Lögberg - 03.09.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3- SEPTEMBER 1908.

RUPERT HENTZAU
xrriK
iNTHONY HOPE.
■M-I-H-I-H I I I I I I H I I I M’ I •H-H-H-K-H-l
IX. KAPITULI.
I>egar dæmt er um atburöi mitt í hita og æsingi
tilfinninganna veröur venjulega annaö ofan á en við
rólega yfirvegun síbar meir. Eg met nú ekki það
stærsta afbrot Rúperts Hentzau, að hann réð konung-
inum bana. Reyndar var það verk, sem enginn
nema ósvífirm þorpari mundi hafa unnið, sá, er ekk-
ert lét sér fyrir brjósti brenna og enginn hlutur var
helgur; en þegar eg hugleiði frásögu Herberts, og
athuga það hvernig það atvikaðist að þetta skeði, svo
og hvatir að því og allan aðdraganda, þá virðist svo,
sem óbilgjörn örlög hafi að nokkru leyti neytt hánn
til þessa verks, samskonar örlög, sem lögðu okkur í
■einelti. Hann hafði ekki ætlað að gera konunginum
neitt — það má meira að segja fullyrða, >að hann
reyndi til að þynna lífi hans, hvað svo sem honum
hefir gengið til þess, og hefði sjálfsagt ekkert mein
unnið lionum, ef hann hefði ekki átt hendur sinar að
verja. En vegna Þess konungur móti ætlun hans
vissi ekkert um erindi hans, vegna þess Herbert hik-
aði af tómri trúmensku við húsbónda sinn og vegna
þess, að hundurinn Bóris réðst á hann, neyddist Rúp-
ert til að vinna það verk, er hann hafði aldrei ætlað
sér, og honum til ógagns. Hann var að eins sekur um
það eitt að kjósa heldur að kbnungurinnyiéti lífið en
hann sjálfur. Það mun alment talið vera glæpur, en
í siðfræði Rúperts var ekki að búast við að slikt stæði.
Nú get eg séð þetta alt saman, én þá um nóttina var
mér ómögulegt að sjá það, þarna yfir liki konungs-
ins, þar sem harmssaga Hefberts, flutt með skjálf-
andi rödd og andköfum, hljómaði mér stöðugt í eyr-
Uffl. Hefndarlöngun brann okkur i brjósti, þó að við
ættum ekki lengur að þjóna konunginum. Vel getur
það verið, að við höfum vonað að geta létt eitthvað á
okkar eigin samvizku, með þvi að mikla misgerð ann-
ars, eða að okkur fýsti að reyna að afplána okkar eig-
in misgerðir við húsbónda okkar látinn, með því aö
koma fram refsingar-skyndidómi á hendur manninum
er réð honurri bana. Eg get annars ekkert .um það
sagt, hvað félögum mínum fanst, því það sem mér
var rikast í huga, var að kunngera þenna glæp tafar-
laust og espa alla íbúa landsins til þess að elta Rúpert
hefðum við átt að vera komnir góðan kipp heim á j um leiö og eg reis á fætur heyrði eg að veiðimaðurinn
leið til kastalans. Rúpert hlaut nú að vera kominn særði kallaði til mín veikri röddu. Mannauminginn
langar leiðir brott frá skothúsinu. Mr. Rassendyll þekti mig vel, og grátbað mig nú að setjast hjá sér.
og fá hann drepinn. Eg ætlaði mér helzt að fá hvern , , ., , , „ .
einasta mann til að leggja starf sitt á hylluna, eða láta ' ven'il,r n®a strax 11 asta ails a ara
Eg held að Sapt hafi viljað, að eg sinti honum ekkert,
en eg gat ekki neitað honum um þetta,jafnvel þó að
tíminn væri mér dýrmætur. Hann var þá rétt að
dauða kominn, og eg reyndi að létta Þjáningar hans,
eins og eg gat. Við undruðumst hve karlmannlega
hann varð við dauða sínum og okkur óx öllum kjark-
ur við að sjá hve þessi atkvæðalitli alþýðumaður barst
ve! af í helstríðinu. Jafnvel Sapt virtist að síðustu
gera sér það að góðu, að eg tafði hjá honum og skildi
ekki við hann fyr en eg hafði veitt honum nábjarg-
irnar.
