Lögberg - 21.12.1911, Side 4

12
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. DESEMBER 1911.
Ráðin bót á taugaveikinni
Dr.
Ritgjörð eftir
O. STEPHENSEN
(Framh. frá 9. bls.)
Læknar höföu raunar áður sann-
færst um að þeir, sem legið Iníðu
ínn svo gegnsósa af þeim efnum,
sem þær fbakteríurnarj byggju til
og gæfu frá sér, að þær sjálfar ekki
taugaveikinni, fengu hana ekci fram- lengur fengju haldist við eða þrif-
ar á æfinni; að minsta kosti er það ist í likamanum, líkt og maður í loft-
álitið viðurkent þeirra á meðal, því
þeir vita ekki til að þeir, sem tauga-
veikin hefir batnað, hafi nokkurn-
tíma fengið hana aftur. En alt um
það þótt svo væri, ætti það að vera
óumræðilegur hagnaður hverjum og
einum, að geta orðið öruggur fyrir
veikinni og þurfa ekki að gegnum-
ganga þjáningarnar og hættuna, sem
þeim er óumflýjanleg, er legst í
taugaveikinni.
Þegar Fraenkel fyrst reyndi að
lækna illkynjaða garnaveiki með því
að spýta sevði, er i voru dauðir
Eberths-gerlar, undir húðina á þeim
sem sjúkur var, hikuðu flestir lækn-
ar við að fylgja dæmi hans, þótt
aðferðin gæfist mæta vel, því þeim
óaði við hættunni, sem af því gæti
leitt fyrir sjúklinginn. En svo síð-
an að rannsóknir Sir Wright í Lon-
don og annara ágætustu vísinda-
manna á sama efni, hafa bægt á
braut tortryggninni og sannfært um,
að engin hætta stafi af þvi að nota
dauða taugaveikisgerla, hefir þessi
meðferð á garnaveiki aftur glæðst
meðal lækna.
Sir Wright, aðallega, og fleiri góð-
um vísindamönnum í bakteríufræði
er það að þakka, að nú hefir loks-
ins fundist ráð til að gera menn ó-
móttækílega fyrir taugaveiki með því
að bólusetja þá. Efninu, sem notað
er, og útbúið er á þann hátt er sið-
ar v.erður frá skýrt, er spýtt undir
húðina, vanalega á handleggjunum,
úr smádælu með nál á endanum, og
hefir gefist mætavel, bæði beint gegn
taugaveikinni sjálfri og eins til að
gera fólk ómóttækilegt gegn henni.
Einkar vel kemur það sér að vera
svo, fyrir þá sérílagi, er flytja þurfa væri
í þá átthaga, sem taugaveikin er
skæðust. Nú gera stórveldin það
að varnarskyldu að vera bólusettur
á móti taugaveikinni, svo þessi ó-
heillagestur hjá þeim í herbúðunum,
rotnunarsýkin, gerir nú jafnvel varla
vart við sig framar, né drepur nú
einsog áður jafnvel fleiri en létust á
vígrellinum.
Fimm til sex klukkutímum eftir að
bólusett hefir verið, fer að koma
fram lítilsháttar aumt útþot kring-
um stunguna, og aumast verður það
svo sem átján klukkustundum 'fró
bólusetningunni, og þá getur verið
kominn roði 6 til 8 þumlunga í þver-
mál út frá stungunni. Menn verða
minna lasnir en við kúabólu setning-
una, að eins lítilsháttar krankleiki
með deyfð, sem varir nokkra daga,
og ógleði getur verið samfara. En
ómóttækilegur, c: öruggur, er sá í
framtíðinni fyrir taugaveikinni, er
lætur bólusetja sig, því fyrir því er
fengin full vissa af rannsóknum,
sem gerðar hafa verið á herforingj-
um og óbreyttum liðsmönnum, er
svo þúsundum skiftir hafa fríviljug-
ir gefið sig fram með ýmsum þjóð-
um.
