Lögberg - 03.08.1916, Blaðsíða 3

)
LÖGBERQ, FIMTUDAGINN 3. AGÚST 1916
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
stutta stund”, sagði hann og stundi. "GuS veit aS eg
il það nauSugur, en þaö veröur að vera. Eg skal
Nokkrar mínútur var alger þögn hjá þeim, svo
sagði hann lágt í róm sem bæSi var biðjandi og skip-
andi: » .
“Jóan, þú verður að vera hugrökk, kæra vina min.
Og þú mátt ekki vera hrædd”.
“Hrædd? Hvers vegna?”
“Nei, auðvitað ekki—hvers vegna. Eg er nógu stor
til að varöveita þig og vernda. , En þú hefir s^mt þörf
fyrir allan þinn kjark. Fer nokkur lest héðan sræmma
á morgun? Mjög snemma? ’
“Já, póstlestin fer kl. fjögur”.
“Við förum þá með henni, góða mín”.
“Já”, svaraði hún hiklaust. “En þá er niða-
myrkur”.
“Því betra”, svaraði hann alvarlegur. Hlustaðu
nú á það sem eg hefi að segja, Jóan. Hefir þú kjark
til að læðast út úr húsinu klukkan hálf fjögur í fyrra-
málið, og koma að enda þjóöbrautarinnar hjá bakkan-
um? Við getum komist til stöðvarinnar á skemmri
tíma en hálfri st'undu, og verið komin hálfa leið til
London áður en þau sakna okkar .
“Geta þau ekki náð okkur?” hvíslaði hún með hryll
ingi, þegar hún hugsaöi um hið reiðiþrungna andlit
ofurstans og systranna skrækjandi, reiðu raddir.
“Nei, treystu mér”, svaraði hann. “Þ.au geta «kki
náð okkur. En nú verð eg líklega að fara, elskan mín
sagði hann nauöugur. “Það er margt sem eg verð að
undirbúa og—og við megum ekki sjást saman í dag,
svo að þau verði ekki grunsöm”.
Hann hélt henni í faðmi sínum litla stund, slepti
henni svo og horfði á eftir beinvaxna og lipra líkam-
anum hennar, þegar hún gekk upp brekkuna.
Jóan vissi ekki hvernig kveldið leið, hún gat ekki
um annað hugsað en lávarð Williars.
Á tilteknum tíma læddist hún út úr húsinu og hljóp
hratt ofan veginn. Á sama augnabliki var Williars
við hlið hennar.
“Elskan mín”, hvíslaði hann glaðlega. “Eg var
svo hræddur um að þú hefðir mist kjarkinn—það er
svo dimt og-þú kemur svo seint”.
Hann tók hana í faðm sinn og bar hana næstum að
vagninum, sem beið þeirra. Dyrum vagnsins var lok-
að og á næstu sekúndu ók hann af stað.
“Vertu kyr hérna, elskan, þangað til eg kem aftur”,
sagði Willars. Hann fór að kaupa farseðla.—einn til
London og annan til Plymouth—svo kom hann hlaup-
andi aftur, vafði stóru sjali um Jóap, leiddi hana út
á pallinn og leiddi hana upp í lestarvagninn, næstum
því á síðasta augnabliki, dró svo blæjurnar fyrir glugg-
ann í klefanum. 1 Paddington beið vagn eftir þei*i
hann lyfti henni upp í vagninn og það var fyrsti vagn-
inn sem fór frá stöðinni. Hann heföi ekki haft tima
til að útvega sér herbergi, og meðan vagninn ók í
gegn um hina rólegu borgardeild Pall Mall, gaf hann
nánar gætur að öllum gluggum, þangað til hann í ein-
um þeirra sá auglýst: herbergi til leigu. Húsið var
snoturt og leit sómasamlega út, svo hann lét vagninn
nema staðar, stökk ofan úr honum og barði að dyrum
Honum var sagt að ganga upp' stigann og þar fann
hann húsmóðurina, samdi við hana um húsaleiguna og
sagði henni, að hann og kona sín væru nýlega komin til
borgarinnar alveg óvænt, og bauðst til að borga viku-
leigu fyrirfram.
“Þess þarf ekki, herra”, svaraöi húsmóðirin. “Eg
get strax séð á mönnum hvort þeir eru göfugmenn
eða ekki. Má eg spyrja um nafn yðar?”
