Lögberg - 02.07.1914, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. JOLI 1914.
Ltd Tvronto, á
ÚTLENDINGURINN.
SAGA FRA SASKATCHEWAN
eftir
RALPö CONNOR
‘'Námunni?” sagSi Kalman, og náöi toeplega
andanum. “Þaö er þó ómögulegt. Heyröu Brown
“Já, Brown er hér,” svaraSi hann, eg þekki
-Brown, hann er nú karl sem segir sex; en hann hefir
stundum á röngu máli aö standa, og svo var þaö í
þessu máli.. Náma og félag, og héma er náunginn
sem geröi þaö, Jack French; eg tek ofan fyrir hon-
um af viröingu; hann er rétt nýkominn heim, viö vor
um rétt í þessum svifum aö fá fréttirnar. — Þaö er
skólahlé og hljóöfæraflokkurinn er aö byrja aö spila
og leikurinn hefst. Faröu af baki af villihestinum
þinum, durturinn þinn!” Og Brown þreif Kalman
snögglega af hestinum.
“Jack mun jafna þetta. Eg hefi ekki veriö svona
heimskur um langan aldur. Eg hefir veriö í hinni
ósýnilegu veröld síðasta mánuöinn, en nú er eg
frjáls. Eg veit aö eg hefi verið heimskur, en alt er
gott ef endirinn er góöur. Jæja, Jack, upp meö
tjaldiö! — Áfram meö leikinn!”
Máliö var ofur einfalt. Þegar t stað eftir að
náman haföi fundist, kom French þvi til leiðar viö
Robert Meuzies aö hann skyldi senda umsókn til
skrifstofu innanríkismálanna í Ottawa, um hin nauð-
synlegústu réttindi fyrir námunni. Umsóknin haföi
verið send, en skrifstofunefndin hafði gleymt aö til-
greina umboösmanninn.
“Svo þú átt þá námuna aftur, Kalman," mælti
Jack.
“Nei, sagöi Kalman, “hún e[r ekki mín eign,
alveg eins okkar eða ykkar — aö minsta kosti ekki
mín.”
“En hvaö er um hlutafélagið,” hrópaði Brown.
“Segöu honum eitthvað frá því.”
“Ó, sagöi French, út í bláinn. Mr. Meuzies hefir
þegar stofnaö IíTutafélagiö. Þaö er einungis beöiö
eftir samþykki námueigandans.”
“Og málspartarnir munu koma hingað aö þrem
vikum liðnum, eöa s^o, minnir mig að þú segðir.
French,” bætti Brown viö i hirðuleysislegum róm.
Andlit Kalmans varö eldrautt. Báðir mennimir
störöu á hann.
“Já, innan hérumbil þriggja vikna,” sagöi French
“Ef eg væri ekki þannig geröur, aö vera fremur
fráhverfur hinum alvarlegri störfum„ held eg aö eg
mundi leggja fram lið mitt,” sagöi Brown. “Því
þetta veröur eitt hið merkilegasta námufélag sem
gerist, ef eg ber nokkurt skynbragö á slíka hluti.”
En Kalman mælti ekki orö frá munni. Hann
sveiflaði handleggjunum um herðar Jacks og sagði:
‘‘Þú er mikill maður, Jack. Eg hefði átt aö vita
betur.”
“Rétt er það,” sagði Jack. “Frá þessari stundu
skulum viö veröa menn. Lifið er of dýrmætt, til
þess að selja það af hendi fyrir ekki neitt! Námur
eru góöar, en það eru til betri hlutir en þær.”
“Tilgangurinn?” sagði Brown.
“Mennimir!” sagði Jack meö áherzlu.
“Kvenólkiö!” sagöi Brown, og vafði höndunum
um konu sina.
“Brown!” sagöi Jack hátíðlega. “Þú hefir á réttu
að standa, eins og vinur minn Pierre Lamont mundi
segja.”
XVIII. KAPITULI.
Ast og frelsi.