En af þessu drógst tíminn, svo að klukk'an var
orðin nærri fimm um morguninn þegar eg kvaddi þá
og reið af stað. Þeir tóku þá hesta sína um leið og
teymdu þá inn í hesthúsið, sem var hjá skothúsinu.
Eg veifaði til félaga minna ihendinni og þeysti af stað
til kastalans. Það var farið að roða fyrir degi og
loftið hreint og svalt. Nýjar vonir vöknuðu í brjósti
minu með dagsbirtunni, taugarnar urðu styrkari og
eg vel fyrir kallaður til að starfa. Hesturinn minn
var léttur í spori og mér miðaði vel áfram eftir gras-
grónum bölunum milli trjánna. Það var nærri ó-
mögulegt að vera þá mjög örvæntingarfullur, efast
um heppileg úrslit hyggilegra ráða, um líkamlegan
þrótt og liðsinni hamingjudísinnar.
Loks sá eg heirn til kastalans, og eg laust þá upp
fagnaðarópi svo að undir tók í skóginum. En rétt á
eftir brá mér heldur undarlega við og eg teygði mig
upp í hnakknum og starði fast á kastalaturninn. Eng-
in veifa sást nú á fánastönginni; konungsflaggiö,
sem þar hfafði bláktað í golunni kveldið fyrir var
horfið. Sá siður hafði sem sé verið frá ómuna tíð,
að láta fána vera dregin.n á hún á kastalanum þegar
drotningin eða konungurinn dvöldu þar. Fáninn
mundi nú eigi framar blakta yfir Rúdolf V. En
hvernig stóð á því, að hann blakti ekki yfir Flavíu
drotningu? Eg lét fallast aftiir ofan í hnakkinn, rak
sporana í síðurnar á hesti minum og hleypti sem hvat-
Herbera kveinkaði sér við og við. Okkur var ómögu-! legast til kastalans. Örlögin höfðu þegar leikið okkur
legt að hjálpa honum að neinu leyti. Eg blygðast all-hart og eg kveiö nú fyrir nýjit áfelli .
mín hálfgert er eg minnist Þess, hve lítið við sinturn Eftir svo sem fjórðung stundar var eg kominn
um hann; en þegar menn standa í stórræðum sljófg- að dyrunum. Þjónn einn kom út og eg steig létti-
ast mannúðartilfinningin. Mannslífið er metið að , lega og hægt af baki. Svo dró eg af mér glófana,
litlu á við úrslit þess, sem verið er að berjast fyrir. strauk af stígvélunum mínum með þeim, sneri mér að
Ekkert rauf þögnina í litla skothúsinu fyrir utan j hestasveininum \og bað hann að líta eftir hestinum.
raddiy okkar, nema veinin í honum og þau voru alt af 1 Því næst sagöi eg við þjóninn:
að smálækka. [ “Komstu eftir því undir eins og drotningin er
“Drotningin verður að fá að vita þetta,” sagði ( komin á fætur, hvort hún getur veitt mér áheyrn. Eg
Sapt. “Það er bezt að hún verði kyr í Zenda og láti j er meö skilmæli frá Hans Hátign.”
það heita svo, að konungur afetli að dvelja í skothúsinu
einn eða tvo daga. Því næst verður Þú, Fritz, — þvi
hlaut nú að vera farinn að leita óvinar síns í Stres-
lau.
“En hvað eigum við að gera—eins og—eins og
nú er komið?“ spurði eg og benti á rúmið.
Sapt japlaði granaskeggið ótt og títt, studdi báð-
um höndfunum á sverðshjöltun og liallaði sér áfram
á stólnum.
“Ekki neitt,” sagði hann og horfði framan í
mig. “Við getum ekkert gert fyr en við erum bún-
ir að ná í bréfið.”
“En það er ómögulegt,” hrópaði eg.
“Og Því þá, Fritz,” svaraði hann. “Það er ekki
ómögulegt eins og nú stendur, en það getur orðið
ómögulegt. En ef við getum náð í Rupert á morg-
un, eða næstu tvo daga, þá náum við í bréfið. Og
nái eg í það, þá skal eg ábyrgjast afleiðingarnar af
því að leyna glæp þessum. Hvernig stendur á því að
glæpum skuli aldrei haldið leyndum til að koma í veg
fyrir fulla varkárni af hendi hins seka?”
