Lögberg - 03.02.1910, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3- FEBRÚAR 191^
3
Að verða úti.
Fyrirl. cflir Stgr. Matthíasson.
í hvert skifti, sem hann alt í
einu skellur á metS kafclimmri snjó
hríö og hörkuveöri, eins og' oft viil
veröa i skammdeginu á veturna,
]>á verSur margri konunni órótt,
sem veit af manni sinum eSa son-
um einhverstaðar á feriS; og órór
inn vex bæSi í brjósti hennar og
annara heimilismanna, þegar heim
koman dregst og ekkert heyrist
nema óveöursýlfrib í Kára, þegar
hriktir i huröum og gluggum og
kaldan næöinginn leggur inn bæj-
argöngin. — Hafa þeir komist til
bæja eSa hafa þeir oröiö úti? —
Þessar tvær spurningar eru efst i
huga allra, því vanalega er aö eins
um þetta tvent aö ræöa. En seinni
spurnnigin er flestum svo ógeðfeld,
aö þeir kveinka sér i lengstu lög
viö að koma meö hana fram á
varirnar.
— Vér íslendingar erum orönir
þvi svo vanir aö heyra fréttir um
menn, sem orðiö hafa úti í illviðr-
um á veturna, aö i hvert sinn er
stórhriö hefir slotað, l>á er sú
spurning efst á baugi og gengur
mann frá rnanni: ætli engum hafi
hlekst á í hriöinni þeirri arna?
Það er ekki að ósekju, að land-
ið okkar liefir hlotið nafnið ísland,
því aö hér er sannarlega nóg af isi
og ,snjó og þvi ekki aö undra þótt
kuldinn sér mikill meö köflum.
Þaö mun óliætt að fullyrða, aö fá-
ar mentaðar þjóðir i lieiminum
eiga við , jafnillúölega, óstööuga
veðráttu aö striöa og vér íslend-
ingar. Og þegar nú hér við bæt-
ist hrjóstugt, vegalitiö en viðáttu-
mikið land, þar sem langar leiðir
eru milli bygöa og jafnvel milli
bæja, þá sýnist engin furða, þótt
menn veröi úti fremur hér en ann-
arstaðar.
Hve algengt er þaö nú að menn
veröi úti hér á íslandi? Svarið fá-
um vér ef vér litum i Skýrslur um
landshagi á Islandi (190ÖJ.
“A síðustu 20 áruan liafa nö
manns orðiö úti á öllu landinu, og
sýna skýrslurnar, aö á jafnlöngum
tímabílum verði jáfnmargir úti og
ennfremur að hlutfallið milli karla
og kvenna, er verða úti, er eins og
5: 1 eöa aö fyrir hverja fimm karl
menn er týna lífinu á þann hátt,
veröur úti einn kvcnmaðulr. Á síð-
astliðnum 20 árum liefir ekki
fækkaö þeim sem árlega veröa fyr-
ir þessum dauðdaga, þó ætla mætti
að svo lxefði verið þar sem vegir
hafa batnað stórum, fjallvegum
fjölgaö og vöröur og sæluhús hafa
verið reist á fleiri stöðum en áður.
Að meðaltali verða árlega úti 6—7
manneskjtnr og ]>ó undarlegt sé,
viröiist sú tala vera nokkurn. vegin
jöfn á jafnlöngum tímabilum eins
og áöur er ritaö :
1881—18(90 urðu úti aö rneðal-
5 karlar og 1 kon.
1891—U900 uröu, úti að meöal-
tali 5,4 karlar og 1,1 kona.
1901 —1905 uröu ’úti aö meöal-
tali 5,12 karlar og 1 kona.
1906 uröni úti að meðalt. 5 karl-
ar og 1 kona.
1907 urðu úti aö meöalt. 4 karl-
ar og 1 kona.
Þ.ví miöur vantar skýrslur um,
hversu margir tiröu úti fyrir meir
en 20 árum, og er því ekki hægt
að segja ineð vissu, hvort þessi
dauðdagi sé tíðari nú en í gamla
daga, en að ekkert hefir breyzt til
batnaðar á siðivstu 20 árum bendir
\
á að um langan aldur hafi tala úti-
orðinna manna haldist nokkurn
veginn jöfn.
“Að verða úti’’ hefir á voru máli
fertgið sömu þýðing og að deyja úr
kulda úti undir beruim himni. Eg
segi deyja úr kulda, en ekki hel-
frjósa, — af því aö það kemur
fyrir, þó sjaldgæft sé, aö menn
veröi úti, þó kuldinn nái ekki frost
marki, og mun eg síðar drepa á
það nánar.
