Lögberg - 21.12.1911, Síða 6

14
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. DESEMBER 1911.
«---------------------------------------------♦
HUGULSEMI.
ISLENZK SKÁLDSAGA
eftir
HÓLMFRlÐI.
» "~v
ÞaS var vika til jóla. AS eins ein vika. Allar
búðir bæjarins, bæSi þær, sem voru vestarlega í hon-
um, þar sem strjálbygt var og lítil umferS, og austur
viS á, voru upp prýddar og ljósum logandi. Yndis-
legum jólagjöfum, af öllum tegundum, var raSaS í
gluggana, og innan um þær allskonar glitrandi
glingri, til þess aS gera sjálfar jólagjafirnar enn þá
girnilegri í augum fólksins.
Á kvöldin, þegar dimma tók, sýndist bærinn til-
sýndar eitt blikandi ljóshaf.
Á daginn fyltust búSirnar af giftum konum og
karlmönnum. ÞaS var þægilegasti tíminn fyrir giftu
konurnar aS verzla; þá var þeim hægast aS komast ;
burt frá heimilum sínum; og svo fanst þeim betra
næSi aS skoSa hlutina, er fólksfjöldinn var minni í j
búSunum. Hjónabands-staSan hafSi kent þeim aS
rasa ekki fyrir ráS fram.
Gamalmennin voguSu sér ekki út á kveldin vegna
hræSsIunnar unj aS verSa troSin undir af fólksösinni,
sem brauzt áfram likt og öldur hafsins í algleymingi
sínum. Svo hafSi nú lífsreynslan kent þeim, aS betra
er aS velja varning sinn viS dagsh: una, held'-. en
viS glitrandi villuljós næturin*’- .
Alt öSru máli var aS gegna meS unga fólkiS; þaS
kaus helzt kvöldin „ð verzla, bæSi vegna þess, aS
margt af þvi vrann alla daga, og hafSi því ekki aSrar
frístunT:,!, og svo var þaS svo skemtilegt fyrir þaS,
ab Íifa og leika sér á kvöldin. Ef þaS var þó ekki
unaSsríkt, aS ganga eftir aSalgangstéttum bæjarins.
þegar búiS var aS kveikja á öllum Ijósunum, þar sem
aS allar stærstu, ríkmannlegustu og fínustu búSirnar
stóSu í röS, upplýstar bæSi innan og utan I
BlessuSu tunglinu var ofaukiS; flestum var sama
um, hvort þaS' skini eSa ekki. Unga fólkiS, sem áSur
hafSi fagnaS tunglsbirtunni, fanst nú ekkert í hana
variS. ÞaS tók einu sinni ekkert eftir henni. Þegar
þaS skildi viS aSalgangstéttirnar á kveldin og gekk
heim til sín eftir gangstéttum, sem miSur voru upp-
lýstar, fanst því þaS ganga í myrkri, þrátt fyrir allar
tilraunir veslings tunglsins aS skína sem skærast, því 1
aS birta þess var svo dauf í samar.burSi viS birtuna >
af rafurmagnsljósunum.
ÞaS var öSru nær, en allur þessi jóla-undirbún- j
ingur væri hvergi nema í búSunum. — Jú, allir íbúar
bæjarins. sem nokkuS gátu fyrir fátækt, bjuggu sig
undir jólin aS einhverju leyti. Á heimilunum voru
húsmæSurnar aS hreinsa og stássa upp húsin sín. Úr
eldhúsunum lagSi ilmandi bökunar-lyktina út á göt-
urnar, svo aS allir þeir, er svangir voru, fyltust sárri
ílöngun, um leiS og þeir fóru fram hjá.
Allar kirkjur var veriS aS prýSa meS marglitum
blómum og fallegum kristilegum orSum, sem búin
voru til úr grænu limi. MeSlimir safnaSanna unnu
aS prýSing kirknanna á frístundum sínum, á milli
þess sem þeir skruppu í búSirnar aS kaupa gjafir
handa vinum sínum til þess aS gleSja þá meS á jól-
unum.
ÖIl verkstæSi í bænum voru fuil af verkefnum,
sem öllum þurfti aS ljúka fyrir jólin. En þrátt fyrir
alt annríkiS, sem hvervetna ríkti, virtist fólk vera
ánægt, og kom þaS ei sjaldan fyrir, er manneskja
sást á gangi, aS bros lék um varir hennar um leiS og
hún athugaSi nákvæmlega alla búSarglugga, sem
hún gekk fram hjá. En hvort aS þetta glaSlega yfir-
bragS fólksins stafaSi af umhugsuninni um allar þær
gjafir, sem þaö var búiS aS kaupa, eSa ætlaSi aS
kaupa handa vinum sínum, eSa þá af hugsuninni um
þaS, hvaS þaS sjálft mundi fá af þessum yndislegu .
hlutum, sem prýddu búSargluggana, — þaS var ekki
hægt aS segja meS vissu.
