Lögberg - 21.03.1918, Qupperneq 2

(
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. MARZ 1918
Allir hlutir sem Ford eigendur
þarfnast, fást alstaðar
v
ÉR viljum virðingarfylst draga athygli yðar að því, að hvar
sem þér ferðist, er ávalt eitthvað, sem þér metið mikils. Og
úr því þér eruð Forö eigandi þá eruð þér ávalt meðal vina.
pað eru meira en 700 Ford Service stöðvar í Canada, svo ávalt
er auðvelt að ná til einhverrar, til þess að fá leiðbeiningar, aðgerðir
gasolíu o'g olíu, ýms stykki sem tilheyrir mótorum.
Notkun Ford bifreiða er eins kostnaðarlítil og bifreiðin er ódýr.
Nítján af hinum ýmsu pörtum kosta að eins $5.40. Berið þetta að
eins saman við það, hvað aðrar tegundir kosta, og munuð þér þá
fljótt komast að raun um hlunnindin, sem fylgir því að eiga Ford.
THE UNIVERSAL CAR
Runabout $575
Touring - - - $595
Coupe $770
Sedan $970
Chassis - - $535
One-ton Truck $750
F.O.B. FORD, ONT.
Ford Motor Company of Canada,
Ford, Ontario
Limited.
víst, að þá er hún fór skemtireið
um skóginn, þá hafði eg ætíð
eitthvað það erindi í skóginn, að
eg þurfti að söðla hest minn. Eg
og Mústafa urðum góðir vinir,
og sleikti hann jafnvel hönd
mína, ef eg kom til hans.
“Svo kom burtfarartími minn.
Eg hafði fengið styrk af almenn-
ingsfé, til þess að stunda skógar-
fræði í útlöndum, og átti eg að
vera í burtu í mörg ár. pá er
eg kæmi aftur — já, þá hafði eg
fagrar vonir; en mér var þó mik-
ið niðri fyrir seinasta kveldið,
sem eg var með þessari fallegu
mey. Um sólsetur komum við
að rauða hiiðinu yzt í skóginum,
þar sem við vorum vön að skilja,
hún til að fara akraveginn heim
til herragarðsins, og eg til að
fara eftir einstígi gegnum skóg-
inn heim til skógreiðarmannsins.
“Eg kvaddi hana og sagði,
að þegar eg kæmi aftur heim til
Danmerkur, skyldi eg engan fyr
leita uppi en hana og Mústafa
hennar”.
“Já, guð veit, hvar við verðum
“Eg klappaði hestinum á höf-
uðið; hann deplaði með augunum
eins, og til að skýra augað til að
sjá betur, og svo leit hann á mig
þeim augum, sem eg aldrei hef
getað gleymt. Hann ætlaði að
hneggja, en það var ekki meira
úr því en vesaldar kumur. Svo
sneri hánn höfðinu við og náði
til mín, til að sleikja hönd mína
— þá sá eg að hann þekti mig,
eins og eg hafði þekt hann —
guð minn góður, þetta var
Mústafa”.
pað var undarlegt snökt, sem
heyrðist frá stólunum, þar sem
skólapiltamir sátu. En karlinn
hélt áfram.
“pað var Magnús malari, sem
átti Mústafa, og hann hafði átt
stúlkuna, sem skildi við mig við
rauða hliðið. — Getur þú nú skil-
ið, Friðrik litli, að mér rennur í
skap, þá er einhver fer að tala
um þennan mann á mínu heim-
ili?”
Eg fékk eingu svarað, en það
segi eg satt, að eg skylcji þá eigi
hafa hikað við, að kasta malar-
þá í veröldinni — en gjörið þettal anum inn í ofn glóandi, ef eg
leitið okkur uppi”, sagði hún og hefði getað.
Mústafa.
Smásaga eftir Carl Anderson.
Niðurl.
“Hann er þrælmenni. Og eg
vil eigi heyra hann nefndan á
nafn framar, óþokkann þann
ama”, sagði karlinn styggur
mjög, og reis um leið upp úr
hægindastólnum og gekk snúð-
ugt fram og aftur um gólfið. Og
Tryggur gekk stöðugt fram og
aftur með honum og lagði við og
við höfuðið upp að húsbónda sín-
um, eins og hann vlldi segja:
“Eg er hérna; eg skal eigi yfir-
gefa þig”.
