Lögberg - 12.03.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. MARZ 1908.
111"I"l-I’H-H-I-H"I' I I' I
FANGINN í ZENDA.
Þriggjo mánaSa báttur úr trfisögu tiginbor-
ins Englendings.
ÍÍTIR
ANTHONY HOPE.
■H'M I I
Því næst gengu þeir til min hvei á eftir öCrum
og kystu á höríd mína. Fyrstur De Gautet, hár matSur
og grannleitur, og hafði háriö greitt beint upp frá enn-
inu og vaxborið granaskeggið. Næstur honum Belg-
inn, Bersonin, þreklegur meðalmaður á hæð, hvítur
fyrir hærum fþó hann væri ekki nema Iiðlega þrítug-
ur), og síðastur Bretinn Detchard, smáleitur náungi,
með snöggklipt hár og brúnleitur á hörund. Hann
var prýðilega fallegur í vexti, miðmjór og herða-
breiður. Eg gat mér Þ'ess til að hann væri frækinn
skilmingamaður, en viðsjálsgripur. Eg talaði ensku
við hann, með ofurlitlum útlenzku-blæ, og eg þori að
ábyrgjast að honum var hlátur í hug, þó að harin leyndi
því.
“Jæja, Mr. Detchard veit Þá um leyndarmálið,”
hugsaði eg með mér.
Eftir að eg var laus við bróður íninn elskulegan
og vini hans, sneri eg inn aftur til að kveðja frænku
mína. Eg kvaddi hana með handabandi.
“Ætlarðu ekki að lofa mér því, Rúdolf, að vera
varkár.” sagði hún lágt.
“Varkár, hvernig þá?”
“Þú veizt það—eg get ekki sagt Það. En minstu
þess hve líf Þitt er mikils virði—”
“Hverjum?”
“Ja, Rúritaníu.”
Var Það rétt af mér að fara út i þessa sálma —
eða var það rangt? Eg veit ekki. Hvorttveggja var
ilt og eg þorði ekki að segja henni eins og var.
“Að eins Rúritaníu?” spurði eg bliðlega.
Feimnisroði þaut fram í yndislegs andlitið
henni.
“Og vinum þinum líka,” sagði hún.
“Vinum ?”
“Og frænku þinni,” hvíslaði hún; "a
þegni þínum.”
Eg gat engu svarað, en kysti hönd hennar, flýtti
mér út og bölvaði heimsku minni.
í biðherberginu hitti eg Fritz. Hann kærði sig
kollóttan um Þjónana þar, og var farinn að leika
cat’scradle* við Hel£u greifadóttur.
“Fari það grenjandi, eg get ekki allar stundir
haft hugann fastan við brögð og undirferli. Ástin
krefst líka réttar síns.”
“Eg er helzt á Því líka,” sagði eg og Fritz drógst
nú aftur úr og gekk allra virðingarfylst á eftir mér.
IX. KAPITULI.
- t
Ef eg ætti að lýsa venjulegum viðburöum liins
daglega lífs míns, um Þetta leyti, mundi mörgum, sem
ókunnir eru hirðlífinu Þykja þeir æði lærdómsríkir,
og ef eg skýrði frá ýmsum leyndarmálum þeim, sem
eg komst að, mundi ymsum stjornmalamönnum 1 Ev
rópu þykja Þau býsna fróðleg. En hvorugt Þetta
ætla eg að gera. Leiðindin í frásögninni mundu þá
yfirgnæfa Schyllu og málgefnin Charybdis, og eg sé
að miklu réttara er mér að halda mig að þeim neðan-
sjávar harmleik, sem leikinn er undir yfirborði rúrit-
aniska stjórnmálahafsins. Eg'ætla samt að geta þess
strax, að leyndarmálið um falskonungdóm minn
komst ekki upp. Eg hljóp á mig. Mér leið mjög
illa stundum og þurfti oft á allri lægn og stillingu
minni aðhalda, til að bera í bætifláka fyrir gleymsku
mína og undarlegt minnisleysi um að fcekkja menn,
sem eg átti að vera Þaulkunnugur. En eg slapp all-
vel úr þessum kröggum og þakka eg Það, eins og eg
hefi áður á vikið, einkanlega takmarkalausri ofdirfsku
öðru' fremhr. Og Þar eð líkingin að ytra útliti var
nægilega mikil, tel eg Það fullvíst að miklu auðveld-
ara hafi verið að vera staðgöngumaður Rúritaníu-
konungs, en nábúa míns öðru hvoru megin .við mig á
strætinu.
