Lögberg - 21.12.1911, Síða 9

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. DESEMBER 1911.
17
♦•fr-f ff "I'f'l'f'ff't'f •frf’fr-fFf'fr + 'l'f'frf f f Ff f f frffr f-fr-
Morgunbæn
QEF MÉR HUG TIL ÞESS, að taka
gleði og raunum næsta dægurs
brosandi. Hjálpaðu mér til að fá
nýjan vin í dag, og til að halda vin-
um sem ég á. Lát þá taka þátt í gleði minni
og mótgangi eins og ég hugga þá og gleðst
með þeim. Lát gleði og sorg bera mér að
höndum eins og verkast vill, og lát velgengn-
ina bera yfirhönd yfir mótlætinu. Ef mér
yfirsést og ég hrasa í dag, lát mig læra af
þeirri yfirsjón og fá kjark til næsta dags.S)
Gef mér kraft til þess, að styrkja þá, sem ég
hefi saman við að sælda á vegferð þeirra.
Sýn mér lífsins háleitustu leiðir og kenn mér
að feta þær. Lát mig halda ást þeirrar góðu
konu, sem ég á og veita henni yndi og ást
sem í mínu valdi stendur. Lát mig njóta
góðvildar annara góðra kvenna og góðra
manna, svo að ást mín til konu minnar, megi
komast sem næst því, sem vera ætti.
Lát mig forðast örvænting, svo að ég baki
þeim ekki sorg, sem næstir mér standa.6)
Rek þú á brott frá mér hina illu anda þung-
lyndis, örvæntingar og ólundar, harms, hat-
urs og kvíða, svo að ég megi verða þeim til
léttis, en ekki til hindrunar, sem mér eru
samferða á lífs-leiðinni. Lát mig gefa í dag,
því vera má, að morgundagurinn renni
aldrei upp yfir mér. Hjálp mér til þess, að
vera hreinn í viðskiftum og ráðvandur við
alla, svo að ég verði öllum að liði. Lát mig
ekki pretta neinn, hvorki í orði né verki, —
jafnvel þó mér geti orðið til hags, í svipinn.
Lát mig lifa þennan dag með góðum hug á
öllu, og til allra, vinnandi verk mitt, verandi
hverjum og einum til liðs og uppörvunar.
!
I
J
Káðin bót á taugaveikinni
Ritgjðrð eftir
Dr. O. STEPHENSEN
fffffffff ff f f f ffffffffffffffffffffff-t-ffffffffffffff
('Framh. frá bs. 12)
En til að vera alveg ugglaus rnn
bóiusetnmgin hrífi, er vanalega
að
tvívegis spýtt í sjúklinginn. Fyrri
innspytingin er gerð með 8 dropum,
sem i felast 500 miljónir gerla, og
eiga þá öll einkenni, sem bólusetn-
ingunni fylgja, að vera horfin inn-
an 48 kl.tíma; en seinni innspýting-
in er gerð 10 dögum síðar og þá með
15 dropum, sem 1,000 miljónir gerla
felast í, en þá eiga engin merki ;að
koma í ljós ef alt er með feldu.
Séu gerlarnir allir dauðir, eins 'og
áður var tekið fram, hvernig geta
þeir þá komið að nokkrum notum?
mættu margir spyrja; en því er svo
svarað, að þrátt fyrir það þótt
þeir séu dauðir, felst í þeim alt um
það sú sérstaka eiturtegund, sem
þesskyns gerlategund var eiginleg.
Það var þeim um megn að fást við
taugaveikina í líkamanum, en áður
áminst eitur þeirra hefir þau knýj-
andi áhrif á sellurnar í líkamanum,
að þær fara að búa til sérstakt gagn-
eitur, en það er gagneitrið við
taugaveikinni.
Þegar einhver sýkist af tauga-
veikinni, byrjar taugaveikis gerill-
inn, sem lifir i holdinu , ósjálfrátt
að gefa frá sér meira eða minna af
því eitri, sem hans tegund er eig-
inleg. Þetta eitur er sellunum
skaðlegt, með því þær innbyrða það
í sig sjálfar að meira eða minna
leyti. Aftur á móti til að verjast
árásinni, byrja sellurnar upp á eigin
spýtur að mynda gagneitur; það er
að segja byrja að búa til efni, sem
í níu tilfellum af tíu, ef vel er hlúð
að sjúklingnum, gerir út af við sótt-
kveikjurnar, sem áráeinni valda, og
á endanum rekur þær undan sér út-
úr líkamanum. Þetta er sjúkdóms-
gangurinn í hvert skifti og manni
batnar, er legið hefir í taugaveik-
inni.
