Lögberg - 13.10.1910, Blaðsíða 6

LÖGB'ERG, FIMÍTUDAGINN 13. OKTÓBER 1910.
I lulda
t
t
t
+
*
-f
I
4
+
4-1, +++4. 4-+-f4->4--f
EFTIR
HUGH CONWAY.
FYRSTI ÞATTUR.
Saga Mrs. Neville.
I. KAPITULI.
Eg, sem þessa sögu segi, heiti Constance
Neville og á heima á Neville’s Cross herragaríSLnum.
Þegar eg var tuttugu og sjö ára óó maSurinn minn
og lét eftir sig au5 fjár. Fékk eg full umráð á öllum
eignum hans aö honum latnum. Hann var ekki stor,
ættaSur, en fafiir hans hafSi veriS einhver auSugasti
stórkaupmaSur, sem þá var uppi á Englandi, og erfði
maSurinn minn mikið fé eftir hann.
Skömmu eftir aS við vorum. gift bar svo til aS
selja átti gamla höfðingjasetriS Neville’s Cross, af
því aS sá, sem átt hafSi, var andaSur. MaSurinn
minn ré«st í aS kaupa þaS. „Ef eg eignast þetta
hifSingjasetur,” sagCi hann, “þá verS eg kallaBur
Richard Neville á Neville’s Cross, eins og mig hefir
lcngi langaS til.”
Eg er aS ímynda mér, aS hann hafi haft óljósa
hugmynd um, aS hann mundi verSa alt í einu aS tig-
inbornum manni, frægum aS langfeSgatali. Mér er
ekki kur.nugt um hve miklu fé hann varSi til aS
skreyta og prýða þessar fornu byggingar, en þegar
þvi var lokiC svo sem hbnum líkaSi, þa var herra-
garSurinn orSinn eitthvert veglegasta höfSingjasetur
á öllu Englandi. ÞangaS hafSi veriS safnaS dýr-
gripum og gersemum frá ýmsum löndum. Mátti
þar lita hin mestu listaverk málara og myndasmiSa,
bæði aS fornu og nýju, fegurstu skrautblóm SuSur-
landa, dýrindis ábreiSur og hinn prýSilegasta hús
búnaS. Alt var fengiC aC frá mestu menningarlönd
um heims.
ViS dvöldum þarna um nokkur ár og áttum
unaSslega daga, en eiginlega vorum viC þar ekki
nema haust og vor, þ.vi aC miCkaflann úr sumrinu
vorum viS í Lundúnum, en köldustu vetrarmánuSina
vorum viS utanlands.
Þegar eg var'orCin tuttugu og sjö ára missti eg
manninn minn. Eg eignaSist allan auSin.n eftir
hann, en börn áttum viC engin, og enga nána ætt-
ingja, svo aC eg var fyrst 1 staS 1 nokkrum vafa um
hversu eg skyldi ráSa ráSum mínum. Eg hafCi haft
svo mikla ást á manni mínum, aS mér kom ekki til
hugar aS giftast aftur. En hvaC átti eg aS gera viC
allan auS minn, og hvernig átti eg aC verja æfi
minni Loks réS eg j>aS viS mig, aS setjast aC á
Neville’s Cross og reyna aC njóta lífsins þar 1 náS-
um. Þar dvaldi eg svo árum skifti.
Einu s nni vildi svo til á fögrurn! Júni degi, aS
lögmaSíiir minn, Tames Payne, kom aC hitta mig aC
máli. Eg sat ein úti í garSi þegar hann kom. James
Payne var mikilhæfur maSur og sá eg strax á svip
hans, aS hann hafSi einhverjar fréttir aC segja mér.
Eftir aC viC höfSum heilsast og talaC um hitt og
þetta, mælti hann:
“Eg hugsa aS ySur þyki vænt um aS heyra það.
Mrs. Neville, aC eg hefi loksins getaS leigt River
House.”
“Og er þetta Já ákjósanlegur leigjandi?” spurSi
“Úr því verCiS þér aC skera sjálf,” svaraCi hann
meC varkárni. “Eg vil ekkert um þaC segja. Eg
skal skýra yCur frá málavöxtum, og svo verðiC þér
aC ráSa hvaS gera á.”
