Lögberg - 23.04.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUÐAGINN 23. APRÍL 1908.
I
H»l‘H' I I I -i-I-H-H-I-H I' I' I M t H-H-I-H-M 1.M-
FANGINN 1 ZENDA.
itirizfj* mátfta kittur úr mfitigu tigmbor-
mt Bniltndimgt.
srriK
ANTHONY HOPB.
■M-I I t I I I H-M-H-H-i-l-I-I-H- M-H-H-M-I-M
1
“Já, konan er þar,” sagíi eg rólega. “En eg von-
ast ekki til aö Mr. Rassendyll — hét hann þaö ekki ?—
sé þar.”
“Hertoganum er lítiö gefiö um keppinauta í ásta-
málum,” hvíslaöi hann.
“Þaö játa eg satt vera,” svaraöi eg alvarlega.
“En þetta er býsna hörö ákæra, sem þér gefiö í skyn.”
Hann baöaði út höndunum svo sem til afsökunar.
Eg hvíslaöi þá aö honum:
“Þetta er alvarlegt málefni. Þér skuluö fara
aftur til Streslau—”
“En ef eg skyldi ná í sönnunaratriöi, herra kon-
ungur ?”
“Þér skuluð fara aftur til Streslau,” endurtók eg.
“Segiö sendiherranum, aö þér hafiö grun um, hvernig
í þessu liggi; en aö þér veröiö aö fá aö sýsla um þetta
mál í naeöi svo sem hálfan mánuö. En sjálfur skal eg
takrfþað alvarlega til athugunar nú strax.’ ’
“En sendiherrann leggur mjög fast að mér um
þetta, herra konungpir.”
“Þér verðið aö sefa hann. Eér sjáiö sjálfur, aö
ef grunur yðar er á rökum bygöur, þá veröur aö fara
mjög varlega aö í þessu máli. Vér veröum aö foröast
aö gera hneyksli úr þessu. Muniö það aö snúa heim
aftur í kveld.”
Hann lofaöi Því, og eg reiö nú á staö til aö ná
förunautum mínum, og var oröiö heldur rórra innan-
brjósts. Hvaö sem ööru leið, þá varð aö hindra alla
leit eftir mér, naesta hálfa mánuöinn; og þessi slungni
embættismaður haföi komist býsna nærri hinu sanna.
Þaö gat veriö, aö grunur hans gaeti einhvem tíma
komiö aö góöu haldi; en ef hann fengi nú aö fást
nokkuö viö leitina, þá gat þaö oröiö konunginum til
tjóns eins. Eg bölva.öi George Featherley sárt fyrir
aö geta ekki haldiö sér saman.
“Jæja,” sagöi Flavía, “hefiröu lokiö af erindi
þínu viö manninn”?
“Já, fullkomlega,“ svaraöi eg. “Eigum viö aö
snúa aftur? Viö erum rétt aö kaJla farin aö vaöa um
á landareign bróöur míns.”
Það var satt; viö vorum komin yzt út í borgar-
jaöarinn, fast aö hæöunum, sem Hggja upp aö kastal-
anum. Viö litum upp til kastalans, og virtum fyrir
okkur veggina á hónum rammbyggilega og fagra.
iÞá komum viö auga á flokk manna, sem kom í hægð-
um sinum ofan hæöina. Hann stefndi til okkar.
“Viö skulum snúa aftur,” sagöi Sapt.
“Eg vildi gjarnan dvelja hér ofurlítiö lengur,”
sagöi Flavía; og eg stöövaöi hest minn viö hliöina á
ráöa, haföi eg ekki ætlað að láta Rúpert Hentzau líö-
ast aö horfa Þannig á hana. En þó haföi hann nú
gert það, og hann kynokaði sér jafnvel ekki við aö
láta aðdáun sína i ljósi.
“Yöar Hátign farast vel orö,” sagöi hann. “Eg
syrgi vin minn. En, innan skamms munu fleiri fara
sömu leiðina sem hann.”
“Þetta ættum við allir að hafa hugfast, lávaröur
minn,” sagði eg.
