Lögberg - 28.12.1916, Blaðsíða 7

LÖGBERGr, FIMTUDAGINN 28. DESEMBER 1916
7

Guðsfriður
Eeftir Selma Lagerlöf.
Saga þessi geröist fyrir löngu á
bófirabýli einu. !ÞaS var aSfanga-
ragskveld jóla; loftiö var þrungið
af snjó og bitur norSanstormur.
ÞaS var einmitt um þaS leyti síðla
dage, þegar allir voru önnum kafn-
ir aö ljúka viS störf sín fyrir jólin.
ÞáS var siSur aS baSa sig fyrir
jólin og áSur en það væri gert varS
aS leysa af hendi öll óhrein störf.
í baShúsinu hafSi verið kveiktur
upp eldur og logaSi hann svo ræki-
lega aS eldtungumar teygSu sig
alla leið upp úr strompinum og
þyrlaSi vindurinn neistum og sóti i
loftinu umhverfis baSskálann. Svo
féllu bæSi neistar og sót niður á
snæþakin húsin í kring. Og þegar
loginn teygSi sig upp í gegn uin
strompinn eins og eldstólpi, þá
urSu hugir manna skyndilega gagn-
teknir af því aS jólin væm í nánd.
Stúlka sem var aS þvo gólfiS rétt
fyrir innan ytri dyrnar fór aS raula
lag glaSlega og hlýlega, þrátt fyrir
þaS þótt vatniS frysi í fötunni sem
hún þvoði upp ur. Mennirnir sem
yora aS höggva í sundur tré til
jólaeldsneytis úti í eldiviSarskálan-
um fyltust svo miklu fjöri aS þeir
fóru aS höggva tvo staura í senn
og iþeir sveifluðu öxum sínum eins
glaSlega og þaS væri regluiegur
gleSileikur aS höggva í eldinn.
Gömul kona kom út úr skemrn-
unni með fangiS fult af kökum..
Hún gekk hægt og gætilega yfir
hlaSið og inn í rauða íbúSarhúsiS.
Hún fór meS kökumar inn i fínasta
herbergiS í húsinu og lét þær á
langa bekkinn. Síöan breiddi hún
dúk á borSið og skifti kökunum
þannig niSur aS í hverjum skamti
var stór kaka og lítil kaka. Hún
var sérstaklega ófríS öldruS kona
meS rauSleitt hár, þykk og hang-
andi augnalok og allur umbúning-
urinn í kring um munninn og hök-
una svo einkenniléga þröngur, eins
og vöSvamir væru langt of stuttir.
En af því nú var jólakveld hvildi
yfir henni svo mikill friSur og gleSi
' aS tæplega var tekið eftir því hversu
ófríS hún var.
En á heimilinu var ein mann-
eskja sem dkld leiS vel. ÞaS var
stúlkan sem var aS búa til birki-
greinabindin sem átti aS nota viS
baSiS. Hún sat skamt frá amin-
um og hafSi hjá sér fult fang af
binkilimi; en tágamar sem hún átti
aS hafa til þess aS binda meS voru
svo óþjálar aS hnútamir röknuðu
upp hvernig sem hún fór aS. í
gestastofunni var lágur og mjór
gluggi meS litlum rúSuim og í gegn
um hann skein birtan úr baðhúsinu
inn í herbergiS. Ljósgeislamir
þaðan léku og dönsuðu á gólfinu
og gyltu birkilimiS og tágarnar. En
þeim mun glaðari sem eldurinn
varS, því hryggari varS aumingja
stúlkan. Hún vissi þaS upp á sínar
tiu fingur aS bindin losnuðu öll í
sundur áSur en þau væru snert og
hún vissi hvaS þaS kostaSi.
Þegar hún sat þama í herberg-
inu hrygg í huga, kom sá inn er
hún hræddist állra manna mest.
ÞaS var húsbóndi hennar Ingmar
Ingmarsson. Hún var viss um aS
hann hafSi veriS úti í baðskála til
þess aS gæta' aS þvi hvort nógu
heitt værf orSið, og nú ætlaSi hann
auSvitaS aS skoSa bindin og sjá
hvemig þau væru. Hann var gam-
all hann Ingmar Ingmarsson, og
,hann hafði sérstakt dáilæti á öllu
gömlu, og einmitt vegna þess aS
fólkiS var aS fara af staS út í skála
til þess aS baSa sig og átti alt að
sópast meS birkilimi, þá var honum
þaS áhugamál aS það væri rækilega
gert, eins og alt annað sem gert var
á heimili hans.
