Lögberg - 20.08.1914, Qupperneq 6

LÖGBEEG, FIMTUDAGINN
20. AGOST 1914.
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNOR
Barney skyldi hana fullkomlega. Hann fór í
huga sínum langt aftur í tímann a8 morgni dags
nokkurs, þegar þeir bræöurnir voru aí fara í skóla i
fyrsta skifti. Þá lét móíir þeirra hendumar á Dick
í lófana á Ra^ney og sagöi: “Gættu nú aS bróSur
þínum, Barney; eg afhendi þér hann til gæzlu.”
Þann sama dag, og marga daga eftir þaö haföi
hann veriö bróöur sinum stoö og stytta, þegar strák-
arnir leiddu hann út í áflog, af því hann var áfloga-
gjam og bráölyndur, haföi Barney oft bjargaö hon-
um og hjálpaö. Aldrei haföi Bamey brugöist þvi
trausti, sem til hans var boriö. Og vegna þess aö
Hingaö til haföi hann helgaö alt sitt líf bróöuri L)ick gekk óvenjujega vel í skólanum, höföu þau
sínum og móöur, sem í raun réttri var honum miklu mæöginin boriö saman ráð sín um framtiö hans.
meira en móöir í venjulegum skilningi. Nú varöjMóöir þeirra haföi safnaö og sparaö eins og hún gat.
en Barney haföi gert sér gott af því þegjandi, og
eins og þaö væri sjálfsagt, að hann legöi alt í söl-
umar til þess aö bróöir hans gæti lært, en hann sjálf-
ur færi alls á mis í þeim efnum. Þaö vár sájlfsagt
aö Dick fengi tækifæri til þess aö njóta æöri ment-
unar. Þann dag haföi móöir Dicks oft séö i huga
sér og til hans hafði hún hlakkað, þegar hún fengi
‘að hlusta á son sinn flytja guös orð meö brennandi
áhuga. Hún hafði fengiö eldri son sinn í nokkurs
konar félagsskap viö sig, til þess að leggja fram alt
í þessu augnamiði; og henni haföi aldrei hugkvæmst
hvílík sjálfsfórrl þaö var, sem hún haföi þar lagt hon-
um á herðar. Þaö var því í huga hennar blátt áfram
ódrengilegt, og jafnvel glæpi næst af Bamey, aö
hugsa til þess eitt einasta augnablik aö reyna aö kom-
ast sjálfur mentaveginn, og ef til vill aö setja þannig
stein i götu Dicks.
Bamey þurfti þvi enga skýringu á þvi, þótt móð-
ir hans léti í ljósi óánægju, og jafnvel megna gremju.
Hann lét hana ekki þurfa aö bíöa lengi eftir svari.
‘Dick! helduröu aö eg gleymi Dick, mamma?
Auövitaö kemur þaö ekki til nokkurra mála aö gera
neitt, sem stöövi nám hans. Eg get biðið, en eg ætla
aö veröa læknir.”
Móöir Barneys horföi fast framan í hann; and-
lit hans var sérlega líkt hennar eigin; sömu línurnar.
sem lýstu staðfestu og ósveigjanleik; og hún svaraði
meö efablendni:
“Eg held þaö veröi ekkert af því.” Svo bætti hún
viö, eins og hún hefði þaö á samvizkunni, aö hún
heföi sært Barney meö oröum sinum og sérstaklega
málrómi: “Annars sé eg nú ekkert því til fyrir-
stööu.”
“Þakka þér fyrir, mamma!” svaraöi sonur henn-
ar hóglátlega, “vertu viss um aö eg skal altaf hjálpa
Dick.”
Hún horföi á eftir honum, þegar hann fór út úr
herberginu, og svo stóö hún stundarkom grafkyr og
horföi á dyrnar, sem hann fór út um.
Loksins sagöi hún upphátt og andvarpaði djúpt:
“Hann yröi ágætur læknir; hann hefir aö minsta
kosti stööuga hönd og taugar sem treysta má. Og
eg. má reiða mig á þaö aö hann bregst ekki Dick,”
bætti hún viö eftir stundar þögn.
