Lögberg - 24.12.1914, Qupperneq 6

6
LÖOBEEG, FIMTUDAGINN 24. DESEMBEE 1914.
•t'.V
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNOR
‘Eg hefi aldrei heyrt þess
fart5u út á raeöal fólksins og skaföu úr
“Nd”, sagt5i Ben
getii.”
“Jæja,
eyrunum.”
“Sumir atSrir þurfa fremur atS hreinsa á sér eyr-
un en eg”, hrópaöi Ben. Hann var at5 því kominn
atS missa stjóm á sjálfum sér.
“SkensartSu mig aftur? Þú átt þat5 árans löpp-
inni á þér aft' þakka, aö eg lúber þig ekki.”
“Þat5 er ekki siöur minn at5 fljúgast á vit5 veikt
fólk, sem dvelur á spitalanum", sagtSi Ben meö fyrir-
litning, “en þegar þú ert oröinn nægilega hraustur,
þá skal ekki standa á mér. En presturinn okkar —”
“Kemurðu enn með prestinn! Eg skal segja
þér, aö læknirinn okkar —”
“Nd, hættu nú herra Tate. Eg get þolaö tals-
vert af skömmum og gífuryrðum um sjálfan mig, en
þegar spítalanum og þdm sem bera hann á herðum
sér, er hallmælt, þá stenzt eg ekki mátiö, Eg líð
engum aöl lasta spítalann, prestinn eöa forstöðu-
konuna.” Ben hækkaöi röddina og hrópaöi í bræöi:
“Eg skal segja þér að forstööukonan —”
“Haföu þig hægan, blaður-belgur. Hver er aö
tala um forstööukonuna ? Heldurðu að eg — nei,
þama kemur hún þá.”
“Góöan daginn Tommy. Þér er óðum að batna.
“Byrjaðu á tölunum. Taugaveiki —”
“Mikill óttalegur hópur; tvö hundruð tutt gu
og sjö!”
“Já”, sagði Dick. “En hvaö helduröu aö þeir
heföu oröiö margir, ef Bailey hefði ekki veriö? Hann
hefir gert mikiö. Hann hefir kent þeim aö byggja
kofana yfir sig, séö fyrir hreinu neysluvatni, bygt
spítala og margt og margt fleira.”
“Svo þú hefir fengiö hana líka,” mælti Margrét
brosandi.
“Fengið hverja?”
“Eg á viö þaö sem eg kalla Baileys bakteriu.
Hún viröist hafa gripið hvem einasta mann alt frá
ráðsmanninum Fahey og niður til Tommy Tate.”
Hann trúöi mér fyrir þessu verki. Þarf eg nokkurs
meira með? Og það er sjálfsagt bezt aö alt sé eins
og það er. Eg get ekki aö því gert aö þrá stundum,
aö ýmislegt væri ööm vísi en það er. En guð foröi
mér frá að æðrast. Eg var sokkinn niður, langt nið-
ur i foræöi heimsins, en hann dró mig upp. Hví skyldi
eg kvarta! Ekki sjálfs mn vegna. Ef eg að eins
fengi aö vita að honum liði vel og hann væri óhultur.”
Hann snéri sér snögglega aö Margréti. "Ma grét,
helduröu aö guð veiti mér þá bæn?” Röddin var hás
af magni ástríðanna. “Eg skal segja þér, mér finst
stundum, aö eg kæri mig ekkert um að komast í
himnaríki, ef eg fæ ekki þessa ósk uppfylta. Eg biö
aldrei neins annars. Eg man aö sú var tíöin, að eg
“Er það mögulegt?” sagði Dick hlægjandi. “Nú þráöi auðlegð, völd og heiður. En nú met eg þaö
þaö getur verið, ekki em allir gróðabrallarar og einskis. Mér er þaö fyrir öllu ööru, aö honum líöi
En þeir gera út af viö hann
lífsfjöri í málrómnum og hverri hreyfingu.
“Allir veröa að nýjum og betri mönnum í nær-
vera þinni”, sagöi Irinn og tók í hattinn. ‘Bros þitt
er betra læknislyf en nokkurt sólskin.”
“Láttu ekki svona, Tommy. yið verðum aö
láta þig fara ef þú lætur svona. Þaö er áreiðanlegt
veikindamerki þegar Irlendingur smjaðrar.”
