Lögberg - 09.07.1914, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. JOLÍ 1914-
Onpur 1AA. Toronto, k
ÚTLENDINGURINN.
SAGA FRA SASKATCHEWAN
eftir
RALPH CONNOR
Út úr hellinum þutu samstundis tveir menn. Um
leiö og þeir komu, sáu þeir Brown, þar sem hann
stóð eins og hálftryltur maður, og hrópaði meö baö-
andihöndum: “KomiS hingað. í guðs bænum, kom-
ið undir eins.” 1 sömu svipan^ varð honum litið á
ið, að hann gat stungið höfðinu og öðrum handleggn-
um út, en lengra komst hann ekki; horfandi á flags-
andi eldtungurnar, æpandi, bölvandi, biðjandi, hróp-
andi. En samtímis upp í brekkunni voru mennimir
tveir, sem háðu stríð upp á líf og dauða.
“Lofaðu mér að fara, sleptu mér undir eins,
ifaðir minn,” æpti Kalman æðislega. “Nei, aldrei.
drengur. Heldur skyldi eg deyja,” hrópaði hinn
gamli maður, með hendurnar kreptar um háls sonar
sins.
Að lokum, með hendurnar fyrir ofan höfuð sér.
hrópaði Kalman: “Guð fyrirgefi mér,” og hann hóf
föður sinn á loft af öllu afli og skelti honum frá sér.
og varð frjáls.
En hann hafði ekki fyr gengið nokkur skref, en
að kvenmaður skaust fram á milli trjánna og réðst á
hann á einu augnabliki, eins og villiköttur. Það
hinn brennandi þráð.
“Hlaupið! Stökkvið, það varðar ykkur lífið,”
æpti hann af öllum mætti. Og hann rauk eins og
kólfi væri skotið, þangað sem tuskan var að brenna
og tróð hana undir fótum sér, til þess að reyna að
stöðva eldinn. En það varð árangurslaust. Eldur-
inn hafði náð púðrinu; smábrestir í spýtunni, sem
hafði verið kveykt í með, heyrðust með ójöfnu milli-
bili, en þar á eftir hár hvellur. Brown tók höndun-
vun um andlit sér og stöðvaðist; en það var ekkert
meira að heyra.
“í herrans nafni, hvað á þetta að þýða, Brown?”
hrópaði French.
“Áfram!” stamaði Brown út úr sér, þar sem
hann staulaðist niður gilið og dró þá með sér. Á
meðan stóð öll brekkan í björtu báli. Við bjarmann
af hinum brennandi trjám, gat að líta undirforingj-
ann, keyrandi hest sinn sporum á harða stökki Nokk-
uð á eftir honum kom Portnoff.
Það heyrðust skyndilega nokkur óp. Þeim var báð-
um fleygt stynjandi til jarðar. En út úr skóginum
heyrðust dynkir úr springandi klettum og brotnandi
trjástofnum.
Hægum fetum kom undirforinginn niður eftir
gilinu og hrópaði: “Komið! komið!”, til hinna ann-
ara, sem á eftir honum voru, og ekki voru enn búnir
að átta sig. — öðrumegin í brekkunni lá Kalman og
kvenmaðurinn. Það var Pálína. Spölkom þaðan lá
Kalkarski, eða Kalmar, sem réttast væri að nefna
hann. En þar sem kofinn stóð, var nú aðeins tóftin
eftir. Og örskamt i burtu var maður afmyndaður.
með fötin í ljósum loga. Brown þaut niður að lækn-
um, og sótti ögri af vatni og skvetti á brennandi fötin.
“Færið honum meira vatn,” hrópaði Brown.
sem nú var allur með hugann við Kalman; en enginn
virtist heyra það. Loks fann Portnoff gamli könnu.
fylti hana af vatni úr læknum og dreypti á hina að-
fram komnu menn. En aumingja Rósenblatt hróp-
“Hvað eru allir þessir menn að gjöra?” sagði aði stöðugt eftir vatni.
