Lögberg - 28.01.1915, Page 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. JANÚAR 1915
LÆKIMIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNOR
“Hvemig lítSur þér nú, Ioiaf' spuríi Jack og
studdi fingri á slagættina.
“Mér fínst eg vera galihraust HeyrCu.” O:
hún hljóp yfir tónstigann hreinni rödd og skærri.
“Þetta er mér ósk ljanlegt!’’ sagCi Jack. “ÆCa
slögin eru rcglubundin og jöfn og andardrátturinn er
reglulegur.”
“Eg sagSi þér þetta!” sagtSi Iola slgri hrósandi.
“Nú lofaríu mér aC syngja — ekki langt erfitt lag.
Bara þessar stuttu visur sem eg lærfii af gömlu Jennie.
MóSir hans Karney söng þær svo oft.”
“Elsku Iola mín”, sagCi frú Ruthven í bœnar-
rómi, “heldurCu þú ættir aö eiga þaö á hættu? HelJ-
ur«u aC hún ætti aC gera þaö, Dr. Boyle?”
“SpurCu mig ekki,” sagöi Bamey. “Eg mundi
þvemeita því ef annar ætti hlut aö máli.”
“En nú er þatS eg og eng'nn *annar”, sagCi Iola,
“og læknirinn hefir leyft mér þaö. Eg ætla bara aö
raula, Jack.”
“Jæja þá, bara eitt lag. En mundu eftir því, aö
þú mátt ekki reka upp neinar háar rokur eöa syngja
ndtt sem er erfitt.”
Hún tók gitariran sinn. “Nú ætla eg aC syngja
til minnis um hana mömmu þina, Barney,” sagCi hún.
Og hún söng mjúkri, lágri, látlausri og- hreimfagri
rödd, gömlu vísumar “Yfir móinn ’.
En áCur en nokkum varCí sagCi hún: “Þú
hefir víst aldrei heyrt þetta kvæCi fyr, Bamey. Eg
ætla aC svngja þaC fyrir þg ” Og áCur en nokkur
gat hreyft mótmælum var hún farin aC syngja annaC
kvæCi sem lýsti svo vel hennar eigin hugsunum og t.l-
finningum.
Þegar hún hætti, varC dauCaþögn. TungkC var
aC gægjast upp úr haföldunum. Gluggatjöldin bærð-
ust fyrir mjúkum kveldblæ, sem læ Idist gegnum opinn
gluggann og fylti loftiC blóma og rósa ilmi. Þröstur
sem hafCi orðiC seinn fyrir sat á grein fyrir utan
gluggaran og söng ástaljóð um elskhuga sinn.
“Mér finst eg mundi geta sofnaC,” sagði Iola.
“Bamey, lyftu mér upp”. Hún lét sig fa.Ha í faðm
hans eins og þreytt bam. “GóCa nótt, elsku vinir,
góCa nótt”, sagCi hún. “Þetta hefir veriC yndislegt
kveld.” Hún hrökk viC og kallaCi: “Bamey! Haltu
mér. Eg er aC detta”. Hún tók báðum höndum um
hálsinn á honum og færCi endlitiC rétt að vörum hans.
“Góða nótt, Bamey, elsku Barney,” hvislaCi hún aC
honum; andardrátturinn var rólegur. “Þ,ú ert svo
góCur viC mig — þaC er svo gott aC vera hji þír.
Kystu mig nú — fljótt — láttu mig ekki bíCa — aftur,
elsku Bamey — góöa nótt.” Har.dleggir hennar urCu
máttvana og hún slepti takinu. HöfuC hennar hné
niður á brjóst hans.
“Iola!” hrópaCi hann með ótta og skelfingu og
starði augnablik framan í hana. Svo bar hann hana
út a® opnum glugganum. “GuC minn góCur! G .C
almáttugur! Hún er liCin! Elsku íola, ekki svona
fljótt, ekki enn þá!”
engin tár. Yfir honum hvíldi svipur sælu og gleCi
og friCar.