V. KAPITULI.
hann að svifta þau nokkru af athygli sinu og beina
því aö ööru.
Alt í einu rauf bróöir hans þögnina og sagði:
“Hvaö er um aö vera, drengur? gengur nokkuö aö
þér ?”
Röddin var þíö og vingjamleg, en hún var eins
og hnífsstunga í hjarta Barneys.
“Nei, nei; ekkert að, Dick,” svaraöi hann.
“Jú, þaö er víst; það er ekki til neins fyrir þig
aö leyna því. Þú ert öðruvísi en þú átt aö þér aö
vera.”
Þaö var svo mikil alvara og staðfesta í röddinni
þegar Dick sagöi þetta, aö Barney vissi ekki hvaö
hann átti aö segja; hann stóö grafkyr og virti bróö-
ur sinn fvrir sér, og hann fann þaö aö honum þótti
svo vænt um hann, aö hann hefði auðveldlega getað
gefiö líf sitt fyrir hann. Hann var í þess konar
geöshræringu, aö hann skildi ekki sjálfan sig og
vissi ekkert hvemig hann átti að snúa sér; því síður
aö honum væri mögulegt aö skýra fyrir bróöur sín-
um þá breytingu, sem hann haföi tekið.
“Eg veit ekki, Dick” svaraði hann. “Eg get ekki
skýrt þaö fyrir þér. Eg þekki ekki sjálfan mig fyrir
sama mann.”
Dick stóö beint frammi fyrir honum og óvænt
kvíðaský færðist yfir glaölega, fallega, einlægnislega
andlitiö: “Hefi eg gert nokkuö á hluta þinn,
Barney ?”
“Nei, nei, Dick; þaö er ekkert í sambandi við
þig.” Hann lagði hendumar á öxl bróður síns og
var eins nærri því að faöma hann, eins og hann haföi
nokkru sinni látið eftir sér aö gera: “Eg er bara
breyttur sjálfur, en það er að engu leyti þér að
kenna, og aö því er þig snertir, þá er eg sá sami og
eg hefi verið.” Hann sagöi þetta fljótt og með erfið-
leikum. “Og hvað sem fyrir okkur báða kemur, þá
verö eg altaf hinn sami að því er þig snertir; mundu
eftir því, Dick, aö eg breytist aldrei í vináttu minni
til þín; mundu þaö, Dick.” Það var eins og hann
stæði á öndinni, svo mikið var honum niðri fyrir.
Dick horfði forviða á bróður sinn, sem venju-
lega var svo stiltur og rólegur. Aít í einu lagöi hann
hendurnar um hálsinn á honum, faömaöi hann og
sagöi meö gráthljóði: “Nei, eg veit þú breytist aldrei
gagnvart mér, Barney; eg veit þú gerir þaö aldrei.
Ef það kæmi fyrir, þá vildi eg helzt ekki lifa lengur
Eitt augnablik hélt Bamey honum í faömi sér
og klappaði þíölega á öxlina á honum, en svo hratt
hann honum frá sér óþolinmóðlega og sagöi: “Eg er
bjáni og heimskingi. Eg veit ekki hver þremillinn
það er sem gengur að mér. Það er líklega af því eg
þarf að fá kveldverð; eg er orðinn glorhungraður;
hefi ekkert borðað síðan um hádegi. En hvað sem
um það er, Dick” bætti hann við rólega. “Við verð
um aö vera viö miklum og mörgum breytingum búnir
upp brá þessum tíma. ,En viö skulum vera hvor öðr-
um trúir þótt himin og jörö forgangi.”
Eftir að Dick var kominn upp á loft meö fööur
sínum, sátu þau saman Bamey og móðir hans og
töluðu um það sem gerst hafði um daginn. Þau
höfðu þann sið á hverjum einasta degi.
“Mér sýnist hann vera að horast” sagði móöirin.
“O, ekki held eg það sé neitt að ráöi! þegar hann
Nýi kennarinn.
Nýi kennarinn var óumræðilega einkennilegur í
öllum skilningi. Fegurö hennar var gagnólík þeirri,
sem nýlendubúar höföu átt að venjast, en þó fundu
þeir þaö allir að hún var falleg.
