Lögberg - 24.12.1914, Síða 3

LÖCTBERG, FIMTUDAGINN 24. DESEMBER 1914.
3
Flugumenn.
Eftir Sir Arthur Conan Doyle.
[Athugasemd. — Þessi smásaga er
ein úr sögubálki þeim, sem Conan
Doyle hefir samið um styrjaldir Na-
poleons keisara hins mikla. Hann
lætur einn af foringjum hans segja
írá, og er sá mikill á lofti, ómentaöur
eins og foringjar geröust þá margir,
manna fjörugastur og vopndjarf-
astur, og vænsti drengur, þó haröur
sé i horn að taka, og þykir vænt um
þrent: móöur sína, keisarann og
hcstinn sinn. Einn af skæðustu ó-
vinum Napóleons var Korsíku maö-
urinn Paolo, er jafnan gerði honum
það ilt er hann mátti, og eru um þaö
ýmsar sögur. Talleyrand sá, sem
aefndur er í sögunni, var lengi
æzti ráögjafi Napóleons og meöal-
lagi trúr. Murat og Lasalle nafn-
kendir riddaraliðs foringjar.—£>ý5.]
Þegar keisarinn þurfti á manni
að halda, var hann jafnan reiöubú-
inn aö gera mér þann sóma að
minnast Etienne Gerards, þó það
stundum liði úr minni hans, þegar
Iaunum skyldi úthluta. Nú, en eg
var samt höfuðsmaður 28 ára gamall
og stýrði stórfylki þegar eg hafði
einn um þritugt, svo að eg hafði
enga ástæðu til að v'era óánægður
með frama minn. Hefði styrjöldin
staöið tvö eða þrjú ár lengur, mátti
vel henda, að eg næöi í sprotann, þ.
e. veröa marskálkur; og sá, sem
sprotann spenti, var að eins fótmál
frá konungs hásæti. Murat haföi
tekið ofan húsara húfuna og sett
upp konungs kórónu, og það sem
einn léttur riddari hafði gert, mátti
annar eftir leika. En hvað um það,
allar slíkar vonir sloknuðu við Wat-
erloo, og þó mér tækist ekki aö rita
nafn mitt í söguna, þá er þaö fullvel
kunnugt öllum, sem með mér börð-
ust í hinni miklu styrjöld keisarans.
í kvöld ætla eg að segja ykkur frá
kynlejjum atburði, sem enginn vissi
um nema við tveir, eg og keisarinn,.
Sá atburður var upphaf gæfu minn-
ar og skjóta frama.
Áöur en eg byrja, ætla eg aö taka
nokkuð fram við ykkur. Þegar þið
heyrið mig tala, þá veröið þiö aö
hafa þaö hugfast, að sá segir frá,
sem sá og heyrði söguna gerast. Eg
tala um þaö, sem eyru mín hafa
heyrt og augu séð, og megið þiö ekki
reyna að ósanna mál mitt meö því
aö tilfæra meiningu einhvers bóka-
béfusar eöa pennamanns, sem skrif-
aö hefir sögubók eöa samtíning um
ævi sína. Margt hefir við borið, sem
slíku fólki er ókunnugt um, og margt,
sem heimurinn aldrei fær að vita. Eg
gæti meira aö segja sagt ykkur ýmsa
undarlega hluti, sem fáir vita, ef mér
þætti viö eiga. Söguna, sem þiö nú
skuluð heyra, sagöi eg engum meö-
an keisarinn var á lífi, með því aö
eg hét honum því, en mér finst þaö
ekki gera neitt til nú, þó aðrir fái
aö vita um framgöngu mína viö
þetta tækifæri.
Þaö er þá frá þvi að segja, að um
þaö leyti sem friður var gerður í
Tilsit, þá var eg bara lautinant í 10.
sveit hússaranna, fátækur og vina-
laus. Fríöleik og hreysti hafði eg til
mins ágætis aö vísu, og haföi fengið
þaö orö á mig, aö eg væri einhver
vopnfærasti maöur í hernum. En
margur hreystimaöur var meö keis-
aranum og þurfti meira til að ná
skjótum frama. Samt trúði eg því,
aö gæfan mundi til mín leita, þó mér
aldrei kæmi til hugar, aö þaö yröi
meö slíkum hætti sem raun varð á.