Ingmar Ingmarsson var í gamalli
sauSsikinnsúlpu, skinnbuxum og
skóm, sem allir voru tjargaSir.
Hann var óhreinn og órakaSur,
seinn í öllum hreifingum og fór svo
hægt þegar hann kom inn aS næst-
um hefði mátt halda aS betlari væri
á ferSinni. Hann var talsvert
svipaður ikonunni sinni aS útliti —
sérlega ófríSur; enda voru þau ná-
skyld, og frá því fyrsta að stúlkan
hafði veitt nokkru eftirtekt hafði
þún fundiS til einhverskonar hátíð-
Jegrar lotningar hvenær sem hún sá
einhvem sem hafði sama svip og
þau. IÞví þaS var ekki lítiS í þaS
variS aS vera af Ingmars ættinni,
ðem altaf hafði veriS leiðandi ættin
í bænum. En þaS hæsta sem nokk-
ur dauSlegur maður gat kosiS sér
var að vera Ingmar Ingmarsson
sjálfur og vera ríkasti, vitrasti og
voldugasti maðurinn í allri "feókn-
inni.
Ingmar Ingmarsson gekk þang-
• aS sem stúlkan var, tók einn sópinn
og sveiflaði honum í hring í loftinu.
Sópurinn fór allur í sundur; ein
greinin lenti á jólaborSinu, önnur á
stóra ljósastjalkanum.
“HeyrSu stúlka mín”, sagði Ing-
mar gamli hlæjandi. “HeldurBu
virkilega að svona sópar verði not-
aðir þegar fólkiS fer að dubba sig
upp á heimilinu hans Ingmars ? eSa
ert þú sérstaklega viSkvæm stúlku-
kind ?” .
Þegar stúikan sá aS herra henn-
ar var ekki alvarlegri en þetta yfir
óförunum, tók hún í sig kjark og
kvaSst sannarlega geta búiS til betri
sópa sem ekki dyttu allir í sundur,
ef hún hefði góðar tágar til þéss
að binda þá meS.
„Eg verS þá lí'klega aS ná i tágar
handa þér, stúlka mín”, svaraði
Ingmar gamli; því hann var orSinn
jól alt í gegn; skapsmunirnir hvað
þá annaS. Hann fór út úr herberg-
inu, steig yfir stúlkuna sem var aS
þvo gólfið og staSnæmdist í hús-
dyrunum. Hann litaSist um til þess
aS vita hvort hann sæi engan sem
hann gæti sent út í skóg til þess aS
sækja tágar. Vinnumennimir vora
enn önnum kafnir aS höggva bjálka
til jólanna. Sonur hans kom út úr
hlöSunni meS hey handa skepnun-
um til jólanna; tveir tengdasynir
hans vora aS bisa viS aS koma stoS-
um inn í verkfæraskýliS, til þess
aShlaSiS væri þokkalegt á jólahá-
tíSinni. Enginn þeirra mátti vera
aS þvi aS fara, þeir urSu allir aS
halda áfram viS vinnu sína.
Gamli maðurinn hugsaði sér því
aS fara sjálfur. Hann fór yfir
hlaðiS og sýndist ætla út í f jós; leit
gaumgæfilega í kring um sig til
þess aS vera viss um aS enginn
veitti honum eftirtekt og læddist
fram meS hlöðunni, þar sem vegur-
inn var bærilegur út í skóginn.
Gamli maSurinn hélt aS betra væri
aS láta engan vita hvert hann færi,
því þá var líklegt aS annaShvort
sonur hans eSa tengdasy^iir hefðu
boSiS honum aS vera kyrrum heima;
en gamalt fólk vill fara aS sínum
eigin ráSum.
Hann fór eftir götuslóðanum yf-
ir akurinn, í gegn um lítinn skóg-
arrann og inn í birkiskóginn, þar
fór hann út af veginum og kafaði
í snjónum til þess að finna nokkr-
ar tágar.
Rótt um þetta leyti hittist svo á
aS veðriS efndi þaS sem þaS hafSi
hótað allan daginn meS útliti sínu.
ÞaS hVesti skyndilega og skall á
þreifandi hríS. Stormurinn þaut
meS heljar afli og nístandi kulda í
gegn um skóginn og þyrlaSi snjó-
gusum framan í Ingmar gamla.
