Lögberg - 24.08.1916, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. ÁGÚST 1916
3
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
ÞaS var annríkt og áríðandi kveld fyrir Coronet-
leikhúsiö og alstaðar var æsing og kvíði á ferð. Söng-
flokkurinn var fullkominn og allur undirbúningur var
eins' vel úr garSi gerSur og venjulegt er viS aSalæfing-
ar, en Jóan fanst þetta vera vonlaust vandræSa ásig-
komulag fyrir þenna manngrúa. TjaldiS hófst á loft
og leikurinn byrjaSi. Jóan stóS á milli tjaldanna og
horfÖi á þenna aragrúa af skógartröllum, huldufólki og
álfum. ÞaS var svo erfitt fyrir hana aS skilja, aS
fyrir hálfum mánuSi síSan hefSi hún setið í
kyrláta herberginu hjá Williars lávarði, sínum tihon-
andi eiginmanni. ÞáS var eins og hún væri stöcld í
miðju æfintýralandi. En nú heyröi hún Emily kalla
á sig, og reif sig lausa frá draumum sínum.
“Fara fötin mér vel?’’ spurði Ernily meS viSkvæmni.
“Og blómin ? Nú, jæja, þá fer eg. GætiS þér nú vel
að hvort eg stend eins' og þér hafiS sagt aö eg ætti aS
standa”.
Jóan aðgætti hana nákvæmlega. Unga stúlkan
hafSi hagaS sér eftir bendingum og ráSleggingum
Jóönu, og hún líktist sannarlega ófalsaðri álfadís, þeg-
ar hún stóð upp úr gyltu kræklingaskelinni sinni og
gekk fram á leiksviSiS á tánum, eins og hún svifi í
loftinu með yndislegum armahreyfingum, sem Jóan
hafði æft hana viS.
“Ágætt”, hrópaði Gifford.
“ViS hvern er hann að hrópa ágætt?” sagöi dramb-
söm rödd bak við Jóönu, og iþegar hún sneri sér við,
sá hún ungfrú ÍMazurka. “Ó, þaS er sú litla Mop-
tressor, er það ekki?” sagSi hún háSslega. Svo sneri
hún sér aS Jóan. “Eg get ekki séS neitt aSdáanlegt
viS framkomu hennar, getiS þér?”
“Mér finst hún yndisleg og líkjast sannri álfamær”,
svaraSi Jóan rólega.
“Ó, þér eruð jú vinstúlka hennar eöa systir henn-
ar ?” spurSi ungfrú Mazurka með sömu háðslegu rödd-
inni.
“Já, eg er vinstúlka hennar”, svaraSi Jóan.
“Nú, jæja, segiS þér þá ungfrú Montressor, aS hún
megi ekki verSa ímyndunargjörn”
“Eg held hún verSi þaS ekki”, sagSi Jóan brosandi.
Ungfrú Mazurka starði á hana með háöslegri fyr-
irlitningu, sem varS þó allvandræSaleg gegnvart fasta
og rólega tillitinu hennar Jóönu. Svo var kallaS á
drotningu álfadísanna, og ungfrú Mazurka kastaSi frá
sér síSu kápunni, sem hún var sveipuS innan í og gekk
inn á leiksviöiS í öllu sínu skrauti. Hljóðfærasláttur-
inn byrjaði og stálvír, sem átti að flytja hana upp í
loftiö, var rent niSur. Hún ætlaöi aS setjast á hann,
en hætti viS þaS og studdi hendinni á hann.
“Hvaö er þetta?” spuröi hún og athugaSi vélina
nákvæmlega.
“ÞáS er dálítil tilhögun sem eg hefi látiS gera, svo
hann yrSi áreiöanlegri, ungfrú Mazurka”, sagSi for-
maSurinn og gekk til hennar meö lotningarfullum svip.
“Þiö er mtn eigin uppfunding”.
“Mér líkar hún ekki”, sagSi hin ofdekraða fegurð,
“þaö er svo klaufalegt, eg vil ekki að allir skuli hlæja
aS mér fyrsta kveldið og hrópa: ‘Ó, viS getum séS vél-
ina’.”
“Nú, jæja”, sagði Gifford óþolinmóður, “þaS má
taka þaS burt”.
