Lögberg - 02.02.1911, Qupperneq 4

4-
LÖGBERG. FIMTUDAGINN
2. FEBRÚAR 1911.
LÖGBERG
Gefifl út hvern fimtudag af Ths Lög-
BKRG PrinTING & PlIBUSHING Co.
Corner William Ave. & Nena St.
WlNNIPKG, - - MaNITOBA.
STEF. BJÖRNSSON, Editor.
J. A. BLÖNDAL, Business Manager.
UTANÁSKRIPT:
Tlwlögberg Printing& Pttblishing C«.
P. O. Box 3084, Winnipcg, Man.
utanXskrift ritstjórans:
EDITOR LÖGBERG
P. O. Box 3084, Winnipeg, Manitoba.
TELEPHONE Garry 2136
Verð blaðsins: $2.00 um árið.
Viðskiftasamningarnir.
A fimtudaginn var voru geröir
heyrinkunnir bæöi í Ottawa og
WasJfington samningarnir, sem
ráöherrar vorir og Bandaríkjanna
hafa veriö að smíða suður í
Washington s'rSastliðnar vikur.
Samningar þessir verða uppkast
til laga, er bæði verða lagðir fyrir
satnbandsþingið í Ottawa og þing
Bandamanna í Wasfhington, og
verða að hljóta samþykki beggja
þinganna, til þess að verða að
logurn.
Það hefir löngum verið áihuga-
mál Canadabúa, að komast að hag-
kvæmum samningum um viðskifti
við nágranna þjóðina sunnan við
landamærin. Má svo heita, að
um það hafi báðir stjórnmála-
flokkar hér í landi veri’ð sam-
þykkir lengst af, og ætti nú sizt
við að gera þetta að sundrungar-
efni. Samningar þeir, sem nú
hafa verið gerðir, eru að því leyti
ólikir öðrum viðskiftasamningum,
sem gerðir hafa verið milli land1-
anna, að jæir eru eins og vér gát-
um til í síðasta blaði, ekki bundn-
ir við neitt ákveðið árabil. Hvor
þjóðin um sig á 'heimild á, þó
viðskiftalög þessi verði samþykt, i
að nema þau úr gildi hvenær sem
henni sýnist. Aftur á móti getur |
ekki önnur þjfólðin samþykt sum
atriðin í uppkastinu, en slept öðr-
um. Fielding ráöherra tók það
skýrt fram, að hann gerði samn-
ings uppkastið heyrinkunnugt, að
það yrði að ná samþykki í heilu
lagi. Ef það tækist ekki, þá væri
alt uppkastið felt, og þá yrði að
fitja upp á nýjum samningum.
LítiII vafi virðist samt vera á
því, að uppkastið nái samþykki
sambandsþingsins hér 1 Canada.
Allur þorri manna, sem kynnir
sér uppkastið, mun fallast á, að
það er stórmikið umbóta atriði, og
Canada ómetanlegur Iiagur að það
nái samþykki og verði að lögum.
Tollur hefir verið lækkaður á
mörgum varningstegundum og
numinn alveg af ýmsum öðrum
svo sem öllum afurðum bænda-
býla, þar á meðal korntegundum.
Þarf eigi að efa, að bændur taki 1
því feginshendi eins og skylt er.
Tollur á akuryrkjuverkfæruitn
og vélttm hefir verið færður niður
í 15 prct. Þykir sumum það helzt
til lítið. Spor er það í áttina samt
og sennilegur fyrirboði þess, að sá
tollur verði afnuminn tneð öllu, og
væri það rétt og skylt og mjög
mikilsvert, að akuryrkjubændur
fengjtt framgengt óskum sínum
í þeim efnum.
Þetta mttnu bændur tdja aðal-
ókostinn á uppkastinu. Það má
og líka heita eini ókosturinn.
En kostirnir eru margir og
miklir. Fyrst og fremst er á það
að líta, að Bandaríkjastjórn Itefir
fallist á að færa miklu meir niður
tolla á Canadavörum, heldur en
niðurfærslan á tollinum hér megin
landamæranna nemur. iÞað var
að visu ekki nema eðlilegt, en gott
að það fékst samt.
