Lögberg - 11.02.1915, Blaðsíða 6

6
LÖGBEBG, FIMTUDAGINN 11. FEBRÚAR 1915.
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CXDNNOR
Bamey opnaöi skeytiS og las þaS. “ “Mexico”
skotinn. Kúlan ófundin. Þráir lækninn ef þafi er
mogulegt.”
"Dr. Cotton mun ekki vera heima?” ^purði
Bamey.
' "Hann er farinn fram á dal.”
“Vift getum víst ekki náfi í hann i k\-eld'”, sagöi
Bamey.
Þau Htu þegjandi hvort til annars. Þati vissu
baeSi; aö hvort um sig vildi gera sitt ýtras'ta til aö
bæta úr vandræöunum, hvaö sem þaö kostaöi.
“Mældu líkamshita minn, Margrét.” Hann var
níutíu og nfu og einn. fimti úr gráöu, “Þaö er ekki
svo afleitt,” sagöi Barney. “Margrét, eg' verö að
fara. Líf “Mexicos” er t veöi. Já, og meira en þaö.”
Margrét fölnaði ofurlítiö. “I>ú véist bezt sjálf-
ur hvaö þú mátt hjóöa þér, Bamey”, sagði htin, “en
þú veist, aö þaö getur kostaö þig íjfiö.”
“Já”, sagöi hann alvarlega. “Eg hætti því,
eg held mér beri aö gera þaö; eöa hddur þú þaö ekki
líka?” Margrét þagði. “Hvaö helduröu um það,
Margrét?” psurði hann.
“Bamey!” hrópaöi hún. “Hvers vegna skyldir
þú leggja líf þitt t sölumar fyrir hartn?”
“Hvers vegna spuröi hann seinlega. “Annar
hefir gefiö líf sitt fyrir mig. Auk þess”, bætti hann
viö eft'in litla þögn, “eru miklar líkur til aö eg þofi
ferðalagiö.”
Htit lét fallast á kné viö rúmstokkinn. “Nei,
Bamey, viö vitum bæöi, aö þaö eru litlar líkur tit
þess} eg get ekki slept þér.” Röddin var svo inni-
lega ástrík og ástarblossinn Idftraöi svo skært í
augnaráöinu aö hann hrökk viö. Hann leit á hana
og íás hug hennar og hjarta. Roöi kom fram í kinn-
ar hermar og dreifðist um alt andlitiö og hálffinti.
Hún grúföi sig niöur t rúmfötin. Hann lagöi hendina
varlega á höfuö henni og stratik ljósgula lokkana.
Þannig léiö nokkur stund; þau jx'igöit bæði. Þá sagði
hann alvarlega, en þó blíðlega“Þú ætlast til aö eg
geri þaö eitt sem rétt er, Margrét.”
Þaöi var eins og kulda hrollúr færi ttm stúlkuna
sem lá á hnjánum og grúföi sig niður í rúmfötin.
F,nn þji hrinti hann henni frá sér; enn þáv var bikar
einistæöiskendar borinn aö vörum hennar. Hún
tæmdii hann til siöustu dreggja. Þegar hún lyfti upp
höföinu var andlitiö fölt, en enga æðru, sá á henni.
Hún staröi bláum, rólegum, tindrandi’ augum á hann
og sagði: “Oerðu þaö setn þér sýnist réttast, Barney.”
Rétt þegar hann var d/> leggja á stað kom annað
skeyti: “Vissi ekki að þú varst svopa veikur. Korndu
ekki. Mér líður vel. “Mexico”.” Það var auðséð að
“Mexico” haföi frétt uttt veikindi Iæknisins|og hann
vikli ekki láta vin sinn hætta lífinu stn vegna. Storm-
Úrinn hvein og hamaðist. Jámbrautin var langt á
eftir íúetlttn. En það hittist svo á, aö lítil gufuvél
var á ferðinni og Barney komst meö henni.