Þeir drógu vélina aftur upp og létu hina gömlu
siga niður, og ungfrú Mazurka lét nú svo lítiS að setj-
ast og hagræSa sér, og svo var vélin dregin upp. Jóan
skalf ofurlítiö þegar hún sá ungu stúlkuna svífa milli
himins og jarðar, en ungfrú Mazurka hló háSslega og
kallaöi ofan:
“Þetta er alveg óhult—eg hata nýjar uppfunding-
ar”. Svo hvarf hún í skýin.
Þetta var stærsta og tilkomumesta sýningin í bend-
ingaleiknum, og í hátíðlegri kyrö leið drotning álfa-
dísanna niöur innan um aragrúa af alls konar skor-
kvikindum, auðsjáanlega frá yfirboröi sjávarins. En
hér um bil sex eða sjö fetum frá gólfinu—i þessu til-
felli sama og sjávarbotninn—virtist hún aS riSa til
ofur litið. Angistaróp heyrðist hjá áhorfendunum, og
á næsta augnabliki féll ungfrú Mazurka niSur, frá
hinni ósýnilegu vél, á gólfiö. Jóan, sem stóö næst henni
á milli tjaldanna, gleymdi öllu og þaut til hennar til
aö hjálpa, og alt 'hitt fólkiS kom einnig hlaupandi þang-
aS. ÞaS bar þessa vesalings álfadrotningu, sem fyrir
fáum mínútum síSan hafði veriö svo hreykin og dramb-
söm, en sem nú var magnlaus og gat ekki hreyft sig,
burt frá leiksviðinu, og Gifford send'i boð eftir lækni
og lét flytja hana heim í vagni.
Gifford gekk, alveg ráðalaus, fram og aftur um
leiksviöiS, og leikendumir, sem höfðu hópaS sig bak
viö tjöldin, störðu hræddir og huglausir á hann.
Hann hafði búist viS svo miklu af ungfrú Mazurka,
og nú var hún flutt heim með undinn fót, rétt áöur
en verölaunasýningin átti fram aS fara. Svo varð
honum litiö á Jóan, sem stóö 'þar svo beinvaxin og ynd-
isleg við hliS Emily, og hann kiptist viS. Birtan féll
einmitt á föla, fagra andlitið hennar, og þessi sýn
kveikti skyndilega von í huga umsjónarmannsins.
“Halló!” sagöi hann. “Hver er þetta? Þér eruS
ekki ein af leikendunum held eg?” spurði hann kurteis-
lega.
“Hún er ein af vinstúlkum mínum, hr. Gifford”,
svaraSi Emily í stað Jóönu. “Nei, hún tilheyrir ekki
leikflokknum. Hún kom meö mér til aS hjálpa mér
ofurlítiö”.
“Hum”, sagði hann og horfði alt af á Jóan, “vin-
stúlka ySar? ÞáS gleður mig að kynnast vinstúlku
ungfrú Montressor”, sagði hann viS Emily, s'em gekk
meS honum að bakhliö leiksviðsins. “Þer segiS að
þessi unga stúlka sé vinstúlka yöar. Hún er mjög
fögur. Háldiö þér—þaS er auðvitað okkar leyndarmál,
ungfrú—haldið þér, aö hún geti tekið aö sér starf vesa-
lings ungfrú Mazurka, ef eg byöi henni þaS ?”
“Þáð er engum efa undirorpiS aö hún getur þaö”,
sagði Emily blátt áfram, “en eg veit ekki hvort hún
vill þaö”. .
“Hum”, sagði hann og leit óþolinmóSlega í kring
um sig. Mig langar til aö reyna þaö. ViS veröum i
öllu falli að snúa okkur til hennar. Heyrið þé'r, kæra
ungfrú Montressor, færið vinstúlku ySar kveðju mína
—hvaS heitir hún annars?”
“Ungfrú Trevelyn—Ida Trevelyn”, svaraSi Emily
hiklaust.
“Já, færiö henni kveSju mína og spyrjiö hvort hún
vilji leika þennan þátt. Hann er auöveldur—og hún
á ágætlega vel við hann”.
Emily gekk aftur að tjöldunum og fann Jóönu
standa i dimmum krók.
“0, góða”, sagði Emily og greip í handlegg hennar,
“hugsiS yöur þaS, hr. Giffard hefir beðiS mig aS spyrja
yður hvort þér viljiS ekki taka að yður leikstarf ungfrú
Mazurka”.
“Eg”, sagöi Jóan og fölnaöi. “Eg?”