‘“Jafnvel konungarnir líka,” sagöi Rúpert hátíö-
lega, og gamli Sapt bölvaðí í hljóöi rétt viö hliðina á
mér.
“Það er satt,” sagði eg. “Hvernig líöur bróður
mínum, herra lávarður?”
“Hann er betri.”
“Þaö Þykir mér vænt um aö heyra.”
“Hann býst við að fara til Streslau, Þegar hann
er oröinn frískur.”
“Hann er þá ekki orðinn albata enn Þá?”
‘íNei, en honum er nærri því batnað,” svaraði
þorparinn óbilgjarni með mesta sakleysissvip.
“Segið honum aö eg óski, aö hann veröi bráöum
heill meina sinna,” sagði Flavia.
“Ósk mín er allra undirgefnast hin sama, sem
yðar konunglegpr tignar,” sagði Rúpert og leit svo
glannalega til prinzessunnar að hún kafroðnaöi.
Eg hneigöi mig, og Rúpert hneigði sig enn meir,
lét hest sinn ganga aftur á bak og gaf föruneyti sínu
merki um að haldai áfram. En þá datt mér nokkuö í
hug svo aö eg reið á eftir honum. Hann sneri hesti
sínum hvatlega við, Því að hann óttaðist að eg ætlaði
að vega aö sér, þarna rétt hjá líkinu og að prinzess
unni áhorfandi.
“Þér börðust hraustlega hérna um kveldið,” sagöi
eg. “Heyrið Þér! Þér eruð ungur maöur á bezta
aldri. Ef þér viljiö selja mér fangann í hendur lif-
andi, þá skal yður ekkert mein verða gert.”
Hann starði á mig og brosti háðslega; og svo
færði hann sig nær mér.
“Eg er óvopnaður,” sagöi hann, “og gamli Sapt
þarna gæti felt mig á einu augabragöi.”
“Óhræddur er eg.”
“Já, þér eruð bölvaður gapi!” svaraði hann. “En
blustið þér nú á! Eg flutti yöur einu sinni boð frá
hertoganum.”
“Eg vil ekki hlusta á nein boð Michaels svarta,”
sagði eg. '
“Þá skuluð þér heyra, hvaðftejj hefi að bjóöa.”
Hann lækkaði röddina og hvíslá«re<>VGerið snarpt á-
hlaup á kastalann. Látið Sapt ogj^^nheim vera í
fylkingarbroddi.”
“Haldið áfram með tillöguna,” s;
“Látiö mig vita hve nær áhlaupiö verður gert.”
“Eg ætti nú ekki annað eftir, en treysta yöur
svona.” *•-' í—*****
“Þvættingur! Mér er alvara í þetta sinn. Sppt
og Fritz munu falla. Michael svarti fellur hka og — 1
“Hvað þá?” ðr
“Michael svarti fellur; fær hundsdauöa, eins og
honum sæmir, fanginn, sem þér nefnduö, fer ni! ur
hesti hennar.
Viö gátum nú gerla séö flokkinn. Þar voru tveir
þjónar ríðandi í svörtum einkennisbúningi meö silfur-
merkjum. Á eftir þeim kom vagn, er fjórir hestar
gengu fyrir. Á honum stóö líkkista, hjúpuö þykkum
svörtum dúkum. Á eftir kistunni reiö dökkklæddur
maöur og hélt hann á hatti sínum í hendinni. Sapt
tók ofan, og viö stóöum Þarna og biðum. Flavía stóö
fast hjá mér og hélt í handlegginn á mér.
“Þetta er líklega einn þeirra, sem féll í bardag-
anum,” sagði hún.
Eg vék mér að hestasveini og sagöi:
“Ríddu til þeirra og spurðu hvern þeir séu að
flytja.” I
Hann reiö til þjónanna og svo fram hjá þeim :il
móts viö manninn, sem á eftir reið.
“Þaö er Rupert Hentzau,” sagði Sapt í lágum
hljóöum.