French, og leit í kring um sig með undrandi augna- “Gefið honum vatn,” sagði Kalman við Brown;
ráði. Áður en þeir gætu svarað, heyrðist hrein og|sem hélt óttasleginn um lífæð harís. Brown tók
sterk rödd hinumegin við gilið, frá kofa Rósenblatts.íkönnu og gaf hinum ógæfusama manni að drekka:
Og í lítilli fjarlægð frá kofanum gátu þeir, við hið og skvetti því sem af gekk, úm hina brendu og skemdu
daufa ljós hins slitrótta loga, séð grilla í mannsmynd. limi hans.
Maðurinn var að tala við Rósenblatt, sem hafðij Sprengingin hafði leikið verst fætur hans og
stungið höfðinu eins langt út úr glugganum og hon- aðra hliðina. Höfuðið og hægri handlegginn hafði
um var unt. ekki sakað.
“Hver er þessi maður?” hrópaði undirforinginn. Lögregluforinginn athugaði málið.
“Heilaga guðsmóðir!” andvarpaði Portnoff “ÞiS tek eS fastan,” sagði hann, og lagði hend-
gamli i lágum róm. “Það er Malkarski. Við skul-
um ekki hafa hátt.”
“Rósenblatt,” hrópaði hinn gamli maður á Rúss-
neska tungu, “eg hefi nokkuð að segja þér. ÖH
þessi kynstur af púðri, sem þú hefir safnað hér sam-
an, og alt þetta sprengiefni, sem þú ætlaðir til þess
að drepa með tvo saklausa menn, er nú komið í gott
lag hérna beint undir kofanum þinum, og bráðum
verður kveykt í þræðinum, sem liggur hérna við fæt-
ur mér, og þá skeður eitthvað sem ekki er skeð.
Með hræðilegum óhljóðum hvarf Rósenb!att úr
glugganum. og þeir heyrðu hann berja á dymar hvað
eftir annað af öllum mætti.
Gamli Malkarski hló langan og draugalegan
kuldahlátur. '“Rósenblatt” hrópaði hann, “dyrnar
eru vandlega læstar og lásinn er alveg óbilandi.”
Rósenblatt rak höfuðið út um gluggann og hróp-
aði með æðisblandinni röddu:
“Hjálp, hjálp! Morð, morð!”
“Þegiðu hundurinn þinn,” hrópaði Malkarski
með hreimsterkri röddu, svo að það bergmálaði um
alt gilið. “Þú hefir nú loksins fengið dóm þinn.
Allir glæpir þinir, öll svik þin, öll þín blóðugu níð-
ingsverk, heimsækja þig nú í einu lagi. Ha! Ha!
öskraðu eins og þú getur — biddu! bölvaðu! ekkert
jarðneskt vald getur bjargað þér úr því, sem komið
er. — Eg hefi beðið lengi eftir þessari ánægjustund.
Líttu á, nú kveiki eg í þræðinum, og innan fárra
mínútna verður þú kominn í tölu hinna fordæmdu.”
Hann kveykti eins og af tilviljun á eldspýtu —
en golan slökti á henni. Kalman rak upp hljóð.
“Hættu, liættu Malkarski. Hættu við áform þitt.”
“Hvað ætlar hann að gjöra?” spurði undirfor-
inginn og dró upp skammbyssu sína.
“Hann ætlar að sprengja manninn í loft upp.”
svaraði Kalman.
Undirforinginn miðaði skambyssunni. “Hreyfðu
þig ekki eitt fet, ellá ertu dauður!’’
Malkarski rak upp fyrirlitningarhlátur og reyndi
að kveikja á þriðju spýtunni. Áður en undirfor-
inginn fékk færii á að hleypa af, stökk Portnoff
gamli á hann með ópi miklu: “Æ.tlarðu að drepa
þenna mann ?”
Þráðurinn var að smásviðna, lengra og lengra í
áttina til kofaris. / Og örvæntingaróp hins sigraða
urnar á axlir gamla Kalmars.
“Eins og þér þóknast, það gerir hvorki til né
frá,” sagði hinn gamli maður, um leið og hann rétti
fram hendurnar, til þess að hægt væri að setja á þær
jámin.
