Lögberg - 29.10.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. OKTÓBER 1908.
±
RIJPERT HENTZAU
grriK
INTHONY HOPB.
< 111-I-I-H H 1 III 1 I II I I II 'H-W ■I-M-H-H
Miannfjöldinn var hinn kátasti yfir því, aS hafa
séS konunginum bregSa fyrir, og menn voru aö stinga
saman nefjum um og spyrja hver annan, hvaS því
mundi valda, að konungur og drotning skyldu bæöi
vera komin heim í hús mitt. Menn bjuggust viS, aS
þau mundu brátt koma aftur út þaSan og 'Stiga upp
í kommgsvagninn.
En ef fólkiS hefSi séS þaS, sem gerSist innan viS
<iyrnar, mundi þaS hafa fengiS því enn meiri undrun-
ar. Rúdolf hafSi sjálfur gripiS um handlegginn á
Risohenheim, og leitt hann rakleitt inn fordyriS.
I>eir fóru i gegn um langan gang, og svo inn í lítiS
herbergi, sem vissi út aS garöinum aö baka til. Rúd-
olf haföi veriö kunnugur húsaskipun heima hjá mér
fyrrum og var ekki búinn aö gleyma því.
“LokaSu dyrunum, Bernenstein,” sagSi Rúdolf.
Svo sneri hann sér aö Rvschenheim: “LávarSur
minn!” mælti hann, “eg býst viS aö þú sért kominn
til aö verSa einhvers vísari. Hefiröu þá fengiS for-
Aritni þína sadda?”
Rischenheim herti sig upp til aB svara.
“Já. eg veit nú aS her er viS svikara aö eiga,
sagöi hann þrákelknislega.
“Hárrétt! Og svikarar eru ófúsir á aö láta
koma upp um sig.”
Rtscheniheim varS náfölur. Rudolf horföi fast
framan i hann, en Bemenstein gætti dyranna. Hann
var algerlega á þeirra valdi, og honum var kunnugt
um leyndarmál þeirra. Skyldu þeir vita um leyndar-
mál hans — fréttina sem Rúpert Hentzau liaföi komið
meS ?”
“Hlýddu nú á,” sagöi Rúdolf. “I nokkrar
klukkustundir enn verö eg konungur í Streslau. Á
þessum fáu klukkustundum verS eg aö gera upp
reikning minn viS frænda þinn. Eg verS aö ná í
vissan hlut, sem hann hefir. Eg er nú aS leggjá á
staö aS finna hann. MeSan eg er aS því, verSur þú
hér hjá Bernenstein. ÞaS getur hvorttveggja veriS,
aS för min mishepnist eSa hepnist. Hvernig sem fer,
verö eg kominn langt burt frá Streslau í kveld, og
stend þá konungi ekkert í ljósi.”
Rischen/heim tók vi&bragtS og fögnuöurinn skein
út úr honum. Þeir vissu ekki að konungurinn var
látinn.
Rúdolf færSi sig nær og starSi fast á fangann.
“Mér er ókunnugt um,” mælti hann enn fremur,
“hvernig stendur á þvi, aS þú hefic flækst idn 1 þetta
mál, lávarSur minn. Aftur á móti veit eg vel um
hvatir frænda þins. En mig furSar á þvi, aö þér
skuli hafa þótt svo mikils um þær vert, aS þér virtist
réttmætt aS steypa ógæfusamri konu, drotningu þinni,
í takmarkalaust ólán þeirra vegna. Þú mátt vera
þess fullvís, aS eg mun fyr láta lífiö, en aö bréfiö
komist konunginum í hendur.”
Rischenheim svaraSi engu.
“Ertu vopnaSur?” spurSi Rúdolf.
Rischenheim fleygði skammbyssunni ólundarlega
á borðiS. Bernenstein gekk fram og tók hana.
“Gættu hans nú, Bernenstein. Þegar eg kem aft-
ur, skal eg láta þig vita, hvaS frekar þarf aö gera.
