Lögberg - 03.02.1910, Síða 6

6
LöGSBRG, FIMTUDAGINN 3. FEBRÚAR 1910.
Erfðaskrá Lormes
eftir
Charles Garvice
MeSan Beaumont lávarSur var að fara yfir
þu.'“a vatnsfarveginn hafSi Sline komist í hvarf.
“HvatS skyldi hafa orðiö af mannimifm , og hver
var þaS?” sagSi Sesselía þegfar Beanmont kom til
fiennar.
“ÞaS var bara hann Sline,” svaraSi Beaumont
og reyndi aS sýnast rólegur. “Eg hugsa aS eg hafi
gert hann eins hræddan eins og hann gerSi þig. Eg
held, aS hann hafi hanlgið þarna hálfsofandi.”
“Ónei,” svaraSi Sesselía, “hann var ekki sofandi.
Á hvaS var hann aS horfa?”
“Eg veit ekki — líklega aS skoSa mylnuna, býst
eg viS. Eg segi þaS satt, eg mundi reyna aS losa
mig viS hann, þennan náunga, ef eg væri í ySar spor-
um, Leola.”
“Eg ætla aS gera þaS. Hann skal fara,” sagSi
Leola og fór hroflur urn hana. “Á hvaS var hann aS
horfa, Beaumont lávarSur?” spurSi hún og horfSi
stöSugt á vatnsfarveginn.
“Eg ímynda mér ekki, aS hann hafi veriS aS
horfa á neitt sérstakt,” svaraSi Beaiuimont lávarSur.
“Hann hefir sjálfsagt veriS druknari en svo aS hann
gæti tekiS eftir rieinu. ViS skulum kalla á Cyril.”
Hann fór aS kalla.
Leola sneri sér slkyndilega viS.
“Eg ætla aS hverfa aftur meS Miss Stanhope,
Beaumont lávarSur,” sagSi hún i flýti. “ViljiS þér
gera svo vel og segja Mr. Kingsley, aS hann skuli
fara meS bréfiS eins og honum sýnist sjálfum rétt-
ast ?”
“MegiS þér til aS fara?” spurSi Beaumont lá-
varSur innilega.
En Leola virtist eiga mjög annríkt og hvarf.
Þær voru óhræddar, því aS Sline hefSi ekki getaS
nálgast þær á leiSinni heim aS húsinu, án þess aS
Beaumont lávarSur hefSi orSiS var viS.
“HvaS gengur aS?” spurSi Cyril, þegar hann
kom og litaSist um eftir Leolti.
“KvenfólkiS er fariS. Sástu nokkuS til Sline?”
“Nei. Var hann hér?” spurSi Cyril.
“Já,” svaraSi Beaumont. “Hann húkti viS stífl-
nrnar, og var auSsjáanlega aS gefa þér gætur.
‘ ÞaS var hontim guSvelkomið,” sagSi Cyril.
“Eg býst viS aS hann hafi veriS býsna ölvaSur,”
sagSi Beaumont lávarSur, því hann kynokaSi sér viS
aö segja strax frá því, sem hann ugSi aS SHne hefði
haft í hyggj'U.
“Hann liefir ekki veriS ódrukkinn margar vik-
ur,” sagði Cyril alvarlegur. “Honttm hefir alt af j
þótt gott í staupinu, eða aS minsta kosti síSan eg kom
á búgarðinn, en aldrei hefir hann drukkiS meira en
mi upp á síðkastiS.”
“Já, og mér sýnist þaS nokkuS viSurhluta mikið
aS hafa þesskonar mann hér viSurloða.”
“ÞaS er ófoyggilegt,” sagði Cyril. “Hættan er
teyndar mest sú, aS eldur kynni aS koma upp.
“Flera getur nú komiS fyrir,” sagSi .Beaumont.
“En, eftir á aS hyggja, þá ímynda eg mér, aS hann
beri ,ekki neitt hlýjan hug til þín, Cyril.”