Eg kiukaSi kolli og Mr, Payne sagði;
“Eg var staddur inn í skrifstofu minni, þegar
einn skrifstofuþjónn kom inn og sagCi mér, aS kona
væri komin, sem vildi fá aS tala viS mig. Eg baS
hann aC fylgja henni inn og rétt á eftir kom hann
inn meS konu nokkra dökkhærða og virðulega aS
sjá. AC öllum jafnaSi er eg býsna snjall í aS geta
mér rétt til, en samt var mér ekki hægt aS sjá strax,
hvort hún mundi vilja fá húsiC leigt handa sjálfrú
sér, eCa hvort hún væri herbergisþerna eCa stallsystir
beldri konu. Hún kom vel fyrir sig orði og sýndist
hafa gott vit á fjármálum.
"Eg hefi heyrt, aS þér hafiC River House til
leigu,” mælti hún. “Mig langar til aC, vita hvaS
leigan er há, og hverjum skilmálum hún er bundin.”
"Eg sagCi henni í fám orðum hvernig í öllu lægi,
en ef til vill hefir mér skjátlast í einu. Henni virtist
svo umhugaC um aC leigja sér húsið, aC eg krafðist
tuttugu punda um fram þaC, sem venja var ,þ!ví aS
mér d&tt í hug, aS hún væri ein af þeim, sem lengi
mundi þjarka um leiguskilmálana, en mér til mikillar
undrunar fáraCist hún ekkert um verCiC.”
‘ YSur er sýnt um fjármál,*’ svaraSi eg, “en þaS
er ekki rétt aC krefjast meiri leigu eftir húsiS, en
vert er. Þér verCiC aS sjá um, aC hún greiSi ekki
meira en eg var búin aC ákveSa.’ Mr. Payne kinkaSi’
kolli til samþykkis.
“Eg er viss um, aC Mrs. Neville fær góða leigu-
liSa,” sagCi konan viC mig, mælti Mr. Payne. Síðan
félok eg aS vita nafn hennar. Hún hét Mrs. Jane
Lewis. “HúsmóSir mín hefir veriS aC leita sér aS
herbergjum svo vikum skiftir,’ ’mælti hún ennfrem-
ur. “Hún vill fá lítiS hús á nægilega afskektum
staS. “Þegar hún sá auglýsinguna frá ySur, datt
henni í hug aS þar væri hús, sem henni mundi falla
vel í geS. Er ekki húsiS langt frá alfaravegi cg af-
skckt ?”
“Jú,” svaraði eg. “ÞaC hefir altaf gengiS illa
að le;gja þaC þess vegna.” Þegar ihún heyrði þaS,
var eins og hún yrSi enn ákafari aS ná í þaS.
“Eg er viss um aC þetta er einmitt hús, sem hús-
móCir mín æskir eftir. Þar heyrist vist enginn há-
vaSi, annar en árniðurinn, fuglasöngurinn og þytur-
inn ískóginum?”
“Nei, aS öSru leyti er þar skjólgott og rótt,”
svaraSi eg.
“Þar er víst er,ga barnshlátra aC heyra, ekkert
mannahjal, engan skarkala af umferS vagna eða af
fótataki gangandi manna?”
“Nei, ekkert þesskyns er aC óttast, húsiC er svo
langt frá allri umferC, og þegar skógurinn er full-
laufgaður hylst húsiC í grænu laufskrúSinu.”
“HúsmóSur minni mim geðjast vel aS svona
húsi,” svaraCi hún.
“Mé'r kom þá til hugar hversvegna þér hafiS
einkanlega viljaC leigja húsið, Mrs. Neville, svo aC
eg sagSi vis hana;
“Nú verS eg aS geta þess, Mrs. Lewis ,aC River
House á Mrs, Neville á Neville’s Cross. ÞaS hefir
langa hriS veriS aCsetur ekkju, og Mrs. Neville
leigir þaS i því skyni, aS hún geti komist í kunnings-
skap viC leigjanda og haft skemtun af þeirri konu,
sem kynni aS vilja leigja þaC. Hér er fáment og ó-
gestkvæmt, svo aS, Mrs. Neville mundi verða því
injög fegin, ef kunningsskapur gæti tekist meC henni
og rúsmóSur yðar ”
Mrs. Lewis varS hálf vandræCaleg.