MikiS var aS gera á saumaverkstæöi Mrs. Jones,
eins og annarstaöar, því aS margir þurftu aS fá sér
nýjar flikur fyrir hátíöina. Saumastofa Mrs. Jones :
var neöarlega í bænum, á mjög hentugum staS fyrir
ríka fólkiö til aS koma þangaö meS fataefni sín og
láta sauma, enda höföu stúlkurnar, sem unnu viö I
saumana, nóg aS gera alla daga ársins, en aldrei þó
eins mikiS og fyrir jólin; þá kom varla dagur fyrir, j
aö einhverjum væri ekki vísaö frá meS fataefni.
Mrs. Jones var ekkja. Fyrst eftir aS hún misti I
mann s'nn, haföi hún tekiS sauma heim í húsiS, sem
hún leigSi. Svo jókst aSsókn aS henni smámsaman
og réöist hún því í aS leigja stórt og rúmgott pláss j
í einni stórhvggingunni austan til í bænum, og réöi
stúlkur til sín aS sauma. Mrs. Jones var sjálf fyrir- j
taks góS saumakona,, og sá um aS stúlkur þær, sem
unnu hjá henni, geröu verk sin vel og trúlega.
Jókst henni svo mikill saumaskapur, ár frá ári, aS hún
varS ait af aS bæta viS sig nýjum og nýjum stúlkum. j
Nú voru þær orSnar tólf. Auövitaö voru þær ekki ;
allar úrvals saumakonur. Nokkrar af þeim höföu
fengiS inngöngu á saumastofuna til þess aS læra
saúmaskap; voru þær fyrst ekki látnar gera annaS,
en taka úr þræSingar, varpa sauma og festa króka-
pör; þær fengu ekkert kaup tvo til þrjá fyrstu
mánuöina.
Þær voru upp og niöur, þessar tólf saumastúlkur,
misjafnlega góöar, misjafnlega fríöar og misjafnlega
gamlar. Engin þeirra var samt yngri en sextán ára
og engin eldri en þrjátíu, nema Margrét; hún var
elzt, og var hún lika alment á verkstæöinu kölluö
Margrét gamla, þótt ekki væri hún nú eldri en lítiS
yfir fertugt. AuSvitaS kölluöu stúlkurnar hana þaö
þaS aldrei annaS en Margrét gamla, eSa þá kerling-
ar ræfillinn, eSa greyiö.
Margrét haföi unniö á saumastofunni í tæpt ár;
hún haföi komiS þangaö lítiS eftir jólin áriS áöur, þá
nýlega komin öllum ókunnug til þessa lands. Mrs
Mrs. Jones féll mjög vel viS Margrétu, því hún var
bæSi velvirk og iöin. Aldrei hafSi Margrét getaö
samlagaS sig stúlkunum á saumastofunni; þær voru
ekki eiginlega vondar viS hana, en langt frá þvt aS
vera henni góSar; þær skiftu sér helzt ekkert af
henni, nema þegar Rikka kom þeim til. Rikka var sú
eina af stúlkunum, sem oft haföi byrjaS aS gera gys
aS Margrétu, en aldrei höföu oröiö mikil brögö aS
því, því aS hinar stúlkurnar voru í eöli sínu ekkert
gefnar fyrir aS setjast á þá, sem minni máttar voru,
þó þær hlæju oft aS því sem Rikka sagöi og tækju
aldrei svari Margrétar. Kom þaS þvi oft fyrir á
daginn, þeear stúlkurnar voru aS hendast á glensi og
gamanyrSum, aS Margrét gamla sat þögul og niöur-
lút yfir sauma sína, — þá, ef vel hefSi veriS tekiS
eftir, gat maSur séS stór tár renna ofan kinnarnar og
ofan á þaS sem hún var aS sauma; en óöara voru þau
strokin burt, og stúlkurnar tóku ekkert eftir þeim.