Ef eg kem ekki aftur, |)á líSur ekki á löngu aS Fritz
komi, og þá veröið J)iö að ráða af hvaS gera skal.”
“Eg skal ekki missa af honum í annaS sinn,’’
svaraöi Bemenstein.
“ViS þykjumst sjálfráSir um að gera við þig
það sem okkur sýnist,” sagði Rúdolf viS Rischen-
heim. “En mig langar ekkert eftir aö ráða þér bana,
ef hjá því veröur komist. Það er því hyggilegast fyr-
ir þig aS freista eirakis um aö fjandskapast gegn okk-
ur fyr en búið er að ráSa málum fænda þíns til
lykt.” AS svo mæltu kinkaði hann kolli til fangans,
er hann hafði falið Bernenstein að gæta, og sneri
aftur fram í herbergiS þar sem drotningin var og
beiö hans. He!ga var hjá henni. Drotningin stóð
upp á móti honum.
“Eg má ekki tefia minstu vitund,” sagöi hann.
“Allur manngrúinn hér úti fyrir veit að konungurinn
er hér. Fregnin um þaS verður flogin út um alla
borgina á svipstundu. Við verSum aö senda Sapt
skeyti um að dylja konunginn þessa, hvað sem það
kostar. Eg verS aS fara og afljúka verki mínu og
hverfa héðan aö þvi búnu.”
Drotningin stóð og horfSi á hann. Innileg ást
skein úr augum hennar, en hún sagSi ekkert nema:
“ÞaS veröur svo að vera.”
“Þú verður að fara til hallarinnar undir eins og
eg er farinn. Eg skal láta skipa fólkinu að fara
burtu, og svo verS eg að leggja á staö.”
“Til aS leita að Rúpert Hentzau?”
“Já.”
Hún átti um stund í miklu stríði viö þær ólíku
tilfinningar, er striddiust á í huga hennar.
“FarSu ekki,” sagöi hún skjálfrödduö. “FarSu
ekki, Rúdolf. Hann gerir út af viS þig. ViS skulum
ekkert hugsa um bréfiö. FarSu ekki. Eg vildi þús-
und sinnum heldur að konungurinn sæi það, en aS
þú yröir....... Æ, elskan mín, farSu ekki!”
“Eg verö að fara,” sagöi hann bliölega.
Hún reyndi aftur aS telja honum hughvarf, en
hann lét ekki undan. Helga færði sig aö dyrunum, en
Rúdolf kallaöi til hennar.
“Nei, farSu ekki,” sagði hann. “Þú veröur að
vera hér hjá henni; þú verður aö fylgja henni til hall-
arinnar.”
Rétt í því þau voru að tala um þetta, heyröu þau
skrölt í vagni, sem ekiS var aö dyrunum. Eg var þá
búinn aS mæta Anton Strofzin og hafSi frétt hjá hon-
um að konungurinn væri heima hjá mér. Og þegar
eg ók aö dyrunum, fékk eg fyllri sannanir fyrir því,
aS þetta var satt, þegar eg sá mannþyrpinguna þar og
heyrði fagnaðarópin.
“Hann er að flýta sér,” sögöu menn. “Hann hef-
ir látið konunginn bíða eftir sér. Sá á von á ráðn-
ingu.”
Eg sinti þessu engu eins og geta má nærri. Eg
stökk út úr vagninum og hljóp upp riöið. Þá sá eg
konu mína í glugganum og hún hljóp fram til aö
opna fyrir mér.
“Drottinn minn!” hrópaði eg. “Veit alt þetta
fólk að hann er hér, og heldur það að hann sé kon-
ungurinn ?” *
“Já,” svaraöi hún. “ViS gátum ekki gert við
því. Hann lét sjálfur sjá sig í dyrunum.”