Williars hafði sitt eigið nafn á vörunum, en þá
datt honum í hug að það yrði auðveldara fyrir ofurst
ann að finna þau, sem hann eflaust mundi reyna.
“Nafn mitt er Newlar.ds”, sagði hann, um leið og
hann lét kylfu ráða kasti og tók eitt af skírriamöfnum
ættingja sinna.
“Og mitt er Parson, herra”, sagði húsmóðirin og
hneigöi sig. Eg vona að þér verðiö ánægður hér
Það er að eins einn gestur auk yða ri húsinu hér, og
hann mun ekki trufla yður. Herbergi hans eru neðan
undir yðar”.
Lávarðurinn kjnkaði kolli og fór út til Jóönu.
“Eg hefi verið lengi í burtu, er það ekki? En nú
höfum við loksins fundið heimili”, sagði hann bros
andi, bauö henni arm sinn og leiddi hana inn. Svo
flutti hann stól að ofninum, fékk hana til að setjast
og hlýja sér og bað svo um morgunverð. Þegar hús
móðirin var farin út aftur, laut hann niður að henni og
kysti hana.
“Elsku Jóan min, eg hefi nokkuð áríðandi að
segja þé'r”, sagði hann og reyndi að tala glaðlega. “Þú
verður að hjálpa mér meö ofurlítinn saklausan prett”.
“Prett ?”
“Já”, sagði hann og brosti til hennar. “Þú verður
til dæmis að gleyma því að eg heiti Williars. Það
má ekki segja fólkinu í þessu húsi mitt rétta nafn,
góða mín. Oliver ofursti fer máske að auglýsa eftir
okkur í kveldblööunum”.
“Nei, þú segir satt”, sagði hún hægt og hló. “En
hvað heitir þú þá?”
“Nafn okkar er Newlands”, svaraði hann.
“Okkar nafn?” sagði hún og leit á hann brosandi.
“Já, Jóan”, svaraði hann og brosti li'ka. “Maður
og kona eru vön að bera sama nafn”.
Hún þlóöroönaði, en leit til hans mjög alvarlega.
“En við erum ekki maður og kona enn þá”, sagði
hún.
“Ekki enn þá, en að fáum stundum liönum, elskan
mín”, sagði hann. “En það verður að álitast að við
séum það”.
“Hefir þú sagt fólkinu í þessu húsi að við séum
gift ?” spurði hún svo lágt að hann heyrði það naumast.
Hann hló glaðlega.
“Já, það var alveg nauðsynlegt. Getur þú ekki
skilið það?”
“Það er mjög leiðinlegt—” sagði hún. “En fyrst
þú segir að það sé réttast, þá hlýtur það að vera það.
Og þó—eg er hrædd um að eg ljósti upp sannleikan-
um”.
“Það mátt þú ekki gera”, sagði hann fljótlega.
“Hlustaðu nú á mig, Jóan. Þú verður að taka þessum
litlu brögðum með ró. Og nú verð eg að yfirgefa þig
ekki vera lengi i burtu. En eg verð að undirbúa ýmis-
legt viðvíkjandi giftingu okkar. Og þar eö eg hefi
aldrei áður gifzt”, sagði hann og hló, “er mér ókunn-
ugt um þá athöfn. En eg ætla nú að útvega mér nauö-
synlegustu upplýsingamar, og svo kem eg aftur og
segi þér frá öllu”.
Hann hljóp ofan stigann og opnaði framdyrnar og
beiö fyrir utan eftir vagni. Augnabliki síðar kom
vagn þar á móts við, hann kallaöi til ökumanns að nema
staöar, sté svo upp í vagninn og sagði horium að fara
með sig til lögmanns í Lincolns Inn. Á sama augna-
bliki og hann stökk inn í vagninn, voru dyrnar að hús-
inu sem hann kom út úr opnaðar, og ungur maður
kom út og kallaöi til hans með liinu rétta nafni hans.
En vagninn ók af stað og lávarðurinn heyröi ekki til
hans. Ungi maöurinn stóð og starði á eftir vagninum
alveg utan við sig af undrun, svo gekk hann inn aftur,
lokaði dyrunum og hringdi svo ákaft að húsmóöirin
kom þjótandi ofan.
Hringduð þér, lávarður?” spurði hún.
Já”, svaraði lávarður Dewsbury—því þetta var
hann, og í þessu húsi, sem Williars hafði komið Jóan
fyrir, hafði hann herbergi sín— “eg sá mann ganga út
úr húsinu—á hann hér heima?”
