Lögberg - 28.08.1913, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
28. Ágúst 1913.

Fátæki ráðsmaðurínn.
Saga eftir
OCTAVB FEULLET.
Sursum corda!
París 20. Apríl 185 . . .
Þetta er nú annaS kveldiö, sem eg held til í þessu
óvistlega og leiSinlega herbergi. Sljóvum auugm
horfi eg á tóman hitunarofninn, og hlusta eins og
utan viö mig á tilbreytingarlaust vagnskröltiö niðri á
götunni. I þessari stóru borg finst mér eg vera ein-
manalegri og ver kominn heldur en skipbrotsmaSur.
nötrandi af kulda, á flaki, sem fleytir honum á úfnu
og ólgandi hafi.
En nú hlýtur brátt aS draga aS leikslokum! Eg
ætla aS horfast í augu viS örlögin ókvíSinn, til aS
svifta þau sárasta broddinum.
Eg ætla aS létta á harmþrungnum huga minum.
og gera að( trúnaSarmanni mínum, eina vininn, sem
eg á, fölleita manninn, sem starir á mig í spegliunm.
MeSaumkun þess vinar veldur mér ekki sársauka.
Eg ætla nú aS skrásetja hugsanir mínar og æfi-
atriSi, ekki meS barnalegri og hversdagslegri ná-
kvæmni, þar sem slept sé öllum meiri háttar viSburS-
um, heklur ætla eg aS segja rétt og samvizkusamlega
frá öllu, sem á dagana drífur.
Eg ætla aS láta mér þykja vænt um dagbókina
mína; hún skal verSa eins og bróSurlegt bergmál, sem
léttir mér einveruna; jafnframt því á hún aS vera
önnur samvizka mín aS einhverju leyti, er vari mig
viS því aS hafast nokkuS þaS aS, sem eg ekki er
reiSubúinn aS rita á eftir meS óskjáliandi hendi.
MeS harmþrungnum ákafa leita eg nú í umliS-
inni tíS, eftir sérhverri átyllu og smáatvikum, er átt
hefSu fyrir löngu aS hafa orSiS mér nægilegt skýr-
ingarefni, ef sonarleg lotning, vald vanans, leti og
kæruleysi ekki hefSi lokaS augum mínum fyrir því.
er gerSist umhverfis mig.
Nú skilst mér hversvegna hún móSir mín var svo
þuflglynd; nú skilst mér hversvegna hún hafSi óbeit
á samkvæmislífinu, og nú skilst mér hversvegna hún
ávalt klæddist viShafnarlitlum og óbreyttum búningi,
er föSur mínum varS aSra stundina gremjuefni, en
hann hæddist aS hinu.
“Þú ert langlíkust vinnukonu!” sagSi hann
viS hana.
Eg haföi þó orSiS þess áskynja, aS missætti, enn
þá alvarlegra eSlis, raskaSi friöi á heimili okkar, en
aldrei heyrSi eg beinlínis á þaS sjálfur. Eg heyröi
aS eins óminn af röddu fööur mins, æstri og skip-
andi, og til móöur minnar lágan bænarróm, og grát-
staf, sem hún reyndi aS dylja.
Eg ímyndaSi mér aS þessi raunalega misklíS á
heimilinu væri sprottin af helzt til áköfum og árang-
urslausum tilarunum föður míns, til aS fá móöur
mína til aS taka þátt í dýrölegum veizluhöldum, svo
sem venja hennar haföi veriS fyrrum; en í þess kyns
samkvæmi fór hún nú mjög nauöug með föSur min-
um, og varS æ tregari aS gera slíkt, sem lengur liSu
fram stundir.
Eftir þvílíkar skærur bar þaS viS eigi allsjaldan,
aS faSir minn fór og keypti einhvern skrautgrip, sem
móöir mín fann svo undir pentudúknum sínum, þeg-
ar hún settist aS matboröi, en slíka gripi bar hún
aldrei.
