Lögberg - 23.04.1914, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23: APRÍL 1914
n< WMtmlnnter Cotnpany. Ltd. Toronto, i fltcUortttlnn.
Otlendingurinn.
SAGA FRA SASKATCHEWAN
eftir
RALPH CONNOR
Fjósin voru hrörleg í meira lagi, og hefðu þurft
.aðgerSar við, eins og fleiri hús á þessari þújörö. !
hesthúsum stóðu hross, sem auSséð var aS mrkiS
höfSu veriS brúkuS, en ekki haft hirSing aS sumu
leyti: aktýgin voru bætt meS kaSalspottum, og ósút-
uSum leSurólum. Þó aS Kalman væri óvanur aS
fara meS hross, sá hann, aS hér var ekki alt, eins
og vera átti.
LítiS hafði veriS sint um jarSyrkju á Nátthauka-
gili. Langt var til markaSar, og nærri því ókleift aS
fá fólk til að vinna fyrir bændur. Þeir French og
vinnumaSur hans voru ekki kröfuharSir menn. Ofur-
litlir akurblettir þar sem ræktaSir voru hafrar og
bygg, handa hrossum, svínum og hænsnum, og ofur-
lítill blettur undir kartöflurækt, var ÖII sú jarSyrkja,
sem viS var fengist á bújörSinni. MarkaS fyrir
kartöflur sínar gátu þeir fengiS hjá trjáviSarhöggs-
mönnum.
Kalman gaf nákvæmar gætur að því, hvernig
fariS var að því aS beita hrossum fyrir herfi, og gekk
fratrv og aftur meS Mackenzie, meSan hann var að
herfa hafra-akurinn. Honum sýndist þaS vera auS-
velt aS stýra hestunum viS herfinguna, og fór aS
langa til aS reyna það.
‘‘LofaSu mér aS keyra ofurlítið ’, sagSi hann
loksins.
“Og sussu nei, þeir mundu hlaupa með þig í
ógöngur.’’
“Og, hættu, hættu”, sagSi Kalman fyrirlitlega.
“HvaS ertu aS segja? Hverju á eg aS hætta?”
“Og láttu ekki -svona.”
“Hvernig læt eg? Þetta mundi ekki vera þitt
meSfæri.”
“LofaSu mér aS keyra ofurlítiS.”
"‘Jæja, mér er sama; eg ætla þá aS ganga viS
hliSina á þér,” sagSi Mackenzie auSsjáanlega feginn.
Tilraun Kalmars hepnaSist ágætlega, þvi aS
drengurinn var bæSi athugull og handfljótur. Eftir
aSra umferSina lofaSi Mackenzie Kalman aS fara
með hestana einum, en settist i skugga undir tré og
kallaði þaSan til hans leiSbeiningar sinar. Var báS-
um þetta hið mestá ánægjuefni. Kalman var inni-
lega þakklátur fyrir aS mega keyra hestana, en þó
Mackenzie hins vegar væri óþreytandi á ferSalögum
á láði og legi, þá hafSi hann hina megnustu óbeit á
stöSugri vinnu, eins og aðrir índiána kvnblendingar.
En að liggja í grasinu reykjandi íl skugga aspanna,
á vörmum og björtum vordegi, það var honum al-
veg óviSjafnanleg sæla.
Innan stundar fór Mackenzie aS óróast. Hann
tók aS þyrsta allákaft.
“Haltu svona áfram”, sagði Mackenzie, “eg skal
taka viS hestunum rétt strax.”
“Já, vertu ekki að hraSa þér mín vegna”, sagði
fCalman, drjúgur yfir því, hvaS honum gekk' verkiS
vel, scm hann var þó óvanur aS vinna.
“Mtmdu eftir aS láta þá fara beint. Og farSu
gætilega þegar þú snýr þeim viS”, sagSi Mackenzie í
aSvörunarrómi. “Eg kem bráSum aftur.”
ÁSur en hálf klukkustund var liSin, kom hann
aftur mjög ánægður og kátur.
“Þú ert alveg bráSlaginn, drengur,” sagSi hann,
í því að Kalman veik við hestum sínum. “Þú verS-
ur afbragSs bóndi, Tommy.”
