Lögberg - 14.05.1914, Blaðsíða 2

2
LÖGBERÖ, FIMTUDAGINN Í4. MAl 1914
Stefna Framsókn-
arflokksins:
1. —Að hafa til góða skóla
handa öllum, og láta
alla nota þá.
2. —Að lœkka og afnema
toUa.
3. —Að útrýma vtnsölu.
4. —Að veita konum jafn-
rétti við menn.
5. —Að innleiða beina lög-
gjöf.
Kveðj
ur-
Krtndi íyrir alþýðufræðslu Stúdenta-
félagsins, flutt 8. Marz i»14.
Allir munu þykjast vita hvaö
kveðjur eru, a« þær eru virðingar
eða vinsemdarmark til þeirra er
tnenn hitta eða skiljast vi8. Mað-
ur gengur t. d. út á götuna og
rekst þar á góðan vin(| sem hann
hefir ekki séð í margt ár. Hann
hneigir sig, tekur ofan og tekur í
hönd þessnm fomvini sinum, en
finst það ekki nóg og rekur að
honum rembingskoss, faðmar hann
að sér og segir: "Sæll og bless-
aður! Velkominn! Hvemig liður
þér?”
Slíkt mundi naumast þykja í
frásögur færandi. Kveðjur eru
einhver algengasta athöfnin í láta vopn sin og klæði af hendi við
sigurvegarann og ganga slvppir og
snauðir á braut. Það er eins og
byrjun til að afklæða sig fyrir sig
urvegaranum og er i samræmi við
ýmsa siði víðsvegar um heim. 1
Abessiníu afklæða þegnarnir sig
rætttr i eðli manna. Svo er um j ofan að belti fyrir höfðingj'unum
og laut Daníel, er hann hafði ráð-
ið draum hans. Og er hann hafði
Iátið gera gulllíkneskið, var öllum
viðstöddum, að viðlögðu lifláti,
boðið að falla fram og tilbiðja það.
Knéfall fyrir guðalíkneskjum og
dýrlingamyndum er alþekt, og
kaþólskir menn hneigja sig í hnjá-
liðum er nafn Krists er nefnt.
Ofantekning. 1 Hrólfs sögu
Gautrekssonar er sagt frá því
hvernig Hfólfur heiisaði I’órbergi
konungi: “Hrólfr konungr tók
hjálminn af höfði sér, og hneigði
konunginum, enn stakk blóðrefl-
inum í borðið ok mælti: “Sitið
heilir, herra, ok í náöum alt yð-
vart ríki”. Þegar Skalla-Grímur
ætlaði að ganga fyrir Iiarald kon-
ung hárfagra, sagði hann viö föru-
nauta stna: “Þat mun hér vera
siðr, at menn gangi vápnlausir fyr-
! ir konung”. Og í konungsskugg-
sjá stendtir: “En þú gakk skikkjtt-
lauss inn fyrir konung, ok haf áðr
kembt hár þitt slett ok strokit
skegg þitt vel. Hvárki skaltu hafa
hött né ltúfu né kveif á höfði,
heldr skaltu úhuldtt hári og berum
höndum fyrir ríkismenn ganga”.
Fyrir þessum sið færir Konungs-
skuggsjá þær ástæður, að sá sem
leggi af sér skikkjuna, sýni með
því að hann sé búinn til þjónustu
nokkurrar og telji sig ekki jafnan
þeim er fyrir situr. Þetta sé enn-
fremttr til þess að koma i veg fyr-
ir sviksamleg tilræði, því vel megi
fela vopn undir skikkju sér, ef
hún er borin. Þessar ástæður má
eflaust til sanns vegar færa. Að
taka ofan og leggja af sér skikkj-
una er að sýna undtrgefni og gera
sig varnarminni en áður, og siður
inn virðist eiga rót sina að rekja
til þess er herteknir rnenn urðu að
I.
samlífi manna, og það sem algengt
er vekur sjaldan til umhugsunar.
Ein það ætti að gera það, því al-
gengt er venjulega það eitt sem
langlíft er, en langlift í félagslíf-
inu er það eitt sem á sér djúpar
kveðjumar, sem eg nú ætla að at-
huga litið eitt. Lítum fyrst á
kveðjti mannsins er eg tók til
dæmis.