Þegar hann kotn inn i herbergi; veika mannsins,
staröi “Mexioo” á hann og sagði: “GuÖ minn góðttr, i j;arney
lækniM Þú heföir ekki átt aö koma! t>ú ert veikari l^knirinn fór út úr herberginu svo bræðurnir
^ j urðu einir eftir.
“Þú veist að eg varð aö koma”. svaraði læknir-! “örf4 ori5 a8 skiinaði( Dick.”
inn glaðlega. “Viö getum ekki brugðist vimtm okkar.” j „ó Barncy..( sagi5i Dick og brjósti6 gekk j 5ylgj_
“Mexico” starði á lækninn og varir bans titruöu. • mn af ^ he,d eg ^ þag ekki „
“Það gerir ekkert til,” sagði Barney og rétti
Rödd hans var innileg, því nær hátíð'Ieg. "Þú heíir
gert mér mikiö gott. \rertu sadl, gamli vinur. Haltu
baráttunni uppi. I>ú veist áö Hann bregst aldrei
vinum sínum.
“Mexico” rétti fram báöar hendumar og kreisti
hönd læknisins. “Faröu út”, sagði hann viö manninn
sem átti aö hjúkra honum. “Læknir”, sagöi hann
lágum, hásum rómi, “er nokkur inni rtema þú?” og
skimaði í allar áttir.
“Nei, “Mexico”, enginn.”
"Læknir”, sagöi hann og allur líkaminn skalf og
titraöi. “Eg get ekki sagt það. Mér er svo þungt
niöri fyrir. Eg ber eitthvað í brjósti sem kvdur mig.
Eg held — eg held þú sért líkur Horuun.”
Bamey féll á kné viö1 rúmstokkinn og tók vin
sinn í faöm sér. “Guð blcssi "þig, “Mexico”, fyrir
þessi orö,” sagöi hann. “Vertu sæll, vinur minn.”
Þeir lágu þannig í armlögumt örlitla stund og
störöu hvor á annan, eins og þeir væm að kveðjast
í síðasta sinn. Því næst gekk Bamey til dyra. Hríö-
in var enn hin versta. En hann lét þaö ekki á sig fá.
Hann varö aö ná til spítalans sem fyrst. Sóttin
versnaði meÖ hverri mínútu. Margrét tók á móti
honum meö gleði og ánægjubrosi.
“Dr, Cotton er kominn aftur”, sagöi hún, “og
Dr. Neely frá Nelson er hér, Barney.”
Hann leit á hana; þaö var auðséð aö hann skildi
hvaö hún fór. “Það er gott. Margrét. En Dick?”
“Dick kemur í kveld.”
“Þú hugsar um alt, Margrét, og alla nema sjálfa
þig,” sagöi Bamey um leið og hann steig á fyrstu
stigarimina. Hann drógst upp stigann með veikum
mætti.
“Eg skal hjálpa; þér, Bamey”, sagöi hún og tók
báöum höndum um hann. “þaö er þú sem aldrei hugs-
ar um sjá'lfan þig.”
“Viö höfum öU lært af þér, Margrét. Og bezta
lexían sem viö höfum lært er sú, sem þú hefir kent
okkur.”
Það var ekki um að villast hvaö gengi aö Bamey
og hvaö gera þurfti. Hann þjáöist af þarmabólgu og
hann varö tafarlaust aö leggjast á skuröarborðiö.
“Viö getum beöiö þangaö til bróöir minn ketnv
ur; getiun við þaö ekki, læknir?” spuröi Bamey.
“Þaö munar ekki mikið um einn klukkutíma úr því
svona er komið.”
“Auövitaö bíöum við eftir ltonum,” saðgi lækn-
irinn.
Margrét hafði sent Dick skeyti og hann varö aö
fara tuttugu mtlur vegar í illviðrinu til að hitta
bróöur sirrn. Honum brá ekki lítiö í brún þegar hann
fékk að1 vita hve bróöir hans var hættuiega veikur.
En hann lét ekkert á því bera. Báöir bræðurnir duldu
hvað þeim bjó í brjósti. Þeir vissu báöir hve nauð-
synlegt var að eýöa ekki kröftum símun til óþarfa.