“Eg heiti kalman.”
“Jæja, jæja, Callum. ÞaS er fallegt nafn hvort
nafnið sem er.”
“Kalman heiti eg.”
Mackenzie kinkaði kolli svipþungur.
“ÞaS er óþarfi fyrir þig, aS vera aS öskra svona
hátt Callum minn. Haltu áfram, hajtu áfram aS
herfa,” mælti hann ennfremur, svo aS Kalman fór
ekki að verSa um sel.
Hann þokaði sér nær, og hann var svo veraldar-
vanur orðinn, að lionum duldist ekki1 hvaS aS Mac-
kenzie gekk.
“Þú ert orSinn fullur,” sagði hann fyrirlitlega.
“Þvættingur, þvættingpir, Calltim minn”, svaraSi
Mackenzie alvarlega, “en að þér skuli geta dottiS í
htig, að bera mér annaS ejns á brýn núna? Haltu
nú áfram, annars verö eg aö taka viS hestunum.”
"Þú ert þesslegur”, svaraSi Kalman þóttalega.
“I^áttu mig í friði.”
"Þú ert vænn drengur", sagSi Mackenzie meS
föðurlegu brosi; síðan snéri hann yfir að runnanum,
bandaSi hendi til Kalmans á leiSinni, og tók þaSan
aS senda honum ööru hvoru sínar fyrirskipanir um
herfinguna.
Sólarhitinn varð mjög megn. Morgungolunni
slotaði, svo að blíðalogn varð, og þegar kom' fram á
daginn, tók sveinninn bæði að þreytast og verða
sárfættur, aS ganga fram og aftur um akurinn.
Mackenzie var fyrir löngu hættur, að kalla upp fyr-
irskipanir sínar, en sat þögull og brosandi; hann lét
sér nægja aS benda Kalman meS hendinni, þegar
hann átti að víkja hestunum viS. Hestarnir voru
lúnir og tóku að fara hægra og hægra, unz þeir
námu staðar utan vis akurinn og voru ófáanlegir til
aö þokast úr þeim, sporum.
“Láttu þá standa þama stundarkorn, Callum
minn”. sagöi Mackenzie bliSlega. “Komdu hinagö og
hvíldu þig. Þú ert efni i allra bezta ökumann.1
Komdu og tyltu þér niöur.”
“Ætli hestamir standi þama kyrrir?” spurði
Kalman, því aS ábyrgðartilfinning hans varð því
meiri, sení honum varð betur Ijóst, ástand það «em
Meckcnzie var í.”
Mackenzie hló ánægjulega. “Já, víst standa þeir
kyrrir, nema ef þeir skyldu taka upp á því aö leggja
sig fyrir og hvíla sig.”
Kalman nálgaðist hann og aögætti hann vand-
lega.
^Heyröu”, sagöi hann loks, “hvar hefuröu þaðf”
Mackenzie glápti á hann einkar sakleysislega.
“Hef eg hvaS?”
“Og vertu ekki með þessi látalæti, gamli þrjót-
ur! Hvar hefurðu pytluna?”
“HvaS ertu aö mjálma?” sagði Mackenzie
snúðugt. “Þú ert þó ekki aö leika þér aS því aö
uppnefna mig?”
í’ því aö hann stóö á fætur, valt flaskan út úr
vasa hans. Kalman hljóp til og ætlaöi að ná í hana,
en Mackenzie varö fyrri til. Hann hreytti úr sér
viöbjóðslegu blótsyrSi, þreif upp flöskuna og sló mik-
iö högg til sveinsins um leiö, án þess þó aö hitta
hann.
“Djöfullinn þinn!” hvæsti hann út úr sér í bræði.
“Eg skal mola á þér hausinn.”
Kalman veik sér undan. “Þú ert dygga hjúiS
eSa hitt þú heldur. HvaS heldurSu aS hann hús-
bóndi þinn segi?”
Svipur Mackenzie breyttist á augabragði.
“Húsbóndi minn”, sagSi hann, og rendi auga
heim aS húsinu. Hann húsbóndi minn? Er nokkuð
ljótt i þvd að fá sér ofurlítiö tár þegar maöur er
lasinn ?”
