Lögberg - 23.08.1906, Síða 3

z
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23, AGÚST 1906
3
Fáið hæsta verð
fyrir smjörið
Með varfærni og WINDSOR
SALTI batnar smjörið ákaf-
lega mikið.
Windsor
SALT
er alveg hreint, leysist fljótt
upp og gerir smjörið að
markaðsvöru í fremstu röð,
l>rjú kvœöi
eftir
JÓN RUNÓLFSSON.
1. Einyrkinn.
Jeg sötra vatn og boröa brauö,
og bið fyrir ]?eim sem á mikinn
auö,
og finst þaö fallegt af mér.
í>ótt krásir hann jeti og kneyfi
bjór *
og kviöurinn sje á honum stór,
jeg ei til hans öfund ber.
Á gullkerru fer hann geyst um
fold;
við gönguprik staulast jeg yfir
mold,
og veit þaö er tíföld töf.
samt vona jeg, þótt jeg ei hafi
það hátt
og hokinn sje og feti smátt,
jeg náö honum geti við Gröf.
2. MóSirin út viS sjóinn
(syngur viö drenginn sinn).
„t nótt er svo kalt og ömurlegt a’t.
ll’jer barnið mitt blítt viö barm
minn sé hlýtt.
Geysar kolbikaö kaf, orgar kynja-
fult haf
við grandann í griö, í grenjandi
hríö.
Og illviðra-guöinn i úlfshami
grá
sig tevgir á tá
yfir tindana há.
—Og pabbi á sæ — en bí-bí í bæ
jeg syng við minn svein i sorginni
ein
meðan brimveldið blátt rífst við
blindhríöarmátt
um fiskimanns fjör og fisléttan
knör.
Æ, sofðu nú barn mitt, á
verði jeg verö
meðan voði’ er á ferð
og þótt sál nisti sverð.
Hjer bý jeg í bæ við brimhljóð-
iö æ,
en láti' hann sitt líf, sje lif mitt
þín hlíf.
Heyri’ jeg hveimleiðan hvin, ,Ukan
helreiðardyn,
og svipir af sjá mjer sundvotir
hjá—
og hafið mjer opnast með
brim sitt og böl,
rjúka feigðardjúp föl, .
sje jeg fööur á kjöl------
Lít í náö á’mín tár, guð himnanna
‘ hár!
Lát stórsjóa stríð nú stöðvaö og
hrið!
Vertu hjálp hans og hlíf, hrif úr
háska hans líf!
þess bíð eg og — bíö uns birtir
upp hríð.
Æ,, sofðu nú, barn mitt, á
veröi jeg verð
meðan voði’ er á ferð
og þótt sál nisti sverö.“
* * *
Heyrði móöur orö sár guð hinm-
anna hár,
því stórsjóa-stríð er stöðvað og
hríö;
lcomnir sjómenn af sæ, nú er sól-
skin í bæ,
þvi að faðirinn fljóð sitt faðmar
og jóö.
Guð kærleikans vakir meö
ilsól á arm
yfir fiskimanns farm,
yfir fátækt og harm.
3. Lindin.
yv
Ein flóir lind hjá lifs míns stig
svo ljúf og hrein og sæt,
hjá henni oft jeg sit og syng
og sorgir gleymast læt;
þvi álög beisk hún af mjer þvær
og illra norna rún,
og engin lind svo sætt und sól
mjer svalar eins og hún.
* )
Ei sjatnar hún er sólin hlær
i sumars blárri hæð,
og engin vetrar heift fær heft
svo heita kærleiks æð,
sem góörar sálar gæsku djúp,
er girnist blessa alt,
með degi hverjum dýpkar hún,
já dýpkar þúsundfalt.
Þú spyr mig, hvar hjá lífs mins
leið
sú lindin flóí tær.
Hvar sje hið fagra furðu-land
er farveg henni ljær.
Kom, hjartans ljúfa lifið mitt,
og lit i barm þjer inn,
sem eg í djúpu augun þin,
og upptök hennar finn.
—ÓSinn.
------o-------
Manstu?
('Sænsk saga.)
Manstu það, er við sáumst i
fyrsta sinni?
