Lögberg - 20.04.1916, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. APRIL 1916
3
RICHARD HATTERAS
Eftir
i
Guy Boothby
“•Þey! Eg heyri einhvern koma’'.
Eg heyröi rétt. Þungt fótatak nálgaSist úti í gang-
inum. MaSur kom aö dyrum herbergis okkar, stakk
lykli í skráargatiö, lauk upp og kom inn. Um leiö féll
á hann sólargeisli frá gluggahlera rifunum, og sá eg
aS hár hans var hvítt og andlitiö bólugrafiC. Hvar
haföi eg sé8 eöa heyrt um þenna einkennilega mann
áður? Jú, nú mundi eg það.
Hann leit í kringum sig og gekk svo inn á mitt
gólfiö.
“GóBan morgun, herrar mínir”, sagöi hann meö
móögandi róm, “eg vona aS þiS séuS ánægSir meS
þetta herbergi, sem viS í fátækt okkar getum veitt
ykkur ?”
Hr. Prendergast”, svaraSi eg, í því skyni aS vita
hver áhrif nafnið hefSi á hann, sem kærasta mín hafSi
gefiS honum í bréfinu. “HvaS á þetta aS þýSa? Hvers
vegna lokiS þiS okkur inni sem fanga? Eg krefst þess
aö viS fáum frelsi undir eins. ÞiS verSiB aS bera
ábyrgS á þessu athæfi ykkar, gagnvart konsúl okkar”.
Stundarkom stóS hann mállaus af undmn yfir því,
aS eg vissi nafn hans, en áttaSi sig fljótt, hallaSi sér
upp aS veggnum og horföi á okkur.
“ÞaS skal vera mér sönn ánægja”, sagSi hann háSs-
lega, “en ef eg má segja þaB, þá held eg að viS þurfum
engar upplýsingar aS gefa fyrst um sinn”.
“ViljiS þér gera svo vel og segja mér hvaS þér
meiniS meS þessu?”
“Blátt áfram þaS, sem eg segi. Þar eS útlit er fyrir
aS þiS verSiS gestir okkar um langan tíma enn þá, þá
er engin þörf á nákvæmari skýringum”.
“Er þaS þá áform ykkar aS halda okkur hér sem
föngum? En, hr. Prendergast, þér megiS vera viss um
þaB, aS þegar eg losna héðan, þá skuluB þér fá aS
finna hvort þnefi minn er mjúkur eða harSur”.
“Mér þykir þaS sennilegt aS okkur lendi saman í
bardaga, ef viS sjáumst nokkurn tíma aftur”, sagSi
hann kuldalega, tók upp smávindil og kveikti í honum.
“Og þaS er álit mitt, hr. Hatteras, aS þér séuS sá mað-
ur, sem vert er að eiga í höggi viS”.
Enn þá hafBi markgreifinn ekki sagt eitt orS, en
nú tók hann til máls.
“Ef þiS haldiS aS faðir minn láti mig dvelja hér
lengi, þá skjátlar ySur”, sagði hann. “Og aS því er
snertir lausnargjaldiS, sem þið haldiS aS hann muni
borga, þá held eg það verSi ekki eitt cent”.
Þegar Prendergast heyrSi orSiS “lausnargjald',
brá á hann nýjum og undarlegum svip. Hann svaraði
samt engu en hló kuldalega. Að því búnu gekk hann
til dyra og sagSi eitthvað á arabisku, sem svar kom
risavaxinn negri með tvær stórar matarskálar og tvö
stór vatnsglös. Okkur var rétt þetta, og Prendergast
baS okkur aS borða ef viS værum svangir.
“Þið meg'S ekki ætla að þér verðið látnir svelta”,
sagSi hann. “Ykkur verSur færður matur tvisvar á
dag, og ef þið viljið, getiS þið líka fengið vín og tóbak.
En áður en eg fer, ætla eg að gefa ykkur góS ráð.
LátiS ykkur ekki detta í hug að þið getiö sloppið. sam-
band viö heiminn utan dyra er ómögulegt; járnhring-
urinn um háls ykkar og hlekkimir endast lengi, áöur
en þið getið slitiS þá af ykkur. Ef þið hegðiS ykkur
vel, verSur farið vel meS ykkur, en ef þiS reyniS að
beita okkur brögðum, verðið þér lokaðir inni, sinn í
hvoru herbergi, og meðferðin breytist ekki til batn-
aðar”.