Einu sinni á hverjum vetri fékk hún sendan
frá París stóran kassa, fullan af yndislegustu blóm-
um. Hún þakkaSi föður minum alúðlega fyrir send-
inguna. en þegar hann var kominn út úr herberginu-
sá eg aö hún ypti öxlum og horföi til himins meö
ósegjanlega miklum vonleysis- og órvæntingarsvip.
MeSan hann var innan endimarka gömlu hall-
arinnar okkar, var engu líkara, en á honum lægju ill
álög, eins og þungt farg. En jafnskjótt, sem hann
kom útfyrir hallarhliöin, sá eg hrukkurnar á enni
hans minka, sá hann soga í sig loftiS og eins og yngj-
ast allan á einu augabragöi.
“Svona Maxime, sagöi hann, nú skulum viS
hlaupa á sprett.”
Og svo þutum viö af staS yfir merkur og gras-
lendi.
Þegar við vorum þannig saman var hann glaSur
og kátur eins og barn; þá var hann svo skemtilega
hugkvæmur, hrifinn af frjálsri náttúru-dýrö drott-
ins, og var svo dæmalaust hispurslaus í tali, aS eg
réöi mér ekki fyrir fögnuöi, og mig dauölangaSi til
aS geta gert aumingjann hana móöur mína aönjót-
andi einhvers af þessu, hana, sem sat alein heima.
hrygg og raunamædd.
Þþgar hér var komiö fór mér aS þykja vænt um
fööur minn, og gat ekki hjá því fariö, aS eg dáöist
aS honum, er eg viS hátíSabrigði samkvæmislífsins.
— á veiSum, veöreiSum, dansleikjum og í miSdegis-
veizlum —- sá alla hans góöu hæfileika njóta sín.
Hann var ágætis reiömaSur, fyndinn og skemtinn
sessunautur undir boröum, frábær spilamaSur, og
þar aS auki hugprúöur flestum fremur, og afarmild-
ur af fé. ÞaS var því ekki aS undra, þó aö hann yröi
í huga mínum fyrirmynd göfugrar karlmensku og
riddaraskapar. MeS nöpru brosi var hann vanur aS
kalla mig: “síðasta aðalsmanninn”.
Þannig var faðir minn utan heimilis, en jafn-
skjótt sem hann kom inn fyrir húsdyr heima hjá sér,
áttum við móðir mín viS ákaflyndan, önugan og upp-
stökkan aldurhniginn mann aS eiga.
Sjálfsagt heföi stirSlyndi fööur míns gagnvart
móður minni oröiS mér óbærilegt, ef hann hefSi ekki
ööru hvoru sýnt, aö hann sá eftir aS hafa móSgaS
hana, og vildi á ýmsan hátt bæta fyrir þaS, eins og
eg hefi þegar tekiS fram.
Þþssar sannanir fyrir því, aS hann sæi eftir því,
er hann gerSi móSur minni rangt til, réttlættu hann i
mínum augum; eg hugöi hann vera góðan mann og
réttvísan, mann sem hlypi á sig, af því aS hann mætti
mótspyrnu einmitt þar, sem honum kæmi verst.
Eg ímyndaöi mér, aS taugasjúkdómur hafi geng-
að aS móSur minni, einhvers konar vonleysisþung-
lyndi; faSir minn gaf mér og í skyn aS hann væri
þeirrar skoöunar, þó aS hann aS vísu væri fáoröur
um þau efni, en þaS þótti mér ekki nema eölilegt.
Ekki var mér fyllilega ljóst, hvernig tilfinning-
um móöur minnar gagnvart fööur mínum var háttaS.
Þegar hún virti hann fyrir sér var engu likara en
aö á stundum væri hörkublær á svipnum; en þessi
hörkublær hvarf brátt og innan skamms breiddist yfir
rólegt andlitiS, og augun fögru, sem tárin stóöá u
svipur, sem ljóslega vottaði átakanlega sjálfsfórnar-
fúsleik og takmarkalausa auömýkt.
