Lögberg - 19.05.1910, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. MAÍ 1910.
3
SJAIÐ HYERT
ÞETTA
STEFNIR
Alt er jafn vandaö, bæöi tinvarning-
urinn og trékassinn, sem haföur er ut-
an um
HINA NYJU ENDUHBÆTTU
DELAVAL
SKILVINDU
þaö er alt úr bezta efni, og eins er verkiö og frágang-
urinn. Hver minsti hluti er búinn til meö nákvæmni
af æföurn smiðum, sem hafa þau áhöld, sem aðeins eru
höfð f hinni vönduðustu og fullkomnustu skilvindu
verksmiðju í heimi.
En umhyggja félagsins lættur ekki staðar numið þegar skilvind-
an er fullger. Hún fylgir henni heim til kaupandans, og sér honum
fyrir stöðugum notum af De Lav„l skilvindunni meðalheimssamtök-
um, meö útibúum, aðgerðarstofum, búsettum umboðsraönnum og um-
ferðar skilvindusmiðum.
Meir en miljón notaðar. Notaðar hvervetna í mjólkurbúum og
fyrirmyndar búum. Skrifið eftir verðlista.
The De Laval Separator Co.
Montreal. WINNIPEG, Vancouver.
Fréttabréf.
ísafo'kl
dauösfall
er beöin
þetta.
a 5
geta tim
R. F.
Quill Valley, Sask.
Hér í bygö andaöist Steindífur
Grímsson 9. Apríl, 77 ára að aldri.
'Hann var fæddur 4. Sept. 1832 á
Síöumúla i Hvítársiðu. Voru for-
eldrar 'lians Grimur Steinólfsson
og Guörún Þóröardóttir. '
Olst hann aö mestu leyti upp
heima; fór þaöan til Reykjavíkur
til aöstoöar bróður sinum Magnúsi
í emketti, sem hann gegrnli þar,
en síRm til sjóróöra.
Liðlega tvitugur gekik liann að ^
eiga Guörúnu Gu&munflsdóttur;
reistu þau bú á þriðja hluta af j
Skáney, en fluttu þaöan 1839 aö
Góður fengur.
Smásaga eftir
Jóhann Sigurjónsson.
Jón í Seli var fátækur leiguliði.
Hann var dugnaðarmaður og
p.org kona lians var nýtin og spar
söm; en þau áttu fyrir ómegö aö
sjá, og Selið var harðlbálajörð,,
slæjurnar rýrar og túnið grýtt og
graslít'ið. Jfónli hafði jbpðist betri
og liægari jörð, en hann sat kyr.
' Seliö er nógu gott handa mér,” |
var hann vanur aö segja, þegar
“Það er ekki mín vegna, Jón
tninn; en Rúna litla hefir verið svo
unóirleg seiniVtu dagana, hún,
sem er sjálfur óróinn, hefir varla
litið viö gullunum sínum, og hún
er föl og tekin í andlitimv; eg er
hrædd um, að hún sé að veröa
veik.”
“Þaö batnar þegar hlýnar i veðr
inu," Jón vildi eyöa málinu.
“Þú segir þaö”. Björg horföi
beint framan í hann. “Eg veit aö
þú átt bágt með að lóga nókkurri
af þessum fáum skepniiim, og þér
þykir heldur ekki gaman að þfví,
en eg vil ekki hafa þaö á sajmvizk-
unni, ef Rúna litla veröur veik, aö
þaö sé því aö kenna, að hún fái
ekki nægju sína að borða.”
Jón fann aö Björgu var alvara;
hún baö liann sjaldan og hann var
vamur áö gera það seml hún baö
liann um. “Úr því aö ]vér er þetta
svona nrikrð kappsmál, þá verö eg
að láta þaö eftir þér; þú veizt sjálf
hvaö það kostar lvæði þig .og niig.”
Jón var lystarlítill á fiskinn og
mjólkina og honum draup ckki orö
af vörum. Þegar hann var búinn
aö lxvrða, klappaði liann Rúnu
litlu á kollinn og fór út. Hann
gekk rakleiði.s niður aö fjárhúsi,
ýtti moðruslinu frá liuröinni meö
fætinum og optia'ði dvrnar. Kind-
urivar voru búnar meö heytugg-
una; þær lágvv og jórtruöu. Jón
hallaöi hurðinni á eftir sér og setti
spýtu fyrir, svo aö hún skyldi ekki
lvrökkva opin. — Tlann lvaföi hugs
aö sér að taka svartan veturgeml-
ing, lititvn en í góötmv Ivoldum;
lvann svipaðist nm og sá að Súrtur
lá inst inni í kró. Jón gekk hægt
meöfram garöimvm tu þess aö
lvleypa ekki stygð aö fénu; svo
klappaöi hann á bakiö á Surt.
