Lögberg - 21.06.1917, Side 3

LÖÍxBERG. FIMTUDAGINN 21. JÚNÍ 1917
3
Doetur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
“Já, mér líkar ágætlega vel við hann,” svaraði
konan. “Hr. Carlton hefði ekki getað hjálpað mér
betur en hann hefir gert.”
Kvöldið og nóttin leið án þess að eftirvænti
gesturinn kæmi, og hjá hinni veiku var farið að
bera á óþolinmæði. Morguninn eftir kom f’?ú
Smith, sem vitanlega hafði ferðast með lestinni
um nóttina. petta var á sunnudag; litla bamið
hafði fæðst fyrir dögun á laugardagsmorgun. Að
minsta kosti kom einhver, sem fólkið í húsinu áleit
vera frú Smith; það var miðaldra kona með hörku
lega andlitsdrætti. Frú Crane sagði ekki hver
hún væri, en krafðist að fá að vera ein með henni.
Eins og áður er getið voru dyr úr dagstofunni
inn í svefnherbergið, og úr hverju herbergi voru
aöraj dyr út í rúmgóðan stigagang, rúmgóðan í
tilliti til stærðar hússins. Á einni hlið stigagangs-
ins var stór gluggi, er sneri út að götunni; á móti
honum var skápur, og á þriðju hliðinni dymar að
þessum tveimur herbergjum. Stigahandriðið var
beint á móti dyrum þessara tveggja herbergja.
pað er eins rétt að skýra strax frá þessu, sem les-
andinn mun seinna skilja.
Frú Pepperfly og Judith sátu í dagstofunni,
meðan ókunna konan lokaði sig inni hjá þeirri
veiku. Samtal þeirra heyrðist, það er að segja óm-
urinn, sem líktist mjög mikið rifrildi. Rómur frú
Smiths virtist vera blendingur af kveini og kvört-
un, fortölum og mótbárum, en veika konan virtist
reið og svör hennar æst. Hjúkrunarkonan var af
því tagi, sem tekur hlutunum með ró og kulda; en
Judith var hrædd við áhrifin sem reiðin kynni að
hafa á þá veiku. Hvorug þeirra var þó fús til að
taka þátt í rifrildinu, þar eð frú Crane hafði sagt
þeim í skipandi róm, að láta sig eina með vinkonu
sinni. Dyrnar á milli herbergjanna voru skyndi-
lega opnaðar, og hin áðumefnda vinkona kom inn.
Hjúkrunarkonan hallaði sér þægilega aftur á
bak í hægindastólnum, og ruggaði barninu í kjöltu
sinni eins hart og hné hennar leyfðu, á þann hátt
sem bamfóstrur eru vanar að gera; Judith sat við
gluggann og skrýfði litla línhúfuræmu með silfur-
hníf. Frú Smith, sem hvorki hafði lagt hatt né
sjal frá sér, tók bamið og skoðaði það nákvæmlega
um leið og hún bar það að glugganm.
“pað er ekki líkt henni,” sagði hún við Judith
um leið og hún rykti höfðinu í áttina til 'svefnher-
bergisins. “pað er naumast hugsanlegt að jafn
lítil persóna hafi nokkurt líf.”
“pér megið ekki búast við því að bam, sem er
fætt löngu fyrir tímann, sé risavaxið,” sagði frú
Pepperfly, um leið og hún gekk inn í hitt herbergið
“Löngu fyrir tímann,” endurtók sú ókunna
uppstökk, “já það var það nú raunar. Hversvegna
þurfti hún líka að stofna sér í hættu fyrir kippi
jámbrautarvagnanna og þessi drepandi hopp og
högg, almenningsvagnsins ? Viðbjóðslegu, hættu-
legu áhöld. pessi almenningsvagn slengdist aftur
og fram og til hliðar, svo það lá við að eg kastaðist
upp í þakið, og hvílíkar kvalir hafa það ekki hlotið
að vera fyrir táplitla, unga persónu eins og hún
er? Fyrst er mílufjórðungur af blautri mold með
afardjúpum og ósléttum hjólförum og svo annar
mílufjórðungur með tinnusteinum. Eg held að
vagnnefndin sofi.”
“Fólk er altaf að kvarta um hvað þessi vegur
sé slæmur, á milli þessa bæjar og Great Wennock
stöðvarinnar,” sagði Judith. “Menn segja að hr.