“ÞaS er þá á yCitr aS heyra að kcnan, sem á
River House, búist við þvi, aS geta gert’ sér svo dælt
viC leiguliCa sinn í River House, aS hún geti farið
þangaC hvenær sem hún vill ?”
“Já,” svaraCi eg. “Sú er ástæða þess, aC húsiS
hefir veriC auglýst til leigu. Hún kynnist hér svo fá-
um, og hefCi ánægju af aS hitta gott fólk viS og viC
l:ér í nágrcnninu.”
“Ef svo er,” svaraði Mrs. I.ewis, “þá verCur ekk-
ert úr því að eg leigi húsiS; húsmóCir min gengnr ekki
aS slíikum skilmálum. Hún vill ekki annaS en aS
vera ein út af fyrir sig. Um annaB er ekki aS tala.“
“Þér getiC fariC nærri um hversu þetta kom mér
á óvart,” mælti Mr. Payne enn fremur. “Eg leyfSi
mér samt aC láta þess viC getiS, aS Mrs. Neville væri
mentuS kona og einkar vínsæl af öllumim, sem kynt-
ust henni; en Mrs. Iæwis greip fram í fyrir mér óg
mælti:
“Það gerir engan mun, en finniC Mrs. Neville
og segiC henni hvernig á stenchir. SegiC henni aS
húsmóCir mtn, Miss Vane, sé aS leita sér aS húsnæSi
á afskektum staC, þar sem hún geti búiC í ró og friSi.
AC hún vilji enga gesti. og sæki heldur enga heim.
Ef Mrs. Neville vill leigja henni húsiC meS þessum
skilmálum, þá skal hún fá leiguna greidcja skilvts-
lega, húsinu 1 aldiB vel við, og aS húrt hafi engin ó-
Jiægindi af leiguliCa sinum.”
“Þetta er býsna undarlegt,’ ’svaraði eg, “en eg
vona aC húsmóSir yðar geti sýnt góC meCmæli ,Mrs.
Lewis ?”
Hún hleypti brúnum og var auðséS aS hún bál-
reiddist.
“MeCmæli!’ ’endurtók hún. “Nei, eg held nú
síður. Eg er búin aS margtaka þaS fram viC
yður, aC húsmóBir mín vill alls enga samblendni
hafa viC annaC fólk. Hún vill vera út af fyrir sig,
Hún vill jafnvel ekki taka á móti bréfi frá nbkkr-
um. Ef húni færi aS sýna yCur meBmæli þá mundi
svo fara, aS dvalarstaður hennar nú yrSi mönnum
kunnur.—AH þetta skuluS þér segja Mrs. Neville, og
látið mig vita hvaC hún segir. HúsmóCir mín er
ekki sjúk, en hún vill alls ekki heimsókn nokkurs
manns; á morgun kem eg aC heyra hvaS Mrs. Nev-
ille hefir sagt um þetta.”
“Og nú verCiB þér aS ráCa eitthvaC af, frú nún
góC,” sagCi Mr. Payne. “Eg þykist vita, aS þessi
Miss Vane sé forrík, og aS hún hirCi. ekkert um,
hvaC húín gefur fyrir hlutina, ef hún aS eins getur
fengiS þá eins og hún vill hafa þá.”
Hér var ekki gott viCgerCar fyrir mig.
“GetiS þér nokkuC getiS yCur til um hvemig á
þessum skilmálum stendur, Mr .Payne?”
“Orsakirnar geta veriC fleiri enl ein,”svaraCi
hann. “ÞaC er ekki ósennilegt, aS Miss Vane sé
öldruC kona, sem hafi óbeit á öllum samgöngum viS
annaS fólk; þaS getur og veríS, aC hún sé farlama
sjúklingur, sem ekki vilji sjá neinn ókunnugan, eCa
aS hún sé ekki meC öllum mjalla ,eBa þetta sé fyrir-
tekt, eCa aS hún hafi orSiS fyrir einhverjum þung-
um harmi, svo þungbærum, aB hún vilji héCan af
lifa fráskilin ölhi öSru fólki.”
‘•ViC skulum láta hana hafa húsiS,” sVaraCi eg.