“Er ekkert hægt að gera fyrir þennan mann,”
sagði undirforinginn, og benti á Rósenblatt.
“Ekkert. Hann lifir aðeins í nokkrar mínútur.”
Rósenblatt leit upp og benti undirforingjanum
að koma til sín. “Mig langar til þess að tala við þig,”
sagði hann lágt.
Lögregluforinginn gekk i áttina til hans og hafði
Kalmar einan með sér. “Þú þarft ekkert að óttast.
Eg reyni ekki til þess að strjúka,” sagði Kalmar.
“Það sver eg.”
“Það er gatt,” sagði foringinn og gekk þangað,
sem Rósenblatt var.
“Hvers óskar þú?”
“Komdu nær,” sagði hinn deyjandi maður.
Lögregluforinginn beygði sig niður að honum.
En með ótrúlegu snarræði þreif Rósenblatt skamm-
byssuna frá belti foringjans, skaut beint á gamla
Kalmar og síðan á Kalman. En er hann miðaði
byssunni aftur< þaut Pálína upp í skyndi og fleygði
sér yfir Kalman. Kúlan hitti hana og hún féll
til jarðar.
Með vitstola manns hlátri miðaði Rósenhlatt á
sjálfan sig, en áður en hann fengi hleypt af, hafði
lögreglumaðurinn slegið byssuna úr höndum hans.
“Ha. ha!” sagði hann. “Eg hefi nú hefnt mín.”
“Heimskingi,” sagði gamla Kalmar. ‘“Þú hefir
aðeins gjört það við mig, sem eg hefði átt að gjöra
sjálfur.”
Snörlandi eins og hundur, féll Rósenblatt alt í
einu til jarðar og hrærði hvorki le£g né lið.
“Hann er dauður,” sagði Brown. “Guð fyrir-
gefi honum.”
“Ó,” sagði gamli Kalmar, “eg dreg andann létt-
ara eftir en áður; þegar eg veit að andi hans eitrar
ekki loftið lengur. Eg hefi lokið mínu dagsverki.”
“Ó. faðir sninn,” hrópaði Kalman, "guð fyrir-
gefi þér!”
“Drengur,” sagði hinn gamli maður alvarlega.
“áttu við vegna hundsins, sem er dauður? Hann var
morðingi — margfaldur morðingi Þessa nótt alla
ætlaði hann að myrða þig, ásamt vinum þínum.
manns, þrýstu sér i gegn um hverja taug, allra þeirra Hann var dæmdur til dauða af konungi rættlætisins.
er í grendinni voru. Hann hefir fengið sinn dóm. Guð er réttlætið; en
“Rósenblatt” hrópaði Malkarski gamli og baöaði eg er ekki hræddur við að mæta honum vegna þessa
út höndunum, “þekkirðu mig ekki?” máls. Allar mínar syndir, sem eru margar og mikl-
Hinn aldraði maður rétti sig upp í fullri stærð.
Það var eins og aldurinn og árin sópuðust burtu í
einni svipan. Hann gekk nær Rósenblatt og stað-
næmdist snöggvast, leit i kringum sig eins og her-
maður, sem búinn er til vígs.
“Líttu á” mælti hann, “Michael Kalmar!”
“ó, Ó!” Rödd Rósenblatts var elns örvænting-
arfull og rödd fordæmdrar sálar.
“Faðir minn!” hrópaði Kalman yfir gilið.
“Faðir minn! í Guðs bænum drýgðu ekki þenn-
an glæp.” Hann þaut yfir gilið og upp dálitla brekku.
Faðir hans hljóp á móti honum, og þeir tóku saman;
uppi á brekkunní börðust þeir, en Kalman reyndi af
öllum mætti að losa sig úr þessum heljar greipum;
en á meðan læddust logarnir eins og slanga, hægt og
rólega í áttina til kofans. Með stórum jámskörungi.
sem Rosenblatt hafði fundið í kofanum. hafði hann
getað sprengt gluggagrindina, og stækkað þannig op-
ar, bið eg hann af öllu hjarta að“fyrirgefa mér.”