Hér á eftir eru nokkur sýnis-
horn þess. Tollur á hveiti i Can-
ada hefir verið 12 prct., en
hefir Canadabúa fýst að fá slíkt
viðskiftasamband og er bágt að
gizka sem stendur á hve stórfeldur
hagur kann að þvi að verða á end-
anum. íbúum Vesturlandsins hef-
ir og verið það mikiö óhagræði og
óánægjuefni, hve verð á ávöxtum
ýmiskonar hefir verið hátt; er það
að miklu leyti að kenna þeim háa
tolli, sem verið hefir á innfluttum
ávöxtum. Nú hafa ávextir verið
settir á ‘frílistann’, og ættu því að
lækka drjúgum í verði. Sömuleið-
is verður tollur numinn af græn-
meti og garða ávöxtum. Það
kemur sér vel að vísu, því að tölu-
vert hefir verið flutt inn af þeim
matvælum þrátt fyrir það, þó að
mjög góður sé jarðvegurinn
hér til að rækta þau.
Þess munu ýrnsir hafa vænst,
að kol yrðu tollfrí, en svo varð
ekki. Lækkaður hefir samt toll-
tollurinn verið á þeim nokkuð.
Liberalar hafa ávalt barist fyrir
tolllækkun, og hefir núverandi
satnbandsstjórn sýnt það á ný 1
verkinu, að henni er tolllækkun á-
hugamál, með því að ná samn-
ingum um uppkast það til samn-
ingslaga, utn viðskifti milli Can-
ada og Bandartkja, sem hér er um
að ræða. Og mikið hefir unnist í
tolllækkunaráttina, ef uppkastið
verður samþykt, en á því er ugóð-
ar horfur. Ef það verður að lög-
um, þá léttist tollbyrði Canada-
þjóðarinnar um nokkuð á þriðju
miljón dollara árlega.
Það ætti öllum hugsandi borg-
urum þessa lantls að vera fagnað-
arefni. Það er fornt og satt orð-
tak að þess verði getið sem gert
er. Væri því ekki nema eðlilegt
og sjálfsagt að vænta þess, að
menn mintust þess, að það er nú-
verandi sambandsstjórn, Laurier-
stjórnin, sem gengist hefir fyrir
þessari mikilvægTt og stórfengilegu
uinbót í viðskiftum og sýnt það
enn á ný, svart á hvitu, að hún
berst fyrir tolllækkun og er fær
um að koma henni á landi og lýð
til ómetnlegs gagns.
Fiskiveiðamál.
Bandaríkjum 25 prct. Nú á hveiti
að verða tollfrítt. Byggf á líka að
verða tollfrítt. Tollur á því í
Canada var 15 cent á tunnu, en
Bandaríkjatollurinn 30 cent. Kart-
öflur verða nú tollfríar. Tollur á
þeim í Canada var 20 cent, en í
Bandaríkjum 25C. Hafrar eiga
og að verða tollfríir. Þar heftr
Canadatollurinn verið færður nið-
ur um 10 cent og BandarikjatoH-
urinn um 15 oent á busheli.
Þá er að minnast á tollafnám iá
korntegundum. Það hlýtur að
verða Candaabúum ómetanlegur
hagpir, sérstaklega bændunum þar
sem kornyrkja er að verða Íang-
mikilvægasta atvinnugreinin. Enn
fremur er það ekkert smáræðis-
hagræði Canadabúum að eiga nú
kost á tollfríum viðskiftum við 90
miljóuir manna, rétt fyrir sunnan
sig, um allskyns afurðir bænda-
býla, svo sem smjör, egg, fisk, ali-
fugla, ost o. s. frv.. Um mörg ár
I
Með ofanritaðri fyrirsögn birt-
ist grein í Gimlungi 18. þ.m., og
er tilganugur þeirrar greinar auð-
sjáanlega sá, að reyna að gera
framkomu mína tortryggilega í
sambandi við ferð mina til Ottawa
síðastliðið vor. En sárast af öllu
þykir höf. það, að eg hafi átt að
neita því, að hr. G. H. Bradbury
hafi verið vottað þakklæti á
fiskimannafundinum, sem haldinn
var á Ginili síðastliðið vor, fyrir
frammistöðu hans í málum fiski-
manna.
Sannleikurinn er þetta: að
kunningi minn í Selkirk spurði
mig að, hvort það væri satt, sem
stæði í Gimlungi, að eg liafi stutt
tillögu J. P. S., um að votta hr.
Bradbury þakklæti fyrir fram-
komu sína í fiskiveiðamálinu.