Þig bar við sólheiðan himininn,
þar sem þú stóðst á stóra steinin-
um niðri i fjörunni. Hvítklædd
varstu og á kjólnum þinum sást
ekki blettur eða hrukka. Þú skygð-
ir yfír þig með hvitu sólhlifinni til
þess aö forðast geislaflóöið, sem
streymdi alt umhverfis þig og
tindraði i báru-úðanum kring um
steininn. Berfættur drenghnokki
var að busU í bárusvalinu,
sem náði honum i mjóalegg. Var
hann að leika sér með smábát, er
hann hafði taug á og reyndi til aö
ýta undan landi. Gulu lokkunum
hans skýldi hárauð silkihúfa en
hvítklæddur var hann að öðru
leyti eins og þú. Hann hló og liróp-
aði hátt og snjalt og réð sér ekki
fyrir kæti. Eg gat ekki séð fram-
an í þig þvi skuggann af sólhlif-
inni bar á andlitið. Ekki heyrði
eg heldur málróminn glögt því þú
talaöir lágt við Aitla drengmn.
Á meöan þið voruð þarna að
leika ykkur stóð eg álengdar og
horfði á. iMér fanst eitthvert að-
dráttarafl í þessari sjón, sem
þarna bar fyrir augu mér.og hefði
cg verið málari mundi eg ekki
hafa slept jafngóðu tækifæri til
þess aö auðga listasafn mitt. A’t
umhverfis var líf og ljós, sól og
sumar, og drenghnokkinn var ynd-
islegra barn ásýndum en eg hafði
nokkru sinni áður séð.
En innan um þessa sumargleði
og sólarljóma fann eg ósjálfratt
ti.1 þess aö yfir þér hvíldi einhver
hátiðleg alvörugefni. í>að var eins
og skuggar væru samhliða sólar-
ljósinu. Eg vissi ekki hvers vegna
þetta var þannig eða hver ástæðan
var fyrir þvi. Eg held eg hafi
dregið það af því hvernig þú barst
þig til, af þ.ví hvað hljóðlega þú
talaðir, hvernig þú hélzt höfðinu,
og af því að þú ekki hlóst með baðst velvirðingar á því að dreng-
litla drengnum þegar hann var að | urinn hefði verið að ónáða mig.
reka upp skellihlátrana. Eg sagði aí það væri óþarfi að
Þegar leikurinn var á enda 'vera að afsaka það, mér þætti
hljóp drengurinn á burt og lét á'mjög gaman að börnum og sér-
sig skóna sína. Þú Iioppaðir stein ! staklega hefði mér fallið Hinrik
af steini ti.1 lands, jafn alvarleg og litli vel í geð frá þvi íyrsta. Eg
hátíðleg og áöur. Þegar þú varst 1 sá snöggvast bregða fyrir gleði-
komin alla leið tókst þú í hendina! leiftri í augum þinum, alvarlegu,
á drengnum og sagðir:
„Nú, mi, kútur minn!
I dökkgráu augunum. Þú klappað-
Eigum ’ ir innilega á kollinn á drengnum
við nú að koma og borða miðdags-
verðinn ?“
Um leið snerir þú þér við og
og það leyndi sér ekki, hvað heita
móðurást þú barst til hans. Og
þegar hann lagði litlu hand.legg-
varðst mín vör. Augu okkar mætt- ina utan um háls þér kystir þú
ust, og nú sá eg að andlit móður-
innar var jafn yndislegt ásýndum
hann, hvern kossinn á fætur öðr-
um, á heitar, blóðrjóðar kinnarn-
og barnsins. Andlitsdrættirnir ar. Það var mér vottur um, að þú
hreinir og skýrir en úr augunum j gazt elskað eins innilega eins og
tindraði ekki sama lífsg.leðin og úr þú gazt syrgt einlæglega
augttm drengsins. Yfir þeim
hvíldi sorgarsvipur og í kring um
munninn voru alvörugefnir drætt-
ir, eins og er á öllum þeim, sem
orðið hafa fyrir miklu mótlæti.
Og þó varst þú enn ung, svo ung,
að mörg kona á þeim aldri er enn
í Keimi unaðsdrauma sinna.
