Lögberg - 03.08.1916, Síða 5

LÖGBERGr, FIMTUDAGINTST 3. AGÚST 1916
5
ekki af henni litiS meðan á tölunni
s'tóS—framburður snjall, en þó
þíöur og látlaus. —
Hér skal aöeins tilfæröur stutt-
oröur útdráttur úr umtalsefni
hennar, og þaö var “Um mannlegt
stjórnarfar". — Ekki yfirleitt, held-
ur aðeins útfrá einni hlið, — en vel
aö merkja aðalhlið. Þaö er:
hinni stjómarfarslegú meöhöndlun
á jöröinni—landi og sjó—sérstak-
l*ega landi. — Sýndi hún þar fram
á svo stórkostlegan stjórnarfars-
legan galla, er yröi aö glæpsamlegu
ranglæti. Ástæöan væri sú, að
jöröin—landið, væri ekki orðið til
handa nokkrum sérstökum frekar
en hafið og loftiö, heldur handa öll-
um jafnt, mönnum og skepnum, er
af því gætu og ættu aö lifa.— Þar
af leiðandi ætti engin stjórn, engin
félagsstærð, enginn einstaklingur
að geta öðlast þann eina rétt á
nokkru landi, er svo heimilaði þe'im
að gera við þaö hvað sem þeim
sýndist. — Það skakka frá rótum
væri sú hugsun, aö kaupa lánd, selja
land aö gefa. Stjórnir landa og
ríkja hefðu aðeins umboösrétt, er
landslýður gæfi til stjórnsemi lands-
ins, en engan sölu eöa gjafarétt
aö nokkru landi.
Þið spyrjið: Hvernig skal þá
hagnýta sér landið og Hfa af því?
Stutt svar: Gegnum stjórnarumboð
einungis. Þannig: Maðurinn fær
yrkingar og ábúðarrétt á miklu eða
litlu landi útfrá stjórnarskrifstof-
unni. Þeim rétti skal hann halda
sto lengi sem hann getur, vill eða
lifir. Líka hans afkomendur ef
æskja. —- Skilmálar skulu honum
settir í fyrstunni, á svipaðan hátt
sem landnemanum í Bandarikjun-
um og Canada. Eftir það timabil
að fyltum skilyrðum skal hann
greiða tiltölulegan skatt af sinni
ábýlisjörð, eftir því sem hún fram-
leiðir. Þ.ví þar sem ábúandi hefir
tífstíðar ábúðarrétt, hefir liann
sjálfur, eins og rikið, bezt af því
að gera landið sem arðsamast — al-
veg eins og það væri hans eigin
eign. r—
Þið spvrjið: Hvað verður um
ábúanda þá hann er orðinn þreytt-
ur og gamall og fær ekki lengur
unnið og framleitt ? Því til svars,
í fyrsta lagi þetta: Gera má ráð
fyrir að hann þá hafi meira eða
minna lausafé, sem verðmæti er í
og styrkur. í öðru lagi afkomend-
ur, er taki við ábúðarréttinum með
foreldrið á brauði sínu. Ef hvor-
ugt þetta, þá í þriðja lagi getur
gamli bóndinn alveg hætt—ef hann
er ekki til annars fær—og lifað sem
eftir er á eftirlaUnum úr ríkissjóði
j~°S lifað vel, Ekki á nokkurri
olmusu, heldur á því sem hann á
fuHkomið tilkall til fyrir það að
hafa lagt tíma sinn og krafta til
yrkingar lands og skattgreiðslu, er
ávalt heldur áfram að gefa af sér
í ríkissjóðinn þó hann hætti og ann-
ar taki landið til ábúðar o.s.frv. —
Af svona lagaðri umboðsstjórn-
semi mundi leiða margfalda vel-
megun hvers lands og hverrar
þjóðar, með því svo margfalt fleira
fólki yrði gert mögulegt að búa og
hfa á landinu og lifa sjálfstæðara
og sælla lífi. —
En hvernig er nú ástatt með þessa
hlið stjórnseminnar? Það þarf
engum að segja, það er öllum lýðum
ljóst, þó ljótt sé, og altaf að versna.