Mrs. Jones haföi keypt grænt lim og rauöan og
hvítar pappírs-lengjur, sem hún gaf stúlkunum, til
þess aö prýöa upp saumastofuna. Hvítu og rauöu
lengjurnar voru hengdar yfir þvera og endilanga
stofuna; en græna liminu var vafiS utan uin boröin
og stólana. Hver stúlka passaöi aö sinn stóll og sín
maskína yröi ekki skilin eftir. Svo aS seinast var
enginn stóll eSa borS í stofunni, sem ekki var svolitiS
af grænu limi tiIdraS á, nema stóll Margrétar; hon-
um hafSi veriö gleymt. En svo var nú ekki hægt aS
muna eftir öllu smávegis á öörum eins annríkis tím-
um, sem þá voru. Frá klukkan átta til sex þurftu
stúlkurnar aö keppast viS saumana, og þótt þær
legSu hart aS sér viS vinnuna á daginn, lögöu þær enn
harSara aS sér í frístundum sínum frá saumunum,
því þá var tímanum eytt í búSunum og úti fyrir þeim.
Um miöjan daginn komu þær meö bita meö sér ofan
á saumastofuna, til þess aö þurfa ekki aö fara heim
aö borSa; og strax er þær voru búnar aö snæSa, voru
þær farnar út í búöir og komu ekki aftur, fyr en
mylnan blés ejtt.
Aldrei haföi þeim, öllum stúlkunum, komiS eins
dásamlega vel saman á öllu árinu og nú. Þær, sem
ekki höfSu talaS saman í fleiri vikur, voru orönar vel
málugar hver viS aöra. Allar slúSursögur, sem áS-
ur höföu orsakaS reiSi og sundurlyndi, voru nú
gleymdar, og öll gremja og öll afbrýöissemi brotin á
bak aftur. FriSur og eining ríkti nú á meSal þeirra
allra. Þær skiftu sér niSur tvær og tvær eöa þrjár
°g þrjár, til þess aS fara í búöirnar. Þær, sem
gjafirnar áttu aS fara til, máttu náttúrlega ekki vera
meS, þegar veriS var aS kaupslaga. Þar af leiSandi
urSu einlægar leyni-samræSur og hvíslingar; þær
sögSu hver annari hvaS þær ætluöu aS gefa hinum,
en ekkert mátti fréttast, því aS dult átti aö fara
meS alt.
“Eg veit um gjöf, sem þú átt aS fá, Stína, og
þú hefir nokkra hugmynd um,” sagöi Sigga.
“Gjöf. sem eg á aö fá! Er þaS sattE’ segir
Stína. “Hver ætlar aS gefa mér hana?”
“Ó! eg má ekki segja þaS. Eg var beöin aS
þegja,”
“Æ, elsku Sigga mín I þú mátt til aS segja mér
þaS. Kannske eg ætli ekki aS gefa þessari mann-
eskju neitt. Og heldurSu aS þaS yröi ekki sárgræti-
legt fyrir mig, aS fá gjöf frá einhverjum, sem eg
sjálf gæfi ekki neitt? Ó, kæra, bezta Sigga mín I þú
veröur aS segja mér þaS.”
“Ó, eg má þaS varla, — en af því aS þú ert svo
góS vinstúlka min, kæra Stína, þá held eg aö eg
veröi aS segja þér þaS. MeS því móti samt, aS þú
lofir upp á æru þína og trú, aS nefna þaS ekki viS
nokkurn mann,” segir Sigga.
“Ó, Sigga! þú þarft ekki aS ve'ra hrædd. um
þaö,” sagöi Stína.
“Jæja þá,” segir Sigga. “Lára Péturs ætlar aS
gefa þér skínandi fallega brjóstnál í jólagjöf.”
“Er þaS satt?” segir Stína. “Og eg hélt, aS
Láru væri hálf illa viS mig síöan í vetur, aö viö fór-
um í oröakast út úr honum Sigga. ViS erum auSvit-
aö farnar aö tala saman núna, en mér gat ekki dottiö
i hug, aö hún gæfi mér neitt; mér er svo sem ekki illa
viS Láru. Eg varö aldrei neitt reiö. Eg hefi alt af
haldiö, aö Lára væri artarlegasta stúlka. En veiztu
nokkuö, hvaS nálin var dýr?”
“Nei,” segir Sigga, “ekki veit eg þaö fyrir víst,
en eg ímynda mér, aS hún hafi veriö um tvo dollara.”
“Tvo dollara!” át Stína upp eftir henni. „Held-
uröu aö eg veröi aS rySja mig? Sigga mín, elskan!