Bamey s^göi broöur sínum hvexnig farið skyldi með
eigur sínar.
“Auövitaö býst eg við aö komast aftur á faétur,”
sagöi Bamey glaðlega.
“Auövitaö”, flýtti Dick sér aö svara.
"En þaö er alt eins gott aö segja það sem manni
liggur þyngst á hjarta áöur en það kynni aö veröá of
seínt.”
“Alveg rétt, ;Bamey,” sagði Dick rólega.
Þeir sátu saman góða stund en töluöu fátt, þang-
aö ti‘1 læknirinn kom að dyrunum.
“Ertu tilbúinn, læknir?” sagði Dick stillilega en
þó glaðlega.
Já, viö erum öll Jilbúin,”
“Já. Barney", sagöi Dick, “þaö var mest urn
vert. ”
"(J)g svo varö eg verkfæri i liendi Hans til aö'
hjálpa fáeinum ntöiuium og beina J>eim 'á rétta leið
og: allra helzt “Mexico”. Veslings “\íexico”! En eg
heW aö sonuin sé borgiö. Hjálpaðu honum, Dick.
Hann er vinur minn.”
“Hann er lika vinur minn, Bamey”, sagöi Dick,
“og verður þaö upp frá þessu.”
“Veslings menn, |>eir þurfa mín. Hvílíkt verk-
efni fyrir einhvem — fyrir lækni!”
“Við fáum einhvem, Bamey. Vertu ósmeykur
um þaö.”
,( “Hvílíkt tækifæri!” sagöi hann óskýrt og þreytu-
lega; nú rann aftur á hann svefnmók.
Þegar dagnr rann var veður heiðskýrt og kyrt.
Það var komiö blíöalogn og friöur ríkti um fjörö cg
mó. Fjöll og dalir vont hjúpuð hreinasta líni og
þegar sólin færöist upp yfir sjónbauginn, varpaöi hún
á það rósrauðum bjarma. Þ.egar Margrét lyfti skýl-
unni frát glugganum og <lró tjöldin til hliöar, til að
lofa morgunbjarmanum aö gægjast inn, opnaði Bamey
augun og leit fram í gluggann; hann bæröi varimar
og hvíslaöi.
Meö því aö beygja sig niður aö andliti hans,
heyröi Dick aö hann sagði: “Engin nótt framan”.
Sjúklingurinn sá árroða hins mikla dags. Hann
staröi lengi og rólega á fjallshlíöamar; svo leit 'hann
á bróöur sinn. “Eg held — aö nú fari að — styttast
— Dick — og það er ekkert sárt. Eg vildi gjaman
fá aö sofa þaarta úti — undir grenitrjánum — en eg
býst við aö maimma — vildi heldur — hafa mig nær
sér.”
“Já, Bamey. *Við flytjum þig heim til mömmu.”
Rödd Dicks var hrein og skýr.
“Margrét”, sagöi Bamey. Hún kom nær og
kraup á kné þar sem hann gat séð 'hana. Brcsí lék
um andlit hans. ‘íEg átti það ekki skiliö, Margrét —
en eg þakka þér fyrir þaö — og alt — það er svo gott
aö hugsa umj J>aö núná — eg vildi aði þú vlldlr —
kyssa mig.” Hún kysti hann á munninn einn, tvo
kossa. örlitla stund lá við að hana bilaöi þrek. En
hún náði sér svo, aö hún gat hvíslaö aö honum:
“Barney, elskati mín ! Elskan mín !”
Hann brosti aftur./' “Margrét”, sagöi hann, ann-
astu — Dick — fyrir mig.”
; “Já, Bamey; þaö skal eg gera.” Örugga augna-
ráöiö og skýra, hreina röddin sannfæröit hann um,
að þún mundi efna það loforö.
} “Eg veit þú gerir þaö”, sagöi hann; þaö var eins
og honum létti. Hann lá langa stund hreyfingarlaus,
augun lokuðust aftur :og andardrátturinn varö örari.
