Lögberg - 03.05.1917, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. MAí 1917
3
Pollyanna
Eftir Eleanor H. Porter.
Gamli Tom hló sínum innvortis hlátri svo herð-
amar skulfu.
“Já, það er raunar satt,” sagði hann, “eg hefi
séð ungfrú Polly bera skrýfaða lokka yfir enninu
nú upp á síðkastið, og svei mér ef það fer henni
ekki vel.”
“Já, nú lítur hún út eins og manneskja,” svar-
aði Nancy. “Hún er reglulega —”
“Falleg núna, já, Nancy,” sagði Tom, og axlir
hans fóru allar að skjálfa. “Já, þama sérðu, þú
manst hverju þú svaraðir, þegar eg sagði einu
sinni að hún hefði verið fögur.”
Nancy rykti höfðiun til.
“Ó, það getur enginn sagt að hún sé yfirburða
fögur. En það er áreiðanlegt, að hún virðist ekki
vera sama manneskjan og hún var þegar eg kom
hingað, nú ber hún ýmsa skrautmuni, hálsmen og
sumrasjal, perlur og því um líkt, sem ungfrú Polly-
anna kemur henni til að skreyta sig með.”
“Nei, nú sérðu,” sagði gamli Tom aftur. “J?að
var einmitt það, sem eg sagði — að hún væri
hvorki gömul né ljót.”
Nancy varð að hlæja.
“Jæja, látum það nú vera,” sagði hún, “að
minsta kosti lítur hún nú ekki eins ellilega né illa
út nú, eins og áður en ungfrú Pollyanna kom. En
heyrðu, segðu mér; Tom, hverjum var hún heit-
bundin? pú veizt það líklega; segðu mér hverjum
hún var heitbundin? Eg hefi ekki getað fengið
að vita það.”
“Svo þú hefir ekki getað náð í það?” sagði sá
gamli og gaf henni homauga. “Já, þá held eg
þú náir ekki í það hj á mér heldur.” Svo sneri hann
sér að Nancy og spurði alvarlegur: “Nú, hvemig
líður litlu ungfrúnni í dag?”
Nancy varð líka alvarleg og hristi höfuðið.
“Henni líður alveg eins,” sagði hún, “að svo
miklu leyti eg veit. Hún liggur þarna svo þolin-
móð og blíð eins og engill, og reynir að brosa og
vera kát af því sólin skín, eða af því —”
“Já, auðvitað, auðvitað! pað er leikurinn
hennar það,” sagði gamli Tom viðkvæmur og depl-
aði augunum.
“Hefir hún líka kent þér þenna leik sinn ?”
“Já, ó, já, fyrir löngu síðan.” Gamli maðurinn
stóð kyr og hugsaði sig um, og bros lék um varir
hans. “J?að var héma um daginn, eg gekk og
nöldraði yfir því hve gamall eg var og boginn í
bakinu; og hvað heldur þú þá að hún hafi sagt,
sú litla ?”
“Nei? hvað sagði hún? Eg gizka á að það
hafi ekki verið neitt til að gleðjast af ?”
“Jú, það var nú samt. Hún sagði að eg gæti
verið glaður yfir því, að eg þyrfti ekki að beygja
mig eins mikið til að tína illgresið, þar eð eg væri
svona boginn í bakinu áður.”
pau hlógu bæði.
“Já, eg hélt nú raunar að henni mundi detta
eitthvað í hug,” sagði Nancy svo. “J?ví hún er
furðulega orðheppin. Við höfum nú leikið þenna
leik næstum því síðan hún kom hingað, af því
enginn annar var til að leika við. J?ví frænka —”
“Hún hefir máske ekki talað við hana um leik-
inn? Hún er nú samt búin að kenna hann öllum
manneskjum í heiminum, held eg; því allir, sem
eg tala við, minnast á hann.”
“Nei, hún hefir líklega ekki kent frænku sinni
hann. Hún sagði mér sjálf, að hún gæti ekki kent
henni hann, af því ungfrú Polly vildi ekki að hún
mintist á föður sinn við sig, en það var hann sem
kendi henni þenna leik, svo hún varð að minnast
á hann þegar hún sagði frá leiknum.”
“Einmitt það,” sagði gamli Tom og kinkaði
kolli mjög hægt. “J?au voru altaf reið við prest-
inn öll saman, af því að ungfrú Jenny fór með
honum. Og ungfrú Polly, sem þá var ung og
óreynd, gat aldrei fyrirgefið honum. Henni þótti
svo undur vænt um systur sína á þeim tíma. ójá,
ójá, það voru slæmir tímar.”