— Stjórnir ríkjanna ausa út landi
á báðar hendur og allar hendur til
■eiginlegrar eignar, ekki aðeins ein-
staklingum, hdldur einnig auðfé-
lögum og auðkýfingum, er verða
svo hin voðalegustu krabbamein
þjóðarlikamans. Með því þessar
slöngur véfja sig svo utan um þessa
sína bráð—loka eignarskjalið inni í
öryggisskáp ágirndar og óbilgirni
svo um þetta skuli enginn fá losað,
mannsaldur eftir mannsaldur, nema
með þúsundum og aftur þúsundum
dala, sem fáir eða engir hafa ráö
á. —
Á hinn bóginn eru stoppaöar
núttúrlegar landsnytjar nokkrum
til lífs' um tugi og aldir ára. — Með
þessu fyrirkomulagi dæmist landið
af helft fólksins um aldur og æfi,
og um leið dæmist fólkið til að
ganga hungrað og allslaust. líðandi
um landið aftur og fram milli
verkgefenda að biðja um verk. Fá
það og fá ekki, í öllu falli ekki svo
að hægt sé að lifa — því lífi sem
vert sé að lifa. Svo fólkið og kraft-
ur þess verður nokkurs konar
hefndargjöf — verður að stiga-
mensku og allra handa ólifnaðar-
og glæpa atferli til að fylla fanga-
húsin eða þá til þess að ráðast á
sjálft sig.
Mikið af þessu skeður af því að
fólkinu er fyrirmunuð fótfesta á
jörðinni—fyrirntunað aö fá að
vinna fyrir lífi sínu, þar sem þvi,
samkvæmt náttúrunnar allsherjar-
lögum, ber að vinna og lifa frjálsu
skaparanum til lofs og djAðar.—1
“Ó, menn og konur", segir kon-
an, “mér sortnar fyrir augum er
eg lít á núverandi ástand og fyrir-
komulag í meðhöndlun lands og
lýðs. Það skal aftur fram tekið,
að jörðin er sá náttúrulíkami, sem
ekki má né á að ganga kaupum cg
söluni, frekar en hafið, loftið, ljós-
iÖ eöa líkami mannsins lifandi. —
En, vinir minir! Alt mannlegt hcf-
ir 0 sin takmörk—líka það r.nxga.
Tíð á sér þann tíma sem hrópar:
“Hingaö og ekki lengra’’, “þú ert
veginn og léttbægur fundinn’’, já,
óhafandi. — Þáð næsta stórvirki
sem heimurinn á nú fyrir hendi,
er það : að ná landinu lausu úr járn-
og koparklónum og leggja fram fyr-
ir fólkið til ábúðar og afnota öll-
um er því eru vaxnir. — Á stór-
virkjum stendur auðvitað nokkuð,
gerast ekki í hendingskasti—en ger-
ast þó. — Innan 30 ára skal frum-
varp lagt fram á fólksþingum—
ekki fjölyrt né flókið. Aðeins þessi
málsgrein: “Ekkert land skal selj-
ast, kaupast, né gefast til eiginlegr-
ar eignar nokkrum manni eða
mönnum, en alt land s’kal skattgilt
ríkinu jafnóðum og yrkist eða
verður á annan hátt arðberandi”. —
Að sjálfsögðu verður tillaga þessi
fjölorð og flókin gerð, því um hana
verður deilt af krafti í önnur 30
ár—og verði þá ekki að niðurstöðu
komið skal til bardaga'búið—búið
til næsta alheimsstríðs—stríðs árið,
líklega 1975. — Liggur þá hálfur
heimur í val. — Frumvarpsmenn
standa uppi og þúrka af sér svit-
ann, og þar með úrskurður gerður
•—frurrtvarpið samþykt—landsrétt-
urinn afhentur sem náttúrlegur
griðastaður öllum lýð til starfsemi
og lífs. — Þá mun eg um sextíu
árum eldri en í dag, standa fyri •
framan ykkur aftur í mynd hinnar
sömu konu, þakkandi stórírægan
sigur og vinning gegn núverandi c-
lögum og ranglæti heims. Mur eg
þá minna ykkur á, “að ekki sé öllu
minna vert að gæta þess sem fengið
ær, en afla þess” og gefa ykkur
bendingu um að hagnýta } kkur
landsréttinn. Um leið og eg þá
bregð upp fyrir sjónum ykkar stór-
kostlega fögru málverki af nýrri
jörð, þar sem réttlæti skai ríkja og
friður velli halda um aldur aílan.”