Bólusetningúi við hólusýkinni er
annars í því falin, að notuð er sótt-
kveikja kúabólunnar, sem er langt-
um vægari bólutegund en sú, er
lausu rúmi kafnar að lokum úr kola-
sýrum, sem hann andar frá sér, þeg-
ar han ner búinn að anda að sér öll
súrefni, sem í herberginu var fyr
ir. En Metchnikoff reyndi fyrstur
allra að sýna og sanna og gera skilj-
anlega vörn likamans sjálfs gegn
sóttkveikjunni. Hann sannfærðist
fyrstur allra um, að eiginlega væri
það sjálfur líkaminn með afli sínu,
sem héldi i raun og veru uppi allri
vörninni gegn þeim, og þá sannfær-
ing sína bygði hann á því atriði,,
hvernig ýmsar sellur í líkamanum
brugðust við sjúkdómunum meðan á
þeim stæði.
Aðrir vísindamenn höfðu að
sönnu veitt því eftirtekt, áður en
Metchnikoff bar fram átsellu-skoðun
sína, að hvítu blóðkornin á hring-
ferð sinni geta innibyrgt ýms fram-
andi efni blóðinu óviðkomandi og í
sannleika, að’blóðið væri mesti undra
vökvi. Virchow , þýzki sjúkdóms-
fræðingurinn, tók eftir því, að hvítu
blóðkornunum fjölgaði mjög í blóð-
eitran, og Panm, danskur lífeðlis-
fræðingur, gaf í skyn, að jafnvel
gæti vel verið, að hvítu blóðkornin
innibyrgðu bakteríurnar. En Metch-
nikoff sannaði fyrstur allra, að svo
En lang glæsilegust og frumlegust
er skoðun Ehrlichs efna og bakteríu-
fræðingsins þýzka. Hans rannsóknaj
stefna er ólík flestra annara og
stendur ein sér, en legst jafnvel
dýpra en nokkurs annars þeirra;
en hún er svo torveld að útskýra al-
þýðlega, að það er frágangs sök.
Aðalþungamiðjan hjá honum t sókn
og vörn sellanna gegn bakteríunum,
hvílir á næringarsambandi frumagn
anna (moleculesý við sellurnar
En viðureign bakteríanna og sell-
anna að hans skoðun, mætti vel
líkja við sjóbaradagaaðferð til forna
og nú á tímum. Hann lætur sell-
urnar, þegar bakteríurnar eru komn-
ar fast að þeim til að eyðileggja þær
og sem mest ríður á vörninni, skjóta
út frá sér horni, sem i felst drepandi
eitur fyrir bakteríurnar, sem sting-
ast inn í bakteríuna og halda henni
þar máttlausri frá sellunni þar til
hún drepst, líkt og rómversku gal-
eiðurnar beittu stafnljáum í viður-
eign við barbara þjóðirnar t sjóor-
ustum, eða þá eftir því sem stríðið
harðnar af hálfu bakteríanna, og
þær æða fram til sóknar, taka sell-
urnar,— jafnvel áður en þeim stend-
ur nokkur bráð hætta af bakteríun-
um—, að hamast og búa til eitur-
skeyti, sem þær svo senda eins og
örfadrífu út í blóðið til að vera þar
á sveimi og drepa bakteríurnar,
hvenær sem þær verða á vegi þeirra,
líkt og tundursnekkjurnar eru send-
ar á ófriðartímum vorra daga út I
höfin til að vera á vakki í kringum
“þá ódeigu” óvinarins og sökkva
þeim hvenær sem færi gefst, eða
tundurhylkin,, sem fljóta, eru látin
með landi fram í veg fyrir bardaga-
drekana, svo þeir rekist á þau og
sprengist í loft upp.
. . ,,, „ Behrhng þyzki, er 1892 fann gagn-
væru virkdega sumar hkamssellurn-1 . ,Jp , .