MóSir min var ekki nema fimtán ára gömul þeg-
ar hún giftist, og eg var á tuttugasta og öðru árinu,
þegar Helena systir mín fæddist.
Skömmu eftir aS hún fæddist kom faöir minn
einn morgun út úr herberginu, þar sem móSir mín lá-
og gaf mér vísbendingu um að fylgja sér út í garöinn-
Hann gekk hryggur í bragði tvisvar eöa þrisvar
sinnum garðinn af enda og á; síSan nam hann staöar
og mælti: — Maxime, þaS er alt af aS verSa erfiöara
aS gera móSur þinni til hæfis.
— Er hún svo fjarska veik, pabbi?
— Já, hún er nú veik, en svo hefir hún fengiS
þá einkennilegu flugu í höfuSið, aS þú skulir byrja
að lesa lögfræði.
— Lögfræöi? Er þaö satt að móöir mín ætlist
til þess aö eg, á þeim aldri sem eg er, og jafnvel ætt-
ur, og í annari eins stööu og eg er, eigi aS fara aö
setjast á skólabekk AnnaS eins og þaö væri blátt
áfram hlægilegt.
— Já, sama segi eg, svaraöi hann purlega, en
móðir þin er svo lasin, aS viS megum til meö aö
veröa viS óskum hennar.
í þá daga var eg flón, fávislega státinn af aö-
alsnafnbót minni, minni eigin mikilvægu persónu, og
því áliti, sem mér þegar haföi hlotnast í samkvæmis-
lífinu; en samt sem áöur unni eg móður minni hug-
ástum; eg hafði gert þaö í meir en tuttugu ár sem
viö höfðum veriS samvistum og okkur ávalt falliö
ágætlega hvoru viö annaS.
Eg þaut inn til hennar og lofaöi aS gera þaö
sem hún vildi og haföi beðiS um.
Hún brosti raunalega, kinkaöi kolli til mín í
þakklætisskyni, og lét mig kyssa litlu systur mína, er
hvíldi sofandi í kjöltu hennar.
Dags daglega lét móöir mín mig gera sér grein
fyrir framförum minum við námiS. Þetta gerSi hún
meö svo stööugum og einbeittum áhuga, aS eg fór
siöast aö halda, aS sú ákefS hennar væri sprottin af
óheilbrigöum dutlungum, og engu öðru.
Eigi aö síöur var þaS ekki alls ómögulegt, aS
hin mikla óbeit föður míns á öllu, sem leiSinlegt var
og óskáldlegt hér í lífi, hefSi valdiö því, að fjármál
okkar hefðu komist á einhvern hátt í ólag; eg fór aö
hugsa sem svo, að móöir mín vildi láta mig lesa lög,
til þess að mér yröi hægra ef svo væri, að kippa því
í lag, fjármálunum viövíkjandi, sem lagfæra þyrfti.
En við nánari íhugun átti eg þó bágt meS aö
trúa þvi, aö þetta væri rétt til getiö. Að vísu mundi
eg eftir því, aö faðir minn hafði barmaS sér yfir því.
með mikilli háreisti, hvaöa fjártjón hann heföi beöið
af stjórnarbyltingunni, en þessum umkvörtunum, er
mér höfðu fundist næsta ástæSulitlar, var hann hætt-
ur fyrir nokkru, og eg þóttist vita, aS eignir okkar
væru öldungis nægilega miklar.
ViS áttum heima í höll ættar okkar, sem stóð
skamt frá Grenoble, og það var almannarómur, þar
í héraðinu, aö jafnskrautleg höll væri ’hvergi til á
margra mílna svæði þar nærlendis. Þiegar við faðir
minn vorum á veiðum bar þaö við eigi allsjaldan, að
við gátum verið svo heilan dag við þá skemtun, án
þess við kæmum út fyrir landamæri okkar.