GerSu eitt fyrir mig. Komstu eftir þvi hjá Láru,
hvaS nálin hafi veriö dýr; og vertu mér svo sam-
ferSa heim i kvöld og veldu eitthvaö handa Láru \
meS mér. En í hamingju-bænum, segöu ekki Láru
frá því, aS eg hafi ekkert ætlaö aö gefa henni.”
“Þú ættir nú aS þekkja mig betur en svo, Stína. |
Þú veizt, aS eg þegi æfinlega yfir öllu þvi, sem þú
biöur mig fyrir,” segir Sigga.
“Já, eg veit þaS, Sigga mín, aS þú ert mér góö
vinstúlka,” segir Stína. “Og af því aö þú varst nú
svona væn, aS segja mér þetta, þá skal eg nú segja
þér, aö eg sá í gærkvöldi fallega gjöf, sem þú átt I
aö fá.”
“HvaS var þaö?” greip Sigga fram í. “Eg verö
öll aS forvitni.”
“Já, hvaö var baS?” sagöi Stina. “ÞaS var nú
hvorki meira né minna en lifandi skelfing falleg
klukka. Eg vildi bara, aS eg ætti svo góöa vinstúlku,
sem gæfi mér klukku í jólagjöf.” Og Stína leit horn-
auga til Siggu, til þess aS vita, hvort hún hefSi ekki
gripiö meininguna í orSum sínum. En Sigga hvorki
sá né skildi . Hugur hennar var fullur af sæluríkum
unaöi út úr klukkufregninni. ÞaS var hlutur, sem
hana haföi lengi langaö til aS eignast.
“Hver ætlar aö gefa mér hana og hvernig er
hún?” sagöi Sigga og bar fljótt á.
“Laufey ætlar aö gefa þér hana. Og klukkan er
gullklukka, sem á aö standa á boröi í stáss-stofu,” 1
segir Stína..
“Ó, aumingja elsku Laufey,” segir Sigga og
viknar viö. “Svona er hún alla tíö í minn garö. Eg
var búin aö. kaupa sex billega vasaklúta, sem eg ætl-
aöi aö gefa henni. Helduröu aö eg veröi aö bæta
viö ? Svona er þaö. Hvert eitt einasta cent af sein- í
asta tveggja mánaöa kaupi minu fer í jólagjafir.”
Svona spurningar og svör þeyttust aftur og fram
á milli stúlknanna. Þær höföu hver upp úr annari
um hinar og sögöu svo her annari frá sínum gjöfum.
Og loks var ekki ein einasta stúlka, er vann á sauma-
stofu Mrs. Jones, sem ekki vissi upp á hár, hverjar
þær væru, sem ætluSu aS gefa sér jólagjafir, hvaö
þær væru, og hvaS dýrar. HöguSu þær því sínum
eigin gjöfum eftir verSmæti hinna. Ekki vildu þær
gefa lítilfjörlegri gjafir sjálfar, og ekki heldur dýr-
ari. Þurftu þær því einlægar aukaferöir í búöirnar,
; til þess aö skifta eöa bæta viö.
Þó var þaö ein af stúlkunum, sem engan þátt
• tók í öllum þessum jóla-undirbúningi. ÞaS var Mar-
grét. Aldrei haföi hún komiS í búSirnar, þegar hún
fór heim úr vinnunni á kvöldin; gekk hún eins stutt
eftir aöal-gangstéttunum og hún gat. LjósadýrSin
þar var of sterk fyrir hennar augu. Hún kunni betur
viS hina daufu, unaöslegu birtu tunglsins, þegar
lengra dró vestur í bæinn. 1 húsinu, sem Margrét
Ieigöi herbergi í, var heldur ekki neinn undirbúning-
ur undir jólin. Hjónin voru bláfátæk, meS fult hús
af börnum, sem ekki gátu gengiö á skóla fyrir klæö-
leysi, og var þaö meö herkjubrögöum, aB þau gátu
dregiö fram lífiö. 1 herbergi Margrétar var fremur
fátæklegt. LítiS rúm, þvottaskápur, borö og einn
stóll, voru allir innanhússmunirnir. Ekki voru þar
neinar rauöar og hvítar pappírslengjur eöa grænt
Utn, til þess aö prýöa upp herbergiö, sem hefSi þó
ekki veitt af, því mjög var þar drungalegt inni.