“Og eg býst ekki viS því,” sagSi Cyril kyrrlát-
lega.
“SjáSu til, þú hefir bolaS honum frá, eða hann
Jítur svo á, og—”
“Einhver verSur aS líta eftir eigninni,” sagSi
Cyril; “en hann var óhæfur til þess.”
“GuSi sé lof aS hann verSur aS fara,” sagði
Beammont. “Leola — Miss Dale hefir heitiS þvi. 1
Hann er óhæfur til eftirlits hér — og þá verSur þú j
náttúrlega forstjórinn, Cyril.”
Cyril varS mjög alvarlegur.
“Eg veit ekki. ÞaS er ekki víst, aS eg verSi}
hér."
“Hvað þá?” hrópaSi Beaumont. “Láttu mig ekki
rieyra þetta, Cyril; bvemig heldurSu að viS komumst í
af án þín? Hvernig mundi Leola” — Cyril brá, er^
.hann heyröi vin sinn kalla hana skírnarnafni, “og,
Cyril,” hélt hann áfram, “eg má til aS segja þér nokk- j
•uS. Mig langaði til aS segja þér þaS fyrir nokkru,1
en eg fann aS inér bar aS segja henni þaS fyrst.
Cyril, eg elska hana."
“Hverja? Miss Stanhojie?” spurði Cyril.
Beaumont lávarSur hrökk viS og starSi hissa á
hann.
“Sesselíu?” sagði hann loks mjög hræSur. “Nei,’
nei. Hverntg gat þér dottiS þaö í hug? Nei,1
Leolu I” j
Cyril nam staðar og horföi yfir engiS. Hann
var mjög fölur, ef til vill af því, aS hann baföi hlaup-
;ð á sig; hann beit á vörina, og kreisti fast aS svipu-
skaftinu, en hann var rólcgur er hann tók til máls
afttir og sagSi:
“Eg biS afsölkunar. Eg hélt—”
“En hvers vegna datt þér þetta í hug?” spuröi
Beaumont og stikaöi fram og aftur óþolinmóölega.
“Eg hefi ávalt skoðaS hana sem systur mína —• viS
höfium alist upp saman og veriS leiksystkin! Nei,
ekki átti eg viS Sesselíu. Mér þykir vænt um hana,
eins og eg væri bróðir hennar, og hún—” hann þagn-
aöi þvi aS Cyril horfSi á hann hljóSur og mjög eftir-
væntingarfullur, “og hún,” hélt Beaumont áfram,
“skoðar mig eins og bróður sinn. Þannig hefir því
ávalt veriö variö — en Leola — ó, Cyril, finst þér
þaö nokkuö undarlegt, þó aö eg elski hana ? Hver get-
ur umgengist liana daglega án þess aS fá ást á henni?
Þú hlýtur aS hafa séS þaS og orSið var viö aö eg hefi
unnaö henni hugástumd”
Cyril hristi höfuöiS — og var sem hann væri aS
hugsa sig um.
“AS minsta kosti imynda eg mér, vinur minn,”
sagði Beaumont lávarður drýgindalega, “aS eg mundi
skjótt geta séö þaS á þér, ef þú heföir ást á einhverri
stúlku, og miundi eg> fara nærri um hver það væri.”
“Á, heldurðu þaS?” sagSi Cyril og hló kudda-
hlátur. “Eg er samt nokkuö dulur í skapi, Beaumont
lávaröur.”
“FyrirgefSu mér,” sagöi Beaumont og lagSi
hönd sína á öxl honum. “Eg vissi varla, hvaö eg var
að segja.”
“Eg fyrirgef þér — og óska þér til hamingju,”
sagði Cyril og ræskti sig.
“Þú ert of bráSur á þér,” sagSi Beaumont og
stundi viS. “Þaö er of snemt enn, aS óska mér til
• • 0
hamingju!
Cyril sneri sér viS skyndilega, en spuröi svo með
lágri röddu:
“Hefir hún þá neitaö þér?”