Augu hans fyltust af snjó og svo
var stormafliS mikiS aS hann varS
aS snúa sér undan einu sinni eða
tvisvar.
Þetta var auðvitaS alt því aS
kenna aS Ingmar Ingmarsson var
orðinn gamall. Á yngri áram hans
hefði 'hann sannarlega ekki svimaS
þó hann hefSi veriS úti i byl; en
nú hringsnerist alt í kring um hann,
rétt eins og hann hefSi veriS í jóla-
dansi meS uaga fólkinu, og þegar
hann ætlaSi heim, fór hann áttavilt.
Hann fór beint inn í stóra greni-
skóginn og fram hjá birkiskógnum,
í staS þess að stefna á akurinn.
MyrkriS datt á og stormurinn
hélt áfram aS hamast og hvína um-
hverfis hann í smáviSnum í skógar-
jaSrinum. Gamii maðurinn sá það
glögt aS ihann var í furaskógi; en
honum kom ekki til hugar aS neitt
væri athugavert viS þaS,.því fura-
tré vora einnig hinum megin viS
skóginn rétt hjá bænum. En smám
saman ktomst hann svo langt inn i
skóginn aS alt varS kyrt og rólegt.
Stormsins gætti þar dkki, því trén
voru bæði hávaxin, þétt og sver.
Nú fann Ingmar þaS út aS hann
var orSinn viltur og hafði fariS í
öfuga átt. Hann ætlaSi þvi aS snúa
aftur. Hann varS æstur og reiður
viS sjálfan sig, þegar hann hugsaði
um þaS aS hann skyldi geta vilzt.
Og þegar hann stóS þarna úti i
skóginum og var aS hugsa um þetta,
var hann enn ekki viss í áttunum.
Fyrst fór hann spölkom til hægri
og svo til vinstri. Loksins datt
honum þaS ráð í hug að rekja spor
sín til baka og komast þannig á rétta
braut. Þetta gekk vel fyrst í staS;
en svo varð svo dimt að þess var
.enginn kostur að sjá sporin. Trén
í skóginum urðu hærri og hærri
eftir því sem hann hélt lengur
áfram. Hvert sem hann stefndi
fann hann þaS aS hann var að vill-
ast lengra inn í skóginn.
Þtotta voru eins og galdrar eða
gjörningar; aS honum virtist. AS
hugsa sér þaS aS hann skyldi vera
aS flækjast úti í skógi alt kveldiS
og verSa of seinn í baðiS. Hánn
sneri við húfunni sinni og batt
sokkaböndin sín, en ekkert dugði;
ihann gat ekki áttað sig. ÞaS var
komið niSamyrkur og fór hann nú
aS halda að hann yrSLað hýrast í
$kóginum alla nóttina. Hann hall
aðist upp aS tré; stóS grafkyr
augnablik og reyndi aS átta sig.
Hann þefkti skóginn sinn svo vel og
hafði svo oft gengið um hann að
honum var ekki vorkunn á aS
þekkja svo aS segja hverja tré-
renglu. Þegar hann var drengur
hafSi hann fariS um skóginn fram
og aftur og gætt sauSa. Hann
hafSi fariS um hann og lagt snörur
fyrir fugla. Þegar hann var ung-
ur hafði hann hjálpaS til þess að
fella þessitré. H]ann hafSi séS
gömul tré höggvin nilur og ný tré
vaxa upp aftur. Loksins hélt hann
aS hann vissi hvar hann væri og
fanst að ef hann færi í þessa átt-
ina eSa hina áttina þá ihlyti hann
að komast á rétta leið. En þrátt
fyrir þaS viltist hann aSeins lengra
og lengra inn í skóginn.
Einu sinni fann hann mjúkan og
þéttan jarðveg undir fótum sér, og
var hann því viss um aS loksins
diiiliiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiinimiiinniiiiniiniiimiiiiiimiiiiiiiiiiniiiiiiniiiin>
Smyrjið Brauðið Með Því
Gerið smákökur, Pie og
Pastry sœtt meði því.
Ljúffengt, heilsusamlegt og ódýrt
Hjá öllum matsölum
í 2., 5., io. og 20. punda. dósum.
hefði hann hitt á veg. Hann reyndi
aS fylgja þessum vegi, því þaS
þóttist hann v>era viss um að vegur
hlyti aS liggja til mannabygða ein-
hversstaðar. En svo endaSi þessi
vegur þegar kom á eyðu í skóginum
og þar hafSi stormurinn og hríSin
töglin og hagldirnar. Þar var
hvorki vegur né slóS, heldur ein-
tómur snjór og fannir.