Carlton hafi sent yfirvöldunum skriflega kvörtun
yfir honum og sagt, að vegurinn eyðilegði hest
sinn og vagn. pá létu þau flytja þessa tinnusteina
á brautina, sem gerðu hann enn þá verri.”
“Hver er hr. Carlton ?”
“Hann er læknir í þessum bæ.”
“Og hversvegna gátu yfirvöldin ekki tekið til-
lit til kæru hans ?”
“Eg held þau hafi gert það, því þau létu flytja
þessa steina á brautina eftir að þau fengu kæruna,
en áður höfðu þau ekki látið gera neitt við hana
í mörg ár.”
“Hvers konar fæðu hefir þetta bam fengið?”
spurði frú Smith, og hætti að tala um þenna vonda
veg.
'öykurvatn og mjólk, helming af hvom,” svar-
aði Judith. “Frú Pepperfly var fyrst óviss um
hvað hún ætti að gefa því, af því það var svo lítið.”
“Mér geðjast ekki að útliti hennar,” sagði frú
Smith og nefndi frú Pepperfly.
“Ef við erum öll keypt og seld fyrir útlit okkar,
ein af þeim,” sagði Judith. “En hún er skynsöm
kona; ef hún bragðar ekki sterka drykki, þá mun
tæpast finnast betri hjúkmnarkona í heiminum,
og þegar menn þekkja óstöðugleika hennar, geta
menn betur varast hann.”
“Hvað eruð þér líka hj úkrunarkona ?”
“Eg er að eins nágranni. En konan vildi að eg
yrði kyr hjá sér, og eg lofaði því að vera hjá henni
fáeina daga. Sem stendur á eg heima í næsta húsi
svo eg get ýmist verið þar eða hér. Eg er viss um
að hún er af heldra tagi,” sagði Judith.
“Hún er af heldra fólki komin, bæði að fæðingu
og uppeldi, en hún gifti sig þeim manni, sem hún
hefði ekki átt að gera. Hún vildi engar mótbárur
lieyra gegn honum.”
“Kemur hann hingað?” spurði Judith.
“pað kemur mér ekki við, hvort hann kemur
eða ekki. pau gera hvort sem er það sem þeim
líkar bezt. Hvar er fatnaður þessa barns? pað
verður að búa um það í böggul, og svo þarf að
búa til fæðu handa því.”
“pér ætlið þó ekki að taka bamið burt með
yður?” spurði Judith undrandi.
“Jú, það ætla eg. pað fara ekki margar lestir
á sunnudögum; en ein fer frá stöðinni kl. sjö og
með henni fer eg.”
“Og svo hugsið þér yður að taka þenna litla
vesaling með yður, alla löngu leiðina til London?”
sagði Judith alveg hissa.
“pað er engin ástæða sem hindrar að eg taki
það, og það er ein orsök sem krefst þess, að eg
geri það,” fullyrti frú Smith, “hvort eg fer með
það til London eða annars staðar, kemur mér einni
við. Vafið innan í ullardúk og hvílandi í faðmi
mínum í fyrstu raðar vagni, ætti því ekki að líða
ver heldur en í þessari stofu.”
Judith fann að það var ekki sér viðkomandi að
hlutast til um áform frú Crane, eða að spyrja ó-
kunnu konuna nánar, og þagði því.
“Yðar var vænst í gærkveldi, frú,” sagði frú
Pepperfly, um leið og hún kom út úr svefnher-
berginu.
“Já, það veit eg,” svaraði hún. “En eg gat ekki
komið. Eg ferðaðist í alla nótt til þess, að geta
komið eins snemma og eg kom.”
“Og nú ætlið þér að ferðast aftur í alla nótt?”
spurði hjúkrunarkonan.
“pað drepur mig ekki.”
Á þessu augnabliki heyrðist fótatak Stephen
Greys í stiganum. Hann gekk beina leið inn í
svefnherbergið, án þess að ganga fyrst inn í dag-
stofuna. Frú Crane var i mikilli æsingu, hitaveik-
isroði var í kinnum hennar, sem gerði læknirinn
hissa; þegar hann yfirgaf hana um morguninn
var hún róleg og leið fremur vel.
“Hvað hafið þér nú hafst að?” spurði hann.
“Mér er býsna heitt,” svaraði hún gremjulega,
“það er samt ekkert alvarlegt; mér batnar bráðum.
Persónan, sem eg sagði yður frá, er komin, og hún
— hún —” frú Crane þagði litla stund og bætti
svo við — “hún flutti langa ræðu yfir mér um það
hve óforsjált það var af mér að ferðast, en þá
reiddist eg henni.”