“Þú lítur ekki út fyrir að vera sárþjáöur”, sagði
Kalman fyrirlitlega.
Mackenzie hristi höfuðiS raunalega og lagöist
niður í igrasiS. “Eg hefi nú í mörg ár þjáðst af
innvortis meinsemd. Eg held það sé af meltingar-
leysi, og þaS gengur mjög nærri mér. En heyröu
Callum, þaS er nú rétt komið aS miödegisveröi. Þú
skalt nú láta inn hestana og eg skal svo koma á eftir
þér heim.”
En Kalman lét ekki leika þannig á sig.
“Eg veit ekki hvernig á að fara aS því aS láta
inn hestana. Komdu sjáffur og láttu þá inn. Eg
skal hjálpa þér til.” Hann var orðinn gramur viS
vinnumanninn, húsbónda síns vegna.
Mackenzie staulaðist á fætur og gætti vandlega
að flöskunni í vasa sínum. Kalman hafði hinsvegar j
fastráðið það við sig, aS ná í hana, ef hann mögu-
lega gæti. Það færi bauSst, þegar Mackenzie var
að krækja af síöustu aktaugina. Þá datt flaskan úr
vasa hans. Ka’man greip flöskuna, meö sama snar-
ræöi og köttur mús, og flúði undan, scm tætur tog-
uðu.
YfirbragS Mackenzie breyttist alt i einu. Brosiö
hvarf af andlitinu og þaS afmvndaöist af ilsku ; dökku
augun tindruSu af slægöarríkri mannvonzku og
grimd; skozki málhreimurinn hvarf, og rómur hans
og hreifingar urSu sama eðlis og hinna gömlu for-
feðra hans, Cree-Indiána. Hvæsandi fram ópum
með illilegu kokhljóSi, rann hann með fráleik og
fitúleik, sem Indiánum er laginn, er þeir elta óvini
sina, og sókti eftir Kalman gegnum skógarrunnana.
Svipur hans var svo fjandsamlegur, aS þó að Kal-
man sæi ekki nema ööru hvoni, að Mackenzie brygöi
fyrir, fyltist sveinninn miklum ótta, og hætti hann
því aS reyna. að fela sig fyrir honum í runnunum,
en hljóp út á sléttuna og stefndi beint heim að húsinu;
Mackenzie var rétt á hælunum á honum. Sveinninn
þaut inn i skúrinn framan við húsiS, inn í fremra
herbergiS og skelti hurðinni á eftir sér. En enginn |
lás var fyrir hurðinni, svo að vonlaust var að sveinn-
inn fengi lengi legið á henni og varnaö Mackenzie
þannig inngöngu. Hann skimaði óttasleginn inn i
innra herbergið. French var horfinn þaSan. Meöan
hann stóð þarna yfirkominn af skelfingu, var hurö-
inni ýtt upp með hægö, og slægöarlegt andlit Mac-
kenzie kom í gættina, afmyndað af reiöi og óslökkv-
andi hatri. Með miklum mjúkleik vatt hann sér
inn í herbergið, og flaug á drenginn alveg hljóðlaust.
Einn eða tvo hringi hlupu þeir hvor eftir öörum
kringum borðið, og bar Kalman skjótar undan, því ,
að hann var léttur á fæti. Alt í einu tók Mackenzie
eftir þvi að byssa hékk á veggnum, og hýmaði þá
heldur en ekki yfir honum. En meðan hann rétti
sig eftir henni, steypti Kalman sér með ópi miklu út
um gluggann á höfuðið og flýði til skógarins. Mac-
kenzie elti sveininn kippkora, og var i þann veginn
aö bera byssuna upp að vanga sér og hleypa á hann
skotinu, þegar kallaS var til hans, heldur en ekki
hastarlega.
“Heyrðu, Mackenzie, hvað ertu að gera við
byssuna?”
ÞaS var French, og stóð hann æöislegur og í
geðshræringu, en hafði þó stjórn á sjálfum sér.
Mackenzie staðnæmdist, rétt eins og hann væri
tekinn tökum ósýnilegrar handar.
“Hvað ertu að gjöra viö byssuna?” endurtók
Krench alvarlegur. “Komdu með hana og fáöu mér
hana.”
