Lögberg - 19.10.1911, Blaðsíða 6

6.
I.ÖGI’RRG, FIMTC'DAGJNN u,. OKTOBER 1911.
Lávarðarnir í norðrinu.
cftir
A. C. L A U T.
minn; hann hallaði sér upp aö tré og var það rétt af ;eina nótt í tjöldunum, og þó að eg leitaöi Stóra-
tilviljun að eg sá hann. Hann hélt víst að eg sæi sigj Djöíulsins í hverju tjaldi þá gat eg hvergi fundiö
j ekki, og svipurinn á honum var svo ósvífnislegur, hann. I>etta olli mér nokkurrar áhyggju. Alla nótt-
| gletttiislegur og illilegur, að eg þóttist strax vita. hver 'na la e8 vakandi, og tat að hugsa npp la'' td að
handsama þorparann.
Þegar eg vaknaði rétt i birtinguna brá mér i

! mundi hafa hjálpað Ivouis undan. Eg stökk því uípp
jyfir eldfnn og sló manninn lmefahögg eins fast ogj bn-n við aS sjá Utla-Karl og Svatra-Kufl, tvo ræö-
j eg gat beint á and.itið, áður en eg hafði gert mér það j ara minna iög6ll af stað inn t skóginn. Þeir sögðust
—---------------------------------------------------- ijóst, að Indíánar gjalda æfilangan fjandskap við j hafa lagt .þar snörur og væru að vita um þær. Eg
\ arðeldarnir vorn slokknaðir. Enginn hávaði; s]iiíri m<3tgerð. F.kki reyndi hann til að leggja mig var farjnn að fá ótrú á öllum Indíánum i seinni tið.
heyrðist til mannanna í skóginum; grá móða hafðij|mifj eins ng indíánar jafnaðarlegast eru vanir að M'g gntnaði að þessir tveir náungar væru að hugsaj
lagst yfir vötnin og í limi trjánna voru fuglarnir aðj ])e Kannig stendur á, heldur hopaði hann 11111 a,') stelast burtu; svt° ab ,e? ve,ui l,e,m eft»rfor.;
taka á sig værð. Eg ætlast ekki til að við verðum *n(lan inn j sk, ginn meö hvæsandi storkunarhlátrí. ViS fórum gegnum þykkan kjarrskog og burkna, sem
, . - x voru nærrt kollhæðar hatr. Solarbirtan var orðin
dæmdir eítir nuelikvarða menmngar þjoðanna. Þaðj sen, heyrt hefir slikan hlátur, gleymir honum;mjö„. (lauf þegar hún var komin , gegniim alt þetta
hafði verið venja frá elztu tímum skinnaverzlunar- ;:k]rei aftur> og a]<lrei hafa mér úr minni liðið þær laaifskrútS. Eg hefði auðveldleg'á getað vilst þar
félaganna að halda illmennum i skefjum með hnífum, ,,nlur]egu skrikjur. ■ eða verið gintur í gildru, þó að mér kænii það ekki i
og skammhyssum. Þegar við litum niður til að taka -• XjGsnari1 Naðra'” öskraöi eg og þaut á eftir llng fM en eg var svo sem mílu vegar frá ströndinni.
upp tómu flöskurnar, þá lá hann steinsofandi meö j ^ h tók sv„ hart viöbrag6 undan mer f:i,rnaöi :l fen f^arti-Kufl kom á
1 * u •' Ad.’xmXon itníf vrix hixína \ ^ér eftir i hæg'oum stmum; -Ixihir foru þeir svo hlioölega
hett brjo. 1 g • ' . . ‘ ‘ ’jirm i skóginn. að eg misti af honum. Þegar hann: nm burknana og skóginn, að hvergi brntu þeir sprek
ungi r(in>si þorpannn. sem la 1 <i 1 j stökk undan mét til hliöar, misti hann hyssuna sina C(Sa geröu nokkurn hávaöa, en eg tróð niöur kjarriö
gangast, að hvít kona hafði lent i þræ t om tja 11 1 I )g >k()tif) hljnp llr ]lenni. : og braut sprek og greinar, svo að Indíánarnir hefðu
Hann var ekki nema svo sem eitt skref fra| -• FTaHóhvað gengur á " hrópaði skinnakaup- sjálfsagt getað rakið slóð mína þarna mörgum vikum
síðar. Tvisvar sinnum sá eg I.itla-Karl snarast hvat-
. , , , ,,,.,, v-ilcga til hliðar og skyguast inn 1 skóginn til annarar
Ekkert — skot hljop ur bvssu 1 ogati. svaraði ” ■ , • , ,• .