Auðsætt er að hún er samsett úr
mörgum atriðum. Þessi atriði eru:
tmciging, ofantckning, handaband,
koss, faðman og kvcðjuorð. Hvert
þeirra getur veriö næg kveðja út
af fyrir sig, og hvert þeirra á sína
sögu, sem eg nú skal minnast á.
Hnciging er lotningarmark, og
að lúta einhverjum táknar upp-
runalega að hneigjá lionum. Upp-
haflegasta hneigingin er eflausf sú
að falla til jarðar. Sú athöfn mun
eiga upptök sin í lamandi ótta við
sigurvegarann. Hundur sem verð-
ur hræddur við annan hund fleyg-
ir sér stundum á bakið fyrir hon-
um. Það er uppgjöf allrar varn-
ar. Að því er Livingstone segir,
heilsa Batoka-Negrar þann:g, að
þeir kasta sér á bakið, velta sér af
einni hliðinni á aðra og slá á lærin.
Þeir láta með þvi i ljós undirgefni
sína og fögnuð. A Vináttueyjun-
uin heilsa alþýðumenn höfðingja
og Tahitimenn sömuleiðis ofan a
lendar fyrir konunginum. A Gull-
ströndinni í Afrncu nera menn
vinstri öxlina og hneigja sig í
kveöjuskyni og i Dahome bæði
taka menn ofan og bera axlimar.
Að draga skóna af fótum sér er
af sömu rót og táknar hið sama
og ofantekningin. Þar er aðeins
byrjað á neðri endamrm að afklæða
sig. i
Þessi lotningarmerki hafa og
veriö sýnd því sem heilagt er.
Þess vegna taka menn ofan í
kirkjunni.
f Sturlungu má sjá dæmi þess
að forfeöur okkar tóku ofan í
kveðjuskyni.
Handabcmd. “A8 taka höndum
saman” er fornsiöur er táknar sam-
komulag, frið og vináttu. Menn
“Irandfestu heit sín” um kvonfang
og annað, og má sjá þess mörg
dæmi i fombókmentum vorurrt:
“Síðan stóðu þeir upp ok tókust í
liendr. ok fastnaði Mjöör Hrúti
dóttur sína Unni”, segir Njála.
Siðurinn tíðkaðist hjá Hindúum
sínum með þvi að fleygja sér fyr- i og Rómverjum, og á einu kvæði
ir fætur honum og setja fót hans | Hórazar má sjá að á hans dögum
á hnakka sér. Og með ýmsutn j var handabandiö lika haft fyrir
þjóðum, t. d. Assýríumönnum og | kveðju. "Að rétta hönd sína til
Fgyptum hinum fornu. hefir kon- j samfélags”. eins og Páll postuli
ungum verið heilsað með því að | kal'ar það. varð og kveðja í kristn-
falla þeim til fóta. í Siam og j ™ si»- Og á Arons sögu Hjör-
Dahorne skriða menn fyrir kon-
ung.
Næsta stigið er knéfall. Það er
áfangi á leiðinni á nasimar. Sum-
staðar, til dæmis í Kína, er kné-
fallinu samfara að bevgja höfuð
sitt til jarðar og þvi oftar sem
meiri lotning er sýnd. I Biblíunni
sjáum vér a'ð slik endurtekning
hafði sömu þýðingu með Gyðing-
um. Jakob laut sjö i sinnum til
jarðar unz hann kom fast að Esaú
bróður sínum (i. Mós. 33, 3.j. Að
knéfall tíðkaðist með hirð Noregs-
konunga á 13 ©ld sézt af “Kon-
ungsskuggsjá”: “En ef hann (}>.
e. konungurinn) heimtir þig nærri
sér ok vill tala við þik leynilega,
þá sezk þú á kné fyrir honum svá
nærri, at þú megir vel hlýða hans
einmælum, ok þá skikkjulauss”. —
Að krjúpa á annað knéð í stað
beggja er nokkur stytting á athófn-
inni, og þegar konur hneigja sig í
knjáliðunum, eöa þegar karlmenn
fyrrum brugðu fæti aftur (á þýzku
Kratzfuss). þá er hvorttveggja
Ieyfar af knéfallinu. Enn síðara
stig er þaö að gera aö eins bend-
ingu til að tákna aö maöur sé fús
á að fleygja sér til jarðar, eins og
Arabar, er rétta höndina til jarð-
ar og leggja hana svo á munn sér
eða enni. Og þegar menn hneigja
sig nú á dögum hver fyrir öðrum,
þá er hneigingin orðin svo hógleg
sem hún getur orðið, og þar sem
hún er af beggja hálfu, má svo að
orði kveða að menn standi jafn-
réttir þó þeir haldi þessum sið.