Margrét hafSi annaS meS peninga sína aö gera, en
eyöa þeim í svoleiSis óþarfa. Hún var aö draga
saman peninga í fargjald handa systur sinni og þrem-
ur börnum hennar, sem enn var heima á gamla land-
inu, en langaSi til aö komast til Ameriku. HafSi því
Margrét oröiö aS neita sér um ýms þægindi, til þess
aö geta sem fyrst hjálpaS systur sinni. Hún vissi
þaS, aö þegar hún bar búin aS ná systur sinni til sín,
þá myndi ekki veröa eins tilfinnanlega tómlegt líf
hennar. Henni Ieiddist, og sárleiddist. Alt var hér
svo tilfinnanlega tómlegt. Alt var hér svo ööru visi
en þaö hafSi veriö heima. FólkiS fanst henni svo
kaldranalega kærulaust, svo fráhrindandi, svo eigin-
gjarnt. Hún haföi auövitaS kynst fáum nema stúlk-
unum á saumastofunni; og þær höföu ýmugust á
henni. Hún gat ómögulega felt sig viö neina þeirra.
Var þaS þeim aS kenna? eöa var hún svona leiöin-
leg, aö allir þyrftu aS hafa horn í siSu hennar?
Þessar og þvílíkar spurningar vöknuöu oft í huga
Margrétar, hvort heldur hún var niðri á saumastof-
unni innan um stúlkur, sem varla yrtu á hana, ellegar
hún var inni i einmanalega herberginu sinu. Óg nú
voru blessuö jólin í nánd. Margrét mátti ekki hugsa
til þeirra svo aö köggull kæmi ekki í hálsinn á henni
og tár fram i augun. ÞaS yröu fyrstu jólin á æfi
hennar, sem hún væri burtu frá öllum sínum, ein-
mana og yfirgefin í ókunnugu landi, þar sem allir
aörir sýndust vera glaöir og ánægöir, nema hún ein.
Mrs. Jones var hrædd um, aö hún ætlaSi ekki aS
geta lokiö viö þaS, sem hún var búin aö lofa fyrir
hátíöina, svo hún bætti viö nýrri stúlku. AuSvitað
var hún ekki algerlega ný, því hún hafSi unnið hjá
henni áöur. Sína Bergs, svo hét þessi nýja sauma-
stúlka, var mikiö uppáhald á meöal stúlknanna á
saumastofunni. Hún var stúlka, sem allatíS var sí-
kát og jafn-alúöleg viö alla. Mrs. Jones hafði mikiö
álit á henni, og þegar hún vann þar áöur, haföi Mrs.
Jones sett hana yfir hinar stúlkurnar, að segja þeim
til viS saumana, því að Stína var ágæt í þeirri list.
Rikka var sú eina, sem ekki var sem allra ánægöust
yfir komu Sinu; henni fanst Mrs. Jones halda óþarf-
lega mikiS upp á hana. Og svo tapaöi hún sjálf öllu
því valdi, er hun áöur hafði haft á stúlkunum; þær
fóru miklu fremur eftir öllu því, sem Sina sagöi, held-
ur en eftir þvi sem hún sagöi. Þaö gramdist Rikku
mest, þótt hún reyndi að dylja þaS svona ofan á.
Sina var eins alúSIeg viö Rikku eins og allar hinar
stúlkurnar, en hélt sínum skoðunum æfinlega skírt og
skorinort fram án þess aS lata Rikku hafa minstu á-
hrif á þær.
Eina stúlkuna á saumastofunni þekti Sína ekki.
Þaö var Margrét. Hún hafði ekki verið komin
þangaö, þegar Sína hætti aö vinna þar áriö áöur.
Strax eftir fyrsta daginn, var Sína búin aS kom-
ast aö því, aö stúlkurnar höföu Margréti út undan,
og fann hún aö Rikka var orsök í þvx.
Alvarlega, þreytulega andlitið á Margrétu gömlu
innan um öll þessi glaSIegu stúlkna andlit, gat okki
horfiö úr huga Sínu. Hún var að brjóta heilann um
þaö, áöur en hún sofnaöi um kveldiö, hvort ekki
myndi vera hægt að koma þessari raunamæddu konu
til aö brosa eins og öörum.
“Hvernig stendur á því, aö stóllinn hennar Mar-
grétar er ekki prýddur, eins og hinir stólarnir?” spyr
Sína stúlkurnar daginn eftir, þar sem þær voru í
makindum að tala saman um hina tilvonandi jóla-
gleði.
“Ó, hún kærir sig ekkert um þaS, kerlingar grey-
iS, henni þykir ekki gaman aS nokkrum sköpuðum
hlut,” svöruöu þær.