Nú félst gamla manninum hug-
ur. Honum fanst hann vera eins
og einhver vesalingur, sem væri til
þess dæmdur aS deýja einmanaleg-
um dauða úti í eySiskógi. Hann
fór aS þreytast á því að þumlimg-
ast áfram í fönninni og hvaS eftir
annað settist hann niSur á stein til
þess að hvíla sig; en í hvert skifti
sem hann settist niSur fann hann
þaS að hann gat tæplega haldiS sér
uppi fyrir svefni. Hann reyndi því
til þrautar að vera á hreyfingu.
ÞaS var þaS eina Sem gat bjargaS
honum. En alt í einu varð honum
ómögulegt aS standast þá freistingu
aS setjast niSur. Svo fanst honum
á því augnabliki aS hvíldin vera fyr-
ir öllu, ef hann aðeins fengi aS hvíl-
,ast þá gerði þaS ekki svo mikið til
þó hann dæi þama.
ÞaS var svo unaðslegt aS sitja
að honum fanst jafnvel aS dauðinn mma
væri sér alls ekki neitt ægilegur.
Honum fanst hann vera hálfpart-
inn sæll viS þá hugsun aS þegar
hann væri dáinn, þá yrði öll æfi-
saga hans íesin í kirkjunni. Hann
mintist þess hversu fagurlega
gamli prófasturinn hafði talaS yfir
föður hans þegar hann dó, og hon-
um fanst þaS sælt aS hugsa til þess
aS eitthvaS álíka fagurt yrði sagt
hann sjálfan. Prófasturinn
allra er sóttu samikomuna og sýndu
þannig hluttekning, þeir voru marg-
ir. Og síðast en ekki sízt til blað-
stjóranna fyrir ókeypis rúm í blöS-
unum. Gjaman máttu kappræðu-
mennimir fara ánægðir ofan af
palliniun, þeir sópuðu báðir vel
fyrir sínum dyrum. Erindin er hér
fylgja áttu að vera flutt á sam-
komunni, en það var enginn tími.
um
mundi segja að hann hefSi átt elztu
jörðina í héraðinu og hann mundi
tala um hvílíkur heiður það væri
að heyra til jafngöfugri ætt. Og
svo mundi hann segja eitthvaS um
ábyrgð. AuSvitaS var um talsverða
ábyrgS^að ræða, þaS hafði hann
altaf vitaS. ÞáS var sjálfsagt aS
gera sitt allra bezta þegar maður
var Ingmar.
Alt í einu datt honum það í hug
að það væri honum ósamboðiS að
finnast helfrosin úti í eySiskógi.
ÞaS mætti aldrei spyrjast í sögu
ættarinnar! Og svo stóS hann upp
aftur og fór aS ganga. Hann
hafði nú setið svo lengi að stórar
snjóskriður hrundu niður af úlp-
unni hans, þegar hann stóS upp.
ILn bráðum settist hann niður aft-
ur og fór aS dreyma. (NiSurl.)
Hér ræSur kærleikur húsum í kvöld,
hann kveikti öll þessi ljós —•
hans h'eiti er ritaS á hjartnanna
spjöld —
'hánn biSur aldrei um hrós.
Hvert yfir hyldýpi hleSur hann brú,
hann hreyft getur fjöllin úr staS;
hann kann að bliknandi blómum að
hlú
hann brýtur hvern særandi nað.
Heill sé þeim öllum sem hér eru í
kvöld
og hrifa úr götunni stein,
hamingju dísin hún greiSi þeim
gjöld
og græði hvert einasta mein.
ViS þurfum ei hræðast hinn hel-
kalda dóm
þótt höfum viS vilzt út af leiS,
ef eigum viS kærleikans alhreinu
blóm i—
þau anga oss sætast í deyS.
R. J. Davíðson.
Spurningar og svör.
“Fáfróður” spyr hvort verkfæra
félag geti tekiS aftur verkfæri, sem
þaS hefir selt bónda, selt þaS svo
öSrum bónda fyrir lágt verð, og
h'eimtaS upphaflega verðiS af hin-
um bóndanum og tekiS lögtaki hjá
honum.
