Lögberg - 17.01.1907, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. JANÚAR 1907
DENYER og HELGA
eta
VIÐ ROSSNESKU IIRÐISA.
SKALDSAGA
citir
ARTHUR IV. MARCHMOST.
„Fú ætlar t»á a5 fara.*‘ Uún M*21 oíuiláet
■q« 'íaririiar titruSu af ereSshræringu.
„Já., þolinmæði m'm er nú þrotin. get ekki
vnuhoriS þetta !eijRur.“
liún stóö upp og leit á mig. Augoaráö'.e var
spyrjandi og gletnislejrt. Svo gckk hún ofurhasgt
yiir a« dyrunum til min, lagöi hcnd'na á öxlina á mér
«g ‘agði:
„Þú getur ekki umboriö þetta lengur. En hvaö
n»ér þjdcir þaö leiöinlegt.''
Koss frá tnér lokaSi vörum hennar 1 þetta skifti.
„Eg hefi aldrei verið jafn-óhreinn nokkurn tíma
fyr. á æfi minni,“ sag«i eg hkejandi. „Eg má til aö
þvo mér."
ITún sneri sér frá mér ineð þottasvip.
„Mér finst þaö illa viðeigandi af þcr aö vera með jaS fara einsamla/'
glens — núna,“ sagt5i hún.
„Þegar mér cr alvara þá læzt þú ekki trúa mér,
og heldur ekki þó eg sé að gera að gamni mmu. Þaö
er aö verða vandlifaö fyrir mig. En hvaö sem því
liöur, þá í.e:ur þú ekki íérðast meö manni, fem lítur
út eins og óþrifalegur ílækings-loddari. Og nú ætla |
Hún háfði nokknö tii síns máls viðvikjandi þessíi
atriði.
„Gott og vel,“ sagði eg. „Þú sérö aö cg þarf á
ráölegginguni þíinmi aö halda. Vig erum betur sett
aö feröast saraan, en sitt i hvoru lagi, þegar svona
stendur á. Við skulum fara að búa okkur á staö."
I»ví næst íór eg aö leita að ívan. Eg íann hann
og komst að því, að ráðstafanir okkar viðvíkjandi
mönnunura, stm áttu aö ráöast á Helgu, höföu hepn-
ast. Þeir höfðu allir veriö teknir höndum i kjallar-
anum.
Ivan hjálpaði raér tii aö liafa íataskifti, og eftir
aö eg var kominn úr görmunum, og i þokkalegan
fatnað, íór cg aftur inn til Heigu. Hún var þá til-
búin að fara.
„Hvar er Maeiama Korvata?" spurði eg, þcgar
eg sá Helgu bíða eina í ferðafötunum.
„Eg sendi haua ofan á járnbrautarstööina, eftir
farseðlum handa okkur. Hún er farin fyrir kingu
Hún iagði á stað strax eftir aö þú komst; á rotðan
þú varst aö tala viö Drexd."
Eg lcit framan í hana hkejandi.
„Þú hefir þá verið búin aS ráSa af, hvab þú
gerðir, áSur en þú talaöir við mig rétt fyrir skemstu?"
Hún roönaöi viS.
„Já,“ svaraði hún. Eg þóttist vita hvcr endir
yrSi á því. Þú sérS, að minsta kosti. að eg var í
cngtim vafa um, nö eg yrði að leggja stað hé-öan, sem
fvrst,“ svaraði hún og brosti.
„Og að eg mundi tkki lata þig komast upp méö
„Já, þú þekkir Iiann, þó þiö hafið aldrei veriS
ÞaS var líka sannast aö segja að Helga haföi
hngsað vandlega fyrir hverju einu, er meg þurfti til
ferðarinnar; hún hafði gert þaö með þeirri smá-
muna'egu nákvæmni, er Svo mjög einkennir kven-
lundina, en kom okkur nú aö ágætu haldi.
Madama Korvata átti ekki að verða okkur sam-
eg aö skilja við þig í fáar míniitur, og fara að þvo | ferða hún átti að koma seinna. Ivan skipuðum við
mér, eins og eg Sagði. ‘
| að veröa eftir í húsinu og sjá um aS mennirnir kæm-
Hún sneri sér aftur vi'ð og leit til mín glöð eg; ust ekki burt fyr, cn við væruni komin úr allri hættu.
| Síðan átti hann nö dyljast í borginni þangað til viS
j sendum honum frekarj fyrirskipanir.