Hann hristi höfuðið og labbaði leið sína niður
garðinn.
peir voru öllum erfiðir þessir biðdagar. Hjúkr-
unarstúlkan reyndi að vera glöð og huggandi.
Warren læknir var utan við sig og önugur. Ung-
frú Polly var kyrlát, en andlit hennar var orðið
magurt og fölt þessa síðustu daga.
Og Pollyanna sjálf — já, hún lék við hundinn,
klappaði og strauk kisu og dekraði við hana, horfði
með aðdáun á öll blómin og neytti ávaxtanna og
kakanna, sem Polly frænka kom með handa henni,
eða sem henni voru sendar af öðrum. En hún var
líka orðin föl, og hin fjöruga hreyfing handa henn-
ar og handleggja var sorgleg andstæða óhreyfan-
leika fóta hennar og neðri hluta líkamáns — litlu
fætumir, sem áður dönsuðu svo liðugir og glaðir,
lágu nú hreyfingarlausir undir rúmábreiðunni.
En “leikinn” reyndi Pollyanna enn þá að leika,
hve erfitt sem henni féll það. Hún sagði við Nancy,
að hún hlakkaði til þeirrar stundar, þegar hún
gæti gengið í skólann aftur, heimsótt frú Snow,
John Pendleton, og Chilton lækni; og það var eins
og hún gæti ekki áttað sig á því, að þetta var sú
gleði, sem ætti heima í ókomna tímanum, en ekki
yfirstandandi tíma. En Nancy skildi það, og hún
grét yfir þessum erfiðleik — þegar hún var ein-
sömul.
XXV. KAPÍTULI.
Hálfopnar dyr.
Réttri viku eftir að búist var við komu Dr.
Mead, sérfræðingsins, kom hann.
Hann var hávaxinn og herðabreiður maður,
með vingjamleg augu og hlýlegt bros. Pollyönnu
geðjaðist strax vel að honum og frestaði ekki að
segja honum það.
*rPú líkist mikið mínum lækni, skal eg segja
þér," bætti hún við alláköf.
“J?inn læknir?”
Dr. Mead leit með óduldri undrun á Warren
lækni, sem stóð hjá þvottaborðinu og talaði við
hjúkrunarstúlkuna. Warren læknir var lítill, hör-
undsdökkur maður með alskegg.
“Nei, þessi þama er ekki minn læknir,” sagði
Pollyanna brosandi, sem gat sér til hugsana ó-
kunna læknisins. “pessi er læknir Polly frænku.
Minn læknir heitir Chilton.”
“ó, einmitt það?” svaraði Dr. Mead dálítið ef-
andi og leit á ungfrú Polly, sem hafði roðnað all-
mikið og sneri sér skjótlega undan.
“Já, auðvitað,” bætti Pollyanna við. Hún
þagði litla stund og sagði svo með sinni vanalegu
hreinskilni: “Já, eg skal segja þér, eg hefi alt af
viljað fá Chilton lækni, en Polly frænka vildi fá
þig. Hún sagði, að þú kynnir betur að fara með
brotna fætur—eins og mína—heldur en Chilton
læknir. Og eins og eðlilegt er, ef þú getur það,
þá gleður það mig mikið. Heldur þú að þú getir
það ?”
Pollyanna sá það ekki, en það var sem ský liði
yfir vingjamlega andlitið ókunna læknisins.
“J?að leiðir að eins tíminn í Ijós, litla stúlkan
mín,” svaraði hann og brosti við henni.
Svo sneri hann sér með alvarlegum svip að
Warren lækni, sem kominn var að rúminu.
* * *
Allir sögðu á eftir, að það væri kisu að kenna.
Og það var satt, því hefði hún ekki komið löppinni
og trýninu inn á milli stafs og hurðar og á þann
hátt opnað dymar á herbergi Pollyönnu hávaða-
laust, svo þær stóðu hálfopnar, þá hefði Pollyanna
alls ekki heyrt hvað talað var frammi í ganginum.