AS þessum orðum sögðum gekk hann út og lokaöi
herberginu á eftir sér.
Þegar við vomm orðnir tveir einir, vorum viS lengi
steinþegjandi. Eg var einráðinn í því, að finna ein-
hver ráð til aS losna, og koma markgreifanum til föður
síns, þó að þaS kostaSi líf mitt. En hvernig gátum við
losnaS úr þessu fangelsi? Þó aS eg beitti öllum kröft-
um minum, gat eg ekki hreyft kenginn í veggnum, sem
keðjan var fest í, hið allra minsta.
Fyrri hlutinn, miðjan og síðari hluti dagsins liðu
seint og tilbreytingarlaust. Litlu fyrir sólsetriS kom
sami, stóri negrinn meS kveldmatinn okkar, og þegar
hann fór, lokaði hann dyrunum vandlega á eftir sér.
Til þess aS stytta okkur stundir höfðum við að eins
okkar eigin hugsanir, sem voru fremur gleðisnauðar,
og mikinn fjölda músa, sem hlupu aftur og fram um
gólfiS.
Næstu tuttugu dagana skeði ekkert markvert. Mat-
inn fengum viS á ákveðnum tíma, kvelds og morgna.
Prendergast sáum viS ekki oftar, en hanann heyrðum
viS gala, hundinn gelta, og manninn með hækjurnar
ganga fram hjá á hverjum morgni. Margt var ráð-
gert til að geta sloppið, en alt gagnslaust.
Eftif langa umhugsun komst eg aS þeirri niður-
stöðu, að maðurinn með hækjurnar, sem gekk fram
hjá á hverjum morgni milli kl. 6 og 7, væri hinn sami
og Beckenham gaf hálfa sterlingpundið. Nú, ef við
næðum í hann, þá var líklegt að hann mundi útvega
okkur hjálp. En hvernig gátum viS náð nokkru sam-
bandi við hann? Um það töluðum við fram og aftur,'
en ávalt til einskis gagns. Að við urSum að geta stöðv-
að hann á götunni, var óumflýjanlegt. En hvemig var
það mögulegt? Við töluðum fram og aftur um þetta,
þangaS til mér datt gott ráð í hug.
“Nú veit eg ráSiS”, sagði eg lágt. “ViS veröum á
einn eða annan hátt að ná í mús, og láta hana flytja
bæn okkar um hjálp til mannanna, sem um götuna
ganga”.
En aS ná í mús með hendinni, þaS er hægra aS
segja en gera. Enda þótt aS nóg væri af þeim, voru
þær svo varkárar og snarar í snúningum, að fyrst í
staS náðum viS engri. Loks hepnaðist mér þó að ná
í eina. Eg var þá búinn að skifta um skoðun, og áleit,
aS ef viS ætluðum aS stofna til þess, að Nikóla og að-
stoðarmenn hans yrðu handsamaðir og þeim hegnt,
og aS viS fengjum að vita um ástæBurnar til samsæris
þeirra gegn oss, þá mættum viS ekki snúa okkur til
almennings til þess aS leita hjálpar hans. Nei, viS
yrðum aS snúa okkur til betlarans, sem gekk fram
hjá herbergi okkar á hverjum morgni.
“Þetta bréf snertir yður meira en mig”, sagði eg
við félaga minn. “Hafiö þér blýant i vasanum?”
Hann hafði blýantinn og fleygði honum strax til
mín. Svo tók eg pappírssnepil úr vasa mínum, og
byrjaði að skrifa þaö sem hér fylgir á frönsku og
ensku:
“Ef þessi snepill sést af þeim manni, sem ungur
Englendingur gaf hálft pund sterling fyrir þrem vik-
um síðan, þá er hann hér meS beSinn að hjálpa þeim,
sem hjálpaöi honum, og sem alt af hefir verið fangi
síöan þenna dag, í herbergi sem snýr einum veggnum
aS götunni, en til hægri handar er gluggi, sem borð eru
negld fyrir. Til að gera þetta, verður hann aS útvega
litla þjöl, og finna eitthvert ráð til aS koma henni inn
um pípu, sem liggur í gegn um múrvegg'nn út aS göt-
unni. ViS móttöku þjalarinnar verður honum sendur
5 punda seðill á sama hátt og þessi bréfsnepill, og
annar til, ef hann segir ekki frá þessu og þeir, sem eru
fangar hér, sleppa hættulaust".
