Lögberg - 27.12.1917, Blaðsíða 6

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 27. DESEMBER 1917
fi
SPARNAÐUR á fœðu-
tegundum er innifalið í
því að kaupa þœr tegund
ir sem mest næring er í*
Pú færð það í
PURITi/ FLOUR
Mors Bread and Better Bread
*
1 rökkrinu.
I»a5 var seint á í'orra. Látum okk-
tn sjá---------. Jú, þati eru fjögiir
ár si'öan. Eg haföi tekiö aö mér aö
fylgja hennt Heigu frá Borgarhjá-
leigu í kaupstaöinn. Hún ætlaöi aö
sctjast þar á 3aumastofu. Færi var
allgott á heiðir.r.i og gekk okkur ferö-
in vel.
Um kveldtö skjlaöi eg stúlkunni í
r..r“!tar hendur.
Daginn eftir .hélt eg heimleiöis.
Eg haföt átt ýmsutn smá erindum
aö gegna fyrir hina og þessa, svo eg
Itomst ekkt snemma af staö.
Veðri'ð var að- breytast.
fJaö var ritjuveöur upp á heiðinni
og ailmikiö frost. Eg fann brátt að
eg var óviss unj rétta leið. Aö vðsu
var hún vörðuð, en vöröurnar voru
flestar á kafi í snjó. Yeðriö fór
versnandi. Degi var tekiö aö halla,
og þegar náttmyrkriö gekk í lið meö
liriðinni, þá vissi eg ekki hvar eg fór.
I»á sá eg ljós álengdar. Eg stefndi
á Ijósið og hilti bæinn. En eg hafði
vilst tóluvert, því glugginn sem eg
guöaöt á var stofugíugginn á Bjargi.
Dar sátu piitar viö spii. Prestur-
inn var iþar næturgestur. '
t’eir kváöu mig, heppinn, þvi nú
væri liötö á nóttu og mundi óviöa loga
Ijós.
Bóndt fór meö mig í búrið og gaf
•nér aö boröa og visaöi mér síöan til
sængur.
líg sofnaöi f’jótt.
l’aö var mesta rugf sent mtg
drcymdi og man eg fæst af því nema
það aö stór hundur sótti aö mér og
l>cit mig í bótinn.
lig hrökk upp.
Eg fann það aS tnig sárkendi til t
stóru tánní. Eg reis upp og skoðaði
fótmn. ,
Btóra táin var. kalin og hin næsta
líka!
Brátt kont kortan meö kaffið.
Hg sagöi henni hvar komiö var.
Henni vafð bilt viö og bauð að
.scnda eftir Isekni.
l>ví tók eg nteð,þökkum.
Læknirinn kotn á fjóröa degi. Hann
dæmdi báöar tærnar til dauöa. En eg
slapp meö aö missa hálfa aöra.
Eg samdi utn það aö fá aö vera
þarna þangað til mér batnaði. Var
jiaö auöfengiö.
Mér leiddist brátt aö liggja og
haltraöi því um bæinn jafnskjótt og
eg þoldi þ.aö.
lleimiliö var fremur dauflegi:.
Fátt var þar ’oóka, nema nokkrar
gatnlar bækur, sem móðir konunnar
átti. Hún var viö aldur og var henni
þungfært. Sat hún oftast í herbergi
sínu. Þar komu fáir nema börn
hjónanna. Gamla konan léöi mér
fúslega bækur sínar. Var hún einnig
fús til að ræða efni þeirra. A þann
hátt uröum við málkunnug. Sátum
viö oft á tali og fann eg aö hún v'ar
skýr kona og kunni glögg grein á
mörgu.
Um einmánaðarkomu tók tíöin aö
breytast. Hlákur komu. Snjóa leysti
svo jörö var auö. Þá kom einmuna
bliðviðri.
Mér varö þá órótt inni.
Eg fór aö smá koma út og litast
um, því eg var lítt kunnugur þarna.
Mér þótti fallegt á Bjargi.