XXIII. KAPITULI.
SíSasta kallið.
Dick var að missa móCinn. Hann lét sjaldan á
sjá hvort betur gekk eða ver. En nú var það a. Cséö
a® byrðin lagCist þungt á hann. Hann f. nn aC ha~n
“ÞaC er vonandi að hann geri betur en fyri renn-
ari hans,” sagði Dick ólundarlega, þ\í aC hann mat
lítils báða pólitísku flokkana cg þmgmenn þei a.
“Eg verð að halda áfram. En, Daggeít, fyrir al a
muni taktu ofan í bakiC á þessum bölvuCum spila-
húsum.” Hann fór út og lokaCi dyrunum.
“Vill öllum vel. þaC skal cg kan ast viö”, sagði
Hull, “en fremur óhagsýnn.”
“Já”, sagCi Daggett, “hann er draumóramaCur.
stóC því nær einn sins liCs uppi í barátturni gegn eg held samt aö hann sé á réttri leið.”
drykkjukrám og allskonar spiliirgu sem birtist í svo
mörgum myndum.
“Hvemig? ViC hvað áttu?”
‘Fg á við þaC, aö eg held aC vesturhluti land ins
Lemuel Daggett, ritstjóri, he lsaCi hcnum fyrir s£ ag losna úr peysunni, enda er timi kominn til þess
utan dymar á skrifstofu Clarions. Dick Hikaði við; R.itstjórii Pioneers hddur aC af því hann gengur í
aC fara inn. Hann var kunnugur i blaða krilstofuu, skínnbrókum og meC hjarCmannahatt, þá geti hann
og hann kannaCist líka viC löir’in 1 ngu cg b.tiCu,
stöðvað hjól tímans. Hann er hálf blindur aulabárð-
sem liggja frá bakdyrum hverrar blaöaskr fstofu og ur Boyle þykist sjá tákn þess, aS ofviðri sé í nánd.
Eg held eg sjái þau tákn líka.”
“Tákn ?” spurCi Hull.
“Já, þeir þama austur frá eru fa nir aS tska eft-
ir okkur hér vestra. Stórfélögin hafa r.ú orCiC fleiri
nema viC sjónbaug. The Clarion var má’g gn stjóm-
arandstæöinga en The Pioncer var málga?n stjómar-
innar. Pólitíkin í British Columbia var ekki komin á
þaS stig, að flokkamir skiftust um mál og stefnur
hans gjörðum og orðum og ta di hann e’.ski j 1 úsum
liæfan. Þá greip “Mexico” frrm í.
“ÞegiSu, grasasninn þirn ’, sagCi hann. “Þú e:t
mestur í munninum : frrmk\æmdirnar eru mir.ni.”
Allur hópurinn skellihló.
“Framkvæmdirnar?” sagði “Peachy” og va æfa-
reiöur, “þú skalt sjá, aC eg verð- e’ ki aCgerðarlaus
þessa dagana. Nógu lengi hefi eg þér f lg .”
bezt vit til, en reiði “Mexicos” herti á oröum ha s.
“Peachy” blótaði og formæl.i eins og hann hafðt
“Mexico” hvesti á hann augun og s gSi:
“ACgerCarlaus? HvaC ætlarCu aC gera?”