Svar: Venjultoga er þaS þannig
aS félagiS getur gert eitt af tvennu,
ef ekki er staðiS í skilum: annað-
hvort aS rifta sölusamningnum og
taka hlutinn aftur og þá er kaup-
andinn !aus allra mála, eSa félagiS
getur tekiS hlutinn, selt hann á upp-
boði og innheimtaS svo þaS af upp-
haflega kaupandanum, sem á vant-
ar við uppboðiS. Ef hluturinn
hefir kostaS $ioo en selst fyrir $50
á uppboSinu, þá getur félagið kraf-
ið upphaflega kaupandann um $50
auk áfallins kostnaðar.
,Þeim skal þökk veíta, sem vel
við mann breyta”.
Eg biS Lögberg bera kæra kveðju
og innilegasta þakklæti til
landa minna á Winnipeg Beach og
þar i grendinni sem eg fór um, eða
allra þeirra sem eg heimsótti i
Gimli sveit, fyrir þá miklu gestrisni sunnan ,
og þíðleika í viSihóti, er eg mætti einn ')yr
hjá öllum sem eg kom til. Og svo
í öðru lagi fyrir það hvaS þeir tóku
vel erindi mínu, sem var aS selja
fyrirlestra mína. Eg seldi eintak i
hverju húsi á Wpg Beach og á 5
mílna svæði norður meS Gi.mli
brautinni aS undanteknum tveimur
heimilum. Svo fór eg til baka til
Wpg Beach; daginn eftir fylgdi
Mr. J. Jóhannesson mér 4—5 mílur
vestur, í vesturpart bygðarinnar.
Allir keyptu af mér eintalk, aS und-
anteknu einu heimili. í þessum
parti* bygðarinnar er lítið brotiS af
landi til akuryrkju, sumir bændur
hafa byrjað þar búskap fyrir aðeins
fáum árum, en eru þó búnir að gera
mikiS. Yfir höfuð hafa allir tölu-
vert af gripum; skuldlausir aS þeir
sögöu mér. öll mjólk er seld til
mjólkurfélaganna í Winnipeg fyrir
hátt verð, sem gefur bændum dag-
legar peningalegar inntektir svo
þeir hafa nóg til aS bíta og brenna
og liSur vel. eru því í fjár-
hagslegum uppgangi. Yfirleitt í
öllum norSvestur hluta sveitarinn-
ar eru gamlir bændur á heimilis-
réttar löndum sinum og hafa meira
af brotnu landi. Ungur bóndi, Oli
á MelstaS, fæddur þar, hefir mjög
myndarlegt heimili, bóndalega um
gengið; sama er aS segja um Magn-
ús
búinn aS vera 30 ár á landi sínu,
búinn aS byggja stóran skála fyrir
öll smá og stór jarSyrkjuverkfæri
og einnig fyrirtaks gripahús bæði
fyrir hósta og nautgripi. Svo Jó-
hann V. Jónsson, EyfirSingur, bú-
inn aS vera þar síðan bóluveturinn.
G. Fjeldsted býr á næsta landi við
M. Narfason, er búinn aS vera þar
góSvini minum Kattli ValgarSssyni,
sem fyr meir hafði mjólkursölu
hér í Winnipeg og síðar verzlunar
búð á Gimli, seldi hann verzlunina
og keypti land eina milu norðvest-
ur frá bæjarstæðinu á Gimli, sem
hann býr á. ÞaS er gaman aS
heimsækja Ketil, eg kom þar um
miSjan dag, og ekki var að tala um
annað en vera yfr nóttina. Hann
'er lifandi í fjöri; fullur af áhuga
fyrir búskap, eljumaSur og afburSa,
ræðinn og skemtilegur, hefir góðan
síkilning og setur sig mikið inn í
mannfélags spursmál yfirleitt.
Hann hefir bygt vandaðasta íbúð-
arhús í bygðinni af bændum, og
gripahús góS. Ellefu kýr hafSi hann
mjólkandi, og mig minnir fjórar
eSa fimm óbornar.
Þetta ferSalag mitt var ekki víð
föralt þvi svæSið er ekki stórt, en
samt skemtilegt þótt blautt væri og
vont umferðar. Eg hitti þar gamla
kunningja, sem 'eg hafði ekki séS
síðan eg var lítið yfir fermingu,
þau hjónin Þorstein og Ingibjörgu
frá Koti í MjóafirSi. Er Ingibjörg
föðursystir Einars theitins Ólafs-
sonar er síSast var ritstjóri Baldurs,
sem var einn af þeim hæfustu ritr
stjóram sem hér hafa veriS. Ingi-
björg hefir veriS frábærlega hraust-
bygS kona og mikill kvenskörung-
uir; hún er þrígift, hún hefir átt
fjölda af bömum, hvort nokkurt er
eftir fyrsta mann hiennar man eg
ekki og ökki hvað mörg hún hefir
átt í það heila; en fimm syni og
eina dóttur átti hún meS manni sín-
tim Eiríki ísfeld, sem eg man eftir.