Þar sém þetta aðeins er stuttorð-
ur kafli um stórt efni, mbá búast
við, að ekki þyki nógu greinilega og
vel gengið frá hugsuninni að breyttr
fyrirkomulagi, en sem mundi kann-
ske frekar gert með lengra máli.—
Hinu ekki hægt að neita, að þarr.a
er um stórkostlegt stjórnarfarslegt
óvit að ræða, sem líklega á fvrir
höndum að taka breytingu á sínum
tíma, eins og alt annað, sem kemst
að hámarki og öfugt hefir staðið.
Bellingham, Wash. 15. júlí 1916.
/. Benediktsson,
Greinilegt samsœri.
Bréf birtist í “Tribune” á föstu-
daginn fra “\ iðarsala", og segir
blaðið, að ef það sé satt, sem í
bréfinu sé, þá sé samsæri milli
sambandsstjórnarinnar og auðfé-
laganna i British Columbia; sam-
særi svívirðilegt og óþolandi. —
Bréfið er svona:
"Vér erum oft spurðir, hvers
vegna verð hafi hækkað svona
mikið á viði síðan í fyrra haust,
þar sem nauða litil eftirspurn sé
eftir honum. Ástæðan er ein grein
í tolllögunum.
“Óunnin viður eða óheflaður er
tollfrí, nema að þvi að á honum er
7/% herskattur, en verðið á hon-
um hefir þó hækkað um $4.00 á
þúsundið; en verðhækkun á betri
eða unnum viði, er miklu meiri.
Hér skal skýrt, hvernig leikur-
inn er unninn: Auðfélögunum í
British Columbia hefir hepnast að
láta sambandsstjómina setja vissa
grein í tolllögin, sem þýðir það, að
þægir þjónar á tollgæzlustöðvum
varna öMum viði flutnings inn i
Canada frá Bandaríkjunum.
Óunninn við má kaupa í Seattle
eða Tacoma fyrir $8.00 þúsund
fetin. og flutningsgjald til Manito-
ba þaðan er hér um bil $10 á þús-
undið. Þegar við þetta er* bætt
7/2% herskatti, sem verður um
60 cent á þúsundið þá ætti það að
kosta hingað komið $18.60. En
j>essi verndunargrein auðfélaganna
sem stjomin hefir veitt þeim,
heimilar tollgæzlumönnum að end-
urvirða viðinn og telja þeir þús-
und fetin $4.00 til $10.00 hærra
virði þegar hann kemur aö línunni
en hann kostar í Seatt le og var
keyptur þar. Láta þeir borga þessa
$4.06—$10.00 ásamt 6öc herskatt-
inum og af því leiðir, að hvert þús-
und feta af við kostar $4.00—$10.00
meira en e'lla væri.
Þetta veldur því, að engin teg-
und viðar flyzt frá Bandarikjunum
til Canada og gerir auðfélögunum
í British Columbia jiað mögulegt
að TAKA $4—$10 hærra verð fyr-
ir viðinn frá þeim er kaupa þurfa,
en þeir gætu kevpt sama við fyrir
ef jæssi grein hefði ekki verið í
gildi.
“Með öðrum orðum, viður, sem
að réttu lagi ætti ekki að kosta hér
í Manitoba meira en $18.60, kosíar
$22.60—$28.60 jiúsund fetin..
“Þetta þýðir það, að Ottawa-
stjórnin og auðfélögin í British
Columbia hafa gengið í samsæri
með því að nota jiessa endurvirð-
ingargrein—gengið í samsæri til
þess að ræna fólkið, sem þarf að
kaupa viðinn i allri Vestur Canada
um $4—$10 af hverjmn þúsund
fetum sem það kaupir.