Sömu lotningarmörk og menn
sýndu konungum sínum sýndu þeir
og guðunum og fulltrúum þeirra
og líkneskjum. Abraham féll fram
á ásjónu sína er Jahve gérði sátt-
málann við hann. Nebúkanezar
konungur féll fram á ásjónu sína
Fer að höndum fyrsti þáttur,
fólkiö situr hægt í ró.
Hljóðfæranna hljómar sláttur;
hjartað gxípur söngsins máttur;
bjöllur hringja: gling, glang, gló!
II.
Leikhússtjaldið upp er undið,
yfir sviðið ljóma slær.
Eins-og hafi ástv-in fundið
auga sérhvert starir bundið
tjötrum þeim, sem fegurð ljær.
Storinur hljóms í blæ er breyttur;
Inrttui æðstu fylling nær;
ljósahringur litum skreyttur
logageislum stafar fjær.
Mitt í rafmagns geislaglæðum
glitrar mynd á hvítum slæðum
eins og dís frá himnahæðum;
hrein og björt sem Ijós og snær.
Yndislegri en ást í kvæðum
er hún þessi töframær.
Brosið rauðar vefur varir,
Venus undan brúnum starir
Þar sem stjörnur tindra tvær.
Gengur fram og höfði hneigir,
hnittyrði til fólksins segir;
leikhúss allur lieimur hlær. *
Leikur hún með Jiprum fótum
léttan dansinn eftir nótum,
töfrabrögð í trvíðleik skjótum
tæpast sjónin gripið fær.
Leikur hún og strengi stillir,
sterkum ómum loftið fyllir;—
þjóð með unaðseimi tryllir
undirspilsins ljúfi blær.—
Leikur kvræði Ijóðskáldanna,
ljúflingsgælur bjartálfanna;
syngur lofgjörð sólskríkjanna
sætt og vært í hjörtu manna,
sorg og gleði söngvaranna,
svanaraddir tónlistanna,
‘ ástarlöngnn sveins og svanna,
sumarnætur elskendanna.—
Halelúja, Hósíanna!
hljómar mevjar röddin skær.
»
III.
Eins og sólar báran bjarta
brunar yfir himna sjó,
hrýst við jarðar heita hjarta,
livelfist yfir landið svarta,
þanriig flýgmr alda ómsins
eyrans til og veitir fró.
Viknar sál við hátign hljómsins,
hugur iærst með stormi rómsins
gegnum rökkur regin-tómsins,
ríki nætur, arfleifð hjómsins,
upp að stóli æðsta dómsins
vfir .jörð sem birtu sló; *
—þar sem gígjan grét og hló.
IV. '
Ljóðin þagna, ljósið deyfist,
leiksal mærin gengur frá.
Enginn strengur hljóðsins hreyfist,
hljómaldan í burtu dreifist.
ör-stund fellur alt í dá.
Töfrum svæft er sérhvert eyra
sekúndu, en vaknar þá.
Lvður hrópar: meira, meira!
meira að sjá og heyra fleira;
aftur þig að lieyra, heyra,
hafsins mær frá djúpum sjá!
Hamslaus óp úr hófi keyra,
hugann blindar skynlaus þrá.