“Þér gætuð orðið ágætur sagnaritari, herra
minn,” mælti James alvarlega og svo sem hann væri
fyllilega sannfærður um það sem hann sagði.
“Já, James, eg gæti samið sögu mína, eða þá
fengið búsbónda þinn til Þess fyrir mig. En hvað
sem sögunni líður, þá verður að ná í bréfið. Lát-
um það gott heita Þó að sagt verði að, við höfum
sjálfir drepið hann, en—”
Ég greip um hendina á honum.
“Þú efast líklega ekki um að eg fylgi þér?”
spurði eg.
“Nei, eg hefi aldrei efast minstu vitund um það, j
Fritz,” svaraði hann.
“En hvernig eigum við að fara að því?”
Við færðum okkur nær hvor öðrum; við sátuni
báðir við Sapt, en James hallaði sér yfir stólinn sem
Sapt sat á.
Olian á lampanum var nærri brunnin upp, og
ljósið var farið að verða mjög dapurt. Aumingja j
GIPS A YEGGI.
Þetta á aö minna yður á aö gipsiö
sem vér buum til er betra en alt annaö.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ fuílgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifiö eftir bók sem
segii hvaö fólk. sem
fylgist meö tímanum,
er aö gera.
Manitobd Gypsum Co., Ltd.
SKRIFSTOFA 0(i JIVL\A
WINNIPEG, MAN.
áf skemtunum sínum, meira að segja rífa menn upp
úr rúmunum til að ná í Hentzau greifa dauðan eða
lifandi. Eg man það, að eg arkaði yfir þangað sem
Sapt sat, greip í handlegginn á honum og sagði:
“Við verðum að láta vita um þetta undir eins.
Ef þú vilt fara til Zenda, þá legg eg strax á stað til
Streslau.”
“Láta vita þetta undir eins,” át hann eftir mér,
leit til min og japlaði granaskeggið.
“Já, þegar þetta er orðið kunnugt, þá mun hver
með Bernenstein til Streslau, eins fljótt og þú getur j
og hitta Mr. Rassendyll. Þið þrír ættuð að geta haft j
upp á Rúpert og náð af honum bréfinu. Ef hann er |
í borginni, þá verðið þið að ná í Rischenheim, og 1
neyða hann til að segja til hans; þið vitið, að hægt er■' Hermann. Reyndu að komast eftir því hjá einhverri
að fá Rischenheim til að láta undan. Ef Rúpert er ( þernanna, hve nær drotningin getur veitt mér áheyrn.”
Maðurimn leit til mín undrandi, en í sömu svifum
kom Hermann, æðsti hirðþjónn konungs, til dyranna.
“Er borgarstjórinn ekki með yður, lávarður!
minn?” spurði hann .
“Nei; borgarstjórinn varð eftir í skothúsinu hjá
konunginum,” svaraði eg eins og ekkert væri um að j
vera. “Eg er með skilaboð til Hennar Hátignar, j
þar, þá þarf eg engin ráð að leggja ykkur Rúdolf.”
“Og hvað ætlar þú að gera?”
“Við James verðúm hér eftir. Ef einhvern ber
“Drotningin er hér ekki,’ ’sagði hann. “Eg hefi
ekki átt neitt næðissama nótt, lávarður minn. Klukk-
an fimm kom hún fram úr herbergjum sínum albúin
hér að, sem hægt er að hamla að komist hér inn, þá til farar, sendi eftir Bernenstein lifvarðarforingja, og
gongu.
^ “En hvað á að gera við líkið?”
“í fyrramáliö, eftir að Þú ert farinn, þá gröfuni
við bráðabirgðagröf. Eg býst við að taka .verði tvær j
grafirnar,’ ’sagði hann, og benti á veslings Herbert.
arstjonnn.
“Já, vitaskuld,” hrópaði eg í ákfefð.