Hesthúsin okkar voru rúmgóS og hátt undir loft
í þeim. Þar stóöu margir gæðingar af bezta kyni-
sem faöir minn haföi miklar mætur á og var upp meS
sér af aö eiga.
Þar fyrir utan áttum viS sjálf hús í París á
Boulevard des Capucines; þar var ávalt alt búið undir
komu okkar til höfuSborgarinnar, og allur heimilis-
bragur hjá okkur bar þess vitni, aö auðlegðin væri
óþrjótandi. Matborð oljkar var altaf sett dýrustu
réttum, og prýtt með hinni mestu smekkvísi, því að
faðir minn vildi svo vera láta.
Heilsu móSur minnar fór síhningandi.
Þar kom og um síSir, aö hiö aðdáanlega blíö-
lyndi hennar breyttist. Eg, sem aldrei hafði heyrt
hana segja meiðandi orð, varð nú fyrir bituryrSum
af henni, og í hvert skifti, sem eg fór eitthvaS út af
heimilinu,. kváSu við hjá henni álasanir og meinlegar
getsakir í minn garS.
FaSir minn komst ekki hjá önugum aðfinningum
hennar frekar en eg; hann bar þær með jafnaöargeSi,
svo aS mig furðaSi á, en var miklu oftar aö heiman,
heldur en nokkurn tíma áður. Hann færSi fram þá
afsökun við mig, að hann gerSi þetta til aS gleyma
og dreifa þeim óþægilegu hugsunum, sem sæktu aS
sér. Hann hvatti mig oft til aö fara meS sér, og
vegna skemtanafýkna minna, þokkagirni æskunnar og
löngunarinnar til aö losna viS óþægindin heima fyrir,
varS auðgert aS fá mig til aö verða við óskum hans.
Einu sinni í SeptembermánuSi 185 . . . vildi svo
til, aö halda átti veðreiöar á veðhlaupa-sviöi í grend
við höllina. Þar átti meðal annars aS reyna nokkra
veShlaupahesta föSur míns.
ViS faðir minn höfSum riSiö þangaS snemma
um morguninn, og snætt morgunverS viS veöhlaupa-
sviðiS. En er eg seinna um daginn var aS hleypa
hesti utan til á veðhlaupa-sviSinu, til aö geta betur
séS til veðreiðanna, kom þangaS aðvífandi einn vinnu-
manna okkar; hann kvaSst hafa leitaS min meir en
heila klukkustund. Hann sagði aS faðir minn væri
kominn heim; móSir mín hefði sent eftir honum og
óskaö eftir aS eg kæmi einnig aS finna hana þegar í
staS.
— En hvaö er aS? spurSi eg vinnumanninn.
— Eg er hræddur um að frúnni hafi versnaS,
svaraði hann.
,Þá þaut eg af staö sem óSur væri, og þegar eg
kom heim, hitti eg systur mína, sem sat á grasbalan-
um í stórum, þöglum og mannlausum garSinum heima
hjá okkur. Um leiS og eg steig af hestinum kom
hún hlaupandi til min og sagöi íbyggin og merkileg
á svipinn, en þó glaölega, um leiö og hún setti totu
á munninn, til aS .kyssa mig:
— Presturinn er kominn.
Eg varS þess samt ekki var aS nokkur óvanaleg-
ur þys eöa órósemi væri inni í húsinu. Eg þaut í
skyndi upp steinriöiS og gegnum litla herbergiö, sem
snéri aö herbergi móöur minnar. HurSin aö því var
þá opnuð hljóSlega, og faöir minn kom tram á þrep-
skjöldinn.
Eg nam staöar frammi fyrir honum; hann var
fölur og drættir í kringum munninn.
— Maxíme, sagSi hann, án þess aö líta á mig.
móSir þin víll finna þig.