ARK KT [jOTEL
';iö sölutorgiC og C-ity Hall
Sl .00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
i. .eta fengift aðgang
aC læra rakaraiSn undir elns. Til
>■ " ullmmiH þarf aS ein»
8 vikur. Ahöld ókeypis og kaup
borgat meðan verió er aC læra. Nem-
endur ffl stafil a6 endu6u n&mi fyrir
Það varCar þig ekkert um ’, hreylti “P.achy” út íis tn »20 fl viku. vér hOfum hundr
u8 af stöBum þar sem þér getlB byrj-
semt varCaCi heill og hag a'mennings. Þeir sem viC skyldum aC gegna en áCur. Þeir verCa, aC vissu leyti,
völdin sátu höfCu tögbn og hagldimar og h nir höm-j a5, ábirgjast þi sem hjá þeirn vinna. Þeir verCaí aC
uCust gegn þeim eingöngu vegna þess. j sja þeím fyrir hollum húsakynntim og sæmilegu viC-
Hvemig gekk samkoman í gærkveldi?’ spur nrværi og þeirl verCa aC gera sitt til að halda þeim
Daggett mjög kurteislega og meC undi gefnisblæ, einsj fr4 verstu löstum. “Mexico” hefir líka eittlivaC á bak
og blaCamanna er siCur, þegar þeir vilja ekki st, ggja vic eyra8, Hann hefir gerbreyst og eg held að br.Cir
geáti sma.
“Eg býst viC aC þú þurfir ekki aC spyrja um
'paC. Þú varst þar sjálfur. ÞaC gekk el>ki neitt.”
“Já”, svaraSi Dagg tt, “skoðanir á’ angenda þinna
eni góðar og gildar, en þeir mrga ekki skifta sér af
viðskiftum manna. Þeir voru allir dauöhræJ ir.
Matheson, ekki gat hann risiC upp á móti heildsölu
kaupmanninum. Prédikun trúarb agCanna má ek i
ríða bág viS kaup og sölu. Eigendur knæpanna og
“rauðu ljósanna” borga alt út í hönd; þ'gar þiC íáðist
á þá, spillið þlC atvinnu fólks; þar falIIC þið' á ykkar
eigin bragCi. Hutton selur meira af lækmslyfjum,
ilmvötnum og hármeCulum til þeirra fáu sem sitja ViC
‘rauCu ljósin”, en allra hinna viCskiftavina sinna til
samans. LátiC þetta eiga sig. Eg skal segja þé:,
jafnvel húsmæCurnar vilja ekki skifta sér af þessum
viCskiftum manna sinna.”
Dick tók viC því sem aC honum var ré‘.t og lét
sér hvergi bregCa. En hann var ekki alveg vonlaus,
|>ótt hann vissi aC skoCunDaggetts var alveg rétt.
“ÞaC er mikiC hæft í því sem þú segir”, sa,Ci
liann, “en —”
“Láttu nú ekki svona”, sagCi Daggett, “þú veist
betur en þetta. Þessi bær og þetta Iand er algerlega
á valdi áfengissalanna. Hickey þorir hvorki aC ai da
á móti áfengissölum né fjárhættu spilurum, þó ham
hati áfengi og allan óþverrann sem því fylgir, meira
en nokkurt eitur. Hvers vegna gerir hann ek ert?
Vegna þess aC hávirCulegui* McKenty, M. P. gefur
lionum bending. Hickey er ráC agt að hafa s‘g hæg n
og gæta þess sem honum kemur viC, en skifta sér
hvorki af áfengissölum né “rauCum Ijósum”. SíCan
Irefir hann setið marga stund og reynt að koma auga
á hvaS það er í raun og veru, sem honum ktmur \ið.
Eina örugga ráðið ei* það, að gera ekkert.”
“Þú virðist vera kunnugur þessu”, sag-Si Dck.
“HvaCa gagn gerir blaðiC sem þú stýrir? Hvcrs
vegna ljóstarðu ekki upp um þessa menn?”
“Þú sem ert gamall blaðamaCur, ættir ekki að
þurfa aC' spyrja svona. ÞaS er satt aS Clarion er
forvörCur og bóCberi frjálsrar hugsunar og frjáls-
lyndrar stjómarstefnu, mótar hugsunarhátt almenn-
■ ings og berst fyrir öllum s'CferCis umbótum. En því __________ ____________________________ ___________ _____
En eyraC var dauft og lieyrCi ekki nistandi ang- ,!1%ur hefir blagie engar fastar tekjur og verSur þeSsj Junhvem tíma kemur aC því aS síðfer.Msbaráttm
istarop hms ofmædda hjarta. Og songrödJm var vegna að lána siður sinar fyrir augysingar. Til þe s verCi hafin. Ef til vill er það of fljótt cnn sem kom-
Boyles standi á bak viC þetta alt saman.”