Það mætti álítast svo, að úr því
búið væri að gera út af við sótt-
kveikjurnar og reka óvininn af
höndum sér, þá hættu sellurnar
jafnframt að mynda gagneitrið; en
þvi fer fjarri. Þær halda áfram
að búa það til og í ríkum mæli, eins
eftir sem áður, og halda því áfram
í framtíðinni, það sem eftir er æf-
innar; svo að hvenær sem tilraun er
gerð hjá taugaveikisgerlinum siðar-
meir að ráðast á sellurnar — varn-
arvirki líkamans—, þá er hann drep-
inn c: eyðilagður, áður en hann
hefir haft t,ma og tækifæri til að
timgast svo, að af honum stafi nokk-
ur veruleg hætta. Það skiftir engu,
hve margir gerlar nái að komast
inn í líkama þess er lifað hefir af
taugaveikina, honum stendur af þvi
engin hætta, af því hann getur ekk
tekið taugaveikina oftar en einu
sinni.
Þessu sama fram fer alt eins, þeg-
ar einhver er bólusettur með gerla-
efni taugaveikinnar, að þvi undan-
skildu, að honum getur ekki staðið
nein hætta frá því, hvorki að hann
sýkist illa né níissi lífið. Þessi
sérstaka eiturtegund, sem þannig er
leidd inn í líkamann, kemur auðsjá-
anlega því til leiðar, að sellumar
örvast í að mynda gagneitur, sem
þær og byrja að gera bæði fljótt
og vel. En það, sem dásamlegast
má kalla er að þegar þær einu
sinni hafa byrjað á að búa gagneitr-
ið til, þá halda þær því áfram alla
æfi þess, er bólusettur hefir verið,
svo hann verður ómóttækilegur fyr-
ir taugaveikinni það sem eftir er
æfinnar.
Sé lítið eitt af blóði látið renna
úr æðum manns er bólusettur hefir
verið gegn taugaveikinni, á líkan
hátt og að framan var tekið fram,
og lofað að setjast um nokkurn tíma
í glasi eða einhverju vel hentugu i-
láti, skilst blóðið sundur þannig, að
rauðu blóðkornin setjast á botninn,
af því þau eru þyngri, en litarlaust
vatnskent efni: blóðvatnið, flýtur
ofan á. Það er auðveldlega hægt
að skilja þetta blóðvatn frá því
rauða, sem á botninum er, með því
að hella því gætilega ofan af.
Þetta er að sönnu hægt að gera við
blóð úr hvaða manni sem vera skal,
en það sem virðist einkennilegast er
að blóðvatnið úr bólusettum manni
gegn taugaveikinni er banvænt
Eberts-gerlinum, c: taugaveikis-sótt-
kveikjunni, og drepur hana bæði
fljótt og vel.
f
Ljósaskattur og Rafmagns Gjöld Dœmd
RÁÐAGERÐ STRŒTISVAGNA FÉLAGSINS UM SÖLU RAFMAGNS
VIRÐIST MUNU VALDA STÓRUM TEKJUIIALLA FYRIR
WINNIPEG- BORG.
Eftir rafaflsölu félagsins að dæma, þá munu tekjur af rafmagnsölu borgarinnar tæplega
hrökkva til að borga þriðjung af reksturs kostnaði og öðrum útgjöldum.
1
Forsjálir og skynsamir menn
mega vel hafa athuga á bæjar-mál-
efnum Winnipeg borgar og stjórn
þeirra, um næstkomandi ár. Nú
stendur til tilraun um rafmagnsölu,
sem er ekki af öðru sprottin né á
öðru bygð, heldur en þráa. Því er
enginn gaumur gefinn, hversu keppi-
nautum í þessari verzlan mundi reiða
af, hvort tiltrú borgarinnar mundi
spillast, né heldur hvort kreddan
um. sjálfseign borga á almennum
fyrirtækjum mundi þar af hnekkir
bíða; aðgerðir voru samþyktar, sem
munu, áður lýkur, ef þeim er fram
haldið, korna borgurum bæjarins í
koll og skemma tiltrú hans, er svo
ósleitilega hefir verið á loft haldið
uppá síðkastið, og bærinn hefur not-
aö til þess að viðhalda hollum við-
gangi sínum á undanförnum árum.