Ver hafði nú fariS, en mig hafSi nokkurn tíma
órað fyrir; það voru ekki aS eins tveir eöa þrír menn,
sem vilzt hafði sjónir, heldur allur þessi fólksfjöldi.
AUur þessi manngrúi hafði heyrt, aS konungurinn
væri í Streslau — og meira að segja séö hann.
“Hvar er hann? Hvar er hann?” spuröi eg og
hra/ðaði mér á eftir henni inn í henbergið.
Rúdolf og drotningin stóðu þar hvort viö annars
hliS. Þeim haföi þá fariS á milli þaö sem eg hefi
skýrt frá áður eftir sögusögn Helgu. Rúdolf kom
þjótandi á móti mér.
“Er alt í góSu lagi?” spurði ihann meö ákefð.
Eg gleymdi þvi aS drotningin var viöstödd og
sýndi engin lotningarmerki. Eg greip um handlegg-
inn á Rúdólf og hrópaöi: “Halda þeir að þú sért
konungurinn ?”
“Já,” svaraði hann. “Hvaða ósköp er aS sjá þig
maSur! - .Við skmlum kippa því í lag. Eg get verið
kominn í burtu í kveld.”
“Kominn í burtu? HvaSa gagn væri að því, úr
þvi að menn halda að þú sértKkonungurinn ?”
“Ykkur er innan handar aö láta konunginn ekki
komast aS því. Eg gat ekki komiS í veg fyrir þetta.
Eg get aítur á móti gert mpp reikningana viS Rúpert
og horfiS brottu að því ibúnu.”
Þau stóðu þarna þrjú utan um mig og skildu
ekkert í því, hvers vegna eg var svo æstur. Og þeg-
ar eg minnist nú þeirrar stundar, furöa eg mig á að
eg skyldi geta komið upp nokkru orði.
Rúdolf reyndi að hughreysta mig. Hann vissi
lítiö um orsök hugarangurs mins.
“ÞaS fer aklrei langur timi i þaS að eiga við
Rúpert,” mælti hann. “Og við megum til að ná i
bréfið’, því hnnars kemst þaS konungi í hendur fyr
eða síðar.”
“Konungur fær aldrei aö sjá bréfiö,” stundi eg
upp og hné niður á stól.
Þau þögðu. Eg 'horfði á þau á víxl. Undarleg
þróttleysismeSvitund gagntók mig, og mér fanst að
mér væri ómögulegt annaS en að láta þau umsvifa-
laust heyra sannleikann. Þau uröu að gera sér það
aö góðu. Eg gat ekki annaö.
“Konungurinn fær aldrei að sjá bréfið,” endur-
tók eg. “Rúpert hefir séð um það.”
“HvaS ertu aS segja? Hefirðm nokkurs staðar
liitt Rúpert? Hefirðu náS í bréfiö?”
“Nei, nei. En konungurinn getur aldrei lesið
bréfiö.”
Þá greip Rúdolf í öxlina á mér og hnykti mér
til. ÞaS var heldhr ekki að furða., því að sjálfsagt
hefir helzt litið út fyrir, að eg væri að tala eins og
í draumi eöa leiöslu.
“Því þá ekki, maSur? Því þá ekki?” spurSi
harfn lágt og með ákefð.
Eg leit framan i þau aftur, en í þetta skift vari5
mér það aS horfa mest á drotninguna. Eg hgsa að
hún hafi fyrst rent grun í hvaSa fréttir eg haföi að
færa. Hún starði fast á mig með hálfopnar varirnar.
Eg strauk hendinni um ennið, Ieit svo framan í hana
ráðaleysislega og sagöi :
“Hann getur aldrei lesið bréfiö. Hann er dauð-
ur.”
Helga hljóSaði upp yfir sig. Rúdolf stóö hrær-
ingarlaus og þagöi og drotningin starði á mig sem
þrumulostin af undrun og skelfingu.