“Hvað á maður að ihugsa um
fólk, sem líður slíka þrælmensku
af stjórn sinni? Vernlun fyrir
heimaiðnað væri Jxilandi, ef fram-
leiðendur létu fólkið fá nauðsynjar
sínar með sama verði og það getur
keypt jnær fyrir annarsstaðar, en
það að líða annan eins ræningja-
félagsskap og iþann er þessi sam-
bandsstjórnar grein gerir mögu-
legan, er að niðast á alþýðu þessa
lands.”
Svo bætir blaðið við þessu meðal
annars: “Aðalatriðið sem Sam-
bansstjómin virðist brjóta heilann
pm er }>að hvernig hún geti sem
bezt }>óknast þeim, sem umgirða
Canada, sem stóreflis vemdarreit
til sérstakra hagsmuna með sérstök-
um lagaákvæöum til þess að fylla
vasa gæðinga sinna.
Það var sýnt hér í blaðinu fyrir
fáum dögum hvernig bóndinn er
nevddur til þess að borga 55% í
toll á vissar vélar að meðtöldu yfir-
verði. Verðlangning af handahófi
er orðið daglegt brauð. Stjórnin
er verkfæri í höndum auðfélaganna.
Bessi blóSsugu aðferð verður að
hœtta. Baráttan fyrir sanngjarnari
tollskyldu og verzlunar frelsi hefir
verið háð í heilan mannsaldur, og í
dag eru hlekkirnir þrælmannlegri
en nokkru sinni fyr.
Þeim til upplýsingar sem ekki
eru kunnugir þessari baráttu skal
hér minna á þátttöku ungra con-
servativa í Toronto 1892 undir
stjórn Arohibalds Armstrongs,; og
lét hann ganga til atkvæða í stjórn-
málafélagi sínu um þetta atriði;
voru 575 atkvæði með en 291 á
móti. Ilann fordæmdi þá aðferð
að verja auðfélögin j>annig aö það
hindraði vöxt og viðgang þjóðar-
innar.
öama ár var það sem hér segir
samþykt á þingi í bræðrafélagi iðn-
aðarmanna í Canada 1. október
1892: “Að fjármálastefna lands
vors sé ‘heimskuleg, þar sem stjórn-
in jjykist vilja vernda fólkið; að
hún hækki lífsnauðsynjar, minki
kaupþol alþýðunnar, áf öljum stétt-
utji, veiki afl þjóðarinnar og hindri
vöxt hennar, dreifi fólkinu og reki
dætur og syni i burtu að heiman
frá mæðrum og feðrum—reki það
til að yfirgefa heimilin til þes's að
fáeinir menn geti hrúgað saman o>-
fjár, og að alt mögu'legt skuli reynt
til þess að kippa í lag þeim rangind-
um, sem af þessari óheilla stefnu
stafi.”
Dallon MiArthur Q.C. gerði
merkilega játningu í sambandi við
tollstefnu j'.The nat. policy) aftur-
haldsflokksins 187^. I ræðu er hann
flutti á St. Mary 22. október 1893,
þegar MacKenzie var að völdum,
sagði ihann: “Á því er alls enginn
efi að við vorum áhrifalausir og
með því að taka upp tollstefnuna
('The national policy), og taka vind-
inn úr seglunum hjá MacKenzie
komumst við að völdum. Vemdar-
tollstefnan varð kend Við okkur og
ef MacKenzie hefði tekið upp
verndartollstefnuna, þá hefðum við
orðið fríverzlunarmenn. Eg er
viljugur að gera ]>essa játningu. Ef
MacKenzie hefði verið með vernd-
artollum, þá hefði ekki verið um
annað að gera fyrir okkur en taka
upp frjálsa verzlun.
Við dóttur látins manns.
Djúpt í leyni söknuð s'é
sverfa að hjarta þínu,
aldin grein af ættartré
er nú höggvin mínu.
/. G. G.
Kveðja.
Kveð eg blíða kyrtla hlið,
kætin 'líður hnekki,
því eg kvíði; tæp er tíð,
tíminn bíður ekki. /
J. G. G.
Heilnæmasti bær í Vesturálfu.