BréfiS var naumast búiS, þegar negrinn kom meS
kveldmatinn okkar. Nú var hann farinn að koma með
matinn á pönnunni, og skifta honum af henni í skál-
amar okkar, sem aldrei voru þvegnar.
MeSan negrinn var inni, geymdi eg músina í hendi
minni, en undir eins og hann var farinn, fleygði eg
matnum úr skálinni og hvolfdi yfír músina.
Menn geta ímyndað sér hve löng okkur fanst nótt-
in, og hve seint dagur rann upp. Undir eins og birti,
fór eg úr öðrum sokknum, rakti úr honum þráðar-
spotta, batt öðrum enda hans um pappírssnepilinn, en
hinum um annan afturfót músarinnar. Svo settumst
viS og biSum þess að klukkan yrði sex. Loks heyrðum
viö harkið í hækjunum, og þegar eg hélt aö maðurinn
væri kominn á móts við pípuna, slepti eg músinni í
hana.
ViS biöum og biðum allan daginn, en ekkert svar
kom.
Þetta kvöld náSi eg aftur mús, skrifaði sömu orðin
á blað, og sendi hana meS það næsta morgun. Aftur
leið dagurinn án svars. Um kveldiö náðum við aftur
mús og sendum hana eins og hinar, þriðja og fjórða
og fimta og sjötta daginn sendum við mýs á sama hátt.
Einn dag enn þá biðum viS kviðandi, en nú áttum
við ekki að veröa fyrir vonbrigðum. Hér um bil kl.
átta um kveldiS, heyröi eg dálítinn hávaða við fætur
mína; eg lagði hendina við pípuopið, og fann eitthvað
hreyfast við hana. Fáum sekúntum síðar, fann eg
eitthvað kalt koma við hendi mína, og þegar eg þreif-
aði á því, fann eg að það var þjöl; eg tók hana úr píp-
unni og stakk í vasa minn; eg fann að bandspotti var
bundinn viS hana, og skyldi ekki strax i hvaöa skyni
þaS var gert, en svo áttaði eg mig á þvi, að hann var
sendur í því skyni að b:nda hann um 5 punda seði'.inn.
Eg tók hann því strax úr leynivasa mínúm, festi band-
iS um hann, sem svo var dregiö út.
Það var ekki liðin mínúta þegar eg byrjaði að
sverfa sundur hringinn á hálsi mínum, og áður en hálf-
ur tími var liSinn, var eg laus viS f jötrana.
Eg get ekki gert öðrum það skiljanlegt, hvílík þæg-
indi mér voru að því aö losna. Eg teygði úr mér hvaS
eftir annað, og gekk svo á tánum til félaga míns.
“Þér eruS frjáls”, hvíslaöi hann, greip hendi mína
og þrýsti hana. “Guöi sé lof”.
“Þey. Lútið þér niSur og látiS mig byrja á yðar
hring, áður en þér segiS meira”.
Eg var ekki lengi að sverfa í sundur hring Becken-
hams, og aS því búnu stóS hann strax upp og teygöi
úr sér, glaður yfir frelsinu. Þar sem viS stóðum í
myrkrinu, tókum viS höndum saman innilega.
“Nú”, sagði eg, um leið og eg leiddi hann til dyra,
“skulum viS reyna að losna héSan, og eg vorkenni
þeim manni, sem reynir að stöðva okkur”.
I
IX. KAPITULI.
Nikóla sleppir okktir.
Gamla orStækið: “Seldu ekki skinnið fyr en skot-
inn er bjöminn”, geymir eins mikinn sannleika og
hvert annað orðtæki sem eg þekki. AS minsta kosti
átti þaS vel viö okkar kringumstæður. HefSum viö
ekki átt eins annríkt við aS sverfa í sundur hálshring-
ina, þá hefði okkur máske dottiö í hug aö við vorum
fangar eftir sem áður, því dymar að herbergi okkar
voru lokaðar.