“Rúpert drap hann,” sagði eg. “Villigaltahund-
urinn réðist á Rúpert; svo gerðu þeir áhlaup á hann
Herbert og konungurinn, og hann drap þá alla. Já,
konungiurinn er dauSur. Hann er dauður.”
Nú þögðu allir. Drotningin haföi ekki af mér
augun.
“Já, hann er dauöur!” sagði eg; og horfði stöS-
ugt í augu drotningarinnar. Og lengi (eöa mér
fanst það lengij horföi hún á mig. Loks leit hún af
mér, eins og knúin af ómótstæöilegu afli. Eg leit
eftir þvi, hvert hún rendi augumum þegar hún leit af
mér og sá að hún leit til Rúdolfs og hann til hennar.
Helga haföi tekið upp vasaklút sinn, og lá aftur á
bak í lágum stóli, harmþrungin og grátandi yfir þess-
um hræðilegu fréttum; í tilliti drotningarinnar og
elskbuga hennar, þó aS þaS væri stutt, sá eg samt
skiftast á hrygö, samvizkubit og fögnuS, sem þau
gátu ekki gerL aS. H'ann ávarpaöi hana ekki, en
rétti fram hönd sína og tók í hennar. Hún kipti
snögt að sér hendinni og huldi andlitiS meö báðum
höndum. Rúdolf sneri sér aö mér.
“Hvenær geröist þetta?”
“í nótt sem leið.”
“Og er........ er hann í skothúsinu ?”
“Já, og Sapt og James líka.”
Eg var nú farinn aS ná mér aftur.
“Enginn veit neitt um þetta,” sagði eg. “Við
óttuðumst, að einihverjir kynnu aS hafa vilðt á þér og
honum. En, guð minn góður, hvað á nú til bragSs
aö taka, Rúdolf?”
Varirnar á Mr. Rassendyll voru kipraðar fast
saman. Hann hleypti brúnum lítiö eitt, og bláu aug-
un tindruðu einkennilega. ÞaS virtist svo sem hann
heföi gleymt öllu og jafnvel okkur sem hjá honum
vorum, svo hugfanginn var hann af því, sem hann
var aö velta fyrir sér. Drotningin nálgaSist hann og
snerti handlegginn á honum. Honum varð eins og
hverft við i svip, en svo hélt hann áfram aS hugsa
eins og áður.
“Hvaö á að taka til bragSs, Rúdolf?’ ’spurði eg
aftur.
“Eg ætla aS drepa Rúpert Hentzau,” sagði hann.
“Um annað má síSar tala.”
Svo gekk hann hvatlega fram gólfiS og hringdi
bjöllunni.
“SegiS ]>essu fólki að fara burtu,” skipaöi hann.
“SegiS því, að eg vilji fá ró og næði. Sendiö hingað
lokaSan vagn 'handa mér. Hann verður að vera til
eftir tíu mínútur.”
Þjónninn hlýddi á þessar ákveSnu skipanir, laut
nijög viröulega og fór. Drotningin hafði aö þessu
veriö róleg að því er séð varS, en nú kom yfir hana
ósegjanlegur kvíði og hræðsla, sem hún jafnvel gat
eigi duliS fyrir okleur, er viðstödd vorum. ,
“Rúdolf má ekki fara, eftir að — eftir að þetta
liefir komiö fyrir—”
“Segðtt ]>etta ekki, kæra drotning mín,” hvíslaði
hann. Svo hækkaöi hann röddina og mælti ennfrem-
ur: “Eg ætía ekki aS hverfa frá Rúritaníu í annaö
sinn og skilja Rúpert Hentzau eftir lifandi. Fritz,
komdu orðum til Sapts, og segðu honum aS konung-
urinn sé í Streslau — hann skilur þaö — og að frekari
skipanir muni koma frá konungi um miðdegi. Þegar
eg er fcúinn að fást við Rúpert, skal eg koma við i
skothúsinu á leiSinni til landamæranna.”