Þú gekst þétt fram hjá mér á
þröngu strandgötunni og litli
CANADA NORÐYESTURLANDIÐ
REGLUR VIÐ LAN'DTÖKU.
Af öllum sectlonum metS Jafnrl tölu, sem tllheyra sambandsstjörnlanl,
t Manltoba, Saskatchewan og Alberta, nema 8 og 26, geta fjöiskylduhöful
og karlmenn 18 Ara eSa eldrl, tekiS sér 160 ekrur fyrlr helmilisréttarland.
ÞaS er aS segja, sé landiS ekki aSur tekiS, eSa sett tll siöu af stjóminnl
til viSartekju eSa einhvers annars.
IN’NRITUN.
Menn mega skrifa sig fyrir landtnu a þelrrl landskrifstofu, sem nsMt
Mggur iandinu, sem tekiC er. MeS Ieyil lnnanrlklsráSherrans, eSa lnnflutn-
inga umboSsmannslns 1 Winnlpeg, eöa næsta Domlnlon landsumboSsmannsk
geta menn geflS öSrum umboB til þess aS skrlfa slg fyrlr landi. Innritunar-
gJaidlS er 810.00.
HEIMILISRÉTTAR-SKVLDUR.
Manstu það, að næstu vikurnar
já eftir vorum við saman næstum
jþvi daglega? Við fylgdumst að út
i skóg; gengum saman með fram
sjávarströndinni; sigldum út á
íjörð eða þá eg reri með þig yfir
spegilsléttan sjóflötinn út á ein-
hvern* hólmann,skamt undan landi.
drengurinn lét dæluna ganga eins \ dvöldum við sv0 ; fáeinar
og börnum er títt. Eg hliðraði til. klukkustundir 0g annað hvort töl-
fyrir þér svo þú kæmist fram hjá | uSum vis þ4 saman um hitt og
og tók ofan hattinn um leið. Þú ( þetta eSa eg las fyrir þig i bók eða
leizt á mig, hálf undrandi, eins og j yis lékum okkur vis Hinrik litla.
þér fyndist þú kannast við mig, eða Hann yar ætís meS okkur< Þú
hefðir séð mig áöur. Svo hneigð- | yildir aldrei missa sjónBr af hon-
ir þú höfuðið, lítið eitt og litli1
hnokkinn leit gletnislega til mín
um og þó hann væri að leika sér
við önnúr börn varst þú ætíð þar
á næstu grösum. Að eins fáein ó-
gleymanleg tunglskins-kveld, þeg-
ar of seint var fyrir hann að fara
| út og verða okkur samferða, og
upp eins hátt og hann gat til þess hann yar sofnaður j htia ' '
Eg heilsaði honum Iíka og hann
svaraði því. Svo leit hann aftur
einu sinni eða tvisvar, veifaði til
hendinni ogf hélt bátnum sínum
o
að sýna mér hann. Eg veifaði til
hans hendinni og snéri hann sér
þá að móður sinni og sagði:
„Sko, mamma! Maðurinn er að
hcilsa okkur!“
En þú hvorki veifaðir hendinni
til mín né lézt eins og þú sæir ó-
kunnuga manninn þarna á strand-
götunni.
rummu
sínu, gat eg fengið þig til að koma
eina saman með mér út í bátinn.
En þá töluðum við lítið saman. Eg
lét bátinn síga hægt áfram, og ým-
ist tók eg, hægt og hægt, nokkur
árartog, eða hé.lt árunum upp úr
og lét hann liggja grafkyrran.
Breið tunglsgeisla-bönd sveipuðu
lognkyrran sæflötinn. Hver
minsta hæð og ,laut á landi sást
Það leið ekki á löngu þangað til ’glögg.lega í hvíta.dulartulla mána-
eg var búinn að spvrja mig fyrir ' skininu, en greniskógurinn á bak
um liver þú værir. Þú varst búin1^8 blast' við> dimmt'r drau^
aö vera nalægt þvi i halfan manuð yis þessa kvddróðra. Þarna
á baðstaðnum þarna á austur- vorum við tv0 ein, aðskilin frá öll-
ströndinni áður en eg kom þang-jum .lifandi verum. Eg gat ekki
að. Þú hafðir gifzt mjög ung haft augun af þér þar sem þú
manni, sem þú unnir heitt. En þú sazt. í tunglsljósinu sýndist mér
,,, . , . , . v . . , * |þú enn fölari en þú áttir vanda til,
fekst ekki lengi aö njota sælunnar|i .. . ,.