Kofi Portnoffs stjómleysingja stóö i halla, mitt
á milli Wakota og námunnar, hérumbil tvær mílur
frá búgaröinum. Það var harla fátæklegur kof:.
klöngrað saman úr þjálkum og límbdur meö leðju.
Þakiö var reft meö espiviðarrenglum. Veggimir
vom þvegnir, og einstaka skrautgripir mintu á tölu-
verða siðmenningu. Út undir einum veggnum stóð
leirofn, sem hafði það tvöfalda hlutverk, bæöi aö hita
herbergið og sjóða matinn. Eins og titt er um hreysi
Galiziumanna, stóö kofinn i miöjum garðinum, sem
var skreyttur margvíslegu blómskrúði og fagurmynd-
uöum runnum, ásamt vafningsviöar jurtum, sem
teygðu sig varfærnislega upp meö leirlímdum veggj-
unum.
Þaö var í lok þriöju vikunnar eftir heimkomu
French, aö þeir Portnoff og Malkarski, sátu síðla viö
öldrykkju og reyktu pípur sinar.
þrjú þúsund dali, held eg — og þaö munar um
minna.”
Portnoff æddi aftur á bak og áfram um herberg-
iö. "Bannfærum hann! Bannfærum hann! Bann-
færum hann!” öskraði hann upp yfir sig, með krepta
hneíana fyrir ofan höfuð sér.
“Vertu rólegur bróðir!”
"Rólegur!” endurtók Portnoff. “Eg sé blóö.
Eg heyra grátekka barna og kvenna. Eg sofnaöi,
og mér fundust fingurnir á mér á milli tanna hans.
Og eg vaknaði allslaus!”
“Ó, nöldraði Malkarski, þolinmóður. Vertu þol-
inmóöur, bróðir.”
“Malkarski!’ öskraöi Portnoff og staðnæmdist
“Eg hefi haft um sárt að binda í ýmsuin efnum af
völdum þessa manns, hann hetir haft ill áhrif á
sveitina mína, fólk mitt og hjarta mitt!”
“Hvaö er þetta?” kallaði gamli MalkarsKÍ upp
meö áherzlu. "Hefir þú?—hefir þú haft svona byröi
að bera? — En Portnoff, viö verðum aö vera þolin-
móöir.” Og hann talaði með slikri alvöru og hátið-
leik í hljómblænum, að Portnoff var ekki lengi aö
átta sig á þvi hvert hann fór.
“Þú talar mjög sennilega,” svaraði hinn siöar-
nefndi alvarlega. "Eg hefi fengið mjög góöar fréttir
í dag,” bætti hann viö í breyttum málrómi. “Það
viröist svo sem að Sprink”------
“Sprink!” tautaði Malkarski meö augljósri fyr-
irlitningu; "hann er rotta,—svín og----Hversvegna
að tala um hann?”
“Þaö eru góð tiðindi,” mælti Portnoff, hálf-
hlægjandi. “En þau eru kannske ekki sem ánægju-
legust fyrir Sprink að skýra frá þeim. Það lítur
út fyrir að hann hafi verið aö semja viö Mr. French.
um hluttöku í námunni, en að hann hafi vísað hon-
um burt úr félagsskapnum. Það var annars býsna
kátlegt að heyra Sprink segja söguna sjálfan, með
öllum sínum stóryrðum, formælingum og svardögum.
Það hefir komið bláþráður á vinskap hans við
French, grunar mig.”
“Uss,” sagöi Malkarski. “Eg þekki endirinn á
æfintýrinu.
“Hann var svo ósvifinn, hundurinn sá arna, að
ætla aö reyna aö ná í hina ungu heföarmey, Irmu.
Það var dálaglegt! Og French rak hann greinilega
út úr húsi sínu og gaf honum mínútu frest, til þess
aö komast, sem kallað er, úr skotmáli.”
“Það var rösklega af sér vikið,” bætti Malkarski
gamli við, með kuldaglotti. “Hann er óþrifa rakki.
Eg þurka hann út af minnistöflum sálar minnar.”
