Lögberg - 24.02.1910, Blaðsíða 6

DöGfcBRG, PIMTUÐAOINN 24. FEBRÚAR 1910.
Erfðaskrá Lormes
cftir
Charies Garvice
XXII. KAPITULI.
Sesselía Stanhope var ekki mannblendin og næst •
íteaumont lávarCi var eng-inn gestur henni kærkomn- j
ari en Cyril Kingsley.
ÞaS var eitthvaö í framkomu hans göfugmann-
legri og prúömannlegri, er dró úr feimni hennar.
I>egar Cyril var staddur heiina hjá Beaumont
lávaröi er hann var aö mála, var Beaumont stundum
vanur aö segja:
“Syngdu nú eitthvaö, Sesselía,” og hún neitaði
þvi ekki, þó Cyril væri viðstaddur, en ef einhver ann-
ar heföi verið þar, mtindi hún engan kost hafa gefið
á því
SesselíiU' duldist ekki lengi hugarþel það er Beau-
mont bar til Leolu. Henni lá viö aö vorkenna honum,
og vildi þó alt gera til að varðveita lifsgleði hans.
Henni var það fyrir öllu, að mega vera nærri honum.
E^nu sinni, er hún var að taka til t verkstofu Beau-
bar Cyril þar að. Hann nam staðar við dyrnar og
gat ekki að sér gert að dást að fegurð hennar og ynd-
isleik, þó að svipurinn væri nokkuð þreytulegtir og
raunalegur.
‘'Beaitunont lávarður ekki hér?’’ spurði hann bros-
andi.
“Nei, en liann kenuir rétt strax,” sagði Sesselia.
“Hann fór snöggvast inn í lestrarsalinn til aö skrifa
bréf. Viljið }>ér ekki bíða eftir honum? Honum
þykir fyrir þegar hann heyrir að þér hafið komið og
farið án þess að sjá hann.”
“Eg held að eg biði ekki,“ ^agði Cyril og varð
.röddin alt i einu kuldaleg. “Eg leit hér inn af því að
eg átti leið um, og—”
“Eg ætla að fara og segja Beaumont lávarði frá
því, að þér séuð hér,” sagði Sesselia.
“Nei, gerið þér það ekki,” sagði Cyril.
“Auðvitað,” svaraöi hún hiklaust. “Hvern ann-
an skyldi hann hafa verið aö finna?”
“Eg veit ekki,” svaraöi Beaumont enn þurlegar
og sneri sér að málaragrind sinni.
“Cyril er ágætur maðiur — göfuglyndtir og bezti
drengur. Hamingjusöm verður sú kona, sem hlýtur
hann. Helduröu það ekki, Sesselía?”
“Jú,” svaraði hún, og furðaði sig þessu tali hans.!
“Já, hann er bezti drengur,” endurtók Beaumont'
og fór að keppast við að mála.
“Hvemig stendur á, að hún sktvli ekki segja mér
eiirs og er?” htigsaði hann. Hvers vegua treystir
hún mér ekki ? Cyril er heppinn,” sagði hann lágt.
* * *
Leola kotn eikki út úr herbergi sínu fyr en mið-
dagsverðarbjölkmni var hringt, og þegar hún kom þá
ofan var hún óvenjulega þögul og féiinnisleg.
'Hún hafði búist mjög vel og smekklega, miklu
betur en hún var vön, hafði klætt sig i bleikan cash-
mere kjól og skreytt sig með bleikrauðri rós, nældri i
barminn.
Ilenni kom til luigar, að Cyril nnuidi hafa j
komið upp að Lormesetrinu, og hraðaði sér inn í
lestrarsalinn, ef ske kynni að han.t væri kominn þang-
aö. “Eg er viss um, að hann hlýtur að konta og
spyrja hvernig inér líði,” sagði hún við sjálfa sig.
“Góöan daginn!” sagöi Mrs. Wetherell og kom
í móti henni og kysti hana. “Eg hefi verið svo
undur kvíðaftill yðar vegna. Er }>að nú víst, að þér
hafið hvergi meitt yður?” ,
“Já, áreiðanlegt,” svaraði Leola og settist hjá,
henni; “en eg var hálf þreytt og langaði til að hvila
inig.”