En vér drengimir vorum þann-
ig innan fcrjósts, að vér óskuðum
— í fyrsta skifti í þessari stofu
— að vera komnir langt í burtu.
Hví kemur jómfrú Guðríður eigi
með ljósið? hugsaði eg. En eg
gat slept þeirri hugsun, því aldrei
var kveikt, fyrri en Hjörtur sjálf | um
ur sagði til. Enda vissi bústýr-
an, að Hirti þótti aldrei eins gam
an að reykja eins og í rökkrinu,
segi eg satt, að mest, held eg, að
eg hafi orðið það, af því eg hefi
aldrei fengið af mér að skjóta á
hjartarkollu eða önd, nema því
að eins að skot mitt hafi verið
banaskot. Ef eg hefði væng-
brotið önd, og hún svo horfið inn
í sefið, þá hefði eg orðið hnugg-
inn — hana mundi langa í burtu
en vængurinn, sem ætti að bera
hana í burtu, væri brotinn í sund-
ur fyrir klaufalegt skot. pið
vitið að eg er harður í 'hom að
taka við launskyttumar, dreng
ir mínir, en það er af því, að þeir
láta dýrin aldrei fá frið, þeir
drepa hjartarkollumar og dádýr-
in, áður en kálfarriir eru orðnir
sjálfbjarga, þeir hlífa engu, ó
hræsis launskyttumar, og oft er
afargrúi í skóginum af beinbrotn
um, sem varla geta dregið sig
um fyrir helti,—það er fult eins
mikið af þessu, eins og af því, að
þeir brjóta lög og rétt á mönn
pá fpr karlinn að klappa Trygg
en Tryggur sleikti hendina
jhonum, og þóHi mérþetta standa
þegar hann sat í hægindastóln- j j fallegu samræmi við orð hans.
um fyrir framan ofninn. Hjört-
ur æddi fram og aftur um gólfið, ]>a eE var bumn að tal
og var það eigi neitt þægilegt, að' P^f 1 ^kógarfræði, -þa tokum
sitja þar inni í stofunni. Vlð prof 1 f Holsetalandi -
„ . . . . - ; þa var eg um tima hja skogreið-
En ofsinn mmkaði smamsam- armanni> gem yar vipur föður
míns, og var á herragarði einum
an, og karlinn fór að hægja á sér
og sömuleiðis Tryggur; þótti
þeim mál komið til að hvíla sig;
settist Hjörtur í hægindastólinn,
en Tryggur lagðist á sauðargær-
una, Síðan liðu góðar tvær mín-
útur.
“Friðrik litli, láttu mig fá bréf
ræmu, til þess að kveikja með í
pípunni; það hefir sloknað í
henni, ólukkunni þeirri arna”.
sagði Hjörtur gamli. Nú var
röddin aftur orðin bæði blíð og
vinsamleg.
“pakka þér fyrir, drengur
minn”, sagði hann, þegar hann
var búinn að kveikja duglega í
pípunni. “Settu þig nú þama,
og svo skal eg segja þér og ykk-
ur sögu. pað kvað vera gott að
slá því út, sem manni er innan
brjósts, og eg vil helzt, að þið
fáið að vita, áður en þið farið,
hvers vegna það fauk svona í
mig, að þið ætluðuð að leka ofan
af stólunum og fara alveg ofan í
jörðina af hræðslu. pið eruð
hugrakkir, karlamir!” sagði
hann og glotti við.
pað var auðheyrt á málrómn-
um, að honum var mikið niðri
fyrir, og þó vér værum hlátur-
mildir, stökk oss eigi bros.