J 1 ' , j handar. Emu Smm lagðist hann a kna og skygndist
eg. En nú brá mer heldur en ekki í brún við það. inn j ])Urknaskóginn Síðan gaf hann Svarta-Kufl
, . sein mér bar fyrir augu. Þegar eg fór að skoða merki me6 hendinni, lienti inn i kjarrið og hélt svo
>essa manns alsaklaus, atti hann e • 1, scm var se ,.,r„,ii,;mní vi6 birtuna af eldsglæðunnm, þá sá áfram án frekari skýringar. Fyrst í stað sá eg eng-
anum.
okkur.
Var það svo. að Norð-Vestmaöunnn og «g|maBurinn út , tjalddyrnar.
hikuðum okkur um 'hrið og litum á vixl á
manninn og hnífinn, cða var þetta að eins
draumur? Miriam leið þungar þjáningar i
sofandi;
vonduri
hömkim l
byssu
I e:
ur, að mæta hörðu af okkar hendi? Kkki hafði
dn.ttinn augsýnilegar gefið'Sísera í hendur óvma benni
hans, heklur en ]>enna mann; og Barak og Jael sigr-j (
uðu Sísera. Það er skýrt svo frá í hinni helgu bók,(
að kona Hebers hafi rekið nagla gegnum gagnaugu j
sofandi mannsins og ráðið honum bana á þann hátt.
Eg man eftir því, að raér fanst hér fyrrum eins og
ga, framdra út í óbygð-
I ndíánans
að hún var fagurlega búin silfri — og upphleypt i in mismíði á og fór að sjá eftir þvi að eg liefði verið
íiriks Hamiltons. Skugga- a» fara l>etta- % var 1 lja,m veSinn aö skiPa Indi”
skjaldmerki
legi neðarinn minn var enginn annar eu Stóri-Djöf-
helzt til inargra Wóðsúthellin
ánunum að snúa aftur til tjaldsins þegar I.itli-Karl
nam staðar i fjórða sinni starandi fram undan sér
með annan fótinn á lofti, eins og hann þyrði ekki að
stíga einu feti framar en hann var kominn. Nú
j heyrði eg líka dálítinn þyt og sá ofurlitla hræringj
1 eins og bugðast um burknaskóginn. Rétt i bili um
leið og viö námum staðar. hvarf hún, en hélt síðan
VECGJA CIPS.
GIÍSP ,,BOARD“ kemur
í stað „LATH,“ og er
eldtryjgt.
| THOS. H. JQHNSON og *
| HJÁLMAR A. BERGMAN, |
íslenzkir kigfræSimiar,
Skrifstofa:— Room Su McArthur
Buildinf;, Portage Avenue
ÁRitun: F. O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
1
I
&
,,Empire“ tegundirnar af ,,Wood-
fiber* og ,, Hardwall “ gipsi eru notaSar
í vönduð hús.
Eigum vér aö senda yður bæklinga
um húsagips?
Einungis búið til hjá!
Mamtcba Gypsum Co.Ltd,
W/rwippg. Mamtoba
SKRIFH> kftir BæKlingi vorum vð-
— UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUK —
| Dr. B. J BRANDSON
*
fOffice: Cor. Sherbrooke & VVilliam
THI.KfHOSI! r.ARRV
* Offick-Tímar : - 3 og 7 - S e. h.
1?
Mbimili. 620 McDkrmot Avr.
WJ
Á I i:ij:i>iiom: garrV :tlí 1
ft
$
t
*
r-
<Í« Winnipeg, Man. t-
5 Dr. O. BJORN&ON ;
•>
Office: Cor. Sherbrooke & WilJiam •
I. ■'KI.Kt'IIO.NKiUAKKY M.V«
• Office tímar: 2—3 og 7—íi e h jj
•> .
Hkimiii 806 VlCTOR STRKKT t
(e (q.
•) IV.IÆPHONKi GAKRV roa
'S'
® Winnipeií, Man. .*
;3 í (•»«Sí«íSíSíííS4SíS4i ««S • I
\ Dr. W. J. MacTAVISH k
marka jarðarinnar. A aðra hönd lá ströndin, hjúp-
Fáum klukktistundum síðaf var eg öniium kaf
itm væri evtið t ritningunni. handa okkur, sem lifð- j inn við að bera á bátana. Stó'ri-Djpfulltnn fór í ann- afram d undati okkur eins og höggormur teygði sig, ^
i þeAri meiiningarnicl. K„ ei»a„ l.efi «g átt .n bát, „g i min„ I* kom a„n«r r*Sari i han, staS.iþar ge,„n„„ kjarris. Utli-Kari brá.virifingrnram á “6 «"*£■ '”"s SupenomatmB, v.S-
aðsetur út t óbygðum, og þar komst eg að raun um. Það þótti mér vænt um.