Þegar keisarinn kom heim aftur
eftir friöargeröina 1807, ,þá sat hann
löngum meö drotningunni og hirð
sinni í Fontainebleau. Þá var vegur
hans sem allra mestur. Hann haföi
þá í þremur herferöum kúgaö Aust-
urriki, muliö undir sig Prússland og
Ieikiö Rússann svo hart, aö hann
varö feginn aö halda sig réttu megin
viö Niemen, (við landamerki Rúss-
lands og Þýzkalandsý. Hinn gamli
rakkinn vestan viö sundiö urraði enn
aö vísu, en komst ekki langt frá bæli
sínu. Ef oss hefði auðnast að halda
friöinum þá, mundi Frakkland hafa
skipað veglegra sæti en nokkur önn-
ur þjóö, siöan Rómverjar voru á
dögum. Svo hefi eg heyrt vitra
menn segja, en í þá daga hafði eg,
fyrir mitt leyti, annað um að hugsa.
Allar stúlkur uröu hernum fegnar
eftir svo langa burtuveru, og þiö
megið trúa þvi, aö eg fékk minn
skerf vel úti látinn af blíðunni. Þið
megiö nærri geta, hvort » eg hafi
gengið í augun á þeim þá, þar sem
eg núna, á 60. árinu---------> en llvl
skyldi eg um þetta tala, sem er á
hver9 manns vörum og allir vita?
Húsarasveitin, sem eg var i, hafö-
ist viö í Fontainebleau og haföi
búöir meö sjassörum úr hestliöinu.
Fontainebleau er lítill staöur, eins og
þiö vitið, skógi horfinn á alla vegu,
en um þaö leyti var þar liflegt og
margt um manninn. Stór-hertogar
og kjörfurstar og konungbornir menn
tróöust kringum Napóleon eins og
rakkar kring um húsbónda sinn, og
vænti hver og einn aö beini yröi til
sin kastaö. Þýzka heyrðist á stræt-
unum meir en franska, því aö þeir,
sem höföu barist meö okkur i striö-
inu, voru komnir aö vitja launanna,
en hinir, sem höföu fylt fjandmanna
flokkinn, aö biöja af sér reiöi.
•>♦■1 ♦ ♦ + »I-+-I-+++-f-» +
+
Sonur spámannsins.
Okkur er sagt úr syni spámannsins
Sörguöu lífiö menn hans lands og kyns —
Áöur en þó aö gröfin hans varö græn
Gengu þeir til og lögðust þar á bæn.
Gryfjuna hans þeir gerðu aö helgum staö —
Göngumann nokkurn bar þar seinna aö,
“Hví”, mælti hann, er moldum sté ‘ann hjá,
“Myrtuö þiö þann er trúöuö svona á?”
Hendina lögöu hjartað flestir á,
Hrópaöi svarið hver sem betur má;
“Þaö geröum við, aö stytta tíma-töf
Til þess við mættum dýrka hann i gröf.”
— Þó aö eg rifji upp þessi gömlu svör
Þannig, og sýni kýmnisbros á vör,
Hef’ eg þó auga á öðrum nýjum reit,
Innan viö garö, í minni heimasveit.
13. des. 1914.
Stephan G. Stephansson.
-f
+
•+
t
t
t
t
4
•i*
t
I
t
t
t
t
+-
*
■f
En frá honum er þaö aö segja,
litla karlinum okkar fölleita, með
gráu augun og kuldasvipinn, aö hann
reið á mörkina á hverjum morgni til
veiða, hljóöur og hugsandi, en allir
fylgdu honum og v'ildu vera sem
næst honum, ef hann skyldi mæla
nokkuð. Þaö datt þá t hann stund-
um, aö snara hundrað fermílum í
einn, klipa annað eins af öðrum og
færa landamerki konungsríkja eftir
þvi sem fjöll eöa fljót visuðu til.
Þetta var hans iðja, þessa litla stór-
skotaliða, sem við höföum hafiö til
slíkra valda með sveröum vorum og
byssufleinum. Hann var ævinlega
blíöur viö okkur, því hann vissi,
hvaöan honum kom styrkurinn. Viö
vissum þaö líka og sýndum þaö meö
látbragöi og daglegri framgöngu.
Okkur kom saman um það, skiljiö þiö,
aö hann væri ágætastur fyrirliði í
allri veröldinni, en hinu gleymdum
við ekki, aö hann ætti bezta liðinu
að stýra.