Já, lávaröur”, svaraði konan. “Hann hefir leigt
herbergin uppi, og þar er konan hans.
“Konan hans?”
“Já, lávarður, ung og fögur kona—sú fegursta kona
sem eg hefi nokkuru sinni augum litið. Hann leigði
herbergin í morgun”.
Lávarðurinn stóð kyr og starði ígrundandi fram
undan sér, svo sagði hann:
“Eg ætla að heilsa henni, frú Parson. Maðurinn
hennar er gamall kunningi minn. Það er mjög undar-
legt að hann skyldi leigja herbergi hér. Já, eg ætla
að gera morgunheimsókn hjá henni. Viljið þér senda
þjónninn inn til mín. Eg vil búa mig viðeigandi. Og
heyrið þér—getið þér ekki búiö til dagverð handa
þremur persónum? Eg ætla að bjóða þeim til dag-
verðar”.
‘Með ánægju”, sagði frú Parson. “Og ef eg iriá
vera svo djörf að segja það, þá held eg að unga, fagra
konan verði fegin að sjá yður, hún virðist .vera svo
einmana”.
“Já, eg ætla að heimsækja hana”, svaraði Bertie.
Gerið þér svo vel að segja þjóninum mínum að koma”.
Þjónninn kom og hjálpaði húsbónda sínum að búa
sig, og svo gekk Bertie upp stigann ásamt frú Parson.
‘Viljið þér gera svo vel og segja henni, að eg sé
vinur manns hennar”, sagði hann.
Frú Parson barði að dyrum, og *Jóan, sem naumast
hafði hreyft sig siöan Williars fór, stóð upp og sagði:
“Kom Ínn”.
“Það er vinur manns yðar, frú”, sagði húsmóðirin.
“Eg bið fyrirgefningar”, sagði Bertie með lotningu,
en eg er nýbúinn að heyra að þér og maðurinn yðar
hafið sezt hér að, og—og—” hann stamaði vandræða-
legur— “svo fanst mér eg ætti að heilsa yður”.
Jóan leit á hann með alvarlegu brosi.
“Viljið þér ekki fá yður sæti? lávarður—niaður-
Inn minn er farinn út—” roðinn kom og fór úr kinn-
um hennar á víxl— “en hann kemur bráðum aftur”.
“Þér hafið eflaust heyrt hann minnast á mig”,
sagði Bertie, “nafn mitt er lávaröur Dewsbury”.
“Eg hefi ekki heyrt um yður talað”, svaraði Jóan
og hristi höfuðið, “En það gleður mig að sjá yöur.
Maðurinn minn kemur strax aftur”.
“Það er einkennilegt að hann skuli hafa leigt her-
bergi hér”, sagði Bertie, “eg hélt þau væru ekki nógu
stór né nógu skrautleg handa honum”.
“Mér finst þau vera mjög þægileg”. “Eigið þér
heima hér ?” {
“Já, í herbergjunum undir þessum”, svaraði Bertie.
“Er það ekki skemtilegt? Eg þekti manninn yðar svo
vel, þegar við vorum báðir í Ecton”.
“Einmitt það?” svaraði Jóan vingjarnlega. “Eg
man nú ekki nafn yðar—”
“Dewsbury—lávarður Dewsbury”, svaraði Bertie.
“Það er ekki eins gamalt og yðar nafn, lafðl Williars”.
“Nafn mitt er Newlands”, sagði Jóan álvarleg.
Augu Bertiés urðu mjög stór, og srootra, göfuga
andlitiö blóðrautt. Nokkur augnablik sat hann þegj-
andi og hræddur og horfði á hana vandræðalegur.
Hann hafði sjáanlega gert misgrip og álitið mann
hennar, sem stökk inn í vagninn, vera Stuart Williars.
En hvað þeir eru likir.
“Eg bið yöur afsökunar”, sagði hann með ákafa
og auðmýkt. “Mér þykir það mjög leitt—já, sannar
lega ilt. Eg sá manninn yðar ganga út úr húsinu og
stíga upp í vagninn, og eg tók hann fyrir gamlan vin
minn—Stuart Williars. Og—svo datt mér í hug að
eg kynni að geta gert eitthvaö fyrir yður, og afréð að
fara hingaö upp til að heilsa yður—en—mér þykir af
arleitt að mér hefir skjátlað, og bið yöur að fyrirgefa
mér—” stamaði hann vandræöalegur.