>nn mikilmenni viðhafa ekkert hæverskuhjal öruggari. Forstoðumenn fararinnar
Okfice 724.J .Sargent Ave.
Telephone Aherbr. 940.
10-12 f. ra.
e. m.
e. m.
I
&
Office trmar
\
3-6
7-9
"Þú verðnr að haía betra taumhald á mönnum
linum drengtir minn.” sagði einn forst ðumannanna
VI.
kapituu.
fíeltiS úr ogötunum.
að sönn mikilmenm viðhata ekkert næverskunjaij uiugjí-ii. *“*■***•“•“• fun<lu að 1>V1
þegar þeir eru aö suúa viltum heiðirgjum frá villu! að of mikið vín hefði verið veitt iim kveldiö.
síns vegar.
Eg vissi að skinnakaupmaðtirinn og eg vorum
að hugsa sömu hugsunina, og vissum hvað hvorumjvið mig. “annars hera þeir þig ofurliði.”
um sig bjó í brjósti; við stóðum þarna uppi yfir ^
drukna manninuni, hræringarlausir og steinþegjandi.
"Jæja," hvíslaði eg í hálfum hljóðum.
‘■Jæja,-< endurtó'k liann og beygði sig til að taka
upp hnifinn. “Hann ætti það skilið. Hann talaði
í sama malandi rórrnnum eins og hann hafði viðhaft
inni í tjaldinu. "flann ætti það skilið,” nrælti hann
og beygði sig hikandi ofan að I-X>uis rneð httifinn.
FLg horfði á hreyfingar hans luegar og varkár-
legar og íyltist skelfingu. Mér fanst fyrst eins og
hræðslan svifti mig mæli. Mér fanst mér renna kalt
vatn milli skinns og hörunds, sakir glæps, sem vfir
vofði. Ofurlitill þytur fór um limið og við spruttum
báðir upp, eins og við værum manndráparar, og tók-
um að stara óttaslegnir út í myrkrið sem hvikli yfir
skóiginum. Það var þvi líkast, sem allur skixgurinn
væri fullur af bræðilegu hvísli og reiðilegum rann-
sóknaraugum.
"Hægan!' 'hvíslaði eg. "Þetta cr heimskulegtj
tiltæki, morðingjatiltæki. Hvað ætlaðirðu að gera?”.
Eg ætlaði rétt að fara að ná af honum hnifnum þeg-
ar fram úr grænum lundinum kont maður. sem hvesti
á okkur augun eins og grimt tígrisdýr.
"Huglausi bjálfinti þinn!” hrópaði Norð-Vest-
maðurinn og hóf handlegginn.
— Heimili 467 Toronto Street
WINNIPEG
tklephone Sherbr. 432.

Eggat sOfið betur og verið I munn sér. og við stúöum hræringarlausir þangað til| áf^ fe.ins úthaf’ hvorttveggja benti mér áj|
þessi skejnia lagði af stað á nv um leið og vindgola >i,d’sleiik flekklausnr <>g hedland, frelsisdyrðar o |
. . ' iMgoanna, sem nu var aö opnast fynr arar. Þv ivar
'Hvað sérðu. Utli-Karl ? Er villiköttur þarna?’' j ekkl að undra' K0 a« T*/ hitnað, um hjartarætur og;|
spurði eg; Indíáninn hristi höfuðið og sneri sé í átt-i e« §apteklnn af Þeirn unggæð.s ega fegmleik.