Síðan tók gamli maðurinn til
máls og sagði:
“pið hafið líklega tekið eftir
því, drengir mínir, að mér þykir
vænt um dýr. pó það væri ána-
maðkur, þá stíg eg ekki ofan á
hann viljandi. Eg hef orð á mér
fyrir að vera góð skytta, en það
á Fjóni. Hann var kominn yfir
sjötugt, og þótti honum því vænt
um, að eg kom til hans og hjálp-
aði honum. f fyrstu ætlaði eg
að eins að vera hjá honum lítinn
tíma, en tíminn varð lengri, en
ætlað var. Eg var hjá honum í
liðug tvö ár. Eg gat ekki fengið
af mér að fara frá karltetrinu,
því hann var svo veikur af gigt,
að hann gat varla hreyft sig, og
var stundum varla mönnum sinn
andi. Aumingja karlinn! Og
svo var skógurinn i mjög bágu á-
standi — þá var farið fjarska-
lega illa með skógana hjá okkur.
Eg hafði nóg að gera að marka
tré í skóginum, sem átti að
höggva, sjá um fyrirkomulagið
á dýraveiðunum, hafa reglu á
reikningum o. s. frv., svo að tím-
inn leið, fyr en mig varði. En
eg hafði þó ávalt tíma til að
heimsækja fólkið í herragarð-
inum.
Sá, sem átti herragarðinn, hét
Frank, og hafði hann keypt garð
inn fyrir lítið verð nokkrum ár-
um áður. Eftir ófarirnar í ó-
friðnum við Englendinga, þá er
vér mistum herskipastólinn, og
eftir að Noregur var genginn
undan, og eftir margar aðrar
hörmungar, var Danmörk eins
gjörði hann nú sitt til að láta féð
fá fæturna, með því að sóa því út
á alla vegu. (Eg skal segja ykk-
ur það, drengir mínir, að fljótt
eyðist fljótfenginn auður). Eink-
•um var Frank mesti hestamað-
i.ur, og það hafa fáir haft jafn
marga góðhesta og jafn vel kynj
aða á stalli sem hann, nema ef
vera skyldi enskir aðalsmenn.
Hann gaf stórfé fyrir hesta sína.
Einn hest keypti hann fyrir
sextán þúsund dali”.
Vér hrukkum við, þegar vér
heyrðum nefnt þetta geypiverð á
hesti.
“Já, en Mústafa var líka Ijóm-
andi skepna, fallegri hestur hef-
ir aldrei verið til. Hann var ap-
algrár að lit. Rennilegur var
hann, með háa, lipra fætur, fag-
urskapað höfuð og háls, silki-
mjúkt, sítt og þykt fax, snör og
fjörleg augu, en sem þó gátu
verið blíð, sem barnsauga. Eg
hef aldrei séð fallegri skepnu á
æfi minni, en hann var líka ara-
biskur af ágætiskyni. Reið-
meistarinn — Frank hafði reið-
meistara! — átti fult í fangi með
að halda við hann, þegar hann
var kominn af stað, og hestapilt-
arnir voru í vandræðum með
hann. Einu sinni mistu þeir
hann út úr höndunum á sér;
hann þaut út í skóginn og náðist
ekki fyrri en eftir þrjá daga, og
þó var hver karlmaður í herra-
garðinum að eltast við hann all-
an þannan tíma.
En Mústafa var þó þægur við
einn mann og elskaði hann frem-
ur öðrum. pað var Klara, einka
dóttir Franks. pá er hún kom i
dyrnar á hesthúsinu, þekti Mús-
tafa hana þegar í stað, leit til
dyranna og hneggjaði að henni,
og þegar hún svo var komin að
honum ojg klappaði houm mjúk-
lega, hafflaði hann höfðinu að
stundi lítið eitt við, fanst mér.
Svo kipti hún alt í einu í taum-
inn, og svo var Mústafa kominn
eins og elding langt í burtu.
“Eg stóð kyr við rauða hliðið,
og starði á eftir stúlkunni á gráa
hestinum, þau færðust ávalt nær
og nær kveldsólinni, sýndist mér
þangað til þau liðu inn í sólar-
ljómann, og hurfu svo alt í einu
bak við hæðina hjá herragarð-
inum.
“petta var í síðasta skifti, sem
eg sá hana”. pá þagnaði Hjört-
ur gamli og sat lengi hugsandi,
þangað til að hann hélt áfram
sögunni.