Aörar konur þar í sveitinni voru rjóöar í and-
liti, þykkvaxnar og þreklegar. Hún var gagnólík
þeim; allir urðu varir viö þaö aðdráttarafl. sem hún
hafði á þá. Jafnvel komung börn urðu fyrir djúpum
áhrifum af hinu töfrandi brosi hennar. Hún brosti
með öllu andlitinu og það varö alt eins og geislandi
Ijóshaf. Það var jafnvel haft eftir Ruby Ross, að hún
hefði sagt við móður sína, þegar hún var að tala um
kennarann: “Mamma, svei mér ef hún brosir ekki með
nefinu.” Hún var svo kurteys i allri framgöngu að
við sjálft Iá aö hún virtist einurðarlaus. Háttprýði
hefir gengiö nokkra daga á eftir sláttuvélinni og'hennar varg umtalsefni manna svo mikig var d48st
fengið nokkrar máltíðir úr eldhúsinu hjá þér, þá nær ag því( Qg hún hafgi si8fágandi 4hrif 4 hugsanir og
hann sér aftur. athafnir allra ungra manna, sem kyntust henni.
“Einstaklega hefir þú staðið þig vel, þegar þú
varst aö hjálpa lækninum.’
Þrátt fyrir stilling hennar og hversdagsprúö-
mensku, átti hún þó í huga sér talsvert af stolti;
Þótt móöir hans breytti um málróm, þá blekti hafði hún hloti8 þa8 aS erföum frá forfeðrum smum.
þaö hann ekki hót. Hann vissi í hvaða skyni það|gem vanir Voru öld fram af öld, að stjóma og drotna
var gert. lyfir þrælum og þjónum. Og þetta meðfædda. vel
Hvaða vitleysa; þaö var ekkert Aö minsta geymda stolt, hafði í för með sér eitthvert það eðli,
kosti fanst mér ekki mikið til um það þá. Það varð sem ósjálfrátt heimtaði hlýðni. En við stjórn sina í
aö gera eitthvað. Það varö að stöðva blóðrásina: skó]anum þurfti hún örsjaldan á því að halda að
það varð að sauma saman sárið, og eg gerði það heita öðru valdi en þvi, sem hún átti ráð á í svip og
bezta sem eg gat. viðmóti. Hún hafði sett sér reglur í því tilliti, sem
Móðir hans hneygði höfuðið til samþykkis. iVOru sérstakar í sinni röð. en óneitanlega áhrifamikl-
“Það er satt að þú gerðir ekki meira en þú áttirar; voru þær bygðar á tveimur grundvallaratriðum:
að gera” sagði hún. “En hann stóri Tómas hefði átt Tilliti til almenningsálits og von um verðlaun. Hin
aö vera duglegri en svo, aö liggja á bakinu á gólfinu daglegu störf voru unnin og undirbúin, eins og það
rétt eins og krakki.” ,væri gert frammi fyrir öllum almenningi, sem hefir
“Hann gat ekki gert að því, mamma. Það tók ótakmarkað vald, jafnvel þótt hann sé oft hégómleg-
hann bara svona. ' En hvað það var skemtilegt að ur í áliti sínu. Hún setti sér stundum almenning
horfa á læknirinn; ekkert óþarfa spor, ekkert mis-
saum; alt svo fullkomið og vel gert og engin töf.
Barney dró andann þungt en snögt og stóð upp og
horfði beint framundan sér stundarkorn.
“Já, það var svei mér Iaglega gert, og meira en
það; blátt áfram stórkostlegt,” bætti hann við eins
og í draumi. “Og hann sagði að eg hefði taugar og.
fingur til þess að vera sáralæknir. — Já, hann sagði
þaö. — Heyrðu mamma mín; eg veit nú hvað eg ætla
að gera; eg ætla að verða læknir.”
Móðir hans stóð beint frammi fyrir honum og
horfði framan i hann:
“Þú læknir?” og röddin vgr skörp.
“Já, eg ætla að verða læknir; hvað er á móti
því ?”