Jæja, þaö var þá einn góöan veð-
urdag, aö eg sat í rúmi mínu og
spilaði viö Morat litla úr sjassöra-
liöinu; var þá hrundiö upp huröinni
og inn kom maður mikill vexti og
fríður sýnum og hinn hermannleg-
asti. Það var fyrirliöi hinnar ti-
undu, Þaö var Lasalle, ofutsti hinnar
tíundu riddarafylkingar. Þiö kannist
allir viö hann og vitið hvílíkur fríö-
leiksmaður og ofláti hann var. Hann
kunni sig í hinum himinbláu her-
klæðum þeirrar tíundu, maðurinn sá.
Viö strákarnir hermdum alt eftir
honum, spil og drykkjur og drabb og
hverskonar sundurgerö. Okkur fanst
svo mikið unt hann, aö allir vildu
honum líkjast. Við gáöum þess
ekki aö þaö var ekki fyrir vlndrykkju
eöa spilamensku, aö keisarinn ætlaði
sér aö setja hann yfir alt hiö létt-
búna riddaraliö, heldur af þvt, að
enginn kunni betur vígi aö sjá eður
fylkingu, hversu styrk væri. Hann
var og glöggur á, hve nær áhlaup
skyldi gera til að tvistra fótgöngu-
liði, og hvort þunnskipað væri um
fallbyssur, og fanst enginn t öllum
hemum honum snjallari til slíkra
hluta. En við vorum svo ungir, aö
viö gáöum þess ekki, og bárum vax
í skeggið, glömruöum sporunum og
drógum eftir okkur sVeröin þar til
döggskórinn varö gatslitinn, og þótt-
umst allir Lasalle líkir. Þegar hann
kom inn til mín, þá stukkum við
Morat báðir á fætur.
“Drengur rninn,” segir hann og
klappaði mér á öxlina; “keisarinn vill
fá aö finna þig klukkan fjögur.”
Mér varð svo hverft viö, að eg
greip höndunum um spilaborðið.
“Hvaö er að tarna I Keisarinn ?”
“Hann og enginn annar,” svaraöi
hann, og brosti aö því hvaö mér varð
bylt við.
“En keisarinn veit ekki, að eg er
til, höfuðsmaöur, hví skyldi hann
senda eftir mér?”
"Ja, þaö er það sem eg skil ekk-
ert í,” svaraði Lasalle og strauk yf-
irskeggið. “F.f keisarinn þyrfti á
góöu sverði að halda, hvi skyldi
hann ]>á leggja sig niöur við einn af
mínum lautenöntum, þegar hann gat
fundið það sem hann vantaði hjá
fyrirmanni sveitarinnar. En hvað
um það,” segir hann og klappar mér
aftur á herðarnar, alúðlega eins og
honum var lagið, “gæfan leitar ein-
hvern tima til allra; eg hefi ekki far-
ið varhluta, annars væri eg ekki
höfuösmaður þeirrar tíundu. Mér
hæfir ekki að sjá ofsjónum yfir þínu
gengi. Áfram góðurinn minn, og eg
óska þér að ]>etta verði fyrsta sporiö
til þess aö þú skiftir um Iautenants-
húfuna fyrir þrístrenda hattinn.”
Þetta var í mið munda og lofaði
Lasalle að koma aftur klukkan fjög-
ur og fylgja mér til hallarinnar. Þaö
veit trúa min, að mér var ekki rótt
innanbrjósts á meðan. Eg stikaði
fram og aftttr um stoftikompu mina
og reyndi aö geta mér til, hvað keis-
arinn mundi vilja mér. Mér datt í
hug, aö hann mundi hafa heyrt um
byssumar, sem v'iö tókum viö Aus-
terlitz; en margir höfðu tekiö byss-
ur þar og nú voru liðin tvö ár síðan.
Hv'er veit líka nema hann ætlaöi að
urnbuna mér fyrir hólmgönguna við
rússneska foringjann, einn af skjald-
sveinum Rússakeisarans? En þá
greip mig kvíði fyrir því, að hann
mundi ætla að setja ofan í viö mig.
Eg hafði háð nokkrar hólmgöngur,
sem hann gat tekið illa upp fyrir
mér og eitt eða tvö gamanbrögð í
laumi síöan friður komst á. En
þegar eg hugleiddi það, sem Lasalle
hafði sagt, og aö hann hafði óskað
mér hamingju, þá þótti mér líklegra,
að þetta mundi nokkurs góös viti.