“pegar eg kom aftur frá út-
löndum, þá fékk eg engin fagn-
aðartíðindi. Skógreiðarmaður-
inn gamli var kominn undir
græna torfu; herragarðurinn var
kominn í annra hendur; hann
hafði verið seldur á söluþingi í
annað sinn, því að Frank hafði
farið á höfuðið, eins og við var
að búast. Hann hafði áður gift
dóttur sína, að sagt var, til þess
að fá fé hjá tengdasyninum. En
honum varð eigi kápan úr því
klæðinu. Tengdasonur hans hafði
fyrst af honum það, sem hann
gat (þannig hafði hann tælt
Mústafa út úr honum, og. hafði
Frank tekið sér það nærri), en
þá er Frank fór að minnast á
hjálp og peningalán, vísaði
tengdasonur hans honum þegar
á dyr, og svo hengdi Frank sig
út úr örvinglan.
“Og hann hafði líka fulla á-
stæðu til að vera örvinglaður:
hann hafði látið dóttur sína í
höndur hins versta manns, sem
lét hana eiga illa æfi og lét hana
■sæta sífeldum átölum fyrir það,
að honum hefði brugðist heim-
anmundurinn. Maður hennar var
tilfinningarlaus svíðingur og fúl-
lyndur fantur. Enda var hann
eigi mörg árin að kvelja úr
henni lífið”.
Endurminningin um örlög
hennar fékk svo mikið á karlinn,
að hann varð að hætta. Loks-
ins hélt hann áfram:
“Nokkrum árum eftir að eg
fékk stöðu hér, var eg að ganga
hér í grendinni með byssuna á
öxlinni, eg var að hugsa um hitt
og þetta, og vissi svo eigi fyrri,
en eg var kominn í nánd við
Rauðumylnu. Eg hafði aldrei
verið þar fyrri, því eg vildi eigi
hafa minstu mök við húsráðand-
ann, sem þar var. pað var mjög
leiður dagur, kaldur og hráslaga-
legur, eins og stundum er
í septembermánuði, eg held, til
þess að farfuglamir fari að flýta
sér héðan, sem þeir hafa verið alt
sumarið, og lifað góðu og yndis-
legu lífi, meðan sólin sendi hlýja
geisla, og smárinn hafði sætan
ilm; verð eg að játa, að þessi
dagur var eigi notalegur fyrir
fuglana.
Kaldur, suddafullur stormur
næddi um héraðið, og var eg
mjög óþægilega á mig kominn,
þá er eg rakst þar fram á hest.
Hann hengdi höfuðið og gat
henni og horfði undur blíðlega á,
hana. — pað var fögur sjón að ’varla staðið á fótunum, gömlum
sjá þau bæði, þessa fríðu ungu og lúalegum; í hvert sinn, sem
stúlku og þennan ljómandi fall-1 stormurinn herti á sér, kiknaði
“Daginn eftir að eg hefði séð
Mústafa svona illa útleikinn,
sendi eg Jón, skógarvörð, föður
Jóns vagnstjóra, til Magnúsar í
þeim erindum, að fá. hestinn
keyptan. Hesturinn var ekki
fjögra marka virði; en þegar
Magnús heyrði, að það var eg,
sem falaði hestinn, heimtaði
hann fimm hundruð ríkisdali
fyrir hann. Jón skógarvörður
hélt að maðurinn væri genginn
af vitinu, og hið sama lá honum
að ætla um mig, þegar eg gaf
það orðalaust fyrir hestinn, sem
upp var sett. En Jón vissi held-
ur eigi, hvað gefandi hefði verið
fyrir hann, meðan Klara sat á
honum í skóginum á Fjóni — en
það vissi eg og það var munur-
inn!
Eg keypti hann, eins og þið
megið geta nærri, einungis til
þess að láta hann fá það, sem
hann þurfti framar öllu, og það
var vænt skot úr byssunni minni.
Og það segi eg satt, að aldrei
hefi eg verið jafn óskjálfhentur,
og aldrei hefi eg hitt betur, en í
það skifti, sem eg skaut
aumingja Mústafa”.