Eg svaraði, að áminst tillaga
Iiefði ekki komið fyrir fundinn
meöan eg var þar. Og því væri
það ósönn staðhæfing, að eg hefði
stutt uppástunguna eins og stóð í
Gimlungi.
A þessum fundi, sein var boð&ð-
ur til að ræða fiskiveiða reglugerð
ina, sem gefin var út 1 Ottawa 18.
Apríl 1910, mótmælti eg eftirfylgj
andi atriðoim, eins og sjá má í
grein, sem var { bíaðinu “Tele-
gram’’ 24. Maí, og hljóðar þannig:
“Hann (Jóhannes Sigurðssonj
sagðist samt vilja mótmæla þeirri
grein, er takmarkaði birtingsveið-
ina, því a1® hann áliti, að veiðitím-
inn væri of stuttur, og fyndist sér
liann ætti að vera frá 1. Des. til
15. Febr., og yfir þann tíma ætti
að leyfa að brúka net með 3^
möskvastærð í birtings veiðistöð-
um. Hann áleit einnig, að önnur
grein kæmi hart niöur, einkum á
þeim af bygðarmönnum, er hefðu
tekið upp ís fyrir haustveiðina, og
það væri sú grein er af tæki haust-
veiðina þetta ár. Hann hélt því
fram, að bygðarmenn ættu að fá
sömu hlunnindi i þessu tilliti, eins
og stóru fiskifélögin fengju við-
vtkjandi hvítfisksveiðinni, nfl.
eins árs fyrirvara. Hann áleit,
að bygðarmenn ættu að fiá að fiska
þetta haust svo þeir gætu notað
upp ísinn sinn, og net, er þeir
hefðu þegar keypt. Ef þetta væri
ekki leyft, mundi það hafa í för
meö sér tilfinnanlegan skaða fyrir
margt fátækt fólk.”
Mitt álit er það sama enn, að
fiskimenn, sem búa hér við vatnið,
ættu að vera teknir til greina, ekki
síöur en fiskifélögin.
í áður áminstri grein í Gimlungi
18. þ.m., er eftirfylgjandi staðhæf
ing tekin úr blaöinu “Telegram”.
Mr. Sigurðsson var ekki út-
nefndur til þess aö fara til Ottawa
til jæss að mótmæla hinum nýju
fiskilögum.”
Til skýringar þessu máli birti
eg hér fundar ákvörðun frá sveit-
arráðinu í Bifröst:
“Tillaga frá Oddi G. Akranes,
studd af Tr. Ingjaldssyni,
1. Að vegna þess, að með stjóm
arráðsskipun gerðri í Ottawa 18.
Apríl 1910, vom vissar breytingar
gerðar á reglugerð þeirri er lýtur
að fiskiveiðum á Winnipegvatni,
þannig, að meö þeim er bannað að
veiða fisk til að selja hann
yfir September, Október og Nóv-
ember 1910;
2. Og vegna þess, að hinum
stóru fiskifélögum, er stunda veiöi
á Winnipegvatni, er leyft að veiða
fisk til verzlunar yfir veiðitimann
til 15. Ágúst 1910, finst oss, að
sömu hlunnindi ætti að veita þeim
sem búa nœðfram vatninu, að
veiða yfir hausttímann árið 1910.
3. Og vegna þess að þessir bú-
endur, er eiga frystihús við Win-
niiægvatn, hafa tekið upp ís, og
búið sig undir haustveiðina haust-
ið 1910, áður en hin nýja reglu-
gerð var gefin út.
4. Og vegna þess, að það mundi
valda mjög miklum örðugleikum
og fjármunalegu tjóni, að svifta
þessa menn tækifærinu til að
stunda haustveiðina árið 1910,
Þess vegna sé það ákvarðað, að
að þetta sveitarráð mætt á lögmæt
um fundi mæli með því, að með
tilliti til þess, sem að ofan er sagt,
sé hin ofannefnda stjórnarráðs-
skipun endurbætt þannig, að leyfi
megi veita búendum við Winni-
pegvatn, til að stunda haustveiði
árið iyio.”
Sveitarráðið sendi mér afrit af
ofanritaðri fundarályktifn og bað
mig að mæla með henni við ráð-
herra fiskiveiðamálanna í Ottawa,
og varð eg við þeirri bón.
Fyrir þessa framtakssemi sveit-
arstjórnarinnar í Bifröst fékst sú
Iagfæring, að menn fengu að
fiska í Winnipegvatni síðastliðið
haust.