“Smjaðrar; segirðu það? Eg á svo guði fyrir
brennivíns berserkir
áður en lýkur.”
“Það er sagt að hann —”
“Eg veit þaö. Hann er talsvert spilafífl og þeg-
ar hann er i essinu sínu, þá er hann afleitur. En
hann hefir sagt brennivíninu og “rauðu ljósunum”
stríö á hendur. Þú manst eftir ósköpunum sem á
gengu í Bull Crossing? Þaö var Bailey sem hjálpaði! guös þá hugsa eg um Bamey.
þar. The Pioneer baknagaði mig, Co’onel Hill.ei s, guðs, þá bið eg fyrir Barney.
landsölumaðurinn, barðist á móti mér og neitaöi aö
gefa okkur land til aö byggja á kirkju, sem hann
hafði þó lofaö að gera, nema eg skifti mér ekki af
“rauðu ljósunum”. Hann gekk um eins og grenjandi
ljón og egndi alla á móti mér með því að benda á
hvemig fór fyrir brezku hermönmmum í Indlandi.
Það komst svo langt, að einn roskinn og ráösettur
maður úr söfnuði mínum, hélt að mér væri nær að
vinna þaö starf sem mér væri ætlað. Þeir sögöu að
þetta fólk væru beztu og skilvísustu skiftavinir þeirra.
Þeir skrifuöu yfirstjórn kirkjumálanna og sögðu að
eg æsti lýðinn. Þú manst eftir samkomunni miklu
sem haldin var til að vinna bug á þessum lesti. Óvin-
. ;irnir troöfyltu húsið. Þeir höföu sjálfsagt hálfa
ÓVen^Ulega VC' ? egl °£jtylft af ræðumönnum. Eg gat ekki veriö viðstaddur,
því aö eg varð' aö heimsækja dauövona mann. Það
leit út fyrir að eg yrði troðinn undir fótum. En
Dr. Bailey kom þar, beið þegjandi þangað til a’lur
óvinahópurinn hafði lokiö sér af. Þá hljóp hann upp
á ræöupallinn. Hann talaði ekki lengur en í tíu mín-
útur. F.n þá þeim fáu mínútum vaföi hann þeim
svo rækilega imi fingur sér, að Hilliers og rits jóri
, . . , Pioneers uröu hvítir og rauðir, grænir og bláir. Hóý-
aö þakka, að eg þarf ekki að smjaðra, enda er egi . , , . . . ..
u \ st u « jurinn hoaði og stappaöi, gargaöi og klappaði. Bailey
er ákaflega vel kyntur, eins og þú veist. Tillaga mín
var samþykt í einu hljóöi og ákafinn var svo mikill,
að þeir stóðu upp á bekkjum og stólbríkum til þess
|að láta sem mest á sér bera. Hitt er satt, aö þegar
læknirinn fór af samkomunni, settist hann aö spilum,
og spilaði þangaö til dagur rann. En eg get fyrir-
gefið honum það og þaö því fremur sem hann hefir
lagt þennan “Mexico” og hans félaga í einelti. Þaö
var þarft verk og gott. Eg hefi oft óskaö þess, aö
mér auðnaðist aö hitta hann, en það er erfitt aö finna
hann. Það er eitthvað í honum sem óhætt er aö
treysta á.”
“Þú ættir að heyra Tommy tala um hann”, sagði
Margrét, “þá mundirðu halda aö hann væri dýrling-
ur. Hann hefir margar átakanlegar sögur að segja
um hann, hvemig hann hjúkrar sjúkum, telur kjark
í þá sem em að örmagnast undir byröi lífsins og
réttir þeim hjálparhönd sem era fjárhagslega illa
staddir. Ben og hann vora nærri því famir aö s'ást
út úr því áöan, hvort þú eða læknirinn ættu meira
hrós skilið.”
“Ben I Eg get aldrei þakkað það eins og skyldi,”
sagði Dick með ;ikefö, “aö þú skyldir koma meö Ben
hingað vestur með þér. Eg er miklu rólegri vegna
þess að eg veit af honum hér.”
“Eg er viss inn aö Ben er á sama malt,” sagöi
Margrét. “Hann er eins og andi alstaöar þar sem
eitthvað þarf aö gera.”-
Ben er góöur drengur,” sagðí Dick. “Og auk
þess er hann líkt og hlekkur á milli gamla heimilis-
ins og — liðna timans, þessa inndæla liöna tíma, tím- og gerir mig að manni aftur.
ans sem eg hvíli hugann svo oft við.” Það færöist mætti vona, aö —
skuggi yfir andlitiö á Dick, svo að rákimar dýpkuðu!
og meira bar á þreytunni og óróleikanum.