Þrír synir hennar lifa þar í grend
inni, Sigurjón rétt við Gimli, og
skáldiS Ágúst ísfeld, alþektur af
lióðum hans sem birt hafa verið í
blöðunum, býr á öðru landi fyrir
Andrés á Wpg Beach, og
fyrir vestan Manitoba
vatn. Öll þessi börn eru hin mann
vænlegustu, hraust og djarfleg og
vel aS gáfum gefin og mjög frjáls-
leg í skoðunum og skemtin i sam-
ræSum. Nú er Ingibjörg mjög á
aldur hnigin, mig minnir hún segð-
ist vera um áttrætt, en Þorsteinn
hálf sjötugur. Hún er enn em, á
fæti, rrteS góða sjón, kát og glöS,
sköruleg i samræðum eins og hún
átti aS sér fyrri á árum. Mannvæn-
legan son og dóttur á hún meS nú-
lifandi manni sínum, er sonur
þeirra giftur og býr í húsi foreldra
sinna. Þorsteinn er ljúfmenni og
snirtimenni i framkomu og vel aS
gáfum gefinn, og skemtinn í sam-
ræðum.
Business and Professional Cards
Dr. R. L. HURST,
Member Royal Coll. of Surgeons,
Eng.. útskrlfaður af Royal College of
Physiclans, London. SérfrætS'ingur I
brjóst- tauga- og kven-sjúkdémum.
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’s). Tals. M. 814.
Heimili M. 2696. Timi til viStals:
kl. 2—5 og 7—8 e.h.
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Tíuphosb garrvSSO
OrricH-TfMAR: 2—3
Heimili: 776 Vietor 8t.
Tklkphonk garry 381
Winnipeg, Man.
THOS. H. JOHNSON og
hjálmar a. bergman,
fslenzkir logfræaiegar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Xkitun: P. o. Box 1058,
Telefónar: 4503 og 4304. Winnipeg
Vér leggjum sérstaka áherzlu á a8
selja me8öl eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er a8 fá,
eru notuS. eingöngu. pegar þér komiS
me8 forskriftina til vor, megiB þér
vera viss um aS fá rétt þa8 sem
læknirinn tekur tii.
COLCLKUGH & CO.
N’otre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phones Garry 2690 og 2691
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. O. BJORN8ON
Office: Cor, Sherbrooke & William
rKLKPHONElOARRT 32}
• Office-tímar: 2—3
HEIMILI:
7 64 Victor St. #et
rSLEPHONEl GARRY T63
Winnipeg, Man.
Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VBRKSTŒSI:
Horni Toronio og Notre Daoa
Phone
4*rry 298«
H.lmllta
Omrry 999
J. J. BILDFELL
FASTIIQNA8ALI
Hoom 5S0 Union Bank -
TCL. 2055
Selur hús og lóðfr og annast
*it þar aðlútandi. Peningalán
J. J. Swanson & G).
Verzia meS fasteágnir. Sji um
UKaL hÍ*Um’, Annast Un og
eidsábyrgSir o. fl.
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Buildirag
COR. P0RTi\CE ATE. & EDMOJITOJI ST.
Stundar eingöngu augna, eyina. nef
og kverka sjúkdóma. — Er aS hitta
frá kl. 10 12 f. h. og 2 5 e. h —
Talsími: lViain 3088. Heimili 105
Olivia St. Talsími: Garry 2315.
Bardal
84S Sherbrooke St.
Selur lfkkistur og annast um útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann alskonar minnisvarða
og legsteina.
Heimilís Tals. - Garry21si
Skrifstofu Tals- - Garry 300, 375
NQRTHWEST GRAIN COMPANY
H.J. LINDAL, Manager
245 Grain Exchange, Winnipeg
íslenzkir hveitikaupmenn
Skrifið eftir upplýtingum.
