Lögberg - 29.10.1914, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. OKTÓBER 1914.
7
Frá Þorleifi í Bjarnar-
höfn.
fúr “Sunnanfara.’7
I.
Þorleifur dannebrogsm. Þorleifs-
son, er lengi bjó aö Hallbjarnareyri
og siðast í Bjarnarhöfn, og dó þar
1877, var mikilhæfur maður og
heppinn læknir, þótt ólærður væri.
Hann var gæddur þeirri gáfu, sem
mjög er sjaldgæf, þ. e. fjarsýni, líkt
og ísfeld snikkari. Hér skulu nokk-
ur dæmi sögð um fjarsýni hans, er
•eg veit fyrir víst aS sönn eru.
Sveinn hét maður, er bjó aö Hól-
um í Helgafellssveit. Hann lá þungt
haldinn. Sveinn átti bróður, sem Jón
hét, og var hann sendur út í Bjarn-/
arhöfn að sækja Þorleif. Þegar
Jón kom þangað, varð nokkur bið,
því að hestar Þorleifs voru langt í
burtu. Nú þegar hestarnir koma,
fóru þeir af stað, en þegar þeir
koma inn að svo kölluðum Rollulæk,
sem er skamt fyrir innan túnið í
Bjarnarhöfn. Þá segir Þorleifur:
“Nú þarf eg ekki að fara lengra,
því nú er Sveinn dauður, en kannske
ekkjunni komi það betur, að eg
komi.” Síðan héldu þeir áfram; en
er þeir koma að Hólum var Sveinn
dáinn. fÞetta sagði mér sami Jón,
er Þorleif sóttij.
Bjami hét maður, er bjó í Drápu-
hlíð í Helgafellssveit. Hann var for-
maður á hverjum vetri undir Jökli.
Einhverju sinni þurfti hann að sækja
lækni og fór út í Bjarnarhöfn, og
fór Þorleifur með honum. En þeg-
ar Bjarni fylgdi honum aftur frá
Drápuhlíð, þá voru þeir að spjalla
um hitt og þetta, því að Þorleifur
var mjög skemtinn og ræðinn. Þeg-
ar þeir voru komnir út á svo kölluð
Skeið, þá þagnar Þorleifur alt í
einu og þeir ríða nokkra stund þegj-
andi. Þá fer Bjarna að þykja þetta
skrítið, og segpr við Þorleif: “Geng-
ur nokkuð að yður?” Eftir nokkra
þögn segir Þorleifur: “Ónei, ekki
er eg sjúkur, en segðu mér, Bjarni:,
Hver verður dragreipismaður hjá
þér í vetur?” Bjarni segist halda,
að það verði sami maðurinn og í
fyrra. Þá segir Þorleifur: “Gættu
að dragreipinu í vetur, Bjarni.”
fDragreipismaður ræður, hversu
mikið siglt er á þeim bátum, sem
skautasegl hafa; hækkar hann og
lækkar eglið eftir því, hve mikið bát-
urinn þolirj. Þennan vetur reri
Bjarni undir Jökli, ein og hann var
vanur. Þá barst honum svo á, að
bátnum hvolfdi á siglingu. Drukn-
uðu tveir menn, en hinum var bjarg-
að. Þetta slys var alment kent
dragreipismanni. ('Þetta sagði Bjarni
mér sjálfur.J
Einhverju sinni, eftir að Þorleif-
ur var fluttur inn i Bjarnarhöfn, reri
hann fram á Höskuldseyjarmið. En
þegar komið var til miða, þá horfir
Þorleifur út fyrir borðstokkinn og|
segir: “Við komum of seint. Fisk-
urinn er farinn héðan, og róið þið
betur í landið.” Þeir tóku skorpu-
róður, þar til hann segir þeim að
hætta, horfir út fyrir borðið og seg-
ir: “Enn þá of seint, og róið enn til
lands.” Svo var gert, unz hann seg-
ir þeim að hætta, horfir út fyrir
borðið og segir: “Hér er fiskur og
rennið sem fljótast.” Það var gert
og þeir hlóðu þar bátinn.