“SegiC henni, aS eg skuli sjá um aS óskir hettnar
séu teknar til greina, og aS hún þurfi ekki aC óttast
átroCning af neinum.”
ÞaC urCu margir til aS furSa sig á því, hvers
vegna River House skyldi nokkurn tíma hafa veriS
bygt. ÞaS stóC svo langt inn í skógi, aC jafnvel
enginn IklukknaihljónHiT náði þangaC. Ekkert lijivs
var þar nálægt, og aldrei kom nokkur maCur þangað.
I annálum Neville ættarinnar, var frá því sagt aS
þetta hús hefði veriS bygt handa konu nokkurri af
þeirri ætt, eftir aS hún hafSi mist mann sinn skyndi-.
iega. Hún hafSi og svariS jæss dýran eiS, aS hún
skyldi aldrei *já andlit nokkurs karlmanns eftir þaS,
en um það er ekkert sagt í sögunni, hvort hún stóS
viS orC sín eSa ekki.
Þannig atvikaðist þaC, aS eg fékk loksins leigj-
anda, og sá leiguliCi fór aC öllu leyti aS dæmi kon-
unnar, sem getiS var um i annálum Neville ættar-
innar, þeirrar, er húsiS hafði látiS gera, og aldrei
vildi karlmann líta eftir það. Eg fékk ekki heldur
að finna hana aC máli. Samt sem áCur varC eg aC
játa þíaS, aC eins og konum er títt, yar mór, mikil
forvitni á, aS fá aS sjá hana. Mig langaði svo ó
segjanlega mikiS til aS vita hvernig hún væri’ í sjón
þessi einkennilega dula kona. Eg ásetti mér aS
verCa þess vísari hvenær sem færi gæfist.
Eg lagSi svo fyrir, aS Mrs- Lewis skvldi 'mna
mig í skrifstofu Mr. Payne. Mér virtist hún niundi
vera skynsöm kona og eigi óálitleg, en þaS gat eg
ekki á henni séS hvaða stöSu hún mundi gegna. Hún
kom vel fyrir sig orSi, virtist hafa hlotiS dágott upp-
eldi og var h'spurslaus og blátt áframi nema þegar
taliS barst að húsmóSúr hennar. Um hagi hennar
vildi hún sem allra minnst tala. “Eg skal fara heim
meS sérhvert þaS skjal til Miss Vane,” sagði hún,
“sem þarf að skrifa undir.”
Hún sýndi mér mestu kurteisi, en hélt þó fast
við skilmála þá, sem hún hafði sett, og leit einkenni-
lega til mín stórum en skærum augum.
“Eg ætla aC biðja yBur aS misvirða þaC ekki,
Mrs. Neville, en eg ætla aS leyfa mér aC taka þaS
fram aftur, að húsmóCir mín vill engar heimsoknir
af neinu fagi.” 1
“Jú, eg hefi iheyrt þaC. Er þaB ekki svo, aS hún
vilji enga gesti, hvemig sem á stencfur ”
“Jú, og hún vill jafnvel ekki aC sóknarprestur-
inn komi heim til sín.”
“Eg er viss um aS tekiB verSur tillit til þessara
óska hennar,” svaraCi eg; en enga hugimynd gat eg
gert mér um þaS, hvaS þessu mundi valda. ‘'Eg
vona, aS hiismóSir yðar sé ekkert veik,” sagði eg
svona blátt áfram.
“Nei; hún er ekkert veik,” svaraSi Mrs. LEw’s
meC hægS. “Eg verB samt aS biSja yClur fyrir-
gefa, þó aC eg leiSi hjá mé’r aS tala nokkuC frekara
um Miss Vane. Hún er því mjög mótfallin sjálf.
Um þaS er mér vel kunnugt.”
Fg duldist þess ekki, aS eg fékk þarna verð-
skufdaSa ofanígjöf. Sumir eru svo gerSir, aS þeim
rennur í skap, ef ]>eim er sagt svona hispurslaust ti:
syndanna, en mér geCjaSist enni betur aS konmyn
eftir en áCur. Hún sagSi mér, aS ef ekkert væri því
til fyrirstöSu mundi húsmóBir sin flvtja i húsiS
i r.æstu viku. ÁCur en við skildumst, sagði eg hcnri
að mér fyndist mikiC til um skyldurækt hennar og
unihyggjusemi fyrir Miss Vane, og kvaðst eg samt
m nast •til, aC hún þMrs. Lewis; mundi koma og
heimsækja ráCskonu mína í Neville’s Cioss ef henni
kynni einhvern tíma aS leiCast.