Einu sinni kom Sapt inn í herbeigi mitt. Hann
fleygði til mín bréfi og sagði:
“Þetta er til yðar — það er kvenmannshönd á þvi
sýnist mér . En eg hefi samt fréttir að færa yður, áð-
ur en Þér lesið Það.”
“Hvaða fréttir eru það?”
“Konungurinn er í kastalanum í Zenda,” sagði
hann.
“Hvernig vitið þér það?”
“Vegna þess að helmingur sexnienninganna er
þar. Eg hefi aflað mér vitneskju og komist að því,
að Þeir eru Þar allir, Lauengram, Kralstein og Rúp-
ert Hentzau ungi; meiri þorparar eru ekki ofanjarð-
ar hér í Rúritaníu, það segi eg yður satt.’;
“Nú, hvað á að gera.” ,
“Fritz vill að þér farið til kastalans með riddara-
lið, fótgöngulið og stórskotalið.”
“Til aö slæða i kastalasýkinú?”
“Það yrði líklega það eina, sem gcrt yrði,” svar-
aði Sapt hlæjandi, “en lík konungsins inundi jafnvel
ekki finnast þar.”
“Eruð þér viss um að hann sé Þar?”
“Það er mjög líklegt. Auk þess að þessir þrír
nitnn eru þar, þá er vindubrúin undin uf>p og enginti
fær að koma inn i ka^talann nema m:ð leyfi Hentzau
unga eða Michaels svarta sjálfs. Við verðum að taka
skriðið af Fritz.”
“Eg ætla að fara til Zenda,” sagði eg.
“Þér eruð genginn af vitinu.”
“Eg fer e;inhvern tíma.” /
“Það getur verið. En yður dvelst þar líklega, ef
pér farið.”
“Vera má, vinur minn,” sagði eg kæruleysisiega.
“Hans Hátign er í þungu skapi,” sagði Sapt.
“Hvernig ganga ástamálin?’
“Skammist þér yðar og þegið þéi !” sagði eg.
Hann statði á mig stundarkorn; svo kveikti hanu
í pípu sinni. Það var alveg satt, eg var 1 slæmu skapi,
og mælti enn fremur önuglega:
“Eg get ejcki þvers fótar stigið, án þess að hálf
tylft manna sé á hælunum á mér.”
“Eg veit þér ségið það'satt; eg hefi skipað mönn-
unum þetta,” svaraði hann rólega.
“Hvers vegna?”
“Ja,’ ’sagði Sapt.og þeytti út úr sér reykjarstroku,
“Það mundi ekki hafa orðið neitt séilega óþægilegt
fyrir Michael svarta, ef þér hefðuð horfið. Ef þér
hefðuð dottið úr sögunni, mundi garnh kikurinn, sem
við komum í veg fyrir, liafa verið le>kinn — eða þá
! hefði verið auðvelt að koma honum í kring.”
“Eg get séð um mig sjálfur.”
“De Gautet, Bersonin og Detchard eru í Streslau,
uðmjúkum °í> ^ver l’e‘rra sem værb mundi ráða yður af dögum
—með jafn fúsu geði eins og eg mundi Michael
svarta, en á töluvert sviksamlegra hátt þó. Hvaða
bréf er þetta?” ’ ^
Eg braut Það upp og las upphátt: ■
“Ef konunginn langar til að vita um máléfni,
sem konunginum er mjög áríðandi, þá ætti hann
að fara eftir því, sem honum er bent til i'þessu
bréfi. Við endann á Nýjugötu stendur hús og er
víðáttumikTT lóð umhverfis það. Súlnagöng
liggja að húsinu, og er í Þeim standmynd af
vatnadís., Garður liggur umhveriis lóöina, á
honum er hlið að baka til. Ef konungurinn kem-
ur einn inn um það hlið klukkan tolf í nótt, beyg-
ir til hægri handar og gengur tuttugu skref,
muti fyrir honum verða sumarhýsi, er sex tröpp-
ur liggja upp að. Ef hann gengur upp tröpp-
urnar og fer inn, mun hann hitta tnanneskju, er
mun segja honum það er mjög miklu varðar bæði
að því er líf hans og konungdóm srertir. Trygg-
ur vinur hans ritar þetta. Hann verður að koma
aleinn. Ef hann skeytir ekkert um að koma,
mun lífi hans hætta búin. Bréf þetta ætti hann
ekki að sýna neinum, því ef hann gerir það, kem-
ur hann konu, sem elskar hann, á kaldan kTáka;
en Michael svarti fyrirgefur ekki.