“Reynið þér gluggann”, hvíslaði Beckenahm, þeg-
ar hann heyrði mig andvarpa.
Við gengum þangað, og eg reyndi alt hvaS eg gat
að ná einu af þessum þykku borðum frá glugganum,
en mér var það ómögulegt, það var fest meö þremur
löngum og sterkum skrúfum. Þegar eg gafst upp,
reyndi Beckenham, en það fór á sömu leiS.
“ViS erum komnir í fallega klípu”, sagði eg. “ViS
getum ekki verið hér, en hvemig eigum viS að kom-
ast út ?” „
“Eg veit það ekki, nema viS getum brotið hurðina,
og barist áfram í gegn um hóp óvina okkar. Eg efast
um hvort það er mögulegt”.
“Við skulum fyrst vita hvort mögulegt er að brjóta
hurðina”.
Við gengum aftur til dyranna, og eg rannsakaði
hurðina nákvæmlega með fingmm mínum. Hún var
ekki mjög sterk, en eg vissi að hún mundi þola tals-
verðan þrýsting, áður en hún léti undan.
“Mig langar í rauninni til að reyna hana”, sagði eg,
“en munið þér það, að ef viS komumst út, þá lendum
við í bardaga fyrir utan dyrnar, og vopnlausir og las-
burða eins og við erum, megum við búast við ósigri”.
“Ó, hugsið þér ekki um þaS”, sagðl hinn hugrakki
félagi minn. “Fyrst við erum byrjaðir, verðum viö
að halda áfram. Og þó viS verðum deyddir, þá er þaS
ekki verra en aS vera grafnir lifandi hér”.
“Nú, jæja, ef yður finst það vera heppilegast að
við berjumst við þá, samþykki eg þaS meS glöðu geSi”,
svaraði eg. “Eg verð nú aS fá mér þá réttu stöBu áður
en eg stekk á hurðina, og svo skulum við sjá hvað hún
þolir. Þér verðiS að vikja til hliðar á meðan, en vera
samt viðbúinn að fara út, ef hún lætur undan”,
Eg þreifaSi aftur um hurðina og vegginn, til þess
aS geta tekiö rétta stefnu, og aS því búnu gekk eg til
veggjarins gagnvart dyrunum. Hjartað barSist ákaft
í brjósti mínu, og það leiS eflaust mínúta áöur en eg
gat fengið mig til aS gera áhlaupiö. Af öllum kröft-
um þaut eg yfir gólfiS á hurðina, og þegar tekiö er
tillit til þess, aS niðamyrkur var i herberginu, þá var
það ekki svo klaufalega gert, að eg hitti hurðina rétt
fyrir ofan miðjuna meS öxl minni. Brothljóðið var
voðalegt, og innan um haug af flýsum og tréstúfum
datt eg á höfuðið út um dyrnar. AB augnabliki liSnu
var Beckenham kominn til min og hjálpaSi mér til að
standa á fætur.
“Nú megum við búast við aS lenda í bardaga”,
sagSi eg og nuddaði öxl mína, þvi eg bjóst viS á hverju
augnabliki að sjá lófa Prendergasts opna dyr og ráSast
á okkur.
Okkur til stórrar undrunar heyrðist enginn hávaBi
í byggingunni. Það leit helzt út fyrir aS húsiS væri
mannlaust.
ViS biðum þama í fimm mínútur hliö við hlið,
eftir þeirri árás sem ekki kom.
“Hvernig stendur á þessu ?” spurði eg félaga minn.
“BrakiS var nægilegt til að vekja þá dauðu. HaldiS
þér aS þeir hafi yfirgefið húsið í því skyni, láta
okkur svelta í hel?”
“Eg skil þetta ekki betur en þér-’, svaraSi hann.
“En haldið þér að þaS sé ekki bezt fyrir okkur aö
nota tímann, meðan þeir koma ekki, til þess að leita
aö útidyram?”
“Jú, auðvitaÖ. Það er bezt að annar okkar læBist
niður ganginn til þess að sjá hvemig á öllu stendur,
og þar eS eg er sterkari, vil eg fara. Þér bíSið hérna”.