Jómfrú Guðríður hafði verið
að furða sig á, hversu leið ó-
venjulega langur tími, áður en
beðið var um Ijósið, og lauk hún
upp dyrunum í því, er Hjörtur
gamli slepti orðinu.
“Já! nú getið þér farið að
kveikja, Guðríður mín”, sagði
Hjörtur. “Og nú er bezt að koma
með kvöldmatinn hið allra fyrsta
og brennheitt te, til að velgja sér
á. pað er kominn í mig hrollur,
og hvað er að tarna? eg held
jiærri því að dautt sé í ofninum”.
pað var hljótt þetta kveld,
sem vér vorum seinast hjá Hirti
gamla. Vér piltarnir gátum ekki
gjört að gamni okkar, og karlinn
var hugsi alt kveldið.
pegar vér ætluðum að fara að
hátta, og jómfrú Guðríður var
að líta eftir, hvort ált væri í
reglu í gestaherbergjunum, eins
og hún var vön, sagði hún: “Mér
óar við Hirti gamla í kveld. Nú
hefir eitt þunglyndiskastið kom-
ið í hann í kveld”.
“Koma svoleiðis köst oft í
hann?” spurði eg.
“ónei, ekki koma þau nú oft í
hann; en stundum koma þau þó
í hann, og þá eigum við í sann-
arlegum vandræðum með, að
gjöra hann aftur glaðan. En
þegar þið ungu mennimir eruð
farnir, reynum við með Guðs
hjálp að gjöra það, sem við
getum”.
pau hafa gjört það, sem þau
gátu, það er eg viss um. En
Hjörtur gamli dó þó um vétur-
inn. Fjólumar voru famar að
springa út í skóginum hans, það
var komið fram í marzmánuð, og
þá stóðum vér fjórir skólapilt-
arnir grátandi yfir moldum hans.
Jón vagnstjóri, ungfrú Guð-
ríður, vikadrengurinn og alt
heimafólk, húsmenn og fátæk-
lingar hörmuðu lát Hjartar.
Tryggur harmaði líka á sinn
hátt. Hann hvarf daginn, sem
ELINBORG BJARNASON
ega hest! |hann í hnjáliðunum og skalf eins húsbóndi hans var jarðaður.
“pó var enn meiri unun að sjái°£ hrísla. Faxið, bæði þunt og Loksins fanst hann á gröf hans
þau úti í skógi. pá lék hann und- druslulegt, slóst fram og aftur, — þar var hann dauður af sorg
ir henni; hún hélt laflaust í taum iog svo var hann horaður, að hægt
ana; og svo hafði hann lipurt var að telja í honum hvert rif.
tótatak, að hún sat eins og á stól. Helmeiddur var hann á baki og
pegar hún vildi fara sprett, þaut;sasf 1 blóðugt kjötið; og var auð-
hann eins og elding, og þegar hún a® s^rinu undan aktýjunum
vildi fara hægt, þá bar hann ivar aIdrei gefinn tími tl] að zr°a
hana mjúklega og hljóðlega. aIlur bar hestunnn með sér,
Hún gat 'haft hann alveg eins og! að með hann var farið misl<unar-
hún vildi. laust.
“Eg hitti þau oft í skóginum. “Og þó hafði þetta einhvem
pegar mér detta í hug rjóðu kinn j tíma verið falleg skepna. Hann
arnar bak. við bláu blæjuna ogj hafði auðsjáanlega haft fallegan
Mústafa, sem eg oft sá inn á vöxt, og líklega einhvem tíma
og skipsflak, sem hrekst fyrir i millí laufgrænna trjána, þá finn yerið einn af þessum ljómandi
straumi og stormi, þá voru harð-! eg að hjartað fer eins og að berj-1 fallegu apalgráu hestum — en
ar tíðir, og á þeim tíma var þessi ast í brjósti mér, og það gjörði þá nú var hann orðinn snjóhvítur
herragarður seldur á söluþingi. í pað vildi oft svo til, að við urð- fyrir elli, eins og oft á sér stað
f ófriðnum hafði Frank verið í t um samferða í skóginum; eg veit, með apalgráa hesta. Aumingja
víking og aflað sér of fjár, og jeigi, hvemig stóð á því, en það er skepnan!
andaðist að heimili dóttúr sinnar
Kristínar Guðmundsson, í nánd
við Akra, N. Dak., sunnudags-
kveldið þann 25. nóv. 1917. Hafði
hún lengi átt við heilsuleysi að
stríða, en í níu vikur var hún al-
veg rúmföst. Er þar fallin frá
ein mesta ágætiskona úr hópi
vor Vestur-íslendinga.