“Og Richard?”
fyrir sjónir eða hugsanir, eins og hann væri einn ein-
stajklingur, eftir því sem hún kyntist lærisveinum
sínum. Var þessi einstaklingur stundum faöir eða
móöir eða umboðsmaður, eftir því hvemig á stóð.
Og það var undur, hvernig hún var leikin í þvi
að fylgja þessari reglu og færa sér hana i nyt, þótt
það kæmi fyrir stöku sinnum að henni skjátlaðist.
“Hvað heldurðu að pabbi þinn hugsaði, Linkoln 7'
spurði hún einu sinni Link litla Young, með ásökun-
arblæ í röddinni. Faðir Links litla var Austurriskur
maður og hét Jabez Young, en venjulega kallaður
Jacob frá Maine. Var þaö nafn gefið honum fyrir
þá sök aö hann gat um ekkert talað, án þess að koma
inn í umræðumar einhverju hóli um Maine, þar sem
hann var fæddur og alinn upp: “Hvað heldurðu að
pabbi þinn hugsaði ef hann sæi þig láta svona
ókurteislega?”
“Pabba væri alveg sama!”
Hún sá á augabragði að hún hafði vilzt i að-
ferö sinni við Link litla og skifti um á svipstundu og
sagði:
“Hvaö helduröu aö eg hugsi?”
Þetta kom eins og þruma úr heiðskýru lofti.
Link litli hefði fremur getaö átt von á dauöa sínum.
en því, aö hún spyrði hann svona persónulega og blátt
áfram. Hann hengdi niður höfuðið, blóöroönaði og
gat| ekki sagt eitt einasta orö.
“Veiztu þaö, Linkoln” sagði hún, ‘aö þú gætir
oröiö reglulega mikill maður, ef þú gerðir þitt bezta?”
Alveg nýjar hugsjónir vöknuðu í höföi litla
Links, og alveg nýjar hvatir fóru á kreik í sál hans.
sem var fjöriö sjálft og átti talsvert af klókindum.
Hér sá hann að var ein manneskja, sem hafði gott
álit á honum; þaö var þó altaf nokkurs virði; hvað
sem það kostaði, varð hann að sýna það, aö þetta
góöa álit væri á rökum bygt.
Það var verið aö undirbúa alla nemendur skól-
ans, til þess aö kofna fram opinberlega. Sá dagur
nálgaðist, þegar þeir áttu að koma fram fyrir al-
menning og verða prófaðir og dæmdir. Þeir urðu
því að gera sitt bezta, til þess að vera við því búnir.
Mest af öllu var það verölaunavonin, sem hvatti
nemendurna til þess að gera sitt bezta. En það lága
og jafnvel ógeöslega. sem oft er í sambandi viö verö-
launavon, átti sér ekki stað í þessu tilfelli, því þegar
nemendurnir höföu gert vel, þá fengu þeir aö verö-
launum söngskemtun og hljóöfæraslátt, og upplestrar
æfingar. Aö lesa upp fyrir kennarann og heyra kenn-
arann lesa upp var þeim altaf sannarleg hátíð og
mikið leggjandi á sig til þess. Aö syngja með kenn-
aranum var unun fyrir þá, en að heyra hana syngja
og leika undir á gígjuna sina var mesta himnaríkis-
sæla, sem þeir gátu hugsað sér í þessum heimi. Þeg-
ar hún söng þá var það ekki aðeins þeim til skemtun-
ar, heldur einnig þeim til lærdóms. Hún kendi þeim
frumatriði djúps andardráttar, hvernig þenja ætti út
brjóstiö; hvemig leggja ætti áherzlu á viss orð og
setningar i söng; hvernig bera ætti fram á réttan og
áhrifamikinn hátt o. s. frv. Og svo voru nemendur
hennar gagnteknir af kenzlunni, að skólinn tók meiri
framförum á fám vikum, en nokkum hafði dreymt
um aö mögulegt væri. Allar söngæfingar enduðu með
þvi að kennarinn söng einhvern fagrar suðurríkja-
söng. Hún setti sér fyrir sjónir alla fegurö Suður-
rikjanna, allar endurminningar æsku sinnar á þeim
parti guðsgrænnar jarðar, sem sólin kann bezt við
sig og dvelur lengst. Þegar hún söng. varð röddin
eins og ljósmynd sálar hennar, þar sem allar hennar
tilfinningar fundust og heyröust; hún veitti þeim í
heitum straumum inn í hjörtu nemendanna; þeir
stóöu á öndinni til þess að njóta sem fylst og sem
bezt, stundum skellihlægjandi, stundum blíðbrosandi.