'Viö eigum margar fagrar endurminningar'
ekki nógu hraustur til þess.
“Reyndu það ekki. Beittu öllum lífs og sálar
kröftum þínum til að styrkja heilsu þína. Ben, mér
sýndist Boyle vera að koma. Viltu taka hestinn hans
og vísa Boyle inn í skrifstofuna ? Eg þarf að fá
hann til að hjálpa mér meö ársskýrsluna.”
“Skýrsluna!” hrópaði Ben. í öðra eins yndælis
veöri! Ef eg mætti ráða, þá segöi eg nei. Faröu
heldur út i skóg; þú ert oröin föl. Hann hefir lika!
gatt af því. Þú lætur spítalann gera út af viö þig.”
Ben hélt i burtu meö ólundarsvip. Honum sárn-
aöd aö forstööukonan skyldi ekki geta lært aö hugsa
ofurlítið um sjálfa sig.
Skrifstofan var skrautlaus. En útsýnið úr
glugganum var ljómandi fagurt og tignarlegt. Fyrir
ofan trjátoppana blasti við Geitár gljúfrið í hálf-
skugga með friöarboganum yfir. Hlíðarnar voru
klæddar grænum skógi og teygðu angana upp á millii
snjófannanna. Langt upp í dalnum aö austanverðu
sá á nýju jámbrautina hér og þar á milli grenitrjánna.
En í vestri víkkaöi Geitár gljúfriö, {>artil það mæiti
Kooteney dalnum.
Dick stóð og horfði hugfanginn á þessa sýn.
“Hvergi hefi eg séð jaínfagurt útsýni og þetta,”
sagði hann. “Eg get kallað það fram í huga minn
hvar og hvenær sem er og séö það jafnskýrt og eg
sé þaö nú, og það veitir mér hvild og þægindi.”
“Hvíld og þægindi ?” >agöi Margrét um leiö og
hún kom inn. “Já. eg skil þaö, og atlra helzt þegar
sólin skín. En veiztu það, Dick, á nætuma þegar
tunglið gægist yfir fjallatindana og fyllir dalinn
bleikum bjarma, þá get eg ekki horft út til lengdar?”
“Eg skil það,” svaraði Dick dræmt.. “Sama
sagði Rarney um útsýnið af brúninni fyrir ofan
Mylhma.”
Þá kom löng þögn. Bamey var efst í huga
vel. Já, eg skyldi jafnvel reyna aö hætta aö elska þ g,
ef honum gæti liðið betur fyrir þaö. En þrjú ár hafa
liðið síðan nóttina hræðilegu og við höfum ekkert
frétt um hann! Þaö nagar mig svo stundum og kvel-
ur, aö eg fæ varla afborið það. Hvernig heldu'öu
aöhonum líði, Margrét?” hélt hann áfram og kvala-
drættir fóra um andlitið. “Hve nær sem eg hugsa til
Hvenær sem eg bið til
Eg vaki oft á næturna
°g hugsa um ekkert nema Barney. Heldurðú aö eg
þoli þetta til lengdar? Heldurðu að eg þurfi aö þola
þaö til lengdar? Hefir guö fyrirgefið mér? Og þeg-
ar hann fyrirgefur mér, heldurðu aö hann lini þá
kvalirnar? Stundum efast eg um, að nokkuö sé hæft
í öllu þessu sem eg er að prédika!”
“Talaðu ekki svona, Dick!” sagði Margrét í sorg-
arrómi; hún kannaðist við þessar þjáningar. “Þú
mátt ekki efast um gæzku guös. Guö fyrirgfeur og
elskar og hann tekur þátt í sorgum vorum. Hann
léttir af þér þessari byröi eins fljótt og hann getur.
Þú verður að trúa þessu, líða og treysta honum.
Guö sendir hann aftur til baka. Eg finn þaö héma.”
Hún lagði hendina á brjóstið.
Dick þagði dálitla stund. “Þaö getur verið,”
sagði hann loksins. “Ef til vill gerir hann þaö þín
vegna. Já, eg held líka hann geri það.”
“Komdu”, sagöi Margrét, “við skulum koma út
í blessað voriö og sólskiniö. Okkur líður betur þar.