J?ví frammi í ganginum stóðu báðir læknamir,
hjúkrunarstúlkan og ungfrú Polly og töluðu sam-
an, en inni í herberginu hoppaði kötturinn með
litlu, ánægjulegu “mjá” upp á rúmið, kom sér þar
fyrir notalega og fór að mala, þegar Pollyanna í
gegn um opnu dymar heyrði glögt rödd frænku
sinnar hrópa, örvinglaða og kvíðandi:
“ónei, ónei, læknir! segið þér þetta ekki! það
getur ekki verið alvara yðar að þetta indæla bam
geti aldrei—gengið hér eftir.”
Á næsta augnabliki var alt á ringulreið. Fyrst
heyrðist frá sjúklings herberginu hið óttaslegna
hróp Pollyönnu: “Polly frænka! ó Polly frænka!”
Og þá er ungfrú Polly sneri sér við í dauðans of-
boði og sá dymar opnar og skildi alt — hljóðaði
hún lágt, og — í fyrsta skifti á æfi hennar — leið
yfir hana.
Hjúkrunarstúlkan sagði mjög skelkuð: “hún
heyrði það”, um leið og hún ráfaði að hálfopnum
dyrunum. Læknarnir stóðu kyrrir. Dr. Mead
var neyddur til þess — hann hafði gripið ungfrú
Polly um leið og hún féll og stóð nú og hélt á henni.
Warren stóð við hlið hans alveg ráðalaus. J að
var ekki fyr en þeir heyrðu annað kvein frá Polly-
önnu og sáu hjúkrunarstúlkuna loka dyrunum, að
þeir áttuðu sig svo á kringumstæðunum, að þíir
báru ungfrú Polly inn í annað herbergi til þess,
að vekja hana til meðvitundar aftur.
Inni í herbergi Pollyönnu fann hjúkrunar-
stúlkan köttinn, sem nuddaði sér malandi og
reyndi að vekja eftirtekt Pollyönnu; en andlit
bamsins var hvítt sem mjöll og augu hennar tryll-
ingsleg.
“Systir Annie — ó, bið þú Polly frænku að
koma, eg vil tala við hana, strax, strax!”
Hjúkrunarstúlkan lokaði dyrunum og hraðaði
sér að rúminu. Hún var náföl.
“Hún—hún getur ekki komið á þessu augna-
bliki, Pollyanna, en hún kemur bráðum—undir
eins og hún getur. Hvað er það? vantar þig eitt-
hvað? get eg ekki gert það?”
Pollyanna hristi höfuðið.
“Nei, nei! Eg verð að fá að vita hvað hún
sagði, einmitt núna. Heyrðir þú það ekki? ó,
eg verð að fá að tala við Polly frænku. Hún—
hún sagði nokkuð; eg verð að tala við hana — hún
verður að segja að það sé ekki satt.”
Hjúkrunarstúlkan ætlaði að tala, en hún gat
ekki opnað munninn, röddin neitaði að hlýða. En
það var eitthvað í andliti hennar, sem jók hræðslu
Pollyönnu.
“Systir Annie, þú heyrðir það sem hún sagði,
eg sé það á þér. ó, er það satt ? ó, það getur ekki
verið satt! pað getur ekki verið satt, að eg geti
—geti aldrei gengið hér eftir.”
“Nei, nei — kæra Pollyanna — góða mín — ó,
vertu nú róleg,” sagði hjúkrunarstúlkan með sorg-
arrödd. “J?að er alls ekki áreiðanlegt. Hann get-
ur ekki vitað það. Honum hefir máske skjátlast.”
“En Polly frænka sagði að hann vissi það; hún
sagði að hann hefði numið það og þekti það betur
en aðrir — um þessa brotnu fætur, eins og mína.”
“Já, eg veit það, góða mín; en það er enginn
læknir til, sem ekki skjátlast við og við. Hugsaðu
ekki um það, góða, litla Pollyanna, þú skalt sanna,
að þetta batnar aftur.”
En Pollyanna lyfti höndunum upp vandræðaleg
“Já, en eg get ekki forðast að hugsa um það,”
sagði hún snöktandi. “Eg get ekki hugsað um
neitt annað. ó, systir, hvemig á eg nú að komast
í skólann — eða þangað til að líta eftir hr. Pendle-
ton — eða til frú Snow — eða til nokkurs, nokkurs
staðar?”
Hún grét hátt og byrgði augun með handleggj-
unum. Svo hætti hún alt í einu og leit upp; nýr
kvíði blikaði í augum hennar.
“ó, systir Annie, þegar eg aldrei get gengið
framar, hvemig get eg þá orðið glöð — yfir
nokkru ?”