Þúsundirnar þungan klappa;
þúsundirnar fótum stappa
líkt sem væri Þór að þjappa
þursum að með skalla blá.—
leifssonar sézt að forfeður vorir
hafa notað það eins, því þegar
,Aron fór að hitta Þórð kakala og
bjóða honum til sín, er hann átti
: mestum vamlræðum í Noregi. þá snertingin kom> auðvitað líka t.l
stóð Þórður upp og heilsaði Aroni -relna- M*ð sumum Þíóðum
og tók í hönd honum. Nú er handa
Fram á sviðið svanninn stígur,
Sjafnarlog af augum flýgur.—
Kyrð er aftur komin á.—
Hálsinn upp frá herðunt teygir
hvítan eins og nætursnjá;
tígulega höfði hneigir,
hvelfdu brjóstin út liún sveigir.
Hrifin lotning þjóðin þegir,
þráir meiri gleði að fá.
Ekkert mærin unga segir,
augun fögru þreytu tjá.
Aftur klappar, kallar þjóðin:
kom og svng oss fögru ljóðin;
leiktu meir svo háu hljóðin
hjörtum vorum megi ná.—
Hæversk brosir hringa-Nanna,
hneigir sig til allra manna;
gengxir brott, og sveini og svanna
sendir koss af fingri smá.
V.
Aftans leikur blærinn blíður,
bærist yfir jörðu þíður;
Sumarnótt um sólbraut ríður,
sindrar Stjörnuvegur blár,
Úti sveimar svanninn fríður,
svefns og værðar ekki bíður.
Meðari henni hrósar Jýður
hníga niður kinnar tár:
Tár frá þungum tómleiksstundum,
tar frá liðnum ástafundum,
tár frá bernsku opnum undum:—
æfitárin mörg og sár.
Lífs er sætust löngun flúin,
listin bezta skrauti rnin;
svanninn aleinn syngur lúinn,
syrgjandi með votar brár:
“Tak mig, blái hæðaheimur,—
helgi, mikli næturgeimur,
hyi mig alvalds önnum þínum,
eilíf-djúpi himnasjár!
Eg er þreytt á þrautum mínum,
þessum heimsku villisýnum.—•
I»ú ert sannur, himinn hár!
—Seld var leikjum æskan unga,
uppgerð lærð og vanin tunga,
listin hnept í hlekki þunga,—
höfð ti! þess að afla fjár;—
líkt og eimvél áfram knúin
yfir vissan sixirveg snúin
eftir því sem óskar grúinn
æstur, blindur, sálarsmár. —
öfimd meyja, ástlit sveina
ánægju ei skapar neina ;\
frægðin á ei friðstund eina,
fölnar skjótt sem hjartans þrár.
Fegurð: að eins fis á glæðum,
fylt og bætt með lit og klæðum,
sveipuð tízku svikaslæðum,
sönnum yndisþokka dár.
Alt mitt líf er eintóm stæling, ' " 'iV
ástar, vonar, trúar kæling;
eg má hlæja er hjartað grætur,
hneigja mig við dónans fætur,
sýngja um ást er sorti nætur
sálu minni boðar fár.
Ytra má eg lífið leika,
lítum rjóða vanga bleika,
imii i rödd og andvörp sálar
aldrei samt eg dreg á tálar.
Yfir harm, sem alt af bálar,
enginn bursti svikhúð málar.
Ör, sem ber mín öndin veika,
ýfir stöðug't leikur flár.—
Eg er þreytt á þrautum mínum,
þessum heimsku villusýnum.
Þú ert sannur, himinn hár!
Tak mig, tak mig, hæðaheimur,
helgi, mikli næturgeimu:,
hyl mig alvalds örmum þínum,
eilíf-djúpi hinmasjár!”
ÞORSTEINN Þ. ÞORSTEINSSON.
kossinn ljúffengari, en aðrir límdu
plástra á ■v'ariimar *til að sleppa
við kossana, því þeir urðu hið
mesta fargan, sem skáldiö Martialis
f43—104 e. Kr.) kvartar mjög yf-
ir og dregur dár að í kvæðum sin-
um. Loks bannaöi Tíberíus keis-
ari þessa daglegu kossa.
Kveðjukossinn tíðkaðist og mjög
á miðöldunum. A riddaratimun-
um tók frúin i húsinu og jafnvel
dæturnar lika móti tignum gesti
með kossi. Og á Frakklandi, Eng-
landi, Niðurlöndum og Þýzka
landi og víðar hélzt kveðjukossinn,
1 einkum í æðri stéttunum, jafnvej
fram á 18. öld. Og konungar og
j konungbomir menn kyssast enn,
| er þeir hittast við hátiðleg tækifæri.