Það kemur sjaldan fyrir aö
menn verði úti nema á v.etrum. Á
sumrin er sjaldgæft aö veðrátta sé
svo dimm, aö menn finni ekki leiö
til mannabygða. Auðvitað eru
margir staðir hér á landi, þar sem
vetrarhörkur og illviðri eru algeng
einnig um hásumartímann, t. d.
uppi í jöklum inni í landinu, en
þangaö hætta ínenn ser ógjarna
nema með sérstökum, góöum út-
búnaði, svo öllu sé óhætt, ef veður
versnar.
Það er á vetuirna, helzt í skamm
deginu, þegar .stórhriöar ganga
kafdimmar, svo ekki sézt til vegar,
ef til vill varla faðmslengd fram
undan sér, að feröamenninum er
hætt viö aö villast og veröa úti.
Og sama sagan endurtekst vana-
lega aftur og aftur. Maðurinn
villist, hann leitast við aö finna
rétta leið, en finnur ekki aðra slóö
en sína eigin og hringsólast oft
lengi i kring um hana, þangað til
hann örmagnast af þreytu í ófærö-
inni, sezt niður til að hvíla sig,
sofnar og deyr, af þvi aö kuldinn
heltekur hann.
á fjallvegum og heiöum langt
frá manna bygðum mun algengast
að menn verði úti, en þvi miður
kemur það líka ekki ósjaldan fyr-
ir niðri i bygðum, jafnvel þó að
skamt sé milli bæja.
Hvc mikill þar-f nú kuldinn aS
vera til þess aS verSa mönnum að
fjörlcsti?
Það er ekki hægt að tiltaka neitt
víst kuldastig, sem sé lifinu hættu-
legast, því mjög er misjafnt, hve
vel menn þola kulda og í öðru lagi
fer það eftir þvi, hve vel menn eru
útbúnir. Vel klædduir maður get-
þolað sér aö ósekju þann mikla
kulda, sem nienn þekkja mestan í
nokkru landi, nfl. yo gr. kulcla,
eins og kenutr fyrir á vissum stöö-
um norðaustantil í Síberiu. Nan-
sen og félagar hans og aðrir heim-
skautafarar hafa átt við kulda aö
búa, sem var kring um 50 gr. á C.
og kendu þeir sér einskis meins.
Hins vegar hefir þaö komiö fyrir,
aö menn hafi orðið úti, þó kuldinn
næöi ekki frostmarki, heldur væri
1 eða 2 stigurn fyrir ofan núll. En
i svo litlum kulda veröa menn j>ó
ekki úti, nema þeir séu annaö hvort
rnjög klæðiitlir eöa séu á einhvern
hátt veiklaðir, séu t. d. dauöadrukn
ir. Áfengi hefir sem sé þaui ó-
heppilegu álirif, aö það deyfir hita
framleiðlsuna í ilíkamanum og
stuðlar að hitaútgufuninni úr lík-
amanum með því aö þenja út hör-
undsæðarnar, en við það kólnar
blóðið fljótara en ella. Það er af
þessu auðskilið, að ekki gefur
verra veganesti í kuilda en áfengi.
Ef logn er og stillur, verðum
vér ekki varir viö óþægileg áhrif
af kuldanum þó hann aukist mjög,
ef vér erum nokkrun veginn vel
klaéddir. Ööru máli er að gegna,
ef veður er óstóðugt og vindasamt.
Þá næðir kuldinn í gegn og nistir
hörundið, jafnvel þó frostiö sé
harla lítið. Þur kuldi þolist miklu
betur en rakur, þó frost sé meira
aö stigatölu. I votum snjó er t. d.
miklu hættara viö kali en i þurr-
um skafrenningssnjó. Sömuleiðis
er mjög kalt vatn óhollara en klak-
inn isjálfur. Þeim, sem vaöa í vatni
eöa krapa, sem er o gr. C. og er
aö byrja að frjósa, er mjög hætt
við kali. Hinsvegar er jafnkaldur
snjór því nær meinlaus, þar eö
hann er vondur hitaleiðari og legst
ekki aö hörundinu eins og vatniö.
Hér á landi er frostiö sjaldan
mjög mikið, þegar menn veröa úti;
♦
að líkindum sjaldan meira en kring
um 10 gr. C. Þegar stórhríö skell-
ur á, dregur vanalega úr fostinu,
og vex þaö eigi aftur fyr en birtir
upp á ný, en eins og áður er um
getið, er það einmitt i dimmviör-
inu, sem menn verða úti.