Systir Annie þekti ekkert til “leiksins”; hún
vissi að eins að sjúkling hennar þurfti að hugga,
og það eins fljótt og mögulegt var. prátt fyrir
sína eigin örvilnan, og þótt hún fyndi sig hjart-
veika, hafði hún ekki gleymt skyldu sinni, en hafði
flýtt sér að búa til styrkjandi lyf, sem hún nú hélt
á við rúmið.
“Komdu, Pollyanna — drektu þetta, þá ertu
góð,” sagði hún í huggandi róm. “J?á verður þú
hressari og ekki eins þreytt, og þá skulum við
vita hvort ekkert er mögulegt að gera. Hlutimir
eru ekki ávalt eins slæmir og þeir líta út fyrir að
vera. pú færð að reyna að það gengur betur en
þú heldur.”
Pollyanna tók fús við lyfinu og tæmdi glasið,
sem hjúkrunarstúlkan hélt að munni hennar.
“Já, eg veit það. pabbi sagði það alt af,” stam-
aði hún og þurkaði tárin af augunum. “Hann sagði
að það væri altaf við sérhvem hlut eitthvað, sem
gæti verið verra. En eg held naumast að hann
hafi nokkru sinni þeyrt getið um nokkum, sem
ekki gat gengið alla æfina. Eg get ekki hugsað
mér neitt það, sem gæti verið verra — getur þú,
systir Annie?”
XXVI. KAPÍTULI.
Tvær heimsóknir.
pað var Nancy, sem var send til John Pendle-
tons til þess, að tilkynna honum álit Dr. Meads.
Ungfrú Polly hafði munað eftir loforði sínu, að
láta hann undir eins vita álit ókunna læknisins.
En að fara sjálf eða skrifa, fann hún sig ekki
færa um. Svo kom henni það til hugar, að hún
gæti sent Nancy.
Fyrir löngu síðan hafði Nancy hlakkað til að
fá tækifæri til að sjá heimili John Pendletons og
hann sjálfan. En í dag var hún of sorgþrungin
til að geta glaðst yfir nokkru, og hún leit naum-
ast í kringum sig þær fáu mínútur, sem hún beið
eftir komu Johns.
“Eg er Nancy, sem vinn hjá ungfrú Harring-
ton,” sagði hún sem svar upp á Pendletons undr-
andi og spyrjandi augnatillit, þegar hann kom
fram í forstofuna til hennar. “Og ungfrúin hefir
sent mig hingað til að—til að segja yður frá líðan
Pollyönnu.”
“Nú?”
prátt fyrir þetta eina stutta og þyrkingslega
orð, skildi Nancy mjög vel, að það lá bæði æsing
og kvíði bak við spuminguna.
“Henni líður ekki vel, hr. Pendleton,” sagði
hún hikandi.
“pér eigið þó ekki við —?”
Hann þagnaði. Nancy laut niður og horfði á
gólfið.
“Já, eg á við það, því ver. Hann sagði—hann
sagði, að hún gæti aldrei gengið eftir þetta—hún
gæti aldrei notað fætuma til neins.”
Um stund varð alger þögn. Svo talaði Pendle-
ton skjálfraddaður.
“Veslings — litla! Veslings — litla stúlkan!”
sagði hann að eins.
Nancy leit til hans, en leit strax niður aftur.
Henni hafði ekki dottið í hug að þessi svipdimmi,
önugi og hörkulegi John Pendleton, mundi líta
þannig út.
Litlu síðar talaði hann aftur; og var rödd hans
skjálfandi, lág og hikandi.
“pað er voðalegt að hugsa sér-------aldrei að
dansa í sólskininu aftur — litli rengboginn minn.”
Aftur varð þögn, svo spurði hann alt í einu:
“En hún sjálf — hún veit auðvitað ekki um
það enn þá?”
“Jú, það er einmitt það, sem hún gerir,” svar-
aði Nancy og fór að snökta; “og það gerir alt svo
miklu lakara. Hún fékk að heyra — ó, það var
ræfils kettinum! já, fyrirgefið þér,” sagði hún
fljótlega; “en það var kötturinn — hann hrinti
hurðinni frá stafnum, svo dymar stóðu hálfopnar,
svo Pollyanna heyrði þau tala saman úti í gangin-
um, læknirinn og ungfrúna. Og á þann hátt fékk
hún vitneskju um það.”
“ó, veslings litla! Veslings litla!”