Elinborg var fædd í Tungu á
Vatnsnesi í Húnavatnssýslu
sunnudaginn 8. febr. 1848. Faðir
hennar hét Bjarai Sigurðsson og
móðir hennar Náttfríður Mark-
úsdóttir, og bjuggu þau hjón
1 lengi í Hlíð á Vatnsnesi. Ætt
porbjargar móður Sigurðar er
ókunn, en Sigurður var ólafsson
Jónsonar lögmanns frá Einar-
stöðum. En kona Jóns lögmanns
var Ingibjörg Erlendsdóttir,
Halldórssonar, Bjamasonar,
prests á Grenjaðarstað. En
móðurætt Elinborgar var sem
fylgir: Náttfríður var Markús-
dóttir, Amgrímssonar lögsagn-
ara, Jónssonar, bónda á Brekku-
læk, Jónssonar, lögsagnara í
Stranda- og Húnavatnssýslu. En
móðir Náttfríðar var pórdís
Samsonardóttir, skálds. En kona
Samsonar var Ingibjörg Hall-
dórsdóttir prests í Vesturhópi,
Hallssonar, prests í Grímstungu,
ólafssonar, prests á Hólum í
Hjaltadal og síðar í Grímstungu.
En kona séra Halls í Grímstungu
var Helga Oddsdóttir, Eiríksson-
ar, Oddssonar, biskups í Skál
holti, Einarssonar prests í Hey-
dölum.
Móður sína misti Elinborg
þegar hún var 15 ára gömul.
Faðir hennar fluttist vestur um
haf 1874, og dó hann á Gimli í
Nýja íslandi vorið 1876. Systk-
ini Elinborgar, ér upp komust,
eru þessi: Sigurður, skáld, drukn
aði 1865, tuttugu og fjögra ára
gamall; Sigurbjörg, fyrri kona
Eihars læknis Jónassonar; Jakob
bóndi á Ulugarstöðum í Vatns-
nesi í Húnavatnssýslu, druknaði
1887; Samson, bóndi að Akra, N.
Dak. og Friðrik, að Wynyard,
Sask.
Árið 1873 giftist Elinborg
Jóni Bjamasyni frá Sauðadalsá
í Vatnsnesi. Var sambúð þeirra
“sönn fyrirmynd að friðsemi al-
úð og ástúð”. Heimili þeirra var
auðkent fyrir guðrækni, sið-
prýði, iðjusemi og góðgerðar-
semi. pau eignuðust fimm börn.
prír synir dóu í æsku: Hannes
Tryggvi og tveir Sigurðar, allir
úr bamaveiki. Tveir hinir fyrri
dóu sömu vikuna, en hinn yngri
Sigurður fimm árum seinna.
Tvö böm eru á lífi, Friðrik, kaup-
maður í Hensel, N. Dak. og Krist-
ín, ekkja Ingimundar Leví Guð-
mundssonar að Akra, N. Dak.
Einnig lifa tvö fósturbörn, sem
þau hjónin tóku að sér bæði á
öðru ári og ólu upp til fullorðins
ára: Valdimar Valdimarsson,
Pálssonar, Mozart, Sask. og
Elizabeth Jónasdóttir Samson
skólakennari nálægt Edinburg,
N., Dak. Mörg börn önnur tóku
þau á heimili sitt um lengri eða
skemri tíma, bæði hér og á ís-
landi, sem Elinborg uppfræddi í
lestri og kristindómi. pað var
orðin venja í kirkjusókn þeirra
á íslandi að koma til Elinborgar
börnum, sem þótti ókennandi, og
með óþreytandi alúð, lempni og
þolinmæði tókst henni að upp-
fræða þau og innræta þeim það,
sem gott er.