Læknirinn varð ergilegur. “Eins víst og það
er, að eg hafði sjúkling, sem batnaði óvanalega
fljótt, eins víst er það, að hún tefur fyrir bata sín-
um sjálf með einhverri ósanngjarnri heimsku.
Eg skal senda yður hressandi drykk; og nú, góða
kona, skiljið þér mig nú vel, eg bánna af fullri al-
vöru allar samræður og æsingar, af hverri tegund
sem eru, fyrstu tvo dagana.”
“pað er gott,” svaraði hún í samsinnandi róm.
“En leyfið mér að spyrja yður um eitt — get eg
látið skíra bamið?”
“Hversvegna viljið þér láta skíra barnið? pað
er ekki veikt?”
“pað verður flutt í burtu í dag til þess, að
koma því fyrir til fósturs.”
“Hafið þér heyrt getið um nokkra persónu, sem
er hæf til þess að fóstra það?” spurði hann, sem
hélt að baminu yrði komið fyrir í nágrenninu. “Eg
vildi að þér gætuð sjálf annast um það, það væri
betra fyrir yður og barnið líka.” i
“Eg hefi sagt yður að kringumstæðpmar leyfa
það ekki,” svaraði hún, “og eg er viss um að manni
mínum geðjaðist ekki að því, ef eg gerði það. Eg
vildi helzt fá það skírt áður en það fer, það er má-
ske einhver prestur eða aðstoðarprestur í bænum
sem máske vildi vera svo góður að koma inn og
skíra það.”
“pað skal eg sjá um,” sagði læknirinn, “ef þér
að eins viljið vera róleg. Hvað á litla hetjan að
heita?”
“Eg verð nú fyrst að hugsa um það,” svaraði
frú Crane.
En þegar hinn velæruverðugi William Lycett,
aðstoðarprestur við St. Markús kirkjuna, kom að
messunni afstaðinni til að framkvæmá skímina,
gekk Judith ofan til hans og sagði honum, að veika
konan hefði breytt áformi sínu með tilliti til
skímar bamsins, og að henni þætti leitt að hún
hefði ómakað hann. Séra Lycett gekk því burt
með þá vingjamlegu von, að bæði konunni og
baminu liði vel. Viðburður þessi hafði fengið
bæjarbúum umtalsefni, og öll atvik hans þektu
þeir allir.
Hinn áðumefndi almenningvagn leyfði sér að
fara þessa hálfu mílu á hálfri stundu. pegar um
það var beðið, ók hann um bæinn og tók ferðafólk,
sem vildi fara með honum, og í þetta sinn var hann
beðinn að taka frú Smith. pegar kl. var fimtán
mínútur eftir sex — því hann var oftast nógu
snemma á ferð — kom hann að húsi frú Gould í
Palace Street, og frú Smith sté upp í vagninn með
tvo bögla; í öðrum var bamið, í hinum fatnaður
þess.
Af tilviljun var hún sú eina, sem fór með vagn-
inum þetta sunnudagskveld; almenningsvagninn,
sem nú var svo léttur, hoppaði og hristist eftir eig-
in vild, svo að hann var nú nærri búinn að hrista
frú Smith sundur í mola. Árangurslaust barði
hún á gluggana og þakið, þegar hún þorði eitt
augnablik að sleppa annari hendinni; en báðar
hendurnar höfðu nóg að gera, önnur hélt utan um
bamið, jiin greip í eitthvað til þess að halda jafn-
vægi líkamans við. Árangurslaust kallaði hún til
ökumanns, að heilinn væri að hristast úr sér, og
hún sjálf verða að ögnum; ökumaðurinn var óbil-
andi og gaf sjaldan gætur að kvörtunum farþega
sinna. Hann vissi að þeir urðu að fara með hon-
um, hvað mikið sem þeir hristust, ef þeir höfðu
ekki sjálfir vagn, og þessi þekking gerði hann
óháðan. Afle\ðingin af þessum hraða og hrist-
ingi var, að almenningsvagninn kom óvanalega
snemma til Great Wennock stöðvarinnar, tuttugu
mínútum áður en lestin til London átti að fara,
og fimm mítútum áður en lestin frá London átti
að koma.