ö jog sorgarblærinn yfir augunum
af sambúðinni við hann. Að eins £nn skarpari
að þrem vikum liðnum frá því að j iJegar þú sazt þarna þögul í
þið voruð saman gefin varst þú bátnum var eg að brjóta hugann
orðin ekkja. Nú varst þú einstæð-jum þaö hvort þú si og æ mundir
ingur. Litli drengurinn þinn, sem eingöngu lifa i heimi endurminn-
.... , „ inganna. Með hverjum deginum
nu var orðmn fjogra ara. gamall ;
• ° ° , virtist mer þu verða glaðari í
var eina yndið þitt. Þú varst ekki hragði) yngjast og rósirnar fara
rik en þó efnalega sjálfstæð. Alt ’ fjölgandi á vöngunum. Mér virt-
líf þitt virtist nú að eins helgað ist eins og vera aö mýkjast úr al-
Þú varst fálát! vörugefnu dráttunum kring um
munninn og smátt og smátt breytt-
ust þeir i barnslegt sakleysisbros.
í augunum brá einstöku sinnum
Samkvæmt nógildandl lögum, verSa landnemar aS uppfylla heimllto-
réttar-skyldur sinar ð. einhvern af þelm vegum, sem fram eru teknlr t eft-
lrfylgjandi töluliSum, nefnilega:
t.—A8 böa & landlnu og yrkja þaB aS minsta kosti t sex mánuSI
hverju ári t þrjú ár.
í.—Ef faSir (eSa mðSlr, ef faBlrinn er látinn) elnhverrar persónu, sens
heflr rétt til aS skrlfa sig fyrlr heimllisréttarlandi, býT t bújörS t nágrennl
viS landlS, sem þvdlik persóna heflr skrlfaS sig fyrlr sem heimllisréttar-
landl, þi getur persónan fullnægt fyrlrmælum laganna, aS þvl er &bú8 A
landlnu snertir &Sur en afsalsbréf er veitt fyrlr því, & þann h&tt aS hafa
heimili hjá fööur slnum eSa móBur.
8.—Ef landnemi heflr fenglS afsalsbréf fyrir fyrri heimilisréttar-böJðrS
sinHl eöa sklrteini fyrir aS afsalsbréflS verSi geflS út, er sé undlrritaS I
samræml viS fyrirmæli Dominlon laganna, og heflr skrifaS sig fyrir siSart
heimilisréttar-bújörð, þ& getur hann fullnægt fyrirmælum laganna, aS þvf
er snertlr &bú8 & landlnu (slSari helmiIisréttar-bújörSinini) &Sur en afsala-
bréf sé geflS út, & þann h&tt aS búa & fyrri heimllisréttar-JörSinnl, ef slSarl
heimilisréttar-JörSin er I n&nd viS fyrrl heimilisréttar-JörSina.
4.—Ef landnemlnn býr aS staSaldri & búJörS, sem hann heflr keypt,
teklS I erfölr o. s. frv.) I nánd vlS helmilisréttarland þaS, er hann heflr
skrlfaS slg fyrir, þá getur hann fullnægt íyrlrmælum laganna, aS þvl m
ábúS & heimllisréttar-Jöröinni snertir, & þann h&tt aS búa & téöri elgnar-
JörS sinni (keyptu landl o. s. frv.).
BEIÐXI UM EIGNARBRÉF.
ætti aB vera gerS strax eftlr aS þrjú &rin eru liBin, annaS hvort hj& næstai
umboSsmanni eSa hj& Inspector, sem sendur er til þess aS skoSa hvaS fl
landinu heflr veriS unniS. Sex mánuSum &Sur verSur maSur þð aB hafa
kunngert Domlnlon lands umboSsmannlnum 1 Otttawa þaS, aS hann sstll
sér aB biSJa um eignarréttinn.