Mackenzie stóð kyr, þögull og stríðnislegur, með
byssuna undir hendinni. Trench gekk til hans ein-
arðlega.
■‘FáSu mér byssuna, hundurinn þinn!” sagði
hann og bætti blótsyrði við, “eöa eg skal steindrepa ;
þig á augabragði!”
Mackenzie hikaöi stundarkorn, en svo var eins :
og • hann áttaSi sig; hann fékk honum byssuna án
nokkurrar mótstöðu, og án þess að segja eitt einasta |
orð. Hið djöfullega æði hvarf úr andliti hans; hinn
óeölilegi blóðþorsti, sem brunniö hafSi í augum hans
eins og eldur, hvarf alt í einu, eins og ljós sem slökt j
ér skyndilega.
Að fáum augnablikum liönum var Itann aftur
orðinn sifeöur maður, í samræmi viö það lif og siöi,
sem hefir stjórnast af lögum og vissum fyrirmælum.
“Komdu héma, Kalman!” kallaði French. Kal-
man stóð langt í burtu,
“Mackenzie”, sagði French, með einhvers konar
embættismanns blæ í röddinni, þegar Kalman færö-
ist nær.
“Eg leyfi mér að láta þig vita, aS þessi drengur
er i vinarhöndum, hann er mér eins og hann væri
sonur minn. Mundu eftir þvi, Kalman, að Mac-
kenzie er vinur minn, og þú átt aS hafa það í hyggju,
í allri breytni þinni við hann. Hvar fékstu þetta?”
sagöi hahn ennfremur, og benti á flöskuna, sem
Kalman hafSi haft í hendinni og haldið fast utan
um, meðan á allri æsingunni stóö.
Drengurinn stóö í sömu sporum steinþegjandi og
horfSi á Mackenzie.
“Talaðu, drengur!” sagði French birstur.
Kalman þagði enn eins og steinn, en einblíndi
á Mackenzie.
“Það er flaska,- sem eg hafði sjálfur!” sagði
Mackenzie.
“Ójá, nú skil eg! Þaö er svona Kalman; það
kemur þér ekkert við, hvaS Mackenzie drekkur.
Heyröu nú Mackenzie, faröu nú undireins aS boröa
og hættiS þið alveg þessari vitleysu.”
/ Án þess að mæla á móti hið minsta, .fór Mac-
kenzie út á akurinn til þess að sækja hestana.
French snéri sér að drengnum, tók flöskuna og
sagöi : “Þetta er hættulegur drykkur, drengur minn.
Manni eins og Mackenzie er ekki trúandi fyrir því,
og sízt af öUu er það gott handa unglingum.”
Kalman svaraði engu. Hugur hans var eins og
ólgandi sjór í stórviðri, af minningum alls þess, sem
fram haföi fariS síSustu þrjá dagana.
“Farðu nú!” sagöi French, “og hjálpaðu Mac-
kenzie. Hann er ekki langrækinn; í því kemur fram
hans kristilega hugarfar.”
Eftir hádegið herfaði Mackenzie, en French var
til og frá og gjörði hitt og þetta; en hvorugum leiö
verulega vel. Loksins fór French inn í húsið; Mac-
kenzie fór undir eins á eftir húsbónda sínum, og fékk
Kalman hestana. Klukkutímar liðu, sólin seig til
viðar, en hvorugur þeirra kom aftur, en Kalman hélt
áfrant aö herfa, þangaS til akurinn var búinn. Hann
fór meö hestana inn, þreyttur og hugsjúkur yfir því,
að eitthvað heföi komið fyrir; hann tok aktýgin af
hestunum, og fór að því eins rétt og vel, og hann
hafði vit á, gaf hestuntim hev og vatn og fór svo inn
i hús.
Þar varð fyrir augum hans ógeðsleg sjón.
Rétt hjá borðinti lá Mackenzie á grúfu útúrdrukkinn,
steinsofandi og hraut hátt, og viS borðiS sat French
með þrjár tómar flöskur fyrir framan sig og þá
fjórðu í hendinni. Hann horfði beint framundan
sén og var afar ógeðslegur útlits; augun sokkirTog
blóSrauð og andlitiö fölblátt. Hann hvorki bæröist
né mælti orð. þegar Kalman kont inn, en horfði
stööugt beint framundan sér.