stundum með tárin í augunum, alt eftir því hvaða
tilfinningum sálar sinnar hún blandaði i sönginn og
tónana.
Svo vildi til að Jabez Young ók eftir veginum
framhjá skólahúsinu á leið sinni í búðina. Hann
heyrði sönginn pg stöðvaðist skyndilega. Hugur
hans var bundinn; hann vissi hvorki í þennan heim
né annan; honum var ómögulegt að halda áfram;
hann gat ekki annað en hlustaö á sönginn til enda.
Þegar hann kom inn í búðina var Hektor gamli
Ross þar staddur; hann var formaður skólastjóm-
arinnar. Young vék sér að honum með miklu fasi
og óskapalátum og sagði:
“Himinn og jörö; hvað er það sem þið hafið þama
uppi í skólanum. Heyrðu, mér var lífsómögulegt að
fá hestana til þess að hreyfa sig, þegar eg kom á
móts við skóladyrnar!”
“Hvaö er um að vera, Young minn? Hvað
gengur á?” spurði Ross gamli.
“Hvað gengur á? Hvað veit eg um það? Eg
segi sveitaroddvitanum frá þessum ósköpum. Ef ekki
er skorist i leikinn, þá trúöu mér til, að þiö vitið ekki
fyrri til en að heilar lestir af hestum þyrpast frammi
fyrir skólanum og teppa veginn, svo ekki verður
komist áfram.”
“Hvað er þetta! hvað gengur á?” spurði Hektor
gamli og iðaði í skinninu af forvitni.
“Hvemig spyrðu ? Hefurðu ekki heyrt til henn
ar? — Heyrðu, þegar eg var i Main, borgaði eg einu
sinni heilan dollar til þess aö hlusta á fræga söng-
konu — eg man nú ekki hvað hún hét — en hún var
kölluð langbezta söngkonan, allra þeirra sem þar
höfðu heyrst syngja. En hjálpi mér sá sem hæstur
er, hún komst ekki nær því að syngja eins vel og þessi
kennari, heldur en kötturinn minn' likist englinum.
sem stjórnar söngnum í sjálfu himnaríki!”
“Þetta er gaman að heyra, Young minn; svo þú
heföir þá líklega ekkert á móti því að borga dálítið
aukreitis til skólans núna?” sagði Hektor gamli, og
deplaði slægðarlega augunum.
“Aukagjald til skólans! Það er nú líklegast.
Nei, Iagsmaöur; en eg skal segja þér annað í fréttunv
eg ætla að senda skólastjóminni reikning fyrir tíma-
töf; en það veit sá sem alt veit að eg vildi gefa dags-
kaup til þess að heyra þennan söng aftur!”
í þeirri stefnu sinni að heita verðlaunum þegar
vel væri gert, haföi kennarinn fundið upp þaö sem
dugöi þegar alt annað brást. Það var allur skólinn
sem hlaut verðlaunin, þegar hann hafði allur hagaö
sér vel, en ekki þurfti nema einn til þess aö verölaun-
in fengjust ekki; á þenna hátt varö allur skólinn aö
ábyrgjast hvern einstakling og hver einstaklingur all-
an skólann. Yfirsjón eins varð að yfirsjón allra:
velsæmi eins varð að velsæmi allra. Þannig var það
að hún hafði alla nemendurna sem . samverkamenn.