“Hver? Læknirinn? Svei! Honum ferst þaC.”
“ÞekkirCu hann?”
“Ekki míkiC.”
“Komdu þér í kynni viC hann. Hann er fram-
tíCarmaCurinn i þessu héraCi og þessu landi; msndu
þaC.”
Hull tautaCi ólundarlega fyrir munni sér. Hann
var allvel fjáCur, hafCi auk þess lengi dvaliC í landinu
og fyrirleit alia nýgræCinga eins og flestra frumbyggja
er siCur. ,
“Jæja”, sagCi Daggett, “þú mátt hafa þí ar
skoCanir fyrir mér. Eg hefi haft augun á h nvm og
eg hefi komist aC því, aC þaC sem hann vill, þaC gerir
hann. Hann er spilafantur og hefir unniC oft og
mörgum sinnum hvert cent af “Mexico”. Nú er hann
hættur aC spila og hefir náC Mexico á sitt vald.”
“Og hvaC býr á bak við alt þetta?”
“Eg skil þaS ekki til hlítar. ÞaC er sagt aC hann
sé orCinn trúmaSur. Hann talaði hér i vor einu sinni
á fjölmennri samkomu. RæCan hafCi verið mjög svo
átakanleg. var* mér sagt. Eg var þar ekki. Hann
hafCi boðist til aC afhenda alt sem hann hafði rang-
lega haft af öðrum. AuCvitaC tóku allir því fjarri,
svo að hann ver fénu til að koma á íót bókasöfnum
og 'hollum félagsskap.”
“ÞaC er svei mér kænlega að fariS. En hvaS
segja þeir, eg meina hvaC segir “Mexico” um öll þessi
boðorC ?”
“ÞaC er nú það undarlegasta af því ö'lu. Hann
liefir þá alla á sinu bandi. Hann er Iæk; ir, eins og
þú veSst, hefir hjúkrað mörgum í veikindum þeirra
og þeir fylgja honum allir sem einn rnaCur. Hann er
tikn timans og það er “Mexico” líka.
“HvaC er um “Mexico” að segja?”
“Þú veist að hann hefir veriS foringi og fúlltrúi
og átrúnaCargoS brennivínsberserkja og annara sem
græCa fé á aC auka synd og lesti og hefír makaC kr k-
inn vel. En nú er hann breyttur, gerbreyttur.”
“Þetta er einkennilegt,” sagði Hall. “Þú ert
viss um að svona standa sakir? ÞaS væri kanske
ekki úr vegi að reyna að koma sér viO þessa pilta.
þögnuC; ekkert dauðlegt eyra átti framar von á að
heyra dillandi rödd hennar. Þau reyndu aC lítga | kau[>endur ^ gera ánægSa.»
hana, en það var árangurslaust. Augna'.okin lágu i
aC blöC geti lifaC' verða þau að ná í augý.-ingar og iS er En viS verSum þó aC taka til it til þ.ss sem
j þessi læknir segir.”