Hvernig dauðdagi cr það að
"verða úti’’? Góður eða illurf
Þeir, sem komist hafa næst því
að verða úti, en hafa bjargast þeg
ar þeir voru aðfram komnir, segja
svo frá — og þeim ber öllum sam-
an um það, sem eg veit sögur af —
að þeim hafi virzt dauðdagi sá
mundi vera hinn blíðasti. — í bók-
inni “Om Döden” eftir líflækni
konungs, próf. Bloch, er áreiðan-
leg saga af manni, sem var kom-
inn nærri því að verða úti. Hann
segir svo frá:
“Eg var ásamt npkkrum kunn-
ingjum mínum á ferð í grimdar-
frosti langt frá manna bygðum.
Smátt og smátt urðum við mjög
þreyttir af göngunni, en fundum
litið til kuldans. Við settumst þá
niður til að hvíla okkur, en hvíldin
fanst mér svo þægileg, svo yndis-
lega þægileg og hugnæm, að eg
man ekki skemtiiegri stund i öliu
lífi minu. Mér fanst eins og himn
arnir opnast og eg fara að sjá sýn-
ir — engla, sem stigu dans—; en
meira man eg ekki, og vissi úr
þessu hvorki í þennan heim né
annan, fyr en eg vaknaði i ókuinnu
rúmi á óþektu heimili, þar sem
fólkið fræddi mág á, að eg heföi
fundist ásamt félögum mínum, og
hefðum við allir veriö hálfdauöir
úr kulda’. Eg var stórkalinn á fót-
unum, en fann fyrst til þess þá.
Hefði eg orðið þarna Oti, þykist eg
sannfærður um, að ekki hefði mér
getað hlotnast þægilegri dauð-
dagi.”
Frásögn þessa’manns ber alveg
saman við sögur af slíku tægi sem
flestir muinu einhverntíma hafa
heyrt. Sjálfur dauðinn læðist
vanalega að mönnum óvörum cins
og svefninn, hvort sem dauðamein
ið er kuldi eða annað. í dauðans
augnabliki er meðvitundin ekki
lengur vakandi, til þess að geta
fundið neinn sársatrka. Hinsvegar
veröur því ekki neitað, að sá sem
farinn er aö villast og sér dauðann
fyrir dyrum veröi óttasleginn, og
á hann korni fát og ef til vifl ör-
vinglun. En þess ber að gæta, aö
þreytan og svefninn breiða fljótt
sinn verndarvæng yfir. Um leið
og líkaminn þreytist, þreytast sem
sé líka sálarkraftarnir. Viljinn
hverfur smátt og um leið allur á-
hugi á aö komast áfrant á rétta
leið. Minniö sljóvgast, svo aö
menn gleyma allri hættunni, sem
yfir vofir, og stendur á sama, á
liverju veltip;, og svo er að sjá, sem
tnenn stundum ruglist alveg i rim-
inu, og ímyndi sér, aö þeir sé’ui í
þann veginn að leggja sig til
svefns upp i rúmi, því það hefir
komið fyrir ekki allsjaldan, að
menn, sem orðið hafa úti, hafi
fundist hálfnaktir og eins og í
þann veginn, að færa sig úr fötun-
um eöa hátta. Svefninn hefir kom-
iö yfir þá i þessum stellingum. En
þegar svefninn er síginn á, linast
smátt og smátt hjartslátturinn og
andardrátturinn veröur hægur og
máttlítill. Kuldinn gagntekur all-
an likamann, blóðhitinn minkar og
lifiö sloknar.
Sé nú frostið mikið, frýs blóðið
og alt- holdið gaddstirðnar, en sé
frostið lítið, líður languir tími áður
en blóðið og líffærin fara aö
frjósa.
»
Getur leynst Uf með manni, sem
orðið hefir útif
Útlit likamans breytist svo lítiö
viö dauðann úr kulda, aö þaö er
líkast því sem maðurinn sofi hæg-
um svefni. Þess vegna veröur
mörgum að halda, að líf leynist
meö mönnum. sem orðið hafa úti.