Til Ameríku fluttu þau hjónin
Elinborg og Jón, árið 1883. Tóku
þau nokkru síðar heimilisréttar-
land nálægt Akra, og bjuggu þar
síðan, þar til Jón andaðist 15.
des. 1908, eftir 9 mánaða legu
og sex ára heilsuleysi. Eftir það
var Elinborg til heimilis hjá
Kristínu dóttur sinni, sem hún
dó hjá. Alla æfi var hún heilsu-
tæp, þó það ágerðist síðustu ár-
in. Hið langa og stranga sjúk-
dómsstríð manns hennar, og ó-
vænt fráfall tengdasonar hennar
(hann dó 30. des. 1905 úr mjög
ha^tarlegri lungnabólgu), átti
mikinn þátt 1 að veikla Jíkams-
þrótt og lama kjark hennar, og
náði hún sér aldrei upp frá því.
Og er Ingimundur tengdasonur
hennar var látinn, sem var henni
sérlega geðþekkur og hún unni
eins og eigin börnum sínum, leit-
aðist hún við að bæta bömum
hans föður missirinn með sívak-
andi umhyggju fyrir velferð
þeirra, alt til hins síðasta.
Eftir að til Ameríku kom,
lagði Elinborg sig eftir því að
kynnast læknisfræði. Las hún
mikið af bókum þess efnis, og
fékk tilsögn hjá Einari læknir
Jónassyni, og fór með með-
öl nokkuð upp frá því.
f fyrstu ætlaði hún einungis að
nota þetta fyrir eigin heimili sitt,
en á þeim árum var erfitt að ná
til læknis, og fóru brátt nágrann-
arnir að leita til heryiar. Hún gat
ekki neitað að reyna að hjálpa,
þó hún fyndi sárt til vanmáttar
síns. Með veikum mætti en
sterkum vilja lagði hún á sig í
mörg ár vökur og ferðalög til að
vinna mannkærleiksverk í þarf-
ir nágranna sinna, og bar við-
leitni hennar, með guðs hjálp,
blessunarríkan árangur.
Elinborg sál. var fríðleiks-
kona, skýr, fróð, ræðin og
skemtileg. Námsgáfu hafði hún
frábæra, og var stál minnug á
yngri árum. Hún var laglega
hagorð og veitti stundum eins
létt að mæla ljóð af munni fram
eins og að tala óbundið mál.
Alvara, alúð, aðlaðandi glaðlyndi
léttlyndi og góðvild voru lundar-
einkenni hennar. Hugsunin alt
til enda, var sú að miðla sem
flesum af því, sem hún átti, and-
lega og líkamlega. Hún hikaði
ekki við að líkna þeim líðandi og
styrkja þá stríðandi, þó fátæk og
heilsulítil væri, *og heimilisá-
stæður oft erfiðar.
pað sem öllu öðru fremur mót-
aði líf Elinborgar sál. var krist-
indómurinn. Henni var hann
svo hjartfólgið og gleðiríkt á-
hugamál, að hann vildi hún játa
og glæða með allri framkomu
sinni. Meðan heilsa entist hélt
hún uppi sunnudagaskóla í ná-
grenni sínu, og lagði frábæra alúð
yið að innræta börnunum kristna
trú og líf. Söfnuð sinn og kirkju
og alt kirkjulegt og kristilegt
starf bar hún fyrir brjóstinu.
Hún var föst og ákveðin í trú
sinni, en átti þó mikið til af
sönnu umburðarlyndi. Hún leit-
aðist ætíð við að fá greitt úr allri
misklíð og ósamlyndi, og mun á-
hrifa hennar len|'i gæta í bygð
hennar.
Hún var jarðsett 28. nóv. í
grafreit Vídalíns-safnaðar.
Vinur.
Æfiminning.
pann 18. janúar síðastl. and-
aðist að heimili sínu í Pembina,
N. Dak. konan Vilborg Jónsdótt-
ir, eiginkona Jósteins Halldórs-
sonar. Var fráfall hennar mjög
sviplegt, því hún hafði ætíð ver-
ið hraust og heilsugóð, en eftir
rúman sólarhring frá því hún
veiktist var hún liðið lík.