Samkvæmt ský-rslum heilbrigðis-
ráðsins í Winnipeg er enginn stór-
bær í öllum Vesturheimi, J>ar sem
heilbrigði er eins góð, sérstaklega
að því er börn snertir. Hundruð
bama deyja af hita og máttleysis-
veiki víða annarsstaðar, en hér ber
ekkert á slíku. '
Dánarfregn.
17. júni síðastl. andaðist að heim-
ili Guðmundar Camuens Helgason-
ar og Ólafar jörnsdóttur (systur-
dóttur sinnarj ekkjan Þórunn Ste-
fánsdóttur, eftir langvarandi heilsu-
leysi af brjóstveiki, sem að síðustu
dró hana til dauða.
Þórunn sál. var fædd að Sig-
mundarstöðum í Þverárhlíð í Mýra-
sýslu 30. október 1847. Foreldrar
hennar voru þau ðóðkunnu hjón
Stefán Óðalsbóndi ólafsson Björns-
sonar á Esjubergi á Kjalarnesi í
Gullbringusýslu. Kona hans ’Anna
Stefánsdóttur umboðsmanns á
Leirá í Borgarfjarðarsýslu, en móð-
ir Þórunnar var Ólöf Magnúsdótt-
ir, Erlendssonar, kona hans Guðný
Jónsdóttir. Þau bjuggu allan sinn
búskap í Fljótstungu í Hvítársiðu
í Mýrasýslu.
Vorið 1885 gekk Þórunn sál. að
eiga hr. Bergþór Ólaf Jónsson
hómupata á Hornstöðum í Laxár-
dal í Dalasýslu; móðir Bergþórs
kona Jóns' var Kristbjörg BergjxSrs-
dóttir. Sama vor fluttust þau hjón
búferlum í húsmensku að Hamar-
endum í Stafholtstungum, Mýra-
sýslu, til Björns Jónssonar og
Ólafíu systur Þórunnar, hvar þau
dvöldu eitt ár, til voriö 1886 i júní
að þau tóku sig upp og fluttu til
Vesturheims með eitt barn á fyrsta
ári. Settust fyrst að í Winnipeg
og dvöldu ]>ar, j>ar til haustið 1888
að þau fluttust til Þingvalla ný-
lendu, og voru vetrarlangt hjá þeim
Einari Jónssyni og Guðbjörgu Ein-
arsdóttur Suðfjörð. En vorið eftir
(1889) nam Bergþór sér land í
austurparti bygðarinnar og bjuggu
]>ar laglegu búi í sjö ár, þar til 1897
að þau urðu að yfirgefa land sitt
sökum burtflutninga úr þeim parti
bygðarinnar, og flytja til ,Th. J.
Norman og konu hans, hvar þau
dvöldu eitt ár, og um vorið fluttu
j>au til Arngríms Kristjánssonar og
Ásu Jónsdóttur systur Bergþórs,
Lifðu þau þar út af fyrir sig þar
til i júní 1909 að Bergþór sál. dó,
og eftir það var Þórunn sál. þar í
þrjú ár. Vorið 1912 flutti hún til
/
Minni Vestur-Islendinga
á þjóðminningardegi íslcndinga í IVynyard
2. ágúst 1916.
Þeir bundu’ ei skóþveng heimahauginn við.
er höfðu’ að marki vinning nýrra landa.
En beindu gnoð um brimótt Drafnarsvið,
unz bar þá loks til ókunnugra stranda.
Og fæstir höfðu annan áttavita,
en einkennin er sól og stjörnur rita.
Svo var um yður mætu landnámsmenn,
er margþætt öplög hingað seiddu vestur.
Þér sáuð heima höppin tvenn og þrenn,
þótt hrjóstrugt væri og stundum auðnubrestur.
Eg veit þér klökkir kvödduð yðar móður,
sá koss var fjöldans eini sparisjóður!
Og sléttan mikla heillaði’ yðaf hug,
við hennar brjóst þér festuð traustar rætur,
og sóruð henni vits og vilja dug,
og vörð að standa jafnt um daga’ og nætur.
En dýrmætast var altaf eitthvað heima,
sem enginn mátti nokkru sinni gleyma!