Sapt leit yfir til þjóns Mr. Rassendyll. James
hafði hjálpað mér til að koma líkinu af konunginum
upp í rúmið, og særða veiðihundinum upp á legubekk. - - . , r, - ».v.
tt ,'x - 1 , r - , .., ... 1 “Ffia iafnvel briár «asrði hann ennfremur og brosti i em nefðarkona og Bernenstem. Það
Hann stoð nu skamt fra borgarstioranum bumn l-0d *>mu1 ,,,,,, I ^ , • v »„•
| haröneskjulega, “því að garnh Boris ma ekki heldur Uppþotið, skal eg segja yður. Allir ur
til hvers sem vera skyldi eins og hann var vanur.
Hann þagði, en eg sá á því hvernig hann kinkaði kolli
til Sapts, að þeir skildu hvor annan.
Þeir voru góðir saman, þessir tveir, ósveigjan- j
legir, svo að þeim varð ekki þokað frá því sem þeir (
höfðu ætlað sér, ef nokkur leið var til að koma því
fram.
“Já, það er liklegt að hann næðist,” sagði Sapt.
“Jæja, við skulum þá gera þetta,” hrópaði eg.
“Og láta taka hann fastan með bréfið drotning-
arinnar i vasanum?” sagði Sapt ofursti.
Þvi var eg búinn að gleyma.
“Við 'höfum reyndar öskjurnar, en hann hefir
bréfið enn þá,’ sagði Sapt.
Eg hefði getað hlegið jafnvel þá. Hann hafði
skflið eftir öskjurnar fvið vissum ekki hvort hann
hafði gert það af fljótfærni. skeytingarleysi eða ill-
viljaj en bréfið hafði hann haft með sér. Ef hann
yrði tekinn höndum, mundi hann nevta þess vopns
til að bjarga lífi sínu eða svala reiði sinni. Ef bréf-
sjást hér.”
“Ætlarðu þá að grafa konunginn?”
“Ekki svo djúpt, að ekki verði hægt að ná honum
upji aftur, kunningi. Eða dettur þér nokkurt betra
ráð í hug, Fritz?”
Mér hafði ekkert ráö komið^til hugar, en mér
féll ráð Sapts ekki vel í geð. En samt var sá kostur
við það, að það veitti okkur tuttugu og fimm stunda
frest. Þann thna að minsta kosti leit
leyndarmálið yrði ekki opinskátt.
búist við, að koma fram ætlun okkar nema það tækist.
Að því búnu urðum við að segja til konungs; láta
I menn sjá hann lifandi eða datiðan. Það gat skeð að (
Rúpert yrði fallinn í henditr okkar, áður en sá frestur
1 var útmnninn. Og tim hvaða ráð annað var að gera,
I þegar á alt var litið? Nú var hættan sem sé orðin
“Og hvert?” spurði eg eins og hálf-gramur yfir
grillum kvenna.
“Nú. auðvitað til Streslau. Hún skýröi ekki neitt
frá þvi hvers vegna hún færi. Með henni fór að eins
var nú meira j
urðit að drífast á j
einir. háðu mér bréfiö,” hrópaði eg, og eg veit með
vissu að ákefðin liefir verið auðheyrð á rödd minni,
og Hermanni varð auðsjáanlega hv'Prt við. Hann
hrökk aftur á bak, og greip í brjóstvasastað á að-
hueptum slojij) sínum. Hann kom því þannig upp,
hvar hann hafði bréfið. Eg slepti allri varkárni’
stökk á hann, þrcif um hönd lians annari hendi og
tók hinni fyrir kverkar honum. Eftir nokkra snún-
inga komst eg ofan i vasa hans og náði í bréfið. Svo
slepti eg honum strax, því að mér sýndist augun ætla"
út úr höfðiny á honum. Eg tók þvi næst upp nokkra
gullpeninga og rétti honum.
Það er áríðandi að eg komi bréfinu til skila sem
fyrst, asninn þinn, sagði eg. “Þegiðu svo um þetta.”
Eg flýtti mér svo á stað yfir að hesthúsinu og leit
ekkert eftir því frekar hvernig andlitið á honum var
útlits. Eftir fimm mínútur\var eg kominn á bak ó-
lúnum hesti, og kominn út fyrir kastalann kl. 6, og
reið svo hart sem hesturinn komst til skothússlns.
Hermann man enn eftir hálstakinu sem eg tók á hon-
um í þetta sinn, þó aö hann sé sjálfsagt fyrir löngu
búinn að eyða gullpeningunum.