Eg ætlaSi aS spyrja hann, hvaö aS gengi, en hann
bandaði andmælandi til mín hendinni, og gekk hratt
út aö einum glugganum, eins og hann þyrfti nauS-
synlega aS horfa þangaS eftir einhverju.
Eg fór inn til móður minnar.
Hún hvíldi hnipruS saman á hægindastól; annar
handleggurinn hékk niSur eins og hann væri mátt-
laus. f mjallhvitu andlitinu sá eg alt í einu þá engil-
fögru blíöu og kvenlega yndisþokka, sem þjáningarn-
ar höfðu um hríö náö burtu. Eg sá einnig aS engill
dauðans hafði nú þegar breitt sína verndandi vængi
yfir hennar þreytta höfuö.
Eg féll á kné viS hliS hennar; hún opnaöi aug-
un ofurlítiö, lyfti með erfiöismunum þreyttu höfSinu.
og horfSi á mig lengi og innilega. SíSan tók hún til
máls og sagði þessi orS, lágt og með löngum and-
köfum á milli:
— Elsku drengurinn minn! Þ|ú hlýtur aö sjá,
aS eg get ekki lifað lengur ... En gráttu ekki! ..
.. Þú hefir veriS æðimikiS í burtu frá mér upp á
síökastið, af þvi aö eg hefi veriö svo geöstirð! ViS
sjáumst aftur, Maxime, og þá getum viö sagt hvort
öðru alt, sem nú er ósagt; elsku sonur minn.--------
Nú get eg ekki meir! .... Mintu föSUr þinn á aS
efna þaö, sem hann hefir lofaS mér..........Vertu
styrkur í baráttu lífsins .... og sýndu þeim umburð-
arlyndi, sem veikbygðir eru !
Það var svo að sjá, sem þróttur hennar væri
þfotinn ; hún þagði andartak, svo lifti hún meS mik-
ílli áreynslu upp einum fingri, starSi fast á mig og
sagði:
— Systir þin!
Bláleit augnalokin hnigu nú aftur; alt í einu luk-
ust upp á ný, og um leiö rétti hún frá sér hand-
leggina meö miklum taugateygjum.
Eg rak upp vein; faðir minn kom hlaupandi inn.
greip hana í fang sér, og þrýsti andvana líkama henn-
ar aS brjósti sínu meö átakanlegum harmagráti.
* * *
AS nokkrum vikum liSnum fór eg burt af
Frakklandi eftir beiöni föSur míns. Hann sagði mér
aS þessu hafði hann meöal annars lofaS móður minni
áöur en hún dó. Eg ferðaðist þá víða um lönd og
hefi verið á því feröalagi þangaö til rétt nýlega.
Þjetta ár, sem eg var i burtu aö heiman, fann eg
oft til innilegrar löngunar til aö hverfa aftur til
fósturjarSar minnar, einkanlega eftir aö nýjabrum
feröalagsins var horfiS; eg þráöi innilega að sjá gröf
móður minnar og litlu systur mína, sem eg unni mjög
heitt. Én faðir minn hafði fastráöiö, hveS lengi eg
skyldi vera aö heiman, og hann hafði kent mér þaö,
aö dirfast aldrei aö hafa á móti því, sem hann vildi
vera láta.
Bréf hans voru ástúSleg en stutt, og ekkert orS
var í þeim, sem gæfi til kynna, að hann biSi óþolin-
móður heimkomu minnar. Mér varS því næsta
hverft viS, þegar eg kom til Marseille, fyrir tveim
mánuðum, og fékk þar fleiri en eitt bréf frá föSur
mínum, þar sem hann lagöi fast aö mér aö flýta mér
heim þegar i stað.
ÞaS var á dimmu kveldi, í FebrúarmánuSi, aS
eg sá aftur gömlu múrveggina umhverfis heimili mitt;
lögun þeirra, var mér svo minnisstæS, og sást mjög
glögt, er þeir báru viS þunna snjóábreiöuna, sem
huldi landiS umhverfis.