Dick horfði þunglvndislega/ út um glug ann. j En siCferðisbaráttan var ekki strax hafin. Báriir,
ÞaCersatt. ÞaS er meira en satt, sagCihann. “Fólk jxálitiíslcu flokkarnir voru svo háðir áíegnissölunum
kærir sig ekkert um aS fá neitt fcetra en það sem þaö og “rauCu ljósunum”, aS það var enginn hægCarleik-
hefir. Áfengissalarnir verða aS fá aC leika 'hér laus- ur aC losa þá úr greipum þeirra. Flestir kaupmenn í
um hala. Tíminn er enn ekki kominn. En, sai na þú þorpunum meCfram brautinni, áttu svo mikiC á hættu,
til, Daggett, betri dagar eru í vændum, og ef þú vilt e£ þeir mistu viðskifti þeirra, sem sjálfii4 iSkuSu
sýna af þér hreysti og jafnframt að þú sért Vitur |esti ^g- hvöttu aðra til þeirra, aC þeir þorð'u ekki aS
maSur, þiá kastaðu þér af öl'um mætti út í siðbíta hefja alvarlega baráttú gegn þeim. Og |>ótt marg r,
baráttuna. HeldurSu aS Canadamenn þoli þessa sví- ■ ega volflestir þeirra, sem oftast féllu fyrir tálsnörum
virCing til lengdar? Þetta er kristiC land. Kirkjan; freistinganna, hötuCu áfengiC í hjarta sínu, þá var lít-
tekur br.iðum í taumana. is á þeim ag byggja vegna þess aC þá vantaði for-
Daggett brosti ibyggilega. “I vændium? Já, jingja, sem þeir gætu fylgt. BáSir flokkam'r sáif aS
auSvitaC1. En Pioneer stafar nafn hins álvitra meC j Dr. Boyle var þeim hættulegur þ án íur í g itu. Þótt
litlu g.” þeir væru opinberir óvinír, þá tóku þeir höndum
“Eg skal segja þér, Daggett”, sagði Dick með ‘'aman um aC reyna aC koma lækninum í burtu. Þeirj
;ikafa, “dagar þess blaðs eni taldir. Eg sé tákn og; íóru hinar vanalegu krókaleiCir til þess að losa um
heyri niS stormsins sem sópar því burtu og þínu b’.aði1 hann og varS talsvert ágengt. En þá mættu þeir mót-
inum þar. En frú Ruthven sýndi honum staðinn, þarj,jka nema þú breytir um stefnu.» ! stöCumanni, sem þeir höíðu ekki búist viC; þaC var
sem ættingjar hennar og vmir hvildu. , j “Nei, því fer fjarri. Við íljúgum á öldum storms j umsjónarmaSurinn Fahey. Þeir sameinuCu alla
Okkur þætti vænt ram ef hún mætti sofa hjá þeim! ins. þegar bann kemur. Eg sé líka ýms tákn, ení krafta sína til þess aS reyna aC hafa áhrif á hann;
tíminn er enn ekki komnin. HvaC er annars orSiö1 en það var með öllu árangurslaust. Hann hafði
mn bróður þinn?” i fengist of lengi viC járnbrautarlagningu tili þess aC
“Eg hitti hann mjög sjaldan. Hann er á sífeld-l v'ilja sleppa manni sem kunni til verks síns og gerði
um þönum fram og aftur meS brautinni. Hann hefir j bað «ftir beztu vitund, manni sem ald. ei vék úr vegi
uóg að gera aC hugsa um þá sem sjúkir eru, líta eftir!manni, sem ekki lét sér fyrir brjóstf brenna aC fá
liókasafninu og klúbbunum.” sér slag ef svo bar undir.
“Já”, sagði Daggett og var hugsi, “eg veit oftastj “Hann verður hér á meðan eg er héma,” sagCií
nær hvaC honum líður. Hann virðist hafa alla sem Fahey viC ötulan atkvæðasmala og hann varC aC faraj
vinna við járnbrautimar og viC skógarhögg í vasa j viC svo bú'ið. Fahey lét ekki tindan síga.
sínum. Heldurðu hann vildi sækja um þmgrrunsku: Þegar ekkert varð ágengt við Fahey, varð* að
þung eins og blý yfir augunum, sem einu sinni vom
svoi kvíkandi og eldfjömg og vörpuðu frá sér geisl-
um og yl. Þreytta hjartað var hætt aC kvika. Bamey
lagði hana varlega á legubekkinn. ÞaS var eins cg
hún svæfi og liana væri aC dreyma um sól og sumar
og fuglasöng. Bamey hopaði örlitið frá sófanum og
starCi á »þau steinþegjandi. Þau skildu hvað 'hann
mefntíi og fóm öll út úr stofunni. Hann varC einn
eftir hjá lolu örendri.