Þegar eg kom aftur til skothússins bar mig þar
að sem Bóris var heygður. James var að slétta úr
moldarhaugnum með reku, þegar eg kom, og Sapt
stóð Þar hjá reykjandi. Stívélin þeirra beggja voru
ötuð í mold og leir. Eg stökk af baki og sagði skjótt
frá tíðindum. Borgarstjórinn hrifsaöi bréfið í vonzku.
James jafnaði úr moldinni mjög vandlega. Eg man
ekert um sjálfan mig aö segja annað en það, að eg
þurkaði svitann af mér og fann, að eg var orðinn sár-
svangur.
“Guð hjálpi mér, hún er farin á eftir honum!”
sagði Sapt upp úr lestrinum. Svo rétti hann mér
bréfið.
fætur. Vagn að vera til taks, og sendiboði að fara
með skilmæli á járnbrautarstöðina, og—’’
“Og lét hún þess ekkert getið, hversvegna hún
færi ?”
“Nei, lávarðut; minn. Hún skildi eftir og fékk j
mér í hendur bréf til borgarstjórans, er hún skipaöi [
mér að afhenda honum sjálfum Þegar hann kæmi til i
kastalans. Hún sagðt, aö bréfið væri um áríðandi 1
út fyrir að ^ málefni, er borgarstjórinn ætti að kunngera konungin- j
Við gátum varla um, og eg mætti ekki fá neinum öðrum bréfið i hend- j
ur, en borgarstjóramum sjálfum. Eg er hissa, að þér
skylduð ékki taka eftir því, lávarður minn, að fáninn !
var dreginn niður af stöngum í kastalaturrtinum.” j
“Eg var ekki að glápa á turninn, maður. Fáðu '
mér bréfið,” Eg sá glögt, að frá því mundi skýrt í j
bréfinu Iivernig stóð á bróttför drotningarinnar. E
lieldur meiri en þcgar við gengtim út i þessa baráttu. verð að færa Sapt þetta bréf og það sem allra fyrst.” 1
Þá kyiöum við því mest, að bréfið mundi lenda í “A eg að fá yður bréfið, lávarður minn? Eg ;
höndum konungs. Nú var það ekki framar að óttast. *ætla að leyfa rnér að láta yður vita, að þér eruð ekki
En nú gat það komið fyrir, sem verra var, að það borgarstjórinn,’ ’mælti hann ogékýmdi við.
ið fyndist á honum þá væri þar skýr og ótvlræður j , R ^ heyrinkunnugt yrði um alt J “Veit eg þáð,” svaraöi eg og brosti. “Það er
v.tnisburður gegn drottnmgunn. Þaö var honum * ngsriki6> «g jafnvel um alla Evrópu, að sú sem ' satt. aö eg er ekki borgarstjórinn, en eg er að fara á
nægileg vemd fyrir glæp sinn. Meðan bref.ð var 1 . „ , s,r„. ,’ -P J : -________________________ f„„ri i,Trro-ar=T;AM„c e™,,™,. uæ
ganga opinskátt að verki, og enga hjálparmenn gát-
um við ráðið til liðveizlu. Mér flaug þetta alt i
hiig eftir að hafa heyrt orð Sapts, og sá þá að
borgarstjóranum og James hafði strax verið þetta
ljóst. En eg gat ekki séð, hvað við gætum tekið
til bragðs, með því að nú var Rúritankikonungurinn
liðið lík.
Það var nú liðin klukkustund eða vel það, frá
þvi að við böfðiim komist að himt. sanna, og komið
fast að miðnætti. Ef alt hefði gengið að óskuin J.á
I það héfði skrifað væri engin önnur en drotningin í ^ fund borgarstjórans. Konungur hafði skipað mér að
Rúritaníu. Sjálfsagt var því að nota hvert færi. og j koma aftur á sinn fund, undir eins og eg hefði hitt
drotninguna að máli; og meö þvi að Hennar Hátign
er hér ekki, þá legg eg undir eins á stað til skothúss-
ins aftur, eftir að eg hefi liaft hestaskifti. Og borg-
arstjórinn er í skothúsinu. Komdu með bréfið!”
“Eg get ekki afhent yður það, lávarður minn.
Skipun Hennar Hátignar var skýr og ákveðin.”