“Það var rétt gert, góöa mín,” sagði Mrs. Weth-j
erell. “Það var einmitt nauösynlegt fyrir yður að
sofna ofurlítið, en þér lítið samt vel út eftir slysið.”
“Eg kenni mér einskis meins,” svaraði Iæola og
brosti. . ’Tt £' M £».
“Það er gott að heyra,” sagði Mrs. Wetherell.
“George gerði mig dauðhrædda með lýsingunni á
slysinu. Hann kvaðst hafa verið of langt á eftir til
þess að geta orðið að nokkru liði, en sig hefði stór-
furöað á þvi, að þið skylduð ekki bæði, þér og Mr.
Kingsley, verða fyrir slysi, jafnhart og hryssan hafði j
farið. “George var öldiungis hissa á því, hve laglega
Mr. Kingsley tókst að bjarga yöur.”
“Mig langar til að sjá liann og þakka honum,”
lágt
Þér lítiö illa út í dag, Mr. Kingsley, sagði hún | sag.gj Mrs Wetherell hlýlega. “Ekki svo að skilja, að
“Áj—á—á?” sagði hann og brosti.
“Þér leggið of hart á yður,” '?agði hún vorkunn-
samlega. '
‘ Engin hætta á því,” svaraði hann.
“Þá eruð þér í vandræðum,” sagði hún lágt, “og
l>ykir mér leitt til þess að vita.”
“Ef margir væru gæddir annari eins samhygð
með þeim, sem enu1 í raumun staddir, eins og þér hafið
til að bera, Miss Stanhope, þá mundi ínargt böl verða |
léttara, en b®l mitt er ekki þungbært, þvi aö það er
sprottið af tómu sérgæöi.”
“Sérgæði!” endnrtók hún. “Já, það er orsök alls
böls.”
“Vér viljum sníða lifskjörin eftir okkar eigin
höfði,” svaraði Cyril, “og }>egar vér rekutn oss á
að það tekst ekki, þá tinum vér illa við.”
"“J>ér erttð svo hugrakkur, að þér munuð vera fær
.u<m afc )x>la mtklar raunir. En margir eru miöur hug-
rakkir. Hvað eigum við að gera, Mr. Kingsley?”
“Bíða og líða,” sagði Cyril. “Ilver veit netna
rætast kunni úr fyrir okkur,” sagði hann.
“Mig hefir langað til að tala við yður, Mr.
Kingsley! Eg hefi ekki séð yður síðan við vorum
stödd niður við ntylnuna. Mig hefir langað svo mik-
ið til að minna yöur á að gæta yðar fyrir honunt
Sline. Eg ve't, að þér munuð hlæja aö mér fyrir það.
En látið þér þaö nú vera. Þér sáuð ekki fratnan í
hann, en það gerði eg. Og }>á hefi eg aldrei séð ,
það standi á miiklu eða Cyril Kingsley búist við neinu
þakklæti. Hann er ekki svoleiðis ntaöur. Það er
annars skrítiö aö hann skuli ekki hafa komið hér í
kveltf; hann er þó vanur að koma hér á hverjum degi,
og ekki væri óltklegt, að ltann forvitnaðist um hvernig
yður liöi. Eg vona, að hann hafi ekki meiðst neitt.”
“Það er engin hætta á því; Mrs. Tibbett hefði
látið okkur vita, ef svo hefði verið.”
“Já, hún mundi hafa gert það,” svaraöi Leola.
“Hettni þykir vænt um hann eins og hann væri
sohut hennar,” sagði Mrs. Wetherell. “Má eg ekki
bjóöa yöur grænmeti, góða mín? Þér smakkiö ekki
á neinu. Eg> fer að halda, að þér séuö ekki heilbrigð.”