Alt var svo haganlega undirbúiö, af Helgu, aö
það var rétt eins og hún væri því alvön að. flýja ttnd-
! an
ánægð.
„Eg hélt áö þér væri alvara."
„Já, mér cr auðYitaö ætíð alvara þegar þig
snertir málið. Gladdi það þig að eg skyldi ekki yf
irgefa þig?“ spurði eg bliðlega.
„Já. én eg fyrirverð mig fyrir það, livað þrek-
liti! cg er.“
„Kallarðu það þrekleysi að viSurkcnria sann-
leikann ?“■
„Nei, ekki að jaínaöi. En þo getur stundum j ú: úr New Vork borg okkttr til dægrastyttingar.
þurft meira þrek til að andæfa honttra, cn viötir-
kenna. 'Én cg fordæmi alt, seni heitir: Irrckleysi.'
lögreglunni.
Þáð var dálítill óstyrktir á mér eg játa það; eg
gat búist við því, að lögreglan sæti um okkur á hver ju
stræti. En Heíga var jafn-rólt g og við værum stödd
vestur í Bandaríkjum, og værum að hugsa um að aka
ir New York borg okkttr til dægrastyttingar.
„Það er aö pins eitt að óttast,“ sagði htm, —
I "þaö sem sé, a'ð lögregbin hafi ?ett spæjara einhvers-
„Mér kefði þótt lakar hefðiröti sagt aö þú for-j stafcar hér í grendinni. En eg cfrt það samt, vcgna
dæmdir þann. sem.kom inji hjá þér l>essn þreklcysi.. þess að prinzinn rc-iðir sig á Drexel og veit. að ef sá
Kn nú er j.að cg, cm þarf á aðstoð aö haldá. Eg þarf | f pæjari hans vrði séöur af lögregltuini, þá mandi
að brhja þig um að vera mér hjálpleg-til aS ná í ei:t- { verða erfitt fyrir hann að reka erindi sitt. En eg
gerðir kunnugir. Það er laglegi dökkhærSi maðttr-
inn, sem var syq vænn að gefa mér blómin, og það er
cinmitt vegna þccss að eg á þenna kunningja, aö eitvn
ónefndttr, illa gáfaður, afbrýðissamtir vitiur minn,
hefir í seinni tíð ekki gctað á heiium sér tekið,“ svar-
áði hún og gretti rig framan i mig hlæjandi.
„A er þaö sá náungi,“ svaraði cg þykkjulega.
„Hann ætlar aö koma til Parísar i r.æsta mánaöi,
og Ivefir þá lofað, að Hta inn til mín.“ Og svo héld-
um við áfram að tala fram og aftur utn fólk, sem við
höíöuin h\orki hcyrt né séð. Helga reyudi að kunn-
gera áheynndunum sem a’ra mest af umliöinni æfi
sinni, cn auðvitað var alt stm hún sagði um sjálfa
síg tómur skáldskapur. Sömuleiðis lét hún það ber-
lega á sér skilja, að við værum trúlofaðar jKrsónur.
Þegar hún hafði skrafað svo mikrð um þetta alt,
se»Ti hana iysti.'sagðist hún ætla að sofna, og settist
út » eivt hovnis á vagninum, og ráSLagði mér aö fara
eins að. Á meðan eg var að vefja utan um lianaj
Svo langt dró að síðustu að lestarstjóranum vmc
skýrt frá þessu. Hann lét okkur v»ta, að aúöur vagu
væri i lestinni, og Hclga var spurð, hvort hún vildi
flytja sig þangað. Hún tók Því auðvitaö ekki nærri.
Hún varð aftur á móti fjölorð um það, að á sínu kæra
Frakklandi væri aldrei amast viö því, þó að fólk o[*-
aði glugga á jámbramarlestu))), og hún kvaðst ails
ekki ætla sér að láta hlut s‘nn fyrir nokkurri rófts-
neskri kuldakló, er kynni að verða henni samferða.