Annars fer því fjarri að kveðju-
kossarnir séu alstaðar lagðir nið-
j ur. í Austurríki, i Þýzkalandi,
í FFrakklandi og ftalíu má enn oft
! sjá vini og frændur heilsast með
! kossi, einkum á kinnarnar. Og í
j sumum löndum eni konur kystar
j á hönd í kveðjuskyni, en stundum
að eins i oröum: “Eg kyssi hönd
yðar” er til sem kveðja bæði i
Austurríki og á Spáni. Alkunn-
ugt er að páfinn er kystur á fótinn.
Að forfeður vonr tiðkuðu
kveðjukossinn er alkunnugt af
sögunum, t. d. þegar Flosi kysti
Kára, og eins og kunnugt er hafa
kossar til skamms tíma veriö al-
menn kveðja hér á landi, þó nú séu
þeir mjög að leggjast niður.
Að faðmast er menn heilsast eða
j kveðjast intiilega hefir tíðkast
! meira og roinna alt í frá fomöld.
Esaú faðmaði Jakob, nautahirðir-
j inn og svínahirðirinn Odysseif,
j Gunnhildur Hrút.
éFramh.J
Hvaðanœfa.
bandið orðið að kveðju víða um
heim. því það breiðist út með sam-
göngum Evrópumanna við aðrar
þjóöir.
Herbert Spencer| hefir komið
fram með skrítna skýringu, sem
mér reyndar virðist efasöm, á því
er ,menn skaka hendur þegar þeir
heilsast. Hann heldur að þetta
handakast eigi rót sina að rekja til
heilsast menn með því að þefa
hver af öörum; þeir setja mtinn og
nef á kinn þeim sem þeir heilsa og
draga andann djúpt að sér, og
stundum er þefað af höndunum
líka. Hjá sumum Malajaflokkum
eru sömu orð höfð um það að
heilsa og þefa. Meö því að anda
að sér h'ver annars ilm sýna þeir
góðvild sína hver til annars.
Eins og Malajakossinn mun
þannig eiga upptök sín í ilmaninni.
handkossa. Að kyssa á hpnd ann-( ejns mun hinn venjulega koss eiga
ars er virðingarmerki. Ef nú sá
er slíkur hatidkoss er ætlaður,
sýnir, eins og dæmi eru til, litil-
læti sitt með því að draga aö sér
höndina og reynir að kyssa á hönd
hinum, en hann byrjar á nýjan leik
og þetta gengur aftur og aftur, þá
mundi úr því verða flutningur
handanna upp og ofan til skiftis.
Það yrði svipað þóf eins og þegar
rnenn metast um það hvor eigi að
ganga á undan inn um stofudyr.
rót sína í smekknum, eða smekk og
ilm í senn. Auðvitaö á snertingin
sinn þátt í því að gera kossinn það
sem hann er. Skáldin hafa löng-
um verið kossafróð, þess vegna er
bezt aö heyra hvað þau segja.
Þegar Bjami Thorarensen segir:
“Kystu mig, hin mjúka mær”,
eöa Jónas Hallgrímsson með Heine
talar um “brennandi kossa fjöld”,
Kossinn á sér langa sögu og i e®a Steingr. Thorsteinsson segir
. . “r1_______' . ”_____ u____»
me'rkilega. Hann kemur einkum
við ástasögur, þó hann hafi líka
verið hafður til að votta lotningu,
vináttu og aðrar skyldar geðshrær-
Oss kossinn á vörunum brann
þá er snertingunni lýst full-greini-
lega. “Hunangseimur drýpur af
vörum þínum, brúður”, segja
'“Ljóðaljóðin”, og það er eflaust
slíkur htinangseimur sem Grímur
Thomsen kallar “kossa mungát”.