Meö þvi að rannsáka, hvort nokk-
urn andardrátt eöa hjartslátt sé aö
finna, má ganga úr skugga um,
hvort nokkurt lifsmark sé með
manni eins við þennan dauödaga
manni er trúandi til þess aö geta
sannfært sig um hið rétta í þessu
fni. H-andhæg aðferð er lika sú,
að binda bandspotta um einn fing-
ur á líkinu. Ef fingurinn j>á blán-
ar og þrútnar, er það merki þess,
,að enn rennur blóð í æðunum, sem
hindrast í rásinni af bandinu.
Leiki nokkur vafi á því viö ná-
kvæma athugun að maðu'rinn sé
dáinn, er auövitað sjálfsagt að
sækja lækni til að skera úr því.
Það er yfir höfuö aö tala sjald-
gæft aö viist sé á því, hvort maður
sé dauður eða lifandi, og komi þaö
fyrir, er það aö kenna athugunar-
leysi, sem oft er sprottið af því að
menn eru líkhræddir eöa í of mik-
illi geðshræringu til að 'beita skyn-
sem sinni eins og endranær. Það
mun mega fuilyrða, að meiri hlut-
inn af þeim sögum eru ósannindi
o g bábilja ein, sem lifa i alþýöu-
minni uim að menn hafi verið lagð-
ir til og grafnir, en síðan vaknaö
upp í gröfinni og jafnvel spyrnt
fótagaflinum úr kistunni, þegar
þeir vöknuðu þar upp við vondan
draum. En hins vegar er áreiöan-
legt, aö fótur er fyrir þessum um-
mælum,- og svo er víst, að lífsmark
getur leynst með manni, sem finst
úti á víðavangi og virðist viö fljóta
skoðun vera dáinn úr kulda. Þeg-
ar kuldinn er ekki sérlega mikill,
þá er hann lengi að gagntaka þann
ig líkamann, að l'ífið slokni til
fulls. Blóðhitinn kólnar smátt og
smátt, og getur jafnvel komist nið-
ur i 25 gr. C. áður en aigjör dauði
svífur yfir, en þegar svo er komið,
þá er lífsmark litið. Hjartað berst
hægt og seint og brjóstið bifast aö
eins litið eitt við hvert andartak,
en með all-löngu millibili. Þaö eru
dæmi til þess, aö tekist hefir aö
lifga menn, sem voru svo Iangt
leiddir, að líkamshitinn var kom-
inn niður I 25 gr. C. — Mér hefir
verið sögð saga, sem eg ekki þori
aö ábyrgjast aö se sönn, en sem eg
vil tilfæra hér, af þvi hún er ekki
ósennileg, og getur vel hafa gerst.
(Framh.ý
—Skírnir.
nærri sér. Fyrir skömmu óku veiði
menn úr Chicagobæ yfir úlf og
drápu hann undir hjólumun. Þaö
þótti snarlega gert. Fyrmeir, þeg-
ar merm eltu; úlfa á hestum meö
hundum, var verra við aö eiga, ef
úlfarnir komust í grenin. En öðru
máli er að gegna síðan farið var
nota bifreiðar við veiðarnar.
Úlfarnir hlaupa þangað til þeir
enu orðnir þreyttir og flýja þá í
grená sín .Þá er byrjað að
“bræla”, til að hafa þá út, og er
notuð til þess togleöurs pípa gas-
geymisins á bifreiðinni. Veröur
úlfinum skamma stund vært í
greninu er gasfýhma leggur þar
inn, og kernur hann út um grenis-
munann, og hefst þá eltingaleik-
urinn á ný og lýkur eigi fyr en
úlfu.rinn er uppgefinn. — Chicago
News.
til handa í margtnenni, t. a. m.
láta gefa sig í hjónaband. Sumir
hafa ræðukvíöa ef þeir eiga von a
að þurfa aö taka til máls í sam-
kvæmum, aðrir kvíða þvi, aö svo
kunni aö fara, að þeir veröi ekki
kvaddir til niáls í samkvæmum,
og svo mætti lengi telja, því að
maigt er manna bölið. En teljandi
munu þeir vera, sem aldrei hafa
oröið hræddir á æfinni. — Lausl.
þýtt 1 ir Couricr’s Weekly.
Ymislegt.
Frœkinn sundmaður.
Farþegar á gufusknpi einu a
höfninni við Brooklyn, sáu hér um
claginn mann nokkum, sem var aö
Lcttasta flugvclin.
Þegar flugvélasmiöurinn Santos
Dumont gerði fvrir nokkrum mán-
juðum flugvélina, “DemoiséMe”,
þótti sem eigi mundi auöið að
gera vél, sem léttari væri en hún.