“Þér voruð að segja—”
“Að Mrs. Tibbett virtist elska Cyril Kingsley
eins og son sinn. Hún hefir sagt mér, að hann hafi
ekki verið vel fris'kur í seinni tíð — eg kotn á búgarð-
inn i gær — og hún sagði að hann ynni svo mikið úti
jafnvel á nóttunni.”
“Á nóttunni ?”
“|á, eða ntjög laugt frain eftir. Og eina nótt
hafði hann verið alla úti. Hann er alt af að vinna
eitthvað á búgarðinum býst eg við ” en cg veit ekki
hvað það er. Þar eru engin unglömb, sem hann þarf
að bera kvíðboga fyrir.
“Nei,” svaraði Leola blíðleg-.. Hún fór að furða
sig á þvi, hvað hann gæti verið að gera úti heilar
nætur.
“Eg hef i tekið eftir því, að l.ann er mjög föliur,’
moröingjasvip á manni, ef ekki var sá svipuT á honum. j sagSj Mrs. Wetherell. “Mér þykir vænt um aö Sline
Og mig hefir alt af dreymt sama andlitiö siðan, Mr. j fer gn eftir á að minnast, þá komu þau hér i kveld,
Kingsley. Blessaðir farið þér varlega! Það er hættu- jy[r. Dyce og systir hans.”
legt að fyrirlita óvini SÍna jafnvel }>ó að }>eir séu lítil-. “ójá,” sagði Leola kuldalega
mótlegir.” | “Þau tóku sér það mjög nærri að hryssan — gjöf
“En hér er ekkert að óttast, Miss Stanhope," | Mr. Dyce — skyldi hafa reynst svona,, en það var aö
svaraði hann með lágri röddu. “F.n eg er yður mjög heyra a Lady Vaux, að hún héldi að Mr. Kingsley
þakklátur, Miss Stanhope, fyrir mnhyggjusemi yöar, 1)efei ekki verie nógU gætinn.”
því að eg er hennar ómaklegur," sagði hann og “Hefir Mr. Kingsley komið liingað í kveld?”
hneigði sig kurteislega. “Verið þér sælar.” j sagði hún við kjallaravöröinn.
Beaiumont lávarður stóö innan viö dyratjöldin og «Nei Miss,' ’ svaraði hann.
horsmn fanst eins og hann vera lagöur í hjartastaö. <£g hefi lykilinn, ef hann skyldi kotna,” sagöi
Þar gat ekki veriö um afbrýði að ræöa. Alls j hún.
ckki. Hann elskaöi Leolu Dale, og þess vegna gat
honum ekki gratnist þaö, þó aö Cyril sæti á tali viö
Sesselíu.
Hann gekk hljóölega og lagöi hönd slna á öxl
henni.
“Hvað er aö, Edgar?” spuröi hún í flýti.
"Elkkert,” svaraöi hann og reyndi aö brosa.
“Hver var aö fara út héöan áöan?”
“Cyril Kingsky,” svaraö i hún blátt áfram.
“Hann vildi ekki standa við,” bætti hún svo viö.
“Kom hann þá ekki til aö íinna mig?” spuröi
Beaumont þurlega.
’Hvernig víkur því við, aö hann skuli ekki
koma?” sagöi hún viö sjálfa sig, og leit ööru hvoru í
spegilinn mjög óróleg. "Lét hann sig þaö engu
skifta, hvort hún haföi meitt sig eöa ekki? Eöa haföi
hann meið-t sjálfuh?” Þaö fór hrollur um hana viö
þá tilhugsun.
“Eg held eg ætti aö leika á hljóöfærið stundar-
korn,” sagöi hún,
“Já, gerið þér þaö, o g hafiö þér opnar dyrnar
svo aö eg geti heyri til yöar,” sagöi Mrs. Wetherell.
Leola fór inn í söngstofuna og snart pianoið, en
hún hafði enga eirð í sér til aö spila og stóð upp og
gekk út aö einium framskotsgluggan'um, sem vissi út
að kambinum og opnaði þann glugga.
Það var bezta veður þetka kveld, og vaxandi
tungliö kastaði diularfulhim bjarma á hauður og haf.