Og þegar sól um vestur vegu skin,
og vígarjóðar skógfylkingar standa. —
I austri brosir himin-heilög sýn:
]>ar hlustar sagna-drotning Norðurlanda
á siguróm af yðar j>roskavonum —
og á ei lengur neitt af týndum sonum.
Þótt kumblum fjölgi hérna megin hafs
og hylji sandur fyrstu landnámssporin.
Þá vakir heima’ í möttli mjallar-trafs,
sú móðir sem á allra fegurst vorin,
með þökk til allra’ er ortu, mæltu’ og sungu
í útlegðinni’ á hennar göfgu tungu!
Einar P. Jónsson.
Jóns' Björnssonar systursonar henn-
ar, hvar hún dvaldi þar til í sept.
1914 að hún fór til }>eirra Helga-
sons hjóna, eins og að framan er
sagt, þar sem hún dó.
Þörunn sáluga var með merkustu
konum samtíðar sinnar, gædd sum-
um þeim beztu kostum er hverja
manneskjú geta prýtt, sérlega vand-
virk að hverju sem hún gekk, sem
sérstaklega kom fram í kniplingu,
baldéringu og ábreiðu vefnaði,
og öllum vefnaði og sauma-
skap, sem hún lærði alt af móður
sinni Ölöfu, sem á þeim tímum var
bezt að sér i kvenlegum listum um
nærliggjandi sveitir.
Annar kostur Þórunnar sál. var
trygglyndi. Þar sem hún tók trygö
við, hvort heldur var maður, skepna
eða málefni, þá átti hvað fyrir sig
hinn einlægasta málsvara, ]>ar sem
hún var, sem ekki lét sig. En hún
hélt sig stundum hafa unnið, þótt
við bæri að við ofurefli var að tefla.
Þórunn sá'l. var frábeit því að
snúast eins og snælda eftir annara
skoðunum, þvert á móti batt hún
sjálf sína eigin bagga í lífinu, hafði
þá ágætu lífsfestu að afla sér sjálf
kjölfestu á lífsfleyið sitt, eftir sín-
um eiginn geðþótta. Var hún sér
því ekkert úti um marga vini; vildi
hafa þá fæAi og þeim mun betri.
Þriðji kostur Þórunnar var það
að hún var trúkona míkil. Fylgdi
til dauðadags þeirri sannfæringu
með óbifanleik á þrenningarkenn-
inguna og sérstaklega friðþæging
Jesú Krists og upprisu; sagðist hafa
verið skírð og fermd upp á hana
og vildi því ekki eiðrofi vera.
Traustið til 'hins miskunnsama
drottins sýndi sig hvað bezt í gegn-
um hennar veikindastríð, hversu
hún gat borið það alt með stakri
þolinmæði, meiri part æfi sinnar.
Sólarljósið á vonarhimninum hinu
megin var það sem hún þráði, ásamt
sælufundi sins elskaða eiginmanns
°g tveggja barna, sem bæði dóu
tveggja vi'kna. Því Þórunn var góð
kona og móðir og sérlega gestrisin
eftir megni og góð í sér. — Hún
hafði vnstaskiftin með guðs nafn á
vörunum. Sé'ra G. Guttormsson
jarðsöng þá látnu i grafreit Kon-
kordín safnaðar.
Blessuð §é minning hennar.
“ísafold" ér vinsamlegast beðin
að taka þessa dánarfregn upp í sitt
heiðraða blað.
I sambandi við ofanritaða dán-
arfregn vottum við undirrituð öll-
um þeim sem á einn eða annan hátt
sýndu okkur bróður og systurlega
hluttekningu við fráfall Þórunnar
sál. Stefánsdóttur og sérstaldega
þökkum viö öllum þeim mörgu alla
sína hjálp verklega við þetta tæki-
færi. Síðast en ekki síst þökkum
við Guðbjörgu E. Suðfjörð fvrir
sína alþektu nákvæmni og hjálp-
semi er hún lét hinni framliðnu í
té síðustu stundir æfi liennar með
hjúkrun og aðhlynningu. Það sýn-
ist vera sem sú kona sé sköpuð til
að hjálpa og að það sé henni með-
fætt eðli.