Eg furða mig ekki á því, þótt
höf. greinarinnar í Gimlungi
myndi eftir sögu J. Hallgrímssonar
um legginn. Höf. er svo lengi bú-
inn að liggja i sorpinu, og engir
hafa fengist til að þrifa hann upp,
hvernig sem hann hefir beðið.
Heyrst hefir, að Campbell hafi
látið bólu í endann á honum, og
þingmaðurinn hafi viljað gera úr
honum þráðarlegg. En það hefir
orðið alt til einskis. Hann ligfgur
einlægt í sorpinu, því að fólkið sér
hann í sömu mynd og Bólu-
Hjálmar sá Mörð' þegar hann
kvað:
“Óþægur var í æsku hann,
Illráður þegar stálpast vann.”
J. Sigurðsson,
Gimli, 28. Jan. 1911.
hafa við herinn og aðrir, sem her-
máladeildirnar hafa í þjónustu
sinni. En því verður þó eklti
hrundið, að heilar hersveitir
manna lifa án þess aö framleiða
nokkurn iönað, og þjóðin verður
að leggja þeim alls á þessu ári
$355.9!5.140. Gegn þessum af-
skaplegu útgjöldum, kemur engin
Iramleiðsla í aðra hönd. Þetta
er ,,vátryggingarfé“ fyrir öryggi
þjóðarinnar, segja hermennirnir,
Og þeir miklast yfir því, að 4,800-
000 þýzkra hermanna geti gripið
til v®pna þegar í stað, ef þeim
ófrið bæri að höndum. Og ef
allir eru kvaddir til vopna, þá
hefir Þýzkaland 6,064,000 her-
manna á að akipa. Og þcir sem
herstefnunni fylgja, spyrja, hvort
það skifti þýzka ríkið nokkru þó
það sé í mikilli fjárhagslegri þröng
án þess að hugsa um einhver
skynsamleg úrræði til að losast úr
þeirri klípu.
En í augum þýzkrar alþýðu er
það alvarlegt tákn tímanna að
friðarheiinn, sem nam 401,659
árið 1871, hefir aukist svo á 40
árum, að hann telur nú 714,000
manns og það er enginn sýnileg-
ur útvegur til að stemma stigu
fyrir þeim vexti. Aukinn fólks-
fjöldi dregur ekki úr byrði bænd-
anna. Flotinn vex hröðum skref-
um eins og fólksfjöldinn, og
stækkun flotans hefir meir en hlut-
fallslegan kostnað í för með sér.
Hvar á þetta að enda? spyrja
menn. Þýzkaland hefir fyrir
löngu farið fram úr Frakklandi,
sem ekki getur kvatt jafnmarga
hermenn til vopna. En áköfustu
hernaðarfrömuðir Þýzkalands,
krefjast þess, að Iandherinn sé
aukinn svo, að hann sé einn fær
um að mæta hvaða tveim stór-
veldum, sem í móti þeim kunni
að snúast, alveg eins og breakir
vígamenn vilja að floti sinn sé þre
faldur eða fjórfaldur við herflota
annararíkja. Þeirsjá það ekki,
að nú þegar er svo komið, að
þessi feykilegu útgjöld eru tekin
Hernaðarok Þýzkalands
Útgjöld til hers og flota á Þýzka-
landi, eru ákveðin til fimm ára í
senn, en ekki til eins árs. Þess
vegna hefir nýskeð verið langt
fyrir Ríkisdaginn áætlun um her-
kostnað á árunum 1911—1915. I
því frumvarpi sést enginn vottur
þess, að minkuð verði á þessu
tímabili sú gjaldabyrði, sem þýzk-
ir bændur og alþýöa verða að
bera. Enginn hermaður hefir
heyrst tala að því, að draga úr
herkostnaöinum. Meira að segja
samxvæmt tillögum hermálaráð
gjafans vaxa útgjöldin um$2,207,
980 á þessu ári, í samanburði við
árið 1910, og að auki er bætt
$4,021,000 við flotaútgjöld, og
$332,222 ganga til eitirlauna, svo
að útgjöldin aukast als hér um bil
$6 500,000. Meira að segja
fram til ársins 1915 verður út
gjaldabyrðin árlega aukin um
$5,450,000, og þar að auki verð-
ur $20,600,000 jafnað á þessi
fimm ár til óvísra og bráðabirgða
útgjalda, eftir því sem Gedke
ofursti segir, en hann er nú helzti
hermálaritböfundur Þjóðverja.