Ibúöarhúsið var nýbygt og stóð
nokkuö fjarri rústum gamla bæjarins.
hrá honum lá hallandi grund uppund-
ir bjargiö. Þá tók viö brött brekka
og loks bjargiö sjálft. Víöa höföu
skriöur falliö úr þvi niður brekkuna
og auðsjáanlega langt niöur eftir
grundinni. En hún hafði sjálfsagt
veriö rudd.
Á miöri grundinni stóð þó steinn
einn mtkill, ekki allhár, en sléttur vel
og nærri reglulegur teningur þaö sem
stóö úr jöröu.
Viö hann hafði mannsaflið ekki
ráðiö.
Því hélt hann sínu sæti.
Eg settist sólarmegin við steininn
og hvíldi mig um stund. Svo stóð eg
upp og ætlaði aö hverfa heim aftur
Lg stóö bó viö og fór aö viröa fyrir
mér steininn i hugsunarleysi. Þá sá
eg aö eitthv'að haföi verið krotaö á
eina hlið hatis.
Lg aögetti þetta betur og sá aö
þaö voru stafirnir H. og S.
Það var aö koma kul.
Eg sneri heim aftur og gekk inn,
lagöist útaf og sofnaði.
Eg vaknaði viö hávaðann í börn-
unum.
Það var meira en hálfrökkvað.
Eg haltraði upp til gömltt konunnar.
Hún sat við prjóna sína og raulaði
lágt.
Eg hefi verið úti í dag, sagði eg, eg
var að skoða mig um hérna í kring.
Það er annars fallegt hérna á Bjargi.
Já, hér er fallegt. Eg hefi ekki
komið víöa, en mér þykir hvergi
fallegra en hér, sagöi hún.
Eg gekk hérna upp að stóra stein-
inum á grundinni. Það er fallegur
steinn. Mér sýnist þaö vera sfafir á
honum.
Stafir .... Já, það áttu aö veræ
stafir. Eg hélt nú aö fáir niundu taka
eítir þeim eöa þekkja þá. Það voru
Iítt æfðar hendur sem geröu :þá.
Nú já, þér vitiö auðvitaö hver hefir
grafiö þá.
Já. Eg ætti aö vita hverjir urinu
þaö verk.
Segið mér þaö. Viljið þér þaö
ekki ? Segið mér eitthvað um þennan
stein.
Hún þagöi.
Ef til vill liggur þar saga á bak við.
Eg hefi svo gaman af sögum.
Jlún leit niður á prjónana, varp
öndinni, leit upp aftur og sagöi:
Ef til vill gæti þaö veriö saga.
Hún þagnaöi aftur.
.... Þér hafiö svo oft stytt mér
stundir. —
Eg .... Mér'fellur vel viö yður. —
Já, eg ætla aö segja yður sögu staf-
anna. .
Þegar foreldrar mínir bjuggu hér,
höföu þau einu sinni húsmenskufólk.
Þaö voru fátæk hjón.
Þau áttu einn dreng. Hann var
þá átta ára. Eg var einu ári eldri.
Hér voru þá ekki önnur börn en við
Halldór litli. Viö lékym okkur alt af
saman. Langoftast vorum við hjá
iþessum steini. Hann v'ar alt mögu-
legt. Stundum var hann kirkja, stund-
um kaupstaður, en oftast bærinn okk-
ar. Eg ætla ekki að fara að fjölyrða
um lcikina okkar. Þaö mun hafa
verið svipaö meö þá eins og leiki
annara bama á okkar reki — cftir-
mynd af lifi fulloröna fólksins.
Jæja. Eg ætlaði ckki aö scgja
langa sögu.
Sumariö leið. Og veturinn leiö
líka. Vorið var undur gott. Alauö
jÖrð og blíður á hverjum degi eins
og núna.
Viö lékum okkur úti allan liölang-
an daginn.
Einn dag sagði Dóri:
Bráöum kemur krossmessan. Þá
förum viö — pabbi og mamma og eg
— langt, langt burtu — til séra Jóns
á Felli.
Er þaö satt? sagði cg og fann að
mér þóíti miöur.
Satt. Já, víst er það satt.
Þú átt ckkert aö vera aö fara.
Eg vil líka vera kyr. Eg vil helzt
ekki fara til prestsins. Eg er hrædd-
ur viö presta.