Það er ágallinn, sem fylgir sjálfs-
eign borga og verzlun þeirra þarað
lútandi, að stefna sú sem hún tekur,
er oft ákveðin rétt undir kosningar,
og er þá skynsamlegt vit og fyrir-
hyggja látin sitja á hakanum, held-
ur reyna þeir sem um embættin sækja
að krækja sér í atkvæði með því að
kitla auragirnd hugsunarlausra
kjósanda. Slíkt dæmi hefur gerst
í Winnipeg einmitt nú. Það er
stutt síðan bæjarstjórnin samþykti
að selja rafafl á þriggja centa mæli-
kvarða, þrátt fyrir það þó bæjar-
fulltrúunum væri færður heim full-
ur sann fyrir því, að með því móti
mundi fyrirtækið engan vegin borga
reksturs kostnað, hvað þá heldur
önnur stærri gjöld, svo sem rentur,
afborganir og viðhald.
Ef það væri uppskátt látið, hverjar
tekjurnar eru sem rafmagns félag-
ið hefur af rafmagns sölunni hér í
bænum, þá væri hægt um vik að
sýna ljóslega hversit fráleitur þriggja
centa mælikvarðinn er. Sá, sem þetta
ritar, veit með vissu, að þær tekjur
ná ekki einni miljón dollara á ári,
brúttó. Til hægðarauka má samt
setja svo, að árlegar brúttó tekjur
félagsins af aflsölunni séu þetta.
Félag þetta er eitt um hituna nú
sem stendur. Það fær þessa brúttó
tekju upphæð með níu centa nettó
mælikvarða og 1 dollars lægsta gjald.
Borgin ætlar að hafa þriggja centa
mælikvarða og 50 cent fyrir lægsta
gjald. Það er því augljóst, að þótt
bærinn næði allri verzlun félagsins,
þá mundu tekjur hans ekki fara
fram úr 333 þúsundum dollara,
jafnvel þó rafurmagsnverzlun hans
væri stjórnað með jafnmiklum dug
sem félagsins. Það má taka það
fram strax, að það er þó næsta ó-
líklegt. Þessa tekju upphæð, 333
þúsundir dollara, fær bærinn að eins
með því móti, að hann nái allri raf-
magnsverzluninni undir sig. Það
er sömuleiðis næsta ólíklegt; meira
að segja, það er alveg ómögpilegt.
Félaginu er stjórnað með miklum
dug, og hefir yfir feiknamiklu fé að
ráða. Það kostar minna til fram-
leiðslu, það er að segja: til rafmagn-
ins heldur en bærinn.
Um tvö hin síðustu ár hefir félag-
ið komið meðferð og tilhögun á raf-
magni sínu svo kænlega og hagan-
lega fyrir, sem verða má. Það má
einu gilda, hve lágt verðið er sett,
það heldur sínum beztu viðskifta-
mönnum, hvað sem á gengur. Fé-
lagið mun færa niður verðið ekki
síður en bærinn. Því er það mjög
vel í. lagt, og langt fram yfir allar
líkur, að bærinn verði hálfdrætting-
ar á við félagið, að ná þeim við-
skiftum, sem nú bjóðast, eða seinna
meir kunna að fást. Látum oss setja
svo samt, að bærinn fái helming við-
skifta, sem gefa í brúttó tekjur,
með því verði sem nú er ákveðið,
333 þús. dollara, þá fær hann 166
þús. til að borga með öll útgjöld,
til hvers—? Lítum nú á það.