“Faðir minn,” sagði Kalman. “Eg er á sömu
skoðun og þú. Guð er miskunnsamur! Jesús Kristur
er miskunnsamur!” Um leið og hann sagði þetta,
laut hann ofan að föður sínum, þurkaði af tárin, sem
féllu niður andlit hans og kysti hann á ennið. Brjóst
gamla mannsins gekk upp og niður og hann dró and-
ann titt. Hann leit þangað sem Brown var. Brown
færði sig til hans í sömu svipan.
“Þú ert góður maður. Þín trú er góð. Þín trú
gerir þig góðan og réttlátan. Ó, hversu dýrmæt em
trúarbrögðin, þegar þau gera mannkynið betra og
réttlátara.”
Honum var litið á Jack French, sem stóð skamt
frá og leit niður fyrir sig. “Þú hefir verið góður
vinur sonar míns” sagði hann, “og eg vonast til þess
að þú verðir leiðsögumaður hans framvegis.” ,
French féll á kné, tók um hönd hans og mælti:
“Eg ætla að vera bróður hans alla tíð.”
Hinn gamli maður leit við og sagði; “Pálína.”
“Hún er héma,” mælti Portnoff, “en hún getur
hvorki hreyft legg né lið.”
Við hljóminn af þessum orðum, reis hún á kné
og reyndi að komast til hins gamla manns, með foss-
andi blóðið úr undinni, tók um hönd hans og færði
hana að vörum sér.
“Pálína,” sagði hann, “þú hefir breytt vel — þú
ert — konan mín öðru sinni — komdu nær! Kom lu
til mín.” Konan gerði tilraun til þess að hreyfa sig,
og lyfti höfðinu litið eitt.
“Kystu mig,' sagði hann.
“Guð í himninum ’hjálpi mér, nei, eg þori það
ekki,.’ sagði hún með ekkaþrunginni raust.
“Kystu mig,” sagði hann aftur.
“Lofaðu mér svo að deyja,” stundi hún upp,
kysti hann á munninn, og leið jafnskjótt í ómegin við
hlið hans. Brown lyfti henni upp gætuega og lagði
liana á arma Portnoffs.
Hinn deyjandi maður lá grafkyr, safnandi öll-
um sínum kröftum. Hann var að berjast við mikla
örðugleika.
“Sonur minn! Eg get hvergi séð þig.”
Brown flýtti sér til hans í stað Kalmars.
“Hérna er eg kominn, faðir minn,” sagði Kal-
man, féll á kné við hlið hans og þrýsti báðum hönd-
um hans. •
“Skilaðu hjartans kveðju til Irmu — dóttur
minnar! Henni verður borgið í þinni umsjá.” Og
um Ieið hvíslaði hann: “I vasa mínum.” Kalman
skildi þegar hvað hann átti við, fann dálítinn böggul í
I vasa hans og tók úr honum smámynd af móður sinni.
“Þessa mynd ætla eg að gefa þér,” sagði faðir
| hans, og færði haria með erfiðismunum að vörum sér.
I “Engin óhamingja fylgir henni nú — einungis bless-
| un og gæfa — þú hefir fært mér mikla gleði — ,lof-
[ aðu mér að horfa fast og lengi í andlit þitt — elsku
1 hjartað mitt,” sagði hann með augun full af ljóma
| starandi á hina fögru andlitsmynd, “Ó, frelsi—þú hið
j dýrmætasta af öllu dýrmætu—loksins get eg varpað
! mér í faðm þinn — og þú himinborna ást! Drottinn
blessi þig, sonur minn! Ó, þú ást! Ó. þú guðdóm-
lega frelsi. — Loksins — Loksins!”------
“Góður guð,” hrópaði Kalman. “Jesús Kristur
frelsari vor! vertu með honum—altaf!”
Bros, eins og hins saklausa ungbarns, lék um
hrukkótta öldungs andlitið, — Einu sinni enn dró
hann andann — svo^kom þungt andkaf — og með
því var sigurinn unninn. Hið Ianga og harða stríð
var nú á enda — hið göfuga stríð fyrir ást og frelsi!