“Já, þér, og hvers vegna ekki—þaö er alls engin
furða. Þér eruö fallegasta stúlkan í leikhúsinu—já, í
öllum heiminum—þaS álít eg. Ó, 'þér megiS ékki segja
nei, heyriS þér það—þaö veröur svo sorglegt”.
“Eg vil sízt af öllu hryggja yður, kæra Emily”,
sagöi Jóan meS rólegu brosi. “Leyfið mér aS hugsa mig
um eitt augnablik. Þétta kom mér svo óvænt—og
mig—mig hafði ekki dreymt um—”
“Já, já, hugsið þér um það. Eg gef yður tveggja
mínútna umhugsunar tíma”, sagði Emily áköf. “En
þér rriegið ekki neita sliku tilboSi”.
Jóan sneri sér frá leiksviðinu til þess aö hugsa um
þetta tilboS i kyrð. Hugsunin um að standa á leik-
sviöinu gagnvart fullu húsi af áhorfendum, aS tala á
meðan hundruS manna hlustuðu á hana, vakti hjá henni
kvíöa, en þaS var ekki verra fyrir hana en svo marga
aðra.
“Nú?” spurði Emily og greip um handlegg hennar,
“segiS þér já. UmsjónarmaSurinn bíSur óþolinmóSur.
HikiS þé'r ekki, Jóan—annars biður hann einhverri
annari þetta. Ó, siegiS þér já—flýtið yður—”
“Nú, jæja, segiö þér honum þá aS eg vilji reyna
það”, sagði Jóan.
Augnabliki síðar setti Jóan sig í stellingar og fann
sér lyft upp—upp, upp— henni fanst þaö vera margar
mílur, jafnvel upp til himins. Hún lokaöi augunum,
stundi þungan og endurtók stöðugt: “Mér er alveg
óhætt”. Hún leit róleg niður á gljáandi leiksviSiS—
hafsbotninn. Hægt leið hún ofan, og þegar vélin snerti
leikpallinn, sté hún út, gekk fram og sagði þau fáu orð
sem hún átti aö segja. Henni virtist að enginn annar
en hún sjálf mundi heyra það, sem hún sagSi, en þeg-
ar hún var búin og allir álfamir komu hoppandi yfir
leiksviðið, klappaði Gifford höndunum og hrópaði:
“Ágætt, ágætt”.
“Ó, þetta var snildarlegt—afburða fagurt”, tautaöi
Emily um leið og hún kom til hennar. “Þer gerSuð
þetta svo vel. LítiS þér á Gifford, hann er svo ánægð-
ur”.
En Jóan gat ekkert séð, allur hugur hennar snerist
um þaö, að géra þetta starf, sem hún haföi tekið að
sér, sem fullkomnast, svo hún væri sjálf ánægö með
þaö, og leikurinn endaði meS þvi, að álfadrotningin
sté aftur upp, og þegar hún svo kom ofam, gall viS
lófaklapp og hól áhorfendanna.
“Herra Giffard”, sagSi forstjórinn, sem kom til
hans meS hraðri ferð. “Þér hafiS öðlast óviöjafnan-
legan sigur”.
Giffard hneigSi sig brosandi og sagSi:
“Já, eg held sannarlega aS þér segiS satt”.
heföi veriö hún, sem lá köld og dauS í líkkistunni við
ána. Allar hans tilraunir urðu gagnslausar, og hann
gat engan þráS fundiS sem leiðbeindi honum. Hann
ásetti sér samt aS hafa vakandi auga á öllu, en gefa
sig þó ekki eingöngu við leit hennar. 1 þessu ásigkomu-
lagi fór hann eitt kveld til Coronet-leikhússins. Þegar
hann kom inn í stúkuna sina, fann hann lávarð Pont-
clere á næsta sæti, og þeir heilsuðu hvor öSrum.
“EruS þér kominn til að sjá þessa nýju fegurð?”
spurði Pontclere með leiðinlegu röddinni sinni.
“Hvernig líSur ungfrú Mazurka?”
“Henni líður betur, hún er bráðum oröin jafngóð,
held eg”, svaraði Royce. “Hún er farin til Mizza”.
“Jæja—og hé'r verSur hennar ekki saknað. Þessi
nýja leikmær hefir hrakið hana af hólmi, að því er
sagt er. En þetta vitið þér alt saman?”
“Nei”, sagði Royce, og lagSi litlu hvítu hendina
sína fyrir munninn til aö hylja geispa, “þaS er langt
síðan eg hefi komið hér. Er hún verulega fögur?”