“Nei,” sagði Sapt, “en hann getur stílaö býsna
snotur bréf.”
Eg hafði komist að sömu niðurstcðu, og var í
þann veginn að fleygja bréfinu frá mér, þegar eg
tók eftir þvi, að eitthvað var skrifað á hina hliðina á
því.
“Bíðum við, Það er ekki alt búið epn.”
“Ef þér eruð í vafa,“ fskrifaði bréfritarinnj, “þá
skuluð þér spyrja Sápt ofursta—”
“Svei! Svei!” hrópaði hann forviða. “Heldur
hann að eg sé meira flón en þér?” f
Eg benti honum að hafa sig hægan:
Spyrjið hann hvaða kona myndi vera líkleg
til að Ieggja sig mest fram um að hamla því að
hertoginn gangi að eiga frænku sína, og væri því
mest um að gera að aftra því að hann yrði kon-
ungur? Og spyrjið hvort nafn hennar byrji á
— A.
Ég spraft á fætur. Sapt lagði frá sér pipuna.*
“Antoinette de Mauban, sem eg er lifandi!”
hróp^ði eg.
“Hvernig vitið þér það?” spurði Sapt.
Eg sagði honum hvað eg vissi um konu þessa, og
hvernig eg hefði komist að því. Hann kinkaði kolli.
“Þá eiga þau að öllum líkindum í brösum,” sagði
*) Eins konar leikur, er tveir leika með þráð á
fingrum sér. — Þýð.
hann og var hugsi.
“Ef hún vildi, gæti hún orðið okkur að miklu
liði,” ságði eg.
“Eg er samt helzt á því, að Michael hafi látið
skrifa bréfið.”
“Það ímynda eg mér líka, en eg ætla að vita
vissu mína. Eg ætla að fara, Sapt.”
“Nei, eg skal fara,” sagði hann.
“Þér skuluð fá að fara með mér að hliðinu og
lengra ekki”.
“Eg ætla að fara til sumarhýsisins.”
“Eg þori að hengja mig upp á að Þér farið ekki.”
Eg stóð upp og hallaði mér upp að arinhyllunni.
“Sapt ,eg treysti þessari konu, og eg ætla að
fara.” #
“Eg treysti engri konu,” svaraði Sapt, “og þér
skuluð ekki fara.”
“Annað hvort fer eg til sumarhýsisins, eða á stað
aftur til Englands,” sagði eg.
Sapt vissi upp á hár ,hve lengi hann mátti Þrjósk-
ast við og hve nær hann varð að láta undan.
“V’ið eyðum tímanum til ónýtis,“ mælti eg enn-
fremur. “Meðan við látum konunginn vera þar sem
hann er, þá'vex hættan með hverjum deginum, sem
líður. Hættan fer sívaxandi meðan eg sit hér við
þenna grimuleik. Við verðum að beita okkur betur;
við verðum að sækja betur en við höfuin gert.”
“Það verður þá svo að ver,a,” sagði hann og
stundi við.
Og til að fara stutt yfir sögu, þá stigum við Sapt
á bak hestum okkar klukkan hál ellefu. Frijtz varð
eftir á verði, og létum við hann ekki vita hvert við
ætluöum. Nóttin var niðdimm. Eg hafði ekkert
sverð með mér, en marghleypu bar eg á mér, lang-
blaðaðan hníf og ofurlitla lukt. Við komumst að hlið-
inu. Við stigum af baki. Sapt rétti mér hönd sína.
“Eg ætla að bíða hér,” sagði hann. “Ef eg heyri
skot, þá skal eg—”
“Bíðiö hér. Það er eina vonin fyrir konunginn
Þér megið ekki stofna yður í hættu.”
“Þér hafið rétt að mæla, vinur. Hamingjan fylgi
yður!”
Eg ýtti á garðshurðina. ííún opnaðist og eg
kom inn á flöt vaxna viltum runnum. Milli þeirra lá
grasgróinn stígur og eg hélt eftir honum til hægri
handár, eins og mér hafði verið sagt og fór gætilega.