í öðru sinni reri Þorleifur fram á
Höskuldseyjarmið i flyðrulegu. Var
það um vor í kalsaveðri. Þeir voru
búnir að fá nokkrar flyðrur, og fóru
hásetar að tala um, að bezt væri að
fara að halda heimleiðis, því að þeir
ÞETTA ER 5 DALA vikÐI FYRIR ÞIG
Vér ætlum að komast eftir hvaða svör vér fáum við joessari auglýsing. Skerið hana úr blaðinu og sendið oss
og skal það gilda sem $5 borgun fyrir þriggja mánaða kennslu í hverri deild skóla vors sem er.
Greinileg skýrsla um störf vor veitt ef óskað er. Skrifið eftir skólaskýrslu vorri.
ESTA BL/SHED
Smjörgerð-
armenn er
fyrstu verð-
laun vinna
brúka
r
Dairy Salt
myndu ekki fá meira en þeir væru
búnir að fá. Ekki vildi Þorleifur
það, því að hann var oft þaulsætinn.
Hann horfir út fyrir borðstokkinn og
segir: “Hér eru 3 flyðrur enn.
Þær liggja undir stórum steini. Ekki
fer eg fyr en við erum búnir að ná
i þær.” Það stóð heima, þeir drógu
þarna 3 flyðrur. Þá segir Þorleif-
ur: “Nú skulum við fara, því að
nú er ekki meira hér.” ('Þetta sagði
mér Gísli Þorsteinsson vinnumaður
Þorleifs, og var hann með honum í
bæði skiftin.J
Þegar Þorleifur var á Hallbjarn-
areyri, fór hann eitt sinn sem oftar í
hákarlalegu, og lagðist í Hafrafells-
brúnarálnum niður undan Grundar-
firði. Þeir voru búnir að liggja
lengi, og urðu ekki varir við hákarl.
Þorleifur hafði lagst fyrir aftur í
skut og sofnað. Nokkru síðar vakn-
ar hann og spyr, hvort þeir hafi
orðið varir við hákarl. Þeir neita því.
Hann horfir stundarkorn ofan í sjó-
inn og segir: “Það er hákarl við
vaðinn þinn, Gísli.” “Ekki finn eg
það,” segir Gísli. Þá segir Þor-
leifur: “Lófaðu mér undir vaðinn
þinn.” Og óðara en Þorleifur hafði
tekið við vaðnum af Gísla, var koni-
inn hákarl á vaðinn. fÞetta sagði
mér sami Gísli, sem undir vaðnum
satj
Árið 1849 fór Ólína sál. systir mín
tii Kaupmananhafnar. Það var sið-
ur í þá daga, að allir, er utan fóru hér
um slóðir, urðu sjálfsagt að sigla með
gamla “Svaninum”, því að hann var
átrúnaðargoð allra, þótt hann væri
sjaldan fljótur í ferðum, oftast nær
6—8 vikur. Þegar liðnar voru fimm
vikur síðan “Svanurinn” fór, kom
Þorleifur inn í Stykkishólm. Þá bjó
hann á Hallbjarnareyri. Móðir mín
spurði hann þá, hvort “Svanurinn”
væri koininn til Hafnar. Þorleifur
fór fram í forstofuna. gekk þar um
gólf um stund, síðan kom hann inn
og sagði, að “Svanurinn” væri enn
ekki kominn til Hafnar, en það yrði
nú bráðurn. Síðan fór hann heim.
En nokkrum tíma eftir kom hann
aftur og þá spurði móðir mín, hvað
hann gæti nú sagt sér af Ólínu sinni.
Þorleifur fór sem fyr fram i for-
stofuna, og var þar stundarkorn.
Síðan kom hann inn og sagði, að nú
væri hún komin til Hafnar. Hann
sagðist hafa séð hana úti á stræti, og
lýsti klæðnaði hennar og kjóllit. Eg
man, að þetta var skrifað upp sam-
kvæmt lýsingu hans, og einnig var
skrifaður mánaðardagurinn. Það
stóð heima. “Svanurinn” var kom-
inn fyrir 3 dögum. Það merkileg-
asta var, að lýsing hans á klæðnaði
og kjóllit stóð alveg heima. Mér er
þetta svo minnisstætt, því að eg var
viðstödd, og var eg þá á 13. ári,
og heyrði oft SÍðar um þetta talað.