“ÞaS er sagt að hún sé yfirburða fögur”, svaraSi
Pontclere.
TjaldiS lyftist upp og Royce, sem hafSi hallaS sér
makindalega aftur á bak í sætinu, horfði hugsunar-
laust niður á gólfsviðiS. Hann hafði séð slíka leiki
svo oft, að hann vissi fyrirfram hvernig þeir litu út,
oS 'hafði næstum staöráöiö við sig aö fara til klúbbsins
síns, þegar Pontclere sagöi:
“Sjáið þér nú, þama kemur hún. Já, hún er sann-
arlega yndislegri en nokkur önnur er eg hefi áður séö”.
Hann tók sjónaukann sinn og athugaSi nákvæmlega
álfadrotninguna, sem var að síga niöur.
Royce leit upp kæruleysislega, en hrökk svo skyndi-
lega viS, greip fast um skilrúmið milli stúkanna og
roSnaöi. Hann horfSi æstur á Jóönu, þegar hún sveif
yfir aS áheyrendabekkjunum og talaöi þau orö sem
henni bar.
“ÞaS er hún’”, sagSi hann.
LávarSur Pontclere sneri sér við og leit undrandi
á hann.
“HvaS segiö þér? HvaS er aö yður, eruð þér
veikur ?”
“Nei”, svaraði Royce með sínu vanalega rólega
brosi, “eg sagöi að eins a.S hún væri fögur”.
“Þé’r eruð eins hvítur og snjór”, sagSi lávaröur-
mn. “HvaS er aö yöur?”
“Ekkert”, sagði Royce og hló lágt. “Hér er að
eins svo voSalega heitt. Já”, sagði hann kæruleysis-
lega, “hún er sannarlega fögur, mjög fögur. Hvert
er nafn hennar?” Um leiS og hann geispaöi ofurlítið,
tók hann leikskrána og leit á hana.
XXIII. KAPÍTULI.
Nafnfrœgð á einu kveldi.
Alt líf Jóönu var umbreytt. Ekki að eins Giffard,
heldur allir aðrir viS leikhúsiö voru sannfæröir urn að
hún mundi hljóta aödáun. Næsta kveldiS talaði hún
þessar fáu setningar svo aðdáanlega vel, að höfundur
leiksins sem var til staSar, sagöi að þaö væri bæði synd
og skömm aö láta hana eyöa tímanum fyrir svo fá orö,
og bætti því mörgum setningum viö það sem hún átti
að segja.
Æfingarnar urSu tiSar, stundum tvisvar á dag, og
að lokum kom hin siöasta stóra æfing, þegar jafnvel
Giffard sýndist fyllilega ánægður. Svo kom fyrsta
sýningarkveldiS. Giffard hjálpaði henm upp mjóu
tröppuna, sem lá upp aS vélinni, og hjálpaði henni til
aö setjast. HljóSfærin léku yndisfagurt lag, sem átti
að veröa henni samferöa 4 leiöinm ofan, og Jóan fann
aö hún var aS siga til jaröar. Þegar hún sást á leik-
'sviöinu, varð augnabliks þögn af undrun og aSdáun,
en svo byrjuöu samsinmsóp. FegurS hennar, vndjs- mega fylgja ySur> ungfrú Montressor?
legu stellingarnar, meöan hún sýndist svífa i gegn i'V
loftiS og nálgast jörðina ems og þokuský, gerði alla r
áhorfendurna æsta. Eitt augnablik stóS Jóan gagn-
vart áhorfendabekkjunum, birtan frá lampanum gerSi
hana næstum blinda, og aS sjá þessar mörgu mann-
eskjur, sem hún sá eins og í þoku, hafði afarmikil áhrif
á hana. MeS því aS beita megninu af viljaafli sinu,
sveif hún fram á leiksviöið og talaSi þau orð sem
henni var ætlaö. Hún haföi grun um aS ekkert orS
hefði heyrst,‘en áheyrendurnir heyrðu hvert orS, og
þar eS skáldmæltu línumar voru fram bornar meö
viöeigandi áherzlu og bliðri, sönglikri rödd, i staö hinn-
ar höröu, ósjálfráðu, umsýslulegu, sem þeir höfSu
vanist viö, ætlaöi fagnaSarópiö aldrei aS taka enda.
Jóan sveif burt af leiksviöinu meö yndislegum hreyf-
ingum, tók ser stöSu í vélinni og hvarf upp í loftiS.