ina t.l rjóðnrsins þar sem snömrnar höfðu veríðisem 1 -anlla heinlinnni er nefndur eklmoður Amer---------------------------------------------
ki t íkumanna. rænblatt, grunt og oldulaust rlúronvatn- ___________________
‘, .... .. .. ... ið með þögulu maflíðandi bökkunum, •• irti t mérj
Hatin laut otan að cinni snorunni og mælti eitt- , . ,, ,, , ’ 1
sotin imyml þess rolega, ahættu'ausa hfs, sem eg
, . . , -v, , , „ y,„, „ihafði lifað eystra. En hvað mér fanst lit'u, gletnu
esr hevrt skmnakaupmenn viöha'a pa* orotak,.svo að . , . , ”
& • • og aleitnu oklurnar a þvi svara vel til gletmnnar,
irasgefninnar og mangaraháttarins eyst'.i. Tv.t gagr-j
livað á Indíánamáli. sem eg skildi ekki. Síðan hefi
menn viðhafa
1 eg itnynda mér, að |>að hafi verið eitthvert algengt,;'
>rðtak. sem annara þjoða metin læra fvr en onnurorð, , . . , , •„ „ > o • :
, , . , . „ .■ x i ■> ger hreytmg varð þegar komið var vestur a Supenor-
ekki er þo að finna í oröabokum. .
vatn. Þar var oldugangur eins og a utnafi; þar
hófust rísavaxnir klettar upp úr vatninu, köldu. |
dökku og hyldjúpu. Þétta benti alt á nýtt líf í
t þeirn tutign, ert
V'eiðin Iiafði verið tekin úr snörunum og þær ger
Mér liefir ávalt virst það töluvert auðveldara að; evbilag«ar.
greiða flækju á batidhnykli, sem ketlingar hafa verið “Villiköttur!” tautaði Indíáuinn >g sveiflað
að leika sér að. heldur en að greiða þá flóknu nönk, j daggarðinum sinum eins og til að liefna sín á ósýni
sem hin margþættu áhrif vefia um fætur vora á lífs-1 ý-'-uln, l,'ini'
leiðinni. Eg vil taka sjálfan mig til dæmis. Rúnmm anar{.arIn haWi hflnn slpl)t orRinn he5Yar Svarti-Kufl j ,°K den,ant*ve^nr' fni hlifSi. ukkur
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNífí.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
„ . .. , , , r' j fórum grunt með fram
"l'ntrinn vuhkottur her! \ ondir Indi-', , ,, .... .....
j hörðum, óþýðum og víðlendum nýjum heimi. Við
noröurlandinu, en á vinstri j

• hönd okkur stóðu fjöltnargar, k!ettóttar eyjarnar eins
mánuði áður en hér var komið hafði eg haft megna
Óbeit á allskyns flærð <>g undirferli, og óbifanlegt
v:> beljand’jí
brimgarðinum, sem brotnaði á þeim að suuuanvcrðii.; 4
j Við nálgtiðumst óðfluga aðalstöð félags okikar. Þeg- Tj
; ar bátafloti. sem var á suðurleið, tók að mæita okkur. ()
með fanga i járnum. þóttist eg vita. að viö voiaim
Sérfræöingdr í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
"Vondir rnenn?” spurði eg Litla-Karl og lænti á
fc
^ Dr. Raymond Brown, fr
r
*
326 Somerset Bldg. t
Talsími 726?
Cor. Dooald & Portage A ve. *
Heima kl. io—r og 3—6, ^
nögðóttur mangari. vatro o,ma„ ut uuu,u» ■*—-**|koinnir nærri mannabygðum.
Viö höfðum I hafa verif’ uærn eins dæmi jafnvel meðal lunna viltu!
ína, en hvað' lj!?‘iin!l ' yhahaSca- , San,t var r,cili.stöí Cana(la fangana um leið og okkar nienn heilsnðn Norg-j— -------
••tlhmanna landsms, deihstoð austursms og vesturs-, Vestmönnunnm) sem voru á leis tU Montreal. ^ J, II, CARSON,
“’Nei. fhohsjorf Ekki vóhdir uienn !” og Tndíán-1 Manufáctarer of
öxlum kankvislega. "Þetta eru enskir AKTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
ms. og engan fjandskap þtirfti menn að ö!1um jafn-
m n ypti
!”
\’arla hafði haun slept orðinu þegar
j hljóp 1 loft upp eins og særður héri. Ör kom fljúg-j
and-i rétt við eyrað á mér og skaust svo sem hárs-
traust á hreinskilni og ráðvendni. Nú var eg orðinn breidd frá enninu á Indíánanuni. Báðum mönnunum j
prettvís skinnakaupmaður og brögöóHnr ni»ncrari : varð orðfall af timlrun. Slíkai morðtilraunii mundu;
sem einskis sveifst í kauptim og sölum.