“Viö verðum aö halda strangan vörð þessa dag-
ana,” sagði Portnoff. “Þeir eru báöir eins, og vit-
lausir hundar, og þeir munu bíta, hvar sem þeir ná
til.”
“Ha! Ha!” æpti Malkarski meö gríðarmiklum
ákafa. “Ef það aðeins væri klárað í nótt!—í nótt.—
Röddin skalf og varð líkust óhljóði.—í nótt! En
þolinmæöin þrautir vinnur allar,’’ tautaði hann fyrir
munni sér. “Guð komi til! Hve lengi á þetta aö
bíða?” ...............
“Hreint ekki lengi, vinur minn, svaraöi
Portnoff.”
“Nei, alls ekki lengi,” endurtók Malkarski. “Við
skulum láta þá koma frá námunni. Þaö getur margt
komið fyrir á járnbrautarteinunum á skömmum
tíma. En umfram alt megum við ekki spilla neinu
meö ónytsömu og hættulegu flaustri.”
“Það er þinn dagur að standa á verði á morgun,
Málkarski,” sagöi Portnoff.
“Eg skal halda vörð á morgun,” sagði Malkarski.
“Þegar alt kemur til alls, held eg það verði grín
fyrir fjóra, að líta framan í smettið á honum, þegar
við höfum komið fram áformi okkar.”
Hann stóð á fætur og stikaði um gólfið. Aug-
un, sem voru lengst inni í höfðinu, leiftrúðu eins og
hvítglóandi kolamolar á tryllingslega og magra and-
litinu. Og hann hélt áfram í myrkum bassarómi:
“Já, það verður nú gaman.”
Stöðugt, síðan Rósenblatt hafði komið í bygöina,
var hann undir gæzlu annarshvors hinna gömlu
stjórnleysingja; stöðugt við hlið dauðans, þótt ekki
væri hann sér þess meðvitandi.
Malkarski fékk það hlutverk, að gæta Rósenblatts
næsta dag.
Samningarnir í sambandi við námuna, voru í
raun og veru fullgerðir. Það voru aðeins nokkur
smávægileg atriði, sem eftir voru, og til þess að út-
kljá þau, haföi verið ákveöinn fundur viö námuna,
að kveidi hins næsta dags. Kalman hafði meö mestu
tregðu lofast til að koma á fundinn. Fundarstaöurinn
var í raun réttri ekki annað en dálítill hellir, sém
hafði verið stækkaður, og gert úr honum rúmgott
herbergi og þaðan höföu verið grafin jarðgöng yfir
í brekkuna, og út frá mynninu á þeim göngum, vörú
grafin önnur þvergöng, sem opnuðust hægra megin
við hæðarendann. Hinumegin við gilið stóð lág og
brunnu á hillum á veggjunum..
Þessir menn báðir voru sokknir niöur í alvar-
legar samræður. Loks stóö Portnoff á fætur og tók
aö stika um herbergiö.
“Malkarski,” hrópaði hann, “þú mælist til of
mikils. Þessi dráttur er aö veröa mér óþolandi.”
“Bróöir minn,” sagöi Malkarski, “þú hefir beð-
iö lengi. En það mega engin mistök koma fyrir i
þessu máli. Þaö verður aö ganga hreint að verki.
en við skulum vera þolinmóðir. En meðal annars,”
bætti hann viö hálf-hlægjandi; “hver hefir sína byrði
að bera. Missir námunnar, er eins og hnifstunga í
hjarta hans. Það veröur annars nógu gaman, að sjá
hann engjast sundur og saman, eins og skriðkvikindi.
sem hefir verið stjakað við. Hann krefst mikils end-
urgjalds fyrir það, sem hann hefir unnið. Eitthvað
litil bjálkabygging, sem þeir herrar, Rósenblatt og
Bjart var í kofanum af nokkrum kertum, sem Sprink höft5u notag sem‘ skrifstofu> á megan þeir
réðu þarna lögum og lofum. Lengra niöri í gilinu
voru verkamannakofar á strjálingi, sem nú voru í
eyði.