Hann opnaöi augun og reyndi að líta á bróður sinn.
“Dick’’, sagöi. hann skýrt og hátt, “bróöir minn —
bróðir minn.” Hann teygði fraan báöar hendur og
vaföi handleggjunum um háls Dicks og höfuö, tók
djúpt andvarp og annað til. Þau biðu.“ Eitt ,and-
vaq> enn. Enn biöu þau, J>egjaiidi, hreyfingarlatis.
Ekkert hljóð. Ifann var svifinn ipn í beimi hinnar
eilíftt þagnar.’ v ’
“Hann er liðinn á burt, Margrét,” sagði Dick og
starði á haina; hann var fölur sem nár. Hann er
farinn! Iiann er farínn frá okkur.”
Hún flýtti sér til hans og kraup niðun við hliö-
ina á honurn. “Nú emm við tvö ein eftir, Dick,”
sagði hún og faðmaöi liann. , Ástalböftdin sem tengdu
þau þeim sem dáinn var, veitti þeim djörfung til áð
horfa örugg og ókvíöin fram á komandí tímanin.
'7iB sölutorgiC og City Hall
Sl.00 til $1.50 á dag:
Eigandi: P. O’CONNELL.
þriöja sem var 5 förinni. Hópurinn vck úr vægi fyr- RKET IJ ()T$jL
ir }>eim. Þriöji maöurimt var “Mexico”, Hann var Í.TJ.=~ íf ~ i l. f
fölur og óstyrkur svo aö hann gat varia gengið og
samferöámennimir itröu að styöja hann. Þeir leiddu
hajnn þangaö sem Dick stóð. “Má eg sjf'i hantt?”
spurði hann auðmjúklega.
“Komdu inn”, sagöi Dick og rétti honum báðar
itendumar og hjálpaði honum t?l aö komast upp á
pallinn, en andvarp leið upp frá hópnum. Allir sem
viö voru staddir vissu aö læknirinn haföi lagt ltf sitt
í sölumar til að bjarga “Mexico”' frá bráöum bana.
Þeir biöu berhöföaðir þangað til “Mexico” kom aftur
út. Þegar hann kom aftur út á pallinn viö hliö' Dicks,
stÖröu allir á hann sem þmmu lostnir. Föla andlitiö
og glitrandi augun töfruðu þá. Þeir stóöu í sömu
spomm góða stund og “Mexico” virtist hvtla meir á
handlegg Dicks en fótunúm, en }>egar minst varði
reisti hann sig upp og stóö þráðbeinn.
“Piltar”, sagöi hann hásri röddu, en þó svo að
vel heyröist um allan hópinn, “hann dó vegna þess aö
hann vildi ekkl bregðast vini sínttm. Hann gaf mér,
J>etta.” “Mexico” tók Nýja Testamentiö úr baimi
sínum, hélt þvi svo hátt aö allir sáu það og færöi J>að
síðan aö vörttm sér og kysti það fjálglega. Eg ætla
aö fara J>essa leiö.”
Hann var fluttur meir en tvö þúsund mí'lur til
þess aö koma honum heim til móður sinnar og þaðan
út í gamla kirkjugaröinn, þar sem hann sefur enn þá. |
Ef til vill em margir sem þektu hann og Iéku sér viö
á æskuárunum, búnir aö gleyma honum; en1
hann
Vinna fyrir 60 menn
Sexttu man ns Keta Í>ngit5 aöganff
aC læra rakaraiSn uncltr elns. TII
Þcss að verða fv|llnuma þarf at ein*
8 vlkur. Ahöld ökeypls ok kaup
borgaS meSan verið er aS læra. Nem-
endur t& staSi aS enduSu n&ml fyrir-
$15 ttl $20 & vtku. Vér hðfum hundr-
uð af stöSum far sem þér getlS byrj-
að á eigin relknlng. Kftlrspum eftlr-
JTÖkurum er æfinlega mikll. SkríftC
eftir ókeypfs Itsta eSa komiS ef þér-
elgiS hægt mefi. Til þeas aS verBa.
góSir rakarar verSiS þér aS skrifast;
út fríi Alpjóða rakaraféla—i_
Intemational Rarber CoUege
Alexander Ave. Uyrstu dyr vestan
vlS Main St.. Wlnnlpeg.