Þetta er ekki það fyrsta mann-
úðar og kærleiksverk, sem sýnt hef-
ir verið í bygð þessari, bæði við
þessu lík og önnur báginda tilfelli.
Björn Jónsson,
Ólafía Stefánsdóttir.
M/_;__•• 1 • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir ,eg„ndum, geirettu, ng ,1-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limited
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
SEGID EKKI
“EG GET EKKI BOKGAB TANNLÆKNI NC.“
V*r vltum, aS nfl gengur ekkl alt aB flskum og erfltt ®r &6 elgnaM
■klldlnga. Ef tll vUl, er osa þaB fyrtr beztu. þ&t kennir oh, Mm
vertSum a8 vinna fyrir hverju centi, a8 meta glldl penlnira.
MINNIST þess, a8 dalur sparaBur er dalur unnlnn.
MINNIST þess einnlg, a8 TENNl'K eru oft melra vtrCl en pentngar.
IIEILBHIGDI er fyrsta spor til hamingju. fvl verBlB þ«r a8 vernda
TKNNIIKNAR — N6 er tíminn—hér er staðnrlnn til aS lAta (en vts
tennur yCar.
MikiII sparnaður á vönduðu tannverki
EINSTAKAH TKNNI K $5.00 HVER BESTA 23 KAR. GULL
S5.00, 22 KARAT GTJLLTENNTTR
VerB vort Avalt óbreytt. Mörg hnndruS manns nota sér hlB lAga t«C.
HVER8 VEGNA EKKI pö ?
Fara yðar tilbúnu tennur vel?
e8a ganga þœr lBulega flr slcorBum ? Ef þær gera þaB, flnniS þ& tann-
lækna, «em geta gert vel vlB tennur yBar fyrlr vægt ver6.
ffl zlnni jínr sj&Ifnr—NotlB flmt&n &ra rejnrin vora við tannlarknlngar
$8.00 IIVALBEIN OPIB A KVffLDCM
DE. PARSONS
McGRKETT BLOCK, PORTAGB AVK. Telefónn M. 008. IJppi jrfto
Grand Trunk farbréfa zkrifstofu.
S ó L S K I N
bað hann að skrifa hann fyrir mig.
Foam Lake, Sask., 20 júlí 1916.
Anna Þ. Clements, 6 ára.
Holar, Sask, 23. júlí 1910.
Kæri ritstjóri:—
í Sóls'kini nr. 18, þar sem okkur
er sagt um Indíána, er okkur sagt
að Leifur Eiríksson, íslendingur,
hafi fyrst fundið þetta land, Ame-
ríku, og nefnt það Vínland, en svo
er þess lika getið að hann hafi ver-
ið norskur Vikingur. Þetta get eg
ekki vel skilið, og langar mig mjög
að vita meira um hann, eg hefi ekkt
heyrt neitt um hann á skólanum, en
eg befi heyrt þar um Kristófer
Columbus.
Mamma segir að Sólskin vilji
fræða okkur börnin, að þú sért
fearpavinur, því veit eg að þú vi'lt
segja okkur af þeim íslendingum,
sem hafa orðið svo frægir að finna
lönd og sigla um höfin. Mér lík-
ar að fræðast af Sólskini um ísland
og fræga íslendinga. Þá hefi eg
sanna ánægju af að spila þetta vel
á fiðluna mína: “Ljúfa, feðra-
land'ið mitt”, o.s.frv. Með vinsemd.
Hamplircy L. Guðmundson.
íslenzkar vísur.
Fallega Skjóni fótinn ber
franmn eftir hlfðunum;
—góðum var hann gefinn mér;—
gaman er að rlSa’ honum.
Hani, krummi, hundur, svtn,
hestur, mús, tttlingur:
galar, krunkar, geltir, hrín,
gnegjar, ttstir, syngur.
Sttgur hún viB stokkinn,
ljósan ber 'hún lokktnn,
Ijósan er hún 'íokkinn
litli stelpu hnokkinn.
Magnús raular, músin ttstir, mal-
ar kðttur'inn,
kýrin baular, kuldinn ntstir, kumr-
ar hrúturlnn.
Gátur.
I.
Eftir þrjú ár hér frá verður
pfómás þrisvar sinnum eins gamall
og- hann var fyrir þremur árum.