LEIÐBEININGAR.
i
Nýkomnir lnnflytjendur f& & lnnflytjenda-skrifstofunnl f Winnlpeg, og C
öllum Domlnion landskrifstofum innan Manltoba, Saskatchewan og Alberta,
leiSbeinlngar um þaS hvar lönd eru ótekln, og allir, sem & þessum skrlf-
stofum vinna velta innflytjendum, kostnaBarlaust, leiSbeinlngar og hj&lp tll
þess aS n& I lönd sem þeim eru geBfeld; enn fremur allar upplýslngar vl8-
vlkjandl tlmbur, kola og n&ma lögum. Allar sltkar regluger81r geta þeir
fengiB þar geflns; einnig geta nrenn fengiS reglugerSina um stjórnarlönd
innan J&rnbrautarbeltlsins I Brltish Columbia, meS þvl aS snúa sér bréfleg»
til rltara lnnanrlkisdeildarinnar f Ottawa, innflytJenda-umboSsmannslns I
Winnlpeg, eSa til elnhverra af Ðomtnion lands umboSsmönnunum I ManJ-
toba, Saskatchewan og Alberta.
þ W. W. CORY,
Deputy Minlster of the Interior.
jþú vissir af því eða þú skildir í
því. Hún vaknaðt l brjósti þínu,
Beatrice, það er ekki til neins fyr-
■ ir þig að bera á móti því. En þeg-
jar sá dagur kom, að þú varst
liennar vör, virtist þér þetta hin
mesta ógæfa, í stað þess að heilsa
henni með fögnuði, ein,s og endur-
fæðingu til nvrrar, bjartrar og
gæfusamrar framtíðar.
drengnum þínum,
og sneiddir hjá öllum glaumi lifs-
ins.
Eg gat ve,l sett mig í spor þín,
— skilið hversu ástin þin hefði varst jafnvel farin að hlæja dálítiö
vcrið einlæg og heit og hve sorgin einstöku sinnum. En eftir á var
Einlæ°-- jafnan eins °S Þ'& iðraði þess.
° H.láturinn endaöi með þungu and-
fyrir eins og gleöileiftri. Og þú
þin væri þung og bitur.
lega hluttekningu vakti hún hjá
varpi. Þú þrýstir vörunum fast
mér þessi þunga sorg, er þú hafð- !aftur og bláu, mildu augun þín
ir ratað í.
Manstu eftir fyrsta samtalinu
okkar? Það var hann litli Hinrik
þinn, sem kom því samtali á stað.
Hann hafði þekt mig í næsta skifti
sem eg varð á vegi ykkar og fór
huldust sorgarmóðu. Og ætíð þeg-
ar þér liaföi oröið það á að hlæja
og augu okkar höfðu mæzt, hafð-
irðu þig skjótlega á burtu. Eg gat
þá ætíð séö það á þér eftir á aö
þú hafðir tárast.
Hve nær eg fyrst fór að fella
v • , , til þin ástarhug get eg ekki sagt.
að tala við mig svo kunnuglega og ■ — /, , , y. . f . • .
e. & & & (jrra þvi eg sa þlg , fvrsta sinm
alúðlega að við vorum á fáeinum j fanst mér eins og eg hefði alt af
augnablikum orðnir mestu mátar. jþekt þig. Og eins 0g ást mín til
Svo kallaöi hann til þín þar sem (þín hafði ekkert upphaf hefir hún
þú hafðir tekið þér sæti skamt frá. ! heldur engan endir. Hún, er þin
Tr , , , 'órjúfanleg eign um tíma og eilífð.
Hann hljop til þin og eg gekk a. \ ° ,b., . ,, & ,
J 1 : 666 | Ástin í hriosti þinu vaknaði
eftir honum. Þegar þú hei.lsaðir sm4tt og smátt. Hún vaknaði og
mér brostir þú vingjarnlega og þroskaðist, stig af stigi, án þess
Manstu um kveldið í bátnum
þegar eg sagði þér hversu heitt eg
elskaði þig? Manstu hve innilega
eg bað þig um að lofa mér að ann-
ast framtíð þína og brevta henni í
hamingju og farsæld okkur báðum
til handa? Föl hafði mér sýnst þú
vera áður en eg vakti máls á
þessu, en þegar eg var búinn að
því varð þó andlit þitt enn fölara.