Frú Smith lofaði bæði vagninum og ökumanni
hefnd, og hún sté líka ofan úr vakninum til að
gera það. En þjónninn á stöðinni, sem var að eins
einn þetta sunnudagskveld, og það ungur maður
— hló að skýrslunni, sem frú Smith gaf honum,
stríddi henni og sagði, að sig varðaði ekkert um
almenningsvagninn. Frú Smith, sem var æst af
reiði, gekk inn í biðsal fyrstu raðar og settist þar.
önnut* hlið salsins sneri út að stöðvarpallinum, en
hin að brautinni, sem frú Sijnith kom eftir.
Fimm mínútur liðu, og léstin frá London kom
á harðri ferð. Ekki fleiri en fimm eða sex ferða-
menn stigu út; enska þjóðin er ekki hneigð fyrir
langferðir á sunnudögum, og lestin hélt af stað
aftur. peir sem komu af lestinni fóru burtu nema
einn; þeir áttu eflaust heima í Great Wennock;
sá sem eftir var gekk þvert yfir teinana, þegar
þeir voru lausir, og kom inn í biðsalinn.
pað var Carlton, sem veika konan hafði biðið
um hjálp. Hann var af meðalhæð, beinvaxinn og
unglegri en aldurinn leyfði; hann leit út fyrir að
vera tuttugu og sjö eða átta ára; hárið ljóst og
hörundslitur andlitsins einnig, augun blá og and-
litsdrættimir reglubundnir. Andlitið var fallegt,
en svipur þess tilfinningarlaus, og það var eitt-
hvað við þunnu, harðlokuðu varimar, sem öllum
líkaði ekki. Alt útlit hans benti samt á mentaðan
heldri mann.
pegar hann gat séð manneskju, sem sat þar í
myrkrinu — því á stöðinni voru menn hirðulausir
með að kveikja á ljósum á sunnudagskveldum —
lyfti hann hattinum, gekk beint að útidymnum
og horfði ofan á brautina. En þar var ekkert að
sjá nema almenningsvagninn, sem var rétt fyrir
utan dymar.
“Taylor”, sagði Carlton, þegar þjónninn kom
blístrandi út og leit í kringum sig; hann hafði að
líkindum ekki annað að gera, “vitið þér hvort
vinnumaður minn hefir komið hingað með vagn-
inn ?”
“Nei, hr., eg hefi ekki séð hann, én Vi£ opn-
uðum hér að eins fyrir fimm mínútum”.
Carlton gekk inn aftur og horfði fast á mið-
aldra konuna, sem sat þar. Hún gaf honum engan
gaum, en lét reiði sína hafa fult vald yfir hugsun-
unum. pað var of dimt til þess að þau gætu séð
andlitsdrætti hvors annars,, enda söknuðu þau
þess ekki, þar eð þau voru ókunnug. Hann gekk
aftur til dyranna, hallaði sér að dyrastafnum og
horfði eftir brautinni til South Wennock, um leið
og hann blístraði lágt.
“Dobson”, kallaði hann, þegar ökumaður al-
menningsvagnsins kom til að líta eftir rólegu
hestunum sínum, “hafið þér séð vinnumanninn
minn nokkursstaðar þegar þér komið hingað; eg
sendi honum skipun um að vera hér, þegar lestin
kæmi”.
“Nei, hr., eg hefi ekki séð hann”, svaraði
Dobson. “Viljið þér ekki nota almenningsvagn-
inn, hr. Hann fer tómur heim aftur”.
“Nei, eg þakka yður fyrir”, svaraði Carlton í
háðslegum róm. “pér hafið einu sinni haft tæki-
færi til að búa til úr mér mylsnu í vagninum yðar;
eg gef yður ekki slíkt tækifæri aftur”.
“pað var áður en eg vissi hver þér voruð, hr.
minn. Eg ek ekki jafn hart með heldri menn
okkar. pegar einhver þeirra er í vagninum, gæti
eg þess að vera varkárari”.
“Já, þeir mega treysta yður ef þeir vilja. Ef
minn vagn kemur ekki bráðum, þá geng eg heim”.
par eð Dobson gat engan mann fengið, sté
hann upp í vagninn og ók af stað með þeim hraða,
að hatturinn hoppaði á höfði hans og vagninn vélt-
ist svo fljótt frá einni hlið til annarar, að naumast
var mögulegt að sjá það.