Eg læddist eins hægt og köttur niBur ganginn, þar
eS eg vissi aS líf okkar var í hættu. Mér fanst hann
undur langur, þó hann hafi líklega ekki veriS meira
en 60 fet. NiSamyrkur var og hvergi sást ljósgeisli.
Eg hélt áfram lengra og lengra, viS því búinn aS
ráSist yrði á mig, en þó aS fangaverðir okkar gerSu
ekki vart viS sig, beiö mín önnur hætta.
Meðan eg gekk áfram, sté eg fram af einhverri
brún og datt ofan. Fallið var ekki háskalegt, að eins
þrjú fet ofan lítinn stiga. Enda þótt fallið framleiddi
mikinn hávaða, heyrðist engin hreyfing í húsinu.
Beckenham kom skríðandi til mín niður stigann og
spurði hvað fyrir hefði komið. Eg sagði honum það
með fám orðum og stóð svo á fætur.
Þegar eg var kominn upp í ganginn aftur, sá eg
Ijósgeisla á gólfinu fyrir framan okkur. Eg áleit aö
það yrði aS koma gegnum dyr frá einhverju herbergi.
“Eg vildi að við hefðum eldspýtu”, hvíslaði eg.
“ÞaS er gagnslaust aS óska”, sagði Beckenham.
“Hvað eigum við nú aS gera?”
“ÞaS er bágt aS vita; en eg held að hyggilegast sé
að hlusta v:ð dymar þarna, og vita hvort þar er nokk-
ur inni. Sé einhver þar inni, og hann einsamall, verð-
um viS aS læöast til hans og neyða hann til þess að
fylgja okkur út. ÞaS er alt útlit til aS við rekum
okkur á hei’.an hóp af þessum bófum, ef við erum
lengi að flækjast hér, og þá erum við glataðir. HvaS
sýnist ySur?”
“Eg er yður samþykkur. ViS skulum fara”.
ViS læddumst nú aS dyrunum og hlustuöum.
“Hver sem hann er, þá er hann einsamall, það er
áreiðanlegt”, hvíslaði félagi minn. “Viö skulum opna
dymar með hægS og ráðast svo á hann”.
Eg var hræddur um aS ískra kynni í skránni, og
snéri því skráarhúninum hægt og gætilega, til þess aS
maSurinn heyrði ekki til okkar, opnaði svo hurðina og
viö gengum inn, — en þó eg verði þúsund ára gam-
all, skal eg aldrei gleyma hinum minsta viðburði, sem
stóð í sambandi viS þá sýn sem mætti augmu vorum.
Herbergið var langt og lágt undir þakið; það hefir
máske verið sextíu feta langt og fimtán feta breitt.
ÞakiS var úr tré og hvíldi á digram trjábjálkum, sem
voru svartlr af sóti og ryki. GólfiS var úr póleraðri
eik og dúkalaust. En lögun og útlit herbergisins var
ekkert í samanburði við hina undarlegu hluti er voru
þar inni. Mig skortir orð til að gefa glögga og sanna
lýsingu af þeim. Eg veit að eins það, að þó eg sé
hugrakkur og vanur ýmsu og ógeðslegu, þá fór um
mig meiri hrollur en nokkru sinni áður við þessa sýn.
Langs meS veggjunum, meS jöfnu millibili, stóö
meira en tylft af risavöxnum flöskum, og í hverri einni
þeirra stóS mannlegur líkami, umkringdur af spíritus.
A meðal þessara viSbjóösIegu stóru flaska voru aðrar
minni, sem höfðu að geyma enn þá hryllilegri hluti,
og á stærri og minni borðum stóðu þar, annaöhvort
beinar eSa bognar beinagrindur af mönnum, apakött-
um og áreiöanlega hundrað tegundir af öðrum skepn-
um. í eyðunum á milli þeirra voru mannahöfuB, bein
og alls konar morötól, sem mannlegt vit hefir fundiö
upp. Þar voru kúlubyssur frá Norðurálfu, skambyss-
ur, byssustingir og sverð, ítalskir þríeggjaðir rýtingar
grískir hnífar og spjót og eitraðar örvar frá Mið-
Afríku, Zúlúmanna barefli, langir afganiskir rýtingar,
lúðrar frá Sumatra, kínverskir rýtingar og spjót, horn-
mynduð skotspjót frá Astralíu, steinaxir og ótal önn-
ur vopn, sem eg man nú ekki nöfnin á. Innan um þetta
hingaö og þangaS voru áhöld og hlutir sem töframenu
nota til að sýna listir sínar með gagnvart trúgjörnum
fáráðlingum.