FUSNITUHE
OVERL’ND
fjallabúamir minnast hans, þeir sem einu sinni höföu
orðið snortnir af mætti þess mikla kærleika, sent vaT
fús til að fóma því bezta }>eirra vegna.
XXIV. KAPITULI.
Astar vegna.
Júní mánuður var enn genginn í garö. Náttúr-
an haföi enn unnið sömu furðuverkin og hún jafnan
vinnur á hverju sumri á ökmm og engjum. Trén nteð
fram krákustígsgirðingunum stóðu í fullum sumar
skrúöa og köstuöu dökkum skugga á hálfgróna akr-
ana, Millu stígurinn lá enn þá á milli samskonar
giröinga og áöur, balamir báöu megin vom vaxnir
dúnmjúku, ilmsætu grasi og glófögmm blómum, en
í götuslakkanum var svalur skuggi. Rauö og 1ivít
smárahöfuð gægöust t gegnum girðingunjt. SmT-
runnamir kinkuöu kolli á móts1 við efsta mnnann í
girðingunni, en Jiymitrén stóöu keiprétt og hreykin
og biöu óþolinmóð eftir kossi sólar. Söngraddir sum-
arsins fyltu loftiö sætum og dillandi kliö.
Margrét stanzaði efst ó brekku brúninni. Héma
var Bamey vanur aö stanza. “Héma ætla eg aö
bíða,” sagöi hún viö sjálfa sig og um leið færðist ör-
lítill roöi fram í hvíta, sakleysislega andlitiö. En sól-
argeislamir streymdu yfir hana eins og sjóðandi t egni.
“Eg verð aö komast í forsæluna,” sagöi hún aftur v ö
sjálfa sig. Hún. vatt sér yfir girðinguna og lagöist
niöur í dúnmjúkt grasið undir einu þymitrénu. Ljós-
ar minningar liöins tíma ruddust fram í hug liennat.
•Hún mundi eins vel eftir stingnum sem hún haföi
fengiö í hjartaö á hgssuitM stað fyrir mörgum
eins og) þaö hefði skeð í gter. Sa sársattki hai
drei horfiö meö öllu. En nú var hann bJadnaður
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 388 Sherbrooke St.
Winnipeg Carpet & Mattress Co.
Sérstakt í rúmlð:
No. 2 ullar rúmdýnur: verið
mjcig vandaís. Söluverð. $4.50
Barnarúm, stærð 2-6x6.... $1.60
Ullardýnur I þau...........$1.75
Vér setjum einnig ný ver 4
rúmdýnur. Tökum upp, hreinsum
og látum aftur niður gólfteppi og
breytum þeim. Reynið oss. Vér
ftbyrgjumst að þér verðið únægð.
l’lione: Sher. 4430
58» Portage Áve.
Hann rétti fram handlegginn og tók innilega í ’ltönd
læknisins. “Nú veit eg”, sagöi hann lágt og óskýrt,
“hvers vegna guð lét kvelja son sinn og deyða hann.”
"Hvers vegna?”
“Gat ekki hmgöist vinum sínum, Er það ekki
rétt ?”
“Það er sjálf.sagt rétt. ‘ Mexico’’ ”, sagði lækn-
irinn.
"Svona, flýttu }>ér nú, Bamey, svo að þú komist
sem -fyrst aftur í rútnið.”
Hánn fann kúluna og náSi henni í burtu. Sárið
var stórt en ekki hættulegt. Eftir htilftíma var Bamey
iminn að búa um sárið og “Mexico” féll í dvala.
Læknirinn lagði sig út af i sófa og lá þar til morgnns.