, v. „ , ,, . . eitrið við stifkrampa og diptheriu,
ar ur garði gerðar, að pær ekki em- „ „ .. . . „
* aT. ZfWi varö meS uppgotvun smm fyrstur til
göngu g«tu innibyrgt (c : éM) held- aS lei5a
ur og melt og eytt framandi efnum| 1o l ^ c ■ c u
og holdleifum og gaf því
sellanna nafnið: Phagocytosis, er
starfi ^e‘*ÍUr stafað frá efnabreyting, j
I og að af því leiddi, að þetta sérstaka
gagneitur í blóði dýrs sem ómóttæki-j
legt er fyrir einhverri veiki, er hægt
að flytja yfir i blóð annars dýrs, sem
myndað er af gríska orðinu “pagain”
að éta, og “iytos” sella.
Út af þeirri skoðun sinni að aðal,. , ,
x z • ,,, ekki er omottækdegt, og gera það
eða jafnvel eina vormn, sem likam-i .. ° b “
inn hefði að bjóða gegn bakteríunni, í
,, , Sir Wright, sem aður er nefndur,
folgin 1 þvi að sellurnar gætu , • & ’ ’
,,•*• ,,,,., , „Jhefir allra manna mest unnið að
etið og melt bakteriurnar, bygði j
,., ,, , , , skoðun omottækdeikans 1 sjukdom-
Metchmkoff aðra tdgatu, sem se þa, 1 1
að menn og skepnur gætu orðið 6-
móttækileg fyrir ýmsum sjúkdóm-
um, og hann rökstuddi það eitthvað
á þessa leið: að sellurnar eyðilegðu
bakteríurnar, sem þær innibyrgðu,
með efni, sem þær sjálfar væru
megnugar að búa til og feldist í
kvoðu þeirra. Úr því þetta sérstaka
efni, sem dræpi bakteríurnar, feldist
í sellunum sjálfum, en sellurnar inni-
byrgðu bakteríurnar, þá dræpi þetta
efni bakteriurnar hið innra í sjálfum
sellunum. Losnaði aftur á móti
þetta efni úr læðingi sellanna, af
því sellan skaddaðist, þá svelgdi
holdsafinn ekki eingöngu þetta efni
í sig, sem í sellunni hefði falist áð-
ur en hún skaddaðist, heldur erfði
holdsafinn einnig þá e:ginlegleika,
sem upphaflega földust í sellunni og
ekki' eingöngu voru í því fólgnir að
sellan gat innibyrgt og melt bakterí-
urnar, heldur og líka alla aðra mögu-
leika, sem valdið gæti ómóttækileika
sjúkdórranna, er leiddu af efnis-
breyting er yrði hið innra hjá sell-
unni og haft gat áhrif á margskon-
ar bakteriu eitranir hvar sem væri í
líkamanum.
Hann álítur, að ekki að eins drepi
þetta efni bakteriurnar, heldur geti
unum, og hefir Opsonin- kenning
J hans átt þar drýgstan hlút að máli.
Hann hefir sannað. að jafnt föst
sem fljótandi efni Jíkamans, vrnna
þar jafnt að verki. Hvítu blóð-
kornin að vísu innbyrði og eyði-
leggi bakteríurnar er eitri líkam-
ann, en takist það fyrst, þá er á-
kveðin efni i blóðvatninu séu búin
að samlagast bakteriu/nni. Þetta
efni í hlóðinu og holdsafanum, er
undirbýr eða matreiðir bakteríurn-
ar handa sellunum til að éta og
melta þær, nefnir hann “Opson”,
myndað af gríska orðinu sem þýðir
að búa undir máltíð. Af þessu má
marka, að sjúkdóms ómóttækileikinn
styðst aðallega við átsellu-kenning
/ThagocytosisJ Metchnikoffs, en sú
skoðun aftur hvílir á Opsonin eða
máltíðar-undirbúnings iskoðun Sir
Wrights. Hve ómóttækilegir menn
séu fvrir sjúkdómunum, er því alt
und'r því komið, hvað mikið er af
þessu Opsonin-efni til í blóðinu, og
Wright hefir auðnast við rannsókn-
r sínar að ætlast á um. hve mikið
það sé hjá þeim eða hinum, sem
hann hefir gert tilraumr á.