Þetta dugði. Riássrveska konan jós úr sér ó-
hemju fúkyrðum tim allar franskar konur og séx-
staklega Tlelgu, og síðan þaut hún yfir í oæsta vagu
og förunautur hennar og vagnstjórinn á eftir henoi.
Undir eins og lestin var l'úgð á stað frá stöðmni,
þar :em samferðafólki'ð yfirgaf okkur, fór rdðiavijr-
urinn af Helgu og hún sneri sér að mér hlæjand: og
sagði:
„Biessaður lok.iðu gluggarum i snatri; eg «•
nærri steindauð úr kulda. Eg vona : ð þú sért sacat
ekki orðinn mjög kvefaður.“
Eg lokaði glugganum og sagði;
„Eg hélt fyrst. áö þér værj alvara/'
í *• -, -v • . ... , . _i -Eg þakka Þér fyrir álitið, sem þú Iveíjr á mér.
fcröaábrctðunn, og hlua aö henn,, tokst hcnn. aö En ,^r íkjátlaöist samt. Þó cg sé lundleið og skap-
hvisla að mér þessum orSum:
„Konan l»ma ct spejari. Vertu varkár,“ 1 g
gáfu þat, mér né>g aö hugsa það sem eftir var nætur
innar.
Um leiö og htm hvíslaði þessu aö mér, skeílihló
hún, eins og hún hcfði veriö að segja smellna ásta-
mólasetningjv. Svo lagði hún aftur augun og virtist
sofna mjög rólega.
Mér var ómögulegt aö sofna. Eg reyndi að
halda augunum aftur, en það vars ógurlega þreyt-
andi. Eg sat klukkutímum saman hugsandi, með
bá'f:okuS augu, og býst við a’ð á Þeim tíma hafi eg
lagt niöur fyrir mér ílestar |>ær hættur, er mætt gæ;u
fólki, er likt stóð á fyrir og okkur Helgu, þar sem
spæjari var í sama vagrii og við.
En það leií út fyrir að Helga æt'aöi ekki aS
verfca ráðalaus gagnvart þessu hættulcga samfcrða-
fólki okkar.
Snemma morgunsins vaknaði hún
vakna, afundin og skapstygg, sneri sér að mér og j
sagði grcmjttlega:
„En hvað þú getur sofið rólega ! Eg cr vo seni í
stygg. þá er mér ekki eðiilegt aö láta, eins og eg hefi
látið , morgvm; jafnvel ckkí eftir heila vökunótt."
„Eftir heila vökunótt Eg hélt þú liefðir atdn-
sofið frá því i garkveld.*'
„Nei. eg lá aJt af vak tndi og var að leggja niöur
íyrir mtr hvernig hccgast mundi að Itsna við sam-
ferðafólkið. Ko.ian var spæjari, cins og cg sagði
þér, en hún t ar auðsjáanlega viðvaningur í þeirri
grein, og því þorði eg að hæ ta á að fara svona að.
Og það hefmáðist líka; hana grunar ekki ucitt. Arau-
ars hefði hún hekhir helfrosið í va.nimmt, cn að yf-
irgefa ckktir.“
„En hve dæmafáum leikarahæfilegieikum þú ert
gæd<I.“
„Eg hefi haft nógan tímann til að æfa mig í
afc leika hrekkjabrogð, ávipuð þessti. Og fjör og
frelsi koma manni til að ltggja sig betur fram, en
íiokktir peningagjöld, hve rífleg san þau krnma
að vera. En nú getiun vi'ð lagt okkur út af < g softð
rólega i tvo klukkutima — þangað til \ið komttm að
cð 1 lést' næstu stöðinni og c-ium morgunvbrð."
Þegar þangað var komið sagði-t He ga tkki
ætla að fara neirt út úr vagninum, svo að eg sót'.i mat
h; nda henni, og eftir áð eg var báinn að borða, reik-
aði gg- fram og aftur utan við vagnglugga hentiar,
öldungis forviða, og það í öðrn <ins lofti og hér er reykjandi.
inni. Það er hein inis banatilræði aö leggjast til Innan -kamms kallaði liún til min og baö mig i.ti
, . , ■ .. v , - 1 • vi,- finn 1 sig fljótlega. Þegar eg kom inn mæl i l ún:
svefns 1 ; cssti Iofti. Eg er að |>\ i komirm að kafna.
hverrí ferðaíatnátV
„Þér er það Vclkomið, seni til er. Vifc höutm
bér./í husiint marga karhnannabúninga og dulargerfi."