“Já, hr. Pendleton. pað segðuð þér eflaust
líka, ef þér sæjuð hana,” svaraði Nancy, meðan
tárin runnu niður kinnar hennar. “Eg hefi ekki
séð hana nema tvisvar, síðan hún fékk að vita
þetta, og í hvorttveggja skiftið ætlaði eg ekki að
geta þolað það. Henni er það svo nýtt, sjáið þér,
og svo liggur hún alt af og hugsar um alt, sem hún
ekki getur gert hér eftir. Og svo kvelst hún af
því, að geta ekki fundið neitt til að gleðjast yfir
— en þér þekkiö líklega ekki leikinn hennar,” sagði
Nancy sér til afsökunar.
“Að-vera-glaður-leikinn ?” Jú, hann þekki eg.
Hún sagði mér frá honum.”
“ó, gerði hún það? Já, hún hefir eflaust talað
um hann við flesta, sem hún hefir fundið. En,
sjáið þér — nú getur hún ekki leikið hann sjálf,
og það þykir henni svo leitt. Hún segir að sér
detti ekkert í hug—ekkert til að vera glöð yfir—
í sambandi við það, að geta ekki notað fætur sína.”
“Nei, hvemig ætti hún að geta það?” sagði
John Pendleton næstum ákafur.
Nancy færði sig til og leit hikandi í kring um
sig.
“Nei — þannig hugsaði eg líka — þangað til
mér datt í hug, að — henni yrði hægara, ef hún
gæti fundið eitthvað, eins og þér skiljið. Og þess
vegna reyndi eg að minna hana á —”
“Að minna hana—á hvað?” rödd John Pendle-
tons var enn þá áköf og beiskjuleg.
“Já — á það, hvemig hún hefði sjálf kent öðr-
um að leika hann — frú Snow og öllum hinum.
En veslings litla stúlkan, hún að eins grætur og
segir, að það sé auðvelt að kenna fólki, sem er
orðið fatlað til æfiloka, hvernig það eigi að geta
glaðst, en það sé nokkuð annað, þegar maður sjálf-
ur sé orðinn bæklaður til æfiloka, að geta þá
glaðst. Hún segist hvað eftir annað hafa reynt
að gleðjast yfir því, að aðrir væru ekki eins og
hún, en að hún sé samt sem áður ekki glöð og
geti ekki um annað hugsað, en að hún geti aldrei
gengið hér eftir.”
Nancy þagnaði, en John Pendleton þagði líka
og byrgði augun með hendinni.
“Svo hefi eg reynt að minna hana á, að hún
hafi sjálf sagt, að því erfiðari sem leikurinn væri,
því skemtilegri væri hann,” bætti Nancy við með
skjálfandi röddu. “En hún segir, að það sé alt
annað, þegar það sé í raun og veru erfitt. ó, já,
ó, já — en eg má nú líklega til með að fara,” sagði
hún alt í einu.
Við dymar stóð hún kyr, sneri sér við og
spurði hikandi:
“Eg get líklega ekki sagt ungfrú Pollyönnu, að
—að þér hafið hitt Jimmy Bean aftur, hr. Pendle-
ton ? get eg það ?”
Efnafrœðislega sjálfslökkvandi
Hvað þýða þessi orð fyrir þig? pau þýða meira
öryggi á heimilinu. — pað er vissulega atriði, sem þú
lætur þig varða, meira en lítið.
Ef til vill hefir þú tekið eftir þessum orðum og setn-
ingum: “Enginn eldur eftir þegar slíkt hefir verið” á
vorum nýju, hljóðlausu stofu eldspýtnakössum. Hver
einasta spýta í þessum kössum er gegn vætt í efnafræð-
islega samsettum legi, sem breytir þeim í óeldfiman
þegar búið er að kveikja í þeim og slökkva aftur, og hætt-
an á bruna frá logandi eldspýtum gerð ein slítil og mögu-
legt er.
öryggi fyrst, og notið ávalt Eddys hljóðlausu 500s
J. N. Sommerville,
Lyfsali
Horni WiIIiam & Isabel, Winnipeg
Tals. Garry 2370
Vér mælum meö eftirfylgjandi
hressingarlyfum að sumrinu
Beef, Iron & Wine
Big 4 D Compound
sem er blóöhreinsandi meöal.