Eitt sinn var Þorleifur á ferð
oorður í Hrútafirði, og beiddist gist-
ingár á bæ einuni, sem eg er búin að
gleyma hver var. Honum var þar
litill gaumur gefinn, og var visað til
sætis frammi í baðstofu. Um kveld-
íð gerði aftakaveður með kafalds-
byl, og fór fólkið á bænum að verða
hrætt um smaladrenginn, sem enn
var ókoininn. Þá segir Þorleifur:
“Honum líður vel, því að hann er
núna inni í beitarhúsi.” Svo líður
nóttin. En um morguninn kemur
drengurinn, og það reyndist satt. er
Þorleifur hafði sagt, að hann hafði
verið í beitarhúsi um nóttina. Síðan
fór fólkið að spyrja gestinn spjör-
unum úr, og þegar það fékk að vita,
að þetta væri Þorleifur læknir i
Bjarnarhöfn, þá var hann hafður i
hávegum. fÞ|etta pagði Þorleifur
mér jálfurj.
Einu sinni sem oftar var Þorleifur
staddur íStykkishólmi í húsi Sigríðar
sál. Schjöts. Þar var lika Magnús
hafnsögumaður Einarsson í Elliðaey
og synir hans: Jón úrsmiður í
Stykkishóhni og Steinþór bóndi í
Elliðey. Þetta var um vorið, og var
verið að ræða um það, hvenær fyrsta
skipið mundi koma frá útlöndum.
Þá segir Þorleifur, að skip komi
eftir 3 daga, ef hann hvessi ekki af
norðri, því að nú sé það komið und-
ir Jökulinn. En ef hann hvessi af
norðri, þá komi það eigi fyr en að
viku liðinni, og bætir því við, að
þetta sé skip, er aldrei hafi komið þar
fyr. Jón og Steinþór , er þá voru
ungir, fóru að hlæja að þessu. Síð-
an hvessir hann af norðri. En alt
stóð heima. Þegar veðrinu slotaðii
þá kom skipið, og var það skohnorta
70 lesta, sem “Geirþrúður” hét, og
var eign stórkaupmanns Hans A.
Clausens, og var þetta þess fyrsta
ferð.
Eitt sinn, þegar Þorleifur var á
Hallbjarnareyri, fór hann í hákarla-
legu fram á svo kallað Stjóralegu-
brot. Þar lágu þeir lengi og fengu
ekkert. Þá segir Þorleifur: “Ef
við förum norður fyrir álinn, þá fá-
um við 14 hákarla.” Þetta gerðu
þeir og alt stóð heima. Þeir fengu
þar 14 hákarla. Þá segir Þorleif-
ur: “Nú fáum við ekki fleiri.” Samt
lágu þeir þar lengi eftir það, en
fengu ekkert.
Árið 1875' var Jónatan Þorsteins-
son, nú á Víghólsstöðum, vinnumað-
ur í Bjarnarhöfn, og var liann á-
samt fleirum úti í kirkjugarði að
hlaða upp leiði. Þorleifur var þar
líka. Þá kemur hrafn og sezt á
kirkjuna og krunkar mjög. Þá seg-
ir Þorleifur: “Þú ert þá að segja
þetta, karlinn.” Jónatan segir þá við
Þorleif: “Hvað er hrafninn að
segja?” Þorleifur segir: “Hann
segir, að Jón á Ámýrum sé dáinn.”
Sama daginn kom maður frá Ámýr-
um og sagði lát Jóns. fÞetta sagði
mér áðurnefndur Jónatan.J
Stykkishólmi. 2. Apríl, 1914.
Ólafur Thorlacius.
II.