Þú kemur aö finna okkur, sagöi eg.
Já, það skal eg gera.
En — ef þú færö nú ekki að fara?
Já, þá kem eg þegar eg er orðinn
stór.
Svo þögðum viö bæöi.
En þú verður að sjá um bæinn okk-
ar þegar eg er farinn. Enginn —
ekki nokkur lifandi maður má eiga
hann nema við ein.
Þaö leiö aö krossmessunni.
Dagana fyrir hana krotaði hann
þessa stafi á steininn. Þaö voru staf-
irnir okkar beggja. Hann haföi ver-
iö með piltunum um v'oriö þegar þeir
voru að höggva stafi á landamerkja-
steina.
Svo fóru þau til séra Jóns. Það
var langur vegur eirts og þér vitið.
Mér leiddist oft um sumarið. Stund-
um var eg aö hugsa tvm hvort Dóri
ntundi ekki koma þennan eða þennan
sunnudag.
En hann kom ekki.
Þá þóttist eg viss um það, að liann
kæmi um haustið. En þá kont hann
ekki heldur. Eg held eg hafi aldrei
komið aö steininum urn veturinn. Og
eg held aö eg hafi sjaldan hugsaö um
samverit okkar næstu árin.
Svo var þaö á hvítasunnunni voriö
áður en eg var fermd aö eg hitti Dóra
og foreldra hans viö kirkju í okkar
sókn.
Við vorum bæði glöð. En þegar
eg hugsaði um það á heimleiðinni,
fanst mér það ekki hafa verið neitt
gaman.
Daginn eftir sat eg um stund hjá
steininum og v'irti fyrir mér stafina.
Nú þótti mér þeir ekki nógu fallegir.
Eg skauzt inn í smiöju og tók meitil
og hamar og fór aö reyna aö bæta um
þá. En eg var ekki sem lægnust viö
það og tókst víst ekki vel. Svo kom
pabbi utan túniö. Þá varö eg hrædd,
hljóp heim og lét verkfærin á sinn
stað.
Árin liött. Dóri var alt af hjá
prestinum.
Eg sat heima.
Eg heyrði þaö á tali manna að
hann væri alt af að læra hjá prestin-
um og að hann þætti bráðgáfaður.
Svo var sagt aö séra Jón ætlaði aö
kosta hann í skóla.
Þá kemur hann víst aldrei hingaö,
hugsaði eg. Dóri fór i latinuskólann.
Hann fór líka í prestaskólann. “Séra
Jóni ferst vel viö þennan dreng”
sögöu menn. “Svo kvað hann ætla
aö kóróna alt meö því aö gefa hon-
um dóttur stna”.
Eg held aö mér hafi verið minst
gefið um, aö hlusta á tal manna um
'það. Mig langaði til að sjá hann,
en hálf kveið þó fyrir þvi.
Hann þekkir mig víst ekki, hugsaöi
eg, og svo er hann sjálfsagt svo fínn
og lærður, eg verö feimin viö hann.
Eg fór aö reyna að afla mér bóka.
Helzt uröu það ljóöabækur. Lang
vænst þótti mér um kvæði Jónasar.
En eg læröi þó einnig ncjckuö af
kvæöum hinna skáldanna.
Svo var þaö einn dag, suntariö eftir
haröa veturinn, aö eg var ein heima.
Þá var bariö aö dyrum.
Eg gekk til dyra. Úti stóö vel bú-
inn ungur maður og heilsaði.
Svo brosti hann og sagöi: Þetta er
víst Sigga? Já —það hlýtur að vera.
Mér hitnaöi. Hv'er eruö þér?
Þekkir þú mig ekki? Manstu ekki
eftir Dóra, sagöi hann og hló.
Jú. Þarna var hann kominn. Eg
kannaðist viö svipinn.
Gerið þér svo vel og korna inn.
Eg þakka — en Sigga — þéraðu
mig elflki um fram alla muni. — Eg
ætlaöi annars að finna föður þinn.
Eg sagöi aö hann kæmi hráölega
heim meö heylest. Halldór sagöist
hafa oröið fyrir því slysi, að hestur-
inn sinn heföi helzt og vildi hann
leita ráöa til föður míns um meiðslið
því liann vissi aö hann var hesta-
rnaöur.