“Eruö þiö vissar um þaö ?” sagSi Sína. “ÞaS er
hálf leiöinlegt, að hennar stóll skuli vera sá eini í
stofunni, sem ekkert er á. Eg ætla aö taka svolítiö
af mínum stól og gefa henni, þiö hafiö látiö fullmikiö
á hann hvort sem er.” Um leið og hún sagöi þetta,
losaði hún ögn af liminu og gengur meö það til Mar-
grétar, sem var í hinum enda salsins og ekkert haföi
heyrt af samtalinu, og spyr hana aö, hvort hún vilji
ekki lofa sér aö festa þetta á stólinn hennar, — þaö
hafi veriö ofmikið á sínum stól, en ekkert á hennar.
Margrét ætlaSi eitthvaS aö fara að hafa á móti
því, en Sína byrjaSi aS festa limið á stólinn og
brosti um leiS svo dæmalaust góSmannlega framan í
hana, að Margrét hætti alveg aö hafa á móti því.
Þegar hinar stúlkurnar sáu aögerðir Sínu, fóru
margar af þeim að hugsa með sér, hvort þær einnig
gætu ekki mist svolítiö. Jú, nú fanst þeim þaS. Svo
nú dreif að Margréti grænt lim úr öllum áttum, og
lauk svo, aö hennar stóll varS á endanum meö þeim
allra-fallegustu í Ktofunni.
“Er þaö ekki skrítilegt?” sagöi Stína viö Siggu
seinna um daginn, “mér finst hún gamla Margrét
vera svo miklu fallegri síðan viS prýddum stólinn
hennar ?”
“Sigga leit til Margrétar og varS á sama máli;
þaö var bara þaö sem þaö var. Andlitið á Margrétu
haföi tekiö stakkaskiftum. Þreytusvipurinn haföi
minkað, og þaS var ekki frítt viö, aö þaö léki bros
viö og viS um varir hennar. “Ætli þaö sé af því, aö
hún sé svona upp meS sér af aS sitja í svona fínum
stól ?” Sína, sem heyrt hafði á samtal þeirra, horföi
meö ánægju yfir til Margrétar. Hún skildi af hverju
þessi svipbreyting stafaöi.
“Þykir ykkur þessi treyja falleg, stúlkur?” sagöi
Sína Bergs og hélt á lofti treyju, sem hún hafSi veriS
aö sauma.
“Já, hún er ljómandi falleg,” svöruðu margar í
einu.
“Ó, eg vildi að einhver vildi gefa mér svona
treyju í jólagjöf,” sagöi Sigga.
“Þykir þér treyjan falleg, Margrét?” spyr Sína.
Margrét leit undrandi upp. Þaö var óvanalegt,
aö hún væri spurð aö nokkru svoleiSis. Hún aögætti
treyjuna og segir meö hægS: “Mér þykir hún nokk-
uö sterk-blá.”
“Sterk-blá!” át Rikka upp eftir henni og skelli-
h!ó. Og af því að Rikka hló, gátu ekki sumar af
hinum stúlkunum varist hlátrinum. Margrét leit niS-
ur fyrir sig og roðnaöi. Hún haföi sagt eins og
henni fanst vera, en þaö haföi verið svo ósköp hlægi-
legt í eyrunum á þessum ungu stúlkum.
“Eg er á sama máli og þú, Margrét,” sagði Sína,
og var auSséS, aö henni haföi gramist viö stúlkurnar
fyrir hláturinn. “ViS höfum sama smekk. Mér
finst þessir sterku Iitir vera alt of glossalegir í föt,
og þaö er eg viss um, aS engin smekkmanneskja á
þessa treyju.”
“Nú er eg öldungis hissa,’ ’segir Rikka og glotti;
“eg hélt aS þú værir smekkbetri sjálf en þetta. Eg
kalla ekki þessa treyju sterk-bláa.”
“Einmitt þaö I” sagöi Sína; “hvaö kallar þú
sterk-blátt? Þetta er hér um bil sami liturinn og er
á bréfunum utan um kaffirótarstykkin; þú mundir

VECCJA GIPS.
Patent Hardwall veggjagips
(meö nafninu ,,Empire“) búiö
til úr gypsum, er heppilegra
og traustara á veggi, heldur en
nokkurt annaö efni, sem gefiö
nafniö veggjagips.
,,Plaster Board“ er eldtraust
gipsaö lath, er ekkert hljóð
kemst í gegnum.