Nistandi napur noröanvindur þaut mér um eyru;
stór hélukorn svifu, eins og fölnuö blöS, niður úr
meiöum aldinsvalanna, og féllu meS daufum og ein-
kennilegum ómi á raka jörSina.
Þegar eg ók inn í garðinn, sá eg skugga af
manni, bera viö innan viS gluggann. Sýndist mér aS
þaS mundi vera skuggi föSur míns. Skugginn brá
fyrir viö glugga í dagstofunni, sem áldrei hafði veriS
búið í síSustu árin, sem móöir mín lifði.
Eg flýtti mérTipp þangaS, og þegar faöir minn
sá mig, rak hann upp lágt vein; síöan breiddi hann
út faðminn á móti mér, og rétt á eftir fann eg hjarta
hans berjast ótt upp viS brjóst mitt.
— En hvað þér er kalt, elsku drengurinn minn,
sagöi hann. Komdu og vermdu þig. ÞjaS er nú kalt
hérna, en hér hef eg helzt viljaS vera, því aS hér
get eg þó dregiö andann.
— Hvernig líður þér, pabbi?
— Þolanlega, eins og þú sér.
Eg gekk yfir aö aminum, en hann tók aö ganga
um gólf þreyjuleysislega, um stóra salinn, sem viS
vorum í og í loguðu að eins tvö eSa þrjú ljós. Eg
var svo sem höggdofa af þessum viötökum, og horföi
kvíðafullur á föður minn.
— HefurSu séö hestana mína, spuröi hann alt í
einu.
— Þ ú veist, pabbi ....
— Já, þaS er rétt! Þú ert alveg nýkominn.
Nú varö þögn. Svo sagði hann aftur:
— Eg þarf aS segja þér nokkuö, Maxíme.
— Já, geröu þaS, pabbi.
ÞaS var svo aS sjá, sem hann heföi ekki heyrt,
hvaS eg sagSi, því aS hann hélt áfram aS stika fram
og aftur um gólfiö, og endurtaka ööru hvoru:
— Eg þarf aS segja þér nokkuð, sonur minn.
Loks rak hann upp átakanlegt vein, strauk hend-
inni um ennið, settist niSur og benti mér aS setjast
á stól andspænis sér. ÞaS virtist svo sem hann vildi
taka til máls, en hefði ekki kjark til þess, því aö hann
staröi á mig nærri því bænaraugum og úr svipnum
skein kvíði og auðmýkt, sem átakanlega hryggilegt
var að horfa á, og óeðlilegt jafn dramblátum manni
eins og faSir minn var aS eðlisfari. HvaS þung, sem
sú sök var, sem hann átti svo erfitt meö að játa, fann
eg gerla, aS í djúpi sálar minnar hafSi eg fyrirgefiö
honum hana. Hann starSi fast á mig, en alt í einu
varS augnatillitiS ógurlega hvast, hann greip fast og
ofboöslega um handlegginn á mér--------reis til hálfs
upp úr hægindastólnum-----------hné strax niSur aft-
ur og rann síöan, meö þungu falli, ofan á gólf.
Faðir minn var látinn.
Þegar maSur ann einhverri manneskju, kveður
maöur ekki upp yfir hana áfellisdóm.
í einni svipan haföi mér skilist hvernig í öllu
lá . . . á einu vetfangi rann nú ljós veruleikans og
sannleikans upp og gerði auösæ og skiljanleg í huga
mínum, öll þau mörgu smáatvik, sem eg hafSi verið
vottur aS næstliðin tuttugu ár, án þess aS gera mér
grein fyrir hvaS þau táknuðu.
Nú duldist mér ekki aS örbirgö lá viS dyrnar,
hangandi yfir höfði mér.