Nú sá eg aö hann haföi gullhring
á liægri hendi. Eg óskaöi honum til
hamingju. Mér fanst feimttin í mér
minka við þessa uppgötvun.
Hann nefndi unnustuna. Þaö var
Guðrún dóttir séra Jóns.
Hann masaði ttm alt mögulegt. Eg
ntan nú fæst af því. Hann var svo
spilandi kátur og lét aldrei veröa hlé
á viðræðunni.
Svo kom pabhi og þeir tóktt tal um
hestinn.
Föður mínum leizt illa á meiösliö.
Kvaöst hann ekkert geta gert yiö þaö
aö svo stöddu, og ekki geta fylgt hon-
um, fyrri en síðdegis næsta dag. En
þá skildi hann skila honum alla Ieiö,
heim aö rúmstokk unnustitnnar, sagöi
gamli maöurinn og hló. Halldór taldi
fyrst vandkvæöi á þessu, en þáöi þó
þessi boö bráðlega.
Við vorum svo ein saman þaö sem
eftir var dagsins. Hann komst fljótt
að því hvaö eg haföi helzt lesið og
talið snerist oftast um ljóö.
Svo stakk liann upp á því, aö v'ið
skyldum fara og skoöa “bæinn okkar”.
Við gengum þangað. Þaö var svo
undurfagurt úti það kveld.
Hann skoöaöi stafina á steininum.
Eg fann að mér var ekki um þaö.
Alt í einu sagöi hann: Þeim hefir
verið breytt. — Þeir hafa verið lag-
aðir. Svona fal'legir voru þeir víst
ekki eftir mig......Hver hefir gert
þaö ?
Eg svaraði ekki samstundis.
frú hefir gert þaö, sagöi hann hálf-
hissa og leit á mig.
Eg var aö horfa á sólarlagið.
Þaö var fallega gert af þér, sagöi
hann lægra.
Eg man varla eftir því. Eg hefi
samt liklega. gert þaö.
Viö þögöum litla stund.
Það er ekki mjög undarlegt þó
skáldin yrki fagurt um náttúruna á
íslandi, sagði eg til þess aö rjúfa
þögnina.
Já, það er margt snildarlega sagt
um þaö hjá skáldunum okkar, svar-
aði hann.
Eg gat þess ®ð mér líkaöi ekki
náttúrukveðskapur neins skálds eins
v’el og Jónasar.
Því trúi eg vel. Á eg að segja
þér hvaö einn skólabróðir minn sagöi
einu sinni viö mig: “Snildin í nátt-
úrukvæðum Jónasar er sjálfsagt mik-
iö því að þakka að hann orti þau úti
— undir beru lofti og blikandi sól.
Þaö er veggjakreppa og stofuiþefur
af kvæöum smærri skáldanna —'þess-
um kvæöum sem verða til viö skrif-
boröiö — því ná þau aldrei öörum
eins tökum á okkur”.
Eg féást á þetta.
En min skoðun er sú, sagði hann
og rétti alt í einu úr sér, aö allra
fegurstu Ijóöin séu þau sem eru óort
— óskrifuð Göfugusttv tónarnir svo
lágir og mjúkir, að vér höfum ekki
náö þeini.------Og svo er annað —
þú dáist að náttúrunni nú, í hásum-
arskrúðanum — það geri eg líka. En
— samt þykir mér allra fegurst á
veturna, þegar snjórinn, tárhreinn og
mjallhvítur hylur grund og dal.
Og veiztu hvers vegna?
Þá sé eg í huga mínum hina há-
tignarlegustu sumardýrö — og öll
fegurstu blómin sem eru ósprottin.
— Þau sem komandi vor vekur til
lífs — en fyrst og fremst þau sem —
aldrei munu spretta.
Eg varö hálf forviða. Hann sagöi
þetta einhvern veginn svo ttndarlega.
Eg held þú sért skáld, sagði eg og
reyndi aö brosa.
Viö erunt öll skáld að meira eða
minna leyti sagöi hann og brosti líka.