Vél þessi með öllum útbúnaði vóg
að eins tvö hundruð og fjörutíui
pund, eöa ekki meira en mótorarn-
ir einir vega, sem brúkaðir eru í
flestum flugvélum.
Eigi aö síður gafst þessi vél vel
og var einstaklega hraöskreið.
En einn kemur oðrum meiri.
Nú hefir annar maður, frakknesk-
ur, Raoul Vendome aö nafni,
fundiö upp nýja flugvél, sem er
enn þá léttari en "Demoiselle”. Sú
vél ber nafn uppfundningamanns-
ins og heitir “Raoul Vendome No.
3“. Hún vegur að eins hundraö
ogi áttatíu pund með tólf hesta mó-
tor. Enn hafa engar áreiðanlegar
s'kýrslur verið gerðar heyrinkunn
ar um ferðhraða þessarar vélar, en
frá þvi er sagt, að mikill skriður sé
á henni um stuttar vegalengd-
ir, og að flogið hafi verið með
henni sextíu mílur á klukkustund.
Sumir fjc'lfróð:r sérfræöingar
hrista höfuöin yfir þeim fréttum,
og telja slíkar vélar leikfang, sem
einskis sé virði.
000000000000000 O
o o
Óhraust ungbörn. o
-- o
Mikil hætta vofir yfir öllum o
o óhraustum ungbörnum. Jafn- o
o vel litilsháttar lasleiki getur o
o orðið hættulegur og mæðurn- o
o ar eru sífelt húgisjúkar og o
o kvíðandi. Baby's Own Talv- o
o lets hafa gert meira aö þvi, o
O en nokkurt annað lyf, aö gera O
o óhraust úngbörn heilbrigð. — o
o Þær flytja tnæðrununi von og o
o styrk, því aö þær sýna læknis- o
o magn sitt þegar þær eru o
o reyndar, og börnin komast til o .
o heilsu. Mrs. Theod'ore Mor- o
o den Bala, Ont., farast svo o
orö: — “Eg get með sanni o
o sagt, aö Baby’s Own Tablets o
o urðu barni mínu til lífs. Eg o
o haföi aldrei sofiö væran blund o
o fyr en eg fór að nota þær, en o
o þær hafa gert barnið mitt o
o hraust og stæðilegit.” — Seld- o
o ar hjá öllum lyfsölum fyrir o
O 25 c. askjan eða sendar með o
o pósti frá The Dr. Williams' o
O medicine Co., Brockville, Ont. o
0000000000000000
Hvítabirnir í Alpafjöllum.
Dýrafræðingar i Italíu eru 1
vandræðum með að leysa úr því,
hvernig steir'ur á hvitabirni nokkr
um, sem fanst á Mont Blanc
synda í hægöum sínum innan um Alpafjöllum og fluttur hefir veriö
jaka-hruðlið á höfninni. Hann
neitaði því að vera tekinn upp i
ferjuna, synti í kring um hana og
stefndi til s'kipakvíarinnar við
Brooklyn. Þegar hann var kotn-
inn þar á land, varð það augljóst,
að hann var rúsnseskur sjómaðui
og hafði hann kynlega sögu að
segja.
“Eg lagði af stað héöan í gær
með skipi, er flutti ávexti og því
um lí'kt,” sagöi 'hann; “og þegar
við vorum komnir út fyrir Sandv
nýskeð til Aosta. Fyrst var það
haldiö að björn þe:si mundi hafa
drepist fyrir þrjú hundruð árum
og geymst óskaddaður í ísnum,
með því að svo telst til, að þrjár
aldir séu liðnar síðan hvítabirnir
hurfu úr Alpafjöllum. En nú þyk-
ir sem það hafi sannast, aö björn-
inn sem fvr v?r á minst, hafi ver-
ið nýdauöur. þegar hann fanst.
Bendir það ótvíræðlega til þess
að enn séu hvítftbirnir til í Alpa-
fjöllum. Hafa menn verið sendir
Hook, og eg var staddur á skut- 11 leiðangur þangað til aö rannsaka
hvort sú
palli, þá kom einhver aftan aö
mér og sló mig á höfiuðið með j styöjast eða ekki
jámteini. Eg stakst lyrir borö, og -----
af þ<ví eg átti herbergi með hús- | Margskonar hrœðsla.
'koðun hefir við rök að
Tör. Gfobc.
gögnum til reiöu i Brooklyn, synti
eg í áttina þangaö.