„Þaö þykir. mér vænt áð heyra; þá er alt feng-
ið. ncma að fá að- hey ra hvcririg .þú hefir htigsafi þcr
afi haga ‘kyldi fcrðalagimi."
„Rcynslau hetir ker.f riiér áð ’óbrotnasta aöferöin
verfiur affarastehlst. Ef j áfc' er rétt, scm þér heíir
\ cri.ö >aet. tnn af.-kifti prinziiis(;jf. inálum okkar, þá
mun hanu engor frekari ráfcstaíanir gcra, gagnvart
okktir að svo komnu. Mtin því eigi verða setið .fyrir
okkur á járnbrautarstöövum borgarinnar. Járnbraut-
arlest leggnr á stað klukkan 10 i kveld. Með henni
f.ira ferðnmenn af ölltun |>jóöflokkunt. \ ið getum
fariö með benni.“
hefi líka sé’ð vifc því. Þafc er hú> eitt hér. í grend-
inni; l>angað cr ferðafólk einlægt að konta, c>g fara
þaðau. Eg hefi séð svo tim að vagninn okkar bífci
þaf tilbúinn. Iléðan vcrðum við því áð fara svo iítið
bcri á, og láta það Hta svo út, sem við h.öfttm átt
hehna t hi.nu húsimt, og förum þaðan."
„Er iiklegt að við getum vilt þeim sjónir jrn.ð
þessu Hiilncði ?*' %
„I>ú Id;crð að þéssti; en það crtt cinmitt srriá*
iminiinir, scm giepja lögreghtna hér í ktndi, hvað
.Írckast sýn. Spæjararnir cru vandir á að trúa því
e nu. sem þeir sjá, og engu öðru.“
\’ið liöguðum öllu dns og Helga hafði ráðstafað,
en hvort að nokkur tarð var við þégar vifc fórttm
burt úr húsinti, scin Hclga hafði dvalifi i. cða ckki,
„E11 btshf ekki víð'afc okknr veiti erfitt að >lcppa j n»n það skal cg ekkerc scgja; en cngan sá eg, \g við
Opnaðu ghiggann 1“
„Mér finvt ekki veita af lritanum, sem iítni er,“
svaraði tg, því eg skildi ekki hvað hún ætlaði scr.
„Ætlarövi ckki að íaka til greina þáð sem eg
>cgi í
A eg kann-ke að optui gluggann sjálf ?“
Eg rendi glugganum litifi eitt niður, og gaus ís-.
kal ittr gustur inntun riftma.
„Eg vil fá gluggann opnaðan svo ntikið. sem
hegt cr,“ sagöi húti rciðulega.
„Eitthvað övanalcgt er á seyði, cg þó eg vi i
cnn ekki hvað þaö er, þá eru járnbrautarþjónamir
mjög órólegir. Farðu og vittu livaö þcir eru áð tala
utn, og uin leið ben'i hún mér á hóp aí inön um, scm
stóðu á járnbraútarpallinum aítariverðum, og n átti
sjá af látbragði þcirra, að þeir voru að ræ'a um eitt-
hvert iriikilvægt njálefni.
Eg nálgaðist þessa nicnn svo lítið bar á, og \arð
heldur en ekki his-a þegar- eg heyrði að þ’eir voru að
ra-fia tun nýflúna níhilista frá l’éturshorg,
Eg var rétt korniim að því að h'ggja eittlivað til
„Það er svo d:crnalaus> hráslagalegt og kalt veð- ,,,«lann'a rítt‘"álamynda. bcgar eg heyrði einhvem
.. , . , 1 hrevta út ur sér ensku nlvrði að br.ki mcr. Eg sneri
Hi. svarafci eg. og Satt afi segia var morgungolan svo i „ , .... - 4
J niiT vifc og agfci þa >a, sem talað natfci, li.n 1 a a
nistingsköld að eg i.eyddist til a« bret.a upp kragatn-1 ,”,'ýj:na iiur og sagfci:
um.