En áhorfendurnir voru ekki á því að missa hana
svona fljótt. Þeir klöppuöu lófum saman og hrópuðu
aS þeir vildu sjá hana aftur, og Jóan, sem naumast
skildi hvaS á seiði var, fann sig líöa niður aö ljósinu
var svo vingjarnlegur að fylgja okkur heim”.
“Eg er yöur þakklátur, hr”, sagöi gamli maSurinn.
“Mér hefjr veriö það mikil ánægja”, sagSi Royce.
Hann gekk til gamla mannsins og spuröi hann um
meiðsliö.
Þaö var búið aS láta kveldverðinn á boröiS og
Emily leit á honum á Royce.
“ViljiS þér ekki borSa kveldverö meö okkur, hr
Royce?” spurði hún.
Hann tók tilboöinu meS hneigingu. LániS var sann-
arlega meS honum núna. Því ef hinn áleitni maöur
heföi ekki yrt á ungu stúlkurnar, og gamli maöurinn
ekki dottiS á tröppunni, hefSi hann að líkindum mátt
biða lengi til þess, aS fá aögang að Horwoods heimil-
inu. Og hann hagaöi sér hyggilega. Maöur meö minni
lævísi hefði eflaust farið aS dekra við Jóönu, en hann
lalaöi naumast viö hana og virtist aS eins veita Emily
og fööur hennar eftirtekt. Loks stóö hann upp til
aö fara.
“Eg vona aö yöur batni brátt í fætinum aftur, hr
Harwood”, sagöi hann, “en þér veröið aS halda.kyrru
fyrir nokkra daga. Mér væri mikil ánægja aö því, ef
þér vilduS leyfa mér aö fylgja ungfrú Emily aö vagni
þegar hún fer úr leikhúsinu, þangaþ til þér getið aftur
tekið viS þeirri skyldu”.
“0, ungfrú Emily er vel fær um að gæta sín sjálf”
sagöi unga stúlkan.
"Þaö veit eg”, sagöi Royce brosandi. “Eg biö aS
eins um þetta mér til skemtunar. Eg geng á hverjr
kveldi fram hjá leikhúsinu, þegar leiknum er lokiö
á leiö til klúbbsins míns”, bætti hann viö, “og eg vildi
leyfa mér að bíða þeirra”.
Harwood þakkaði honum og Emily kinkaöi kolli
en Jóan sagöi ekkert. Hann þrýsti hendur fööur og
dóttur og snerti fingurgóma Jóönu, gekk svo út um
leiS og hann hneigði sig kurteislega.
Þegar Jóan gekk til herbergis síns, sá hún i huga
sínum laglega andlitið hans Royce, og rödd hans ómaði
í eyrum hennar, ekki sem þægileg eSa viöfeldin rödd
en með því þrályndi sem henni leiddist. Svo mundi
hún alt í einu eftir þeim manni, sem hún elskaSi. Hún
haföi verið fús að fóma lifi sínu fyrir hann—verja
sannleika hans og trygð gagnvart forsjóninni—og hann
haföi veriö svikull og falskur við hana.
“Allir menn eru vondir”, tautaði hún með rjóSar
kinnar og beit á vörina. “Og hvers vegna ætti þses
maöur, þessi Mordaunt Royce aö vera öðruvísi en
aðrir? Eg hata þá alla—alla nema einn. Og hann
ætti eg aS hata fremur en alla aöra”.
XXIV. KAPITULI.
Lœzás sœkjandi.
Dyrnar að leiksviðinu lágu aS bakgötu viö hliðina
á leikhúsbyggingunni, og þegar Royce hafði fullvissaS
sig um aS enginn tók eftir honum, gekk hann þangaö
og tók sér stööu í skugga í nánd viS dyrnar.
Þegar Jóan og Emily yfirgáfu leikhúsiö, nálgaöist
þær einn af þeim mönnum, sem vanir eru að þrengja
sér inn hjá leikmeyjum, og lyfti hattinum sínum meS
óskanunfeilnu brosi. Föl og alvarleg hopaöi Jóan á
hæl, og á na:sta augnabliki hefSu þær flúiö burt, en
áður en þær gátu hreyft sig, eða maSurínn gert tilraun
til aö stöðva þær, kom hár maöur út úr skugganum,
lvfti upp hendinni og hrinti hinum manninum, svo
hann datt á steinlagöa strætiö.