Sumar hugsanir eiga aö eins ekki því
láni aö fagna aö vinna sér til fata ..
Annars orti eg stundum vtsur á fyrstu
skólaárum mínum. Nú veit eg ekki
hvað langt cr síöan aö eg hefi reynt
það.
Það var skaöi a"ð þú hættir því,
sagöi Eg. Reyndu nú að yrkja kvæöi
um “bæinn okkar” og lestu þaö svo
upp hér á steininum fyrir mér á morg-
un, bætti eg viö hlæjandi og bjóst til
þess aö ganga heim á leið.
Það yröi þá að v’era þakkarljóð til
þín, fyrir hvaö ágætlega þú hefir
M'* •• 1 * V timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og au-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
fComið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limttad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
I.OÐSKINN Ekrndur, Velðimennn ok Verslunarmenn ÞOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestu skinnakaupmenn í Canada)
313 PACIFIC AVENUE..............WINNIPEG, MAN.
Hæsta verö borgað fyrir Gærur Húðir, Seneca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU YDAR.
gætt hans öll þessi ár.
Yrk þú aö eins kvæðið. Efninu ræö-
ur þú auövitaö sjálfur sagöi eg, um
leið og við fórum inn í bæinn.
Engjafólkið var aö koma. Eg haföi
i nógu að snúast, bæði aö skemta því
og hirða plögg. Eg sendi vinnukonu
til Ilalldórs meö matinn.
Svo var gengið til náöa.
En eg gat ekki sofnað.
Og eg heyrði alt af gengiö um gólf
í stofunni.
Eg lét vinnukonuna líka standa
honum fyrir beina morguninn eftir.
Hirðingin gekk fljótara en pabbi
bjóst viö og þeir ákváöu aö leggja af
stað um hádegi.
Eg gekk upp að steinirium þegar
eg vissi að þeir ætluöu að fara aö
kveðja.
Halldór kom þangað.
Hann var ckki eins röskur og glaö-
legur eins og daginn áöur.
Ilann dró lokaö bréf upp úr vasa
sinum.
Eg fann aö eg roönaöi.
Sigríöur, sagði hann, þetta bréf er
til þín. en eg afhendi þér Iþaö meö
einu skilyröi. Þó skalt ekki opna það
fyr en seinna, helzt ekki fyr en eftir
mörg ár. Eða — ef þú lifir mig, þá
þegar þú fréttir lát mitt.
Já ,sagði eg, en eg veit ekki hvort
þaö lieyröist.
Svo rétti hann ntér hendina.
Vertu sæl, sagöi hann.
Við tókumst i hendur.
Hans var köld. Mín víst nokkuð heit
Viö trúlofuðumst viö banasæng
hans.
Honum var þaö til mikillar gleði.
Um sláttarlokin giftumst viö.
Viku seinna komu fréttir aö vestan.
Kona Halldórs haföi dáiö úr brjóst-
veiki þá um sumarið.
Kvældiö sem eg frétti þetta opttaöi
eg bréfiö.
Gantla konan var staöin upp. Hún
studdi annari hendinni á rúmstöpul-
inn, en lýfti hinni nokkuö upp.
Mér sýndist glampi í augunum.
Hvaö haldiö þér aö hafi staðið í
bréfinu ?
Mér finst eg muni geta farið nærri
um það, sagöi eg.
Nci. Þér fariö ekki nærri um þaö.
Þér hafið ekki minstu hugmynd um
þaö, sagði hún með ákafa.
Eg þagði.
Þaö stóö ekkcrt í bréfinu. —
Ekki eitt cinasta orö var þar. Aö
eins ftngerð samanbrotin pappirsörk.
Tárhrein og hvít — eins og nýfallin
mjöll
Skiljið þér það?
Nei. Eg skildi þaö ekki.
En nú finst mér eg muni skilja þaö.
Einar S. Frímann.
—Skírnir.
Gamla konan þagnaði.
Þaö var dagsett. Samt haföi birt
í herberginu. —• Ttinglið var komiö
upp.
Er sagan lengri? sagði eg lágt.
Eg sá hann ekki eftir þetta. Hann
gi'ftist og varð prestur fyrir vestan.