Hann sneri sér við til að fara, en drotningin kom
á eftir honum pg tafði enn för hans.
“ÆtlarSu ekki aS koma og sjá mig, áður en þú
fer?” sagði hún innilega.
“Eg ætla ekki að gera það,” svaraSi hann, og
strangleikinn i augnaráði hans breyttist alt í einu.
“Ætlarðu ekki að gera það?’ ’
“Jú. drotning min.”
Þá spratt eg upp, því að skyndileg skelfing greip
mig.
“GuS stjórni þér, maður,” hrópaði eg. “Hvernig
fer ef hann drepur þig þarna í konungsstræti ?”
Rúdolf 'sneri sér að mér og leit á mig meS undr-
unarsvip.
“Hann mun ekki drepa rnig,” svaraði hann.
Drotningin horfði enn á Rúdoltf, og ,nú virtist
sem hún hefSi alveg gleymt draumnum, sem hafði
skelft hana svo mikið. klún sinti því engu, sem eg
hafði sagt, en hrópaöi:
“Ætlaröu þá aS koma, Rúdolf?”
“Já, eirau, sinni enn, drotning mín.” Svo kysti
hann á hönd hennar i síðasta sinni og var horfinn.
Drotningin stóð enn stundarkorn í sömu sporum,
róleg og tignarleg. Því næst gekk hún þangaö, sem
kona min sat, varpaði sér á kné og fól andlit sitt t
kjöltu Helgu. Eg heyrði, aS þá setti aS henni mikinn
grát. Helga leit til mín og tárin runnu niSur kinn-
arnar á henni. Eg sneri mér frá þeim og gekk út.
Helga gat kannske huggaS hana. Eg bað til guðs,
að hann virtist aS senda henni hugsvöliun, þó að hún
vegna syndar sinnar gæti ekki beðiö hann þess. Aum-
ingja manneskjan! Eg vona, að ekkert verra eigi
fyrir sjálfum mér aS liggja.
XV. KAPITULI.
Borgarstjórinn í Zenda og James, þjónn Mr.
Rassendyll, sátu að kveldveröi í skothúsinu. Þeir
voru inni í litla herberginu, sem venjulega. var notað
fyrir svófnherbergi handa aSstoSarmönnum konungs-
ins. Þeir höfðu sezt þar að vegna þess, aS þaöan sást
bezt til mannaferöa að ihúsinu. Dynum hússins var
lokaö vandlega. Þeir voru við því búnir að hleypa
engum inn. Ef eigi yrði hjá því komist aS láta fara
inn í húsið, þá var búið að gera allar ráðstafanir til
að .dylja lík konungsins og Heriberts. Þeim sem
kæmu þar að spyrjast fyrir átti að segja þaS, að kon-
ungurinn hefði riðiS á stað í dögun með skógarverS-
inum, og hefði gtrt ráS fyrir aS koma aftur að kveldi,
en ekki skýrt neitt frá því hvert hann ætlaði; Sapt
haföi 'fengiS skipun um að bíöa korrau hans, og James
var aS biSa eftir frekari skipunum frá húsibónda stn-
um Tarlenllieim greifa. Þannig ætluöu þeir að fara
aS, til að varna því aö nokkuö yrði uppskátt og bíða
svo eftir fregnum frá mér, áður en þeir ihefSust nokk-
uS frekar aS.
ÞaS var eiras ,og hvorugur þeirra vildi taka sér
neitt fyrir hendur. Sapt var búinn aS iborSa og reykti
í stórn pípunni sinni meS ákefS; James hafði loksins
fengiö sig til ,að kveikja í litlu svörtu leirpípurani
sinni óg sat mjög makindalega. Hann hniklaði brýrn
sinni, og sat mjög makindalega með ktosslagSa fæt-
urna. Hann hniklaSi brýrnar, og einkennilegt bros
lék honum um varir.