Leola kastaöi þunnu sjali yfir sig og hallaöi sér
út aö brjóstriðinu og sást hún þar gerla i tunglsskin-
inu.
Alt i einu heyrði hún fótatak, og er hún leit niður
fyrir sig, sá hún mann standa niðri á kambinum. Þó
að skuggisýnt væri, þá þekti hún hann þegar í staö.
Það var Cyril.
“Eruð þér að skoða stjörntirnar, Mr. Kingsley?”
spurði hún glaðlega.
Cyril varð hverft viö, en svaraöi þó rólega:
“Veörið er svo yndislegt í kveld, að eg fór út.
Enuð }>ér ómeiddar?”
“Var yður ekki sagt það, þegar þér komuð í
kveld að spyrja eftir því?”
“Eg kom ekki,” svaraði hann látlaust.
“Nei, eg veit að þér komuð ekki,” svaraöi hún og
hann varð mjög hrærður við að heyra rödd hennar
gremjuþrungna. “Eg er all-frísk — en hafið þér
nokkuð á móti þvi, að koma upp hingað? Eg verö
aö kalla til aö láta yöur heyra til mín.”
Hann þagði sttindarkom — ætlaöi hann aö neita!
-— isíðan lagði hann af stað upp riðið og nam rétt á
eftir staðar viö hlið hennar.
Hún leit upp og framan í hann.
Hann var mjög föliur, en úr augum hans skein
einkennilegur bjarmi, sem lá viö aö skelfdi hana.
“Eg var farin að verða hrædd um, að þér hefö-
uð meitt yður eitthvað,” sagði hún. “af því að þér
komuð ekki.”
"Nei — eg kom ekki — vegna þess —. Hann
lauk ekki við setninguna, en spuröi nærri því hrana-
lega: “Á eg að segja yður hvers vegna — og elns
og er?”
“Tá,” svaraði hún. “Segið mér eins og er!”
XXIII. KAPITULI.
“Já, segiö mér alt eins og er,” sagöi Leola.
Stundarþögn varð eftir að Leola haföi hvatt
hann til a ð taka til máls, og segja hvers vegna hann
hefði ekki komið; en áður en li3nn tók til máls braut
hún upp á öörni'.
“En hvað veðriö er gott í kveld,” sagði hún.
“Nú er tunglið á síðasta kvartili,” og hún leit eins
og í leiðslu á tunglið. “Er nú ekki sá tími, er menn
eiga að óska sér þess, er þá langar til að verði?”
“Eg veít ekki,” svaraði hann þurlega.
“Maður á aö óska þegjandi,” sagði Iæola eins og
í leiðslu, “og áður en nýja tunglið kemur á óskin aö
hafa orðið uj>j>fy]t.”
“Hvers getið þér óskað yður?” spurði hann blíð-
lega. “Forsjónin hefir gefið yður allar sínar beztu
gjafir — æsku, auð, fegurð—”
"Hættið þér þessum gullhamraislætti,” s agði
Leo'a brosandi.
“Æsku, fegurð, auð. Hvers getið þér óskað yð-
ur frekara ?’ ’spuröi hann. “Einskis.”
“Er þá einskis frekara að óska?” .spniröi hún lágt.
"Þá ætti eg að vera ánægð.”
"Já," sagöi hann.
“En þér?” spurði hún og leit blíðlega frarnan í
liann. “Ertið }>ér ekki ánægður?”
“Nei!” sagði liann. “Nei, enginn getur verið á-
nægöur, sem kvelst af ómettaðri þra.”
“Eruð }>ér metorðagjarn ? Langar yöur til að
verða ríkur?”
“Eg hirði ekkert um auðæfi. Eg hefi engan
metnað. Eöa, ef eg hefi einhvern tíma haft hann, þá
hefir hann liorfið fyrir þessarf þrá minni."
“Eg er 'svo dæmalaust forvitin,” sagði hún i-
smeygilega. “Eg vildi að eg vissi hver þessi þrá yðar
er. Hvers vcgna óskið þér yðtrr ekki ntma að þér
fáið hana uppfylta, núna á síðasta kvartili tamglsins?