é
XIX. KAPITULI.
Eg útlendingurf
Haukagils-námufélagið var nú. þegar komið á
fætumar aftur,, eftir langt armæðu og örðugleika
tímabil. Þessa eftirfylgjandi yfirlýsingu gaf forseti
[ félagsins á síðasta ársfundinum: “Það er trúmenska.
ástundun, hyggindi og kjarkur yðar unga fram-
kvæmdarstjóra, hr. Kalmans, sem hefir komið félag-
inu það áleiðis, sem nú er raun á orðin.”
Útlendinganýlendan og námufélagið höfðu ýtt
hvort undir annað, með aukinni atvinnu og bættum
kjörum verkamannanna. Enn viðreisn nýlendunnar
[ var þó ef til vill mest að þakka áhrifum og starf-
[ semi Mr. Brown. Stofnun landskólanna hafði hjálp-
að honum mikið, og gefið honum tækifæri til þess
1 að snúa sér að sjúkrahúsamálum og uppeldisstofnun-
um. Útlitið í Bygðinni breyttist stórkostlega. Og
árangurinn af verkum Dr.' Browns var auðsjáanleg-
J ur og mikill. Nýir markaðir fyrir hinar framleiddu
[ vörur þeirra, járnbrautir og námur juku mjög vel-
i liðan og farsæld á meðal Galizíufólksins, ekki hvað
! sízt í framkvæmdum hinnar uppvaxandi kynslóðar.
Fyrir gömlu óveglegu kofana. komu nú upp snotur
hús, með stórum gluggum, og matjurta- eða blóm-
görðum umhverfi^. Klæðnaðurinn tók al miklum
stakkaskiftum. Skinnföt og sjöl voru lögð niöur, en
i staðinn komu lagleg tilbúin föt, með nýjum tísku
skrauthöttum. Sjúkrahúsið með fjölda lærðra hjúkr-
unarkvenna, undir stjórn hinnar yndisfögru jungfrú
Irmu, sem með umgengni sinni, og anda þeim, sem
ríkti í allri starfseminni, varð hin dýrðlegasta stofn-
un. Og hafði göfgandi og siðbætandi áhrif á and-
legt og veraldlegt lif Galizíumannanna.
Á hússtjórnarskólanum voru um fimtíu Galiziu-
stúlkur, sem fengu kenzlu í þeirri nytsömu og göfugu
fræðigrein, að læra að stjórna heimilum og geríTþau
björt og skemtileg konungsríki. Margar og miklar
verklegar og munnlegar æfingar voru til þess hafð-
[ ar. Og nemendurnir sýndu sérstaka árvekni og á-
sturidun í námi sínu.
Á Nátthaukagils búgarðinum mátti lika sjá merki
margvíslegrar nýrrar menningar — mörg tákn hins
[ nýja tíma. Akrar voru gyrtir, ný peningshús bygð.
ásamt hlöðum og korngeymslubúrum. Alt bar vitni
um aukna framleiðslu jarðarinnar, og undirgefni
hennar í þarfir mannsins. Rödd hins nýja tíma og
afl hinna nýju menninga-hugsjóna, sem braust fram
í gegnum járnbrautimar og námurnar, en þó sérstak-
lega trúboðsáhrifin, fundu skýr svör í hjarta Jack
French. Gamlar, úreltar venjur, viku sæti fyrir
nýjum og bjartari. Nýi tíminn krafðist fylgi fólks-
ins! Fimm ár í stöðugri þekkingarleit, stöðugri til-
raim til þess að reyna að fullnægja röddum skyld-
unnar, höfðu flutt með sér, ekki einungis stór-
breytingar efnalega, heldur einnig í sálarlifi og skap-
ferli. En umfram alla aðra og alt annað, höfðu þó
þessi fimm ár verkað á Kalman.