Eg hafði dregið niður í luktinni og hélt á marghleyp-
unni. Eg heyrði engan minsta hávaða. Loks sá eg
stóra þústu i myrkrinu fram undan mér. Það var
sumarhýsið. Eg kom að tröppunum og gekk upp eft-
ir þeim, og Þá v^rð fyrir mér veigalítií og fornfáleg
tréluirð með skellilás fyrir. Eg opnaði^hurðina og
fór inn.. Þá kom kona hlaupandi á móti mér og
greip um hönd mina.
“Lokið dyrunum,” hvíslaði hún.
Eg hlýddi og dró upp ljósið og iýsti í andlit
Hún var í skrautlegum kveldkjól, og varð fegurð
þessarar dökkhærðu konu furðulega tiikomumikil við
daufa skinið af luktinni. Sumarhýsið var lítið og qá-
litlegt herbergi, og ekkert inni í Því nema tveir stólar
og ofurlitið járnborð, eins og menn sjá tíðum að notaö
er við tedrykkju í görðum úti eða, þai sem veitingar
erti seldar undir beru lofti.
“Þér megið ekkert segja,” mælti hún. “Við höf-
um engan tíma. Heyrið þén! Eg þekki yður, Mr.
Rassendyll. Eg skrifaði bréfið eftir skipun hertog-
ans.”
“Eg bjóst við Því,“ sagði eg.
“Að tut;tugu mínútum liðnum koma þrír menn
hingað til að drepa yður.”
“Þrír — er það þrenningin.”
“Já. Þér verðið að vera faninn þá. Ef þér
verðið ekki farinn þá verðið þér nú í kveld drepinn—”
“Eða þeir.”
“Hlustið á mig, hlustið á mig! Þegar búið er að
ráða yður af dögum, þá verður farið mtð lik yðar til
úthverfis í borginni. Það verður látið finnast þar.
Michael lætur þá strax taka alla vini yðar fasta —
Sapt ofursta og Tarlenheim kaftein fyrsta — setja
hervörzlu um Streslau og senda hraðboða til Zenda.
Þrenningin þar myrðir þá konunginn kastalan-
um, og hertoginn lætur svo setja sig eba prinzessuna
i hásæti — sig fremur, ef hann hefir nægt fylgi til
þess. Hvað sem öðru líður ætlar hann að kvænast
henni, og ná knoungsvödlunum, og naíninu rétt á
effir. Skiljið þér?”
“Þetta er dálaglegt ráðabrugg. En hvernig
stendur á ferðum yðar, madama, eruð Þér—”
“Eg er kristin kona — og eg er afbrýðissöm.
Guð hjálpi mér! Ætti eg að horfa upp á það, að
hann gengi að eiga hana? Svona, farið þér nú; en
munið eftir því — það Þarf eg að segia yður að
þér eruð hvergi óhultur ,hvorki nótt né dag. Þrír líf-
verðir fylgja yður. Er ekki svo? En -þeim fylgja
aðrir Þrír menn. Þrenning Michaels er aldrei lengra
frá yður en tvö hundruð skref. Ltí yðar blaktir á
skari ef Þeim tekst að hitta yður nokku.-n tíma einan.
Svona, farið þér nú! En bíðið Þér við. Nú er kom-
inn vörður við hliðið. Farið nú hljóðlega út,ög gangið
á bak sumarhýsinu, og svo beint áfram hundrað skref,
og þá finnið þér stíga sem reistur er upp að garðinum.
Hlaupið upp eftir honum og flýið sem fætur toga.”
“En hvað verður um yður?” spurði eg.
“Eg á margt ógert enn. Ef hann kemst að því,
sem eg hefi sagt yður nú, munum við ekki sjást aftur.
Ef ekki ,getur verið að eg komi enn fram— En það
skiftir yður engu . Farið þér nú strax.”
“En hvað ætlið Þér að segja honum?”
“Að þér hafið aldrei komið — að yður hafi grun-
að að brögð væru I tafli.”
Eg tók um hönd hennar og kysti á hana.
“Madama,” sagði eg, “þér hafið unnið konungin-
um þægt verk í kveld. Hvar er hann í kastalanum?”
Hún lækkaði röddina og hvíslaði óttafull því sem
lnin sagði. Eg hlýddi til með mikilli athygli.