vélað I.ouis til að svikja bandamenn
mikiC Var að bvggja á frásögu bans? TTafði hann
skelt skuldinni á Stóra-Djöfulinn til þess. að komast aði lítið að óttast frá Indíánum, fyr en komið vár um
sjálfur úr klípunni? TTvar faldi Louis sig? Var: fmsund mílur nor«ur éöa vestur fyrir Sault. UtH- j skÍnnákaUpmenn.” ” HEIHC AFPUANCES.Trússes
Sioux-konau með fanga sína norður í landi, eða var ^ali ■etl,l‘si a<>' <haSa lni« al stah heini td 1-'aldsta'S Frösku vatanferðamennirnir voru vanir að j Phone 8425
bún á næstu grösum? Og var það þess vegna, aö• frins’,cn I,urltl eng£^upPjlvatnins?\líta svo á, að Englendingar og Hudsonsflóa félags-1 54 K,,,a St- WINMPEa
skuggalegi Irofjvóa-ræðarinn minn vaikti alla nóttina?: ^ að hafa mig á undan svo aft- hann væri tnilli
Við höfðum leikið á Louis, en hafði hann ekki leikið, lllin og væntanlegs óvinar okkar. Eg ]x>tist vita.
á okkur líka? Hafði eg heimild til þess að takajað þessi fjandmaöur okkar væri að skríða gegnum
til meðan við
vórutn að forða okkur.
“Líttu á Litli-Karl," mælti eg. "Við skulumj
reka þetta kvikindi úr fylgsninu,’ 'sagði cg. Um
rangt. í staðinn fyrir réttlæti og ranglæti margtvinn- kift vék eg Iner svo hvatlcga v», að Iitli gildi mað-:™ ““ þess”um'Rauðá'ridrötní
að saman, þá væri auðvelt að vera réttlátur. Ef veg- urinn hraut um koll. og datt rétt fyrir fæturna á {jm sólarlagsskeið komu’m við til Fort William.
] urinn, seni liggur að því takmarki, sem að er kept. níér. og eg kastaðist lengd mína lengra áfrain. og hlakti þar fáni á stdng yfir virkisveggjunum.
væri eins tæinn eins og hann er mjór, en ekki óglögg- f>a® fah bjargaði lífi minu. 1‘jaðurspjót kom “kr fáninn dreginn á hún til að heiðra kormii
ur, torfær og vandrataður. þá væri auðvelt að komast !>j<handi J- 111 °/fn h(lfuhih a nur 'V rakst lan»l innjokkar?’ ’spurði eg skrifara einn í flokknum.
,fm tn-iðttr -r-tl-,ft. sf.r ' v,v var e,r kominn 1 a mtrc ska,nt fra’ °e stoís l'a.r fast- Þegar eg komst “Nei, eg- beld síður.’ ’svaraði hann og hló. “Það
"Skjóttn ekki,” sagði eg, ‘það vekur alla i tjöld- , ... . . . a fætur skaut eg þrju eða fjögur skot tnn 1 hurkna-; kki verift aft ],eiftra bkkur undirtyllurnar! Það
umini" ' ut a ^a æflbraut’ sem m‘g hathl lenSst ,an^8 tt!' en -skóginn/ Við leituðum vandlega i öllu kjarrinu, enjcr lndiánunum vísbending um. að þeir fái ekki a»!
Þ '. að baö væri mikil lifsháski könnuðum vi8> bra SVO k>’nleKa vt8- a8 sku^a,e^ar vofnr- likt og; íunduni ekkert. nema hrotna burknastotigla eftir‘ skot verj,,a neitt ; dag.”
, . 1 , , . v, v.. hafnor.nir sjófarenda—ofdrvkkja, prettvísi oír &læp- U1U1- Eg kipti spjotinu ut ur trenú. Spjotiö var
allan skoginn jjarna í knng rncb longuiíi stonjfum. en . . , . skrcvtt iníirpr'>k< iiar nivnduni otr útskuríSi cn ckki ífat
11% flogruðu um si^lutoppa snekkju minnar, en a því: rc*u Illdr^ ■'11 . "^11 , l uiskuiui, ui gm,
i rv- * .v. . . . ce áttaö mic: á ncinum þeim merkjum. Ivoks tok eg'; . x , rx • * , . .
hafði eg enga von att. F,ngin leiðarstjama var eftir: * . . ® , „J. .v. . ‘ L nianuð hofðum vtð engan hvildardag att.