Þessi auknu útgjöld ganga til
nýrra herflokka og aukinna flota-
deilda. Nú verða t. d 108 nýir
fallbyssu-flokkar, tvær nýar loft-
fara herdeildir og ein bifreiðar
herdeild, og til þess hafa 5,479
nýir menn verið teknir í herinn,
svoað í honum er nú 644,000
manns. En Gedke heldur því
fast fram, að með vaxandi fólks-
fjölda, aukist tala herskyldra
manna svo, að ekki verði færri en
714,000 menn í sjóliðinu, sem
teknir verða frá friðsamlegum
störfum. Svo stórfengilegar sem
þessai tölur eru, virðast þær
reiknaðar af mikilli nákvæmni,
og hefir þeim ekki verið hrundið
með rökum svo að vér vitum.
En auðvitaö eru þar meðtaldir
allir verkamenn, sem atvinnu
að sjúga blóð og merg úr þjóð-
unum. Og Gedke ofursti kemst
svo að orði: ,,Sú stjórn, sem
heldur fast fram þessari stefnu,
ætti að vera lokuð inni í geðveikra
hæli, því að stefna hennar yrði
vissulega til að kippa fótum und-
an þjóðfélagi voru, með því að
sjúga blóð og merg úr þjóðinni. “
Jafnvel þessi meðhaldsmaður mik-
ils vígbúnaðar, játar aö yfirstjórn
hers og flota á Þýzkalandi, hafi
hvorki skilning á, hve nauðsyn-
legt sé að gæta varfærni í fjármál-
um í þessu efni, né þekking á því,
að framför þjóðarinnar í félags-
málum, iðnaði og sparsemd sé
meira virði þegar til lengdar læt-
ur, heldur en sífeld aukning land-
hers og fiota.
Ef vér berum saman liðstyrk
Þýzkalands við félagsþjóðir þess
í þríríkja-sambandinu, þá sjáum
vér enn betur, hve byrði Þýzka-
lands er þung. Austurríki og
Ítalía hafa nú hvort um sig 379-
000 og 256,000 manns undir
vopnum. Til samans er her
þeirra beggja á friðartímum hér
um bil 644,000 manna undir
vopnum. En herkostnaður Aust-
urríkis og Ítalíu er nú ekki nema
io mörk á mann, eða $2.50, þar
$4,25 korna á hvert mannsbarn í
Þýzkalandi. Ef Austurríki og
Ítalía ætti að hafa hlutfallslega
jafn mikinn hérbúnaö eins og
Þýzkaland, yrði her þeirra beggja
855,000 manns' Þegar alt kem-
ur til als, þá er þetta hernaðarok
ekki annað en nýtísku þrældóm-
nr. Menn eru teknir frá heimil-
um sínum eitt, tvö eða þrjú ár,
af því að ríkið fullyrðir að þaö
þurfi einn góðan veðurdag á lífi
þeirra að halda að fórn fyrir met-
orðagirnd, ós'rir eða fljótfærnis
flónsku stjórnenda sinna. Alt
siðferði Evrópu-þjóðanna er sett
skör lægra, með því að draga í-
búana inn í víggirtar herbúöir,
eins og allir Jæknar og siðíræð-
ingarvita. En það er til menn,
svosem Roberts lávarðnr á Eng-
landi, sem fella vilja samskonar
fjötra á þjóð sína, og frá Wash-
ington fréttum vér, að nemendur
á hermanna skólanum sé líka
sannfærðir um, að vér verðum að
taka upp almenna herþjónustu.
nema vér eigum að verða undir-
okaðir af ,,siðleysiugjum“, sem í
mörgu standa oss þó framar.
Þess vegna er það sannarlega
hressandi að sjá mótmæli frá svo
mikilsmetnum rnanni, sem Gedke
ofursta, eða rainsta kosti á mönn-
am að skiljast þaö, að til eru önn-
ur takmörk en þau, að búast til
manndrápa. En hann er ekki
annað en uppgjafa herforingi; hið
forna, ólgandi hermenskublóð er
líklega farið að þynnast í æðum
hans. (Þýit.) 1
Bindindis útbreiðslu-
fundur
er haldinn var að tilhlutun stúk-
unnar Skuld 18. þ.m. í Goodtemp-
larahúsinu tókst vel.