Tvær fyrstu næturnar á ferða-
lagi mínu gisti eg hjá þeim hjón-
unum Mr. og Mrs. J. Jóhannesson
á Wisnipeg Beach, sem bæði mættu
mér á vagnstöðinni og buðu mér að
vera og veittu mér höfðinglegustu
viðtökur. Þriðju nóttina gisti eg
hjá slkáldinu Jóni Kjernested. Hann
er lögregludómari þar í bygð og
hefir setið það embætti í ellefu ár
og skóla umsjónarmaður. Er það
einhver sú fróðlegasta skemtinótt,
siam eg hefi átt í þessu landi, þó
ihvorki sæti eg við sönglist né sjón-
leika og ekiki glös með glóandi vini
Narfason úr Gullbringusýslu, 5’ En dra|f Þar Mimis mjöS
af miklum urðar branm. Jon er
spilandi fjörugur, ræðinn og fróð-
ur um margt. Hann á gott bóka-
safn, úrval af íslenzkum bókum og
mikið af þeim allra beztu og verS-
mætustu bókum sem út hafa verið
gefnar, einkanlega af þeim allra
elztu. MikiS á Jón af skrifuSum
handritum í bundnu og óbundnu
nVár aS^g'minnír" hefir'áh wl eftir sjálfan hann, sem ekki
upp bygt nú orðiS, ibúSarhús, gripa, hafa verf b,rt’. Eann er nu a 8°*'
og geytT.sluhús; fugiahús hefir hann um V€gl’ ha™ a land
by^ eftir fyrirskipunaraeglum bún- nærri bænum- og nokkrar ekrur vtð
aSarskólans hér. GuSmundur er vatn,S’. sem eru fynr sumar
með dugnaSi og framsýni kominn í busta^ td folks her urifnum’
góð efni eftir jafn fá ár og byrja fkkert se hus a Þem\ H«»n hefir
meS ekki neitt. - Á þessu svæði atlð sla UPP timburgolfum og le.gt
áleit eg að ^ sé hreinsaS af skógi, ’au flm sem tjold sin hafa reist
og sagt var mér að bændur mundu £ar yf,r sumaiÞmann og ems hefir
hann gert a loðunum hemia viS
Furniture
Overland
FLUTTIR til
151 Bannatyne Ave
Horni Rörie Str.
i atærri og betri verkstofur
Tals. Main 3480
KanalyElectricCo
Motor Repair Specialist
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave *g Donald Streot
Tals. main 5302.
pakklæti.
Mitt hjartans þakklæti sendi eg
til þeirra er aSstoðuSu mig við
samkomu mína 14. desember, til
allra er á prógrammi voru og til
hafa haft 30 til 100 ekrur af höfr-
um og byggi og másike sumir yfir
þaS, og uppskera frá 30 til 50
mælar af ekranni, og jafnvel meira.
Á bændaheimilum gisti eg í þrjár
nætur. Eina nóttina gisti eg hjá
GuSmundi FjYldsted. Var sem mig
hefði boriS þar aS bróðurhúsum,
svo tóku þau hión mér vel; eg hafði
kynst þeim hjónum hér i bæ áður
en þau giftust. ASra nótt var eg
hjá Halldóri Karfelsyni; þektumst
við áSur, er viS vorum unglingar
heima á íslandi, en höfSum aldrei
sést síðan fyrri en íþá. Hann er
tvígiftur, kona hans sem nú er, er
Margrét, ekkja Jóhannesar Bjöms-
sonar organista. Tóku þau hjón
mér sem alda góðvinur væri.
ÞriSju nótt gisti eg hjá gömlum
húsiS sitt. Hann hefir kúabú og
fugla og selur mikiS af mjólk til
bæjarbúa þar. Alt þetta gefur hon-
imi allgóðar inntektir og sumt yfir
sumartímann án fyrirhafnar.
Mér gekk lakara á Gimli en i
bygðinni, af þeim ástæSum aS bær-
inn var hálfdauSur, því aílir hraust-
ir menn vora nýfamir út á vatn,
til fiskjar. Eftir voru verzlunar-
menn, konur og börn og gamal-
menni og þess utan er meS fæsta
móti fólk í bænum og nokkur hús'
standa þar auS án íbúðar. Eg seldi
þó nokkur eintök þar. Heimsótti
eg báSa prestana, DavíS GuS-
brandsson, sem er trúboði aSvent-
ista, og séra Carl Olson, prest
fyrstu lút. kirkjunnar þar; báðir
keyptu af mér bók. Eg ikalla Guð-
brandsson prest, af því hann pré-
dikar, þó mér sé ókunnugt um
hvort hann er vígður eða ekki.