Bóluefnið við taugave'kinni er bú-
ið til á mjög svo einfaldan máta
Lítið eitt af kjötseyði' er látið sjóða
mannkvnið fær, til að gera fólk ó-
móttækilegt fyrir bólunni, sem
er langtum hættulegri veiki. Hug-
myndin sú, að gera bóluveika menn
og skepnur ómóttækileg fyrir alls-
kyns meinsemdum, er nú sem óð-
ast að rvðja sér til rúms í hugum
bakteríufræðinganna og gefist mæta
vel gegn mörgum sjúkdómum, elnk- mun
um þó í vatnsfælninni, sem Pasteur,
frakkneski efnafræðingurinn nafn-
frægi, fyrstur fann ráð við, svo og
í Asíu kóleru og svartadauða, sem
Englendingurinn Happkins datt ofan
á eigi alls fyrir löngu. Tilraunir
sem Sir. W. E. Wright í London á
Englandi reyndi fyrstur allra, að
bólusetja við taugave'kinni, styðjast um'
einnig við sömu grundvallar-atriði.
það alt eins vel onytt þau efm, sem! ,
f , , / r . , ’ , og þeRar þao hefir nað að kolna, er
þær bua til og gefa fra ser. Þvi ,, * ; ., . , , .
1 , , , ..........nokkuð af taugaveikis sottkveikjum
getur omottækileikinn 1 siukdomumi , , ,, , , , „
:.. , t . .. •„ / , 1 fEberths-gerlumj latnar ut 1 það.
att hvort sem heldur vill rot sma að , ■ , v-
, . ., , „ , , , Leti gerlarnir nærst a seyðinu, sem
rekja til þess, að bakteriurnar eru , . „ , , . , .
, , : þeir alloftast gera, byrja þeir að
drepnar, eða þa skaðlegu efnunum ,, '. „ , „ 1
1.......................limgast með mesta hraða, svo ínnan
evtt, sem þær bua til 1 hkamanum.i ,, ,,,,,, , , ,
TT .,,, „ , „ iarra klukkutima felst 1 sevðinu o-
Hann sjálfur eða skoðanabræður , . " _ .
, 1 , . tolulegur biljona-fjoldi þeirra. Þeir
hans gera engan verulegan greinar- , , , . f , , ,
, , . , , .,,, , eru þvi næst drepnir a þann hátt,
mun hvorki a efnunum sjáifum ne ag sey?5ig er ^ jnn . Jn hjtað
yerkunum þe.rra; halda það alt e.ns undir su8u Bóluefnið er því seyði
liklegt. að somu efnin. sem arepi * „ ^ t '
. t s , x-- t r svo Diljonum skiftir af dauðum
baktenurnar, eyði- ákaðlegu efnun-, ,cifum taugaveikis.gerla. Þannig út_
um, sem þær lata fra ser. Þanmg bújg ef þag tJI reiöu að bó,usett g.
bendir þessi skoðun aðallega í þá átt-
ina, að ómóttækileiki sjúkdómanna
hjá mönnum og dýrum, stafi mest-
megnis frá efnabreyting í líkaman-
Þannig er það þetta, sem í stuttu
ÖII núverandi læknisaðferð á bakt- máli felst aðallega í þessum skoðun-
eríusjúkdómum, byggist að mestu
aðallega á þeirri vissu, að menn og
skepnur geta orðið ómóttækileg fyr-
ir ýmsum sjúkdómum; en það atriði
er svo flókið og ótæmandi, að hér
verður ekki svo neinu nemi leitast
við að fara neitt út í það mál til
hlítar; að eins lítið drepið á helztu
drættina, ef hægt væri svo frá að
ganga, að almenningi yrði aðgengi-
legt.