Þaö kostaði Rósenblatt og Sprink ærna fyrir-
höfn aö undirbúa fúndinn og tók' langan tíma. Og
að minsta kosti var allmjög liöið á kveldiö, er þeir
höfðu lokið ráðstefnu sinni.
Einni klukkustund síðar, eða svo, fanst Malk-
arski, náfölur og máttlaus viö kofadyr Pórtnoffs.
Gat haijn engu orði upp komið, fyr en Portnoff haföi
dreypt á hann allrækilega af bezta whiskeyinu, sem
hann náöi í.
“Hvaö er þetta? hvað gengur á, bróöir minn?”
hrópaöi Portnoff, sem ekkert botnaði i þessu tilfelli.
“Hvaö á þetta ap þýða?”
“Samsæri,” stundi Malkarski upp og saup hvelj-
ur. “Það lang-svívirðilegast samsæri, sem hugsast
getur!. Gefðu mér einn sopa til.”
Við örftin þá, sem drykkurinn hafði í för með
sér, náði Malkarski sér dálítið, svo að hann gat
byrjað á sögu sinni. í hlé af trjáviðarkesti, sem
var á bak við kofa Rósenblatts, og með höfuðið við
sprungu á milli bjálkanna, heyrði hann alt, frá hinu
smæsta til hins stærsta um samsærið. I þvergöngun-
um, sem láu á bak við hellinn, var falið feiknin öll
af púðri og sprengiefni. Og þangað átti að liggja
þráður hæfilega langur. A vissum tíma ætlaði Rós-
enblatt að yfirgefa hellinn, með því yfirskyni, að
hann þyrfti að ná í skjöl, sem væru í kofa hans.
n. meðan mundi kvikna í viðarkesti, sem ekki væri
langt frá hellinum. Og á leiðinni til kofa síns mundi
Rósenblatt kveikja í þræðinum, og bíða heima hjá
sér, þangað til sprengingin væri um garð gengin.
Svona lagað tilfelli frá náttúrunnar hendi hlyti að
vera auðvelt að skýra, undir þeim kringumstæðum,
sem um væri að ræða. Og til þess að byggja fyrir
allan grun, ætlaði Rósenblatt að dvelja í tjaldi íyrri
part kveldsins, æði langt í burtu. Samsærið var svo
úr garði gert og svo um hnútana búið, að enginn
grunur gæti fallið á hina seku.
“Flýttu þér svo til Wakota,” bætti Malkarski við.
“Eg veit að Kalman og French eru þar í dag. Eg
ætla að snúa aftur til námunnar, til þess að vara þá
við, ef ske kynni að þú mistir af þeim.”
Portnoff gamli var fyrir löngu búinn að fel!a
flugfjaðrirnar. Fyrir nokkrum árum hefði hann
varla vílað fyrir sér annað eins og þetta. Veðrið
var drungalegt, og leit út fyrir að hann mundi hvessa.
Slóðin í gegnum liinn torfæra skóg, var mjög óglögg,
og var illt að fylgja henni; svo að það var ekki fyr
en seint um kveldið, að hinn aldraði maður náði til
hins ákveðna staðar, og stundi upp sögu sinni með
andvörpum, við Brown og foringja úr fjalla-lögreglu-
deildinni; sem var staddur þar.
“Hvar eru þeir French og Kalman ?” sagöi hann
hvatskeytslega.
“Farnir fyrir klukkustund,” svaraði Brown.
"Þeir eru að líkindum komnir til námunnar núna.”
“Er hægt að reiða sig á þennan mann?” spurði
undirforinginn.
“Já, áreiðanlega,” svaraði Brown.
“Af stað!—eg mun fylgjast með.”
- An frekari umsvifa var undirforinginn þotinn
út úr húsinu, og kominn á bak hesti sínum.
“Hvaða braut?” hrópaði hann.
“Það verður bezt að fara meðfram ánni,” svar-
aði Brown. “Eg held þú mundir tæpast geta fylgt
þver-slóðinni. Farðu! Farðu, í guðs nafni!” bætti
hann við með ákafa.