Við sjáum hvemig haníi fer með
það:
ingar. En ekki er l$ossavitið mönn-
unum meðfætt, því kossar eru ó-
þektir um mikinn hluta Eyjálfunn-
ar, á Madagaskar, hjá mörgum
Negraflokkum í Afríku, Eldlend-
ingum, Eskimóum og víðar. En
flestar þessara þjóða hafa annað í
staðinn, og það er hinn svo nefndi
Malajakoss. Hann er fólginn x En drakk þó a]drei mína lvst»
því að þrýsta eða núa nefjum sam-
an, og mun upphaflega hafa veriö
til þess að þefa hver af öðrum, þó
“Á vara þinna bergði’ eg brunni,
Burt hef eg margar sorgir kyst,
Eg lifsins dögg þér drakk af munni,
Að kossar séu scetir ber öllum
skáldum saman um:
Ó, rósamunnsins rika hnoss,
H inn rænti koss!
Svo sætt, svo stutt er trauðla til
Neitt tálar spil”,
kveður Steingrímtir. Og að koss-
inn angar vissi hann líka vel: ....
“Svo rósblíða ununar angan
F?g aldrei í heiminum fann”,
sagði hann.
Ilman, sntekkur og tilfinning
eiga þannig öll sinn þátt í kossin-
um, og það er óhætt að bæta sjón
og heyrn við:
“Varir þínar eru eins og skarlats-
band
og munnur þinn indislegur”,
segir enn “Ljóðaljóðið”, og ekki
mundu skáldin eins oft tala um
“rósamunninn” ef þeim þætti lit-
urinn engu skifta. Það eru ekki
heldur neinar hversdags hugmynd-
ir sem Bjami Thorarensen grípur
til, þegar hann er að íæra Sigur-
rúnu heim sanninn um það, að
hann vilji eins vel kyssa hana “þó
munnur hennar og kinnar hvítni”.
“Góði, lát þú ekki i
heyra’ í, heyra’ í”
hefir Jón Thoroddsen eftir stúlk-
unum í tptnaö sinn sem þær af náð
og miskunn gefa manni koss. Það
bendir á að kossinn gefi hljóð af
sér, ef ekki er því gætilegar kyst,
og hvernig kossahljóðið getur
runnið saman við önnur hljóð sést
á visu Heines í þýðingu Jónasar:
“Sízt veit nú kæra sálin min
hvað sem mér friðar hug og geð;
örðin kossunum ertt þín
svo uodarlega vafin með”.
A Atlanzhafi.
F.ins og getið var um t Lögbergi
9. Apríl, lögðu þessi af stað til ís-
lands að morgni þess 10.: Sveinn
Jónsson frá Hensel, N.D., J. S. Skag-
fjörð frá Tantallon, Sask.; Eyjólfur
Illugason frá Wynyajrd, Sask. og
sonur hans; Miss Lina Bjömsson,
Mrs. Rannveig Guðmttndsdóttir, Mrs.
O. G. Olafsson frá Winnipeg, og eg,
kona mín og drengir tveir.
Áður en við fórum, bað vinafólk
okkar okkttr um að láta sig vita,
hvernig gengi , og hefir okkur komið
santan ttm aö biöja Lögbcrg að flytja
i þeim eftirfarandi ltnur.
| Við lögðum af stað frá Winnipeg
| kl. 8 að morgni þess 10. þ.m. og
i komum til Montreal kl. gyi á páska-
dagstnorguninn. Vorttm þar til kl.
18.15 kveldi þess dags og komum
| til Portland, Maine, kl. 9 að morgni
þann annan í páskum, og fórttm al-
1 farin á skip kl. 8 að kveldrþess dapr
Frá Portland sigldum við kl. 2 e.h.
næsta dag, og entm nú komin, kl. 2
þann 21., undir írland og búumst við
að við verðutn í Glasgow á hádegi á
morgun
Okkur hefir liðið vel alla leið, öll
| verið fremur vel frísk—eg og nafni
i minn, til dætnis, höfum ekki mist
| nokkra máltíÖ enn, og eru þær þó
| fjórar á dag. Um viðurgjörning á
i skipinu skal ekkert sagt, því þar
! kemur okkur ekki saman fremur en
j Austmönnum, er þeir fundu Island
forðum, og einn kvað þar smjör
drjúþa af hverjtt strái, en annar sá
: þar ekkert ætilegt. Ef eitthvað verð-
; ur um Allan línttna sagt síðar, verð-
I ur þaö frá hverjum einstökum. Eg
fyrir mitt leyti hefi fulla löngun til
I aö geta um ýmislegt, sem mér finst
| athugavent. En læt það bíða betri
tíma.