Nú varð augnabliks þögn á mefcn Jóan barðist við
sjálfa sig,—og svo leit hún fast og rólega til hans.
“Eg talaði ósatt”, sagði hún. “Nafn mitt er ekki
Newlands og þaö var lávarður Wrilliars' sem þér sáuð
ganga út úr húsinu”.
Bertie andaði þungt—hinn rólegi, röggsami háttur,
sem játning þessi varð gerð með, hafði undarleg áhrif
á hann.
“Eg hélt jietta”, svaraði hann, “en—en—þér hafiö
auövitað haft gildar ástæður til að dylja sannleikann
andlitið hennar.
“Ekki—kona hans. Og—þér eruð hér aleinar með
honum?” sagði hann og stundi.
Blóðið streymdi fram í kinnar Jóönu, en hin hreinu,
saklausu augu horfðu frjálst og óhindruð í hans, en
þó var ekki laust við kvíðasvip í þeim.
“Já—en að eins nokkrar stundir. ’Þvi skyldi eg
ekki mega gera þáð ?”
“Svo ung, fögur og saklaus. Guð minn góður—
hvílíkur þorpari þessi maður hlýtur að vera”, hugsaði
hann. Hann stundi ofurlítið og gekk fram og aftAr
um gólfið án þess að vita hvað hann gerði.
“Nær—nær komuð þér?” spurði hann með hásum
róm.
“Fyrir liðugri stundu síðan”, svaraði Jóan og skalf,
án þess að vita hvers vegna. “Hvað er nú að ?”
“Talið þér ekki til mín núna—eg verð að átta mig”,
sagði hann með skjálfandi rödd. “Það sem þér hafið
sagt mér hefir ollað mér mikillar geðshræringar. Fyr-
irgefið, ef yður finst eg vera dálitið undarlegur. Eg
skal brátt segja yður alt”.
En hvernig átti hann að skýra þetta fyrir henni?
F.n hann varð—hann átti að frelsa hana.
XIV. KAPÍTULI
Frelsuð. En hvað kostaði það?
Bertie stóð við gluggann og hugsanir hans sveimuðu
til og frá, fram og aftur. Hann hafði aldrei verið í
jafn vandræðalegum kringumstæðum. Þarna stóð
hann gagnvart ungri og fallegri stúlku, sem sjáanlega
var saklaus og hrein, en var stödd i mikilli hættu fyrir
tilstilli þess manns, sem hann kallaöi vin sinn. Enda
þótt hann ekki hefði umgengist Williars mjög oft,
þekti hann orðróm hans, og áleit sig vera vissan að
þessi unga, fellega persóna væri táldregin af honum,
og að framtíð hennar yrði eyðilögð af einum hinna
hættulegustu manna, að almennings áliti. Hann sneri
sér frá glugganum, fallega andlitið hans var jafn fölt
og hennar, og hinn ráðvendnislegi svipur hans var ótta
blandinn og þjakaður.
“Eg er hræddur utri að eg hafi gert yöur skelkaðá”
sagði hann alúðlega. “Viljið þér ekki setjast niður?
Eg hefi nokkuð að segja yður sem eg verð að segja
og sem þér verðið að heyra—en það er erfitt fyrir mig
að segja það”.
Það var eitthvað svo nett og innilegt, athugult og
alúðlegt í hreinskilna augnatillitinu hans, að Jóan varð
rólegri og settist brosandi á stól—en samt var ennþá
einhver kvíðasvipur á andliti hennar.
“Hafið þér þekt lávarö Williars lengi?” spurði
Bertie.
“Nei, ekki mjög lengi—að eins fáeinar vikur”
sagði Jóan og roSnaði mikið yfir meðvitundinni um
þeirra stutta kunningsskap.
“Og enda þótt þér hafið kynst honum jafn stuttan
tíma, og vitiö ekkert um hina liönu æfi hans, hafið
þér samt—fyrirgefið mér—borið svo ugglaust traust
til hans? Það er voðalegt”. ,
“Eg veit ekki við hvað þér eigið”, svaraði Jóan
stóð upp, hniklaði brýmar og óánægjan kom í ljós
augum hennar.