. , & 1 eftir þvi, að smelt hafði venð tnn 1 spjotskaftið að > ,. ,a , , .ö
að tara, enein ahrif til að benda manrti -i rétta hraut r . ... , . r.rtu strax buiun að gleyma dagatalinu?
a, ojiui oi ao IX.11UU manm a reua Draui, framan tmnu-thsuin, en þar 1 milli var sett smautn! „ ... , ■ „„ . , . . „ .
ekkert nema taumlaust frjálsræði til að verða að at-‘ ___u ........ ^ v u«ccir- d-i,iana; „toHnr I >Pur&1 * ltannn ll,ssa* Hvernig heldurðu að kom-
kvæðamanni. Þá lærðist mér það. er eg ætla að öll-
"Hægan!" kallaði eg í bænarrómi. “Líttu
og eg Tjenti á mannsandlitið i lundinum. sem nú hvarf
út,í myrkrið.
Við hlupum báðir inti i skctginn, tneð skamm-
bysstir i höndunum og ætluðum að láta þenua njósn-
ara tá makleg málagjöld. Við fundum sarnt engan,
en heyrðum að eins hávaða eins og maður væri að
flýja.
sagði eg, ‘það vekur alla í tjöld-
anns. cn eg purtti engra uppnvatmnga. avarti-ivuii Uta syo - afi Englendingaf og
þaut á undan ems og tætur toguðu. Lith-Karl g*tti;menn yæru ejtt og big sama< En mig furftaöi ^ áj
svarinu, er bar það með sér, að bæði félögin flyttuj
að ástæðulausu burt skinnakaupmetm hvors’ um sig. j
..... , . | Nú rifjuðust uj>p fyrir mér ummælin, sem eg heyrðiil
Stóra-Djöfulinn höndum og mundi félag mitt sam- kjorrin. ]»ví að við saum þau bærast til meðan við böfg ; (juebec.kinbbnnm um McDonell, yfirmannj
>ykkja slikar aðgerðir Ef rnaðuf hefði að eins við1 vo,unl ah 1018,1 ,"kknr' . ^ * Hudsonsflóafélagsins, er væri að reyna að bola Norð- |
það að fást. sem er augsvnilega annaðhvort rétt eða , “ittu a Lu 1 Ka’ • ‘e. , ? iVestmenn burtu, og sýndist mér nú sainit ökki betur,
s ,-..t-a h,Ha WiÞmrl, „F fvlcrcnmn ecr T ,m fen aö okkar menn reyndu að gjalda honum í sömu
A. S. Barda!
843 SHERBRCOKF ST
se>„r Hkkistur og annast
jm úi.'arir. Allur útbún-
a8ur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
Tal» « ax-i-jR- 2152
urðutn einskis varir.
"ViS sktilum hætta þessu og tlraga hann yfir á
sandeyrina, svo að Hudsonsflóa félagsmenn geti séð
hann þar |>egar þeír kotna þessa leiðina ’ >agði
Norð-Vestmaðurinn og átti við Louis.
“Já. við skulurn gera það, eða setja hann í járn
og hafa hatin í haldi.” sagði eg, því að eg hélt að
liægt vrði kannske að hafa eitthvað meira * upp úr
Loirs.
‘‘Er sunnudagur i <Iag?”
Kg imindi þá fyrst eftir því, að allan síðastliðinn
Veggja-almanok
eru mjög fallei-. En falleitri ern þan I
UMGJÖRÐ
Vér hdfum ódýrustu og bestu myndarammii
í bænum.
Winnipeg Picture Frame Factory
Vér saekjuin dií skiluin myndunum.
843 sherbr. Str
steinum, og voru þessir
um lærist cinhvern thna. að tiÞeru þeir hlutir, sem
svift geta hinn cftiræskta árangur sætleik sínum.
I 'ni fretta var eg að hugsa. þegar bátar okkar
klufu öldur Húron-vatns með miklum skriði og
I skinan<li
þannig settir, að þeir mynduðu einhverja fugla.
"Hvaða fuglar eru þetta, Litli-Karl? s]>urði eg.
Hann fór vandlega höndum umi myndirnar - og
sagði loks i lágum hljóðum "öm ! Örn!"
"Eru ]>að ernir?’ ’spurði eg aftur, hálfhissa á
ið verði fyrir þér eftir tíu ára dvöl hér vestra
Eort William stóð á
manna.