Mér er það óljóst, hvort eg heföi grátiS föður
minn meira, ef hann hefSi andast í auSi og alls-
nægtum; en viS sorg mína og söknuð og sára missi-
bættist ómálanleg meSaumkun, meöaumkun, sem eg,
sonurinn, hlaut aö finna til gagnvart fööur mínum.
og eigi verSur meS orðum lýst.
Mér stóS stöðugt fyrir hugskotssjónum augnaráS
hans, biSjandi, aUSmjúkt og bugaö af iörun, og mig
tók það sárt, aö eg skyldi ekki hafa getaö sagt eij;t
einasta hughreystingarorS viö hann, áöur en hann gaf
upp öndina, og eg hrópaði nú eins og í ofboöi, þó aö
hann gæti ekki heyrt til mín framar;
— Eg fyrirgef þér! Eg fyrirgef þér!
Mikil óskapa harmastund er þetta, drottinn
minn!
Eftir því sem eg komst næst, haföi faðir minn
heitiS móöur minni því á banadægri, aS hann skyldi
selja meiri hluta eigna sinna, til þess aS greiða aö
fullu þær feiknamiklu skuldir, sem hann var kominn
í; en þær voru þannig til komnar aö hann hafði ár-
lega eytt þriðjungi meir en tekjurnar námu; aS því
búnu hafði hann og heitiS henni aö halda miklu spar-
ara á en áöur, og eyða því einu af eftirstöövum eign-
anna, sem hann rétt kæmist af meö.
Faðir minn haföi leitast viö aö efna þetta loforö
sitt. Hann haföi selt skóga sína og nokkurn hluta
bújaröanna; en þegar hann haföi fengiS æöi mikiö
fé milli handa á ný, varði hann aS eins litlum hluta
þess til aö greiða me’S skuldir sínar. í staö þess
reyndi hann til aS rétta fjárhag sinn meö því aö
leggja það. sem hann átti eftir af lausafé i kauphall-
argróöabrall, og við þaö varS hann á skömmum tima.
gjaldþrota.
Enn sem komiS er, hefi eg ekki getað kannaS til
fulls, djúp óhamingjunnar, sem viS höfum lent í.
Viku eftir aö faSir minn dó, veiktist eg hastar-
lega, svo eftir tveggja mánaSa sjúkleik gat eg rétt
meS naumindum komist burtu úr feðraheimkynni
mínu, er ókunnur maður settist þar aö.
Til allrar hamingju varð gamall -vinur móður
minnar til aö veita mér hjálp og aöstoö í raunum
mínum. Hann var lögmaöur, sem átti heima í París;;
haföi veriö lögfræðilegur ráöanautur ættmanna minna.
BauSst hánn til aö takast á hendur aS sjá um skulda-
lúkningarstarfiS fyrir mína hönd, en til þess fann eg
mig meS öllu ófæran, sakir reynsluleysis í þeim efn-
um. Eg fól honum alla umsjá og eftirlit þar um, og
býst eg nú viS aS þeim málum sé lokiS.
Strax þegar eg kom til borgarinnar í gærmorgun
hraSaöi eg mér á fund hans. Hann var þá kominn
upp í sveit, og er ekki væntanlegur heim fyr en á
morgun.
Þíetta hafa verið ógurlegir dagar!
Óvissan er vafalaust öllu óláni þungbærari, því
aS ekkert lamar sálarþróttinn, og stelur úr manninum
kjarkinum eins og hún.
Skelfing. held eg aö eg hefSi veriS hissa á þvíf
ef einhver hefði spáS mér því fyrir svo sem tíu ár-
um, aS þessi gamli lögmaSur, sem faöir minn haföi
svo oft brosaö aS fyrir lögvizku-oröalag og þyrkings-
lega hæversku, yrði hjálparhella mín, og kjörinn til
aS kveöa á um þaS, hverja æfibraut eg skyldi ganga!
Eg hefi sett mér það, að gera mér ekki aS háu
vonir. Mér hefir talist svo til, aS eg mundi eiga eftir.