“Hamingjan góða—eg get ekki talað greinilegar
án þess að móðga yður”, svaraði hann með lágri stunu
“Getið þér ekki skilið, að með því að gera það, sem
þér hafið gert, með því að flýja einsömul frá heimil
yöar meö lávarði Williars, hafið þér gert yður seka
breytni sem heimurinn dæmir hart? Skiljið þér ekki
hvað eg meina? Hlustiö á mig. Setjum nú svo að
Williars giftist yöur ekki, gætuð þér þá farið heim á
morgun aftur?” Andlit hennar blóðroðnaði og varð
svo nábleikt. “Nei—þér gætuð það ekki. Hrein og
saklaus eins og þér eruð—þá vitiö þér þó að þér gætuð
það ekki”.
Jóan andaði hratt og með kippum, svo brosti hún.
“En lávarður Williars og eg giftum okkur í kveld
eða á morgun”, sagði hún dvarflega.
“Hvernig vitið þér það?” spuröi Bertie.
“Hann hefir sagt þaS”, svaraði hún tígulega.
“Og hann getur ekki gengið á bak orða sinna?”
spurði Bertie lágt.
“Nei, hann getur ekki logiö”, svaraði hún með
barnslegu trausti.
“Svo lávarður Williars getur ekki gengið á bak orða
sinna í slíku tilfelli”, sagði hann beiskjulega. “Ó, hve
litið þér þekkið hann. Hann er manna færastur um
að bregðast loforðum sínum”.
“Skammist þér yðar”, sagði hún æst. “Hvers vegna
vogiö þér yður að segja mér, að lávarður Williars—
vinur yðar—sé svo lélegur og vondur. Eg trúi ekki
einu orði af þessu. Eg held þér séuð að missa vitið.
FariS þér", sagði hún og benti á dyrnar. “Eg vil ekki
heyra einu orði meira”.
“Verið þér sælar”, sagði hann hnugginn. “Eg hefi
gert alt sem eg gat. Ef að—ef að þér skylduð nokkuru
sinni þurfa vinar við, þá vitið þér hvar þér eigið að
leita hans”. Hann tók upp nafnspjaldiö sitt og lagð
það á boröiö. “Gerið boð eftir mér, hvort heldur á
degi eða nóttu, í dag eða á morgun, eða að ári liönu, og
eg skal strax koma til yðar. Nú get eg ekki sagt eða
gert meira. Eg gæti beðið þangað til Williars kæmi
aftur, en fyrst að þér trúið mér ekki nú, mynduð þér
enn síöur trúa mér þegar hann stæði við hliö yðar og
mótmælti orðum minum. Nei—eg hefi ekki verið
heppinn. Verið þér sæl, og drottinn varðveiti yöur”.
Þrátt fyrir reiði sina bliðkaðist Jóan við orð hans
iað þú, Bertíe ? Hvað ertu að gera þarna uppi ?”
“Hugsaðu ekki um það—en komdu hingað upp til
mín litla stund”, svaraði Bertie eins kæruleysislega og
hann gat, því hjarta hans barSist ákaft. “Komdu hing-
að upp á annað loft—”
En hvern gref—” sagði Pontclere þegar hann kom
inn í herbergið, en Bertie svaraöi meö hlátri, sem Jóönu
fanst haröla undarlegur, þar sem hún stóð við dyra-
stafinn í næsta herbergi og hurðin var í hálfa gátt.
Það er verið að lagajil í herbergjum mínum.
Gerðu svo vel að fá þér sæti”. Hann lét stól fast við
dyrnar, og tautaði um leið svo lágt, að Jóan aðeins
leyrði það: “I guöanna bænum—ekki eitt orð”.
“Eru nokkurar nýjungar?” spurði Pontclere. “ÞaS
liggur illa á mér- í dag. Var óheppinn i gærkveldi. Eg
held eg snúi baki við spilunum og snúi mér aftur að
veðhlaupunum. Þau eru skemtilegri—og meira á þeim
að græða alloftast”.
Já, veðhlaupin”, svaraði Bertie, “eg býst viö að
Stuart Williars stofni stóðval, þegar hann er búinn að
taka við arfi sínum
“Já, ekkert er líklega”, svaraði Pontclere .seinlega.
Sá gæfuriki maður. Hefir nokkur séð hann siöan
hann erföi þessar miklu eignir?
Já, eg hefi séð hann, en að eins tilsýndar”, svaraði
Bertie.
Hann virðist ætla að vera út af fyrir sig”, sagði
Pontclere. Eg hefi aldrei getað felt mig við hann
En það má maður ekki láta i ljós' nú. Það kvaö vera
ljómandi góð eign niðri í Deercombe, sem hann hefir
fengið”.
