér þurfti aö halda eins og styttu viö vegg, sern
var að hrynja. F’inst yður ekkert óheiðarlegt
við það að yfirgefa fólkið hér á þann hátt sem
þér farið fram á? Nei, nei, vinur ininn; hitt
íólkið hefir spilað á tilfinningar yðar. Mér ber
að vera hér, og hér verð eg. “
Frá þessari ályktun var ekki unt að víkja
honum með illu eða góðu eða neinum skynsam-
legum rökum. Ekkert skyldi skilja hann við
Angelu, og á alt var litiö frá því eina sjónarmiði.
,,Sé yður svo mikið um það hugað að hjálpa
fólki mínu út úr vandræðunum, sem kringum-
stæðurnar hafa komið þvf í, takiö þá að yður
stöðu mína og farið og hjálpiö því í minn stað.
Lér megið með fulluin rétti krefjast alls, sem þar
er að hafa; eg gæti sannarlega ekki orðið til hjálp-
^r þó eg vildi. Gæti ekki maðurinn, sem við
Þetta var alla æfi, frelsað hús sitt frá hruni, son
sinn frá að vera myrtur og dóttur sína frá hættu,
hvað gæti eg þá búist við að geta gert?—eg stú-
^entinn, sem hefi varið þremur fjórðu hlutum æf-
Jnnar á Frakklandi, sem hefi óbeit á hermanna-
lífi og skil ekkert í neinum stjórnmáiaflækjum?
í^r segist geta hjálpað mér? Eg skil ekki hvern-
‘g; en þó þér aldrei nemagætuð það, hvaðgræddi
eg þá á því? Föðurbróðir minn er dáinn oghefir
ekki skilið mér neitt annað eftir en málaflækjur
°g hættur. Frænka mín er trúlofuð manni, sem
hún giftist, og hvað kemur mér hann við?“
,,Þér daufheyrist þó ekki þegar drengskapur
yðar liggur við?“ hrópaði eg; en áeigingirni hans
var enginn minsti bilbugur.
,, Hvaða drengskapur væri það að yfirgefa
Angelu? Nei, nei. Eg endurtck það, að eg er
ekki Þjóöverji framar; eg hefi sagt skilið við ætt
mína og ætla mér hér eítir að ganga undir nýj .i
nafni. Eg er stúdent. Svona verk er við hæfi
yðar og yðar líka. Farið og gerið það. iíg
geri stúlkunni miklu meii'a gott með þvíaðsenda
yður þangað en þó eg faeri sjálfur. “
Það var árangurslaust aö cyða fleiri oröum
við hann. Hann var tilfinningarlaus eins og
steinn; og eg sat þarna og beit áhyggjufullur á
vörina.
,,Þegar frændfólk mitt A'eit, að eg er orðinn
franskur, haldið þér það mundi þá þýðast nokk-
ura hjálp frá minni hendi? Haldiö þér þaðmundi
taka frönsku konunni minni eða tengdafólkinu
mínu með opaum örmum? Ætii eg að leggja
eigin ánægju í sölurnar til þess að gefa því færi á
að smána mig og þá, sem mér eru kærastir?
Haldið þér eg sé vitlaus? Eg vil gera aft sem eg
get, en ekki þetta. Þyrfti frænka mín á athvarfi
aö halda, þá skyldi eg taka hana og gera eins vel
við hana og kringumstæður mínar leyfa. En
það fólk má ekki gera tilkall til frændsemi við
mig. Það er alt og sumt. “
,,Það er ekki líklegt að ónáða yður með
neinu slíku tiikalli“, sagði eg. Og hin bitra fyr-
irlitning mín fyrir honum kom fratn í málrómnum.
Honum brá og hann skiíti litum, og allra
snöggvast lá honum við að reiðast; en það varð
ekkert úr því.
,,Þér fellið verð á mér fyr’r að hafa ályktað
eins og eg hefi gert. Þér um það. Við sjáumst
Kl!S*GollBaRlngPowúBr
flutninga er næstum því fullkqmin.
Þegar þér hafið kornvöru að selja
eða láta flytja, þá verið ekki að
hraðrita okkur fyrirspurnir um
verð á staðnum, en skrifið eftir
upplýsingum um verzlunaraðferð
okkar.
Thcmpsorv, Sons & Co.
Gr.iin Commission Merchants,
WINNIPEG.
Iíanlcarar: Union Bank of Canada.
Söngkensla.
Þórarinn Jónsson, að 412 McGee
stræti, tekiír að s£r að kenna orjfelspil.
sðng og söDgfræði. Góðir skilmálar.
Sparið peninga, tíma og efni.