Hann rendi sjálfsagt grun í, hvaö á
ferðurn var, og ekki heföi hann farið
aö gratúlera mér, ef þetta vissi á
nokkuð ilt. Þegar þessi sannfæring
festist i mér, þá varð mér glatt i
sinni og eg settist niöur og fór aö
skrifa henni móður minni, og sagði
henni, aö nú biöi keisarinn eftir mér,
til þess aö leita ráða hjá mér um
vandamál. Og eg brosti að því með
sjálfum mér, að það mundi líkast til
ekki gera nema staðfesta álit hennar
á hyggindum keisarans.
Klukkan hálf fjögur heyröi eg
sverðskeiðar glamra viö hverja
tröppu í stiganum og var það La-
salle, sem kom, og maður með hon-
um, heldur lítill vexti, svartklæddur
og snyrtilegur meö flúrað lín um
háls og úlnliði. Viö þektum ekki
marga borgara, við sem vorum í
hernum, en þennan náunga var sann-
arlega vert að þekkja. Hann var
brattnefjaöur og drap titlinga og
stakk við þegar hann gekk; hann var
auðkendur, enda þurfti eg ekki ann-
að en líta á hann; eg vissi, aö þar
var sá eini maður á Frakklandi, sem
jafnvel keisarinn sjálfur haföi beig
af.
“Þetta er Monsiör Etienne Gerard,
Monsiör de Talleyrand,” sagöi La-
salle.
Eg heilsaði, en spekingurinn vfrti
mig fyrir sér alt frá sporunutn upp
að húfukambinum.
“Hefirðu sagt lautenantinum hvern
veg þaö bar til, að hann var kvaddur
á fund keisarans?” Röddin var þur-
leg og þó skræk.
Þeir voru næsta ólíkir, þessi svarti
bragðarefur og hinn stórvaxni, blá-
klæddi húsari; hann studdi annari
hendinni á meöalkaflann og hinni í
síðuna. Þeir tóku sér nú sæti, Tal-
leyrand hljóölega og Lasalle meö
klið og glamri eins og prjónandi
hestur.
“Þaö kom svona til, drengur
minn,” mælti hann skjótlega og
djarfmannlega, eins og honum var
lagiö. “Eg var staddur inni hjá keis-
aranum í morgun og vorum viö tveir
einir; þá var komið með bréf inn til
hans; hann reif þaö upp og las; og
honum brá sv'o viö, að þaö var rétt
eins og hann heföi séö afturgöngu;
hann sat á stólnum náfölur og starði
fram undan sér og tautaöi: “Fra-
telli dell’ Ajaccio.” Eg þykist ekki
kunna meira í ítölsku heldur en maö-
ur grípur á lofti í tveimur herferö-
tim, svo aö eg botnaði ekkert í þessu;
mér datt í hug, monsiör de Talley-
rand, að hann væri genginn af vit-
inu, og þú heföir haldiö þaö sama,
heföiröu séö augnaráöið. Hann las
bréfiö aftur og sat svo þegjandi og
hreyfingarlatts í meir en hálfa kluk-
kustund.”
“Hvaö geröir þú?” spuröi Talley-
rand.
“Nú, eg stóö þarna og vissi ekki
hvaö eg átti af mér aö gera, þangað
til hann rankaði við sér; og þá spyr
hann mig upp úr þurru:
“Eg býst við, Lasalle, að þú hafir
nokkra hrausta unga fyrirliða í
þeirri tíundu?”
“Það eru þeir allir, hátign,” svar-
aði eg.
“Ef þú ættir að kjósa skjótan og
öruggan, en ekki of djúpsettan—þú
skilur hvað eg meina, Lasalle ? —
hvern mundir þú taka til?”
Eg sá, að hann þurfti ntann, sem
ekki sæi í ráðagerðir hans, og svar-
aði: “Eg veit af einum, sem ekki er
annað en sporar og skeggkampar og
hefir aldrei um annað hugsaö en
kv'enfólk og hesta.”
“Þaö er maöurinn,” mælti Napó-
leon. “Fylgdu honttm hingað klukk-
an fjögur.”
“Eg kom því beint til þín, góður,
og sjáðu til, að þú gerir þeirri 10.
sóma.”