ViS miðjan gaflinn beint á móti okkur, var stór
eldstó af sömu gerð og tíðkvaöist í gömlum höfðingja-
húsum á Englandi, og til beggja hliða viS hana vora
tvær skepnur, svo ljótar, að mér fanst eg verða veikur
af aö líta á þær. Sú til hægri hliöar virtist vera inn-
fæddur Indverji frá Noröur-Indlandi, ef dæma mætti
eftir klæðnaðinum og hörundslitnum. Þessi skepna
sat á gólfinu mjög óeðlilega, sem orsakaðist af því aö
höfuðið var þrisvar sinnum of stórt fyrir líkamann, og
svo þungt, aS reisa varS járnstöng með hring á efri
enda, til aS forða þessari veru frá að missa jafnvægið
og detta á gólfið. Það sem gerði þetta höfuB enn
hræöilegra var, að það var alveg hárlaust, og skinnið
var strengt svo fast um kúpuna, að æðarnar vora eins
digrar og fingur io ára gamals barns.
Til hinnar hliðarinnar var vera, sem var að hálfu
leyti maður og hálfu leyti api—eg minnist aS hafa séð
slíka veru í gripasafni í Sidney, og var hún nefnd í
safnskránni “Apadrengur frá Birma”. Hann var
fjötraður við vegginn eins og viö höföum verið, og var
sískvaldrandi og klórandi, alveg eins og apaköttur sem
eg hafði séð í dýragarði.
En hve hræöileg seu þessi dýr voru. áttum viö þó
eftir stærstu viBbrigðin, því við stórt eikarborö í miBju
herberginu stóð maöur, sem eg hefBi þekt viö fyrsta
augnatillit hvar sem veriö hefBi. ÞaS var nefnilega
Dr. Nikóla.
Þegar viB komum inn, var hann í óöa önn aö lima
i sundur dýr með líkskurSarhníf, sem líktist allmikiB
apa. Uppi á borðinu og horfandi á starf hans sat hinn
óaöskiljanlegi féa’gi hans, svarti kötturinn, sem eg hefi
áður minst á. En við borðsendann næst okkur stóð
Albinodvergur á tánum, sem varla var hærri en tvö fet
og 8 þumlungar.
Þó það hafi tekið alllangan tíma að lýsa þessari
sýn sem fyrir augun bar, mega menn ekki skilja það
þannig, að eg hafi þurft jafn langan tíma til að skoöa
það. Nei, það hafa í Iengsta lagi veriS þrjár sekúndur.
MeS svo mikilli varkámi hafði eg opnað dyrnar og
svo hægt gengum viö, að áöur en okkar varS vart og
eg vissi hver inni var, vorum viS komnir langt inn í
herbergið. Svo sté eg á borð sem brakaSi í, og Dr.
Nikóla leit upp frá starfi sínu.
Engin geðshræring sást á föla, mjóa andlitinu hans
þegar hann sagði:
“ÞiS hafiS þá fengið tækifæri til að losna úr her-
berginu, sem þiS voruB lokaöir inni í, herrar mínir.
HvaS er þaö þá sem þér viljið mér?”
Eitt augnablik var eg svo hissa að eg gat ekki talað.
En svo sagði eg um leiS og eg gekk til hans, og félagi
minn á hælum mér:
“Nú, Dr. Nikóla, viS höfum þá fundist aS síBustu”.
“Já, aö siBustu, hr. Hatteras, eins og þér segiB”,
svaraði þessi undarlegi maöur, sem hvorki sýndi
undrun eöa vandræöi á svip sínum. “Sökum kringum-
stæðanna býst eg viö að þér álítið það háð, þegar eg
segi, að það gleSur mig að sjá yður frjálsan aftur.