Bamev reikaði um í tvo daga eins og í hálfgerð-
um dranmi. Ljós lífsins hafði ekki slokknað í sál
hans; það skeira, skærar en nokkru sinni áCur. Icla
hafði ekkj horfið til ‘hæSa; hún hafði fært himininn
nær honum.
I fyrstu var þab ásetningur hans aC flytja hana
heim á feðra grand og búa beC hennar í kirkjugarC-
“Þú veist aC viS elsk-
sem viC elskum,” sagði hún.
um hana innilega.”
“ÞaS er mikiS vináttumerki, frá Ruthven,” sagCi
Bamey. Hann félst á þetta ráC samstundis í 'hjarta
sínu. “Hún elskaCi þennan dal, og hém:^ fann hún
fyrst hvíld.”
“Já, hún elskar þennan dal,” -agCi frú Ruthven;
hún vildi ekki láta Bamey tala um ást hennar í þiíiC.
Hún var sannfærC um aC ástin lifði þótt líkaminn dæi.
“Og 'hérna fann hún friC.”
Örfá orC í dagblöðunum var nóg til þess að
nánustu vinir Jieirra í I.undúnum komu til aC vera
viCstödd jarðárför hennar. Gamli S’ir Walter sjálfur
var þar líka. Honum hafði þótt svo mikið koma til
söngraddar hennar og hann hafCi elskaC þennan nem-
anda sinn eins og dóttur sína. Herr Linda i kom líka;
hann var söngstjórinn þcgar húh varC heimsfræg fyrir
á milli tannanna.
“FarCu út!” “Mexico” benti á dymar. Þeir
vissu allir aC þetta var fullnaSardómur. “Peachy”
var fordæmdur. í þessum dómi fó’st ekki aC eins
það, aS “Peachy” varC aS fara út af samkomunni, |
heldur var hann rekinn úr þeim félag skap, sem
Mexico veitti forstöðu og þar m C átti hann hv<rgi
höfCi sínu aC aC halla á þessum slóðum. “Pe.chy”
varð skelkaður.
“Þú þurftir ekki aC vera svona fj.... fljótu' á
þér,” sagði hann í afsökunarrómi. “Eg ætlaði ekki
að —” !
“FarCu út!” sagCi “Mexico” aftur og benti nú
beint framan á hann.
“Peachy” tvinnaCi saman al’ar þær vcrstu fo -
mælingar sem hann kunni og þreif til skamb' ssu
sinnar, en hikaSi viC að miða henni. “Mex co”
hreyfði hvorki legg né l’.'C og enginn dráttur sást á
andliti hans. Hann lyfti höfðinu í ið eitt, svo augna-
lokin færðust yfir svört, tirdrandi augm til hálfs
“Hundurfnn þinn!” fagði hann og beit á jaxli n.
“Þú veist þú þorir ekki aC hleypa af byssu. Eg þekki
þig. Þú ert ræfill! Þú hélzt þú gætir hrætt mg tl
að víkja frá skoðun minni! Eg veit hvaC þú ætlaðir
þér! En farðu nú út og flýttu þér!”
Málrómurinn var hvass og skerandi, eins og
orCin væru höggvin sundur meC hárbeittri öxi. Sam
tímis þreif hnna annari hcndinni til vasans. “Peachy”
reis upp í skyndi og gekk hægt til dyra, en Villudýrs
æði skein út tir andlitinu. Hann stanzaði viC dyinar.
“ “Mexico” ”, sagði hann, “eigum viC aS skilja
þannig aC síCustu ?”
“Mexico” einblíndi á hann; þaS var sem eldur
brynni úr augum hans.
“FarCu út húCar selur!” sagCi hann mcC fyrir-
litningu.
“HefCu þetta.”
“Mexico” hrökk meC leifturhraða til hliSár. T.ö^
skot riCu af i senn. “Mexico” brosti ofur litiS.