Það varð nábleikt i stað þess að
rauðar ástarósir hefðu átt að
springa út á kinnum þínum. Fyrst
svaraðir þú engu, en mér virtist
eins og eg heyrði hjartað þitt slá
hart og títt í brjósti þínu. Eg bað
eins og sá einn getur beðið sem
ekki eingöngu er að biðja sjálfum
sér lífs heldur og þeim sem hann
ann og elskar umfram alt annað,
því eg óskaði þess eins að ást min
til þin yrði þér ný lífsins ,lind.
Þegar eg þagnaði.af þeirri ástæðu
að mig þraut orð til þess að lýsa
frekara tilfinningum mínum, þá
sagðir þú í hálfum hljóðum með
titrandi röddu:
„Aldrei, aldrei! Eg hefi elskað
einu sinni. Þegar dauðinn svifti
mig ástvini mínum hét eg sjálfri
mér því að eg aldrei skvldi öðrum
bindast. Og foðurlausa drengn-'
um mínum hét eg að helga alt líf
mitt, honum einum, lifa fyrir hann,
■vera honum faðir og móðir og láta
aldrei nokkurn hlut komast upp á
milli okkar. Þess vegna er þetta
ómögulegt."
Þú þagnaðir og huldir andlit
þitt með báðutn höndum.
(TFramh.)
Dánarfregn.
Árið 1906, 9. Ágúst, þóknaðist
algóðum guði að burtkalla okkar
ástkæru móður, Unu Stefánsdótt-
ur. — Hún var fædd 21. Janúar
1827 að Söndum i Húnavatnssýslu
á Islandi, hvar hún ólzt upp með
foreldrum sínum, Stefáni Jónssyni
og Önnu Einarsdóttur, þar til árið
1863, þann 17. Júní, að hún giftist
Oddleifi Sigurðssyni; með honum
var hún í hjónabandi í 14 ár, og
eignuðust þau 4 börn. Eru tvö
þeirra á lífi, en tvö dáin. Þau
lijón bjuggu heima á íslandi í 11
ár, og meiri hluta þeirra ára í
Húnavatnssýslu. Árið 1874 fluttu
þau hingað vestur um haf og
dvöldu fyrsta veturinn, sem þau
voru í þessu landi, í Ontario. Ári
síðar, 1875, fluttu þau frá Ontario
og til Nýja Islands. Þar misti hún
mann sinn eftir eins og hálfs árs
verutima, úr svo nefndri „svörtu
bólu“, sem þar geisaði þá um ný-
lenduna og mörgum Canada-
mönnum mun minnisstæð. Stóð
þá Una sál. ein saman 'uppi með
tvö börn sín í æsku; réði hún þá af
að flytja hingað til Winnipeg, til
að fá sér vinnu til framfærslu börn
um sínum, því þau bar hún fyrir
brjósti svo heitt og innilega sem
nokkur móöir gat gert. En árið
1884, 5- Febr., giftist dóttir hennar
Ingibjörg Oddleifson Mr. Ara
Johnson, og búsettu þau sig á
Point Douglas, að 84 Grace st.
Fór hún þá til þeirra og var hjá
þeim þar til hún lézt þann 9. þ.m.,
eins og að framan er um getið.
Lík hennar var flutt þann 10. þ.
m. ofan að Iiaga í Nýja íslandi,
þar sem Gestur Oddleifsson, son-
ur þeirrar látnu, lifir með familíu
sinni. og hvílir hún þar í grafreit
tengdaforeldra hans og barna.
Alt. sem að þessari útför laut,
lét tengdasonur hennar og börn
ekki á vanta að væri sem virðing-
arverðast liinni látnu til handa.eins
og hún hafði ,lika verðskuldað í l/f-
anda lífi. Þau sakna því missi
hennar sárt. Blessuð sé minning
hennar
Mr. og Mrs. Johnson
84 Grace st.
G. Oddleifsson, S. Oddleifsson.