Einungis búiö til hjá)
Manitoba Gypsum Co.Ltd,
Wmnipeg, Manitoba
SKRIFIÐ RFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞES« VERÐUR. |
sjást í þessari treyju héðan frá saumastofunni og alla
leiö heim til þín. HaldiS þiS þaS ekki, stúlkur?”
bætti Sína viS og snýr sér aö hinum stúlkunum.
“Jú, jú!” gullu viS margar í einu. “Og þá héldu
allir, að Rikka væri orðin aS kalfirótar-stykki,”
I sagöi Stína.
AS þessu hlóu nú allar stúlkurnar, svo aö undir
tók í stofunni. Rikku skildist, aS verið var að hlæja
aS henni. Hún reiddist óSara í bili; lítur heiftaraug-
um til Stínu og segir:
“Eg held, aS þú yrðir fyr tekin fyrir kaffirótar-
stykki, en eg, kindin, því ekki ertu æfinlega svo
smekklega klædd; ekki þegar þú ert í græna kjólnum
meS bláu leggingunum altént.”
Stína ætlaði að svara fyrir sig, en Sína tók fram
í fyrir henni og sagði:
“Blessaðar stúlkur, fariö ekki aö hnotabítast
út úr þessu, eöa munið þiS ekki eftir, hvaö stutt er
til jólanna? ÆtliS þiö ekki allar á jólatrés-samkom-
una í kirkjunni á aöfangadagskvöldið ?”
Stína hætti viö að svara Rikku og alt talið sner-
ist nú um jólatrés-samkomuna.
Margrét sat viS sauma sína óvanalega hýr á svip-
inn. Hún var Sínu þakklát fyrir aö vera sér sam-
dóma. Stúlkurnar híöföu ekki hlegiö, þegar hún
sagöi aö treyjan væri of sterk-blá. Henni varö litiö
þangaö, sem Sína sat. Sína tók eftir augnatillitinu
og brosti svo vingjarnlega frarnan í hana, aö Mar-
gréti fanst ylur þess ganga inn aö hjarta og draga úr
I rnesta tómleikanum, sem þar ríkti..
Daginn fyrir aðfangadaginn, var ákaflega mikil
j ókyrS komin á stúlkurnar á saumastofunni. Frá því
klukkan fjögur eftir miðdaginn höfSu þær alt af haft
augun á klukkunni. Aldrei á öllu heila árinu haföi
tíminn verið svona lengi aö líða; þær voru búnar aö
laga á sér háriS og taka af sér svunturnar löngu áö-
ur en mylnan blés sex, því nú þurfti margt aS gera
um kvöldið. Morguninn eftir, á aöfangadaginn, ætl-
uðu þær allar aS koma meö gjafir sínar ofan á sauma-
stofuna, og útbýta þeim svo á aöfangadagskvöldiö,
áöur en þær færu heim til sín. ÞaS var minni fyr-
irhöfn aS hafa þaS svoleiðis, heldur en aö fara meö
hverja gjöf heim á heimili þeirrar, sem átti aö fá
j hana.
Þegar nú loksins mylnan blés sex, var óskapa
gauragangurinn svo mikill aö veröa fyrstur aö ná í
sín föt, að mesta mildi var þaö, aö engin skyldi skaða
! sig. Margrét hafði oröiö seinust inn í litla herberg-
iS þar sem utanyfirfötin héngu. Þegar hún kom aö
snaganum, þar sem hennar föt voru vön aö hanga,
j voru þau horfin. Hún fór aö leita á gólfinu í kring,
j en fann ekkert.
“AS hverju ertu aS leita, Margrét?” var sagt
utan frá dyrunum. ÞaS var Sína Bergs, sem talaði.
Hún hafði orðið meö þeim seinustu aö fara í yfir-
fötin.
“Eg er aö leita aö fötunum mínum,” svaraöi
Margrét. “ÞaS hefir einhver kastaö þeim af snag-
j anum í aðgæsluleysi.”
Sína fór aö leita meS Margréti, en fötin voru
ekki auðfundin, því bæöi var hálfdimt í herberginu
og mikiS af saumadóti, sem geröi leitina erfiöari.
“Sína! Sína! Hvern skrambann ertu aö gera;
pví kemurðu ekki ?” var kallaö. Þaö voru stúlkurn-
ar, sem biSu eftir henni fyrir utan dyrnar og voru
orönar heldur en ekki óþolinmóðar. “Sína! Sína!
HvaS er aS þér, stúlka, ertu orðin vitlaus? aö láta
okkur bíða svona lengi eftir þér I”
“Elsku barniS mitt, farSu til þeirra; þú þarft
ekki að vera að leita meS mér. Eg finn fötin bráö-
lega,” sagöi Margrét, þegar hún heyrði hrópin í
stúlkunum fyrir utan.