Pasteur sá, er áður var nefndur,
og Chaveau héldu fram þeirri til-
gátu, að líkami dýranna væri eins-
konar vermireitur eða gróðrarstöð
fyrir smávexninga úr plönturíkinu
til að þróast í og margfaldast. En
með því. En til þess fyrst að ganga
fyllilega úr skugga um, að allir
gerlarnir séu í raun og veru dauð-
ir, er ofurlitiu af seyðinu helt sam-
an við annað seyði , er nýlega var
búið að sjóða, en gerlalaust. Ef
enginn lifandi gerill finst í því seyð-
inu, sem seinna var soðið, þegar bú-
ið er að rannsaka það með smásjá,
einni klukkustundu síðar, er það tal-
ið sem full sönnun fyrir því, að bólu
þess, að líkamssellurnar innibyrgi j efnið sé í góðu lagi, og seyðinu með
um, að sjúkdóma ómóttækileikinn
hvílir ekki æfinlega á sömu grund-
vallar atriðunum. Hann getur ým-
ist haft rót sína að rekja tilj
og eyði bakteríunum; að holdsafinn,
sem selluefnið hefir blandast við
þegar þær löskuðust, geri það; eða,
dauðu gerlunum í, helt í smá gler-
hulstur, er áður hafa verið soðin.
Nokkrir dropar bóluefnisins
eru
þegar bakteríurnar eru ekki beint látnir drjúpa úr vél i smá glerpípur,
sjálfar valdandi veikindunum, held- sem síðan eru blásnar út svo kúla
ur stafar hættan frá eitri í líkaman- myndast og lokað lofthelt fyrir end-
um, auðvitað af þeirra völdum, eins ann, svo ekkert lifandi komist að
og t. d. í diptheria og stífkrampa,! bóluefninu, sem í kúlunum felst.
þá getur ómóttækileikinn stafað frá Þegar efnið er brúkað, er sömu
áhrifum, sem eitthvert einstakt! reglum fylgt og við hvert annað
þessara selluefna hefir á eitrið, sem! gagneitur: brotið framan af endan-
komið hefir inn í líkamann. Sam- tím, bóluefnið dregið upp í dælu-
að þá fyrst gæti dýrin orðið ómót-1 kvæmt þessari skoðun getur anti-; pípu með nál á endanum, og svo
tækileg fyrir sjúkdómunum sem sú toxin-ið við diptheria annað hvort spýtt undir húðina á handleggnum
verkað fyrir selluefnin, sem í þeimj á þeim sem bólusettur er. Af því
fólust fyrirfram, eða þá með þvi, að hvað litið fer fyrir bóluefninu, sem
það örvar sjálfar líkamssellurnar
eða hin bakterian orsakaði, þegar
bakterían væri búin að klára það
efni úr líkamanum, sem hún nærðist
af, eða þá þegar líkaminn væri orð- j að búa til þetta efni.
notað er, gengur það alt um
fyr en varir. (Meira.)
garð
1 myrka, samfelda móðu vafið
er mikla, bláhvelfda uppheims-hafið,
svo hvergi rofar í himinheiði
við hamfara fannir í norðanleiði.
Þú nístir hjörtun og hristir bæinn,
með hörkusvipinn og dauðablæinn,
er ná-lín á vorblómstra náinn setur
þú, Norður-Dakóta fimbulvetur!
Og enginn heyrir nú óm frá viði,
sem áður hljómaði’ í vorsins friði,
þar sem undi eg öllum stundum
inn’ í heillandi skógarlundum;
nú liggja öll, eins og liðin stráin,
laufin þín, undir snjónum dáin;
nú hnípir þú, skógurinn, héraðsprýði,
unz himins vekur þig blærinn þýði.
Við limið kveða nú byljir braginn,
og blá-starrinn# kveinar þar allan daginn.
Þegar hleypt er um hjarnsins slóðir,
hrímgast fákarnir, sveittir, móðir.
Og þreyttir berjast mót vetrar-veldi
virðar, klæddir í loðskinnsfeldi.
Og hrolli fyllist nú hvað sem lifir,
er harður veturinn skellur yfir.
Mér finst þú, íslenzka árstíð, betri
—þótt oft sé bjart yfir þessum vetri—,
er grundir hlána — sem fyr þó fenna —
og fjöllin blána og lækir renna;
er himinn flytur ’inn hlýja anda,
sem liafsins kveðju, til fósturstranda,
þá er hér vindlostin vetrargrundin,
og vein um frostnístan skógarlundinn.
En beiti veturinn vængjataki!