S.urtur stcö upp, liantv horföi hissa
franvan t lvann; Jón var ekki vantvr
að koma í húsin ettír seinni gjöf-
ina. “Tllessuö sikepnan,” tautaiöi
Jón fyrir munni sér. “þvT kæmir
ekki nösulbeina úr afréttinpi, ef
þú ættir að lifa til haustsins?”
Hann tiók i vinstna 'horniö og
beygði sig yfir snoppuna, — gráu
augun logtvðu í dimmunni og heit-
an a.ndardráttinn lagöi upp í vitin
á Jóni.
Grímsstöðunv. þar senv nvóðir hans ; nágrannarnir ráölögðu honum að
var, og bjivggu um tveggja ára bil
á nokkrnm hluta jaröarinnar.
flytja; annars voru þeir hættir aö
ráðleggja Jóni. (>g hvað sem kost-
Konu sína
misti hann 1867. “num leiö’ var fall<f jörö-
Höfðu þau eignast þrjú börn, og
dóu tvö þeirra ung, en einn sonur,
Hún var sjálfvarin á tvær hliðar;
hafið varöi aö noröan og Svartá'aö
n • 1 • 1 - l austan; landrýmið var stórt, og þó
Grnnitir, bvr lver vestra 1 Mountain > • ,
aö nvikið af þvi væru sandar og
bygð í N. Dalk. jBrá liann þá búi
og'var í hiúsmensku om nokkur ár.
Árið 1870 fkvtti lvann aö Búrfelli
og gi'ftist þar seinni konu sinni, j
Ingtvnni Runóifsdóttur. Afróöi j
liann að fara til Ameríku og lagöi
af staö alfarinn 1882.
Þá voru mislingar nýkonnnir.
Veiktist öll fjölskylda lvans. Misti
hann þá konu sína og yngsta bam-
iö í Reykjavik, nieðan lianu 1>eið
eftir skipi.
Varð þeiim fjögra barna auðið.
Tvö ckwi á unga aldri en tvö, Stein-
ói'fur og GuÖrún, eru enn á lífi °g | anfarancli
búa hér i bygö. Ilélt lvafnn sanvt
feröinni áfram þangaö til konv.iö
var til Garðar-bygðar, og var hann
jiar mest af sem eftir var; fór
lvingaö til bygöair fyrir skömmum
tinva og dó hjá Steinólfi syni stn-
ivnvi, sem áöur er sagt.
Eljunvaö'ur ínfun
iö. Þrjátiu vertíöir heilar sótti
hann sjó, en aörar að no.klcru leyti.
Hann þurfti enda á ölilunn kröftum
og orku aö lvakla. Féstofn sinn
nvisti lvann allan á Skáney í fjár-
kláöamvm. Einnig rnátti lvarm lvér, i
sem snmir aðrir, gjalda ]>ess, aö j
hann var íriáli cg lögum |>essa'
lands ókunnugur. Og tapaði því
landi sinu í Garðar-bygð þegar
mœlt var til ábfivöar, því annar
varö fyrri til. \riö ]>aö Ixettist, aö
hús ihans brunmv og jvar nneö eigur
hans næstunv ]>ví allar. Komst
hann samt yfir latvd. En ]>á voru
kraftar lians á þrotum. Eór hann
jvá aö kemva vaxand'i lveilsubilunar
cg þoldi eldki vinmi sem fyr.
Gáfuinaður mun lvann hafa ver-
ið og nvikils metinn i öllu, eins og
liann átti ætt aö rekja til. Flrepp-
stjóri Hálshreppinga var liann öl'l
árin, sem hann var þar í sveit.
Tnvmaöur var hantv. Það sem
kraftar liavis og gáfur gátu áorkaö
lét hann ei kyrt liggja; en guöi fól
Tvann árangurinn. Hann var orð-
inn heilsuhrumur rnjög síöustu ár-
in, en beið öruggur í drotni lausn-
^rtíma síns.
hraun, var alt af skenvtilegt aö
hafa olnibogariTm. Komið gat það
fyrir, ]>egar vel lá á Jóni, aö hann
raupaði af þvi að Selið væri fall-
ogasti blettvrrinn á jörðinni, en hitt
var þó dýrmætara að smáhlunnindi
fylgdu Selinu; það voru rjúpur í
lvrauninu, silwngur í ánni og sóla-
slangvtr út meö sandimnn.