“Ne—i—i. Eg held mér sé óhætt að segja þaS,”
sagöi Beaumont lávarður og stundi viS; “eg mundi
taka mér slíkt mjög nærri — mér finst eins og eg
geti ekki lifaö án hennar — en eg ætla ekki aS segja
meira, Cyril; en mjg fýsir í heillaóskir. SegSu aS
j)ú óskir mér ti! hamingju, Cyril,” og hann rétti fram
hönd sína.
HöfuSið á Cyril hné niður á bringuna, og svo
sem andartak mátti á svip hans sjá, aS hann átti í
harðri baráttu: viS sjálfan sig, en vinur hans sá ekki
framan í hann vegna þess aö Cyril lét hatt sinn slúta
oían á enniS. En rétt á eftir greip hann í hönd Beau-
monts lávaröar og hristi hana svo harkalega, aS vin
hans kendi til, og sagði mjög alvarlegur:
“Eg óska þér til hamingju, ef þú elskar hana
einlæglega.”
“Einlæglega 1”
“Já, ef þú elskar hana einlæglega,” hélt Cyril á-
fram og hirti ekki um þó gripiS væri fram i, —“og—
og ef hún elskar þig, þá óska eg ykkur til hamingju
af ölki- hjarta, og j>ér óska eg all-s góSs æfinlega.”
Síöan leit hann á úrið sitt, brosti uppgeröarbrosi
og sagöi:
“Eg hefi eytt öllum fyrri hluta dagsins til einsk-
is. Þú veröur kyr hér og lýkur viS teiikningari.
þínar.”
“Bíddu viö!” hrópaði Beaumont lávarður á eftir
honum, en Cyril hló og lagöi af staS.
Um kveldiS tóku menn eftir því á búgarSinum,
aö Cyril var venju fremur þreytulegur og skapstygg-
ur, og Mrs. Tibbett brá illa viS er hún heyrSi hve
þunglamalegt fótatak hans var er hann kom upp
stigann í rökkrinu.
“Nú veröiS þiS aS sjá Mr. Cyril í friöi, böm, því
aS hann er þreyttur,” sagöi hún og dró stól aS borö-
irvu handa honum og bar á mat; en þegar hún hafSi
beöiö með matinn í góöa khrkkustund heyrði hún, að
hann kom ofan stigann, og er hún leit fram, sá hún
aö hamn var aS fara í yfirhöfn sína.
“Ó, Mr. Cyril, eruö þér aö fara út og hafiö þó
ekkert te drukkiö, en eruö dauöjireyttur ? ’ sagSi hún
en hann sneri sér frá henni til aS láta hana ekki sjá
framan í sig.
“ÞaS gerir ekkert,” Mrs. Tibbett,” sagði hann
og brosti þunglyndislega. “Eg ætla aS skreppa yfir
aS peningshúsunum sem snöggvast. Kannske aS þér
vilduð geyma mér einn tebolla og kyssa svo krakkana
frá mér,” sagöi hann og flýtti sér burtu.
NiSamyukiur var komiS, en Cyril Joekti hverja
þúfu á landareigninni og þurfti ekki á ljóskeri aS
halda. En hann var mjög djúphugsaSur, og reik-
aöi áfrani eins og i leiSsht. Loks nam hann staöar,
leit í loftiS, er var drungalegt, svo að varla sást nokk-
ur stjarna, og stefndi því næst í áttina til skemti-
garðsins, og var sem liann drægist ósjálfrátt að
Lormesetrinu fremur en af ásetningi.
Honum varð hálfhverft viö er hann varö j>ess
var, aS hann var hominn fast aS kambinum við staö-
arhúsin.
Alt var kyrt og lrljótt lUinhverfis, og alt í einu
rétti hann upp handleggina og teygöi þá í áttina til
húsanna. En um leiS kvaS viö hljóSfærasláttur þaS-
an, sem var rétt eins og Cyril heföi seitt fram sér til
hugsvölunar. Það voru orgelhljómar. SíSan heyrö-
ist söngrödd blíSleg og skær, sem hann þekti mjóg-
vel. Þunglyndissvipurinn á andliti hans minkaði og
varirnar bærðust.