Komdu Dick, viö skulum fara héöan.” Hún tók í
handlegginn á honum og lyfti honum upp. Hún mætti
Ben í dyranum. “Eg verð ekki lengi í burtu, Ben”
sagði hún.
“Vertu eins lengi í burtu og þér líkar,” sagöi
Ben g'aðlega. “Því lengur sem þú veröur í burtu, því
betra fyrir spítalann.”
“Þetta er nú ákaflega tvirætt”(> sagöí Margrét
hlægjandi, um leiö og þau komu út á bugðótta stig-
inn, sem lá í gegnum hávaxinn greniskóg niður að
ánni. Margrét settist á klettasnös niöur við ólgandi
ána, með 'bakið upp viö stórt furutré. Dick settist
viö fætur hennar og hallaði sér upp að gildurn fura-
stofni. Rætumar lágu i ótal bugðum og hlykkjum á
milli steinanna og umhverfis þá. Þetta var inndæl
mai dagur. Raddir vorsins kliðuðú i ylmandi skóg-
inum. Á milli limiþaktra greinanna glóröi í heiöblá-
an himininn í fjarska. I allar áttir lágu langir súlna-
gangar, meö rauðum trjábolum til beggja handa. Við
fætur þeirra gnuöaði freyöánci áin og baröist um í
fangi blágrárra klettanna. Og hver skora og hver
laut á milli klettasnasanna, alt niður frá vatnsboröi
og upp í skógarþykniö, voru þaktar þúsundum blóma
og jurta. Neðan frá ánni komu svalar loftöldur og
bára blandaðar raddir í skauti sínu.
Dick lá þama langa stund og mælti ekki orö
Hann starði á greinamar sem kvikuöu í andblænum,
hlustaði á skógarraddimar og vatnskliðinn þangað til
honum létti í skapi, efinn hvarf úr huga hans og
hann styrktist svo aö honum fanst hann vera tilbúinn
að leggja aftur á stað.
“Þú getur ekki skilið hvað vel mér líöur núna,
Margrét,” sagði hann. “Og þaö er þér að þakka.
Ef eg gæti hitt þig oftar, þá ætti eg hægara meö aö
bera byrðina. Þú kemur mér til aö skammast mín
Margrét, ef eg aðeins
“Sko, Dick!” hrópaði hún og hljóp á fætur,
“þarna er lestin.”
Það var enn þá nýjung, að sjá langa jámbraut-
þeirra beggja. Þau höföu bæði einsett sér það, aö þær.”
nefna ekki nafn hans nema einstöku sinnum. En
þau vissu hvort um sig að það var stöðugt í huga
þeirra, og kom ósjálfrátt fram á varir þeirra, þegar
þau komust í sterkar geöshræringar.
sagði Margrét hlýlega. “og við ættum aö þakka fyrir arlest liðast eins og slöngu í gegnum skóginn
“Hefurðu frétt nokkuð?” spurði Dick.
“Nei; eg hefi ekkert frétt stðan Iola skrifaöi síö-
ast. Hann haföi farið úr London skómmu ettir að
hún kom þangað og hún vissi ekkert hvert hann hafði
“Komdu, þetta dugar ekki,” sagði Margrét; þaðjfarið. Charrington hélt aö hann hefði farið eitthvað
lá við að skipunarlbær væri i málrómnttm.
“Nei, ]»etta dugar ekki,” sagöi Dick. Þau vissu
greinilega hvort um sig hvað hinu bjó í skapi.
“Eg er að berjast við skýrsluna,” sagöi Margrét,
eins og hún væri sokkin niður í að hugsa um hana.
“Hvað á eg að segja. Hvemig á eg aö byrja?”
“Skýrsluna? Eg held það sé bezt aö eg skrifi
hana. Eg trúi ekki öðm en þeif taki eftir sumu sem
eg hefi aö segja þeirn. Það væri matur í henni fyrir
“The Daily Telegráþh”. Þessi stöð út á hjara menn
ingarinnar, þessi straumur veikra og særöra, þjáðra
og leinstraöra, sem stööugt streymir hér inn og sami
straumurinn út af hraustu og hugrökku fólki, alt
syngjandi konunni í Kuskinook !of og dýrö.”