Nú vantaði klukkuna tíu mínútur í sjö; frú
Smith hafði verið sagt, að þá gæti hún fengið far-
seðilinn; hún lagði lifandi böggulinn eins ofarlega
á breiða legubekkinn og mögulegt var, og fór svo
að fá farseðilinn. Carlton kom inn aftur blístr-
andi, en heyrði nú lágt hljóð frá legubekknum.
pað kom honum til að nema staðar og hætta
að blístra; hann gat naumast trúað sínum eigin
eyrum. Hljóðið heyrðist nú aftur.
“Hvað er þetta, eg held það sé barn”, sagði
hann.
Hann gekk að legubekknum, þreifaði með
hendinni inn undir umbúðimar og fann eitthvað
mjúkt og volgt. Hann gat ekki séð það vegna
myrkursins, þótt lampinn úti á stöðvarpallinum
kastaði við og við litlum ljósgeislum inn. Carl-
ton tók eldspýtu úr vestisvasa sínum og kveikti
á henni. Hann hafði aldrei á æfi sinni séð jafn
litið bam, og litli anginn fór aftur að hljóða þegar
frú Smith kom inn.
“Nú, þú ert þá vaknaður!” hrópaði hún. “pað
er mér óskiljanlegt að þú skyldir geta sofið r þess-
um viðbjóðslega, hoppandi almenningsvagni.
Komdu, litli kunningi, það em enn þá fimm mín-
útur þangað til við komum inn í vagninn”.
“Eg hélt að hér væri töfrar á seyði, þegar eg
heyrði hljóð í þessum fatabögli”, sagði Carlton.
“Eg kveikti á* eldspýtu til þess að fullvissa mig
um, hvort það væri bam eða kanína”.
“Hún líkist líka eins mikið kanínu og bami,
þessi litla vera; eg hefi aldrei séð jafn lítið bara”.
“pað hefir fæðst fyrir vanalegan tíma”, sagði
Carlton. •
“Fyrir vanalegan tíma”, endurtók frú Smith,
sem enn var ekki búin að ná róseminni er vagninn
hristi úr henni, og leit því á þessi orð sem móðgun.
“Hver eruð þér, ungi maður, fyrst þér leyfið yður
•að segja mér meiningu yðar? Hvað þekkið þér
til lítilla bama, ef eg má spyrja?”
“Að minsta kosti eins mikið og þér, mín góða
kona”, svaraði hann. “Eg hefir hjálpað mörgum
af þeim ihn í heiminn”.
“ó, þá eruð þér eflaust læknir”, sagði hún dá-
lítið blíðari.
“Já, eg er læknir og sem slíkur vil eg segja
yður, að þetta litla eintak mannkynsins er ekki
fært um að ferðast”.
“Eg segi heldur ekki að það sé það; en nauð-
synin hefir gert svo marga hluti án tillits til sið-
anna”. /
“Nær fæddist það?”
“í gafermorgun, hr. Hafið þér nokkur áhrif
hér í nágrenninu?”
“Hvers vegna spyrjið þér um það?” spurði
Carlton.
Efna frœðislega sjálfslökkvandi
Hvað þýða þessi orð fyrir þig? pau þýða meira
öryggi á heimilinu. — pað er vissulega atriði, sem þú
lætur þig varða, meira en lítið.
Ef til vill hefir þú tekið eftir þessum orðum og setn-
ingum: “Enginn eldur eftir þegar slíkt hefir verið” á
vorum nýju, hljóðlausu stofu eldspýtnakössum. Hver
einasta spýta í þessum kössum er gegn vætt í efnafræð-
islega samsettum legi, sem breytir þeim í óeldfiman
þegar búið er að kveikja í þeim og slökkva aftur, og hætt-
an á bruna frá logandi eldspýtum gerð ein slítil og mögu-
legt er.
öryggi fyrst, og notið ávalt Eddys hljóðlausu 500s V.
/■
J. N. Sommerville,
Lyfsali
Horni William & Isabel, Winnipeg
Tals. Garry 2370
Vér mælum meö eftirfylgjandi
hressingarlyfum aö sumrinu
Beef, Iron & Wine
Big 4 D Compound
sem er blóöhreinsandi meöal.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
Voriö er komiö; um það leyti er
altaf áriöandi að vernda og styrkja
Iíkamann svo hann geti staðið gegn
sjúkdómum. Það verður bezt gert
með því að byggja upp blóöiö.
Whaleys blóðbyggjandi meðal gerir
það.
Whaleys lyfjabúð
Hornl Sargent Ave. og Agnes St.
Gernm við Húsbúnað
pólerum, gerum upp að nýju; sláum
utan um hann ef sendur burtu. Gam-
all húsbúnaður keyptur.