“Ó, els'kan mín! elskan mín!” sagöi' hann lágt;
'ef þú aö eins vissir. Drottinn varðveiti þig og
haldi sinni hendi yfir þér, og farsæli þig meS ást —
já, jafnvel ást 'hans, ef þú elskar hann.”
“Og aö því er mig snertir,” sagöi hann og varir
hans titruðu, “þá get eg haft þetta til aS bera mót-
lætiö. Eg kveinka mér ekki — því aö ekkert er að
'harma. Eins og vegmóSur göngumaöur blessar
stjörnuna, sem hann sér skína sér, þó aö eigi sé nema
stundarkorn í myrloum skógi, eins blessa eg þig,
stjarnan mín! Já, þaö er betra aö hafa elskaö og
tapaö, heldur en aö hafa aldrei elskað. Góöa nótt,
Leola mín elskuleg!”
Han nsneri hægt við frá kambinum, en varS þó
HtiS um öxl eins og ásthrifnum mönnum er títt, og
sa þá ljósi bregöa fyrir í lestrarsalnum.
Vegna þess hve ljósinu brá snögt fyrir kom hik
á hann. Ef þetta heföi veriö kertaljós, þá hlaut það
að hafa veriö kveikt og slökt aftur jafnskjótt inni í
salnurn. Hann beiS enn og sá j>á ljósinu bregða fyrir
aftiur.
Þá vaknaði ískyggilegur grunur hjá honum.
Hann sneri snarlega viö og hljóp yfir grasbalann
heim að húsunum.
Áöur en hann kom upp á kambinn sá hann eða
beyröi fremur, aS lestrarsalsglugginn var opnaöur,
°g havaxinn maöur sast koma og snua til vinstri
handar.
Cyril fékk ákafan hjartslátt, og meS því aS hann
var vanur eltingaleik í skógium úti fleygöi hann sér
a fjorar fætur og skreiS meS nærri því ótrúlegum
hraöa yfir kambinn og í skuggann viö brjóstriöiS.
En til allrar óhamingju hafði honum sézt yfir nokkr-
ar blómakrukkur, er voru á vegi hans, því að hann
haföi alt af haft augun á manninum, sem var aS
hverfa, og fór svo að hann rasaði um blómakrukk-
urnar og féll.
Sá er eltur var heyröi strax hávaðann og tök til
fótanna og hljóp yfir kambinn og inn í runnana, og
Cyril á eftir honum.
En flóttamaSurinn var engu óséöari en Cyril.
í stað þess aö þjóta áfram beiö hann rólega og þok-
aöi sér aö ein.s svo langt undan Cyril í hvert sinn er
hann nálgaSist, aS hann fanst ekki.
Cyril leitaöi hans svo kliukkustundum skifti, og
hélt leitinni áfram lengi eftir aS hann þóttist sann-
færður um, aö flóttamaöurinn væri sloppinn burbiv.
XIX. KAPITULI.
f
Cyril kom ekki til hugar sannindi spakmælisins
er segir, að “seint sé aö byrgja brunninn auSa, þá
barniö er dottiö ofan í hann,’ ’ en stóS á veröi utan
viö LormesetriS þangaS til lýsa tók af degi.
Hann hafði langaS til aö vekja upp, og láta
rannsaka hvort nokkru heföi veriö stoliS, en hann
þóttist s,já, aS komumaður hefði alls eigi veriö neinn
venjulegur inribrotsþjófur; þjófar eru ekki vanir aö
vera í síöum kápmm, er þeir brjótast nin i hús manna
aö næturiagi, og þaö var einhver dularfullur blær yfir
atferli og framkomiu jressa óboöna gests, er alls
ekki var þjófslegur.
Því lengur semi Cyril hugsaði um þetta, er liann
var aS ganga þar fram og aftur í morgunkælunni,
því óskiljanlegra fanst honum þaS.