Hún þakkaSi mér fyrir þaS, en lét þess þó óget-
ið', hvort hún ætlaSi aC þiggja boBiC. Hún halði
mt S sér skjöl þau, sem þurfti, og kom aftur meC þau
eftir nokkra daga og var þá búiS að urudirskrifa þau.
Nafn þaC, sem undir hafCi veriC skrifaS, var:
“Hulda Vane.”
Eg er vön því, að lesa vandlega öll fjármála-
skjöl, og varð starsýnt á þetta nafn. “Hulda Vane”,
var býsna óalgengt nafn, og rithöndin sömuleiSis
mjög einkennileg. AnnaChvort hafði einhver görnul
manneskja skrifaS nafniS, eBa þá beygS mjög að
viljaþreki. F.n eg gat ekki skoriC úr því, hvort
heldur var.
Næstu vi-ku heyrði eg sagt. aS ókunni leiguliSinn
væri flutt í River House. Rawson sóknarprestur
vakti íyrstur máls á því.
“Mér þykir mjög vænt um, aS þér hafiB loksins
fengiC þangaS nágranna, Mrs. Neville,’ ’sagCi hann.
“Já,” svaraCi eg, “en cg er hrædd um aB lítill
félagsskapur verSi okkar 'á milli. Konan, sem húsiS
leigCi, og heitlr Miss Vane, vill enga samblendni
hafa viB annaB fólk.”
“ÞaS er skrítiC. Hvemig skyldi standa á þvi?”
“Um þaC er mér ókunnugt; eg veit aC eins, aC
hún vill þaC ekki.”
Ekki þaS. Hún hefir þó líklega ekki á móti
því, aB eg heimsæki sig?”
“Eg býst þó viS þvi,” svaraCi eg.
“En þó ætla eg nú samt aS heimsækja hana.
Sennilegt er, aC þetta sé tugaveikluS miðaldra kona.
sem óbeit hefir fengiC á allri léttúS lífsins. Eg þori
aC segja, aC hún hefir ekkert á móti því, aS taka á
móti mér. Hún hlýtur aC vita, aB þaC er skylda min
aS heimsækja alla þá. sem setjast aC í safnaSarum-
dæmi minu. Vitanlega getur hún ekki neitaC mér
um aS eiga tal viS sig.”
“ReyniC það, herra prestur,” svaraBi eg hlæjandi,
og mér var sem eg sæi svipinn á Mrs. Lewis þegar
prestinn bæri þar aS garCi. Eg sá þó brátt eftir því
sem eg hafðj sagt, og flýtti mér aS bæta þessu viS;
En eftir á aC hyggja, séra Rawsop, þá hafCi eg at-
veg gleymt því, aB eg lofaCi þessari konu aC sjá um
þaS, aS enginn gerCi henni nokkurt ónæCi í River
Kouse’.’
“Þ’ctta er mjög virCingarvert af ySur ,Mrs.
Neville, en satt aC segja getiC þér ekki ráBiS neinu
unt ferðir mínar þangaC. Þessi kona er nýkomin i
safnaCarumidæmi mitt, og því fleira sem þér segiS
mér áf henni, því meira sannfærist eg um aC þörf
sé á heimsókn minni þangaC. En þaC verCur aS
taka meC varúS á syndinni og sorginni.”
rtÞaC er sennilegast, aC ekk isé neinu slvku til

VEGGJA GIPS.
Vér leugjum «lt kapp á
aöbúatil hiötraustasta
or fínueiðasta GIPS.
ií p1 • »»
iimpire
Cements-veggja
Gips.
Viðar Gips.
Fullgerðar Gips o.fl
Einungis búið til hjá
Mamtoba Gypsum Co.Ltc/.
Wmnippg, Manitoba
SKRIFIÐ EFTIR RÆKLINGI VORUM- YÐ
— UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR
aC dreifa — líkast til ekki annað, eni aS kona þessi
geti ekki .gert sér aS góðu samblendni viS aðra
mennl. Ilún er liklega feimini og uppburðarlítil, í-
mynda eg mér.”