Gunnl. Jóhanns9on, formaður
prógramsnefndar, stýrði fundL
Fyrst á prógraminu söng Miss
Efemia Ttiorvaldsson sóló. Að
því búnu flutti séra Rúnólfur
Marteinsson aðal ræðuna, og er
það ein allra bezta og efnismesta
bindindisræða, er eg minnist að
hafa heyrt/ Maðurinn kemur
mjög vel fram á ræðupalli; hann
er látlaus en einarður, sannfær-
andi og aðlaðandi alt í einu; hann
talar gott alþýðumál, svo að hver
maður getur skilið. Hann slær
ekki utn sig með ramflóknum
setninga skipunum eða óalgengum
orðum, eða neinu öðru málfræöis-
skrumi, sem ekki er nauðsynlegt.
Hann er laus við allan leikaraskap
og er það meira en sagt verður um
ýmsa aðra af okkar mentamönn-
um; hann segir ekki heldur það
sama upp aftur og aftur; hann er
líka sérstaklega vel fær um að tala
um þetta mál, því að hann hefir
kynt sér það vel, og er strangein-
lægur bindindismaður.
Að ræðunni var gerður góður
rómur og gáfu sig strax fram
menn og konur á fundinum, er
sögðust óska inngöngu í G. T.
stúkurnar á næstu fundum.
Þ!á söng Halldór Thorolfsson
sóló, og var því vel fagnað.
Næst talaði Skafti B. Brynjólfs-
son, og sagðist honum snildarlega
eins ág hans er vandl Það sefur
enginn rólega á næstu hálfmílu
meðan hann er að tala.
Næst söng Olafur Eggertsson
sóló, og lék efnið svo vel um leið
og hann söng, að allir dáðust aðL
Leikara bæfileikar hans komu þar
komu þar vel fram eins og fyr.
Næst las cand. Þ.Björnsson upp
nokkrar gamansögur og skrítlur.
Hann er góður fyrirlesari og fólki
hér nýtt að heyra til hans.
Að því búnu sleit forseti fund-
inum, og bað alla að syngja “Eld-
gamla ísafold”, undir stjórn org-
anista stúkunnar, Miss Signðar
Friðriksson.
Fundurinn var vel sóttur. Þó
hefðu fleiri komist þar fyrir.
Fundnrinn var í alla staði upp-
byggilegur sem útbreiðslufundur;
fræðandi fyrir þá, er þess leita, og
skemtilegur fyrir þá, er það eitt
er nóg. Sleppið því ekki tækifæri
þegar næsti útbreiðslufundur verð
ur haldinn. Því miður var enginn
hraðritari á fundinum til að taka
niður það sem ræðumenn sögðu,
en vel voru ræður þeirra þess virði
að koma á prent. Þó skal eg setja
hér ofurlítið ágrip af þeim eftir
minni.
Séra M. Marteinsson sagði með-
al annars þetta: “Hvar stöndum
vér? Þegar athugað er hvað vín-
sölumenn eru samtaka, hversu
þeim hefir tekist að ónýta beiðni
fólks í hverri sveitinni eftir aðra,
hér í Manitoba, um vínbanns-
atkvæðagreiðslu; þegar gáð er að
því, að hver einasta stjórn virðist
vera meira hlynt vínsölumönnum
en þeim, sem berjast fyrir bind-
indi; þegar litið er á hve örðugt
gEngur oft að láta G. T. stúkur
lifa, og að áhuginn hjá vorum
eigin mönnum er ekki þaö hálfa
við það, sem hann ætti að vera—,
þá er sannarlega ástæða. til að vér
hugleiðum hvar vér stöndum,
gáum að hvort vér erum á réttri
leið.
Ef hindindi og vínbann er ekki
rétta leiðin, til að berjast á móti
ofdrykkjunni, þá ætti að benda oss
á einhverja heppilegri leið.
Ekki er það sönnun gegn máli
voru, þó unt sé að benda á áhuga
hjá vínmönnum og áhugaskort hjá
bindindismönnum; það sannar ekk
ert annað en það, aö eigingirnin
er sterkasta aflið í mannfélagi
voru.
Vinmenn vinna að sínu mtáli af
því þar er jarðneskur hagnaður
þeirra.
Ef templarar á hinn bóginn
vinna ekki nógu vel að þvi, sem
þeir hafa skuldbundið sig til,
mætti sama umkvörtun koma fram
í sambandi við alt mannúðarstarf
í heiminum.