“Já”, svaraði Bertie. “Eg býst við að hann gifti
sig nú og fari að búa þar?” bætti hann viö, og reyndi
að tala rólega.
“Já, það ímyndi eg mér lika”, svaraði Pontclere
Nú getur hann valiö sér konuefni, það er úr nógu að
velja. Og hann hefir haft langan tíma til að líta
MARKET þjQJEE
VHS sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
kring um sig. Það hefði verið betra fyrir kvenfólkið
að hann hefði ekki verið jafn fagur”.
“Heldur þú að hann hafi nokkuru sinni hagað sér
illa eða óheiðarlega ?” spurði Bertie með hægð og svo
skýrt, að hvert orS heyrðist inni í næsta herbergi.
Pontclere starði á hann undrandi.
“Hvort hann hafi nokkuru sinni hegðað sér óheið
arlega?” endurtók Pontclere í kaldranalegum róm
“Þú hlýtur að hafa mjög lélegt minni, Dewsbury
Hefir þú alveg gleymt hneykslinu með lafði George ?”
“Áttu við það sem orðrómurinn sagði, að hann fékk
hana til að strjúka með sér frá heimili sínu?”
“Já, auðvitað á eg við það, það var sagt af öllum”
svaraöi Pontclere. “Háðu þeir ekki einvígi, George
og Williars, í Calais? — Hlægilegur siður á þessum
tímum, — en lávarður George hefir ávalt verið gamal
dags”.
Jóan studdi hendinni að enni sér og þrýsti sér að
dyrastafnum. “Var þetta hræðilegur draumur—eða
töluðu þessir menn i raun og veru þannig um þann
mann, sem hún elskaði—þann mann sem hún treysti
svo vel?”
“Þetta er líklega ekki eina æfintýrið sem hann hefir
veriö riðinn við?” spurði Bertie.
“Það eina”, sagði Pontclere hlæjandi. “Ó, nei
Stuart Williars hefir ávalt verið hættulegur fyrir kven
fólkiö. En það veiztu sjálfur”.
“Hum—” sagði Bertie eftir litla þögn, “og heldur
þú að—heyröu nú Pontclere, eg vil feginn heyra mein-
! ingu þína. Setjum nú svo—það er eins og ágizkun eða
1 tilviljan sem eg ímynda mér—setjum nú svo a,S Willi-
ars mætti ungri stúlku af tilviljun, hreinni, saklausri,
og án lífsreynslu—setjum nú svo að hann fengi þessa
ungu stúlku til að treysta sér—segði henni að það væri
áform sitt að giftast henni, og fengi hana til að yfirgefa
heimili sitt og flýja með honum—heldur þú þá—”
En góði Bertie minn, ef einhver vina þinna—ein-
hver sem þú berð umhyggju fyrir—skyldi hafa verið
svo heimskur aö treysta Stuart Williars—þá get eg
Furniture
Overland
FCLLKOMIN KENSLA VKTTT
BRJEFASKRIFTCM
—og öBrnm—
VERZHJNAKFRÆBIGRKINtJM
$7.50
A heimlll yCar gre'-’Tn vér kent yCnr
og bðrnum yCar- . ’eC pðstl:—
AC akrlfa fföt Buslneaa" bréf.
Almenn lög. .' uglýBÍngar.
Stafsetning o réttritun.
Otiend orCatO’ Aö.
Um &byrgClr og félðg.
Innhelmtu meC pöatl.
Analytlcal Study.
Skrift. Tmaar reglur.
Card Indexing. Copying.
Flling. Invoiclng. Pröfarkalestnr.
Peaaar og flelrl n&msgreinar kend-
ar. FylllO lnn nafn yCar 1 eyCumar
aC neCan og féiC melri upplýeingar
KLIPPIÐ 1 SUNDUR HJER
Metropolltan Bualneæ Inatitute,
604-7 Avenue Blk., Winnlpeg.
Herrar, — SendlG mér upplýaingar
um fullkomna kenslu meC pöatl
nefndum nð.msgreinum. PaC er é-
akillC aC eg aé ekkl akyldur til aC
gera neina samninga.
Nafn ________________________
Heimill ...................
StaCa ___________________
_Að dæmi Norðmanna
Sú nýlunda er aS gerast í Noregi
að stjóniin hefir með höndum lög-
gjafar frumvarp þess efnis aö liefja
innílutninga þangað héðan frá
Vesturheimi.