Það var líka Rúpert, og hann gaf föruneyti sínu
merki um að nema staðar og svo reið hann til mín á
brokki. Hann var í fr^kka þétt hneptum og viðeig-
andi buxum. Hann var alvarlegur á svip og hneigði
sig mjög virðulega. En litlu síðar fór hann að brosa,
og eg brosti líka. af Því aö Sapt gamli haföi höndina
í vinstri brjóstvasanum, og viö Rúpert báðir fórum
nærri um þaö, á hverju hann héldi niöri í vasanum.
“Yðar Hátign hefir spurt um hvern við væivim aö
flytja,” sagði Rúpert. “Það er vildarvinur minn,
Lauengram.”
“Herra minn,” tók eg til orða, ”engum veldur
þessi hryggilegi atburöur meiri sorgar en mér. Skip-
un sú, er eg hefi látið út ganga, ber vitni um þaö. Eg
vona aö henni veröi hlýtt.”
“Aumingja maöurinn!” sagöi Flavía blíölega.
Rúpert leit til hennar, og ástríöueldur brann úr aug-
um hans. Eg roðnaði af að sjá Það. Ef eg mætti
stigann hans Jakobs — hvaö Þá, vissuð Þér um hann.
Fjandinn hafi yður! Tveir menn standa ófallnir —,
eg, Rúpert Hentzau og þér, Rúritaníukonungurinn.’
Hann þagnaði í bili og svo bætti hann viö, og
skalf í honum röddin af ákefö:
“Finst yður þetta ekki lagleg tillaga, og Þess verö
aö hún sé tekin til greina? — Hásætiö og prinzessan í
boöi yður tfl handa. Og eg ætti að minsta kosti að
eiga valda og virðingarvon af Yöar Hatign. ,
“Vissulega!” hrópaði eg, “en meöan þér eruð of-
anjarðar, vantar erkiárann í helvíti.”
“Jæja, eg held samt aö Þér ættuö aö hugsa um
þetta,” sagöi hann. “En það segi eg yöur satt, að
það er meir en meðal sjálfsafneitun fyrir mig, að
mega ekki sýna stulkunni þarna ást mína.
“Skammist þér yðar!” hrópaði eg. En svo fór eg
að hlæja aö Því. hve óviðjafnanleg ofdirfska kom
fram í Þessari tillögu.
“Ætlið þér kannske aö snúagt á móti húsbónda
yðar?” spuröi'eg.
Hann bannsöng Michael fyrir að vera óskilgetið
■) ætti, og sagöi svo viö mig eins og í trúnaði:
“Hann er fyrir mfcr, skal eg segja yöur. Hann
Hann er afbrýðissamur álfur! Það var rétt aö því
komið, að eg legöi hann í gegn í gærkveld. Hann
■kom mér svo óþægilega á óvart.”
Eg var nú búinn að ná mér, svo að eg gat stilt
mig eins og þurfti. Nú bárust mér nýjar fréttir, sem
vert var aö taka eftir.
“Voruð þér með kvenmanni?” spurði eg, eins og
eg vissi ekkert.
“Já, og þaö fallegum kvenmanni,” sagöi hann og
kinkaði kolli. “En þér hafiö séö hana.”
“Var það hún, sem eg hitti við tebocöið kveldiö
góða, þegar vinir yöar lentu undir borðiö?”
“Það var rétt eftir öðrum eins bjálfum og þeir
eru, Detchard og De Gautet. Eg hefði betur verið
þar.” .
“Og hertoganum er ekki um það gefiö, að þér sé-
uö aö leggja yöur eftir þessari konu?”
“Já,” sagði Rúpert með dræmingi, — “Það er
kannske ekki rétt aö hafa þau orð. Öllu heldur er það
hins vegna, að eg kæri mig ekki um að hertoginn sé
að leggja sig eftir henni.” ^
“En hún tekur hertogann fram yfir yður?”
“Já, þvi miður gerir hún Það, kjáninn sá arna!
Jæja, þér hugsið tillögu mína,” og aö svo mæltu
hneigði hann sig og Þeysti á eftir félögum sínum.
Eg sneri aftur til Sapts ög Flavíu og var að
hugsa um það, hve undarlega honum væri variö þess-
um manni. Eg hefi þekt marga vonda menn. En
Rúpert Hentzau skaraði þar fram úr öllum öðrum.