Drengurinn var aðfram kominn at hungri, en
hann tók þetta of nærri sér til þess að geta matreitt;
hann fann haframjölsköku, át hana og drakk með
henni bolla af vatni og laumaðist svo upp í fletiö
sitt; þar hugsaði hann sér aS bíða þess að húsbóndi
hans sofnaöi alveg. Hugarstrið hans var meira en
lýst verði með orðum. ÞaS smádimmaSi i herberg-
inu, og skuggamir á gólfinu lengdust og dökknuðu,
þangað ti! koldimt var oröið. Samt gat drengurinn
enn þá séð móta fyrir andliti hins þögula manns,
sem hvorki bærðist né mælti orö, hreyföist alls ekki
nema þegar hann fylti og tæmdi glasið ööru hvoru.
Loksins hneig hann niöur á boröiö eins og skuggi og
lá þar.
Drengurinn þaut upp úr fletinu, yfirkominn af
hjartasorg og hræöslu, og reyndi að vekja húsbónda
sinn úr þessum djúpa dvala; en það kom fyrir ekki.
Aö síðustu gaf hann upp allar vonir; tók brekán og
breiddi ofan á hann, þar sem hann lá fram á borðið
og skreið upp í fletið aftur, alveg yfirkominn af
sorg, þreytu viðbjóöi og örvæntingu. En þaö var
algjörlega ómögulegt fyrir hann að sofna; þegar hann
ætlaði að blunda, hrökk hann upp f ofboði viö
hræðilega drauma; hann stökk þá á fætur og ofan
úr fletinu, en skreið upp í það aftur jafnharðan.
Þessi nótt var honum lengri en heil eilífð og ótta-
legri en dauöadómur; honum varð það Ijósara meS
hverju augnabliki sem leiS, hversu alt var voðalegt
í kringum hann.
Rétt undir dögum sofnaöi hann þó, djúpum,
draumlausum svefni, og vaknaði ekki aftur fyr en
komið var Iangt fram á dag; sá hann það þá að
Mackenzie sat viS borSiö, var aS snæöa morgunverð
og hafSi flösku viö hlrö sér.
French sást ekki, en Kalman heyrði í honum
hroturnar í innra herberginu, Kalman fanst eins og
hann væri enn þá sofandi, og sig væri að dreyma
voSalegan draum. Hann néri augun og horföi á
Mackenzie með undrun og aulasvip, eins og menn
eru milli svefns og vöku.
“Á hvað ertu aS stara út í loftið, tnaður?” sagöi
Mackenzie, vingjarnlega, og var, sem hann myndi
alls ekki eftir því, sem fyrir haföi komið daginn
áSur. “Morgunverðurinn er tilbúinn handa þér; þú
hlýtur að vera svangur eftir dagsverkið. Eg er bú-
inn aö sjá hvað þú gjöröir; þaö er vel gjört, drengsi
minn.”
ÞaS var eins og brosið á andliti hans og þýö-
leikinn i málrómnum fylti Kalman reiöi; hann vissi
ekki hvernig á því stóð, en hann gat ekki að því
gjört. Hann stökk fram úr fleti sínu og þaut út úr
húsinu. Hann gat ekki staöist aö sjá Mackenzie
brosa og hlusta á hina viðfeldnu rödd hans; en hann
var glorhungraöur og fór því inn aftur, eftir nokkra
stund, til þess aö borða,
“Jæja, Callum minn!” sagöi Macijenzie þýölega.
“Eg heiti Kalman”, svaraöi drengurinn stuttur
í spuna.
“Þaö gjörir ekkert til, það er allra fallegasta
nafn, hvort sem er. En við verðum aö fara í kart-
öflurnar, þegar viö erum búnir aö boröa morgun-
verðinn. Kant þú aS sá kartöflum?”
“Þú getur sýnt mér hvernig á aS fara aö því”,
svaraði Kalman þurlega.
“Eg skal gjöra þaö”, svaraöi Mackenzie vin-
gjamlega og saup á flöskunni.
“Hversu margar flöskur eru eftir af þessu?”
spurði Kalman fyrirlitningarlega.