Whaleys blóíSbyggjandi
lyf
Voriö er komiö; um þaö leyti er
altaf áríöandi aö vernda og styrkja
líkamann svo hann geti staöiö gegn
sjúkdómum. Þaö veröur bezt gert
með því að byggja upp blóöiö.
Whaleys blóöbyggjandi meöal gerir
þaö.
Whaleys lyfjabúð
Horni Sargent Ave. og Agnes St.
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215] PortageAv
i gamla Queens Hotal
G. F. PENNY, Artist
Skrifstöfu talsimi ..Main 2065
Heimilis talsími ... Garry 2821
C. H. NILSON
KVENNA- og KARLA
SKRADDARI
—
Rex Cleaners
LITA, HREINSAog
PRESSA FÖT
Búa til ný föt, gera við föt
Föt pressuð meðan þér
standið við...............S5c.
Karla og kvenna fatnaður
hreinsaður fyrir.........$1.50
f-mnig viðgcrðir é loðskinnaftstum
332] Nohre Dame Ave.
Tals. G. 67 Winnipee
Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei
er vitjað innan 30 daga
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
í húsum. Fljót afgreiðsla.
M. Semlek Co.
Horni King og Logan
Kaupa og selja brúk-
aða járnvöru, smíða-
tól, rúmstæði, hljóð-
færi o.s.frv. Við ger-
um yður ánægða.
Talsími Garry 1630. Winnipeg
Hin stærsta skandinaviska
skraddarastofa
208 Logan Ave.
1 öörum dyrum frá Main St.
Winnipeg, Man.
Tals. Garry. 117
Pöddu-duftið
Jacksoniska
hið fljótandi lúsadráps-
lyf er til sölu á sama staðn
um gamla 466 Portage
Ave., Winnipeg, og þeir
sem kaupa segja ekkert sé
betra til að drepa þessi
kvikindi. Það er sent svo
að segja til hverrar borgar
og hvers bæjar í Vestur-
landinu alla leið til Prince
Rupert, B. C.
Vín bannskröf ur.
Félagið “Dominion Alliance”hélt
fund nýlega í Montreal og var þar
samþykt aö krefjast þess aö stjórnin
annaðhvort setti á algert vlnbann í
allri Canada meðan á stríöinu stend-
ur eöa láti fara fram um það al-
menna atkvæðisgreiðslu í sumar fyrir
30. júní.
Dánarfregn.
Síödegis hinn 20. apríl andaðist aö
heimili sínu, Wynyard, Sask., Bene-
dikt Jónsson, eftir langvarandi veik-
indi og þung. Hann v'or sonur hins
merka og góðfræga læknis Jóns
Ólafssonar frá Homstöðum i Dala-
sýslu og konu hans Kristbjargar
Þorbergsdóttur, er bæöi dóu aö
Churchbridge, Sask. Benedikt sáL
mun hafa verið 55 ára að aldri.
Skilur hann eftir aldraða ekkju, en
börn sín 5 höfðu þau hjón mist öll á
unga aldri. Séra Jakob Kristinsson
söng líkiö til moldar og fór athöfnin
öll frani meö hinni mestu snyrti bæöi
aö því leyti, söng og öðrum háttum,
Þrátt fyrir annríki og lítt færa vegu
komu menn langt aö og var mann-
fjöldinn ærinn, því þau hjón voru æ
vel látinn í hvívetna, og er hins látna
af mörgum sárt saknaö.
/. E.
353 Notre Dame Tals. G. 4021
TAROLEMA lœknar ECZEMA
GylliniaeÖ, geitur, útbrot, bring-
orm. kláða ög aðra búðsjúkdóma
Licknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL COM
309 Somerset Block, Winnipeg
MASSAGE MEGHANO-THERAPY &
ELECTRO THERAPEUTIGS
Hjúkrunar-kona BI a c k b u rn
læknar með núningi
taugarnar, örvar blóð-
rásina og marga aðra
sjúkdóma. Komið.!
Staka.
Líöur stund, en stirð er lund,
slysni pundið hiröir.
Svíður und er eigin mund
opnu sundin girðir.
Kálfur.
Staka.
Margt eitt illa í mannheim fer,
mergöin eltir strauminn.
Þaö er “fact” a« fólkiö er
fjandi létt í tauminn.
Kálfur.
8 Steel Block, Portage Ave.
Tals. M. 3549
Williams & Lee
Reiöhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viögeröir.
Bifreiðar skoöaöar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verö. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiöum
höndum.
764 Sherbrooke St. Homi Hotff Damt