Eg frétti lítiö þaðan.
Svo liöu fimm ár.
Eg átti tvisvar kost á aö giftast, en
hafnaöi því.
Svo kom hann hingaö, maðurinn
minn sálaöi.
Faöir minn vildi aö eg ætti hann.
Mér geðjaöist vel aö honum. Hann
var valmenni og prúömenni.
En eg var svo hikandi. Eg skoðaði
hann alt af eins og góöan vin.
Svo lagðist pabbi veikur í síöasta
r
Gigtvciki.
Fullkomln hplmalæknlnfr.
VoriS 1893 fékk eg mjög illkynjaBl
vtfðöva bólgu og gigt, eg þjáððist stöðð
ugt I þrjú úr. eine og þeir vlta bezt,
sem elíkan Bjúkdóm hafa. Eg reyndi
hvert meðaðlið á fætur öðru, og hvern
læknirinn eftir annan. en batinn var
ávalt skammvinnur. DokalnB náði eg í
meððalið sem dugði, og síððan hefi eg
aldrei orðið var við þennan ófögnuð.
Eg ráðlagði fjölda af vinum mlnum að
nota þennan læknisdóm, og allir lækn-
uðuðBt á svipstundu. Eftir að þú hefir
notað meðalið, muntu viðuðrkenna það
hið eina óyggjandi við gigt. í*ú getur
aent einn doliar ef þú vilt, en þú skalt
vita, að við kærum okkur ekki um pen-
ingana, nema þú sért fullkomlega á-
nægður. Annað væri rangt. — I>ví að
þjáöt lengur, þegar áreiðanleg læknla-
hjálp fæst koBtnaðarlaust? Dragðu það
ekki á langlnn. Skrifaðu strax J dag.
MAKK H. JACKSON
No. 458 D Ourney Bldg., Syracu»e, N.Y.
Mr. Jackson er áreiðanlegur. Ofan-
ritað vottorð satt.
f
8ÓL8IIK
8ÖLSK1N
mn stað, vil eg færa þér þakkarfóm og láta byggja
):irkju?”
þegar hann stóð upp frá bæninni, hafði hann
f'engið svo undursamlega hugsvölun, hjarta hans
var fult af glaðri von um það, að gleðitíðindi biðu
Itans heima fyrir og sú von brást honum ekki.
Læknirinn tjáði honum, að drengurinn hans
væri úr allri hættu. Nú þyrfti ekki annað en að
)áta hann njóta góðs næðis og hjúkrunar fáar
vikur.
Gleði og þakklátsemi greifans verður ekki með
orðum lýst. Greifasonurinn ungi var orðinn al-
hata eftir mánuð, og faðir hans og aðrir hallarbú-
ar heyrðu aftur óminn af hlátrinum hans og glað-
væra málrómnum í hallarsölunum. — Að ári liðnu
var kirkjan á hólnum fullger. Greifinn og sonur
iians gengu fyrstir í hana til að hlýða messu. Nú
vissu allir hvemig á kirkjubyggingunni stóð.
Greifinn vildi láta syngja: Af djúpri hrygð á-
kalla eg þig, fyrst af öllu, en síðast var sungið:
“Nú gjaldi Guði þökk
hans giörvöll bamahjörðin”.
Bréf til barnanna.
'Hiað mun vetur iiirða um rósir,
hann kann sist að meta þeer.
Mcðar, köldum ktaka-gusti,
knapf og blöð og lcgq hann slar''.
E. Tegner.
Ef að ííkja mætti gamla fólkinu við vetur,
sem að alt, eða mikið af hinu fagra, góða og blíða
væri kulnað út í, væri eðlilegt þó að þið, blessuð
hömín, og hinir. hliittekningarsömu og góðviljuðu
aðstandendur ykkar, foreldrar, frændur og vinir,
hugsuðuð eitthvað svipað þessu: “Hvað mun vet-
ur lúrða um rósir, hann kann sízt að meta þær”.
]?ar sem þið, eiskulegu börn, nú um langan tíma
hafið gefið tii þe3sa heimiiis Betel, stöðugt með
góðum hug og hlýlegum litlum og fáorðum góð-
um hréfum, — en aldrei komið nein beinlínis við-
urkenmng né þakklæti frá okkur, gamla fólkinu.