Til rafaflsstöðvanna hefir bærinn
þegar varið 3 miljónum og 200 þús-
und dollurum, en þó er það eftir,
að koma upp áhöldum til að dreifa
því um bæinn. Með bæjarsamþykt-
um er það nú viðtekið, að vírar skuli
lagðir neðan jarðar um öll helztu
strætin. Til þess þarf að leggja
mjög svo kostbæra vírahólka. Kostn-
aðurinn við þetta, sem er vitanlega
alveg nauðsynlegt, hefir enginn á-
ætlað enn. Business mönnum má
þykja annað eins alveg ótrúlegt.
Eigi að síður er það satt. Hér er
svo komið, að bæjar fyrirtæki hefir
verið sett á laggirnar með ákafa og
oðagoti, fyrir 3,200,000 dollara,
þannig, að enginn hefir gert sér
skynsamlega hugmynd um, né gert
tilraun til að komast eftir því, hvað
kosta muni að koma rafmagni hinn-
ar dýru aflstöðvar á markað. Svo
er sagt, að í Toronto kosti það 5
milj. dollara að koma 10 þúsund
hestöflum á sölumarkað. Að því er
næst verður komist, mun sá kostnað-
ur í Winnipeg nema um 3,000,000
dollara. Af árstekjum, sem nema
166 þús. dollurum, verður bærinn að
greiða afborganir og rentur af 6
miljónum og 200 þúsundum dollara.
1 reikningsformi litur þetta þannig
út:—■
Aflstöð kostar...........$3,200,000
Flutnings og dreif-
ingar kostnaður...........3,000,000
Rentur, árleg afborgun og
viðhald alls 10% á höf-
uðstól.................$ 620,000
Reksturs kostnaður .. .. 90,000
$710,000
Þar frá dragast tekjur,
helmingur brúttó inn-
tektar af allri sölu í
Winnipeg með 3 centa
mælikvarða............. 1 166,000
$6,200,000
Tekjuhalli..............$544,000
Það virðist liggja. í augum uppi,
hvað af þessu muni leiða. Og þetta
kemur á hælana á áætlun, sem út-
gefin var til borgaranna, þegar þeir
voru kvaddir til að greiða atkvæði
um þetta mál, og þar sem þeim var
lofað, að aflstöðin mundi alls ekki í-
þyngja útsvörum þeirra, heldur
miklu fremur létta á þeim, með því
að aflstöðin mundi vafalaust bera
sig frá upphafi. Um það sama leyti
hafði bærinn ekki einu sinni leyfi til
að selja rafmagn til ljósa, og mátti
það alls ekki, lögum samkvæmt, fyr
en búið var að gera tilboð í þá raf-
magnsstöð, sem fyrir var. Eigi að
síður, þótt í bága riði við berlegan
lagabókstaf, þá var það barið fram,
að stöðin mundi borga sig, enda þótt
verðið væri fært niður í 3 cent, eins
og samþykt var að lokunum fyrir
nokkrum kvöldum. Jafnvel þótt
Manitoba þing hafi gefið bænum
réttindi til rafmagnssölu til lýsingar,
um síðasta nýár, þá er nú samt far-
ið að kannast við, að tekjuhalli
muni verða og hann mikill. Enginn
hlutur er heldur vísari, en það.
í>ennan stóra tekjuhalla verður
að vinna upp með beinum álögpim.
En nú skal sýna, hversu fráleitt það
er, að vinna upp slíkan skakka sem
þennan með öðru eins móti.
Mundu þeir borgarar í Winnipeg,
sem eiga hluti í rafmagnsfélaginu,
verða að greiða að sínum hluta
þann halla, sem stafar frá fyrirtæki,
er hnekkir þeim félagsskap, sem
þeir sjálfir eiga hlutdeild í? Hér
byrjar skórinn að kreppa og stefnir
í vanda. Finst nokkurt lagaboð, sem
knýr þá til að leggja fé af mörkum
til þess að gera út af við löggilt
fyrirtæki sjálfra þeirra? Þó að
margt undarlegt hafi gerzt á lög-
gjafarþingum i seinni tíð, þá er þess
varla að vænta, að réttsýni Breta sé
svo aftur farið, að það láti viðgang-
ast þá löggjöf í Manitoba, er heimili
Winnipegborg að eyðileggja eða
skemma eignir borgaranna með ann-
ari eins bakdyra aðferð til skatta á-
lögu. Þessi ólma áfergja í Winni-
peg í sjálfseign opinberra fyrirtækja
mun baka sjálfsköpuð víti, þegar
farið er að reyna með álögum skatta
að gera að engu lögfest réttindi, er
haldið hafa hlífiskildi og aukið við-
gang og þroska bæjarins. Mála-
ferlin munu koma vitinu fyrir þá og
smeygja dálítilli tilhliðrunarsemi við
þau lögmál sem framfarir allra
þjóða byggjast á, inn í hinn hugsun-
arlausa ákafa í sjálfseign borgarinn-
ar á opinberum fyrirtækjum.