Kona hans og Portnoff urðu honum samferða í
áttina til hesthússins “Hvar er Pálína?” kallaði
hann upp yfir sig.
"Pálín'a er farin,” sagði kona hans. Hún hefir
átt örðuga daga núna upp á síðkastið. Hún kemur
og fer; en eg veit ekki hvert og hvenær.
“Náðu í dreng,” sagði maður hennar og sendu
hann út á búgarðinn. Það gæti hugsast að við gæt-
um stöðvað þá þar. “Hérna er annar reiðhestur,
Portnoff; légðu á hann í skyndi og komdu með mér.
Við skulum fara þverbrautina; og við skulum biðja
guð að vera með okkur. — Við veröum aö reyna aö
komast í tæka tíö.”
Geysistórir, lyfrauðif og brúnleitir skýbólstrar
teygðust upp í vestrinu, hærra og hærra, og breiddu
grímufald sinn yfir kveðjubros hinnar hnigandi
kveldsólar. Djúp, aívarleg þögn hvíldi yfir öllu, og
skógurinn var eins og söngvana eyðimörk. Brown
lét svipuna ganga á klárnum og reið áfram alt hvað
af tók, skeytti hvorki um farartálmana á veginum,
né heldur um trjáviðarlimið, sem öðru hvoru slóst í
höfuð hans.
Portnoff gamli reyndi að fylgja honum eftir af
öllum mætti. Þannig riðu þeir áfram, hverja míluna
af annari. Oft mistu þeir vegarins sökum myrkurs-
ins, en fundu hann þó jafnharðan aftur; þar til þeir
að lokum, með hestana froðufellanli og skjálfandi
af mæði, og sjálfir alblgðugir í framan af þyrni-
stungunum, náðu inn í rjóðrið fyrir ofan gilsmynnið.
Á meðan hafði fyrsti þáttur harmleiksins staðið
yfir.
French og Kalman biðu meö óþolinmæði við
hellinn, eftir þeim, sem þeir áttu von á. Loksins
mótaði fyrir Rósenblatt í myrkrinu, þar sem hann
kom upp eftir gilinu. í
Hann var fölur og hálfruglaður.
“Eg hefi riðið mjög hart,” sagði hann. “Eg er
allur saman skjálfandi eftir ferðina. Skjölin mín eru
heima í kofanum, og eg verð að sækja þau.”
Hann kom aftur eftir stundarkom með flösku i
hendinni og tvo bolla. “Drektu” mælti hann.
“Nei, þökk fyrir.”
“Þá drekk eg sjálfur,” og hann helti fullan
bolla af óblönduðu whiskey og tæmdi hann í botn.
“Félagi minn kemur nokkuð seint,” mælti hann. “En
hann hlýfur að verða kominn innan fárra mínútna.
Á meðan getum við yfirfarið skjölin.”
“Það er of dimt hérna,” sagði French. “Við
sjáum ekki til að lesa. Þú hefir ljós i kofanum þín-
um, þangað skulum við fara.
“Sussu nei!” svaraði Rósenblatt snögglega, “Þaö
er miklu skemtilegra að vera hérna. Eg hefi ljósker.”
Hann flýtti sér lengra inneftir hellinum og kom
þaðan meö ljósker. “Hérna er eldur,” sagði French,
og kveikti á spýtu. Rósenblatt náöi eldspýtunum úr
höndum hans og flýtti sér út úr hellinum.
“Ó,” hrópaði hann. “Eg er allur af mér genginn
eftir reiölagiö.”
Meö mestu varkárni kveikti hann svo á Ijósker-
inu fyrir utan hellinn, og setti það á borö, sem var
skamt frá munnanum.
French tók upp pípu sína, fylti hana og ætlaði aö
fara að kveykja í, þegar Rósenblatt, óttasleginn og
skjálfraddaður, greip fram í: “Reyktu ekki,” æpti
hann. “Eg þoli það ekki — mér verður ilt af því —
undir svona kringumstæðum.”