“Ef bölvaðar blómakrukkurnar hefSu ekki þurft
að vera þarna, þá hefSi eg náS í þennan náunga,”
sagöi hann viö sjálfan sig.
Þegar tók aS 'birta hélt hann heimleiöis, en var
mjög órótt í skapi. Hann laumaSisf hljóölega upp
á loft, því aö hann vildi reyna aS vekja ekki Mrs.
Tibbett, en sú góða kona sat uppi og beiS hans og,
varS heldur en ekki hverft við aö sjá hversu hann leit
út.
“Ó, Mr. Cyril,’ ’sagði hún, en hann þaggaði strax
niöur í henni og mæti:
“Vekið ekki börnin, Mrs. Tibbett. Eg hefi ver-
iS aö líta eftir nautgripunum og sitthvað fleira aö
gera. Eg er blautur, og eg ætla aö fara aS hátta, og
þá þorna eg fljótlega.” >
“ViljiS þér ekki heitt púns, eg er svo hrædd tun
að þér fáiS aðkæling?”
Cyril hló, og bauS henni góða nótt og hún fór
in nað sofa.
Cyril fór líka inn í svefnherbergi sitt, því aö
hann var í illu skapi 0g óánægöur.
“Eg var talinn góSur leitannaður í skógunum,”
tautaSi hann. “Eg er aö veröa stirður og klaufskur
hér á Englandi. Þessi þrjótur, hver sem hann var,
gekk á vitsmuni viS mig í nótt. Eg vildi eg vissi,
hvaS hann hafði í huga — rán líkkgast. Já, eg
heföi átt aö geta náS ihonum.”
Og frá þessum hugsunum sofnaSi hann.
En hann svaf ekki lengi, því aS hann var kom-
inn á fætur rétt eftir sólaruppkomu, og kom ofan í
borðstöfiuna á venjulegum tíma.
“Er nokkuð nýtt aS frétta, Mrs. Tibbett?”
spurði hann.
“Nei Mr. Cyril,” svaraþi konan, og varð um
leið litiS á blautu fötin, sem hann hafSi veriö í um
nóttina. “Jú, eg gleyirvdi að minnast á þaS, aS Polly
Marsden kom hingaS i gærkveldi og vildi finna
yöur.”
“AS finna mig? HvaS vildi hún?”
“Hún gat ekki um neitt erindi,” svaraSi Mrs.
Tibbett. “María sá hana standa viS ihliöiS í skugg-
anum, og fór þangaS aö finna hana. Hún spurSf,
hvort þér væruS heima, og þegar svo var ekki fór
hún burtu afttir.”
“En eg var inni'” sagöi Cyril.
Hefði ööru vísi staSiS á, og í annaS skifti, heföi
hann aö Hkindum engan gaum gefiö þessu, en nú
varö honum þaö áhyggjuefni.
“Já,” svaraði Mrs. Tibbett. “Eg vissi aS þér
voruö heima, en inér dettur elcki í hug að láta vera
aS ónáða yður þær stundimar, sem þér hvíliö yðar
(ÍIPS A VE6GI.
Þetta á aB minna yður á aö gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstcgundir vorar eru þessar:
„Empire“ viöar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgeröar gips
„Gold Dust“ fullgeröar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segii hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitoba Gypsum Go., Ltd.
KKRIFSTOFA OG MIM
WINMPEG. MAN.
lúin bein. Eg ímyndaSi mér, aS Polly hefði ekki svo
brýnt erindi, aö þaS gæti ekki beSiö.”
“Vafalaiuist,” sagöi Cyril.
°g Polly þarf að finna ySur, hvers vegna
getur hún þá ekki komiö hingaS heim, eins og hver
kristin manneskja? Viö mundufn ekki hafa étiS
hana.”
“Nei, vitanletga ekki,” sagöi Cyril og hélt áfram
aö snæöa.