Skrifið eftir söluskrá vorri
Ef þér hafiS ekkt feng-
iS MlSsvetrar Söluskrá
vora, þá skrtfitS eftir henni
fctrax, því aö hún greinir frá
hinum beztu kjörkaupum, er
l Canada bjööast eöa boðin
hafa veriö.
paö eru ekki v^taleg til-
boð, heldur sllk, að alt sóp-
ast fljótt út, svo aö ef þér
viljið hafa fult gagn af kjör-
kaupum hjá oss, þá verðið
þér að taka fljótt viðbragð.
Til þess að panta, verður
samt að hafa vora sérstöku
kjörkaupaskrá, og oss er á-
ngja í að senda hana, ef þér
viljið.
Orsökin til vorra ágætu
tilboða er sú, að vér gerum ekki annað en selja gegn um póstinn,
og vér gefum viðskiftavinum vorum áltka kaup eða betri en þau,
sem boðin eru kaupendum I Winnipeg i dagblöðum borgariAnar á
föstudögum.
f Þessum kjörkaupaflokki hjá óss eru Muskrat yfirhafnir og
I_____________________________________
Vér óskum yður
Gleðilegra Jóla og farsæls nýárs
The Empire Sash & Door Co.
---------------- Limited------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
KOL og VIDUR
ALBERT G0UGH SIJFFLY CO. *V»JÍ.SSn*
Skjót afgreiðsla. Largsta veið.
TALSIMi: M. 1246
nærföt kvenna, yfirhafnir og utanyfirföt og annar klæðnaður fyrir
karlmenn, föt handa drengjum, flikur handa stúlkum, fótabún-
aður, vetlingar, sokkar og línklæði.
Meðan sala vor stendur, skulum vér afgreiða eins fljótt og
vér höfum jafnan gert, frá þvi verzlun vor byrjaði. l>að er svo að
skilja, að vér afgreiðum nálega hverja pöntun sama sólarhring-
inn, sem hún kemur til vor.
Christie Grant Co. Limited
WlNNIPEG
Canada
Oss er ánægja að fullnœgja kröftun yðar
PIl.TAU, HfiR ER TÆltlFÆRI. $
Piltar, hér er tækifærið.—(lllum, $
sem stunda nám við IlcmphiU’s $
Uarber College, borgað gott kaup $
i allan vetur. Elzti rakaraskóli í $
Canada. Vér kennum rakaraiðn $
til hiitar á tveim mánuðum. At- $
vinnn úlveguð að loknu námi með $
alt að $25 kaupi á viku; vér getum $
lika hjðlpað yður til að byrja rak- $
araiðn & eigin spýtur fyrir lága $
borgun mánaðarlega; ótal stöðum $
úr að velja. Feikna eftirspurn $
eftir mönnum með Hemphills $
prófi; varið yður á eftirstælingum; $
komið eða skrifið eftir vorum $
fagra verðlista. Lltlð eftir nafn- $
inu Hemphill, áður Moler Barber $
College, á horninu á King St. og $
Pacitlc Ave., Winnipeg, eða 1709 $
Broad Street, Regina, Sask. $
OSS VANTAR MEN'N
Oss vantar menn til að læra að
fara með bifreiðar og gas trac-
tors og læra það f bezta gasvéla-
skóln I Canada. Að eins fáar vik-
ur til náms. Áhöld ókeypis. Nem-
endum vorum er kent til hlftar að
fara með og gera við bifreiðar,
trucks, gas tractors og alls konar
vélar. Vér búum yður undir og
hjálpum yður að ná í góðar stöð-
ur við viðgerðir, vagnstjórn, um-
sjón með vélum, sýningu þelrra og
sölu. Sækið eða skrlfið eftlr verð-
lista vorjm; hann er fallegur og
kostar ekkert. Hemphill's, áður
Chlcago School of Gasollne Engin-
eering, 483 V4 Maln Street, Winni-
BI.ZTC IÐNSKÓLAR AMERfKTJ
Einu iðnskólar Amerfku, sem hafa stnar elg-
in, sérstöku, ókeypls atvinnu skrifstofur tll þæg-
inda fyrir þá, sem eru fullnuma.
Komizt átram.
með því að ganga á Success Business College á Portage Ave.
og Edmonton St., eða aukaskólana I Regina, Weyburn. Moose
Jaw, Calgary, Lethbrdge, Wetaskiwin, Lacombe og Vancouv-
er. Nálega allir fslendingar 1 Vestur Canada, sem stúdéra
upp á verzlunarveginn, ganga á Success Buslness College.