Hið harða, daglega erfiði, hinar stöðugu áhyggj-
ur, höfðu verkað allmjög á skapferli hans, og hofðu
skilið eftir einkenni sín, sv® að segja í hverjum and-
litsdrætti og hverri hreyfingu. >
Tvisvar á þessum fimm árum, hafði hann veriö
sendur af Jack French til borgarinnar, um þriggja
mánaða tima, til þess að ganga á verzlui arskóla. En
ekki einungis gegnum bækurnar, heldur vegna áhrifa
Jack French, lærði hann að þekkja þá menn, sem
voru að gera mikil verk fyrir bygðina og landið.
Hann snéri aftur til verks Síns við námuna, með
bjartari vonum og víðari sjóndeildarhring. Og með
þeim fasta ásetningi, að vinna af lífs og sálar kröft-
um; reyna að leiða fram á sjónarsviðið það bezta.
sem lífið hefði að bjóða. Enginn vafi var á þvi, að
lífið hafði gert úr honum mann! Hann var álíka hár
vexti og Jack; liðugur, en þó sterkur. Þeim, sem að
umgengust hann í verzlunarheiminum, virtust hann
vera kaldur og strangur. En liinum gömlu vinum
sínum, á búgarðinum, trúboðunum og öðrum,
var hann sannur, þýður og hreinskilinn vinur. ÁI
meðal Galiziumannanna var hann þekkingarlegur leið-
togi; hann breytti eins við þá, eins og Canadamaður
við Canadamann. Hann gleymdi hvorki að meta né
virða slafneska blóðið, sem rann í æðum hans, og
hann vildi gera alt, sem hann gat, fyrir vöxt og við-
gang þess fólks.
Enn þótt hann væri hlaðinn störfum og léti
n.etnaðinn ráða, komu þó oft þeir tímar, að Jack
French las út úr augum hans hugar og hjarta tómleik.
— Þvi eiginlega er líf mannanna i hjartanu. Frá
áhrifum hjartans koma oft hinar dýrmætustu hug-
sjónir, hin ljúfustu orð og hin fegurstu verk.
' Þegar Kalman kom, í sjðastliðinni viku, hafði
Jack French grandskoðað huga hans; og hjarta hans
hafði fylst meðaumkvun með hinum unga manni.
sem hafði verið honum meira en bróðir, og hann
hafði spurt hann, — en Kalman var þungt niðri
fyrir og átti örðugt um svarið: “Jack, mig hefir
stundum dreymt; það var dálítið hart, meðan stóð á
því, en nú er það búið, — mig dreymir aldrei fram-
ar!”
“Kalman, góði minn! misskildu ekki hlutina.
Æfin er löng, og hún getur verið ömurleg, en hún er
það ekki altaf.” Það var sársauki i rödd Jacks.
“Jack,” sagði Kalman, “þú hefir rétt fyrir þér.
En eg gleymi því aldrei, eg get ekki gleymt því að
faðir minn var útlendingur, og eg er það líka. Og
Harmleikurinn, sem fram fór nóttina góðu, verður
aldrei strykaður út úr huga minum. | Óhamingju-
afleiðingar hans verð eg einn að bera.”
“En, Kalman, þú þarft ekki að skammast þín
fyrir blóð þitt. Og gjörir það vist ekki heldur vegna
föður þíns?”
Kalman hristi höfuðið raunalega, og röddin
skalf. “Fyrir mitt blóð? Nei. En hún? Faðir
minn var ekki smár í mínum augum; en hvað gerði
hann við hana ?” röddin lækkaði, og hann hvislaði:
“Hann var morðingi! Nei, Jack, það getur ekki
| verið.”
“En Kalman,” greip Jack fram í, “hugsaðu
greinilega um alt.”
“Hugsaðu um það. Fimm árin síöustu hefi eg
hugsað svo mikið, þangað til hjartað í mér var orðið
þreytt af umhugsun! Nei, Jack — vertu ekki reiður
eða örvæntingarfullurl Eg er hvorugr. Þökkum
guði að til eru önnur mál; kærleiksmál. Fólk sem
j þarf að hjálpa( land sem þarf að frelsa.”