Af því að ferðasaga okkar til Eng-
lands er nú á enda, vil eg geta hér
um dálítið smá-atriði, sem við höfð-
| um gaman af, og öðrum þykir, ef til
í vill, skemtun að heyra.
! Við enim' nokkttð sundurleit. Til
Kossar hafa verið notaðir í jdæmis: Jón Skagfjörð er ttm sjötugt,
j kveðjttskyni víða ttm lönd frá því j Rannveig sjötíu og tveggja, Eyjólf-
ur um sextugt, nafni um 45 og við
hin um þrítugt og þaðan af yngri,
drengirnir eru 6, 7 og ,3 ára.
Við höföum ekki langt farið frá
Winnipeg, er við urðum þess vör,
að negri sá,, sem sá um svefnvagn
okkar, veitti okkur eftirtekt. Negra
þennan kölluðum við fóstra, og
verður þeirri reglu fyigt hér. Að
kveldi þess fyrsta dags, kom fóstfi
og spurði okkur um, hvað við vær-
um mikið skyld hvert öðru. Við vor-
unt ekki lengi að gefa honum full-
kornið svar og var það á þessa leið :
Jón og Rannveig voru hjón; Eyj-
ólfttr var sonur þeirra, hafni var
sonur Eyjólfs, en nafni faðir okkar,
nema konu minnar, sem var kona
mín og við svo foreldrar drengjanna.
Eyjólfuf og nafni höfðu orðið fyrir
þeirri þungu sorg að missa konur
sínar, og við auðvitað sjá þar á bak
mömmu og ömmu. Jón kölluðum við
langafa, en Eyjólf stutta afa, en
drengirnir kölluðu svo nafna stytzta
afa að auk. Þetta alt kendum við
negranum. Þessa sögu sögðum viö
þeim svo í Montreal og Portland, og
þótti öllum mikið til koma, fyrst að
sjá íslendinga og svo aö þarna voru
fimm liðir óslitnir. í Portland bætt-
ttm við því við söguna, að þetta væri
algengt nteðai Islendinga. Loftslag
á íslandi og hraustleiki þjóðarinnar
gerðu það, að meöal aldur íslendinga
væri 80—100 ár og þaðan af meira.
Þegar við komum til Skotlands, og
ef tími vinst til, ætlum við að láta
sögttr hófust. Hjá Gyðingum var
það siður er kunningjar mættust
að þeir kystu hver annars höfuð,
hendur og herðar. Júdasarkossinn
var eflaust undir yfirskyni kveðj-
ttnnar. Vér sjáum og hvernig
Esaú heilsaði Jakob bróöur sín-
ttm: “Þá hljóp Esaú á móti hon-
tim og faðmaöi hann, lagði hend-
ttr ttru háls honttm og kysti hann“.
(1. Mós. 33, 4). “Heilsið hver
öðrum nteð heilögum kossi”, skrif-
j ar Páll postuli fRóm. 16, 16, sbr.
i. Kor. 16. 20, 2. Kor. 13. 12).
Og þessi helgi koss tíðkaöist lengi
við ýmsar hátjðlegar athafnir kirkj-
unnar, þó það verði ekki rakið hér.
Unx Persa segir Herodót að
jafningjar heilsuðust með kossi á
munninn, en væri annar af lægri
stigum en hinn, þá var kyst á
kinnina.
‘Fom-Grikkir heilsuðust og al-
ment með kossi, og kunnugt er
hvernig nautahirðir og svínahirðir
Hiis gtiottmlíka Odysseifs fögn-
ttðu hom.m er þeir könnuðust við
hann: “Þá umíoðmttðu þeir hinn
fróðhttgaða Odysseif og grétu,
fögnuðu honum, og kystu bæði
höfuð hans og herðar, og eins
kysti Odysseifur höfuð þeirra og
hendur”. (Odysseifskviða XXT).