Þér fáið óskina uppfylta.”
“Leo—Miss Dale,” sagði harin og bar ótt á; “eg
hefi einsett mér að fara burt frá Txirmesetrinu.
“Svo?” sagði hún.
“Eg — eg ætlaði að segja yður þetta í morgun,”
svaraði liann, “en það bezt að ljúka því af nú í kvetd.
Eg verð aö fara."
“Einmitt það?” sagöi Leola og leit niður fyrir
sig meðan húri var aö Íaga á sér sjalið. Mér mér
þykir fyrir þvi, eg hélt aö þér munduö ætla aö staö-
festast hér hjá okkur. Mér þykir fyrir því. að þér
skuluð vera óánægður og óhamirrgjiu'samur.”
“Óánægöur er eg ekki,” endurtók hann óþolin-
móölega. “Óhamingjusamur. Já, eg verð að fara.
fara undir eins. Þer munuð komast að raun um, að
alt er í röð og reglu á búgarðitrrm,” mælti hann. “Eg
ætla að hitta Mr. Ford í Lundónum, og gera honum
öll reikningsskil: liann mun skjótt geta fengiö mann
i. staðinn mín."
“Vafalaust,” svaraði Leola og rarð þungt um
andardrátt. “Og — hvert ernð þér að hugsa um að
fara?”
“Hvert eg ætla að fara,” endurtók hann með
mikifli beiskju og> hló kiu'idalega. “Það ‘skiftir held
eg minstu. Eg býst við út i skógana þaöan sem eg
kom.’’
“Út í skógana,’ ’sagði læola blíðlega. “Mér fell-
ur illa að þér skuluð ekkj geta unaö yöur hér; Beau-
mont lávarði mun líka þykja þetta stórum miður.”
“Beaumont lávarði!” endurtók hann. “Hann
mun skjótt gleðjast aftur og gleyma því aö eg var
til.”
“Kannske!” sagöi Leola. "Eg héh annars að
Beaumont lávaröur mundi ekki vera svo mjögi fljótur
til að gleyma gömlum vinum.”
“Hamingjusömum mönnum hættir til aö vera
gleymnir, er spakmæli eitt í Austurföndum,” sagöi
Cyril viö sjálfan sig. “Beaumont lávaröow gleymir
mér fljótt viö þá hamingjusamlegu atburði, sem
hann á fyrir höndium.”
“A—4—á?” sagöi Leola sakleysislega, “eg vissi
ekki til aö hann ætti neinna sérstakra hamingju-
samlegra atburöa von; sé svo, þá munuð þér einnig
&IPS A YEGGL
Þetta á a6 minna yöur á a6 gipsiO
sem vér búum til ar betra en alt annaö.
Gipstcgundir vorar eru þessar
„Empire“ viöar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgeröar gips
„Gold Dust“ tuilgeröar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skritiö eftir bók sem
segii hvaö fólk, sem
fylgist meö tímanum.
er að gera.
Manitoba Gypsum Co„ Ltd.
SkEIFSTOFA OC SÍULA
WINNIPCö, MAN.
gleyma okkur innan skamms.”
“Nei,” sagði Cyril óþolinmóðlega, “það verður
refsivöndur á mig, að eg get ekki gleymt yður. Eg
vildi feginn að eg gæti það.”
“Þétta er óvinsamleg ósk,” sagöi hún, “okkur
langar ekki svona mikið til að gleyma yður.”
“Ekki það ?” spurði hann lágt. “Og, eg er
hræddur um, að það verði þó. En eg mun aldrei
gleyma Lormesetrinu fagra, eða ýöur. Eg, mun
rifja upp endurminninarnar héðan , er eg ligg vak-
andi út í skógunum um stjambjartar nætur. Eg
mun þá minnast alls, sem eg hefi lært að elska — en
mist; eg mun hugsa um yður og þér munuð svífa fyr-
ir liugskotssjónum mínum eins og þér etiuð nú i kveld
— fögur, en þó svo fjarri mér.”