“HvaS ert þú aö hugsa um, James kunraingi?”
spurSi .borgarstjórinn milli tveggja reykjiatoga. Hon-
um var fariín að leiðast þessi þögn og aðgerSaleysi,
því aS hann var enginn deyfingi að eðlisfari.
James ,hélt áfram aö reykja um stund, og tók
svo pipuna út úr ,sér.
GIPS A TE66I.
t&P’ Þetta á að minna yður á að gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ fullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitoba Gypsum Go.. Ltd.
SkRIFSTOFA 0(í JIVLXA
WINNIPEG, MAN.
“Eg var aS hugsa um, að úr því konuragurinn er
daiuður og—” Hann þaignaði.
“ÞaS er enginn efi á þvi, ,aS konungurinn er
dauður, drengur minn,” sagSi Sapt og kinkaði kolli.
“Já, og úr því aS hann er visulega dauöur, og úr
því að hústoóndi minn, Mr. Rassendyll, er á lífi—”
“Já, viS vitum ekki betur, en að hann sé það,
James,” skaut Sapt inn í.
“Við vitum ekki betur en svo sé. Jæja, úr því nú
aS Mr. Rassendyll er lifandi og 'koniungurinn er dauð-
ur, þá var eg aS hugsa imeð sjálfum mér, að þaS sé
sorglegt, að húsbóndi minn skuli ekki geta sezt í sæti
konungsins.” James leit til borgarstjórans eins og
maður, sem boriö hefir upp mikilvæga tillögu .
“Þetta er merkileg hugmynd, James,” sagði
borgarstjórinn brosandi.
“Ert þú þá ekki á sama máli, borgárstjóri?”
spurði James ísmeygilega.
“Eg segi ekki að þaS sé ekki sorglegt, því að
Rúdolf er góöur konungtur., En þú sér/sjálfur, að það
er ómögulegt. Finst þér þaS ekki?”
James strauk hnén með pípuna í munninum.
“Þú segir, að þetta sé ómögulegt,” sagði hann
meS mestu hæversku; “en þar leyfi eg mér aö vera
á annari sikoðun.”
“Einmitt það. Jæja, viS höfurn gott næði núna.
Látfcu mig heyra, hvernig þú heldur að hægt væri að
koma því í framkvæmd.”
“Húsbóndi minn er í Streslau, borgarstjóri,” tók
James til máls.
“Já, það er mjög líklegt.”
“Eg er viss um það. Ef hann er þar, þá hafa
menn vilst á honum og konungiraum.”
THE ,RED CR0SS‘
SANITARY CLOSET.
Notað á þessura alþý5uskólum hér vestra;
Neepawa, Killarney, Melita, Wolseley, McGregor og í
hundrutJura öðrura opinberum byggingum og á heimilum,
Hið eina ágæta salerni þar sem ekki er vatnsleiðsla,
Einföld efnablöndun eyðir öllum saur.
Fást einaig með skáplagi og má þá taka hylkið undan.
Skrifið eftir upplýsingum.
Skólagögn. -
Vér getum lagt til alt sem þarf til skóla.
Sýningin okkar á Louisiana Purchase Exposi-
tion í St. Louis, hlaut aðal verðlaunin. Það
helzta er vér sýndum á sýningu þessari var:
HNATTBRÉF, BLAKKBORÐ,
JARÐFRÆÐISAHÖLD, STROKLEÐUR,
LANDABRÉF, TEIKNIKRÍT,
SJÓKORT, GLUGGATJÖLd
SKÓLAPAPPÍR, PENNAR,
BLEK, BLEKBITTUR og BLEKDŒLUR.
Áður en þér kaupið annarstaðar sendið
eftir verðskrá, ókeypis, og biðjið um sýnishorn
af því sem þér viljið kaupa.
Red Cross Sanitary Appliance Co.
Cor. PRIAÍCESS and McDERIBOT AVE.
WINNIPEG, - WAN.
Við þurfum góða umboðsmenn.