“Nú er nóg komið, Dick,” sagöi Margrét með
hægö. “Þú gleymir manninum sem stööugt feröast
um hættulega vegu upp um fjöll og fimindi til að
leita uppi veika og særöa, vakir yfir þeim og biður
meö þeim og hjalar viö þá þangaö til þeir gleyma
heimþránni, veikinni sem eng'nn spítali geutr bætt úr.
“Segöu ekki of mikið, Margrét. Viö skulum þá
sleppa því. Bezti kaflinn af þessari skýrslu verðúr
víst aldrei skrifaður annarsstaöar en í hjörtu þeirra
manna, sem ósjálfrátt minnast kmunnar í Kuski-
vnnk í bænum sínum.”
“Hvaö á eg aö segja. Diek?”
vestur á bóginn; frekar hefi eg ekki frett.”
Dick hallaði höföinu niöur á borðið og andvarp-
aði þungt.
“Láttu þetta ekki á þig fá,” sagði Margrét og
lagði hendina á höfuðið á honum eins og hann væri
bam, “Það lagast alt áöúr en lýkur.”
“Þetta er mér ofurefli, Margrét,” sagöi Dick,
“eg hrindi þessiun hugsunum frá mér vikum saman,
en þess á milli ryðjast þær á mig meö þvi meira afli,
Eg eyöilagöi alt! Eg hefi eyðilagt Iíf Bameys og
Iolu og mitt eigiö líf!”
“Þú mátt ekki segja eyöilagt,” sagöi Margrét
“Hvaða orð hæfir betur? Eyöilagt þau og steypt
þeim í glötun. Eg veit hvað þú vildir láta mig segja;
en hvað sem oss býðúr hinu megin, þá getur ekkert
héma megin afplánað þessa sekt.”
“Þú mátt heldur ekki segja þetta, Dick,” sagði
Margrét. “Guð ætlar okkur eitthvað. Hann ætlar
oss æfinlega eitthvað betra en það sem vér hðfum
þegiö. Þaö bezta er ávalt fram undan. Auk þess”,
bætti hún viö með áherzlu, “hefir hann fengiö þér
þetta verk aö inna af hendi, þetta veglega verk.”
Þaö var eins og þessi fáu orð kæmu vitinu fyrir
“Segðu mér, Margrét”, hétl Dick átram, “er þaö
| ómögulegt?”
“Ó, Dick!” sagði hún með angistarsvip, “nefndu
þaö ekkil”
“Getur það aldrei oröið, Margrét, aldrei í fram
tíðíinni ?”
Hún greip báðum höndum um brjóstin. “Dick”,
sagði hún og henni lá viö aö yfirbugast, “eg skil ekki
hvemig það ætti að geta orðiö. Eg á ekki hjarta
mitt sjáif. Eg væri svikari, ef eg giftist öörum á
meðan Bamey er á lífi.”
“Meöan Bamey er á lífi. Guö gefi að þú verðir
þá aldrei konan mín!” Hami stóð hreyfingarlaus
örlitla stund,, svo hreyfði hann heröamar e:ns og
hann væri aö laga á sér þunga byrði og gekk nokkur
skref frá henni. “Komdu, við skulum fara héöan,”
sagði hann. “Það bíöa mín sjálfsagt mörg bréf, og
eg má ekki eyða meiri tíma til ónýtis.”
“Já, Dick”, sagöi Margrét í aumkunarrómi, "viö
höfum alt af nóg aö starfa, guöi sé lof!”
Þau héldu aftur til baka eftir skuggamrl götunni
til þess aðl taka aftur til við vanastörf sín, sem voru
þeim, eins og mörgum öörum, mesta blessunin, sem
guö haföi gefiö þeim.