Vilborg sál. var fædd 27. okt
1875 á Gauksmýri á Vatnsnesi í
Húnavatnssýslu. Foreldrar henn-
ar voru Jón Jafetsson og Hólm-
fríður Guðmundsdóttir, sem bæði
önduðust í Pembina fyrir nokkr-
um árum. Árið 1903 fluttist
hún með foreldrum sínum vestur
um haf, og var heimili þeirra
einlægt í Pembina. Tók Vilborg
heit. mikinn og góðan þátt í fé-
lagsskap íslendinga þar, ekki
sízt starfi safnaðarins, sem hún
ætíð sýndi hina mestu hollustu
og trygð. Hún fylgdi fram heil
og óskift hverju, sem hún tók
að sér, og vildi hverju góðu mál-
efni leggja lið.
pann 2. nóv. 1912 gekk hún að
eiga eftirlifandi mann sinn, Jó-
stein Halldórson, sem þá var
ekkjumaður og átti tvo upp-
komna syni. Voru þau fyrst til
heimilis í Winnipeg, en fluttu
fyrir þrem árum til Pembina, og
voru þar til heimilis einlægt
síðan: Eignuðust þau þessi börn:
Vigdísi Jófríði, nú fjögra ára;
og Friðbjöm Benedikt, hálfs
annars árs. — Vilborg heit. var
hæfileika og myndarkona, og
stóð hún ágætlega í stöðu sinni,
sem móðir og eiginkona. Nutu
stjúpsynir hennar hinnar sömu
móður umhyggju og hennar eig-
in böm. Gefur því að skilja hve
sár er söknuður heimilisins, sem
svo mikið hefir mist, við hið
sviplega fráfall hinnar góðu
konu. Er skarð fyrir skyldi í
hinum fámenna hópi íslendinga
í Pembina við fráfall hennar, en
minning hennar geymist til upp-
hvatningar þeim sem eftir eru.
Vinföst, hjálpsöm og trúuð —
þá lýsingu munu allir samþykkja
er hana þektu.
Útförin fór fram þann 22. jan.
að viðstöddum fjölda vina og
nágranna.
K. K. O.. .
pakkarávarp.
Eg vil tjá mitt innilegasta
hjartaps þakklæti öllum þeim,
sem á~einhvem hátt liðsintu mér
við fráfall konu minnar, Vilborg-
ar Jónsdóttir. Sérstaklega vil eg
tilnefna þau hjónin Mr. og Mrs.
G. V. Leifur, sem tóku yngsta
barnið mitt strax og móðirin
veiktist, og einnig annaðist Mr.
Leifur útförina að öllu leyti.
Drottinn blessi alla mína vel-
gerðamenn og launi þeim að
verðleikum.
Jósteinn Halldórsson I
Pembina, N. Daly.
Kviðslit lœknað.
Fyrfr nokKrum Arum síBan, var ég aft
lyfta kistu og kvlðslitnatSi. Lœknirlnn
kvað uppskurð hiö eina nauðsynlega. Um-
búðir kojnu að engu haldi.
A ð lokum fékk eg t>6 tangarhald 6.
nokkru, seiii lœknaði mlg algerlega &
gkömmum tíma. Síðan eru llðln mörg &r;
eg hefi unnið erfiða vinnu, sem trésmlður
og aldrei orðið misdægurt. T>að var englnn
uppskurður, enginn sársaukl, ekkert tlma-
tap.
Eg sel eksl neitt, en eg er reiðubúlnn að
gefa yður fullnægjandi upplýsingar að því
er til lækningar kviðslits kemur. Skriflð
mér. Utan&skrift mín er Eugene M. Puilen,
carpenter, 817 D Marcellus Avenue,
Mannsquan, N. J.
PéT ættuð að klippa úr blaðlnu þenna
miða og sýna hann þeim, sem þj&ðir eru
af kviðsliti — þö getur með þvl bjargað
lífi þeirra, dregið úr þrautum, sem kvið-
sliti eru samfarav og komið I veg fyrir
hugarhrelling í sambandi við uppakurð.