Ef að við hér, gamla fólkið, fyndum ekki til
þess með hjartaaa þakklæti, og aðdáun fyrir hinu
fagra andons . blóimskrúði ykkar bamanna, þá
rnætti vel segja: “Með. köldum klakagusti, knapp
og blöð og Ieggihann siær”. En því er ekki þannig
varið með okkur, við gamla fólkið finnum mjög
vel til þess, hve, blóm kærleikans þróast vel í ykk-
ar bamslegu sálum. og hvað þið hafið mikið og
vel gert fyrir þetta heimili, sem saman stendur
af okkur gamia fólkinu, og við gleðjumst mjög,
ekki einasta af hinum peningalega styrk, sem þið,
kæru börn, með vinum ykkar, hafið veitt þessu
heimili, heldur meðfram gleður það okkur mikið
hvað sólin skín hlýtt og bjart í huga ykkar á bak-
við skýin (sem við getum kallað vanmátt), hvað
ykkar ungi vilji hefir getað áorkað miklu. —
Hvað orðið “heímili” snertir, þá óskum við
öll hér, að heimili ykkar, hvar sem það er, og jafn-
an á meðan þið lifið, mætti ávalt í huga ykkar
verða eitthvað þessu likt, eins og segir í þessari
vísu: “Heim kallar hjartans mál, hróp þess er
ekkert tál. Heim sný eg hug og sál, hvar sem eg
er”. — Svo óskuim við hér á Betel ykkur öllum
gleðilegra jóla, og að hið nýja komandi ár megi
færa ykkur björg og blessun og hjartans frið. —
í sarabandi við þetta væri réttast að kvitta
(viðurkenna) 5 dollara, sem að ðhefndur Sól-
skinsbarra vinur, stúlka eða kona í Churchbridge,
Sask. hefir sent okkur gamla fólkinu hér, sem jóla-
gjöf, og er innilega þakkað fyrir það.
Með kærri jólakveðju frá okkur öllum hér á
Betel.
Gimli, 20. desember, 1917.
J. Briem.
Traustið á guði.
“Jafnvcl þótt cg gaitgi um dimmin dal, óttast eg
ekkcrt ilt, þnn að þú crt hjá tnér”.
Kæru Sólskmsbörn:—
pað er víst ekki eitt einasta meðal ykkar, sem
ekki kannast við orðin, sem standa hér að ofan.
pau eru úr 23. Davíðs sáhni. pau eru traust yfir-
lýsing til Guðs, þar sem höfundurinn að þessum
fagra sálmi lýsir því yfir, að jafnvel þótt hann fari
út í opinn dauðann, sé hann ekkert hræddur, því
að Guð sé með honum. Nú langar mig til, í örfá-
um orðum að segja ykkur sögu, sem gerðist á víg-
vellinum á Frakklandi, og þar sem þessi orð tóku
stóran þátt í. Sagan var í enzku blöðunum, og er
hún sönn. Sagan er á þessa leið:
Herdeild ein var búin að fá skipun um að hún
skyldi taka einn vissan hluta af skotgröfum þýzk-
ara. En hlutinn sem þeim var skipað að taka, var
vel útbúinn bæði með byssum og mönnu/m, svo
brezka herdeildin vissi, að þeir mundu hafa harða
orustu, og missa marga menn.
Áður en þeir lögðu af stað, hélt prestur her-
deildarinnav stutta ræðu yfir mönnunum, og flutti
bæn, en að endingu, bað hann þá alla að segja með
sér 23. Davíðs sálm, og gerðu þeir það. Svo sagði
presturinn þeim, að þegar þeir færu yfir um (á
móti þeim þýzku) skyldu þeir segja sálminn upp
aftur og aftur. , og í hvert skifti er þeir kæmu að
orðunum: “.Tafnvel þótt eg fari um dimman dal,
óttast eg ekkert ílt, því að þú ert hjá mér”, þá
skildu þeir kreppa vísifingurinn.