því vorið flýgur að skýjabaki,
og skrautleg litklæði skógi veita
mun skæra sólin, hin fagurleita,
og marga hressir þá, hrygga og lúna,
himins vorgj’ðjan fagurbúna.
En aldrei nyti sín alt hið blíða.,
ef ekkert hefðum vér við að stríða.
L. Th.
*> ,,.Blue Jay“ (Cyanocitta cristata)

♦
-f
-f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
HAUST-KVELD. •
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
>
f
f
f
f
f
f
f
f
f ■
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f f
I.
Veðrasorans sinan bæld
Sýnir spor á bökkum.
Burt er vor og sumar-sæld,
Svell í skor og slökkum.
Bjarkafiður fallið er
Flekkjar sviðið neðra.
Skógur iðar, ekur sér
Undir hviðu veðra.
Geysast öldur ólgu-veg ,
Að fer kvöld með bliku,
Rán er köld og reigingsleg,
Reisir tjöldin kviku.
Stækkar voða stormsins önn,
Straumagnoðin brokkar.
Upp af froðufextri hrönn
Flaxast boða-lokkar.
Stormur köldum höndum hast
Hrifsar völdin stærstu.
Sýður öldu afturkast
Upp úr földum na&stu.
Hvessir gjóla ærsl og ys,
Ei til sólar grvllir.
Ölduhóla hrun og ris
Hljómi skjólin fyllir.
II.
Drykkjulanar heyrist hark,
Hlátarar spana skröltið,
Skellir, flan og fótaspark,
Flónsins vanabröltið.
Vænt er, þó að þögn sé góð,
Þar sem góu vargar,
Vötn og skógar yndi og óð
Eiga nóg, sem bjargar.
Hér um sandinn hálftungl skín
Hvítfyssandi straumum.
Mér finst andi enn til mín
Ættarlandið draumum —
Þar sem föðurlandsins lag,
Leikið röðulgómum,
Sædís glöð við sól 0g dag
Syngur löðurhljómum.
Kr. Stefánsson. ...
ffffffffffffff
f
f
f
f
f
f
f
f
f
rf
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
f
Stórhýsi, sem Isl. hafa reist o s.frv.
Framhald frá9. bls.
GENOA COURT.
létu þeir byggja í sameiningu Árni í mun kosta um 48 þúsund dollara.
Eggertsson og Jóhannes Sveinsson á Þeir Arni Qg Jóhannes eru meö
Maryland stræti, skamt fyrir norðan
Ellice Ave. Það er mjög snotur
block, bæbi ab utan og innan, meb
öllum nýtízku útbúnabi. Hún hefir
tíu íbúðir með 4 og 5 herbergjum og
framtakssömustu íslendingum hér í
bæ. Hafa þeir bygt feikna mikitS af
húsum um allan bæinn og eru vafa-
laust stórefnamenn.
DIANA COURT.
stræti, rétt sunnan það bil, þegar eftirspurnin var sem
stendur á Furby
vib Tjaldbúðar kirkju. Þetta er
önnur “blockin”, sem Mr. J. T. Berg-
man lætur reisa, og var sjálfur höf-
ubsmiöur ab henni, eftir teikningu
og áætlun P. M. Clemens bygginga-
meistara. Steinverk alt var gert
undir stjórn S. Brynjólfsson and
Co.; L. Hallgrímsson gerbi “plaster-
ing", en G. Goodman tinsmíbi, sem
með þurfti.
EfniíS er úr vanalegum múrsteini,
nema framhlibin. Hún er úr sér-
stakri tegund tígulsteins, er nefnist
“Roman brick”, sem er dýrari og fá-
gætari en aðrar tegundir múrsteins.