J. LALONDE, 108 Marion St.
Phorie Main 4786 N0RW00D
Þorsteinn Þorkelsson
F. -24. júní, 1866. — D. 8. júni, 1917.
Þegar lengstur Ijómar dagur
löndin yfir norðurhafa,
opnuðust þin augnn bláu
æfiljósi á morgun^tund.
Sama júntsólin skein þér
síösta morgunn lífs á degi,
er á skrúðgum vesturvöllum
vaskur félstu í hinsta blund.
Starfsins sigursældar naustu,
sívinnandi, fús að hjálpa.
Vildir allar götur greiða
granna þinni framkvæmd að.
Lagðir hönd á hversdagsverkin,
héraðsstörfin, félagsmálin.
Aldrei þumlung af þér drógstu.
Oftast hélstu fyrst af stað.
Óbrotinn í öllum háttum,
alúðlegur, gleðimaður.
Skrafhreif tunga tældi aldrei
trygð né mannorð samferð á.
Dirfð og sjálfstraust sitt á hvora
sátu hlið þér fram i datiðann.
Var ei þínum vilja lagið
\ vaði neinu að snúa frá.
Margir fengu meiri þekking,
mentun gleggri, sjónhring stærri
sálarlífs, á æskuárum —
enginn betri vilja en þú.
Von-á-sigur í þér átti
öflugasta framtaksmanninn.
Man þig lengi borg og bygðir —
björt og hlý er minning sú.
Þar sem Ijómar lengstur dagur
löndum yfir, báðumegin,
upp frá nótt í eilíft ljósið
andinn hærra lyftir sér.
Barnsins augun bláu líta
bernsku hltðar skógi vaxn^r. —
Guð gefi þér góðan daginn —
geislar lífsins fylgi þér.
í>. í>. f>.
írar látnir lausir.
Fimtán hundruð fangar frá Ir-
landi voru látnir lausir á Englandi
nýlega. Það voru alt pólitískir
fangar. Er talið líklegt að þessi leið
hafi verið farin í þvi skyni að mýkja
skap íra á meðan allsherjar samkom-
an stendur yfir sem bráðlega á að
halda til þess að ræða um málmiölan-
ir milii þjóðanna.
Bonar Law flutti langa ræðu í
þinginu, þegar hann lýsti þessu yfir
ogsagði að stjórninni væri sérlega
ant um að friður og sátt gæti komist
á milli Ira og Englendinga.
Innvortis bað.
Eina örugga aðferðin til þess að
lækna magasjúkdóma og innýflaveiki.
Til þess að sannfærast um að þessi
staðhæfing sé rétt, þarf ekki annað
en skrifa Harry Mitchell D. P., 466
Portage Ave. í Winnipeg. Hann er
eini umboðsmaðurinn, sem getur sagt
yður alt um “J. B. L. Cascade”. Hann
gefur yður sérstakar upplýsingar og
ráðleggingar, sem gera yður það
mögulegt að lækna alla læknanlega
sjúkdóma. Biðjið um ókeypis bók
eftir Charles A. Tyrrell M.D., sem
heitir “Hvers vegna nútíðarmaðurinn
er ekki nema 50% að dugnaði. —
Bókin kostar ekkert.
Rex Cleaners
LITA, HREINSAog
PRESSA FÖT
Búa til ný föt, gera við föt
Föt pressuð meðan þér
standið við................S6c.
Karla og kvenna fatnaður
hreinsaður fyrir........$1.60
Elinnig viðgcrðir á loðskinnsfötum
332] Notre Dame Ave.
Tals. G. 67 Winnipeg
Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei
er vitjað innan 30 daga
Williams & Lee
Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viðgerðir.
Bifreiðar skoðaðar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verð. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðum
höndum.
764 Sherbrooke St. Horni Hotre Dame
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur við uppboð Landbúnaðaráhöld, als-
konar verzlunarvörur, húsbúnað og fleira.
264 Smith St. Tals. M.1781
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215] PortageAv
í gamla Queens Hotal
G. F. PKNNY, Artist
Skrifstofu talslmi .. Msin 2065
Heimilis talsími ... Garry 2821
C. H. NILSON
KVENNA- og KARLA
SKRADDARI
Hin stærsta skandinaviska
skraddarastofa
208 Logan Ave.
I öðrum dyrum frá Main St
Winnipeg, . Man.
Tals. Garry. 117