Og svo lögðu mennirnir af stað. peir stukku
upp úr sínum skotgröfum og áleiðis til þýzku skot-
grafanna, hinu megin við “No Man’s Land”.
Bardaginn var ógurlegur, og flestir þeirra, sem
lögðu af stað mistu lífið. En þeir tóku samt skot-
grafirnar sem þeir sóttu að. Svo þegar alt var
búið, var farið að safna þeim særðu og fölnu, og
kom það þá í ljós, að hver og einn einasti af þeim
seim dárjir voru hafði vísifingurinn kreftan í lóf-
anum, og sýndi það að, þegar þeir dóu, höfðu þeir
einmitt verið að segja: “Jafnvel þótt eg gangi
um dimman dal óttast eg ekkert ílt, því að þú ert
hjá mér”. Máske þeir hafi ekki sagt annað af
sálminum.
Kæru böm. pað er ósköp sárt að menn-
irnir skyldu þurfa að deyja. En er ekki gott að
hugsa til þess að þeir skyldu allir deyja með
trausts yfirlýsingu til Guðs á vörunum?
Svona eigum við, bæði eldri og yngri böm
Guð að lifa, að við berum æfinlega fult traust til
okkar himneska föður — og ef við gerum það, þá
óttuimst við ekkert, jafnvel ekki hinar mestu skelf-
ingar, ef til þess kemur.
G. Johnson.
Sólskinssjóður.
Bredenbury, Sask.
í Sólskinssjóðinn senda böm mín þessi cent,
sem eg bið þig gera svo vel að koma á framfæri.
Karólína Gunnarsdóttir..................
Eyjólfur Gunnarsson...............1 .. ..
Gunnar Gunnarsson.......................
Hrefna Gunnarsdóttir....................
Ingveldur ólöf Gunnarsdóttir............
M. G. R. Samúelson, Cavalier, N.-Dak....
Upham, N.-Dak., 14. des. 1917.
$ .25
.25
.25
.25
. .25
$1.25
$ .50
Kæri herra!
Eg sendi þér þér með þessum línum peninga í
Sólskinssjóðinn til gamla fólksins.
Kristín Ásmundson.......................$ .25
Leonard Ásmundson ..
Thordur Ásmundson ..
Marja Ásmundson .. ..
Sveinn Ásmundson . . .
Lilja Ásmundson ....
Jón Ásmundson......
Ásmundur Ásmundson
•Margrét Ásmundson ..
Hólmfríður Ásmundson
Ágúst Ásmundson .. .
.25
.25
.25
.10
.10
.50
.25
.25
.25
.25
$2.70
Kristín Ásmundson.
Gjafir í Sólskinssjóðinn. Frá Dog Creek, Man.
Ragne S. Johnson........................$1.00
Oscar Johnson............................. 60
Ingigerður Stephansson................. • 1.00
Stephan D. Stephansson.................. 1.00
Jónína Jónasson............................50
Snorri Jónasson............................50
Ólafia Jónasson............................25
Skúli Jónasson.............................25
Bogi Jónasson........................i • -10
Olga Jónasson..............................10
Clara Runólfsson...........................25
Emma Runólfsson............................25
Vinur gamla fólksins.......................25
Sveinn Thorleifsson........................25
Margrét Fowler.............................25
Stephania Johnson..........................20
Lawrence Fowler............................25
Eythor Amfinnsson..........................25
Steini Johnson.............................25
Rúna Johnson...............................25
Jónas Johnson..............................25
$8.00
Frá Siglunes P. O., Man.. ÍíaIotí HftwnrHartH . . . . 25
Tlna Hnwardiwvn 25
Oscar Hnwardsnn 25
Mat.tihilHnr HnwaiYÍsmi 25
25
25
25
25
Sigfús Amfinnsson 25
$2.25
pessir tveir gjafalistar (Dog Creek og Siglu-
nes) höfðu borist blaðinu fyrir all-löngu síðan, en
höfðu því miður misfarist. Varð því að biðja
safnanda, Miss Rögnu S. Johnson, að útvega blað-
inu nöfn gefanda á ný, og fór til þess nokkur tími.
Er hún, ásamt hluðaðeigendum, beðin að afsaka
drátt þenna.—Ritstj.
I