“Eg er einmitt mjög nærri yður,” sagöi Leola.
“sjáið þér að eg get snert yður.”
“Eg er mjög nærri yður,” sagði hún eins og í
leiðslu.
“Og þó svo fjarri,” sagði hann. “Það er mikið
djúp staðfest á mifli húsfreyjutmar á Lomiesetrinu og
þjóns hennar.”
“Milli mannsins, sem bjargaði Iifi hennar og er
henni fremri í öllum greinum," sagði Leola.
“J6, það er djúp á milli, sem þjónninn getur aö
vísiu' horft yfir, en aldrei hlaupið yfir.”
“Er engin brú til yfir djúpiö?” spurði hún svo
iágt aö varla heyröi'st.
“JÚ,” svaraöi hann og hallaði sér áfram. “Þaö
er ein brú til, og hún er kölluö—ást f ást! En hvemig
ætti eg að dirfast að stíga fæti mínum á þá brú,
Leola ?”
“Leola, þér hvöttuð mig til að tala, og eg hlýði.
Þaö er til ein brú yfir djúpiö, sem mifli okkar liggur,
og sú brú er ástin. Eg hefi þegar tylt tá á hana.
Leola, þetta er að eins til að draga timann, við sjá-
umst aldrei framar hér á jörðu; en mi ætla eg að
segja yðair það sem mér býr í brjósti.”
“Eg elska yður, eg, þjónn yðar, cg elska yður ó-
stjórnlega og innilega. Gripið þér ekki fram í fyrir
mér; bíðið við þangaö til eg befi sagt yöur alt eins
og er, aö því búnu getiö þér sent mig frá yðtur meö
gremju og fyrirlitningu, þvi að það á eg skilið.”
“Eg, óktinni feröamaðurinn, feldi ástarhug til
yðar fyrsta sinni, er eg sá yður í skemtigarðinum.
!Þér voruð orðin húsfreyja Lormesetursins, en eg var
ölfttm ókunnugTtr og vinalaus. Eg varð þess skjótt
vísari, að eg unni yðiur og eg ásetti mér að far aburt
af Englandi, svo aö eg sæi yður aldrei aftur.”
“En mig brast viljaþrek og atvik n freistuðu *nín.i
Eg var nógu grunnhyggmn til aö láta naér detta í hug,
að það yrði mér áttægja og hug’svölun að vera hér í
nágrenni við yður, finna yður stöku sinnvrm að máil,
sjá yður álengdar og þess vegrta réðist eg: hingað. Eg
setti'st að á búgarðinum og sá yður öðru hvoru, og ást
mín til yðar óx dag frá degi. Mér duldist ekki djúpið
mikla, sem mifli okkar var staðfest, en þaö var svo
auöveít að msena yfir það ,svo ártægjulegt að vera í
nágrenni við yðtur, að eg þaggaði niðttr þrá mina og
var ánægðttr.
“Sólbjamit fegtirðar yðar færði mér Iíf og yl, og
mál yðar hljómWitt svæfði altar sorgir. En nú er ást
mín orðin mér ofurefli, svo að eg verð að fara. En
reynið þér að líta mig ekki fyrirlitningaraugum þegar
eg fer; þess bið eg. yður að skilnaöi — yður, sem ekld
þekkið ofurvald áistarinnar, og getið því eigi gcrt yð-
ur í hugarhtnd þann brimþrumga öldugang, er svellur
í sái minni.
“Hér ætla eg nú að kveðja yöur í hinsta sinni.
Hér ætla eg að kveðja yður t auð yðar og allsmægtum,
gfaða og ánægöa. Ef eg hefi brugölst trausti vimar
mins, þá vert eg að harnt mundi fyrirgefa mér þaö,
eins cg þér, ef hann vissi hve mikiö eg hefi oröiö aö
þola.
“Þér cruö eina konan, sem eg hefi elslcaö. Og
aldrei mun eg elska neina aöra konu. Skipið mér nú
á brott, en gcrrö }>aö án þess aö sýna mér fyrirlitn-
ingu.” i J