Þegar útflutningar hófust þaðan
var það aSallega fyrir þá sök aö
vinnuskortur var þar í landi, og er
það sama ástæðan og annarsstaöar.
Nú á síðustu árum hefir alt
breyzt svo í Noregi að atvinnuvegir
eru þar bæði fleiri og betri, kaup
miklu hærra og kjör vinnufólks
ekki samanberandi við það sem áð-
ur var.
Stjórnin hefir þvi séö aS eitthvað
varS að gera til þess að bæta úr
vinnufólks eklunni, þar sem fjöldi
ungs fólks hafði flutt af landi brott;
enda sú skoðun altaf ríkt heima
fyrir að ráð þyrfti að finna til þess
að halda fólkinu. Nú á að hefja
innflutninga á þann hátt að umboSs-
maöur verði skipaöur sem vinni að
því fyrir stjórnina aö koma þeim
mönnum sem flestum heim aftur, er
vestur hafa flutt, og útvega þeim
góSa og vel launaöa vinnu þegar
heim komi. Fargjald er talað um
að hafa látt; jafnvel hefir það kom-
iö til orða aö vinnandi fólk, sem sé
fátækt og ekki geti greitt fargjald.
ekki annaS sagt, en aö hann hafi veriS alt of trúgjara se ^'utt heim endurgjaldslaust.
Hjón með mörgum uppvaxandx
fyrir mér, og eg bið yöur aftur aö afsaka áleitni mína, og sagöi stillilega:
laföi Williars”.
Hann gekk fáein skref til dyranna, því hann var
enn feimnari og vandræöalegri en Jóan.
Af að heyra nafnbótina “lafði Williars”, roSnuðu
og fölnuöu kinnar Jóönu á vixl. Hún var búin aS
segja honum svo mikið, að henni fanst hún ætti að
segja honum alt—og—hvaS gat þaS líka gert, fyrst
hann var vinur lávarðar Williars, hann mundi heldur
hjálpa þeim en koma upp um þau.
Hún þagöi eitt augnablik en sagði svo:
“Eg vil heldur segja yöur alt, eins og það er—
þér eruð vinur Williars, er það ekki ?”
Bertie kinkaði kolli. ,
“Eg er enn ekki oröin kona hans, en eg á að veröa
það í dag eða á morgun”.
Bertie stóð eitt augnablik eins og hann heföi ekki
heyrt hvað hún sagði, andlit hans varð náfölt og hræðsl-
an blikaöi í augum hans meðan þau horfðu á saklausa
“VeriS þér sæll”.
Bertie gekk til dyra. Þegar hann gekk fram hjá
glugganum, varö honum ósjálfrátt litið út, og sá lá-
varö Pontclere koma þvers yfir götuna. Þegar hann
sá hann, datt honum nokkuð nýtt i hug. þaö hefir
máske veriS hálftrylt og ruglingsieg hugsun, en í slikti
andlegri neyS grípa menn eftir hálmstrái. Hann sneri
sér skyndilega við.
“LeyfiS mér að gera eina tilraun enn”, sagSi hann
alvarlega. “ÞaS er herbergi viö hliSina á þessu—”
hann benti á dyrnar á herberginu — “geriS svo vel að
fara þangaS inn og heyra hvað þar verður talaö. Þegar
þér hafiö heyrt það—viljið þér máske trúa mér. Farið
þér þangað inn og segið ekkert fyr en hann er farinn”.
Hún gekk með hægð inn i hitt herbergið, en Bertie
hraðaði sér að glugganum, opnaði hann og kallaði á
Iávarð Pontclere, sem stóð úti á pallinum.
“Halló”, svaraði lávarðurinn og leit upp. “Ert
—því honum treystir enginn”.
Loks hafði sannleikurinn—hinn voðalegi, grimmi
sannleikur—fest rætur í huga Jóönu. Með náfölum
vörum lyfti hún upp höndum sinum og hvíslaði lágt:
“Stuart—Stuart. Mitt líf—mín ást. Og þannig
hefir þú breytt gagnvart mér”.
(Síðan greip hún kápuna sína og ’hattinn, opnaði
dyrnar sem vissu að stiganum, og læddist út.