“Hvers vegna spyrðti aS þvi?’* spuröi Mac-
kenzie blíSlega. “Þig langar þó víst ekki í brenni-
vín sjálfan?” sagöi hann meS alvöru og ásc4cun í
málrómnum.
“Haltu þér saman, asnakjálkinn þinn!” svaraSi
Kalman reiðulega; “eg veit þú verður aldrei með
sjálfum þér, fyr en þaS er alt búið.”
Kalman mælti þessi orö af sorglegri reynslu;
hann vissi hvernig ástríður þeirra manna voru, sem
hneygöir vorti til áfengisnautnar.
“Jæja, já, þaS getur vel verið satt, en eftir því
sem eg drekk meira, eftir því verSur minna eftir
handa honum", sagSi Mackenzie og gaut augunum á
innra herbergið.
“Hví þá ekki að hella því niður?” spuröi Kal-
man með djúpum ákafa í röddinni.
“Hvaöa höfuövitleysa, maður; vildir þú gjöra
þig sekan í svo glæpsamlegri athöfn, aö eyða þvi til
ónýtis? Hvaöa dómadagsvitleysa. Nei, nei, drengsi;
það verður nú aldrei a,f því með samþykki Malcolms
Mackenzie. Og þér mtindi heldur aldrei koma til
hugar að vinna það ódæSi sjálfur?” sagöi Mackenzie
spyrjandi og ákafur.
Kalman hristi höfuðið.
“Nei”, sagSi hann, “hann gæti reiðst af því.’
En”, bætti hann viS, “við veröum að koma niöur
kartöflunum í dag. Eg heyröi hann tala um þaö í
gær.”
“Já, þaS er alveg satt; viS erum orðnir tvær
vikur á eftir timanum með þær.”
“Komdu þá!” sagði Kalman, þegar Mackenzie
ætlaöi að súpa á flöskunni, “komdu og sýndu mér
hveraig á aS fara að því!”
“Ekkert liggur á”, svaraði Mackenzie rólega, um
leið og hann tæmdi glas, sem hann hafði fylt úr
flöskunni; og setti upp drjúgan ánægjusvip.
“Við verðum fyrst að fá kartöflurnar frá hon-
um Garneau.”
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of SMrgeoae'.
Eng., útskrifaður af Royal Collegt o<£
Physicians, London. Sérfræöingut t
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portaf*:-
Ave. (á móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viötals, 10-12, 3-5. 7-9
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fsleozkir l'jgfræBÍBgar, í I
Skripstofa:—koom 811 McArlhur
Building, Portage Avenue
Áritun P, O. Box 1H5H.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ULArUR LARUSSON
og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annast lögf 'œðisstörf á lalandi fyrir
Veatur-Islendinga. Utvega jarftir og
húa. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, . Iceland
P. O. Box A 41
J

GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Gartand
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambers
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
íslenzkur lögfræðingur
Áritnn:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur Building
Winnipeg, Man.
1‘hone: M. 2671.
Dr. B. J BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Tblephomb GARpy
Officb-T/mar 2 3 og 7 8 e. h.
Heimili: 776 V ctorSt.
I KI.KPHONK Garrv Siai
Winnipeg, Man.
Hvað eftir annað gjörði Kalman tilraun til
þess aS ná Mackenzie frá flöskunni; og var honum
að síga í skap meira og meira. Þegar flaskan var
tæmd, þá var Mackenzie orSinn svo drukkinn aftur, |
aS hann gat ekki hreyft sig. Þetta gekk þrjá daga. J
AS þeim liSnum kom French aftur út úr innra
herberginu. tuskulegur og titrandi; brá honrnn þá i
heldur en ekki í brún, þegar hani| sá, aS hver ein-
asta flaska hafSi veriS tæmd; Mackenzie var að reyna :
aS matreiða, en gat tæplega staSiðy og Kalman sást
hvergi.
“Hvar er drengurinn?” spurSi French og horfSi I
á Mackenzie. Röddin var óstyrk og loðin.
“Það veit eg ekki”, svaraði Mackenzie. “FarSu
þá og leitaöu að honum, flóniS þitt!”
Mackenzie fór út, eftir litinn tima kallaði hann
á French og sagöi:
“Komdu hingað! Komdu og sjáöu þetta!”