Þetta var tiunda árið, sem Jón
bjó i Selinu. Veturinn var óvenju
lega harður; það var komiö franv
undir páska, en jörðin var allivít,
frost og stillur Tvöföu gengiö und-
daga. Lítið var um
björg í kotinu, en munnarnir nivv,
sem þörfnuðust saöningar.
Jón var að koma úr fjárhústvn-
vvm; hann var búinn að gefa seinni
gjöfina; hann gekk í hægðvvm sín-
um vvpp túniö. — Skuggi labbaði
á eftir; hann var bæði fjárhundur
hann hafa ver- j 0g skothundur, en liktist húsbónd-
anunv í því að hafa rnest gaman af
veiðunvvm. Þegar Jón kom lieim
á hlaðið, stóð Björg fyrir utaji
liæjardyrnar.
“Þú ert eitthvað hægfara T dag;
eg þurfti aö tala við þig svolítið.”
“Kemst þótt seinna. fari; þaö er
ekki eftir neinu aö flýta sér.” Jón
stappaði af sér, en snjórinn sat
fastur á sokkunum. “Var þaö eitt
lvvað sérstakt, sem þú ætlaðiir aö1
segja mér?”
“Já, e.g þarf aö biðja þig bón-
j ar” — Björg seildlst inn í göngin
eftir gömluin fuglsvæng — “þér
þykir það líkLega óþarfi; eg ætl-
aöi aö biöja þig aö slátra kind.”
“Þaö var ekkert smáræði.”
-,Eg hefi ekki annað en. mjólk-
ursopann tvr ikúnni og svolitla ögn
af hörðum fiski í búrinu”,—Björg
sópaöi snjónum af fótunum á Jóni,
— “og á fimtudaginn kemur er
skírdagur; eitthvað veröum viö aö
hafa til hátíöaibrigöis, þó aö viö sé-
um fátæk.”
“Viö skulum sjá hvaö setur,
góöa mín; ekki þurfum viö aö
borða ket á fbstudaginn langa.”
Jón brosti.
“Eg liélt, að þú værir koininn
meö kindina.” Björg leit inn í
skemmuna og sá að Jón var aö
lvlaöa byssuhólkinn siiin. "Þú ætl-
av þó ekki niður að ós rétt einu
sinni ?”
“Mér lvefir dlottiö i hug”. Jón
þjappaði hamphnoöunni niöur i
hlafupið. "Eg gat eklci fengið af
mér i svipinn aö taka Surt litla;
hann lá og jórtraöi, skinniö; eg
vildi aö minsta kosti lofa honunv
að hafa matfriö.”
“Þaö er orðið alt of seint, aö
fara á veiðar i kvöld, blessaður".
“Helzt er, aö eitthvað kynni aö
vera á kreiki i ljósaskiftunum,” —
Jón spenti upp gikkinn og atlvug-
aöi, lvvort púörið væri komið fram.
i pinnann, — “og mig órar fyrir
því, aö eg koovi ekki slyppur heim
i ]>etta skifti.”
svartir og 'tJÚrriö ihýannglrænt; ]tá
er fallegt í Selinu. — Nú lágav all-
ir ]>essir litir undir fönn og hafiö
var grátt af kulda.
Jóni sóttist vel gangurinn; lvann
var rétt aö kalla konvinn niöur aö
ósi. Þar var áin auð á að gizka
hkindraö faöjnia. Jón Ivar fyrir
löngu búinn aö sjá, aö þaö lá eng-
inn selur ttppi á skörinni; liann
hægði á sér — þvi nær sem hann
konv hafinu því vomlaufairi varð
hann, og hann kvevð fyrir aö
standa angliti til auglitis viö alger
vonbrigðin. Konan lvaivs sagöi al-
veg satt, 'hann lvaföi óraö fyrir ein
lvverju happi á hverjnm eina-ia
degi seinasta hálfa mánuöinn og
alt af 'komiö tómhentur, liamn
haföi dreyrnt fyrir því, — og hjá-
trúarfullur var hann, hann skoöaði
þaö sem bendingu að Surtur vildi
ekki standa upp. ]>egar lianiv tók í
hornið á honum. — Jón haföi ver-
iö ]>ar í dag, og engin skepna var
inni í ósnum. Þaö var útséö tvm
það. Og þó að 'rann sæi sel út
með sandinunv, þá var of langt að
sækja bátræfilinn inn i ósinn; og
lvann tímdi varla að eyða skotituv
á fugl. Jón tók af sér annan vetl-
inginn og strauk langa, gula'yfir-
skeggiö; það settist hrím í það af
adnrdrættimim. — í svona veðrii
voru litlar líkur til ]>ess aö nckkuö
væri á rekanum, hatið var ládautt,
sandhmir aHv.vítir, nenia bláfjöru-
böröið ; |>ar voru þeir sleiktir svart
ir af flóðinu.