Og ef hans líki er einhversstaðar á jarðríki, þá vildi
eg óska honum beint í snöruna! Þar á hann heima.
“Finst ykkur hann ekki álitlegur Þessi ungi mað-
ur?” sagöi Flavía.
Því miöur þekti hún hann ekki eins vel og eg,
og- eg bjóst við að hún mimdi hafa reiðst honum fyrir
það, hve ósvífnislega hann haföi horft á hana. En
Flavía mín elskuleg var kona — og því fyrirgaf hún
það. Og hún fór þvert á móti aö hafa orö á Því, hve
henni sýndíst Rúpert ungi laglegur, og þaö var held-
ur ekki hægt að neita Því, að hann var þaö.
“Og hann leit út fyrir aö vera svo hryggur yfir
dauða vinar síns,” sagöi hún.
“Hann hefir fulla ástæöu til aö bera kvíðboga
fyrir dauöa sjálfs sín,’ sagöi Sapt og brosti illúölega.
Eg varð líka skapsúr. Því aö hafði eg nokkru
meiri rétt til aö líta hana ástaraugum, heldur en Rúp-
ert þó illur væ.ri? Og eg var í Þungu skapi þangaö til
viö komum heim undir Tarleinheimslotiö, og Sapt
haföi orðið ofurlitiö á eftir én Flavía sagði viö mig
hálffeimnislega:
“Ef þú ferö nú ekki að brosa, Rúdolf, þá fer eg
að gráta. Því liggur svona illa á þér?”
“Mér mislíkaði viö manninn, sem eg var aö tala
viö í dag.” svaraði eg, en eg var þo farinn að brosa,
þegar viö komum aö slotinu og eg steig af baki.
Þar rétti þjónninn mér bréf. Engin utanáskrift
var á því.
“Er þetta til mín?” spuröi eg.
“Já, herra konungur. Piltur nokkur kom meö
það hingaö.”
“Eg reif bréfiö upp:
“Jóhann kemur þessum línum á framfæri. Elg
hefi aðvaraö yöur einu sinni. í guös nafni biö eg yö-
ur, ef þér viljiö karlmaöur heita, aö bjarga mer ur
þessu ræningjabæli!
A. de M.
Eg rétti Sapt miðann; en karlsauöinum varö þá
“Hver réöi því, aö hún fór Þangað?”
Og af þvi aö eg réöi ekki ætíö sem heppilegast úr
málum, þá fór eg aö bera í bætifláka fyrir Antoinette
de Mauban.
XVI. KAPITULI.
Með Þvi aö eg haföi látiö sjá mig opinberlega i
Zenda, og haföi átt Þar tal viö Rúpert Hentzau /ar
vitanlega engum, sem duldist að eg væri orðinn frísk-
ur. Eg sá skjótt, að þaö haföi breytt atferli liös-
mannasveitarinnar í Zenda. Hermennirnir sáust nú
ekki framar á ferli, og allir þeir af mönnum mínum,
sem nálguöust kastalann, kváðu þar haldinn strangan
vörð. Þo mér þætti þaö ilt, aö geta ekki oröiö við bón
Antoinette de Mauban, þá virtist jafnómögulegt aö
hjálpa henni eins og aö bjarga konunginum. Michael
bauö mér birginn. Og Þo aö hann heföi líka látið sja
sig utan kastalaveggja, og það heldur oftar en áöur,
datt honum ekki í hug aö senda neina afsökun um þaö
að hann heföi ekki sýnt konunginum réttmætan heið-
ur. Tíminn leiö stöðugt, og hvert augnablik var dýr-
mætt, því aö eigi krepti aö eins sú hætta aö mér, aö
farið yröi frekar að grafast eftir því hvaö af mér