Kossinn virðist þó hafa verið
enn almennari kveðja með Róm-
verjttm. Menn heilsuðust alment
með kossi á hönd, kinn eða munn,
kystust er þeir hittust kvöld og
morgna og á öllum árstíðum. Sum-
ir báru ilm í munninn til að gera
Tillaga er borin upp í ríkisþing-
inu í Ottawa núna 1 vtkunni ura
launahækkun dómara.
Blað sem “The Canadia Menace”
heitir, og haröast hafði orðið gegn
kaþólskri trú, var neitað um póst-
réttindi; bannaður flutningur.
Mótmæli gegn þessu tiltæki stjóm-
arinnar voru send henni, og hefir
það haft þau áhrif aö bannið er
afnumið.
Stjórnarskifti hafa orðið á
Egyptalandi; heitir sá Hassein
Rushdi Pasha, sem forsæti skipar.
St. Pétursborg hefir hÍHgaðtil
fengið vatn sitt úr ánni Neva; en
nú á aö fá það hér eftir ún Ladoga
vatninu, sem er 25 mílur frá borg-
inni. Þetta kostar afarmikið fé
og vinnu, er búist við að það
standi yfir í 10 ár. Áætlaður
kostnaður er 45,940,000 rúblur og
verður vatnsmegnið nóg handa
3,500,000 manns.
Slys ent orðin svo tíð í brezka
ríkinu á alls konar samgöngufær-
um á landi, að árið 1913 dóu af
þess konar slysum 2,099 42>544
meiddust. Dóu þannig af slysum
sex á hverjum degi að meöahali og
122 meiddust, árið um kring.
Verið er að undirbúa sjö hunlr-
uð ára afmæli stjómarbótari.m.ir
miklu (Magna ChartaJ á England:,
er það 15. Júnt að ári. Vísinda-
menn víðsvegar hafa verið beð rr
að vera i forstöðunefnd þessarar
hátíðar;. Bryce lávarður verður
formaður hennar.
Sagt er að Ktnar hafi nýlega
ráðist á brezka gufuskipið “Jason”
fyrir norðan Maccao; brendu þeir
það niður að sjó. Önnur skip sem
fram hjá fóm björguðu 158
manns af því. en sagt er aö 18Í0
vanti.
Baptistakirkjan á Englandi hélt
nýlega hátíð mikla i minningu þess.
að safnað hafi verið $750,000 til
launahækkunar prestum þeirra.
140 prestar hafa nú minna en $375
á ári og 700 fyrir neðan $750.
Það eru litil laun.
Francis Joseph Austurríkis-
keisari er talinn hættulega veikur.
Utnræður um hásætisræðuna t
Ottawa enduðu 22. Apríl. Var þá
gengið til atkvæöa um tillögu frá
TÆurier þannig hljóðandi að:
“Sökum þess hversu allar lífsnauð-
synjar hefðu hækkað í verði, og
vegna peningaskorts og fjárhags-
legra erfiðleika í landinu, teldi
þingiö það heppilegt að afnema toll
af hveiti, méli, og akuryrkju verk-
færutn; og að án þess að skaða
nokkurn flokk manna, skuli reynt
að finna ráð til þes$ að lækka verð
á lífsnattðsynjttm Iandsmanna, með
því að létta til muna skattabyrð-
ina.” — Var tillagan feld af stjóm-
inni með 88 atkvæðum gegn 46.
Konunglega rannsóknamefndin.
sem skipuð var áriö sem leið til
þess að rannsaka ásigkomulagið t
fangelsinu í Kingston og gefa ráð-
leggingar viðvíkjandi meðferð á
föngunt, hefir gefið skýrslu, sem
birt var 23. Apríl. Ymislegt í
fangelsintt var álitið alveg óhæfi-
legt. Er því lýst sem eftirstæling
20. aldar af galeiðuþrældómi, og
glæp gegn mannúð og menningu.
Eru ýms ráð gefin til þess að
breyta utn til batnaðar í meðferð
fanga; þar á meðal aðgreining
einnar tegundar glæpamanna frá
öðrum; siðbetrun og uppfræðslu.
taka af okkur nvynd og setja hana í
eitthvert brezka stórblaðið.
Með góðri kveðju til allra kunn-
irfgjannb.
21. Apríl 1914.
Sveinn Oddsson.
Það borgar
sig vissu-
lega aðnota
♦ ♦ r
y SALT