Það er ekki venjulegt, aö menn verði vel fyrir
kallaöir eftir aS hafa veriö heila nótt úti í húðar-
rignmgu, og Cyril var ekki matlystugur.
Hann tók hatt sinn og svipu og lagði á staö út
aS peningshúsunum.
Hann haföi talaö um aS fara út aS ríöa meö
Leoliu: og sagði vinnumanni aö legigja á hestana.
ÞaS var svo mikill óróleiki á honum, aS hann
gaf ser ekki tóm til aö bíða á meöan maöurinn fram-
kvæmdi skipun hans.
Hann var vanur aS fara ríðandi til staðariris meö
hest hennar í taumi, en nú sagöi hann manninum aö
koma þangaS með hestana, en hann kvaöst ætla á
undan gangandi.
A leiöinni þangaö bjóst Cyri) við öllu illu, en
mesta ró var yfir öllu aS sjá þegar hann kóm, og
þelgar hann kom upp riöiö inætti einn þjónninn hon-
um og bauð honium brosandi góðan daginn.
“Augsýnilega hefir einskis veriö saknað enn þá,“
luigsaöi Cyril.
llann var nú orSinn svo kunnugur á staSnum,
að svo var litiö á sem hann væri einn af heimilisfólk-
inu. Hann gekk því rakleitt inn úr forstofunni og
inn aö lestrarsalnium og tók um handfangið á hurS-
inni.
En hún var lolauð.
Kjallaravörðinn bar aö í þessu, og nam staðar er
hann sá Cyril reyna aö ljúka upp hurSinni.
“Er hún lokuð?” spuröi hann.
“Já,” svaraöi Cyril.
“ÞaS er kynlegt,” svaraöi hann. “Venjulega eru
jæssar dyr haföar opnar. Viljiö þér komast inn,
herra minn?”
Já, ’ svraöi Cyril, “eg gleymdi nokkrum skjöl-
um þar á borSinu.”
“Líklega eru oþnar dyrnar þangaö inn úr borö-
stofunni; eg ætla aS fara í kring og gæta aS því.”
Cyril beiS, og mátti nú engan óróleika á honum
sjá.
“Nei, þær dyrnar eru líka lokaSar,” sagði kjall-
aravörSlurinn þeigar hann kom aftur. “Eg er nú ekki
svo bissa á því; }>eim dyrum er oftast nær JokaS, en
þessum næstum aldrei nokkum tíma.”
Cyril heyröi nú létt fótatak og þekti þaS, og úr
augum hans skein sama birtan og vanalega þegar
hann leit til hennar.
Hún nam staöar og hallaSi sér út að brjóstriö-í
imt, og nú fanst Cyril eins ojg birti um alla forstof-
una.
“Góðan daginn,” sagöi hún. “Er nokkuö aS?”
KjatlaravörSurinn var farinn en Cyrii leit til
hennar og sagði rrtjög alvariegur:
“Dyrnar á lestrarsalnum eru lokaSar, og eg
þurfti aö ná i skjöl nokkur þar inni, Miss Dale.”
Leola hljóp upp stigann htæjandS.
"Já,” sagði hún, “eg lokaöi þeim; eg var hrædd
um að einhver kynni að fara þangað inn og rugla
skjötunum; héma er IytóUinn.”
Cyril tók við honum og spurði svo:
“Hvenær tokuðuð þér dyrunum, Mi&s Dale?”
“Hve nær, bíðið þér við. Rétt um miðdegis-
verðarleytiS. Hinar dymar eru alt af lokaðar. Mér
þykir fyrir, að eg hefi tafið fyrir yður."
“Rétt um ntiðdegisverðar leytið. Þá hafði ó-
boðni gesturinn ekki komist lengra en í lestrarsalinn,
ntma að hann hefði haft aukalykil.
Cyril dró djúpt andann og opnaði dymar, en
nam staðar á þröskukiinurn. Ekki varS annaS séS,
en að alt væri meS sömu ummerkjum þar inni, eins og
þegar hann skildi við það.