Það sést í allflestum blöðum, að
láti;n<na merkismanna er rninstí. en
þess manns, sem eg ætla nú að minn-
ast á, hefir eigi verið getið utan einu
sinni, af ókunnum manni, að mig
minnir, i Sunnanfara fyrir nokkruð
mörgum árum. Það var viljann að
virða fyrir þeiin inanni, og var það
lofsverð tilraun. Maður sá, sem eg
etla nú að tala um, er Þorleifur sál.
f>orleifsson dannebrogsm. í Bjarn-
arhöfn. Hann á það skilið, ekki sízt
af mér, því við vorum nákunnugir
og vel til vina. Eg vil taka það fram,
rð það er margs góðs að minnast,
hvað hann snertir.
Þorleifur sál. stundaði lækningar,
sem margir vita, og get eg fyrir
mína reynd sagt, að hann hafi bjarg-
að mér úr dauðans kverkum tvisvar
ef ekki þrisvar. Sérstaklega skal eg
minnast á, hvernig hann læknaði
inóður mína sál. Eg var þá á þriðja
árinu, þegar hún lagðist, og lá hún
í 18 vikur samfleytt í Grundarfirði,
þar sem eg er uppalinn.
Læknir í Stykkishólmi og héraðs-
læknir var þá Kofod nokkur, dansk-
ur maður. ‘Harnn var sóttur og með-
ul fengin að hans ráði. í fyrstu
virtust lcvalirnar linast af meðulun-
um, en eftir því sem þau voru leng-
ur við höfð, fór henni að versna.
Það voru uppsölumeðulin, sem ætl-
uðu að gera út af við hana.
Þá var sent inn í Stvkkishólm
með lýsingu af veikinni, og sendi þá
Kofod meðul, sem kostuðu 10 dali
(20 kr.J, og fór hún nú að viðhafa
nýju meðulin, sem bæði voru inntök-
ur og áburðir, en árarvgurinn af því
var á, að henni þyngdi dag af degi;
fékk hún óþolandi kvalir i hvert
skifti sem hún tók þau inn eða bar
þau á sig. Þó var haldið áfram með
þetta í eina viku. En þá sá faðir
minn ekki annað en hún mundi deyja.
Rann föður mínum þá svo í skap, að
hann tók meðulin og fleygði þeim
öllum í sjóinn.
Þá bjó Þorleifur sál. læknir, er
stimir kölluðu að Hallbjarnareyri, og
var þá lítt farinn aö fást við lækn-
ngar. Þá segir faðir minn: “En
ef við reynum að sækja Þorleif, þó
hann kannske viti ekkert! Það get-
ur þó aldrei verið verra.” Hann var
sóttur og hann skoðaði móður mína
nákvæmlega eftir beztu getu, og
skrifar upp meðul eftir sínu höfði,
og var sent af stað í nístingskulda
um hávetur inn í Stykkishólm, sem
er þingmannaleið. Nú komu meðul-
in og bregður svo við, að henni fór
að létta og batinn hélzt við, þó hægt
færi, og loks varð hún alhata, en
lengi bjó hún að uppsölumeðulunum
hans Kofods. Þessu lík dæmi eru
mörg, og minsta kosti má með sanni
segja, að í Kofods tíð yrði Þorleif-
ur bjargvættur margra í Snæfells-
menn fóru að streyma til hans, bæði
karlar og konur, og tók hann marga
á heimili sitt, og sumir dvöldu lengi
hjá honum, en flest var það kven-
fólk. Mér er það í minni, þegar eg
var unglingur, hversu margar
vinnukonur voru á Hallbjarnareyri.
En nærri höfðu þær allar komið til
hans sem sjúklingar, og má af slíku
sjá, að þeim hefir batnað.
Oft kom það fyrir, að hann lækn-
aði menn, sem læknir var genginn
frá, Iweði innvortis og útvortis. Ó-
sjaldan bar það við, að haiyi kom
göngumóður í Grundarfjörð,- frá ein-
hverjum fátækum sjúlcling, sem
engin laun gat veitt, og jafnfús var
hann að vitja hinna fátæku sem rík-
ismannanna. Beztu launin þótti
honum, ef mönnum batnaði, því það
var honum fyrir öllu. — Þó kom það
fyrir, að hann fór ekki, þótt hann
væri sóttur, og þótti ölli/m kynlegt.