Svo sem í upphafi var vikið á, þá
mega greindir og hófsamir menn vel
hafa athuga á hverju fram vindur i
Winnipeg, og einkanlega þeir menn,
sem hafa eitthvað aflögum að leggja
í iðnaðarfyrirtæki á þessum tímum.
Það má vel bæta því við hér, að
afleiðingar þær, sem mál þetta hefir
að ö.lum líkindum fyrir Winnipeg,
stafa að nokkru leyti af því, að þeir
menn, sem vit hafa á fjármá’um,
virðast láta öll opinber mál lítið til
sín taka að staðaldri. Ef þeir j.æfu
meiri gaum þeirri stefnu, er sjálfs-
e gn almennings á opinberum fyir-
takjum er af sprottin — en það r
aukin hlutdeild alþýðu og yfirráð í
t'*'um greinum—, þá mundu þeir
iáða meiru um úrslit málanna g
geta haldið almenningi í skefjnm.
Að láta berast af hverjum þyt, sem
upp kann að koma, er hin mesta ó-
gæfa. Það gefur svo á að líta t
ftjótu bragði, sem stefnt sé vísvit-
andi og með ráðinni tyrirhyggju að
vissu takmarki, þó að alt annað etgi
sér stað í raun og veru. Úrslit má'a
í Winnipeg nú sem stendur, er þann-
ig til komin, að þeir sem forsjá og
ráðin eiga að hafa, meta embættin
mest af öllu, og fá með þeim vald
og ánægju með sjálfa sig, er þeir
með engu móti hefðu getað á unnið
sér með öðru móti. Á þeim breiða
og auðsótta vegi til að verða frægur
— eða alræmdur — hafa þeir fetað,
ekki eftir réttlæti og skynsamlegu
viti, heldur eftir því, sem þeim kom
bezt í svipinn, og þá allra helzt
eftir því sem bezt hentaði til kosn-
ingar. Þeir sem um embættin sækja
hafa engan gaum gefið því, hvað
hagkvæmast var, heldur hefir hver
og einn keppst við annan um að
skrúfa rafmagns verðið sem allra
lengst niður á við. Dagur dómsins
mun ofurselja gleymskunni þennan
flokk opinberra fulltrúa í Winnipeg
— hvorki betri né verri menn Iík-
lega, heldur en í öðrum borgum
gerist. En það tjón, sem af þeim
hlýzt, kemur þungt niður á almenn-
ing, með því að það truflar og
hnekkir því holla og margreynda
lögmáli, sem Winnipeg feins og aðr-
ar borgirj hafa þróast og vaxið við.
t t
IffffFfffffffffff ff ff ffffffff ff ffffffffff ff ffffff ■ffff'ffff'ffff ■ff+fffffffffffffffff'ff-ffffff fffff-fff ff ff-ff ff ff f f f f-ff-f-f-f+'f-f'f+.i'-t.ff.f-H
Bólusetningini gcgn taugaveikinni
lýsir eingöngu einu skrefinu í áttina
sem vísindaleg heilsufræði þræðir
fram eftir nýjum og hollum hug
sjónabrautum. Áður en langt ei
umliðið, er vonandi að á líkan hátt-
með því að örmagna sjúkdómana —
verði viðureignin háð við flesta eða
alla illkynj uðustu og hörmuleg-
ustu sjúkdómana, er mannkynið
þjáir um þessar mundir. Nú undir
30 ár hefir sömu undirstöðu atrið-
unum verið beitt i viðureigninni við
voðalegasta og skaðvænlegasta sjúk-
dómsböl mannkynsins, berklaJveik-
ina. Þann sjúkdóm hjá gripunum
hefir mikillega tekist að örmagna,
með því að bólusetja þá með þeirri
gerlategund, er mannkynið þjáir og
virðist vera svo langtum vægri teg-
und er sú, er gripirnir fá; en af ein-
hverri orsök, sem vísindunum enn
er óljós, reynist bóluefni það, sem
úr gripunum er tekið, ofjarl mann-
legu eðli. . Það, sem alt virðist að-
allega stranda á og bakteríufræð-
ingarnir eru nú sem óðast að brjóta
heilann yfir hver í kapp við annan,
er hvort ekki verði fundin einhver
tegund berklagerla — ef til vill
meðal hinna óæðri dýra—, er sé
veikari en sú bakteríutegund, er
mannkynið fær, svo hægt sé að
eiga von á því, að með þeim yrði
mögulegt að gera mannkynið ómót-
tækilegt fyrir lungnatæringunni og
annari tegund berklaveikinnar, likt
og sóttkveikja kúabólunnar hefir
gert mannkyninu illmögulegt að
sýkjast framar af völdum skaðræðis
bólunnar .