“Hitti hann núna, býst eg viS.”
“Ertu særður, “Mexico”?’’ spurðu vinir hans.
“Nei. Hann er ekki svo hugaður aC hann geti
skotiC beint.” Veitingaþjónninn ásamt öCrum fleiri
kom inn og voru skelkaCir í bragSi. “ÞaC var ekkert, ■
piltar,” sagði “Mexico ’, “ “Peachy” var aC lei a sérl
aC byssunni sinni og þaC hljóp skot úr henni í ógáti
og hann meiddi sig dálítið.” j
“Hér er bliC,” sagSi veitingaþjónninn. “ÞaS
hefir blætt mikiS úr sárinu.”
“SáriS er ekki stórt; én hann var hræd,dur. En
nú skulum við taka til starfa.”
Veitingaþjónninn og félagar lians skildu hvaS
liann meinti og fóru út.
“TakiS nú eftir, piltar,” sagði “Mexico” mcð
áiherzlu og hallaSi sér fram á borCiS. “Mig langar til
að segja ykkur þaC fyrst af öllu, aC Iæknirir.n er vin-
ur minn, og aC sá sem amast viC lionum amast viC
mér.” Þá varC óþægileg dauCaþögn.
“Eins og þú vilt, “Mexico” ”, sagði einn þeirra
sem viC vom staddir. “ÞaC er auCséC hver endir
ætlar hér, á aC verCa. Læknirinn er búinn aC siga
upp stórhópum og þú veist aC aldrei leggur hanra
vopnin niCur fyr en 'hann hefir sigraC til fulls.
“ÞaC er nokkuC hæft í því sem þú segir og nokk-
uS rangt. Læknirinn er ekki landstjómin. Hann
stendur ve! að vígi. Hann' er að sigra. Hver au’a-
bárSur sér þaC og skilur. En nú sem stendur höfurn
viC ]x> hæðstu trompin. Þess vegna bemm viC sigur
úr býtum i þetta sinn.”
Þegar samkomunni var lokiC vömCu vinir
"Mexicos” hann viC “Peachy”.
“Peachy”! Svei!” sagði “Alexico” meC mikiTi
fyrirlitningu. “Hann er skjálfhentari en svo, aC hann
geti miCaC á mig.”
“Hann er ljónsnar ef hann getur staCiC á bak viC
tré og nóg er af þeim.”
“En “Mexico” gerði ekkert úr því sem “Peachy”
gæti gert* Hann liélt rólegtir leiðar sinnar og lét fé-
laga sina ganga i röð. En liann fann að í brjóiti
þeirra var einhver undiralda. sem honum var u it m gn
aC hálda i skefjum eða bæla niður. Ekki svo aC skilja,
ad ]>eir hlýddtt ekki i orCi kveðnu þvi sem “Mex’co”
lagði fyrir. En þeir tóku boSum hans hvorki með
fögnuði né áhuga, eins og venja þeirra 'hafði veriC.
Ritstjóri Pioneers fann lika aC breyting hafCi
orCið á hugarfari þeirra manna, sem hann hafSi talið
sér vísa þegar aC kjörborðinu kom. “ÞaC er þissi
árans læknir!” sagði hann viC McKenty, sem var
þingmaður kjördæmisins. Hánn hefir grafið djúpt
og unniC rækilega. BróSir 'hans hefir auCvitaS batist
um á hæli og hnakka, en viC bjuggumst viC því og viC
þekkjum tökin á honum. En þessi læknir er ó ik»r
honum. Eg skal segja þér, mér stendur; stuggur af
honum.”
»8 fi elgln reiknlng. Eftlrepurn eftir
rökuriiin er ii-flnlcgii mikil. SkrifiB
eftir ókeypis llsta e8a komi8 ef þér
eigi8 hægt me8. Til þess a8 ver8a
góBii rakarar ver818 þér a8 skrifasí
út frfi Alþjófta rakariifólast____
Intematlonal Itarher College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vest&n
viC Main St„ Wlnnlpeg.