‘ Eg skal verSö. þess visari áður eni langt um
líCur,” svaraSi hann íbygginn.
Viku seinna fann eg prestinn aftur hjá Lady
Glendon, og sýndist mér ækki betur en aC hann fara
allur hjá sér þegar hann sá mig.
“KomuS þér til River House. séra Rawson?”
spurði eg.
Hann varS eldrauSur í framan, og svipurinn alt
annað en þreklegur, og sagCi:
“Eg kom þar, en leiguliða yðar sá eg ekki.”
“Fór eins og mig grunaSi,” langaSi mig til aS
segja, en eg slepti því samt, af því aC eg sá hvaS
Iiann tók þetta nærri sér.
“Eg býst viC, að yður hafi þó veriS tekiCkurteis-
lega, séra Rawson?” mælti eg.
“Já, þaS var ekki meir en svo. Eg fór, til
River House fyrir þrem dögum og spurCi hvort eg
gæti fengið aS tala við Miss \ ane. Eg varB alveg
hissa aC sjá alt skrautiC og Austurlanda dýrgripina,
sem þar voru saman komnir. Mér var fylgt inn í
lestrarstofuna, — herbergiS, sem snýr mót vestri, og
sést þaCanf ut a ana, eins og þér muniC. Eg get
naumast lýst þeim einkennilegu hugsunumi, sem flugu
mér í hug, meðan eg beiS þarna inni. ■ En ekki leiS
þó á löngu aS eg heyrði fótatak. Mér er ekki auð-
gert aC lýsa þvi, viC hverju eg helzt bjóst, en þaS
segi eg ySur satt, aC eg varS fyrir miklum vonbrigC-*
um þegar hurCin var opnuB og inn kom kona, þrek-
vaxinl, meS greindarleg augu og einkennilega skær,
svo aC mér fanst hún mundi geta lesiS huga minn
eins og bók; en koruan var annars blátt áfram og
áþekk þjví sem fólk er flest. Eg hneigCi mig og
nefndi nafn Miss Vane. “Eg er ekki Miss Vane,”
svaraCi hún, ‘eg er þjónustustúlka heninar.’
“Eg er kominn til þess aS hitta Miss Vane aS
máli,” sagCi eg.
“ÞaS getur ekki orCiB, herra minn,” svaraði
hún. “Miss Vane á aldrei tal viC nokkurn gest.”
“En eg er ekki kominn \ sömu erindagerSiim
eins og gestir aS öllum jafnaCi,” mælti eg, “en eg
kem hinjgaC af því aS eg er sóknarprestur héma.
GeriC svo vel og fariC aftur inn til Miss Vane og
segiS henni þetta. Eg kem hingaC i prestserindum,
og vil þess vegna finna hana.”
“Já, eg skal fara inn aftur,” svaraSi hún hik-
andi, “en eg get fullvissaS yCur um, aC þaS er öld-
ungis árangurslaust.”
Eg horfCi á hana alvarlega og hún flýtti sér
burtu. Innan stundar lcom hún aftur enn snúBugri
og ósveigjanlegri en áCur.
“Miss Vane biCur mig aS segja yBur, aC manna
helzt mundi hún hafa átt tal viS yCur, en þó getur
hún ekki gert neina breytingu á þessu. Henni þykir
þaC mjög leiCinlegt aC þér sikylduC vera aS ómaka
yCur hingaC, og er armædd yfir þvi, aC umboSsmaCr
ur Mrs. Neville skyldi ekki hafa látiC ySur vi'ta, aC
hún vildi enga gesti hafa hingaC.”
“Eg fékk þvi ekki aS sjá þenna manfælna leigu-
liða ySar, Mrs. Neville, en eg lét þess viC gctiC, aS
ef Miss Vane vildi einhvem tima hitta mig aS máli,
þá væri eg ávalt reiBubúinn til aC tala viC hana, og
leiSbeina henni.”
“ÞáS var fallega gert af yCur, séra Rawson;
hún er mjög einkennileg kona.”
“Eg vona þaC, frú mín góB, aC hér sé alt eins
og þaB á aB vera, og aC þér sjáiC aldrei eftir því aC
þér leigCuC henni River House.”