A?5 eins tvö stórhýsi í Winnipeg hafa
þann stein á framhliöum, aö því er
vér vitum til. Byggingin varö nokkru
dýrari fyrir þá sök, ekki sízt vegna
þess, að steinninn fékst ekki hér í
landi, heldur varö aö fá hann sunn-
an úr Bandaríkjum, og dvaldist smíð-
in þess vegna. Annars er þaö venja
Mr. Bergmanns aö ljúka húsasmíðum
sínum sem fyrst á haustin, í þann
mund sem þeir forsjálustu fara aö
mest. Það leigðist alt á einni viku,
og eftir það var aösóknin svo mikil,
að það tafði þá frá verkum, se'm
voru að ljúka við húsið. Undirstaða
er úr högnum og söguðum steini, svo
°g glugga og dyra prýði, eins og
myndin sýnir.
Húsið er 102 fet á lengd 'og 42 á
brcidd, þríloftað meö 21 íbúð, sumar
ineð þrem herbergjum, aðrar með
fjórum, fyrir utan baðhús. Þrenn-
ar íbúðir í kjallaranum og þar fyrir
utan geymsluklefar fyrir hverja í-
búð, og þvottahús; þar er og gufu-
ketillinn, sem hitar upp alt húsið, á-
samt kolaklefa; í kjallaranum eru og
ljósa og gasmælar, allir á einum
vegg, svo að á alla má lesa með því
að stíga yfir einn þröskuld.
Þakið var lagt af Johnson-Man-
ville Roofing Co. og álítur Mr. Berg-
man það miklu hentugra á slíkar
byggingar sem þessa, heldur en önn-
ur þök. Af járni og tini stafar há-
vaði af hagli og regni og pappi
reynist oft endingarlaus. Þakið á
líta eftir íbúðum til vetrarins, og svo/ Diana Court er þrefalt, úr abestos
var enn, að hann lauk við húsið um og tjöru á víxl, með asfalt hellu yzt.
J
YINGOLF
stendur á Agnes stræti, rétt fyrir hafa verið þyngri þá en annara inn-
sunnan Ellice Ave. Sú bygging var flytjenda. Fyrstu þrjú árin vann
reist í sumar og var eigandinn, Mr. hann við smíðar á þeim helztu stór-
Á. P. Jóhannsson, höfuðsmiður að hýsum, er hér voru bygð um þær
henni. mundir: Manitoba háskóla, Hamil-
Byggingin sjálf er 90 fet á lengd ton banka og Strathcona Block. —
og 44 fet á breidd, þrí-loftuð fyrir Eftir það fór hann að vinna fyrir
utan kjallara, með 20 íbúðum alls. sjálfan sig. Þá var árferði gott,—
Hverri íbúð fylgir baðherbergi og bærinn í uppgangi og viðskifti fjör
hiti og vatn,—bæði heitt og kalt. ug. Þá gekk Á. P. J. í félag með
1 kjallaranum eru íbúðir og þar herra Sveini Pálmasyni og keyptu
fyrir utan þvottahús og þurkhús eft- þeir saman lóðir, bygðu hús á þeim
ir því sem bezt gerist nú á tímum. og seldu jafnóðum með góðum
Efnið í byggingunni er, eins og ábata.
myndin ber með sér, tígulsteinn og Arið 1907 fór Mr. Jóhannsson
höggvinn steinn meðfram dyrum og skemtiferð heim til íslands. Síðan
gluggum. hefir hann stundað jöfnum höndum
Mr. Jóhannsson gerði sjálfur á- húsasmíðar og lóðakaup. Þetta er
ætlun um alt, byggingunni viðvíkj- hið fyrsta stórhýsi sem hann byggir,
andi, og stjórnaði smíði bæði á steini en mun tæplega verða hið síðasta.
°g pl^stringu, steypu og trjáverki, Hann mun eiga lóðina fyrir norðan
enda er hann afbragðs vel hagur að “Vingolf,” á suðaustur horni Ellice
upplagi, vanur húsasmiður og vel og Agnes stræta, sem er mjög vel
fallinn til forsagnar um hvaða verk settur staður fyrir stórhýsi. Þar
sem vera skal. . Asmundur hafa í hyggju að
Það eru nú 11 ár síðan hann kom byggja að ári, og verður það stór-
heiman af íslandi, útlærður smiður hýsi án efa því stærra, sem lóðin er
að vísu, en varJa mun pyngja hans dýrari og liggur betur við.