En hann svaf lítið, því að hann fann til hitaveiki og
verkja í öllum líkamanum. Hanri vissi aö hann var i
Þrern dögum seinna, þegar búið var a)Ö hreinsa
“Geröu svo vel að biöa ofurlitla stund”, sagöi j snjóinn af brautinni var lagt á stað með líkiö í vagni
}>eim sent vfimmsjónarmaöurinn háföi ein.n til for-
ráöa; hann haföi lánafi hann til afi flytja líkiö á. Þaö
var engin smá-jarfiarför. Miklu fremur líktist þaö
sigurför konungs. A hverri jámbrautarstöö beið
hópur inanna,, þögull og sorgbitinn. Sá var vinur
þeirra er nú fór þar unt í síðasta sinn. í Bufl Cross
ing var löng viðstaða. Stöövarhúsið og pallurinn og
strætiö á bak við var alskipuð fólki. Þafi haöfi safn-
ast þangað úr ölluttti áttum. Einn [>eirra tók sig út
úr hópnum. Hann hélt á stórum blómsveig suðrænnaj
blóma og lagði hann á líkbörumar. Hann stóð
þegjamli dálitla stund eftir afi hann var búinn afi losaj
sig við sveiginn. eins og hann væri afi hugsaf sig um
eitthváö. lA>ksins sagöi hann hikandi: “Þá langar
til aö fá að sjá hann í síðasta sinn, ef þú\ vilt lofa
þeim þafi.” - 4-rns., ;a •,
!>‘Segöu þeim að koma,” sagði Dick og tók ofan
Innan stumiar var uppskuröinum lokiö. Dick af andliti líksins. í fulla klukkustund gekk fólks-
honum hendina.
“Bíddu viö,. Bamey. Eg skail gera það,” sagöi
I>ick. Hann kraup á kné viö rúmstokkinn um leifi
og hann sagöi þetta, tók hönd brófiur síns, geröi bæn
sína og endaði meö þessum orðum: “Ö, faðir, haltu
vemdar hendi þinni yfir bróöur mínum.” “Og bróö-
ur mínum”, bætti Bamey við. “Amen”.
‘ "Nú enim við öll tilbúin,” sagði hann og bros
lék um varir hans, )>egar hann niætti lækninum i dyr-
ununt.
ur einsamlan vestur t vingarðinn.
orðið aö vera eftir í Göinlu Milli
friöa hin særöu og sorgmæddu
dvöldul þalr. Þegar þau skildu
hjörtu þeirra
gat lesið á hinti alvarlega og áhyggjufulla audliti
læknisins og hjúkrunarkonunnar, alt sem honum var
forvitiii ú að vita, en þoröi ekki aö spyrja um.
”Hve nær fær ha’nn aftur meövitundina til ftiils?”
inn.
orfiinn hættulega veikur. Þegar “Mexico” vaknaöi i SpUrgi hanu
skoðaði læknirinn hann vandlega. j “Það verður að minsta kosti kluldcutími þongað
“Þér líður vel, “Mexico”. I*ú veröur jafngóður j ti) hann gctur talaS nokkuS aS niSi,“ svaraSi Læ-knir-
innan hálfs mánaöar. Vertu rólegur og ltlýddu því
sem fyrir þig veröur lagt.’’
“ “Mexico” þreif í handlegg læknisins. “Lækn-
ir”, sagði hann kvíöafullur, “þú lítur ósköp illa út.