til þess að láta alt fara vel fram og foröast alt er aö
einhverju leyti kastaði skugga á skólann. Þegar ein-
hver gerði sig sekan í illri hegðun, var það skrifað á
skólaspjaldið frammi fyrir öllum. Sérstaklega góð
hegðun hvers um sig, var einnig skrifuð þar. Þegar
útkoman var þannig, aö ekki var hægt aö segja aö
góð hegðun hefði átt sér stað í skólanum, þá uröu
allir að fara heim, án þess aö söngskemtun ætti sér
stað. Og þá átti sá drengurinn ekki sjö dagana sæla.
sem oröið hafði til þess meö skorti á velsæmi, aö ræna
skólann þeim unaði að njóta söngsins. Til þess að
fá Ab Maddock til að lofa því að hegða sér vel, varð
Dugald Robertson, sonur prestsins að berja hann og
dusta til í hálftíma. Maddock var ófyrirleitinn í
meira lagi og lét sér ekkert fyrir brjósti brenna.
Dugald var yfir höfuð friðsamur og stiltur piltur og
gætinn; hann var bezt að sér í sinni deild og sérstak-
lega fær í reikningi. í fyrstunni lá við aö hann liti
smáum aúgum ’á kennarann; hélt hann að það eina
sem henni væri lánaö væri fallegt andlit og töfrandi
bros, þvi fyrsta daginn sem hún kendi komst hann
aö því að hún var mjög illa að sér í reikningi. I
bókstafa-reikningi vissi hún bókstaf\&gn ekkert; í
reikningsreglum og hlutfallsreikningi bjargaðist hún
fyrir sitt góöa og óskeikula minni. En með innra
auga sá hún brátt hvað um var aö vera; hugsun hans
duldist henni ekki. Hún fékk hann því í einlægni og
hreinskilni til þess að hjálpa sér með reikninginn.
Og á kveldin glímdu þau og Margrét við öll erfiðustu
dæmin í bókstafsreikningnum.
Hin takmarkalausa einlægni, og hégómalausa
viðurkenning þess aö hún vissi ekkert í reikningi,
vann virðingu og hjálpfýsi Dugalds henni til handa.
Hann var í eðli sínu göfugur Hálendingur.
En kennarinn afplánaði sínar reikningslegu
syndir, ef slík syndakvittun er til, með því hversu
mikla yfirburði hún sýndi í öllu því, er tilheyrði
imyndunarafli, listfengi og fegurð. Og þegar vel er
aögætt, þá eru þaö einmitt þau atriði í skólanum.
sem þessum einkennum eru háð, er meira viröi reyn-
ast manni þegar til lifsreynslu kemur, en margur
hyggur.
Saga, landafræöi, lestur o. s. frv. urðu ekki
lengur líflausar þulur og minnisverk i þessum skóla;
þær námsgreinar urðu lifandi partur af skólanum
sjálfum og hverjum einstökum nemanda hans.
Hver einn og einasti nemandi hlustaði með at-
hygli, þegar kennarinn var að segja einhver atriði af
hreystiverkum og hugrekki, sem sagan getur um í
fyrri daga. Hún hafði lag á því, aö breyta þannig
hugarfari nemendanna, að í stað þess að þeir höföu
áður lesið veraldarsöguna fremur af þægö og skyldu-
rækni en nokkru ööru, þá var það nú orðin þeim sér-
stök nautn. Sama var að segja um landafræðina.
Þeir skoðuðu hana áður sem leiðinlegt og erfitt
minnisverk, nú var þannig breytt, að þeim fanst hver
klukkutími, sem til þess fór að lesa landafræðina,
eins og skemtiferð um óþekt svæði meðal ókunnugra
þjóöa, þar sem allskonar andlegar nautnir ber fyrir
hin innri skynvit. Það var regluleg tilhlökkun að
mega þjóta á hugarhestum út um öll lönd, þegar
landafræðistíminn byrjaði og sjá öll ríki veraldar og
þeirra dýrð. Skoöa ókunnar þjóðir og kynnast þeim,
heyra í anda hinar hljómfögru tungur þeirra og sjá
hina margvíslegu og óliku siöi þeirra, heimkynni og
hætti.
Ióla sýndi þannig frábæra kensluhæfileika í sögu
og landafræðiskenslunni, en þó var þaö í lestrar-
stundunum, sem hún náði sér bezt niðri; þar var hún
sá meistari, sem fáum var fært að likja eftir.