Oss þyklr mikið til þelrra koma. J>elr eru góðlr námsmenn.
Sendið strax eftir skólaskýrslu til skólastjóra,
F. G. GARBUTT.
President
I>. F. FERGUSON,
Principal.
HVFRNIG KVEIKJA SKAL A ELDSPITU
> ' ' *
Stöku sinnum er kvartaö yfir því viö oss, aö eldspítur vorar
detti í tvent, þegar kveikt er á þeim. Þetta er ekki eldspýtunum
aö kenna, því aö Eddy’s Eldspitur eru búnar til eingöngu úr sér-
staklega útvöldum, beinum viö. Þeim til leiöbeiningar, sem enn
þá kunna ekki að halda á eldspýtu fog þeir eru margirj, skulum vér
HEIjMUTH von moltke,
sá er verið hafði æðsti maður I hinum þýzka her I sex ár og stjórnaði
honum fyrstu mánuði stríðsins. Kei3arinn gerðist honum svo reiður, að
hann setti hann frá völdum og sendi hann norður á þýzkaland og Iét her-
menn gæta hans þar sem heitir Homburg Hohe, þvi að Moltke lét ekki af
sinu, þegar keisari vildi annað, og sló I hart með þeim. — Hann er nú op-
inberlega leystur frá herstörfum. Hann er bröðursonur hins fræga hers-
höfðingja með þvl nafnl og er ættin kynjuð úr Danmörku. Svo er sagt,
að fátt hafi verið með keisaranum og Moltke þessum, nálega frá því hinn
síðarnefndi tók æðstu hervöld. Kei arinn kallaði hann oft ‘‘fúla Moltke”
af því að hann gerði aldrei svo mikið sem að brosa, eða ‘‘úrtölu-Moltke’’,
af þvi að hann tók vist ekki alt af vel tillögum og skyndilegri ráðabreytni
hans. Moltke er kominn hátt á sjötugs aldur.
Mér þótti skömm til koma, þegar
eg heyröi ástæðurnar fyrir þvi, aö
ofurstinn kaus mig, og hefir þaö víst
sézt á mér, þvi aö ofurstinn hló dátt
og Talleyrand kýmdi; siöan sagöi
Talleyrand:
“Eg ætla aö gefa þér eitt heilræöi
áöur en þú ferö á staö Monsiör
Gerard; þú átt nú vandrataöa leiö
fyrir hondum og gætir þú fengið
verri mann til leiösögu heldur en
mig. Engpnn okkar rámar minstu
vitund í hvaö til stendur, en okkar á
milli sagt, varöar miklu aö viö, sem
höfum framtíð Frakklands fyrir
brjósti aö bera, höfum vitneskju um
alt, sem gerist. Þú skilur, hvaö eg
meina, Monsiör Gerad?”
Eg skildi ekki minstu vitund, hvaö
hann var aö fara meö, en eg hneigði
nl>g °g lét sem alt væri opiö og önd-
vert fyrir mér.,
“Faröu þá varlega, og segöu eng-
um neitt. Ofurstinn og eg látum
ekki sjá okkur meö þér, heldur biöum
hér eftir þér, og viö skulum vera í
ráöum meö þér, þegar þú segir okk-
ur hvaö þér og keisaranum fer á
milli. Nú er tími kominn fyrir þig
aö fara, því aö keisarinn fyrirgefur
aldre seinlæti.”
Eg fór nú fótgangandi til hallar-
innar, enda var þangaö skamt aö
fara. Eg hélt til framstofu og var
þar margt um manninn. Þar var
Duroc í litklæðum og glóandi af
gulli; hann flögraöi til og frá og
hjalaði viö gestina. Eg heyrði hann
hvísla aö Monsiör de Conlaincourt,
aö flestir þeirra væru hertogar af
Þýzkalandi og byggjust sumir við
konungstign en sumir aö veröa sett-
ir á hreppinn. Þegar Duroc varö
mín var leiddi hann mig inn umsvifa-
laust, og stóö eg aö vörmu spori
frammi fyrir keisaranum.
Eg hafði vitanlega séö hann í her-
búöunum oft og tíðum, en aldrei staö-
iö augliti til auglitis viö hann fyrri.