En það mátti þá eiga það víst, að
sá maður væri feigur, og sagðist hann
hafa séð hann nokkru stuttu áður.—
Þessu til sönnunar get eg sagt lítið
dæmi, sem var, að eitt sinn lá eg
rúmföst, af sullaveiki, sem eg þjáð-
ist af í mörg ár. Hann vitjaði mín
eins og hann var vanur, þegar hann
köm í Stykkishólm. Nú kemur hann
sem oftar heim til mín, þar sem eg
lá í rúininu, og segist hafa séð telp-
ur úti vera að leika sér, og heilsaði
hann þeim. Hann sagðist hafa þekt
þær allar, nema eina,' og þótti honum
það skritið. En þessi telpa var
yngsta dóttir frú Jósefínu Thoivaren-
sen mágkonu minnar. Telpan var
á 9. árinu. Segir hann við mig, að
hann hafi orðið að spyrja hana að
heiti. Þá sagði eg: “Þektuð þér
ekki hana Guðrúnu litlu?” “Nei”,
sagði hann; “það kemur oft fyrir.”
Eg spurði hann, hvort það hefði
nokkra þýðingu. Þá sagði hann, að
sér hefði aldrei brugðist, að sú mann-
eskja sé feig, sem hann ekki þekti.
Þá spurði eg hann, hvort eg mundi
komast á fætur, og kvað hann já við
Honum duldist vitanlega ekki,
að erfitt mundi verða, að skifta
upp milli einstakra manna víðsveg-
ar. Til dæmis að taka munlu let-
ingjar og ónytjungar, er ekkert
fengju, sjálfsagt reiðast því að
duglegum náungum þeirra félli
happ í hlut, og þeir mundu spyrja:
“Hví gafstu honum, en mér ekk-
ert?”
Hann stofnar gistmgar stað.
Nú skildi mannvinur þessi, að
ekki var hægt að ráða fram úr því,
að skifta upp á niilli allra einstak-
l'nga, svo að lokum kom homim
j>etta ráð í hug: Hann fékk sér
land meðfram þjóðbraut og á því
bygði hann gistihús, vel búið að
cilu sem til þæginda og skem *..•>
horfði svo og öllum nauðsynleg-
L'.in hlutum.
Herbergi voru víð og björt, ofn-
ar fyrirtaks góðir, eldrviður næg-
ur; skemmur fullar af allskonar
komi og brauðmat, í kjallara var
hlaðið miklum byrgðum af kálmeti,
ekki vantaði telauf, sykur og mjöð,
epli og allskyns gæði til matarbóta;
góð voru líka rúmin, fatnaður, lín
og skóklæði — í stuttu máli, hvað-
eina sem 'menn þurftu að brúka
var ríkulega fram lagt. Þar fanst
nægur forði af öllu, sem hafa
þurfti, fvrir hundrað manns' eða
meir.
Mannvinurinn þekti staðinn vel
og vissi, að ekki fór fleira um
brautina. en fyrir komst. Svo
'hann sagði við sjálfan sig: “Lof-
um fólkinu að eta og drekka og
taka það sem það þarf með, með-
an það stendur við í inni þessu, og
þegar forðinn er þrotinn, skal eg
láta annað eins koma í staðinn.”
Þegar hann hafði lokið öllum
þessum umbúnaði. fór hann burt
og beið þess sem verða vildi. Og
góðir menn komu og svöluðu
þorsta sínum og hungri og voru
þar nótt. Stundum töfðu þeir
STOFNSETT 1882
LÖGGILT 1914
D. D. W00D & SONS,
------------ LIMITED --------------
verzla með beztu tegund ,af
= K O L U M
Antracite og Bituminous.
Flutt heim til yðar hvar sem er í bænum.
Vér æskjum verzlunar yðar,
SKRIFSTOFA:
904 Ross Avenue
horni Arlington
TALSÍMI:
Garry 2620
Private Exchange
y.&í
Lófalestur
KARO
Hinn nýi lófalesari
EftirmaCur Crescentia og læri_
sveinn hins fræga Cheiro, frá
Regent St., London.