RJRNITURE
OVERL.'.ND
J. c. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 30)9 568 Sherbrookc St.
Winnipeg Carpet & Mattress Co.
Sérstakt f rúmið:
No. 2 ullar rúmdýnur; veri8
mjög vanda8. Söluverð. $4.50
Barnarúm, stærS 2-6x6...» $1.00
Ullardýnur f þau..........$1.75
Vér setjum einnig ný ver &
rúmdýnur. Tökum upp. hreinsum
og Ifitum aftur niSur gólfteppi og
breytum þeim. Reynl8 oes. Vér
fibyrgjumst a8 þér ver8i8 finægð.
Phone: Sher. 4430
589 Portage Ave.
1915
mnn styrkja þá staðhœíing
vora að
er nú sem fyr
Uppáhald Vesturlandsins
Hjá verzlun yðar eða beint fré
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPKQ
Isabel Cleaningðf P/Jiiiij
Establishment
J. W. QUINN, eifirandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 83 isabel St.
’ horni McDermot
— Svo mikill vöxtur var i Seine
ttm miðjan mánuðinn, aC skipa-
ferðir1 á ánni lögðust því nær ntð-
ttr. Hafnarvirki fóm víða í kaf
ogi mörgum brúm var ltætta búin.
Hellirigning stóC þá á Frakklandi
í marga daga.
i þessu kjördæmi?”
Dick hló. “Nei, þaC mundi hann ekki vilja gera.
Hann er ráðvandari en svo. Hann verður ekki gint-
ur með gtilli. Eg veit hvaC fram fer á bak viC
tjöldin.”
Daggett þagði dálita stund. meC “Peachy” í broddi fylkingar vildi skilyrðislaust
"Heill og sæll”, sagði Daggett og horfði út um hlýCa því sem fyrir þá var lagt; en hinn flokkurinn,
beita öðrum brögðum. “Mexico” og, ])egnt-m hans
var skipaC að bola honum út, hvað sem það kostaði.
Þegar “Mexico” fékk þessa skipun, kallaði hann sam-
an smalamenn sína til þess að heyra álit þeirra. Þeir
skiftust i tvo harðsnúna flokka. Annar flckkurinn,
þaC, hve vel henni hafði tekiat aC syngja “Iyohengrin”.; gluggann, ‘‘þarna kemur tilvonandi þingmaðurinni sem virtist vera foringjalaus, mælti kröftuglega á
Iola var lögð til hinstu hvildar í friðsæla sólríka daln- okkar.” Hatin opnaði þurCina. “HuII, má eg sam- inótli. UmræCurnar urðu lieitar. “Mexico” sat þegj-
um og þeir sem við vom staddir brostu í gegnum kynna ]>ig séra Richard Boyle?
tárin. En á andliti þess sem elskaði hana mest voru vonandi þingntaCur.”
Boyle — Hu’l, til-jandi hjá, en tók þó vel eftir öllti sem frant fór.
I “Peachy” gerðist hávær, IxilvaCi lækninum og ölhtm
Lögberqs-sögur
FÁST G E F I N S MEÐ ÞV(
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
— Ungur maður kom til kirkju
í Peoria með unnustu sinni. Hún
j gekk á undan honum inn í kirkj-
una. Hann nam staðar viC kirkju
dyr, skaut af skambyssu og hné
I stúlkan niCur og var særCI dauða-
| sári. MaCttrinn flúði og hafði t.k-
; iC inn eitur áður en 'hann var hand-
; samaðtur. • Þetta olli uppþoti miklu
I i kirkjunni.
I
— Á því herrans ári 1914 hefir
engin einstök manneskja í víCri
veröld unnið svo mikiC aC friðar-
málum,, að hún virðist eiga skiliC
aö verða aðnjótandi friðarverð-
Iaunanna. Því hefir þaC veriC
ákveðiC, aC veita engum Nobels
verðlaun að þessu sinni.