En viljið þér ekki setjast niður? lávarður, má eg bjóða
ySur stól”.
ViS vorum nú komnir í nánd við hann, en hann
var viö öllu búinn. Hin gegnsæju augu hans litu ekki
af mér, en aSgættu allar hreyfingar mínar og augna-
tillit hans hafði undarleg áhrif á mig.
“Dr. Nikóla”, sagBi eg. “Leikurinn er á enda. Þér
sigruðuS mig síöast, en nú veröiS þér að viBurkenna
að eg á sigurs von. SegiS þér ekki eitt orð, og hrópiS
þér ekki um hjálp, því ef þér geriö það, eruö þér dauð-
ans matur. SleppiS þér hnifnum, sem þér haldið á, og
fylgið okkur út”.
Markgreifinn var til hægri hliðar hans, en eg til
vinstri, og meðan eg talaði nálguöumst viö hann enn
meir. Engin hræðsla sást á svip hans, enda þótt hann
vissi vel í hvaða hættu hann var staddur. Augun litu
út í höfði hans sem logandi kol.
Ykkur furðar á því hvers vegna við réðumst ekki
á hann. Nú, tilfel’.ið var, að áhrif augnatillits hans
vora svo mikil, að við gátum þaS ekki.
“Þér haldið aS leikurinn sé á enda, hr. Hatteras?
Eg er hræddur um að eg verði að vera á annari skoðun.
Lítið þér bak við yður, vinur minn”.
Eg gerði þaS og sá þegar, hve slælega við höfðum
veriö tældir í gildru. Hallandi sér að hurðinni og horf-
andi á okkur meS grimmum, en þó meö brosandi svip,
stóð hinn gamli óvinur okkar, Prendergast, þar, meS
skammbyssu í hendi. Bak við hann stóBu tveir krafta-
legir menn frá Sudan, og í nánd viö Markgreifann stóö
mjög kraftalegur maöur, aS því er virtist grískur.
Þegar Nikóla sá vonbrigði okkar, settist hann á stóran
stól og varS hinn fyrsti til aS tala.
“Hr. Hatteras”, sagði hann hægt og viBbjóBsIega.
“Þér ættuð nú orðið aS þekkja mig of vel til þess, að
ímynda yður aB þér sigrið m’g. Er álit mitt eða mann-
orð svo lélegt? En meSan eg hugsa um þaS, leyfið
mér aö njóta þeirrar ánægju, að skila yBur aftur fimm
punda seðlinum og bréfunum yðar. Mýsnar yðar voru
góSir sendisveinar, var það ekki?”
MeSan hann talaði rétti hann mér sama fimm
punda seBilinn sem eg sendi gegnum pípuna, sem borg-
un fyrir þjölina, svo tók hann öskju ofan af arinhyll-
unni, og hristi úr henni aila pappírssneplana. ÞaS var
þá ekki bæklaði maöurinn sem haföi bjargað okkur.
Gat það skeð, aS meðan viS vorum meS ákefS aS finna
upp eitthvert ráð itl undankomu, að viö hefðum verið
nákvæmlega aögættir? Ef þaS væri tilfellið, þá var
kyrSin í húsinu, eftir aS eg braut hurðina, vel skiljan-
leg. ViS vorum því ver staddir nú en áöur. Eg leit
á Beckenham, en hann stóS niðurlútur og studdi hægri
hendinni á borSið. Hann var sjáanlega að biöa eftir
því sem nú kæmi. 1 algerSri örvinglan snéri eg mér
aftur til Dr. Nikóla.
Jóhann á Miklabœ.
Þær fara nú að ágjörast fréttirnar þær
um aö frambyggjarnir íslenzku hnigi í valinn,
andlátsfregn í morgun, önnur í gær,
því altaf lúSrar dauðinn um mannheima salinn.
í gegnum fjörutíu ára raunþrungið rok
þeir rifa af sér stórsjóa slögin,
og þegar þeir síðustu líða undir lok
leggið þið hvergi b’.eyðu mark á hauginn.
Hann Jóhann var meira en margur áleit
þó ei mikiö sér hreykti á velli,
hann var dílalaus sómi í sveit
hann sinti litiS um spjátrunga hvelli.