Þar
á næstn grösum hafði áður
franskur kaupstaður. Tuttugu feta hfí
tefnt var til Sault. Noyð-Vestmenn höfðu sérstaktj !,yi> hva<>' haun var æstur. "Og hvaða steinar erti
En þegar við komum aftur út úr skóginum var la« a !>v>. a?> tryggja verkamenn súia og gera þá s|rjl)etta " ,
sem hlyntasta. Ilættan jók enn meira á þessa holl- ’Agatar, monsjor.
ustu. Þrátt fyrir hina miklu samkepni og mótstöðu, Agatar! Agatar! Hvaða mynd rifjuöu agatarn- j kaupstaðinn.
em við var að eiga, var þvi líkast sem félagiö kæifii 1 r UPP ' huga mínum? Þeir rifjuðu upp mynd af
var að m nsta kosti aooferliyrnings-yardj. Þar voru
franski maðurinn horfinn.
"Hann var of drukkinn til að geta komist burtu
sjálfur. sagði eg felmtraður, því að nú þottist eg |)vi ti| vegari sem ókleift sýndist. Norðvestræna fé- vöktulegri Indiánakonu, með hvöss, illileg augu.
vita fyrir víst, að okkur hafði verið veitt eftirtekt. lagið var hálfu mannfærra en Hudsón.sflóa félagið, kiofna efrivör og agata-helti um sig miðja, og j>að
“Eg |>væ hendur mínar og tel þetta að engu leyti 1-11 !fanit seni áður hrauzt |>að inn í veiðilöml keppi- var saitia Indíánakonan, sem veitti okktir Louis La-
mér að kenna,” sagði skinnakaupmaðurinn þóttalega naiUar sins.’] sat l,a,^e'tt öllu. og kom á fót kaup-; PfaSfe nanastar Sfetur þegar við vorum að gera leit-
‘hver er kona
skotaugunum á þeim. Setti j>að styrjaldarblæ a
Varðhúsin höfðu
gerð til þess að veita mótstöðu áhlaupi af landi ofan, í
cn af virkinu að framanverðu mátti ráða manna
S. A. SIGURDSON mvers
j Tals. Sherbr, 2786 Tals.öarry
Siminlsoii & iliyers
BYCCIflCAIVlEfiN og Ft\STEICN/\SALAR
i Skrifstofa: Talsími M 4461 I
j 5IG Mclntyre Block Winnipeg I

sa.gði eg,
íðjum garðinum stóð aðalbyggingin svo að
mikið bar á. Voru þar herbergi stór og rúmgóð.
Þegar við komum inn i virkisgarðinn* sat einn heldri H8ur eitt
skinnakaupmaðurinn á fallbyssu 1 virkishliðinu. Sáj
hofðingi lét ekki svo Iitið að brosa fyr en hann sál
K>>mmr a tremsta niunn men at> tremja morð — en ratnaiein. en vio notoum tartn tra Lachtne til Roint anna, svaraot nann lagt, cn eg pottist sj4 pao a svtp cigendurna sjálfa koma Þá spratt hann upp fagn- ----------------
J á. sem bann glæp drýgja hljóta allir menn að forð- :i Ia Croix- eu efÞr viðstöðuna meðan á óveðrintt; öans. að hann liat'ði fengiö gmn um leyndarmál mitt. j aði þeim mjög auðmjúklega og fyDdi þeim inn með: W,nmncg E)ec,ric Eai,way Comoan>
ast. Siðtnenningargljáinn var sem óðast að mást af st<>f> ^fkk. Ier<5in emi þá greiðnra, Fleiri ræðarar ' Þá vissi eg hverjum þessar sendingar höfðu ver-l mikilli háreysti. Indíánar og kynblendingar, sem 3“
vont raðnir af Tndíana-kynflokkum J>eim. sern bjuggu ætlaöar, og hvaðan j>ær komu. Það var auðséð.jmeð .................
. , .. - 1 , itoðum a ollu svæðmu fni hiarta meeinlanc stns altiina 1 tjoldum Indiananna vrð gthð.
oe stikaði a undan mer mn 1 tjald sitt. Eg kom a .. , ,,. „ ‘ s
7. . , . v. , til undtrblrða Klettafjallanna, og fra landamærunum, Heyrðu. Lit i-Karl,
ettir og vai margt 1 hug. Sjalfsvtrðtng mm var særð ag sunnan ti] heimskautabaugsins. Eg hafði ímynd- Stóra-Djöfulsins?”
og eg hafði tnikið samvizkubit. Við böfðum veriðjað mér, að ómögulegt væri að komast fljótar áfrarn, “Það er <lóttir Arnarins, foringja Sioux-Indíán-
U, ,mnir á fremsta hlunn með að fremja morð — en i vatnaleið, en við höfðum farið frá Lachine til Point anna,’ svaraði hann lágt, en eg þóttist sji það á svip
SfStS I-lTakið lífið með ró!