Hversu gamall er hann núna?
II.
Maður bað vin sinn að býtta
fyrir sig hálfu pundi: “Eg hefi
hálfpund í silfri” sagði maðurinn,
“mér er ómögulegt að býtta”. —
Hvernig gat það verið satt?
III.
Niu menn voru viltir uppi á
f jöllum og höfðu nógan mat í fimm
daga. Svo mættu þeir öðrum
mönnum sem líka voru viltir, og
reiknuðu þeir það út að maturinn
dygði aðeins í þrjá daga lianda þeim
öllum. Hversu margir voru menn-
irnir sem þeir mættu?
IV.
“Kókohnetur kosta átta cent
hver, appelsinur 1 cent og eppli
hálft cent” sagði ávaxtasálinn.
“Láttu mig fá 20 stykki alls fyrir
40 cents’’ sagði kaupandinn. Hversu
mörg fékk hann af hverju?
riI.-582).
Skrítlur.
í barnaslkólanum sagði lítil stúlka
við aðra* litla stúlku: “Hún
mamm mín gefur mér á hverjum
degi tvo aura fyrir að taka inn
eina teskeið af þorskalýsi.” “Og
hvað gerir þú við alla þessa pen-
inga ” spurði hin. “Hún mamma
leggur þá afsíðis til að kaupa fyrir
þá enn meira þorskalýsi,” svaraði
litla stúlkan.
AÍeð vinsemd til “Sólskins”.
Magga Stefánsson.
Hólar, Sask.

BARNABLAÐ LÖGBERGS
L AR. WINNIPEG, 3. AGÖST 1916. NR. 44
Fiðrildið hennar Finnu.
Finna veiddi fiðrildi,
fór með það inn,
læsti það niður
í litla stokkinn sinn.
Svo fór hún og háttaði,
hún var svo þreytt,
fiðrildið kvaldist
en komist gat ei neitt.
Fram á morgun Finna svaf
friðsælt og rótt,
skildi það ekki
hvað skelfing gerði hún ljótt.
Finna vaknar—fer að sjá
fiðrildið sitt
alt saman rósótt
og alla vega litt.
Opnar Finna kvik og kát
kistilinn sinn;
fiðrildið hennar
skal fljúga út og inn.
Finnu titra tár á kinn.
tómlegt og autt
finst henni vera,
því fiðrildið er dautt.
Blessuð frjálsu fiörildin
fljúga um geirn,
blikna og deyja
ef börnin snerta á þeim.
Sig. Júl. Jóhanncsson.
Tveir konungar.
Einu sinni voru tveir konungar,
sem höfðu verið aldir upp saman.
Þeim þótti eins vænt hvorum um
annan eins og þeir væru bræður.
Annar var konungur í Sikiley og
hét Leonidas; hinn var konungur i
Bæheimi, hann hét Polixenes.
Svo var það einu sinni þegar
Polixenes heimsótti Leonidas
að hinn síöarnefndi bað hinn að
vera lengur ; en Polixenes vildi fara
lieim og fékst ekki til að vera leng-
ur. v
En svo kom drotning Leonidas-
ar, sem var ákaflega falleg kona
og skemtileg. og lagði fast að
Polixenes að fara ekki strax; og þá
lét hann undan.
En þó Leonidas konungur væri
allra bezti meður, þá var hann af-
brýöissamur Qealous). Hann varð
hræddur um konuna sina fyrir
Polixenes og sagði Camillo þjóni
sánum frá því. En Camillo vissi
að þetta var vitleysa.
Þjónninn fór því til konungsins
frá Bæheimi og sagði honum frá
þessari heimsku vinar hans.
Svo flýðu þeir báðir frá Sikiley
Polixenes og Camillo.
Lonidas var hamslaus af reiði og
liann ákærði drotninguna, sem var
þá alveg saklaus.
Hann var svo reiður að hann
vildi ekki sjá nýfædda dóttur sem
hann átti og Skipaði að fara með
hana út á eyðimörk og láta hana
deyja þar.
Drotningin hét Hemonia og bar
hún auðvitað á móti öllu sem kon-
ungurinn bar á hana.