“Þær mega fara; eg fer ekki fyr en eg er búin
aS finna fötin þín,” sagöi Sína.
“Sína, ertu hérna?” var sagt frá dyrunum. ÞaS
var Stína, sem hafði veriö send inn, til þess aö vita,
hvaS teföi Sínu.
“Já, eg er hér,” svarar Sína, ”a8 leita aS fötun-
um hennar Margrétar; þiö hafiS fleygt þeim eitt-
hvaö af snaganum um leið og þiö tókuS ykkar föt.
VeriS ekki aö bíöa eftir mér.” Um leiö og hún
slepti síöasta oröinu dró hún upp dökkleitt fat, er lá
á gólfinu í einu hominu. “Margrét, er þetta ekki
yfirhöfnin þín?”
Margrét kom þegar og gætti að. Jú — þar voru
þau Ioksins fundin. Sína hjálpaSi Margréti í yfir-
höfnina, býSur henni góöa nótt og hleypur svo á eftir
hinum stúlkunum. En Margrét horföi á eftir henni
meS andlitiö uppljómað af þakklátssemi.
Aöfangadagurinn rann upp skær og fagur. Al-
heiSríkt loft og frostlítiö, inndælasta sólskin og blíöa-
Iogn. Bæjarbúar voru himinlifandi glaðir út af því
hvaö þaö ætlaSi aö verSa gott veSur um hátíSina.
Enda kom þaö sér vel, á aSfangadaginn ekki sízt, því
1 THOS. H. JOHNSON og j
l HJÁLMAR A. BERGMAN, I
”
jp Islenzkir lógfræðinsar, J
j Skrifstofa:— Roora 8n McArthur $
Building, Portage Avenue w
® Áritun: P. O. Box 1656. J
/|V Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
f
| Dr. B. J. BRANDSON %
fOffice: Cor. Sherbrooke & William
Tklephone garry ;(So
JS Office-Tímar: 2 — 3 og 7-3 e. h.
s • í
I Heimili: 620 McDermot Ave. I
I )|\ TELEPHONE GARRY 321
Winnipeg, Man. |
§. Dr. O. BJORNSON J
I •)
J Office: Cor. Sherbrooke & William »
(• I’klkphonei garry 32«
;• Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
•) Heimiii: 806 Victor Street
i
l'ELEPIIONK. GARRY Tti3
Winnipeg, Man. |
®
(• ■ ■ d
(•®®«««®««««««««««<s«« «*«««
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ö'argent Ave.
Telephone ö"herbr. 940.
I 10-12 f. m.
Office tfmar < 3-5 e. m.
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street -
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
jHííjík.jih.^iíjHíjtí aic.jM.-jifcjp. m, m.
$
Or, Raymond Brown,
^ Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
$ 326 Somerset Bldg.
4 Talsími 7262
jj Cor. Donald & Portage Ave.
I “ Heima kl. 10—1 og 3—6,

J, H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC APFLIANCES,Trusses.
Phone 3425
54 Kina St. WINNlPJEe
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annasl
jm úifarir. Allur útbún-
/ aður sá bezti. Ennfrem-
í ar selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
Tals Oawy 215
SUM
VEGGJA-ALMANOK
eru mjög falleg. En fallegri eru þau í
UMGJÓRÐ
Vér höfum ódýruatu og beztu myndaranvma
í bænum.
Winnipeg Picture Frame Factory
Vér sækjum on skilum myndnnum.
PhoneGarry 3260 - 843 sherbr. Str
S. A. SIGURDSON J. J. MYERS
Tals. Sherbr, 2786 Tals. Ft.R. 958
Siriiid'On & JWyers
BYCCIflCAIVlEfiN og Ff\STEICNJ\SALAR
Skrifstofa: Talsími M 446
510 Mclntyre Block Winnipeg
MISS EMILY LONG
Hjúkrunarkona
675 Agnes Street
Tals. Garry 579.
Success Business
Colleqe
Horni Portagc ogr Edmonton Strœta
WINNIPEG, MAN.
Haustkensla, mánudag 28. Ag. ’ll.
Bókhald, stærðfræði, enska, rétt-
ritun, skrift, bréfaskriftir, hrað-
ritun. vélritun
DAGSKÓLI. KVÖLDSKÓLI.
Komið, skrifið eða símið, Main
1664 eftir nánari upplýsingum.
G. E. WIGGINS, Principal