“Þégar komið er yfir vindubrúna verður fyrir
manni rammger llurð . Innan við hana er — Þey!
Hvað er þetta?”
Fótatak heyrðist úti fyrir.
“Þeir eru komnir. Þeir hafa komið fyr en til-
tekið var! Guð minn góður! Þeir hafa komið of
snemma!” stundi hún og varð föl sem nár.
“Mér s>mist,” sagði eg, “að þeir hafi komið um
síðustu forvöð.”
“Dragið niður í luktinni yðar. Það er op á hurð-
inni. Sjáið þér þá?”
Eg lagði uagað við opið. Á neðstu tröppunni sá
eg þrjá menn standa. Eg spenti marghleypu mína.
Antoinette kipti i handlegginn á mér.
“Vera má að yður fakist að drepa einn þeirra,”
mælti hún. “En hvernig fer svo.”
1 Svo heyrðist kallað að utan og talaði sá, sem orð
hafði fyrir hinum, ágæta ensku.
“Mr. Rassendyll,” var sagt.
Æg svaraði engu.
1 “Okkur langar til að tala yið yður. Viljið þér
lofa því að skjóta ekki fyr en við höfum lokið máli
okkar ?”
“Veitist mér sú ánægja að tala við Mr. Det-
chart?” spurði eg.
“Nafnið skiftir engu.’”
“Því er þá verið að gefa mér nafn?”
“Við skulum sleppa því, konungur. Eg hefi boö
aö bjóða yður.”
Eg horfði stöðugt út um opið á hurðinni. Þrenn-
ingin var nú komin upp í þriðju tröppuna og miðuðu
þeir marghleypum sínum beint á dyrnar.
“Viljið þér leyfa. okkur að koma inn? Við heit-
um yður gríðum vij^ drengskap okkar.”
“Trúið þeim ekki,” hvíslaði'Antoinette.
“Við getúm talað saman þó hurðin se lokuð.”
“En þér getið opnað hana og skotið,” sagði Det-
chard, “ og þó að við réðum niðurlögum yðar, kynnuð
þér að geta felt einn okkar. Viljið þéi lofa því viö
drengskap yðar að skjóta ekki meðan við tölumst
við ?”
“Trúið þeim ekki,” hvíslaði Antoinette aftur.
Þá flaug mér ráð í hug. Eg athugaði það dá-
litla stund. Mér fanst það mundi geta komið að
haldi.
“Eg lofa því við drengskap minn að skjóta ekki
fyr en þið skjótið,” sagði eg, “en eg ætla ekki að
hleypa ykkur inn. Standið þið kyrrir úti fyrir og seg-
ið þar það, sem þið hafið að segja.”
“Þetta er sanngjarnt,” svaraði hann.
Þrenningin steig nú upp á efstu tröppuna og stóð
rétt framan við hurðina. Eg lagði augað við opið.
Eg gat engin orðaskil heyrt, en eg sá höfuðið á Det-
chard fast við höfuð annars hærra manns De Gautet
bjóst eg viðj.
“Hm! Þeir eru að taka ráð sín saman,” hugsaði
eg. Svo kallaði eg til þeirra og sagði:
“Jæj,a herrar mínir, hvert er boðið?”
“Fylgd í fullum griðum til landamæranna og
fimtíu þúsund pund ensk.”
“Nei, nei,” hvíslaði Antoinette svo lágt að eg
heyrði varla. “Þeir svíkja yður.”
“Þetta er allvel boðið,” sagði eg oo- horfði stöð-
ugt út um opið á hurðinni. Þeir stóðu nú allir I
þ vögn rétt utan við hurðina.
Þorpurunum þótti nú vænkast táðið, 0g eg
skeytti ekkert um ráðleggingar Antoinette. Þeir ætl-
uðu að koma mér að óvörum meðan eg væri að tala.
“Gefið mér einnar mínútu frest til að hugsa mig
um,” sagði eg, og mér heyrðist ekki betur en að þeir
færu að hlæja.
Eg sneri mér að Antoinette og hvíslaði:
“Standið þér fast út við vegginn svo að Þér verð-
ið ekki fyrir skotunum.”
“Hvað ætlið þér að gera?” spurði hún óttaslegin.
“Þér skuluð nú fá að sjá það,” svaraði eg.