“VeriS þér ekki hræddar”, sagöi Royce, um leiS og
hann heilsaöi, “eg vona að hann hafi ekki hrætt
ykkur ?”
“0, eruS það þér, hr. Royce?” sagði Emily meö
litlum en kuldalegum hlátri. “Nei, nei, viö uröum í
rauninni ekki hræddar, en viö erum yður auSvitaS mjög
skuldbundnar”.
“ÞaS var þó lán, aö eg kom þessa leiS”, sagöi
Royce, "eg get ekki veriö tilviljaninni nógu þakklátur”.
“ViS erum aö líta eftir pabba”, sagSi Emily fljót-
lega. “Hann er ávalt vanur aS biSa okkar, en eg held
aS göturnar séu svo sleipar, aö hann hafi engan vagn
fengiö”.
Royce hugsaöi sig um eitt augnablik.
"Eg vona aö þér haldið ekki að eg vilji njóta hags-
muna af þessari tilviljun, sem veitti mé'r þá ánægju
aö gera ykkur dálítinn greiSa, ef eg biö um leyfi til aö
XXV. KAPITULI.
NetiS dregst saman.
A RKET pjOTEL
Viö sölutorgiS og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
FlTT.TiKOMIN KE.NSLA XKITT
—í
BHJKFASK RIFTCM
—og öðruni—
VKRZLTJNARFHÆÐIGRKINITM
$7.50!
’m rér kent jr8«r
'et5 pöstl:—
íuslneo" brét.
•iglýslnKar.
•éttrltun.
kl
Á helmlli yCar ge'
og börnum y8ar-
AB skrlfa göt
Almenn lög.
Stafsetning e
Ötlsnd oröati
Um ébyrgClr og félög.
Innhelmtu roeC pöstl.
Analytical Study.
Skrlft. Ymsar reglur.
Card Indexlng. Copylng.
Fillng. Invoiclng. Pröfarkalestur.
Pessar og flelrl némsgrelnar kend-
ar. FylliC lnn nafn yCar I eyCumar
aC neCan og f&lC meirl upplýslngar
KLIPPIÐ I SUNDUR HJER
Metropolitan Buslneea Institute.
604-7 Avenue Blk., Wlnnipeg.
Herrar, — SendlC mér upplýslngar
um fullkomna kenslu meC pösti
nafndum námsgrelnum. PaC er é-
sklllC aC eg sé ekkl skyldur til aC
gera nelna samninga.
Nafn ___________________________
Heimlll ______________________
StaCa ______________________
“Eg
“Þökk fyrir”, svaraði Emily og hélt áfram.
get ekki skiliS hvaS hefir hindraS pabba frá aö koma.
Hafið þér séS bendingaleikmn, hr. Royce?”
“Já, eg sá hann í kveld og skemti mér vel”, svaraöi
hann. “Eg þori ekki aS segja yöur hve hrifinn eg var
af yöur, ungfrú Montressor, því þá haldið þér að eg
sé aö smjaSra”
"Skeytiö þér ekki um það, eg er því svo vön”,
svaraSi Emily. "En hvaö segið þér svo um ungfrú
Trevelyan ?”
“Um hana talar hver manneskja i London, svo þaö
hefir litla þýöingu hvaö eg segi”, svaraði Royce ró-
legur og alvarlegur. Svo fór hann klóklega aS tala
um annað.
“Hér er okkar gata”, sagði Emily. “Nú þurfiS þér
ekki að fara lengra. ViS erum yöur mjög þakklátar,
er það ekki Ida?”
“Jú”, svaraöi Jóan róleg.
"Eg trúi yður ekki, ef þér leyfið mér ekki aö fylgja
og háværum samsinnisópum. Giffard tók hendi henn- -'^ur a^a heim, svo eg viti yður óhultar , svaraSi
ar og hjálpaði henni ofan úr vélinni, og bros lék um ^°' Ce
alt andlit hans.
“Yfirburöa skemtilegt”, hrópaði hann. “Eg óska
yður hamingju, ugnfrú Trevelyan. NafnfrægS yöar
er óbifanleg, og þaö furðar mig ekki”.