Þaö var farið að sik}ggja ]>egar
Jón konv aö landamerkjununv. Hann
lvaföi fylgt flæÖamváHntt alla leiö
og ekkert fénast; einn hörpdisk
haföi lvann futvdiö og nokkrar ó-
venjulega stíóran lcúskeljar; þær
vonv handa krökkunum. í raun-
inni leið Jóni aldrei betur heldur
en þegar hann var einn á rölti í
sjávarmálinu; lvann lvaföi gengiö
]>etta þúsund sinnum fram og aft-
ur, og ]>ó var vegurinn alt af jafn-
nýr, sjórinn skolaöi burtu sporun-
um og lvver rvorðangarður lcom
meö nýjar rekavonir; þatt voru
ekki fá keflin. sem Jón lvaföi lvirt,
stundum stór tré, — hver einasta
spýta í nýju haöstofunni var rekin
af sjó, — og oft fann hann ýmis-
legt annað. Annais var þa,ö kyn-
legt. lvvaö mest rak á landaimerkjun
tun. Tón mundi snvásyndir, sem
hann ekki kæröi sig unv aö segja
frá.
"Hvað var liann aö flækjast?”
Það kom skarfur fljúgandi sunn-
an af sandintvm og stefndi beint á
jón. Jón staldraöi viö cg tók til
byssunnar. Þetta var sennilega
grindlnoraöur ræfill; þeir vorvv
vanir aö vera það á þessum tínva
árs. Skarfurinn lét eins og hann
sæi Jón ekki; hann flaug örfáa
faðma fyrir ofan höfuðið á honum
mcö fæturna beint aftur undan sér
og hálsimv láréttan í loftinu. Jón
lveyröi vængjaþytinn og scT mákn-
gljáíann á fjöönvnum. “Sá hefðf
fengiö fyrir feröina ”. Jón horföi
á eftir honum. Þegar skarfurinn
var kominn kippkorn út á sjóinn,
’beygði hann til atvsturs og flaug
§ The Stuart Machinery Co., Ltd.
"W^ITSTIISrHEPIEDGj-,
MAETITOBA.
SOGUNARMYLNU ÁHÖLD.
Vér höfum nú hinar beztu sögunarmylnur
sem nokkru sinni hafa fengist fyrir — aö eins
$350.00. fyrir mylnu meö 3% Head blocks
spring Receeder. Rope Feed og 46 þml. sög.
Komiö og sjáiö þetta.
Vér höfum Edgsrs hefla 0. fl. meö kjör-
kaupa veröi.
The Stuart Machinery Co., Ltd.
764-766 Main Street.
vV/
SM
\í/
\U
í/
vi/
\f/
\5/
v»/
Vi/
ví/
W
vt/
\f/
$
vf/
vi/
ví/
vt/
\l/
Phones 3870, 3871. \/L
AÐALORSÖK
Orsökin fyrir því að vér seljum svo mörg eldsA-
byiKðarskýrteim, er af því að vér höfum atíð
reynst áreiðanlegir í viðskiftum. Þv5r ættuð að
hafa hús yðar vátrygt, og hafa í höntlum cott
ELDSÁBYRGÐARSKÝRTEÍNI
• vér getutn fullnægt kröfu yðar.
THE
Winnipeg Fire InsnranceCo.
Ban\ of tyanviltoí) Bld.
Umboðsmenn Tantar.
Winnipeg, fi^an.
PHONE Main .IIÍIS
elja og búa til Iegsteina úr
Granit og marmara
lals. 6268 - 44 Albert St.
WI NIPEG
THE
Birds Hill Sand Co.
□□□□
“Þig hefir óraö fyrir þvi a alla leiö inn a.ö ós; ]>ar hvarf lvann
hverjuwi degi núna seinasta hálfan
nvánuöiun; þú slítur skónum þín-
um, annað gagn hefir þú ekki af
ferðinni.”