Hann er mjög þíður i viðmóti heim
aS sækja, að mínu áliti mjög góður
maður, eins er kona hans. Vel gát-
um við talað saman hógværlega og
skinsamlega trúmál, þrátt fyrir
skoðana muninn. Sama er að
segja um séra Carl, hann ler unaSs-
þiSur í tali og framkomt^i. Þegar
hann talar er eins og bros á vörum
hans, sem eg skoða sem merki
góðra lyndiseinkunna ; hann tók mér
mæta vel, áttum viS lengi tal sam-
an um eitt og annað og skildum svo
í bróSemi, eins og við mættumst.
Þvi var skotiS að mér áður en
eg fór, að eg mundi ekiki fá góðan
árangur af aS fara um þetta bygS-
arlag, og aS eg ætti heldur að fara
eitthvað annað eða lengra norSur,
“því í nefndu bygðarlagi mundi
vera lítið til af andlegum auði og
jafnvel ekki fjármunalegum”. Mér
reyndist þetta feilspá. Elkki hefi
eg þá hugmynd aS andstreymis bar-
áttan fyrir lífinu hafi rænt þessa
bygðarbúa andlegum hugsjóna lí fs-
auði, eða gert þá að auSgræðgis-
legum nurlurum, sem hugsanir allra
snúast í eina átt um peninga —
svo öll bóknámfræSis list deyr,
sem því miSur á sér of mikiS stað
hér í landi ihjá þeim sem síður
skyldi, sem eru í þeim kringum-
stæ’Sum að geta notið slíks. Eng-
inn skynjandi maður efast um, aB
þar sem frjálsar hugsanir, andleg
jækking og starfslegur viljakraftur
fylgist aS, aS þar er unnið í rétta
átt, sem fylgist meS þjóðar heill
og frami, en snúist hugsanirnar í
eina átt, gefur sá lifsststarfsarfur
verandi og komandi þjóBfélagi
vrondar arftekjur.
Eg bið velvildar á, ef eitthvað
skyldi vera ranghermt hjá mér í
þessu hér að framan sagða. Eg
týndi á leiSinni heim vasabók, sem
tojg hafði síkrifað í ýmislegt mér til
minnis. VerSur þessi frásögn min
því óskýrari og ónákvæmari en ella
hefði orðiS. Eg hefi tapaS mjög
minni, og get því ekki treyst á það
einvörðungu.
AS endingu óska eg að á komandi
tíma megi Gimli sveitar búum auk-
ast efnaleg velmegan og andleg
A RKKT TJQTEL
sölutorgiC og City Hall
Sl.oo til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
m'enning viShaldast og vaxa þeim
til frama og frægðar.
S. Vilhjálmsson.
Einlæg sannfœring.
Þ jáningar eyðir. — Sá
sem reynt 'hefir miklar þraut-
ir þekikir einnig og gleymir al-
drei því meðali, sem veitti hon-
um heilsuna. Mrs. Mary
Zahorak, Hausatonic Ave. í
Bridgeport, Conn. skrifar
þannig: “Eg var dauðveik um
langan tíma. Ekfert hélzt
niðri í mér, eg kastaSi öllu upp.
Þá reyndi eg Triners Amer.
Elixir of Bitter Wine, og frá
þeim tíma hefir mér liðið vel.
þetta lyf er nú altaf á okkar
húsum.” Sama sannfæring er
í hugum allra þeirra, sem
þjáöst hafa af hægðaleysi, höf-
uöverk, magagasi, taugaveikl-
un, lystarleysi og slappleika,
blóðþynnu, tiðateppu o. s. frv.,
en eru nú við beztu heilsu fyrir
þaS aS hafa notaS .Triners
American Elixir of Bitter
Wine. VerS $1.50. Fæst í
lyfjabúöum. >
Triners 'áburður er önnur
blessun á iheimilinu; hann er
ágætur við gigt, taugaþrautum,
slysum, tognun, mari, bólgu,
kali o.s.frv. ÞaS læknar fljótt
og vel,. VerS 70 cent, sent
með pósti. Joseph Triner,
Manufalturing Ghemist, 1333
til 1339 S. Ashland Ave.,
Chilago, 111.
Ef þér óskiS eftir aS skreytá
veggina hjá yöur meS hinum
indælu Triners gyltu mánaSar-
dógum, þá sendiö oss 10 oent
fyrir póstgjald.
I