Gæturðú ekki komist í rúmiö og hvílt þig? Þú hlýt-
ur að vera mikiö veikur.” > 1
Dick fór þegjandi inn
í þungu hugarstríöi. Þegar klukkutími vár liöinn
koin hann aftur út til þess aö hjálpa bróðúr sínum “t
síöasta stríðinu'” ef til kæini^
“Viö verðum að hjálpa honum,” sagði 'hann við
“Já, eg er hræddur um aö eg veröi miki® veiknr, | Aíargrúti á mcSan þau biSu eftir því aS ,hann vaknaSi,
“Mextco”, en eg sé samt ekki cftir aö eg kom. Eg verSum aS gleyma sjálfum okkur til þess því
hefðt ekkt getað setið heima, }>egar eg vissi að þú|bctur aö gcta hjálpað honum nú »
varst veikur. Mundu það. “Mexico”, eg sé ekki eftir En hann hcfsi hvorki þurft að áminna hana< né
.ið t g kom. óttast um þau. Baimey veiktist því meira sem á leið
Augnaráð .\íexicos varð blíðara. “Eg er nóttina. En hann virtist engu kvíða. Eftir því siem
hryggur og eg er glaöur. Eg þurfti rnargs aö spyrja,; sóttin elnaöi varfi vonarljós hans skærara. Stundum
en nú þarf eg þess ekki. Nú finst mer eg vita alt. talaði hattn óráö, en þegar þau ávörpuöu 'hann áttaöi
Heyrfiu, eg hefi skift um stefnu. Eg hata þafi athæfi1 Itann sig oftast na-r. Sanikvæmt vísdómsfullri nifiur-
mitt sem ég mat mest áfiur. F.g hata þessa bolu.” röfittn náttúrunnar Iétti hinum jarfinesJcu þrautum síS-
Hann henti á veitingastofuna. ustu minútumar fyrir andlátiö. Ramey fékk einnig
Mextco . saeði Bamev. baðeroott! Þotr, “ÞaS fór ekki svo illa, Dick,” sagSt hanm “Þaö
straumurinn hljóöur og áhyggjufullur fram hjá lík-
’, sagði Baniey, “þaS er gott! J»etta
em beztu fréttimar sem eg hafi fengiS t alt sumar,
En nú verö eg aö flýta mér tiJ baka.” Hanri tolc í
liönd fjárgiæframannsins. “Vertu saell. “Mexico”.”
heföi getaö fariö miklu ver. Hann lét okkur tvo hitt-
ast aftur — okkur þrjú.” Hanh Icit snöggvaM á
Margréti
litu á liifi karlmannlega andlit og sáu sigurbjarmann,
sem af því stófi, hætfu þeir <711u voli og gengu út
rólegri en þeir höffiu komiö.
Tommy Tate sfóö viS hliöina á Margréti, þangað
til allir vom farnir. “Þegar eg hugsa um sjálfajn
mig get eg varla af boriö; en þegar eg lít á hann
herbergi sitt; hanu átti hverfur mér allur harmur.” Þannig voru aillir innan-
brjósts. Þeir gátu grátið yfir sjálfum sér, en ekki
lionum.
Ix>ks vom allir búnir að sjá líkiS. “GætirSu
sagt fáeiri orö yfir því, I)ick?” sagði Margrét. “Eg
hcld aö honum þætti vænt um })aö.” Dick dró and-
ann djúpt og færöi sig nær þeim. “VíS þurfum ekki
aö hanna. J*aö var yndi og cftirlæti þess framlliSna
að hjálpa ykkur og hann clskaði ykkur eins og vini
sína. Hann hugsaði ura ykkur til Iiinstu stundar.
Eg veit þiö gleyntiS honunx ekki. En ef hann gæti
skotiS mér orði í eyra, þá mundi liann ekki biöja mig
aö tala um sig, heldur um Þann stm geröi hann þaö
sem hann var, Þann sem hann elskaði og þjónaði.
Hann gaf sig í þjónustn ykkar hans vegna og ykkar
vegná.”
/
Þegar Dick þagnaöi var miJciö kvik og þys á
meöal þeirra sem fjarst stóðu. SleSi meS hestum
fyrir kom á fleygi ferð og staðnæmdist hjá hópnum.
Tveir menn hlupu út úr honum og hjálpu&u þeim
ustiu1 ósk bróöur hans. SíSustu orðin sem hann
viS hana: “Annastu Dick fyrir mig”, hljómuSti
ugt í httga hennar. En Dick var veglyndari en svo,
aS hann vildi nota sér slíkt loforö. y
“Þú mátt ekki koma til mín af meöaumkvun eða
hjartagæzku”, sagöi hann og kvaddi hana.