þegar allar skuldir eru greiddar, eignir sern nema frá
hundrað og tuttugu til hundraö og fimtíu þúsundum
franka. Það væri kynlegt ef ekki væri eftir þó al-
ténd þaö af fimm miljóna höfuð-stól.
Eg hefi svo hugsaS mér, aö taka sjálfur tíu þús-
und franka af fé því, fara til Vesturheims og leita
gæfunnar þar. ÞaS sem eftir er af eignunum skil
eg eftir handa systur minni.
Nú hefi eg skrifað nóg í kveld!
ÞjaS er býsna raunalegt starf aS vera aö ryfja
upp slíkar endurminningar! Þrátt fyrir þaS dylst
mér ekki, aö eg hefi oröið rólegri eftir skriftirnar.
AS frátalinni þeirri ómetanlegu blessun, sem í starf-
inu felst, finnur maSur til gleði og ánægju þegar
því er lokiö. Og samt sem áSur eru menn ekki fús-
ir til vinnu..... Dagsdaglega njóta menn þeirra
gæöa, sem hún hefir í för meS sér, og eru ánægðir
yfir þvi, sem þeir hafa afkastað, en á komandi degi
taka þeir aftur til starfa með sömu óbeit á verki eins
og áöur.
Hér er um furSulega og dularfulla mótsögn aö
ræöa. ÞaS er engu líkara en vér í sumu skoSuih
starfiö, bæSi eins og refsing og eins og guðdómlega
gjöf-
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Dr.R. L. HURST.
Member of Royal Coll. of Sturgeons,
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physicians, London. Sérfræöingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á. móti Eaton’s). Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lfjgfrægiagar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthnr
Building, Portage Avenue
Ákitun: P. O. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
þ+++++++++++
ÓLAFUR LÁRUSSON
og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annast IögfræÖisstörf á Islandi fyrir
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og
Ý Spyrjið Lögberg um okkur.
t ReyHJavik, - lceland
+ P. O. Box A 41
♦+♦♦♦♦♦♦ ♦♦+++++++++, ♦ » » ♦ +
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telephone garrv 820
Officb-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hrimili: 620 McDkrmot Avb.
Teeephone garry 381
Wlnnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
Office: Cor, Sherbrooke & William
Tblephonei garry 32»
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 81 O Alvcrstone St
TELEPHONEi GARRY T63
Winnipeg, Man.
Vér legg.ium sérstaka áherzlu á aö
selja metSöl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu me'Söl, sem hægt er a8 fá,
eru notuö eingöngu. pegar þér komiö
með forskriptina til vor, megi8 þér
vera viss um aS fá rétt þaS sem lækn-
irinn tekur til.
COIiCIÆTJGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke 81
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Officb 724J ó’argent Ave.
Teiephone Vherbr. 940.
_ i 10-1-2 f. m.
Office tfmar 1 3-6 e. m.
( 7-0 e. m.
— Hbimili 467 Tsronto Sfreet —
WINNIPEG
TKLKPHONK Sherbr. 432.
Dr. R. M. Best
KV0nna og barna læknir
Skrifstofa: Union Bank,
Horni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3—5 og 7—8.
Heimili: 603 Sherbrooke Street
Tals. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
Dr, Raymond Brown,
Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
n Talsími 7262
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. xo— 12 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.

aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur bann allskonar
minnisvarða og legsteína
’als di
8- A- SIQUBP8QW Tals. Sherbr, 2786
S. A. S1GURÐSS0N & C0.
BYCCIflCANlEflN og FI\STEICN/\SALAR
Skrifstofa: Talsími M 4463
208 Carlton Blk. Winnipeg
J. J. BILDFELL
FA8TEIGNASALI I
fíoom 520 Union Bank - TEL. 2685 1
Selur hús og lóðir og annast |
alt þar aðlútandi. Peningalán f