Kvenfólkiö verður ’pess vart með
degi hverjum að það borgar sig
að nota að eins Blue Ribbon Bak-
ing Powders. Það lukkast œtíð
vel.
BiðjiÖ kaupmanninn yðar um það.
aldrei framar. Líklegast kem eg aldrei framar |
yfir landamærin. Til að sýna yður, að þessi
niðurstaða mín er ekki uppgerð, heldur alvara og
eftir nákvæma yfirvegun, þá hefi eg hér löglega
útbúna yfiflýsingu um það, að eg afsali mér öli-
um erföarétti. Þá yfirlýsingu dró eg auðvitað
upp áður en eg vissi um lát prinzins, og eg neit-
aði þar afdráttarlaust öllum tilboðum hans og
skýrði frá þeim ásetning mínum að breyta um
nafn og verða franskur. Yfirfýsing þessa ætlaði
eg mér að eiðfesta og senda föðurbróður mínum
hana; en nú getið þér tekið við henni eins og
hún er, ef yður svo sýnist. Eg skal eiðfesta
hana, hvenær sem þess er æskt. Farið með þetta
eftir yöar höfði. Og það sver eg yður, að eg
skal aldrei opna munninn um þáð, sem fram hefir
farið, nema þér æskið þess. Það álít eg inér
skylt fyrir vanda.þann, sem eghefi orsakað yður. “
Eg tók við skjalinu og stóð upp til að fara.
,,Eg skal koma orðum til yðar um það.hvað
gerist. Hingað, er ekki svo?“
Eg var stuttur í spuna, því að eg var i iilu
skapi.
,,Mig langar ekki íil að fá neitt að vita. Bréf
til mín hingaðfæeg náttúrlega, en hér eftir verð-
ur nafn mitt Henri Frombe—Hans von Froin-
berg verður ekki fram|r til, nema þér verðið
hann. “ Svo kærulaus var hann um jafn alvar-
legt mál, að hann sagði þetta hlæjandi, og svo
endaði hann talið með þessum orðum: ,,Og loks-
ins farið þér nú án þass aö sjá Angelu. Mér
þykir fyrir þvf, “ og hann rétti mér hendina.
,,Eg get ekki tekið í bendina á yður M.
Frombe, “ sagði eg kuldalega. ,,Eg held áfram
að vera Þjóðverji. Það, aö þér bregðist ættingj-
um yðar svona á þessum t.'mum, gerir vináttu
okkai á milli cmögulega hvað n.ig snertir. Þér
haldið, að allir eigi létt með að afneita fjöfskyldu
sinni og föðurlandi. Mér er ekki þannig varið.
Eg tek hart á þessu háttalagi yðar. Frakkland
græðir lítið á þessum nýja borgara þess, en Föð-
u landið græðir við að losast við jafn eigingjarn-
an liöhfaupara. Eg vona við sjáumst aldrei
framar. ‘1
Hann var ómenni, því hann hörfaði undan
og fölnaði upp þígar eg jós þessu yfir haim, en
gerði enga tiln.un til að bera vörn fyrir sig, ogeg
ylirgaf hann þarna með fyrirlitningu og óbeit á
honum fyrir alt háttalag hans.
Alla hina löngu leið til Gramberg-kastalans
var eg þungt hugsandi; að vefta fyrir rnér, hvern-
ig öllu skyldi haga; að rifja upp gamlar endur-
minningar; að kalla fram öll hyggindi mín og
orku til að vinna verk það, sem forlagagyðjan
haföi sett mér íyrir, og ekki leit út fyrir að eg
mundi geta losast vi5.
V. KAPITULI.
SVIKSEMISVOTTUK.
Þegar eg kom til kastalans, sagði Krugen
mér ýmsar sögur af því, hvernig Nauheim greifi
hefði reynt að berjast á móti yfirráðum mínum.
Fyrirskipanir mínar höfðu verið afturkallaðar og
ýmsu fyrirkomulagi breytt. í sjálfu sér var þetta
lítilsvirði, en með því tilgangur hans var auðsjá-
anlega sá, að berjast á móti áhrifum mínum og
viöurkenna ekki vald mitt, þá áleit eg hyggileg-
ast að bæla slíkt tafarlaust niður.
Eg kallaði alla þá fyrir mig, sem gagnstæðar
fyrirskipanir höfðu fengið, og jafníramt gerði eg
boð eftir Nauheim greifa. í fyrstu vildi hann
ekki koma, og sendi eg þvf kafteininn á fund
hans og bað hann að segja honum, að kæmi hann
ekki, þá gerði eg það að burtrekstrarsök hverj-
um manni og konu á heimilinu að fara eftir neinu
sem hann segði. Krugen var skemt með því að
fá að skila þessu, sem egndi greifann svo til reiði,
að hann kom að vörmu spori óður og uppvægur.