Morguninn eftir voru blöðin full af löngum grein-
um um bendingaleikinn í Coronet-leikhúsinu, og enda
þótt allir hrósuöu leiknum og leiksundirbúningnum,
var það lítiö í samanburöi við hrósiö sem ungfrú “Idu
Trevelyan hlotnaöist. Mest útbreiddu blööin fluttu
ítarlegar greinar af fegurS hennar, og Giffard gleymdi
heldur ekki aS geta hennar í auglýsingunum. Og þann-
ig orsakaöist þaö aS Jóan—eins og lávaröur Byron—
varö þess vör einn morguninn aS hún var orðin nafn-
fræg. Allir Londonbúar vildu sjá þessa nafnfrægu,
ungu leikmey, sem hafSi tekiS almenning og blööin i
sitt vald, og seinast kom líka Mordaunt Royce.
jHann hafði alt af veriö aö leita aö Jóan, en árang-
urslaust. Hún var horfin, eins og þaS í raun og veru
Stúlka opnaöi dyrnar. Þaö var ekki lengur hiö
fatæklega heimili meS litla verkstæöinu—lán Jóönu
hafði fært velmegun til Harwoods. Emily þaut inn i
daglegu stofuna. Gamli maSurinn sat í hægindastól
og lét annan fótinn hvíla á öðrum stól.
“HvaS ihefir komið fyrir, pabbi ?”
“Ekkert verulegt, Emily”, sagði gamli maSurinn,
og deplaSi augum vingjamlega til þeirra bak viö gler-
augun.
“Eg ætlaði aS fara aS sækja vagn, en þá datt eg á
tröppunni. ÞaS er svo sleipt”, sagði hann afsakandi.
“Hefir þú brotiS fótinn?” spuröi Emily.
"“Nei, nei, eg hefi aðeins oftogaS eina sin, kæra
Emily. Það er ekkert hættulegt, en læknirinn segir,
að eg verði aö vera rólegur. Mér þykir leitt að geta
ekki staðiS upp—eg biS yöur afsökunar”, sagði hann
viö Royce.
“Þétta er hr. Royce, pabbi’” sagöi Emily. “Hann
MeS mismunandi tilfinningum gekk Royce
tunglskininu eftir götunum. Honum hafði viljaö til
einkennilegt lán. Hann hafði fundiö Jóan Ormsby
og spiliö sem hann ætlaöi aö vinna tvær miljónir viö
vrar byrjað. ÞaS \'ar lika eitthvað annaö, sem honum
hafði viljaö til. Hvaö var þaS? MeSan hann gekk
áfram um þöglu og tómu göturnar, var hann aö reynr
aö búa sér til áform og festa huga sinn viS þetta efni
hann vildi gera alt sem í sínu valdi stæöi til aö ná
hana, pn alt af truflaöist hann viS aö sjá þessa fögru
stúlku, sem hann ætlaSi aö tevma i gildruna, fyrir aug
um sínum. FegurS hennar hafði ruglaS skilningarvit
hans og sveipað heilann þokuhjúpi.
Næsta kveldiS, um kl. 8, heimsótti hann Harwood
lil a® vUa hvernig honum liði. Hann vissi aö ungu
stúlkurnar voru í leikhúsinu um þetta leyti, og áleit að
Jóönu líkaði betur smekkvísin sem hann sýndi meS því,
að heimsækja gamla manninn í fjarveru þeirra. Hann
sat góða stund hjá Harwood gamla, og stóS svo upp
til aö fara.
“Nú vona eg aS þér getið bráöum fariS aö nota
fótinn aftur, hr. Harwood. Þér veröiö of þunglyndur
af því aS setja hér eins og fangi. Undir eins' og þér
veröiö fær um þaS, megiö þér til meö að leyfa mér
að aka meö yður til skemtunar. Eg hefi eignast mjög
léttan og snotran, lítinn vagn, i honum verSiö þér ekki
fyrir hristingi. Þér veröiS aö fara meö mér til Rich-
mond og neyta þar morgunverðar. Þar er jafn skemti-
legt vetur og sumar”:
"Þér eruS mjög vingjarnlegur, hr. minn”, sagði
gamli maöurinn þakklátur, en eg vil ekki ónýta tíma
yöar”.
“Tímann minn”, sagði Royce hlæjandi. “Eg hefi
meira en nóg af tíma, og eg veit ekki til hvers eg á að
nota hann, þess vegna væri eg yöur þakklátur fyrir ef
þér hjálpuðuð mér til aS eyða honum. Og máske—”
bíetti hann við, þegar hann kom að dyrunum— “máske
getiö þér fengiS ungu stúlkurnar til að vera meö. Þeim
þætti niáske gaman að ökuferö. Eg skal sjá um að þær
komi nógu snemma heim til að fara í leikhúsið”.