“Láttu mig 'sjá fyrir því.” Jón
gekk snúöugt út ú r skcinmunni.
“Eg veit ekki betur en aö þaö sé
selskinn i skónum, — og hún hefir
stunduim hjálpaö ivpp á pottinn
þinn, byssuskömmin.”
“Eg ætlaði ekki aö álasa þér; og
þaö veit hamingjan, að eg vildi aö
óska að þú yrðir íengsæll í kveld;
en eg liefi lofað bornunuovv, aö þau
skuli fá að borða kjdt á morgun.”
"Það skulu þau líka fá.” Jón
setti upp vetlingana, kastaði byss-
unni á Öxlina og hélt af staö niö-
ur aö.ós. — Skuggi hoppaöi i
kring um lvann af kæti.
Það er góð hálf mila frá Selinu
og niður að' ós. Vegurinn er fall-
egur bg einkennilegur; rétt fyrir
utan túniö er nvjó hraunbrík —
svartar steinsnyddurnar stungust
upp úr fönninni — svo taka við
sandar, breiðar öldur og melhólar
á stangli og í smáþyrpingum.
Gnípufjöll lolca vestrinu — þau
voru mjallhvít nema stöku þver-
hnípi, þar sem aldrei festir snjó.
Jón gekk nfður meö ánni; hún var
lögð; isarnir vonv með bláum
svellglærunv; fvrir handan ána lok
ast útsýnið af lágum hálsum. — A
heiðum sumardegi eru Gnipufjöll-
in heit og blá, áin tær og lifandi,
hafið opiö og bjart, sandarnir
i rökkrið og fjarlægðina.
voru allar feröir til fjár.”
Ekki
Jón
sneri bakimt aö hafinu; stvzta ieiö
in heim var að gauga skáhalt inn
vfir sandinn. ‘ Undarlegt var þaö,
aö skarfurinn skyldi fljvvga inn aö
ós; því þá eklci beint út á haf ?“ —
Jóni fanst hann finna vængjagust-
inti; lvánn hvislaði t eýrun á hon-
um; “Inn að ós”. Þaö skifti engu,
þó’ aö lvann kænvi þeim hálftíman-
unv seinna heinv; oft haföi honum
reynst þaö vel, aö fylgja þesshátt-
ar snváatvi'knm og lvann var búinn
aö lofa sjárfunv sér að konva eklci
niður að sjó í heila viku.
Þegar komiö var vestan af sand
inum skijggir lág hæð á ósinn;
]>aðan er ekki nema kipj 'konv nið-
ur aö ánni. Jón hljóp viö fót til
þess aö ná þangað á vmdan nvyrkr-
inu.
“Dúnhnoörinn lveföi þó alt af
verið einlhvers viröi”. hugsaöi Jón.
“og þó aö hanvv væri horaöur,
mátti nasla af T.ieimmumi; skárra
lveföi þaö veriö aö koma heim meö
hann lveldur en eklii neitt, og
vængirnir voru fvrirtaks sópvæng-
ir. þar aö ajinki hefði Stjána litla
þótt gaman aö hausnum; hann átti
heilt safn af fuglsnefjum.”
Jón var alt at' vanur, þegar
hann kom aö hæöinni. aö halda á
Eyssumvi og gægjast inn yfir ós-
inn. í þetta skifti gekk hann keip-
réttur meö byssuna á öxlinni;
hann var búinn aö mLssa alla von.
Skuggi drógst afturúr, hann tvvundi Á | HOI Ki'.S A1 í trt
eftir seinuBtu ráðningunni, sem *** L DUUSXLO U UU.
hann fékk þegar hann hljóp á und-1
an Jóni upp á hæöina.
“Eigöu dauöur,” hvislaði Jón og
bandaði meö hendinni, laumaöi
byssunni niður af öxlitvni og lædd- j
ist kengboginn aftur á bak ni’ður
af hæðinni. Skuggi seig niöur á
fönnina og hræröi hvoi'ki legg né
liö.
“Hvaöa kvikindi var þetta, sem
lá á skörínni?” Jón liafði ekki séö
aðra cins skepnvv á æfi sinni. “Þaö
hlaut annaðhvort aö vera kampuv selur sand og moi til bygginga
eða blööruselur.” Jón setti lvvell- Greits og gúts skil.
hettuna á pinnann og skreið a f jór- Cor Ross & grant St 'a.,s 615g
um fótum upp á lvæötna. Þarna
lá dýrið grásvart á snjóugri skör- ’___________________________________
inni; bakiö var hvelft af spiki og
allur kroppurinn gljáandi upp úr
vatninu. Það var ol langt færi á
svóna stóra 'skepnu, fullir tuttugu
faömar; Jón mjakaði sér áfram á
knjánum fet fyrir fet—fimtán faöm
ar — annaðhvort svaf hann eöa
þetta var sauögæfur 'heimskingi,—
tólf faötnar — Jón Jxvröi olqki aö
fara nær; hann spenti gikkinn.