French leit á hann með megnri fyrirlitningu.
“Mér fellur það mjög illa,” mælti hann, um leið og
hann kveikti i pípunni og kastaði eldspitunni á jörð-
ina. Rósenblatt þaut út að hellisnuinnanum, en kom
aftur að vörmu sjjori; svitinn bogaði af enninu á
honum. “Þetta er óttaleg nótt,” sagði hann. “Viö
skulum halda áfram. Við getum ekki beðið eftir
félaga mínum. “Lestu, lestu!” Svo skjálfhentur að
hann gat naumast haldið á blaði, rétti hann Kalman
skirteinin. “Lestu” óskraði hann, “eg sé ekki nokkurn
skapaðan hlut.” Kalman opnaði skjölin og reyndi
að lesa þau gaumgæfilega við glætuna af ljóskerinu.
French reykti pípu sína á meðan
“Hefurðu ekki betra ljós en þetta, Rósenblatt?”
spurði French að lokum. “Auðvitað eru kerti ein-
hversstaðar hérna. Og hann fór yfir í hellisendann.
“Guð sé oss næstur,” kallaði Rósenblatt upp yfir
sig, og reyndi til þess að fá hann að borðinu aftur.
“Sestu ,niður, í öllum hamingju bænum, sestu niður.
Ef þú þarft að fá kerti, þá skal eg sækja þau, eg
veit hvar þau eru. En við þurfum engin kerti héma.
Ung augu eru betri en gömul,” sagöi hann með hlát-
ursroku. “Lestu, haltu áfram að lesa!”
“Það eru fleiri skjöl en þetta,” sagði French,
eftir að Kalman haföi Iokiö við að lesa. “Það eru
víst aðrir samningar.”
“Seftnilega,” sagði Rósenblatt. “En það em
ekki fleiri skjöl hérna—hérna ættu þau þó að vera,—
nei, eg hlýt að hafa skilið þau eftir í kotanum minum.
Eg má til að sækja þau undir eins.”
“Jæja, flýttu þér þá,” sagði French. “Eg ætla
að reykja mér eina pípu á meöan.” Hann tók! upp
eldspýtu, kveykti á skósólánum sinum, og fleygði
stubbnum við hellisendann.
“Guð minn góður,” hrópaði Rósenblatt með
hárri, en skjálfandi röddu.
Báöir mennirnir litu á hann undrunaraugum. j
“Ó,” sagöi hann, og lagði hendina á hjartað. “Eg i
finn til svo mikils sársauka þarna,—eg er veikur j
maður. En eg verð að ná í skjölin.”
Hann var helblár í framan, og svitalækirnir
streymdu bæði úr hári og skeggi hans. í sama vet-
fangi þaut hann af stað og var horfinn á svipstundu.
skiljandi eftir báða tvo mennina, gruflandi yfir skjöl-
um sínum. — Skamt frá brennandi trjálimskestinum
staðnæmdist hann nokkur augnablik, gagntekinn af
hugarkvöl, óvissu og ótta.
“Ó,” sagði hann, og baðaði út höndunum. “Eg
þori því ekki! Nei, eg þori ekki aö gera það!”
Hann þaut yfir að logandi kestinum, varpaði
önd og sagði við sjálfan sig: “Heimskingi! hvað er
að óttast?”
Hann læddist, á bak við brennandi runnann,
tók dálítið af logandi eimyrju, og hljóp með hana j
þangað, sem þráöurinn var, er hann hafði búið til úr
tuskum og vætt í vaxolíu. Skamt frá mynninu á
jarðgöngunum lét hann glæðurnar falla, en þegar
þann leit til baka, komst hann að raun um, að hann
hafði fleygt eldnium niður við hliðina á hinni gegn-
vættu tusku; og að þar rauk aðeins lítið eitt úr
glæðunum. Með blóti og formælingum þaut hann
aftur þangað sem viðarkösturinn brann, valdi sér
vænan glóðarmola, bar hann varfærnislega að þræð-
inum og fleygði oliuvotri tuskunni á eldinn, og beið
þangað til alt stóð i björtu báli. Síðan hljóp hann
af stað, alt-hvað fætur toguðu, eins og hann vissi af
fjandanum sjálfum á hælunum á sér, þaut niður gilið
og upp hinu megin, og leit hvorki til hægri né vinstri.
fyr en við dyrnar á kofa sínum.