“Þvættingur! Ef hún hefði vitað, að eg mundi 1
hans höndum mátti enginn fá að eiga við hann nema
við sjálfir. Þó að við vildum hann feigan, urðum við ! „ . - „ , ,. .. .,
„ J . . , . , , . , , , ,, „ ,, ! neyta allra bragða hve ahættunukil sem væru til að
að veria hann fvrir arasum og jafnvel heldur að lata .-•’ , , . , v c, . , ,
J .. , • , * 1 x ■ c • x 1 r I fyrra hana þeim vandræðum. Sizt skyldi eg, maður-
lifið 1 vorn fyrir hann, en að aðrtr fengju að hafa 1 / ' v , , . ,
, ,, * j *• 11 11 • * 1 tnn. sem það var mest að kenna hversu komið var,
ihend'ur 1 liari hans, en við. Það dugði alls ekk. að
sem það var mest
verða til þess að hika. Eg segi þáð satt, aö eg hefði (
feginn lagt líf mitt og heiður í sölurnar til að afplána
þá slysni mína.
Þetta var því að ráði gert. Það átti að taka gröf, j
sem til væri til að leggia konunginn í. Ef á þyrfti að koma í stað hans, þá hefði hún beðið mig að færa
fialda átti að leggja likið i hana og staðurinn sem val- j honum bréfið."
ínn var til þess var í gólfinu í vínkjallaranum. Þegar
“Mér er ókunnugt um þáð, lávarður minn. Hún í
Herbert dæi, átti aö grafa hann í garðinum að húsa- j tók þetta skýrt fram við mig, og henni fellur ekki vel,
baki. Þeir höfðu og kosið Bpris hvíldarstað undir ( ef skipunum hennar er ekki hlýtt.”
trénu. sem hestar okkar voru Diindnir við. Eg hafði Hestasveinninn var farinn burt nieð hestinn,
þar nú ekkert lengur að gera, svo að eg stóð upp; en Þjónninn var horfinn, og við Hermann vorutn þarna
THE ,R£D CROSS1
SANITARY CLOSET.
Notað á þessum alþýðuskólum hér vestra;
Neepawa, Klllarney, Melita, Wolseley, VlcGregA og í
hundruðum oðrura opinberum byggingum og á heimilum.
Hið eina ágæta salerni þar sem ekki er vatnsleiðsla,
Einföld efnablöndun eyðir öllum saur.
Fást einnig með skáplagi og má þá taka hylkið undan.
Skrifið eftir upplýsingum.
Skólagögn.
Vér getum lagt til alt sem þarf til skóla.
Sýningin okkar á Louisiana Purchase Exposi-
tion .' St. Louis, hlaut aðal verðlaunin. Það
helzta er vér sýndum á sýningu þessari \'ar:
HNATTBRÉF, BLAKKBORÐ,
JARÐFRÆÐISAHÖLD, STROKLEÐL’R,
LANDABRÉF. TEIKNIKRÍT,
SJÓKORT, GLUGGATJÖLd
SKÓLAPAPPÍR, PENNAR,
BLF.K, BLEKBITTUR og BLEKDŒLUR.
Áður en þér kaupið annarstaöar sendið
eftir verðskrá, ókeypis, og biðjið umsýnishorn
af því sem þér viljið kaupa.
M CroLS Suiitry Appliance €o.
Cor. PKIJCESS an.l MeOERíOT AVE.
WINMPEG, - MAN.
Við þurfum góða umboðsmenn.
EINKUM búnir til fyrir baendur og griparæktarmenn. Búnar til úr unlnum gormvir Nr. 9. vel galvan-
Síjraðar aaðvdlt a5 >etja þer up ) út á víðavangi mað ein.s m >r£jurrt/ vírum og þurfa þykir. Engir gaddar,
sem geta meitt góða gripi.og þurfa ekki stöðugra viðgerð i með. Kostar ekkert meira en jafnmargir þættir
af gaddavír, og endast fjorum sinnum lengur.
Nátiari upplýsingar gefmr og verðlisti með myndum ogsýnishorn af girðingunum sent ef um er beðið.
-5*viriokavor. ÓSKAÐ EFTIK ÁREIÐANLEGUM UMBOÐSMÖNNUM.
The Great West Wire Tence Co.. Ltd., ™ uoÆdst Winnipeg. !Man.