FJn alt árið 'hafSi hún Iteöiö eftir lionum. Hjarta
hennar hafði barizt ótt og órólega í hvert skifti sem
hún frétti af hreystiverkum Dicks. Nú var áriS liöifi.
Ilantt haföi kontifi í gærkveldi. I dag ætlaði Tiann
aS| heimsækja hana. Héma vildi hún taka á móti
honum. Ó, hann var þ}á kominn þarna. Þegar hann
kom itpp á brekkubrúnina mundi ftann litast unt og
koma auga á hana. Sko, hann var búinn að snúa sér
viö.
Þegar Dick kont auga á hana kallaöi h.ann “Mar-
grétt” og hljóp niöur brekkttna til hennar.
Hún stóö upp og greip báSum höndum um
brjóstið. Henni fanst hjartaö ætla að springa og hún
gat varia náð andanum. Þannig stóð httn og beiS
hans.
Dick brá annari hendi á giröinguna og snaraSist
léttilega yfir hana. Þar stóö Itann og beiö. “Mar- j
grét!” hrópaði hann aftur og var mikiö niöri fyrir.
En hún var svó altekin af undariegum fögnuöi
afi hún gat ekki hreyft sig. “Eg er svo glöð,” hvísl-
aöi hún að sjálfri sér. Dick færöi sig nær henni;
hann fór svo hægt, aö henni virtist hann vera feim-
1915
mun styrkja þá staðhœfmg
vora að
u> 1 n sl w
t y inl %, fl öi' r Wá
er nú sem fyr
Uppáhald Vesturlandsins
Hjá ventlun yðar eða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPKO
Isabei Gleaning & P^isiig
Establisliment
J W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
ViÖgeröir og breyt-
ingar á tatnaði.
Garry 1098 85 isatel St
horni McDermot
böntnum og margir komu grátandi. ' En þegar þeir lmt Hatin tók ba6ar 'heT1,lurnar frá brjósti hennar,
hélt henni í armslengd frá sér og staröi á hana; hann
var að reyna að ráfia dulrúnir augnaráös hennar.
“Vegna meðaumkvuúar, Margrét?” spuröi h nn
og nú bar meira á því en nokkru sinni áöur, ‘hve mik-
iö honum var niöri fyrir.
• Hún starði á hann ástþrungnum augum ör'itla
stund. “Já”, sagði hún og varð aö líta undan því
hún þoldi ekki leiftur augna hans, “og líka .vegna
ástar.”
Og fyrir Dick geröust dagamir svo fullrr fagn
aöar og sælu aö ljóma lagfii frá haufiri til himins.
ENDIR.
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVI
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
Frá Islandi.
Laugardaginn 2. i nýári stoínaSi
stjóm Sjálfstæöisflokksins til sam-
sætis á “Hótel ReykjavÍK” handa
ráðherra Sig. Eggerz. Var þar
samatt komiö fjöLmenni allmikiS,
svo að varla g|átu flei: i setiö 0
borös í stóra salnum.
Bjami Jónsson frá Vogi bauS
roenn velkomna, þa imrn Skúli
ritstj. Thoroddsen skötuglega ræfiu.
fyrir minni ráðherra og þakkaSi
ráöh. hana. Bjajrni frú Vogi inadti
fyrir minni ráöherrafrúarinnar,
Sveinn Bjömsson fyrin minni
kvenna og var samsætiö* hiö ijör-
ugasta. — KvæSi var sungið undir
boröum, er orkt hafði Bjanni Jóns-
son frá Vogi.
Er borfi voru upp teJon skemtu
menn sér viö dans franx um kl. 2.
Konur sóttu þetta samsæti :dl-
margar.
A Akureyri var ofsaveSur h í
jóhmx. Redf þá þakifi af gagn-
fræfiaskóJanum afi noklcru leyti, ag
gjörfii ýmsar skemdir, braut rúöur
í hústtm o. fl.