8 Stobart Block
290 I'ortage. F. Main 1921
ViSlátinn: 2 til 6 og 7 til 9
Gjald: $1.00 og $2.00
því. ^ Batnar mér þá alveg? spurði, e;nn (jag ega tvo Qg jafnvel heila
eg- Já, þú átt mörg ár eftir ólif-, v;ku Oftlega tóku þeir fatnað
eða skóklæði, sem þeir þurftu á
að, og verður gömul, þrátt fyrir
allar kvalirnar, sent þú nú líður, en
Guðrún litla lifir varla allan þennan
vetur,” sagði hann. Eg var þá 30
ára, en nú er eg 75 ára. Að viku
liðinni veiktist Guðrún litla af garna-
flækju, og var bæð'i Hjörtur læknir
og Þorleifur viðstaddir. En alt
kom fyrir sama. Hún andaðist eftir
3 daga.
Þorleifi sáluga var margt til lista
lagt framar en mörgum öðrum, og
fiafði hann margbrotnar gáfur.
Einnig hafði hann sönghæfileika, en
því var ekki haldið á lofti í þá daga
heldur en öðru, sem til framfara var
i andlegum skilningi. Þorlefur sál.
var bæði sjógarpur, búmaður og
skytta með afbrigðum. og var eins
og lánið léki við hann, hvað sem hann
lagði fyrir sig, t.a.m. í hákarlalegum,
ef hann var innanborðs, eins í |iski-
róðrum. Sela og refaskytta var
hann ágætur. — Aflinn streymdi á
land á Hallbjarnareyri, og nóg var
af matnuni á Eyri, því að margur
svangur fór þaðan með fullan maga,
og margur bar byrði sína þaðan af
mat, því að ekki vantaði göfuglyndið
og engum mátti segja nei. í stuttu
máli: Þorleifur sálugi var bæði at-
orkusamur og göfuglyndur.
Þegar læknir E. Lind dó, sem var
hér héraðslæknir, og áður en Hjört-
ur sálugi Jónsson fékk læknisem-
bættið, þá liðu nokkur ár, sem eng-
inn læknir var hér, því að þá var dr.
Jón Hjaltalín nýfarinn að kenna
læknisfræði í heimahúsum, og var þá
Þorleifur sálugi settur hér héraðs-
læknir, eftir að dr. Hjaltalín hafði
reynt liann í læknisfræði, og má af
slíku marka, í hvað miklu áliti hann
var hjá honum. TNl.J
Dæmisaga eftir Tolstoy
að halda og lögðti síðan alt í sömu
skorður og áður var, er þeir komu
að, svo að aðrir vegfarendur mættu
líka njóta hinna sötuu gæða og
réttinda og þeir sjálfir, og þegar
þeir lögðu upp, guldu þeir þökk
hinum óþekta velgerðamanni er
alla þessa hluti hafði fyrir þá lagt.
Og þessu fór fram meðan góðir
og löghlýðnir menn stóðu þar við
til að hvíla sig, og mannvinurinn
hélt hinu sama fram, að leggja til
þá hluti, sem gestirnir höfðu þurft
á að halda, og hann gladdist í sínu
hjarta.
Deila kom uþp.
kendu hver öðrum um og skömm-
uðu hver annan, svo og gistihúsið
og eiganda þess og «ur sem þeir
náðu tungunni til.
Þetta er dæmi þess, ‘hvað menn
að hafast í þessari veröld, þegar
þeir brevta á móti lagaboðum guðs.
Þeir spilla sjálfs sín lífi og ná-
unga síns, en aldrei virðist það
koma þeim i hug, að öll eymd og
alt þeirra mótlæti er sjalfum þeim
að kenna. Þeir skella skuldinni á
meðbræður sína alla tíð eða ásaka
guð fyrir að hafa skapað svo
skamtnarlega veröld. Til eru líka
menn, sem hafa sömu skoðun á
heiminum einsog vegfarendur á
gestaskálanum, það er að segja, að
hann hafi orðið til án guðs eða
mannlegs tilverknaðar.