Ekki heldur förum vér bindind-
ismenn að hopa á hæl, þó vér sjá-
um sumt “fina” fólkið hafa mætur
á víninu; það mun síðar reka sig
á, að vínnautnin er ekki eins ‘fín’
NORTHERN CROWN BANK
AÐALSKRIFSTOFA f WINNIPEG
HöfaðstóH (leggihur) . . . $6,000,000
HöfoðstóH (greiddor) . . . $2,200,000
STJÓRNENDUR:
Formaflur ..... Sir D. H. McMillan, K. C. M. G.
Vara-formaður - Capt. Wm. Robinson
Jas, H. Ashdown H. T. Champion Frederick Nation
D. C- Cameron W. C. Leistikow Hon. R. P, Roblin
Aflalráðsraaflur: Robt. Campbell. Umsj.m. útibúa L. M. McCarthy.
Alskonar bankastörfum sint í öllum útibúum.—Lán veitt einstaklingum,
Firmum, borgar- og sveftar-félögum og félögum einstakra manna, með
hentugum skilmálum.—Sérstakurgaumur gehnn að sparisjóðs innlögum.
Útibú hvevetna um Canada.
T. E. THORSTEINSON, Ráösmaður.
Corner William Ave. Og Nena St. Winnipeg. Man.
T T ✓ , * kostaboð Lögbergs sem
nagnytlO auglýst eru á öðrum stað.
Tl»c ÐOMINMJN BANk
SELKIKK UtlUClt).
AUs krmar bankastdrf af hendi leyst.
Spttrisjóðsdeildin.
Tekið við ioHÍögnm, frá $i.oo að upphæt
og þar yfir Hæstu vextir borgaöir tvisvai
smnum é án. Viðsinftom bænda og ann
arra eveitamanna sérstakur gaamur geftm.
Bréfieg innteggog úttektir afgraiddar. Ósk
afl eftir brétavJOskéítnm.
Gsetddur höfoðstóU .. S 4,000,000
VarmsjáSr og óskiftwr gróði S 5,300,0«
AQar eigmr ..........$62,600,008
Inruaignar skírteiní iiettar ol cradits) s»ié
«ra »ra gseAsBleg ua aUno h»im.
J. GRISDALE,
bankastjóri.
CAflADSS
FlMESr
THEATRE
Canada’t Afost Boantifal and Costly PUyhoooo
m
5 Þriðjud., 31 Jan.
GertrudeEluott
(Mrs. Forbes-Robertson)
í laiknnm
“THE DAWN 0F A T0M0RR0W”
Verð
EVENINGS. $2.00 til 25c; MATINEEl
$1.50 il 25c.
Vikuna 6. Febr.
Matinees
Wed. & Sat.
Chicago’s Big Mnsical Reyne
“Miss Nobody
from Starland”
olive'vail
og 65 söngfólki og dansfólki
See Famous Dress Rehearsal Scene
Verð
EVENINGS. $1.50 til 25c; MATINEES
$1.00 til 25c.
Sætin tilbúin á Föstudag.
og það heldur í svipinn.
Aðrar leiðir en þá, sem oss
sýnist rétt ,hefir verið bent á.
1. Gautaborgar tilhögunina á
vínsölunni, það að hafa hana í
höndúm stjórnarinnar, hefir Suð-
ur Carolina ríkið reynt. áú til-
högun hefir ekki minkað ofdrykkj
una, en í sambandi við hana hafa
komið fram einhver hin gifurleg-
ustu fjárglæfra íbrögð, sem hafa
átt sér stað á þessu meginlandi.
2. Þjóðverjar hafa í fleiri aldir
verið að kenna fólki að drekka á
réttan hátt, en eru ekki ibúnir að
því enn.
3. Sumir segja: Þétta vinst alt
með þekkimgu, með því að öllum
sé kent að þekkja hin skaðlegu á-
hrif vinsins á mannlegan likama.
Ef svo væri, hvernig stendur þá
á því, að margir af læknum eru
ofdrykkjumenn? Og sannleikur-
inn er það einnig, að opinberir
vínsölustaðir eru hinir öflugustu
kennarar, sem hugsast geta, að
kenna mönnum að drekka; 90
menn af hverjum 100 breyta þvert
á móti betri vitund og þekkingu,
þegar tilhneigingin kemur í bága
við þekkinguna.