hefði orðið, heldur var allmikill kur sagöur í Streslau
yfir því, hve lengi eg væri í burtu úr borginni. Meiri
hefði hann auövitaö orðiö, ef þaö heföi ekki veriö
kunnugt, aö Flavía var með mér; og Þess vegna fékk
eg hana til að vera kyrra, jafnvel þó að mér félli þaö
þungt aö þurfa að láta hana vera Þar sem henni gat
veriö hætta búin, og samvera okkar, jafn ástúöleg og
hún var, veiklaöi mig svo í ásetningi mínum, aö rétt
var aö þ,ví komið, aö eg félli frá honum. Heilráöir
vinir mínir, t. a. m. Strakenez og kanslarinn fþvi aö
Þeir komu frá Streslau , sendir þaðan á fund minn af
borgarbúum) vildu ekki annaö heyra, en aö eg ákvæöi
dag er halda skyldi alment hátíölegan þegar trúlofun
okkar Flavíu yröi gerö heyrinkunn. Slíkt er siöur í
Rúritaníu og sú athöfn talin nærri Því eins bindandi
og mikilvæg eins og hjónabandiö sjálft. Og eg neydd-
ist til að gera þetta. Flavía sat viö hliðina á mér, þeg-
ar eg ákvaö daginn, en hann var tiltekinn hálfum
mánuði síðar, og í dómkirkjunni í_ Streslau skyldi at-
höfnin fara fram. Þetta var birt í öllum blööum og
því var fagnað mjög um endilangt konungsrikið. Um
annað var mönnum ekki tíðræddara um þessar mund-
ir. Eg held að engum hafi fallið þetta illa nema
tveimur mönnum — Michael og mér; og það var öll-
um kunnugt nema einum manni, manninum, sem eg
var staðgöngumaöur fvrir, Rúritaníukonunginum.
Eg komst svona hér um bil aö því, hversu frétt-
unum hafði verið tekið í kastalanum; því aö eftir þrjá
daga, tókst Jóhanni að komast á fund okkar. Fegirnd-
íu dró hann að okkur, þó aö lífshætta væri fyrir hann
að fara. Hann hafði verið staddur inni hjá hertogan-
um þegar fréttirnar bárust honum. Michael svarti
hafði orðið enn þá svartari en hann var vanur, og
hann hafði ausið úr sér formælingum. Og ekki bætti
það honum í skapi, að Rúpert ungi kvaöst þora að
sverja þaö, aö eg ætlaði aö láta fylgja fram skipun
minni, og óskaði Antoinette de Mauban til hamingju,
þar eð hún mundi nú eigi framar þurfa að óttast
keppinaut sinn, prinzessuna. Þá Þuklaði Michael eft-
i rsverði sínu (sagði JóhannJ, en Rúpert skeytti því
engu; hann storkaði hertoganum með því að eg heföi
reynst betri konungur en nokkur annar í Rúritaníu.
“Og djöfullinn,“ bætti hann viö og kinkaöi kolli fram-
an í húsbónda sinn fokreiöan, “hefir sent prinzessunni
betri mann, en sá aigóði hafði útvalið henni. Eg gat
ekki betur séð, en aö þetta sé dagsanna!” Þá skipaöi
Michael honum í vonzku að Þegja og hypja sig burtu,
en Rúpert kvaöst fyrst þurfa aö kyssa á hönd Antoin-
ette de Mauban, og þaö geröi hann innilega, eins og
hang væri elskhugi. hennar, en Michael staröi á hann
sem steini lostinn.”