En þegar auminginn kom þar i kring
hann keirði ekki hurðir x lása,
og ef hann frétti um reglulegt ráðvendnis þing
hann reyndi í þann eldinn aö blása.
Hann gekk út í skóginn og bygði sér bæ
og bjó þar til síðustu stundar,
hann ræktaði dygðir og ráðvendnis fræ
hvar réttsýni vakir og blundar.
Þar var ekkert glamranda fáráðlings figt
þar fanst enginn dáSleysis kliður,
þar var heimili af þjóðmenning bygt,
þar var ánægja, kærleikur og friður.
Eg veit það, hún Sigríður saknar þín mest
eg sé aö í rökkri hún grætur,
hún var þér 'alla tíö blíöust og bezt
um bölskygða daga og nætur.
En þolgóB hún bíSur og feröar til býst
og biður meö hugsanir þíöar,
þann guö sem hennar leið hefir lýst
og lýsir til síöustu tíðar.
Þú Jóhann ert liSinn í guðanna geim
því guðs vinur varstu í anda,
og þangaö hún Sigríður sækir þig heim
og sýnir þér trygðir aö vanda.
Sof þú í friBi
sætum blund
foldu ofar
í friðar sölum.
Jón Stefánsson.
Fáið það nú!
Það er eitthvað við þennan
bjór 8em gerir hann næring-
argóðan. Hjá öllum vínaölum
eCa hjá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPEG
jy[ARKET JJQTEL
vi6 sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.*
Fumiture
Overland
FULLKOMEN KKNSI.A VKH'l'
BRJEFASKRIF’TUM
..._ —og öfirnm—
VKRZLUN ARFRjÆBIGRBaJTUM
$7.50
~n vör kent ytSnr
“8 pðstl:—
>us1ness” brét
.íglýalnaar.
’éttritun.
kt
A Helmill yCar ge
og börnum yCar-
AC skrlfa gót
Almenn lög.
Stafsetning o
Útlend orCati
Um ábyrgCir og rélög.
Innhelmtu meC pösU.
Analytlc&I Study.
Skrift. Tmsar reglur.
Card Indexlng. Copytng.
Filing. Invoiclng. Pröfarkaleetur.
Þeasar og fleiri námsgreinar kend-
ar. FylllC inn nafn yCar 1 eyCurnar
aC neCan og fálC meiri upplýslngar
__ KLIPPIÐ 1 SUNDUR HJER
Metropolltan Business Instltute.
604-7 Avenue Blk., Winnlpeg.
Herrar, — SendlC mér upplýslngar
um fullkomna kenslu meC pösU
nefndum námsgreinum. I>aC er 8-
skiliC aC eg sé ekki skyldur til aS
gera nelna samninga.
Nafn ....................
Heimill .....
StaCa _____
Vísubotnar.
I.
“Þegar sættum unir öld
allir hætta að rífast”.
Margan grættu meinin iköld,
máls í slætti hlífast.
Lárus.
Flokkadrættir fá ei völd,
friðarvættir þrífast.
J. Jóhannesson.
Engir þrættu um auö né völd,
eining mætti þrífast.
Loptur Kárason.
Skyldu þættir vernda völd,
vonir bættar þrífast.
B. P.
Konum ætti að veita völd
svo vinsemd mætti þrifast.
Marta Hinriksson.
Heimsku þvætti’ og hrekkjavöld
hvergi ættu aS þrífast.
B. F.
Bezt þaö kætti hrund og höld
i haft ef mættu drífast.
/.
Því meS bættri bragna fjöld
betri hættir þrífast.
/. Friðfinnsson.
II.
“Eftir því sem aldan vex
Árar fjölga á borði”.
Hér er liS, er segir sex,
sómi hverju storði.
/. /. D.
IHa gekk um aldir sex,
oft í vanda horfSi.
Lárus.
HugmóB fyltist hver mót sex
hetjudugs meS orði.
S. Vilhjáltnsson.
Knálega róSur sækja sex
sveinar aS bryggjusporSi.
F. H. Berg.
Eygist nú til lands og legs,
lifnar fjör í oröi.
/. G. G.
Alt fer vel ef uggar sex
allir lúta sporði.
Sig. Jút. Jóhannesson.