Nei, vér vinnum aldrei verulega
bug á ofdrykkjunni fyr en hverju
einasta vinsöluhúsi er sópað burt
úr landinu.
Fyrir hér um bil ári síðan sendi
blaðið “Free Press” hér í bænum
óháðan fréttaritara suður í Banda
ríki í vinbannssvæðin, til að rann-
saka ástandið þar. Hefir þó það
blað ekki sýnt, að aþð sé sérstak-
lega hlynt bindindi.
Vitnisburður fólksins á þeim
svæðum var þvínær algerlega
samhljóða, að vínbann væri til
góðs.
Áfram því með dug og dáð að
útrýma vínsölunni úr landinu”.
S. B. Brynjólfsosn sagði meðal! Það sem eftir er þessarar viku
annars: Að einhver versti ókostur Verður sýndur í Walker leikhúsi
vínsins væri sá, hvað það
BOBINSON 3J*
Hin mikla •
brunasala
stendur sem hæst í dag í
Robinsons búð. Þúsund-
ir manna faera sér það í nyt
verðið ákaflega
niðursett
Komið og skoðið
hið mikla úrval af
steindum búshlut-
um, GJAFVERÐ.
ROBINSON !L£
I M *u r> K. •

sa, nvað parv væn hinn faffri
seindrepandi; ef það dræpi mann
sem neytti þess til muna á segjun:
tveim árum, þá væri ástandið
mörgum sinnum betra. í fyrsta
lagi inundu þá flestir láta það vera
að neyta þess, og í öðru lagi hefðu
drykkjumennirnir þá minna tæki-
færi til að murka lífið úr allri
fjölskyldunni áður en þeir yltu
út af sjálfir. En þar sem vínið er
svona lengi að vinna verk sitt þá
eru úrslitin þessi, að þeim tekst
vanalega að drepa alla þá er þeir
áttu að \æita lifsuppeldi og forsjá,
úr allskonar allsleysi áður en þeir
hröklast út af sjálfir. Margt
fleira sagði hann átakanlegt.
Þér vitið líklega að lungnabólga
byrjar alt af með kvefi. En aldr-
ei hafið þér heyrt þess getið, að
kvef hafi snúist upp í lungnabólgu
ef Chamberlains hóstameðal (Cha-
mberlain’s Cough RemedyJ var
notað. Hvers vegna skyldi ekki
nota þaö, þegar það fæst fyrir lít-
ið Selt í öllum lifjabúðum.
Leikhúsin.
Walker leikhús hefir nú um
tíma hætt að sýna söngleika (vau-
devillej og í þess stað tekið upp
viðhafnarmikla sjónleika eins cg
á fyrstu árum sínum. Walker
ráðsmaöur hefir gert sér far um,
að útvega hina frægustu leikend-
ur hvaöanæfa.
og frægi sjónleikur,
“The Dawn of To-morrow” eftir
Mrs. Frances Hodgson Burnett.
Aðal leikandinn er Miss Gertrude
Elliott, fríð og víðfræg leiljkona.
Hið eiginlega nafn hennar er Mrs.
Forbes Robertson; hún er kona
hins fræga ensica leikara Forbes
Robertsons. Leikur þessi var
sýndur heil t ár í Lundúnum og
hefir farið sigrihrósandi um allar
stórborgir Bandaríkjanna.
Alla næstu viku verður Ieikur-
inn ‘Miss Nobody from Starland’
sýndur í Walker leikhúsi, matin-
ee á miðvikudag og laugardag.
Leikflokkurinn er stór og vel æfði-
ur, sýningar og leiktjöld hvort-
tveggja næsta fagurt .
Edward Terry heitir einn hinn
frægasti leikari Englands, sem nú
er að ferðast um Bandaríkin með
flokk sinn. Hann kemur hingað
13. Febr. og verður hér þá viku
alla og leikur þá marga sjónleika,
er síðar verður frá sagt
Venjulegustu orsakir til maga-
veiki eru sifeldar setur, lítil úti-
vist, tilbreytingarleysi í mataræöi,
stífla, lasburða lifur, áhyggjur og
hugarvil. Breytið til batnaðar og
reynið Chamberlains magaveiki og
lifrartöflur (Chamberlain’s Stom-
ach and Liver TabletsJ og yður
mun bráðlega batna. Seldar hjá
öllum lyfsölum.
I