“önnur mál,” sagði French í dapurlegum rómi.
“Auðvitað eru til mörg og mikilvæg málefni. En
Kalman; góði drengurinn minn, eg hefi reynt þau
flest, eg þekki þau. En eins og núna stendur á, er
hjarta mitt titrandi og sjúkt af leit eftir betri hlutum
og betri málum. Ástin! drengur minn, ástin er bezt
og dýrmætust af öllu!’ ’
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of Snrgeo®*;,
Eng., útskrifaður af Royal College o<
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Porta^e
Ave. (á móti Eaton’sJ. Tats. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfræCipgar,
Skrifstofa:— Roora 8n McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1050.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
♦
I
i
♦
i
♦
♦
t
i
í
ÓLAFUR LÁRUSSON
og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÓMSLÖGMENN
Annast Iögfrœðisstörf á Islandi fyrir
Vestur-Islendinga. Utvega jarðir og
Hús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, . Iceland
P. O. Box A 41
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Garlant
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chamber*
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
íslenzkur lögfræðingur
Arltun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 .McArtlmr Bullding
Winnipeg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Pherbrooke & William
TELBPIIOSE GARKVSaO
Office-Tímar: 2 — 3 og 7—8 e. h.
Heimili: 776 V ctorSt.
Tei.kphone GARRY 321
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORN&ON
Office: Cor, Sherbrooke & William
OtLEPHONRlOAKRr Í{1£«»
I Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h
Heimi is 8te 2 KENWOOD AP T’8.
Maryland Street
Tevepiionei garry 703
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu &
selja meSöI oftlr forskriptum lœkna.
Hin beztu meSöl, sem hœgt er aB ÍH.
eru notuö eingöngu. pegar þér kon.Y«'
meB forskriptina tll vor, meglS þér
vera vlss um aS f& rétt þaS sem lnki>
Irinn tekur til.
COLCIjEUGH & co.
N’wtre Dame Ave. og Sherbrooke 6t.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf R«id.
Dr. W. J. MacTAVISH
Offick 724J ó'argent Ave.
Telephone óherbr. 940.
“Veslings Jack!” sagði Kalman ofur rólega.
“Góði, gamli vinur.” síðan fór hann út, en um þessa
hjartaþjáning töluðu þeir aldrei framar.
Og nú, eftir fimm ára fjarveni, var hún komin
aftur. Hversu skýr og glögg var ekki myndin, sem
Kalman geymdi af henni í huga sinum. Það var
i við Nátthaukagils búgarðinn, nóttina sem harmsögu-
! leikurinn gerðist. Hann sat í qjnu herberginu, við
I hliðina á líkama föður síns, með hugann festan við
, hið sorglega og örðugleijcum stráða líf. Og hann
hafði verið að hugsa um hinn blóðuga og þymum
stráða veg. Óttalegar myndir — óttalegar drauma-
vofur, fóru í gegn um huga hans. Þá varð hann alt
i einu þess var, að' lögregluforinginn var að segja
endirinn á sögu Rósenblatts, méð kaldhranalegum.
hálf-hryllilegum málrómi. Og hann heyrði hann
segja frá- hinum blóðþyrsta óvini, sem var að smá-
kveikja í þræðinum, og ætlaði að sprengja hinn ó-
gæfusama. mann i loft upp. Hann mundi vel, hversu
lýsingar hans á föður sínum, höfðu farið á milli mála
— stundum, alveg rangar.
( 10-12 f. m.
Office tfmar < 3-6 e. m.
( 7-9 e. m.
— Hkimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
tklkphonb Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKN/fí.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 3t
Suite 313. Tals. main 5302.
4
4
4
4
4
4
4
4
Dr* Raymond Brown,
Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
íT26 Somerset Bldg.
Talsírai 7262
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. io— 12 og 3—5
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDIAÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast
om útiarir. Allur útbún-
afJur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
ra'B. He mili Qarry 2151
„ Offlce „ 300 og 375
H. J. Pálmason
Chartered
Accountant
807-9 Somerset Bldg. Tals. 273g
í