Það var stór hrúga af bréfum á borðinu í þetta
sinn. En þegar Margrét leit á eitt þeirra, kiptist hún
viö. Það var frá Tolu. Hún þreif þaö fyrst og opn-
aði þaö. Ef til vill var þar eitthvað um Barney. Og
þar var lika minst á hann. Hún flýtti sér aö lesa um
Dick. Hann reisti sig viö. “Já, já, eg ihá ekki j sigurför lolu meö Wagner. "Þaö hefir veriö sífeld
gleyma því. Eg er ekki verðugur að vinna það verk.' sigurför”, sagöi Iola. “Þaö getur ekki veriö. að eg
sé nú langt frá hæsta tindinum. Dómaramir jöfn-
uöu mér viö Malten. Ó, það var dýrölegt En eg
er uppgefin. Læknarnir segja að eg sé veik, en eg
held að eg sé bara þreytt. Þeir segja aö eg megi
ekki syngja í heilt ár, en mig langar ekkert til að
syngja; eg vil þegja lengi, lengi. Eg þrái þig, Mar-
grét og eg þrái — eg var asni! — eg get gjarnan
sagt þér þaö — eg þrái Barney. Eg skammast mín
ekkert fyrir þaö. Ef eg vissi hvar hann væri, þá
skyldi eg biöja hann aö koma. En hann mundi ekki
gera þaö. Hann hefir óbeit á mér, eg veit þaö. Ef
eg bara gæti veriö hjá þér í Gömlu Millunni, þá
mundi eg fljótt hressast. En mér finst stundum, að
eg muni aldrei framar hressast Ef eg ba a gæti náö
í þig! Eg held að það dygöi. Eg þrái þá sem eg
elska. Ast! Ást! Ást! Ástin er þaö sætasta sem til
er i heiminum. Ef þér býöst ást, Margrét, þá hrintu
henni ekki frá þér! Eg er uppgefin við aö1 skrifa
þetta bréf. Blóðið rís mér til höfuös þegar eg les
þaö og eg fæ sting í hjartaö. En eg verð að láta
það fara.” Tárin hrandu niður eftir kinnunum á
Margréti þegar hún haföi lokiö við að lesa þaö.
“Lestu þaö, Dick,” sagöi hún dauflega og rétti
honum bréfið.
Dick las þaö og rétti henni það þegjandi.
“Ó, hvar er hann?” hrópaði Ma:grét og néri
saman höndunum. “Ef eg bara vissi nvar hann er
niður kominn!”
“Bréfið er mánaðar gamalt,” sagði Dick. “Eg
held að annaðhvort okkar verði að fara. Þú veröur
aö fara, Margrét.”
“Nei, Dick, þú veröur aö fara.”
“Nei, ekki eg, Margrét! Ekki eg! Þú manst—”
“Jú, einmitt þú, Dick. Þú veröur aö fara, þú
verður að gera það fyrir hann Barney.”
“Fyrir hann Barney,” sagöi Dick; þaö var ekka-
hljóö í röddinni. “Já, eg skal fara. Eg fer í kveld.
Nei, eg verð fyrst að heimsækja dauövona mann upp
með Big Horn ánni. Eg fer á morgun. Eg skal
koma henni aftur til hans. Ef eg b;ira gæti þaðl
Guö gefi aö mér takist þaö!”
"Amen”, sagöi Margrét meö fölum vörum.
Vonin er lífseig og deyr sjaldan.
XX. KAPITULI.
Sjötíu sinnutn sjö sinnum.
Big Horn áin rann í ótal bugðum og stríöum
strengjum um hrjóstragt land, þangað til hún sam-
einaðist Geitá. Vegurinn eöa götuslóðinn upp mcö
ánni var mjög illur yfirferöar. Sumstaöar lá hnnn
yfir bratta og skáhalla klapparhryggi. Þess vegna
kusu allir, sem kunnu meö bát að fara, vatnaleiöina
upp eftir sjálfri ánni. Aö visu þurfti víða aö kippa
bátnum yfir brattar flúöir og á tveim stöðum varð
að flytja hann góðan kipp á landi. Þessi leið var því
alt annaö en auöfarin. En ef ferðamaðurinn var
slingur á árum og kunnur leiöinni, gat hann komist
fram hjá flestum þessum torfærum. Mönnum scm
komu frá Ottawa ánni og öörum ám í noröur hli ta
Canada, eins og öllum sem vanir eru bátaferðum á ■
ám, var mjög illa við að bera eða draga bátana, en
kusu sér heldur að hætta sér út á hringiöurnar, and-
æfa móti stríðum strengjurn og freyðanli flúðum.
Þó að straumurinn væri víða næsta striöur, var þó
ekki jafn erfitt aö komast upp eftir ánni og m rgan
grunaði, ef feröamaöurinn kunni aö nota hringiðurnar
og láta þær hjálpa sér, ef hann hafði vit á aði læöast með
landi í lygnunni og löunni aö snúa stefninu á bátnum
upp í strauminn og halda honum þannig svo aö hann
dansaði á öldunum.”
Skæð taugaveiki hafði gosiö upp á efri Big Horn
áfangastaönum og boð höfðu verið geii5 eftir Dr.