„Nei, ert þú þá lkr. I larjvcr, ganili vinur ininn."
„Ilva a vitleysa cf i |>ér maður. Þetta loftlcysi j Það var gamall 4cölabróðír minn frá Haryard, l rauk
cr narri bviið að kæfa inig. Opnaðu gluggann uppi ^’ezcl aÖ 'iMm, r-Hn Iatíi rvkist a ntig þarna.
! 'í'xrAÍ** í rnf
á gátt, cins cg eg'segi^ Þctta er skárra/' I ætti luin
vig þegar eg var búinn að ldeypa gh-gga u n
langt niðtir og hann komst.
Samferðafólk okkar fór afc ókvrrast cin c>g ckk-
Tveir járnbrautarþjónar höföu verið að lalá \ið
Siczcl, áður en hann varfc mín var og fjar ægðu þeir
*ins j sig mjög snarlega, þegar þeir sá hve náínn kunnings-
dcajmr var á milli okkar.
„já, Siizci. Hér sjáumst viö þá núna. Vha
crt var heldur ónáttúrlegt, því að hiíinn hafði falliS. liggja vegamót. En hvað hefir þú- hér fyrir stafni."
„F.g? Eg er fréttaritari San Frarci-co blaðsins
íðu-tu! „Kalianms“. Eg íerðast uin allar tiy.-sur íyrir þuö.
Nú er eg á vesturleið. og var svo skrambans ohepp-
inn, að rckast burt úr Pctur.-borg áður cn uppvíst
tim niörg stig á svipstundu eftir að cg opnaði glugg-
ann. Samferðatiiáfcnrinn, ' scm hcyrt hafði
orfi Helgu, var of kurteis ti! að hefja nein mótmæli.
0« l>ar þfautir sínar i hljóði, og vafði að sér 'oðkápu ; varí) u,n Ivvað orðið hafði af nýflúna nihilistanmn/*
yl'ir landamærin ?“
Ilún fór að hlæja.
„IfcússHeska lögreglan stígur ckki í vitifc. Auð-
vitað verðutn við áfc luifa vcgabréí. Lvf þau cru í
lagi og ckkert hægt að finna að öðruin nauðsynlegum
skjölum, sem við þurfum að hafa viö liendina, þá cr
ekkert að óttast. En vegabréfin þurfa um fram alt!
að ycra óaðfinnanleg,"
„Eg kont með mitt með lnér.“
„Þú hcfir þá gengiö áð þvi sem visn. að eg
færi,“ sagði hún br.osti. „Þaö lítur svo út, sem
þú hstfir húist vifi að gcta ráfcifc tö'nverfcu imi ferðir
roinar."
,.Kn skyidi Kíilkov ckki gefa landamæra-lögregl-
romi einhverjar fyrirskipanir, okkur viðvíkjandi '*
„Hveinig setti hann að geta það Hann hefir
vafalau: t spæjara, setn geta flutt bræðraíélaginu
skevti frá h n:im. Ivn heldurðu afi það fbraéðrafé-
lagifcj muni gera prinzinum sönm skil? Hins veyar
Jritin i>: iilzipn búast víð að bræðrafélagifc hafi náð í
okkur, cg gert við okkur það, scm hann helzt óskaði.
En Þcgar hr.nn \crður hins satina var, verðuni við
komin langt út fyrir landainærin.“
: áttum tngum erfiðíc'kum að m;cta. af hcndi járn-
brautarp jónanna. Þeir voru’ meira aS segja cinstak-
lcga kurteisir við hina ungu og lagcgvi frönsku
ckkju, \ía<lamc de Courvair, cn það var nafnifi, setn
Helga hafði valið sér á ferðaláginu, og stóð f>að skrif-
að á farangri hennar.
Það var margt um manninn á testinni, sent við
ferðuðumst með. Við vorum því < kki cinsömul í
vagni, cg bjóst eg þess vegna við að Vxzt morKÍi fyrir
okkur að tala sem minst saman. En Helga var ekki
á því. Hún gaf mér visbendingu með augtmnm um
afc vera skrafhreifur, og fór sjálf að rausa, með því
ósvíkna málæði, sem einkennir l’arisarkonurnar.