Þetta er nú betri Þátturinn af fréttunum, sem
hann flutti, þessi náungi. Það var alt alvarlegra, sem
eftir var, og auðséð, aö ef okkur fjmst drátturinn illur
í Tarlenheimslotinu, þá fanst þeim hann engu betri
Zendabúum, því aö konungurinn var veikur. Jóhann
háfði séð hann. Hann var orðinn mjög máttfarinn og
gat varla hrært sig. Þeir Zendabúar voru nú orönir
svo hræddir um hann, aö þeir höföu stnt eftir lækni
frá Streslau. Og þegar læknirinn kom út úr klefa
konungsins, var hann náfölur og skjálfandi, og lagöi
að hertoganum um aö sleppa honum úr varðhaldinu
og leggja sig ekki í meiri hættu í þessu máli. En her-
toginn vildi það ekki, en hélt honum eins og fanga i
kastalanum, og sagði honum að hann gæti verið ó-
hultur um líf sitt ef konungurinn lifði og meðan her-
toganum þóknaðist, en lengur ekki. Eftir ráði lækn-
isins var Antoinette de Mauban leyft aö fara inn til
konungsins og hlynna aö honum svo sem meö þurfti,
og konum einum er hent. En samt hangdi líf hans á
veikum þræöi. Eg var aftur á móti hress og alheil-
brigöur. Af öllu þessu var fremur dauflegt í Zenda,
og milli þess er kastalabúar voru ekki í deilum, mæitu
Þeir varla orð frá munni. En þó aö hinir allir væru í
þungu skapi, þá var Rúpert ungi samur og jafn í
skömmunum, píreygöur, brosandi og syngjandi, og
“hló svo að hann ætlaði að rifna” (sagði JóhannJ, af
Því að hertoginn skipaöi Detchard ætíö að halda vörö
um konunginn, þegar Antoinette de Mauban var í
klefa hans — og var þaö þó ekki óhyggilegt af bróö-
um mínum, þeim varkára manni. Þannig voru frétt-
irnar, sem Jóhann sagöi og fékk fé fyrir. Samt sem
á!ður bað hann okkur mjög innilega að lofa sér aö
vera á slotinu, svo að hann þyrfti ekki oftar aö hætta
sér inn í bæli ljónsins. En viö þurftum aö hafa hann
Þar, og Þó aö eg vildi ekki leggja aö honum að fara,
þá gylti eg þaö fyrir honum meö því aö lofa honum
enn meiru fé aö launum, ef hann kæmi skeytum fyrir
mig til Antoinette de Mauban, og léti hana vita, aö
eg væri að gera ráðstafanir til aö hjálpa henni, og baö
hana aö reyna aö hughreysta konunginn, ef hún gæti.
Því að þó óvissan sé ill þeim sem veikir eru, þá er
örvæntingin enn þá verri. Líklegast var, aö ekkert
þrengdi merr aö konunginum, en vonleysi eitt um
lausn, Því að eg hafði ekki getaö fengiö aö vita, aö
hann þjáðist af neinum sjúkdómi.
“Og hvernig er konungsins gætt rtú?” spurði eg,
þar eö eg vissi að tveir sexmenninganna voru nú falln-
ir og Max Holf líka.
“Detchard og Bersonin gæta hans á nóttunni —
Rúpert Hentzau og De Gautet á daginn, herra minn,”
svaraði hann.
“Aö eins tveir í senn ?”
“Já, herra; en hinir sofa í herbergi uppi yfir, og
geta vel heyrt ef kallað er eöa blásiö í blísturpípu.”
“í herbergi rétt uppi yfir? Eg vissi þaö ekki.
Er nokkur samgangur milli þess og herbergisins sem
þeir halda vörö í?”
“Nei, herra. Það verður aö ganga niöur nokkr-
ar tröppur og gegn um dyrnar hjá vindubrúnn og
síðan þangaö, sem konunguninn er hafður í haldi.”
“Eru þær dyr lokaöar?”
“Engir aörir en lávarðarnir hafa lykla aö þeim,
herra.”
EINKUM búnar til fyrir bændur og griparæktarmenn. Búnar til úr undnum gormvír Nr. 9, vel galvan-
séraðar og auðvelt að setja þær upp út á víðavangi með eins mörgum vírum og þurfa’þykir. Engir gaddar,
sem geta meitt góða gripi og þurfa ekki stöðugra viðgerða með. Kostar ekkert meira en jafnmargir þættir
af gaddavír, og endast fjórum sinnum lengur.
Nánari upplýsingar gefnar og verðlisti með myndum og sýnishorn af girðingunum sent ef um er beðið.
s* Víri^ka vor. ÓSKAÐ EFTIR ÁREIÐANLEGUM UMBOÐSMÖNNUM.
The Great West Wire Fence Co., Ltd., 76 L0mbard st. Winnipeg, Man.
CROWN OPTICAL CO.
auglýsir í þessu plássi uæst.