Bailey. Þessi staöur var hinumegin við Big Hom
vatnið, tuttugu mílur, eða meira, frá járnbrautinni.
Vatnið sjálft var sex mílna breitt, en ef ía ið var
landveg, þá var það aö minsta kosti helmingi lengra.
Þess vegna var læknirinn í engum vafa hvora leiðina
hann skyldi fara, þó aö hann vissi, aö víða yröi þ ingt
undir áram. Hann þekti bátinn sinn og elskaöi
hvert band og hverja þóftu í honum. Hann ha öi
lika lært þá list skógarmanna, að hafa ekki mikið í
eftirdragi. Hann haföi með sér ábreiöu og matksrín;
i því var dálítið af brauði, vænn biti af svínaketi, dá-
lítið af te og sykri og bolli. hann gat því komist m ö
alt í einni ferð, þegar setja þurfti bátinn fram hjá
fossum og hávööum. Marga tugi mílna hafði harn,
ferðast og engan annan útbúnaö haft en þennan. j
Hann haföi ferðast fram og aftur um þesas dali og
klungrast um gljúfur og gil, til þess aö létta þrautirj
liinna sjúku og særðu verkamanna, sem unnu viö (
jámbrautir og skógarhögg og í námaþorpum, sem nú
voni óðum að þjóta upp.
Dagurinn var hinn ákjósanlegasti. Stinnings
andstreymis kuldi létti honum ferðina upp eftir ánni.
Sólin var aö gægjast upp yfir toppana á grenitrján-
um sem uxu á lágu fjallsbrúninni fyrir austan, þegar
hann var að koma matskríni sínu og teppi fyrir und-
ir borðstokknum og hrinti bátnum á flot. Hann æfl-
aöi að fara að stíga upp í bátinn þegar hann hcyrði
rödd sem hann kannaðist viö, en haföi ekki heyrt i
langan tima.
“Heyrðu, hevrðu þama maöur! Þú munt ekki
hafa séö prestinn fara héma um í gær? Hann var—
Nei, nú er eg hissa I Barney!”
Ben Fallows glápti á lækninn. I.æknirinn1 snér-
ist aö honum. Hann þreif 5 handlegginn á Ben og
fór meö hann afsíðis.
“Ben”, sagöi hann lágt og alvarlega, “þú veröur
að þegja. Eg geröi þér einu sinni greiöa.”
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVl
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXl
j^JARKET JJOTEL
Viö sölutorgiö og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
»—
Allar upplýsingar
gefnarviðvíkjardi verzlun-
skóla vorum. Skrifið eftir
Catalogue til
W/NNIPEG, - MANITOBA
Vinna fyrir 60 menn
Sextlu manns geta fenglS aSgang
a8 læra rakaraiðn undlr elns. Tll
r>ess að verða fullnuma þarf að eln»
8 vikur. Ahöld ókeypis og kaup
borgað meðan verið er að læra. Nem-
endur fá staði að enduðu nftmi fyrtr
$15 til $20 á viku. Vér höfum hundr-
uð af stöðum þar sem þér getlð byrj-
að á eigin reikning. Kftirspurn eftir-
rökurum er æfinlega nilkil. SkrifiB
eftir ókeypis lista eða komið ef þér
eigið hægt með. Til þess að verð*.
göðir rakarar ’rorðið þér að skrifast
öt frá Alþjóða rakarafélast-
Internatlonal Barher College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
við Main St.. Winnipeg.
FURNITURE
»• . t
I 1 %
OVERLAND
*«
*
Árlegar Jóla
Ferðir
Fimm
mánaða
farbréf
NIÐURSETT FARGJOLD
TIL
AUSTUR HAFNA
í sambandi viö farmiða ril
Gamla landsins
DAGLEGA—Notf. 7. til Des. 31.
N&kvæmar upplýaingar ge'nar
þeim aem æskja Reaa af öllum Can-
adian NortHern agentum eða
R. CREELMAh, Cen. Patsenger Agent
WINNIPEC
Fyrir hátíðirnar
Notið Það beima. til að gleðj-
ast með vinum yðar eða gefið
Kaupið kassa, pott eða mörk
E. L. Drewry, Ltd.
WINNIPEG
Isabel Cleaningfi ?rmh]
Establishment
J. W. QUINN, eieandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 88 isabel St.
horni McDermot