Seluriivvi leit viö; Jón sá gráa
kampana strjúkast eftir ísnum —
of mikil álhætta aö s'kjóta beint
framan í hann, hann varö aö bíöa
eiftir vangamvm. Seltirinn iklapp-
aði' sanvan h'rei funvínii og teygð«i
upu hálsinn — nú sneri hann sér
viö. — Jón fann ekki aö byssan
ýtti viö öxlinni á honum, en hann
sá aö selurinn hentist til við skotið
cg höfuöiö hné möur. — Hann
Canadian Renovating
Company
612 Ellice Ave.
Gerir við, pressar föt og hreiosar.
Abyrgst að þér verðið ánægðir.
alsimi Njain 7183 812 Ellice A»enue.
' “Eg var oröin hrædd utn, aö ]>ér
hefði lvlekst eittthvaö á, skelfing
hefirðu verið lengi.”
“Hvernig líður Rútiu?*” spurði
Jón.
' Hún er rrriklu skárri; eg er bú-
in að háttá hana.” Björg var kom-
i.t út í dyr. — “Ja, hcéna maður,
hvr.ða feikna, skcpna. er þetta I
hljóp fraim á skörina, þreif hntfinn J Konviö ]viö iTt^ krakkar!
sinn upp úr vasanum, greip í kanip _ hafði ekki skap í
inn og skar þverskurð yfir hálsinn.
Lifrautt blóöiö fossaði úr sárinu
þaö bræddi undan sér og rann
mér til
bess að taka Surt litla; eg valdi
heldur einn af gönvlu sauöunum.”
ijjoi. steig á selinn og lét spikið
smálækjunv niöur i ana. Jón afi- J ! U“g,a und'ir fætinum
gætti skotiö; það voru tvö haglför I
á hálsinum og eitt v hnakkanum;
hann stáklc hnífsoddinum inn
farið; hagliö lvaföt gengið inn úr
Krakkamir voru komnir -út;
þeir kjössuöu og klöppuöu selnum
í j og skoöuðu í honum augun.
Eg er ekki farin aö þakka þér
tn
kúpunni. “Þetta gat gamla byss-j fvrlr veiöina. Björg tók utan u
an enn þá”. Skuggi var kominn.! Jón og kysti hann.
niöur á skörina, hanii hafði mest
gaman að fuglum, en sleikti þó
blóðiö til málamynda. Jón dró
heljarmikiö snæri upp úr vasanum,
stakk því upp í
sáropið; hann velti selnum á bakið
til' þess aö sáropiö skyldi ekki rek-
ast í, tvívaföi snærinu utan um
vetlinga og.brá yfir öxlina — það
teygöist úr dauöuin hálsinum. Svo
rann selurinn eftir fönninni.
Gmpufjöllín voru liorfin inn í
dimmuna, bærinn stóö snjóugitr
og þegjandi á árhakkanum — cn
selinn og út um|langt, langt úti á liafi stakk skarf-
tirinn sér glaövakandi eftir síIT.
—Skírnir.
Þér
Þaö var enginn úti, þegar Jón
lcom i lilaðiö; hann haföi farið sem
rnest e'ftir lægöunum, tif þess að
iian.n skyldi ekki sjást heiiuan aö.
VEr Stjáni litli inni?” kallaði
ltann inn í göngin, “segöu möminu
þinni, aö eg sé kominn meö kind-
ina.” Jón tók af sér húfuna og
þurkaði af sér svitann nveð vetl-
ingunum. Björg kom fratn í
gongm.
Þegar þérbyggið
nýja húsiö yðar þá skuluð
ekki láta hjálíða að setja inn í ]>að
Clark Jexvel gasstó. Það er mik-
111 munur á ,,ranges“ og náttúr-
lega viljið þér fá beztu tegund.
Clark jewel gasstóin hefir margt
til síns ágætis sem hefir gert hana
mjög vinsaola og vel þekta.
Gasstóa deildin,
Winnipeg Electric Railway Co.,
322 Main St. Talsími 2522.