French flýtti sér út og upp á Htinn hól, þar sem
Mackenzie var. Honum sagði svo hugur, aö eitt-
hvaS óþægilegt væri á seiði. Hjarta hans fyltist ó-
umræðilegri skelfingu. Af hólnum sást út yfir
kartöflugarðinn, var Kalman þar og tvær eSa þrjár
konur meS honum að sá kartöflum.
‘‘HvaS sýnist þér þetta vera?” sagði French.
HvaSa fólk er þetta? farSu og gáðu aS því!”
Eftir nokkra stund kom Mackenzie til French
og hafði Kalman með sér. “Sem eg er lifandi maS-
Dr. O. BJORN&ON J
Office: Cor. Sherbrooke & V\ illiarn |
CFI.KI-llONKi OaRRV :i2w
Olfice tímar: 2—3 og 7—8 e. h
Heimi i: 8te 1 KENWOOD APT't.
Merylnnd Street --—
Tki.ki'monk, garri' 7ii:i
Winnipeg, Man.
Vét leKKjurn sérstaka áherzlu á
aelja meMVI oitir fomkriptum lækua
Hln beztu me8öl. sem hægrt er &t ft
eru notuð eiiigöngu. þegar þér komM>
mek forskrlptina tl) vor, meg16 þte
vera viss um a6 fá 1 étt (.a6 iem leku
trlnn lekur tll.
COLCl.KCGH A CO.
Xwtiæ llaiue Ave. og Sherbrooke It
Phone. Oarry 28S0 og 28S1.
Otftlngaleyflabréf eelfl.
Dr. W. J. MacTAVISH
Officb 71*J óargent Ave.
Telephoue -íherbr. Mfl.
I 10-H f. m
Office tfmar ■( 3-5 e, m
( 7-6 e. m.
— Hiimili 407 Teronto Street -
winnipeg
T8LIFHOKE Sherbr. 431.

ur”, mælti Mackenzie, “hefir hann meS sér Eæilan
skara af Galizíukonum, kartöflurnar /eru allar
komnar niöur.”
“HvaS segiröu?” stamaði French.
“Þetta er heilagur sannleikur. Kartöflurnar
eru allar komnar niöur, og þessi drengur hefir sagt
fyrir verkum og Galizíukonurnar vinna alvég eins og
þrælar.”
“HvaS á þetta alt að þýöa?” spuröi French og
snéri máli sínu að Kalman, um leiö og hann leit á
hann, nærri þvi skömmustulega. Drengurinn sýnd-
ist hafa elzt um mörg ár; hann vár þreytulegur og
sorglegur á svip.
“Eg sá konu fara fram hjá, þaS var Galizíu-
kona, hún kom meS hinar, og við erum búin aö sá
kartöflunum. Þær hafa komiö hingað í tvo daga —
En” — bætti hann viS, “það er ekkert til aö borSa.”
French hafSi setiS á hólnum, en stökk nú á
fætur og bölvaði í ákafa.
“Læturðu mig heyra það, drengur, aS þú þykist
vera svangur?” sagSi hann með þrumandi röddu.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNM.
ENDERTON BUILDNG,
Portagé Ave., Cor. Hargrave 8t
Suile 313. Tals. main 5302.
JÉk.4lh.8lb4Éb^k.A ***A4IA
J Dr. Raymond Brown,
* Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
Jl háls-sjúkdómum. 1
í H2tí Somerset Bldg,
4 Talsími 7282
Cor. Donald & Portage Ave-
Heima kl. io— 12 og 3—5
A. $. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
Lögbergs-sögur
FÁST G E FIN S MEÐ ÞVl
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
se’hr líkkistur og annast
jm úiJarir. Aliur útbún
a9ur sá bezti. Ennfrem-
ur selur bann allskonar
minnisvarOa og legsteina
Ta s M© ml|i Oarry 2161
6» Offlco „ 300 ogr 375
8I888DION Tals, Sherbr, 2786
S. A, SIGURDSSON & CO.
BYCCIjlCAtyEfiN og FASTEICNASALAB
Skrifstofa: Talsími M 4463
208 Carlton Blk. Winnipeg