En einn dag bar svo við, að þar
bar að hóp af vondum og ófyrir-
leitnum mönnum. Þeir tóku strax
til að eta, drekka og svalla. Þeir
gripu alt, sem þeir náðu höndum
til og voru jafnvel ekki ánægðir
samt. Á endanum fóru þeir að
rífast og deila stn á milli um þá
hluti, sem þeir höfðu hrifsað.
Hver vildi eignast það sem hirtir
höfðu lagt hendur á.
Þjarki þeirra lauk svo, að þeir
fóru að fljúgast á, þeir hrifsuðu
hver af öðrum, og eyðilögðu vilj-
andi hvað Jæir gátu, til þess að
hvorki þeir sjálfir né aðrir hefðu
gott af þvi. Loksins, þegar öllu
var gersamlega eytt og spilt og þeir
voru orðnir kaldir og hungraðir og
illa haldnir af barsmíð og áverk-
um, er hver hafði öðrum veitt, þá
snérust þeir að eiganda gestaskál-
ans og kendu honum um alt samati.
“Hvers vegna stjórnaði hann
svo illa því, sem hann átti að sjá
ttm? Hvers vegna skildi hann^
' :ð eigtir sínar varnarlausar?
H trs vegna lagði hann ekki svo
mikið til, að það entist? Og um-
Þessa dæmisögu samdi Tolstoy fr.-m alt, því leyfði hann vondum
skömmu fyrir dauða sinn, og er mönnum og íllþýði að koma hing-
vafasamt hvort hann skrifaði aðr’
nokkuð síðar! | Hver um sig áleit sjálfan s g
Einu sinni var mannvinur, sem góðan og félaga sína vonda. Sumir
stundaði það alla sina ævi, að gera af þessum mönnum lýstu þvi, að
alt sem í hans valdi stóð, til þess eigandi væri enginn, og að gesta-
að meðbræður hans yrðu b:tri húsið hefði orðið ti! af sj'dfu sér.
nessýslu og víðar, og meira að segja menn og liði betur. Þess vegna Og þannig héldu þeir áfram
var hann sóttur vestur á ísafjörð, reyndi hann að finna ráð til þess veru sinni í nokkra daga cg þe ar
því þar var þá enginn læknir. að skifta svo auð og efnum, að ekkert var orðið eftir i gististaðn-
Nú fóru að berast sagnir um það, sem flestum mætti koma að not- um, og krldi og sultur svarf að
— Ávarp hefir aðal stjóm
verkamanna flokksins á Bretlamli
útgefið á þá leið, að lýsa trausti á
stjóminni fyrir afskifii hennar af
ófriðnum. í því ávarpi segir, að
hlutdeild alþýðu í landstjóm verði
með öllu lokið, ef þjóðverjar nái1
yfirtökum í Evrópu. Þá muni
ekki ráða sanngirni, heldur her-
vald og hnefaréttur.
Arlegar Jóla-
. Ferðir
Kjósa
má um
leiðir
Fimm
mánaSa
farbréf
NIÐURSETT FARGJ0LD
TIL
AUSTUR HAFNA
í sambandi viö farmiða til
Gamla landsins
DAGLEGA—Nov. I til Oes. 31.
Nákvæmar upplýsingar ge nar
þeim sem æskja þess af öllum Can-
adian Northern agentum eða
R. CgEELMÁ^. Cen Passenger Agent
WINNIPEC
Glad to see you1
to Fall.
Fit-Reform

hvað mörgum hann hjálpaði, og um.
])eim, þá fóru Jieir þaðan burt,!
1 Pleased to find you looking so bright
and happy ” replied Fall to Fit-
Reform.
‘How do you like my new Suits?”
said Fit-Reform to Fall.
‘ I always like Fit-Reform Suits”,
replied Fall, “and this season they
are more attractive than ever.” 5
Burns & Co.
‘291 Portage Ave.
Næstu dyr við Mani oba Hall