“Eg læföi getaö lent á Staten
Island, en straumurinn Iá beint til
Brooklyn, og af því aö eg ætlaði
mér einmitt þangað. lét eg lærast
meö honum. Þegar eg fór að
þreytast skreiö eg upp a ísjaka og
hvíldi mig. Eg veit ekki hvaö
lengi eg hefi verið í vatninu, en eg
býst við aö eg hafi verið þar mest-
an hluta næturinnar.”
Þaö er haldið, aö maðurinn
hafi synt iwn tíu mílur i krepjuö-
nm sjónuni. — IVitness.
Dýraveiðar á bifrciðum. r
Bífreiöamar hafa valdiö ýmsri
nýbreytni, rneöal annars breytingu j
á veiðiaöferö í Bandaríkjum, t. a.
m. i Vestur Kansas. Þar er fariö
aö nota þær á úlfaveiöuin. Á .bif-
reiöinni eru tveir menn, og stýrir
annar henni, en hinn er skotmaö-
ur. Bifreiöinni má aka svo aö
tnílum skiftir u.m sléttuna án þess
aö fyrir verði giröing eöa lækjar-
gil. Þegar vart verður viö úlf, er
hafin elting á bifreiðinni. Úlfar
hlaupa í stóra hringa þegar þeir
eru eltir. Þeir hlaupa aldrei í
krákustíg. v Þess vegna er ekki svo
óauðvelt aö halda beint i áttina á
eftir úlfum á flótta. En ekki er
til neins að leggja upp á þesskon-
ar veiöar nema bifreiöin sé afar-
hraöskreiö.
Úlfar geta hlaupiö 30 mílur á
eins og aöra; og hverjum meöal- klukkustund án þess aö taka það
Fáir munu þeir menn vera, sem
geta hrósaö sér af þvi, aö þeir hafi
aldrei á æfi sinni hræðst nokkurn
skapaöan hlut. Til cru menn, sem
ekki vex i augu að æða inn í hús,
þó að það standi i 1 jörtu báli, eöa
leggjast til sunds eftir manni, .sem
er að drukna. Margir menn eru
gæddir rniklu luigrekki, en oft vill
svo til, að djarfhugaðir menn eru'
|>ó óskiljanlega hræddir viö eitt
hvað sérstakt.
Franskur fræðimaður hefir ný-
lega gert grein fvrir ýmiskonar
j hræöshv, sem ásækir menn ogi nefn-
ir meöal annars til.
1. Hræðslu við hvassa jámodda
t. a. m. nálar.
2. Hræöslu við að sjá blóö.
3. Hræðslu við einveru.
4. Líkhræöslu.
5. Hræöslu við dauðann.
6. Hræðslu við gerla.
7. Hræöslu við veikindi.
8. Þjófhræöslu.
9. F.ld hræðslu.
10. Sjóhræöslu.
11. Myrkfælni.
12. Loftliræöslu,
og fleira og fleira.
Þá séu sumir hræddir viö naut-
gripi, aðrir hræddir viö hesta,
hunda og önnur dýr. Fnn séu aör-
ir, sem hræddir séu viö aö fara inn
í híbýli ókunnugra manna. Sumir
séu hræddir viö aö ferðast um ó-
bygöir, þar sem engra sé manna
von, en aörir kvíöi fyrir aö láta
framkvæma kirkjulega athöfn sé
Allar tegundi' af harö-
oglin-kolum íheildsölu
og srnásölu.

Ta/s
H*LLIDBY BROS.
WALL ST.
Main 5123. Winnipeg. >
Karlmanna Skór
Seldir Með Afslætti.
$5.00, $5.50, $6.00 og $6.50
Karlmanna-skór seldir fyrir
$3.95
1.500 reimaðir karlmannaskór, af
ýmsum stæröum en þó ekki sam-
feldum. allar tegnndir og m:kiö úr-
val, —Patents, Tans, Velours Calf,
(iuu Vletal og Vice Kid Nú er taeki-
færi til a8 fá ágæta skó með mjög
niöursettu verði. $5 oo, »5.50, ífi.oo
og $6.50, stærB 6 til it, fyrir aðeins
S3.95
20 prósent afsláttur
á kistum og ferðatöskum.
Gert við skó meðan þér bíðið.
Quebec Shoe Store
Wm. C. Allan, Proprietor.
639 Maia St. Phone 8416.
Bon Accord Block.

Nýjir kaupendur að
Lögbergi fá tvær á-
gœtar skemtisögur í
kaupbætir. Sumar af
sögum þessum eru
yfir 400 bls., en allar
eru þœr mjög spenn-
andi.