SILFURBRÚDKAUP
Þriðjudaginn 12. þ.m. voru þau'
Olgeir Frederickson, bóndi í Argyle^
bygð og Vilborg Jónsdóttir, kona ^
hans, búin að vera 25 ár í hjóna-.
bandi. Olgeir er sem stendur for-^
seti Frelsissafnaðar, og hefir um
fjöldamörg undanfarin ár verið í
stjórn safnaðarins og unnið að
safnaðarmálum með stakri alúð og
áhuga, og kom safnaðarfólkinu því.
saman um að biðja þau hjónin leyfis
að mega halda upp á silfurbrúðkaup
þeirra. Að kveldi dags komu ná-
lægt 125 manns saman í því skyni í
Argyle Hall, samkomuhúsinu, sem er
rétt hjá kirkju Frelsissafnaðar, og
neyttu menn fyrst kveldverðar, sem
safnaðarkonurnar sáu um, og þarf
þá ekki að því að spyrja, að hann
var góður og velfr am borinn. Þegar
menn höfðu matast, fóru fram
ræðuhöld, og var sungiö og leikið á
hljóðfæri milli ræðanna. Séra Fr.
Hallgrímsson mælti fyrir minni silf-
ur-brúðhjónanna; þakkaði hann
þeim hið mikla og góða verk er þau
hefði bæði unnið að safnaðarmálum
og öðrum félagsmálum bygðarinnar
þessi liðnu 25 ár, og vottaði heilla-
óskir hins fjölmenna vinahóþs er
þar var saman kominn með þeim;
kvað hann þó sína ástæðu til þess,
að ekki væri fleira af bygðarfólkinu
á þessu samsæti, að húsrúmið hefði
ekki leyft það. Næstur talaði Chr.
Johnson, afhenti hann hjónunum að
gjöf frá vinum þeirra mjög skraut-
legt og vandað kaffi-og-te-“set” úr
silfri; bað hann þau þiggja gjöfina
sem vott þess, hve hlýjan og einlæg-
an vinarhug gamlir og nýir samverka
menn þeirra í söfnuðinum bæri til
þeirra. Olgeir Frederickson þakk-
að gjöfina og þann mikla sóma er
þeim hjónum væri sýndur, bæði með
gjöfinni og þessari miklu og veg-
legu veizlu; dýrmætasta þakklætis-
efni sitt hvað hann það, að enn
hefði hann við hlið sér hana, sem
ung hefði hafið með sér lífsbarátt-
una fyrir 25 árum, og altaf síðan
stutt sig með ástríki og dugnaði; en
innilega þakklátur kvaðst h inn
líka vera fyrir þann mikla unað er
vinir þeirra hefðu veitt þeim fyi og
síðar með einlægri vináttu sinm
Ennfremur töluðu þeir Thos. H.
Johnson, M.P.P., Friðjón Frederick-
son og Árni Sveinsson, og var gjörð-
ur hinn bezti rómur að ræðum
þeirra, sem voru bæði fjörugar og
skemtilegar.. Að því loknu skemtu
menn sér við samræður og á annan
hátt fram eftir nóttunni, og kom
öllum saman um að þetta samsæti
hefði farið eins ánægjulega fram og
frekast varð á kosið.