ráða
ferðum um ána. East við virkisveggina stoðu búðir, j Húsmæður sem nota Hotpoint
vöruhús og ilíúðarhús skrifara og skinnakaupmannai raíurmagns-járn> þurfa ekki mik-
en i miðium o-arðinum stóð aðaihvrttn'myin cvn a* á sig a^ leggja. Bezta rafur-
sig aO leggja. Bezta rafur-
magns-járn á markaðinum. Fáib
Verð $6.50
GAS ST0VE DEPARTMENT
522
okkur. Þessi hugsun varð rikust i lmga minum, en ‘"T"‘ 01 i>juKKu ■» -»—< ».s ■»«“'«*** 1— —“**• . t.neo okkur höfðu verið, flyktust til kofanna þarna íj
T7 u rx- 1 a , ö,*. , • við Niptssangue. I ndir etns og etnn ræðaraflokkur- að her var við kænan þorpara að eiga. Ef morðtng- kring, et, skrifarar og skinnakaimmennirnir bustu inn
Eg hatði heyrt, a< bæðt þetr, sem,inn t()k aft þreytast var annar nýr settur í hans stað. mn hefði komið fram ætlun sinni, þá hefði refsingin I j rúmgóðan borðsal. sem var í íðalbyggingunni Eg
og beztir voru utriegumanna. rettlættu gerð<r Ararnar skullu í vatnið með örskotshraða og kjöl- lent á Tnflíánum mínum. 1 j&s s ■ s
þó að etns 1 bili.
•'erst
sínar með stundinni sem þær voru unnar á; en seinna farið var hvítfvssandi rák, eins og eftir hraðskreitt
mcir — ja. J>á gat verið öðru máli að gegna, en unn- sfuP' Örstuttar viðdvalir voru að eins hafðar meðan
e> k urðu ekki aftur tekin. v'i8vomni að fara -vfir al,an norðurh,uta Þessara;
miklu stoouvatna, sem nefnd et*li Storvótnin. Þarí
h.g heyrði skinnakaupmanninn hreyta úr sér ein- sem vatnsrýmið var nógu mikið gat bátaflotinn dreift
hverjum ónotum um leið og hann lagðist fyrir 1 úr sér, en enginn báturinn mátti verða svo langt aft-
tjaldi sínu, en eg staðnæmdist við varðeldinn. "sem ur úr, að hann gæti ekki sameinast aðalflotanum áður
ekki voru eftir af nema litlar glæður. og stóð þar en v,ð kæmum til Sault. Þegar þangað kom var hinn|
Success Business
Colleqe
VII. KAPITUU.
Lávarðarnir í norðrinu á ráðstefnu
Þegar komið var vestur fyrir Sault blöstu við var þvottafat úr tini og sápa
(| v<ir svo }>reyttur eftir ferðalagið. að eg gaf engan j
i, gauni að fréttum þeim, sem verið var að segja í for-i
j stofunni og á leiðinni inn. En eg man það að eftirj
>jað snæddur hafði verið kveldverður varð mér geng-i —
ið Tit í virkisgarðinn, til að skoða mig um, Rakst Haustkensla, mánudag 28. Ág. 'II.
eg þá á hlut nokkurn utan við dyr hermannaskýlis, er
heimamenn virkisins bjuggu í. Þann hlut hafði eg Bókhald, stærðfræð,. ensfea, rétt-
ekki séð fyr.ri frá því að eg fór frá Quebec. Það
hjá. Sjálfsagt hafa
DAGSKÓLI. KVÖLDSKÓLI.
Horni Portagto og Edmonton Strsctu
WINNIPEG, MAN.
ritun, skrift, hréfasferiftir, hrað-
ritun, vélritun
. , vui v,u vuu. uiioiiSii-s» v<*‘ wauiiuu du StoKKva i morgum KonungsriKjum r-vropu an pcss ao;harn.
arhrollur for um mig allan. Þegar eg leit upp sa eg. menn flyktust saman til skemtunar, en hver bátshöfn pess hefði sézt nokkur staður, seiddu að sér ferða- laga minna hróðugur í huga.
að hinum megin við eldinn stóð skuggalegi ræðarinn Var látin vera út af fyrir sig. Við vorum að eins mennina og virtust mundu flytja þá til yztu ejuli-
Komið, skrifið eða símið, Main
1664 eftir nánari upplýsingum.
G. E. WIGGINS, Principal