„Mér þótti vænt um, að þau komu ekki til að
kvéfcja oklatr," sagði hún þegar lestin var komin á
stað. „Þessar kveðjur á jámbrautarstöðvunnm ern
svo |)ýöingariausar.“
„Stunduin eru þær það,“ svarafci cg.
„En eg hefði nú samt búist vifi, að herforingbm
k <mi, og Labbchc hinn yngri, úr :endiherrasvtit-
inni. ITann búinti að lofa mér því hátíðlega. Auð-
vit.fi var það loforð gefið á danvleik," bætti hún við
hlæjaodi. •
„Lalilaclie? Þ<kki cg hann?"
sinni sem skjótlegast.
En konan sem var í sama vagi i < g við.
eftir órstutta stund að loka ghigganuin.
„Giugginn var opnaður og haldið opntim cftir
beiðni minni, madama,“ mælti ITelga þóttalega.
Konan fór að tjá karlmanninum, förunaut síuiun,
vandræðin, og eftir V eiðni hennar skoraði hann á mig
að loka glugganum.
Þetta var tækSfæriö, sem Helga hafði befcið eftir,
og nú fór hún aö Vmakkrífast við konuna út at' því
skammarlega atferli hennar að vera að spaná okkur
karlmennina saman. Þarna rigndi nöprustu bitur-
yrðnm frá báðum Viliðum klukkutímum samin, pg eg
er öldungis viss um, aö ef hér hefði vertð karlntenn
að kljást murKli slík r'mma hafa cndað með hauda-
lögmáli. Helgu veitti þó heldur betur í deilunni, og
þar að auki höfðtim við okkar fram. Glugganttm
var síöðtigt haldið opntim r>g við skulftim sigriVirós-
andi.
„Hvað segirðu tnaður?"
,Eg segi aö eg hafi verifc svo slyppifeagur
vílaði í
ekki fyrir sér áð ’áta álit sitt i ljósi, og skip; ði mér asnast * s*aö úr lorgimri áðttr en lögreglan hafðt nað
í níhilistann sem hafði fluið. í Petursborg eru ntenn
tcknir íastir svo huudmfcum skiftir á hv.rjum degi,
en ekki liefir enn tekist afc ná i þánn brotthlaupna.
Þafc er nú jafnvcl ýmsum ckki öldungis gmnlaust :.ð
sá ftigl levnist á þessari járnbrautarlest, cg þú getur
ímyndað þcr. að cg bið þcss licitt og in.iilega afc svo
vari."
„Hvetnig stendur á þessu? Eg heyrði engan ní-
Viilistaflótta nefndan á nafn, þegar eg fór úr Pé-turs-
I>org fyrir örstuttu síðan — með þessari Iest.“
„Hcfirðu fcrðast með þcssari lest alla lcið frá
Pétursborg? Og eg hefi Þá verið þér sair.lesta all-
an timann. Það er Viezt aö við sitjum r,ú í sama
vagni, þáð sem við cigum eftir aö verða samferða.
Eg ætla að sækja föggur mínar og setjast a« lijá þér.“
„Eg er ckki eirn í vagni. Frank."
.Ætli það geri nokkuð til. Eg rical ckki áreita
yini |>ína; vertu viss. Eg er orðinn vanur að um-
gangast alls konar fólk,“ bætti liann við glottandi.og
| íauk í hurtu.
Eg hraðaði mér til Helgu og tjáði henní, hvers
Þ'ar sem lestin nam staðar í næs'a smn, byr;iaði.(g. iieföi oéðið vísari.
rimman að nýju með cnn meiri ákafa en aður, cg að j
síðustu sneri konan sér til járnbrautarþjónanna.
Þeim þótti leitt að hevra nm ósamlyndifc, en j
gátu ckki hætt úr þ ví.
„Getiirðu treyst vini þínum?" >p-uði V ún.
„Já, eins og sjálfum mcr.“
„Láttu h:.nn þá koma hingað.*'
„En hvafi ætlar þú afi segja’"