Eg gaf honum ekki tíma til að segja neitt, held-
ur tók tafarlaust sjálfur ti! máls:
,,Eg sendi eftir yður, Nauheim greifi, vegna
þess fólk þetta er í vafa um það, hver eigi að
segja því fyrir verkum. Viljið þér nú skýra fólk-
inu frá því, að þó prinzinn arfleiddi dótturina að
öllum auðæfum sínum, þá gengur kastalinn og
stjórmhans ti) mín, og aö, meb því ekki getur á
þessum tímum verið nema um einn húsbónda að
ræða, þá eigi það að gera eins og eg segi fyrir,
og að þegar fyrirskipanir annarra komi f bága við
mínar, þá verði að skírskota þeim til mín?“
Hann leit til mín reiðulega, en treysti sér
ekki að mótmæla þvf, sem í orðum mínum lá.
,,Eg er ekki hér til að láta yður leggja mér
orð í munn,“ sagði hann ólundarlega. ,,Eghefi
verið vanur að ráða hér af þeirri einföldu ástæðu,
sem öllum er kunnugt um, að eg á því láni að
fagna að vera tilvonandi eiginmaður kántessunn-
ar. Hvað getur yður þá gengið til þess að vilja
gera breytingu þár á?“
,,Viljið þér segja fólkinu það, sem eg sagði,
eða ætliö þér að neyða mig til að gefa út gagn-
gjöra fyrirskipun og ónýta opinberlega alt, sem
þér hafið gert?“ spurði eg snögglega og f ákveðn-
um róm, en samt nógu lágt til þess, að enginn
heyrði tii mín nema hann.
,,Ef þér verðið svo djarfur að smána mig
með þvíaö . . . “ tók hann til máls.
,,Gerið annaðhvort, fljótt, “ tók eg fram í
hastur. ,,Það geta ekki tveir ráðið húsuin hér. “
Hann hikaði, leit fyrst til inín og síðan und-
an, en eg hafði stöðugt augun á andliti hans.
..Fljótt, “ endurtók eg alvarlega.
,,Fjandinn hafi yður; eg skal borga yður
þetta!“ sagði hann f hálfum hljóðum og ygldisig
illmannlega. Síðan sagði hann upphátt: ,,Nátt-
úrlega ber yöur að vita það, fólk, að,.sem stend-
ur, er prinzinn hústáöandi hér, “ og hann band-
aði hendinni tii mín til að sýna, aö hann ætti við
mig. Hann sagði þetta eins óvingjarnlega og
hann þorði, og óðar en hann hafði slept oröinu,
gekk hann burt úr stofunni.
Atburður þessi hafði tvennskonar áhrif,—
hann styrkti vafd mitt í kastalanum, og hann
geröi mér örðugra að draga mig til baka. En
nú kom mér slíkt ekki heldur til hugar. Eg fann
það, að eg hafði gert mérómögulegt frá að hverfa;
og þó eg hefði miklu fremur kosið að segja Minnu
kántessu hreint og beint. hvernig á mér stóð, þá
gat í bráðina ekki um slíka hreinskilni verið að
ræða.
Næstu dagana sá eg stúlkuna alls ekki, eg
eg varði tfmanum tif þess að safna mér öllum
rnögulegum upplýsingum og ráða við mig, fivern-
ig eg ætti að snúa mér.
Eg bjóst við, að umboösmenn Ostenburg-
ættarinnar mundu ekkert gera fyr en næg lega
langur tími væri liðinn frá jarðarförinni til að
leiða í ljós, hvað viö hugsuðum okkur að gera,
og að aðferð þeirra mundi verða undir því komin
hvað við gerðum,
Jarðarförin fór fram, og strax eftir hana fór
Nauheim greifi að heiman án þess að segja mér
neitt um erindi sitt eða íyrirætlanir; og fjcra dag-
ana næstu á eftirsýndi Minna kántessa þess eng-
in merki, að hana langaði til að eiga taf við mig.
Eg fór að verða óþolinmóður. Ekki langaöi mig
til að troða mér fram við hana, né þröngva henni
til að segja mér frá trúnaðarmálum sínum, en
það var nauösynlegt fyrir mig að fá að minsta
kosti að vita um vilja hennar bæði viðvíkjandi
Nauheim og hinni stórfeldu fyrirætlun, sem trúi
lofun hennar stóð í sambandi við. Á hinn bóg-
inn hvatti Krugen mig óaflátanlega til þess að
komast að einhverri niðurstöðu og gera eitti.vað
til að sýna vinum okkar í Munchen, að við ætluð-
um að halda málinu áfram.