Um leið og hann var búinn að Iæsa dyrunum,
mátti sjá eitthvað í mannsmynd, læðast upp að inn-
ganginum, og þar var að minsta kosti fleira en einn
á ferli — þarna kom annar og sá þnðji; en dyrnar
voru vandlega lokaðar, með óbilandi hengilás.
Fáum augnablikum síðar birtist hið helbláa and-
lit Rosenblatts, í litla ferkantaða glugganum, með
starandi augum yfir gilið.
Á sömu stundu kom Brown i ljós, hinu megin
við gilið, ríðandi niður brekkuna á harða spretti eins
og bandóður maður; hrópandi af lífs og sálar kröft-
um: “French, French, Kalman! I guðs bænum,
komið undir eins.”
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of S«rgeod«,
Eng., útskrifaöur af Royal College <r|
Physicians, London. Sérfræöingui f
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portetie
Ave. (k móti Eaton’sJ. Tals. M. 8)4.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
ísleozkir lógfræOÍBgar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Aritun: p. o. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
£♦♦♦♦♦ ♦ ♦
f ÓLAFUR LÁRUSSON |
og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÓMSLÖGMENN
Annast lögfrœðisetörf á Islandi fyrir
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og
núa. SpyrjiS Lögberg um okkur.
Reykjavlk, - lceland
P. O. Box A 41
♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦+♦♦ + M ♦♦♦♦♦»*
GARLAND & ANDERSON
Ami Anderson E. P. Garlaad
LÖGFRÆÐINGAR
8oi Electric Railway Chamber*
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
íslenzkur lögfræðingur
Arituu:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur BuUding
Winnipeg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TEtEPHONE GARRYSaO
Offick-Tímar: 2 — 3 og 7—8 e. h
Heimili: 776 V ctorSt.
Tei.ephone GARRY 321
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
rRI-EPHONEl GARRY 3!ÍU
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimi i: Ste 1 KENWOOD AP T'S.
Maryland Street
■ftLEPHONEl GARRY TB3
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu 6 a
selja me8öl eftir forskriptum lækna
Hln beztu meööl, sem hægt er aB fa
eru notuð eingöngu. pegar þér konvW’
meC forskriptina tll vor, megltS |>%
vera viss um a8 fá rétt þaC sem lnfca..
irinn tekur til.
COBCLiECGH & CO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooke g«
Phone. GarVy 2690 og 269Í.
Glftingaleyflsbréf nnlá
Kosningavísur.
Þúsund smalar þenja skjá
þörf er margt að frétta.
Stjórnar hala hárin smá
hringa sig og bretta.
Kringla reisir kústinn si
klerksins taúgaij skjálfa,
básúnandi boðoröin
blindra stjómar-kálfa.
Andrúms loftið er ei holt
aumka margir klerkinn;
vel má kirkjan vera stolt,
verkin sýna merkin.
sinn
Dr. W. J. MacTAVISH
Offick 724J -Sargent Ave.
Telephone -S'herbr. 840.
( 10-12 f. m.
Office tfmar < 3-5 e. m.
( 7-9 e. m.
Hkimili 467 Toronto Street -
WINNIPEG
tklkphonk Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t
Suite 313. Tals. main 5302.
ft
Dr. Raymond Brown, I
%
►
k
►
I
i
Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. 10— 12 og 3—5
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
sebir Ifkkistur og annast
om útfarir. Allqr útbún-
iðor sá bezti. Knnfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
r«i'». He mlli Garry 2151
n OfTIce „ 300 og 87S
H. J. Pálmason
Chartered
Accountant
807-9 Sonfersat Bldg. T»ls. H|. 273g
\