Enn liðu nokkrar mínútur. Bertie hélt áfram að
tala við lávarð Pontclere. Hann vissi hve sárt unga,
fallega stúlkan hlaut að finna til, og hann vildi gefa
henni tíma til að átta sig og taka eitthvert áform
Hann þurfti líka tíma til að jafna sig—tíma til að verða
rólegur og ráðinn. Loksins sagði hann, eins og hann
talaði úti á þekju:
“Nú, verðum við líklega að fara, Pontclere. Viltu
gera mér þann greiða að fara út í hesthúsið og biðja
þá að leggja á hestinn minn? Eg þarf að skrifa bréf,
en þú skalt ekki þurfa að bíða min lengi”.
Lávarður Pontelere þrammaði út, hægt og klunna-
lega eins og honum var lagið. Bertie horfði á eftir
honum unz hann hvarf fyriri götuhornið, svo flýtti hann
sér til dyranna og opnaði þær—herbergið var tómt.
Hann hljóp að glugganum og síðan út á pallinn. Húsið
var tómt og kyrð á öllu. Hvergi sást hin unga, fallega,
barnslega persóna. Svo gekk hann inn aftur og hné
niður á stól. Hann var afar hryggur og stundi þungt.
Eitt augnablik huldi hann andlitið með höndum sínum
og tautaði:
“Burtu, farin. Og eg fæ aldrei að sjá hana aftur”.
Svo leit hann upp, og eitthvað sem líktist tárum, gljáði
í bláu, hreinskilnislegu augunum hans, og hann sagði:
“En eg hefi frelsað hana—já, eg hefi frelsað hana”.
XV. KAPÍTULI.
Af hverjum var myndin.
Um sáma leyti sem Williars og Jóan koniu til
Paddington, sat Mordaunt Royce við morgunverð sinn.
Frá því augnabliki að Elías Craddock hafði sagt hon-
um söguna um Stuart Williars og erfðaskrána, hafði
hann stöðugt verið að hugsa um hana og miljónirnar
tvær, og gat ekki um annað hugsað. Eins og Craddock,
áleit hann að önnur ‘ erfðaskrá, sem væri yngri, hlyti
að vera til, og að Williars væri ekki sá rétti erfingi, en
hann vissi enn ekki hvar hann átti að finna þann rétta,
og hinn mikli arfur var enn ekki á hans valdi.
börnum þótt þau séu fátæk, eru
landinu í framtíðinni stórgróði,
1 sambandi við þetta éf öss
ánægja að geta þess að það er ná-
kvæmlega sama hugmynd sem rit-
stjóri Lögbergs hefir oft haldið
fram fyrir hönd íslendinga og sem
hann mintist á heima í hitteð fyrra.
íslendingar fluttu vestur upphaf-
lega sökum atvinnuskorts og þaraf-
leiðandi bjargarskorts; landið átti
þá fáa atvinnuvegi og rýra og fólk-
jð gat bókstaflega e’kki lifað með þvi
lagisemávar. Nú er öldin önnur;
nú er meiri vinna—og hún vel laun-
uð—en hægt sé að komast yfir. Áð-
ur biðu margir menn eftir hverju
starfi, sem til kynni að falla, nú
bíða mörg störf eftir því að menn
fáist til þess að vinna þau.
Stjórnin á Islandi á nú að hefj-
ast handa og byrja innflutninga til
landsins; fá heim aftur sem flest
af því fólki sem hér er af íslenzku
bergi brotið og atvinna er til fyrir
heima.
Fyrir íslandi er að renna upp ný
öld og farsælli en nokkru sinni hef-
ir þekst þar áður.
Þjóðin er að læra að nota nátt-
úrukraftana umhverfis sig og í
sjálfri sér; og þegar þeir kraftar
eru tl hlítar sameinaðir, þá er þjóð-
inni bygð traust og varanleg brú
til fjár og farsældar.
Þetta er mál, sem margt og mikið
mætti rita um; mál, sem ef til vill
fellur ekki fjöldanum í geð, en svo
er með flestar nýjar hreyfingar; og
það er víst að 'hér er bent á gæfu-
leið fyrir þjóð vora—og þegar vér
tölum um þjóðina, þá eigum vér við
bæði þjóðarbrotin.
Það er vonandi að íslendingar
heima fari að dæmi Norðmanna.
Eldingar deyða 40 manns. ..
0
Á fimtudaginn var voru þrumur
og eldingar svo skæðar í Mexico að
40 manns' biðu bana af; fjöldi húsa
skemdist og margir slösuðust auk
þeirra sem létu lífið.