Eg efast ekki um, að þið hefðuð
mætt honunt á fömum vegi og ekki
vitað hver hann var, þá heföuö þiö
ekki sagt annað en þaö, að hann væri
þunnleitur stubbur með mikiö enni
og digra kálfa. Hann var í hvítum
brókum aðskornum, af cashmere-dúk
og hvitum silkisokkum, og bar vel á
hans digru leggjum. En jafnvel ó-
kunnugir hlutu að taka eftir augna-
ráðinu; það gat orðið svo snarpt, að
gömlum hermönnum bauö ótta.
Þaö er sagt um Augereau, aö hann
kunni ekki aö hræöast, en þó gugn-
aöi hann fyrir þv'í augnaráði, og var
þó keisarinn ungur þá og óþektur.
Hann leit nú samt ofur blíölega viö
mér og benti mér að vera kyr hjá
dyrunum. De Meneval var aö skrifa
eftir fyrirsögn hans, og leit upp á
hann sínum hundsaugum milli hverr-
ar setningar.
“Þetta nægir. Þú mátt fara,” sagöi
svo keisarinn alt í einu. En er skrif-
arinn var út genginn, þá kom keis-
arinn labbandi meö hendurnar fyrir
aftan bakið og virti mig fyrir sér
þcgjandi stundarkorn. Hann var
sjálfur litill, en þótti þó gott aö hafa
myndarlega menn um sig, og því ætla
eg að hann hafi haft ánægju af að
sjá mig. Eg hélt upp annari hend-
inni til kveðju, en hinni um sverös-
hjöltin og horfði beint fram undan
mér á hermanna vísu.
Loksins tók hann til oröa og klapp-
aöi fingurgómunum á eitt gullhlaöiö
framan á treyjunni minnL
fFramh.J
— 15. nóv. voru þrír mánuðir
liðnir frá því Panama skuröurinn
var opnaðtir. Á þeim tíma höföu
1,079,521 tonn af vörum veriö flutt
um hann.
gefa eftirfylgjandi undirvísun:
Vísifingur hægri liandar á að sctja yfir haus sp£t-
unnar og klppa honum snögt frá, þegsr loginn hlossar upp.
Meö hessu reyuir ekki óhæfilega mikið á cldspltunu og hver
og einn forðast ósjálfrátt brunann af blossanum.
THE E. B. EDDY CO., Ltd., Hull, Canada
Pathe Freres Pathephones
BYLTING í TÓNANNA VERÖLD
Bylting í tónanna veröld. Pathephone er eina áhaldið, sem læt-
ur mannsröddina heyrast með öllum hennar hreina og skæra hljóð-
blæ og hljóðfæraslátt með öllum hans einkennum, ljósum og skugg-
um, jafnvel þeim allra fínustu.
Pathephones eru seldir með öllu verði frá $18.00 til $500.00.
Pathe Disc Rcpertoire hefir meir en 20,000 plötur á öUum tungu-
málum og allar tvísettar, og seldar á sama verði, hvort sem lista-
maöurinn er frægur eða ekki.
Pathe plötur leika án nálar, en hljóðið næst með hinum fágaða, ó-
slitandi sapphire, sem kemur í v'eg fyrir þann kostnað og fyrirhöfn, er
því er samfara aö kaupa og breyta alla tíö um nálar.
Pathe tvisettu plötur má leika á hvaöa phonograph sem er, aö-
eins meö því aö setja á hann Pathe sapphire hljóðstokk.
Yöur er vinsamlega boðið að koma til sýningarstofu vorrar og
I mun hverjum og einum þykja gaman þar aö koma.
THE CANAOIAN FHONOGRAPH & SUPPLY DISC CD.
204 Builders Exchange Building
ÍÍ4- (Á ÖÖru lofti)
Horninu á Portage og Uargrave, Winnipeg
Bæklingar og veröskrár ókeypis.
— Maöur nokkur í Toronto varð
Itúsmóöur sinni aö bana og stytti
sjálfum sér því næst aldur. Síö-
astliðna viku haföi hann gerst 6-
þarflega stimamjúkur viö konuna,
sem var ekkja. A sunnudags-
kveldiö ætlaöi hún aö fara meB
fjögra ára gamlan son sinn á
sunnudagsskóla skemtun. Maim-
inum var á móti skapi að hún færi.
Þegar hún vildi ekki undan láta,
réöi hann henni bana meö byssu
og særöi sjálfan sig því næst svo
hættulega, aö litlar líkur eru til aö
hann lifi.