Frá Winnipeg sóttu þessa veizlu
móðir Mrs. Frederickson, Mrs.
Hildur Thorsteinsson, ásamt dætrum
sinum, Mrs. Waugh, og Miss Hal-
dóru Thorsteinsson, og enfremur
þeir Friðjón Frederickson og Thos.
H. Johnson, M.P.P.
ánssonar eru birt með æfiatriðum
hinna læknanna.
Hockey þreyttu ungu piltarnir 1
Fyrsta lúterska söfnuði við gamla
meðlimi I.A.C. á Arena-hringnum,
síðastliðið mánudagskveld. Leik-
urinn var knálega sóttur af hvorum-
tveggja, en ungu piltarnir reyndust
snarari í snúningpim og gengu sigri
hrósand af hólminum. Vinningar
7 á móti 4.
Jón Þórarinsson, Wesley stúdent,
fer norður til Nýja íslands í kynn-
isferð næsta föstudag og dvelur þar
fram yfir jólin.
*
Ur bœnum ^
Séra Björn B. Jónsson, forseti
kirkjufélagsins, hefir ritað fyrir
Lögberg jólaritgerðina í þessu blaði,
þá er hefir að yfirskrift: Friður á
jörðu. |
Þeir Jónas Jónasson, Björn Hjálm-
arson, og J. G. Jóhannsson, stúdentar
við Wesley college, fóru heim til
foreldra sinna í jólafríinu.
Lögberg verður að biðja afsök-
unar á þvi að það getur ekki þessu
sinni flutt mynd af einum íslenzka
lækninum hér í Canada, Dr. Jóni
Stefánssyni. Blaðið hafði fengið
loforð um myndina og reiddi sig á
það. En er til átti að taka biiást
það, en þá ofseint að afla annarar
myndar. Æfiatriði Dr. Jóns Stef-
Á þriðjudagskvöld í síðustu viku,
þann 12. þ.m., var samkoma haldin í
samkomusal Good Templara á Sar-
gent stræti hér í bæ. Ungfrú Sig-
ríður Frederickson sýndi þar list
sína í því að leika á píano, og hafði
hún stofnað til samkomunnar.
Ymsir fleiri skemtu á píano og önn-
ur hljóðfæri. Miss Darby skemti
með upplestri og hr. Halldór Þór-
ólfsson söng bæði íslenzka og enska
söngva. Séra Rúnólfur Marteins-
son talaði nokkur orð á ensku sökuin
þess að svo margir voru viðstaddir.
sem ekki skildu íslenku. Samkom-
an tókst ágætlega að öllu Ieyti.
Skemtiskrá var í bezta lagi og að-
sókn góð.
Allir þeir sem voru viðstaddir og
eflaust margir fleiri óska þess að
Miss Fredericksin skemti fólki 1
Winnipeg oft með list sinni. Sér-
staklega eftirtektavert við þessa sam-
komu er það, að sú sem stofnaði til
hennar ákvað, að hafa engan hag af
henni sjálf, heldur gefa allan ágóð-
an djáknanefnd Fyrstu lúterska
safnaðar. Djáknarnir studdu því að
samkomunni, og varð góður styrkur
af henni fyrir fátæklingana vor á
meðal. Þeir eru margir sem eru
fátækir vegna sjúkdóms eða af öðr-
um orsökum, og þegar menn eru að
hugsa um allskonar skrautgjafir
handa vinum sínum um jólin ættu
menn sízt af öllu að gleyma þeim,
sem þurfa liknar. Vonandi verður
þetta dæmi Miss Frederickson mörg-
um hvöt til að auðsýna líkn og kær-
Ieika um jólin.
TILKINNING
Píanó kennari, Miss S. F. Fred-
erickson hefur afhent mér $53.00.
sem er ágóði af samkomu þeirri er
hún stofnaði til 12. þ.m. Það fé
gefur hún í djáknasjóð Fyrstu lút-
erska safnajðar.. Djáknanefndin
þakkar Miss Frederickson hjartan-
lega þessa gjöf og óskar henni heilla.
G. H. Hjaltalin,
Féhirðir Nefndarinnar.
540 Maryland St., Winnipeg.