“Þökk, herra, kæra þökk”, sagði Harwood, "eg
held þeim þyki gaman að því, aö minsta kosti Emily.
Eg veit ekki hvort ungfrú Trevelyan vill það”.
“Hvers vegna ekki?” spurði Royce brosandi.
“O, sjáiS þér, hún er ofurlítiö—ofurlítið öðruvisi
en aörir”, sagöi gamli maSurinn vandræöalegur. “Hún
er mjög kyrlát og dul”.
“Nú, jæja”, sagöi Royce”, “segiö þeim þá að j.er
fariö ekki til Richmond nema þær komi líka—þá fáiö
þér líklega ungfrú Trevelyan til aS láta undan”.
A hverju kveldi fylgd^ Royce stúlkunum áS vagni
sinum. Mjög lítiö var'talab og stundum sagöi Jóan
ekki annað en “þökk fyrir” og “góöa nótt”—og hann
mintist ekkert á feröina til Richmond. Hann var of
hygginn til að minnast á hana og eiga á hættu aö hún
vröi ekki þegin. En þegar liöin var vika, sólskin og
gott veöur, minti hann gamla manninn á ferö þessa.
"Nú eruS þér oröin nógu hress til að taka þátr í
skemtiferð þessari”, sagöi hann. Hreina loftiö mun
reynast yöur betra en öll lyf læknisins. Segið þér ungú
stúlkunuKi að eg komi aS sækja þær kl. 12”.
Árni Jóel Stefánsion
Fæddur 3. september 1914.
Dáinn 4. maí 1916.
Lítið bam með bros á vörum,
bjó viö ljúfan móSur arm,
vafiS öllum kærleiks-kjörum,
kjassað lá viS hennar barm,
glókollurinn, hrokkin hærður,
henni brosti sæll og frjáls;
oft var lítill faömur færður,
fjötra í um móöur háls.
MóSur geðiö gáfur drengsins
glöddu, öll var sæla nær.
Líkt og hljómur hörpustrengsins
henni sú var barnsrödd skær,
Líkt og ómur himna hefSi,
honum borist, sæll hann hló,
yar sem lausn á lífsrún heföi
ljóminn sem í auga bjó.
Sig í slíkum lindum laugar,
ljóss' er börnum jafnan kært;
bros er guSs í barnsins auga
bjart og hreint og eilíf-skært.
GuSsljós þau ei gröfin byrgir,
granda þeim ei dauöinn má,
iþó sé myrkt á meöan syrgir
muntu barn þitt aftur sjá.
Fööur hjartað finnur drenginn,
fegurS vors þar gleöur sál,
sól til viSar sé ei gengin,
sér aö morgni hennar bál.
Móöur hjartaS minning geymir,
mest sem henni glæSir þrótt,
piorgun ljósin 'ljúfu dreymir
lifna eftir dauöans nótt.
Líf er eilíft sólin sígi,
sætt og blítt aS roðans barm,
fögur trú sé vöm og vígi
voða gegn og dvuðans harm,
Enginn deyr því dauðinn færir
degi björtum minning hans.
Þannig alt af endurnærir
allar beztu gjafir manns.
Ort af O. T. Johnson,
nafni foreldranna.
undir
Til Goðm. Kambans
1 öllum þeim urmul af kvæðum
og aragrúa af ræöum: v
hún ljómaði bjartast “Líftaug^’ þín
og lýsti sem gull hjá eiri.
GuSirnir setja’ ’ana i geisladjásn sín
og gefa þér efni í fleiri.
10, ág. 1916.
Jónas Stefánsson
frá Kaldbak.
Á siglingu.
Skeiðin langar skeflur vóð
skiftu gangi köfin,
sólar vanga gullin glóð
gylti hangin tröfin.
Veltust boSar brjóstum frá
belgdi froða á stafni,
rendi gnoð um rokinn sjá
rifuðum voöum undir þá.
/. G. G.
Lendingin.
Þröng aö sandi leið og löng
léttist handan BreiSa Klett,
söng i bandi reiða og röng
rétt aS landi skeiS var sett.
/. G. G.
VÍSUBOTNAR.
“Áin Blanda upp á land
ýtti aö vanda sandi og klaka”.
Hlökkin banda hrædd ei grand
hljóp af strandi á randajaka.
/. /. Húnberg.