Framburður og réttnefni oröanna, var alveg aukaat-
riði hjá henni í samanburði við þá list að gera orðin
og setningarnar að nokkurs konar líkama lifandi sál-
ar, þar sem hún gat opnað heila veröld sterkra til-
finninga eða bjartra hugsjóna á bak við stuttar setn-
ingar, sem enginn hafði áður veitt eftirtekt eöa
fundið neitt merkilegt í. Hún tók eina lexíu og æfði
nemendurna í henni, ef til vill í heila viku. Að þeim
tíma liðnum var hún til með að spyrja spumingar
gersamlega ólíkar þeim, er venjulegar voru í öörum
skólum, t. d. á þessa leið: “Hvað er það sem höf-
undur þessarar sögu eða þessarar ritgerðar, eða þessa
»
kvæðis sér í huga sinum?” og þegar hún hafði skýrt
það kom önnur spuming þannig: “Hvemig reynir
hann aö láta okkur sjá það líka?” Það sem hún
lagöi aðaláherzluna á var að sjá með sömu augum
og sá höfundur hafði séð, sem hún var að lesa eftir,
og geta sagt það og skýrt fyrir öðrum þannig að þeir
einnig sæju það á sama hátt.
Læknir einn hér í Winnipeg
sem Russell Dumas heiitr og kona
hans, sem er hjúkrunarkona, hafa
verið tekin föst í sambandi við
dauðdaga vinnustúlku sem lézt á
sunnudaginn. Stúlkan hét Maria
Kissock og átti heima að Newton
St. í Elmwood, og hefir ungfur
maður, sem S. Bowis heitir, einnig
verið tekinn fastur í sambbndi við
dauða hennar.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Or.R. L HURST,
Member qf Royal Coll. of SmrgooM
Eng., úUkrifaöur af Roval Collejfe oi
Phyticians, London. Sérfraeðingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Port»«(«
Ave. (í móti Eaton’s). Tals. M. 8:4
Timi til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfraePÍBgar,
Sxrifstopa:— Koom 8n McArtbur
BuiIdinR, Portage Avenue
Áritun: P. o. Box 1058.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
Og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÓMSLÖGMENN
Annast lögfraeðisstörf á Islandi fyrir ] ’
Vestur>Islendinga. Utvega jarðir og
Kús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Reykjavik, - lceland ;
P. O. Box A 41
♦ ♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Garlaad
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambera
Phone: Main 1561
Joseph T. Thorson
íslenzkur lögfræðingur
Aritun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur Bullding
Winnipeg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telephone gakrv 320
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimlli: 776 Victor 8t.
Telephoxe garry 321
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor. Sherbrooke & William
rELEPHONEi GARRY 32.
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. b
Hcimi ii Ste 1 KENWOODAP T’I.
Maryland Street
TElephonei garry T63
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherziu a M
selja meðöl eftir íorskriptum lækna.
Hln beztu meðöl. sem hægt er a6
eru notuð eingöngu. pegar þér kotnPi
með forskriptlna tll vor, megið |»4ir
vera vlss um að íft rétt ►að sem ls*ka-
irinn tekur tll.
COIaCIíEUGH * CO.
Natre Dune Ave. og Sherbrooke Bá.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Glftlngaleyfiebréf eeié
Dr. W. J. MacTAVISH
Offick 7J4J ó'argent Ave.
Telephone óberbr. 940.
( 10-H f. m.
Office tfmar 3-6 e. m
( 7-» e. m.
— Hkimili 487 Toronto Street —
WINNIPEG
tklkphonk Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave 8t
Suite 313. Tals. main 5302.
*
*
4
4
4
4
4
4
Or. Raymond Brown, I
Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. io— 12 og 3—5
I
I
I
►
►
I
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
am útJarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur bann allskonar
minnisvaröa og legsteina
r*’*- H©(ml|i Qarry 21 51
»» offlce „ 300 og 370
H. J. Pálmason
Chartered
Accountant
«07-9 SomarMt Bldg. Ttli. k(. 173«