Lögberg - 09.05.1918, Page 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 9. MAf 1918

i
Bókfregn.
Framhald frá 2. síðu.
kemur það andkannalega fyrir.
Talsvert er málfærið og gróí-
gert í stöku stað, má þar tilfæra
“endalykt” sögunnar “Kossinn”.
par er síðasta setningin ]?annig:
“Jeg elska nefnilega andskot-
ans kaupmannsdótturina enn þá’’
Er iþað næsta undarlegur og
óvenjulegur talsmáti af hálfu
saknandi elskanda.
Fleira er athugavert við mál-
ið á þessum sögum, en óþarft að
færa meira til af slíku.
pá er efni sagnanna. í sjálfu
sér er það engin sönnun né
hrakning þess, að saga hafi lítið
eður mikið skáldlegt gildi hvert
efni valið er. pað er meðferð
skálds á efni, sem sker úr því.
Margir fordæma allar sögur, sem
“fara illa”, en hrósa öllu rusli.
sem “fer vel”. Sannleikurinn er
sá að heimsins merkustu og Iær-
dómsríkustu sögur fara oft illa,
hver sorgin rekur aðra og hverju
gleði atviki er varpað í veður út
með komandi sorgar-óhappi.
Naumast er hægt að benda á, að
efnið t. a. m. í “Quo Vadis”,
“Ben Hur”, “Uncle Toms Cabin”,
“Les Miserables” o. s. frv. sé í
hvervetna fagurt eða málum
ljúki þar æ eftir því er lesandi
vildi helzt hafa á kosið.
pað er því við þessar sögur
ekkert athugavert að þessu leyti
En meðferð efnisins í sögunum
er víða vandræðaleg.
Fyrsta sagan, “Halastjarnan”,
á víst að sýna hjátrú, sem ríki
meðal fólks á íslandi og fáfræði
þess í skilningi á gangi himin-
tungla, og enn fremur á efnum
þeim er þau myndast af. Má
vera að til séu á íslandi hálfvit-
ar, sem haldi að aðal-efni hala-
stjamanna sé blásýra, eins og
sagan segir. En ef þeir halda
það, hvemig gátu þeir vitað að
blásýra var til og eitruð? Var
ekki líklegra að fólkið hefði hald-
ið að þetta væri “skeiðvatn”, sem
all-flestir höfðu þekt að nafni til
og lengi var álitið (á íslandi)
hættulegasta eitrið, sem náttúr-
an ætti til í eigu sinni. Yfirleitt
var og ef blásýra ekki “alþýð-
legur” vökvi, né líklegur til að
vera á vörum jafn lítilsiglds
fólks, sem gefið er í skyn í gegn
um flestar þessar sögur að ís-
lendingar séu.
Sannarlega er undarlega farið
með saknaðartilfinningu elsk-
enda í sögunni “Bjami og Guð-
rún”, þar sem Guðrún segir:
“. . . . en hann sveikst um að
gefa mér mynd af sér, 'sá góði
mann . .. .”
Sé hægt að staðhæfa að nokk-
ur sérstök hugsun gangi, sem
rauður þráður í gegnum sögur
þessar, þá væri það helzt tilfinn-
ingarleysi, hugsunarkuldi og til-
raun til að gera gys að söguhetj-
unni eða réttara sagt söguræfl-
unum. pví lang mest ber á því,
að flestir menn muni vera öðru-
vísi en þeir ættu að vera, og
kjarkleysið fram úr hófi. Fjöld-
inn allur af piltum of einurðar-
lausir til að láta kærustunum ást
sína í ljósi, jafnvel þegar þær
gefa svo undir fótinn að vilji
þeirra er meira en auðséður.
Mjög einkennilegt, í ástarmál-
um, er niðurlagið af sögunni
“pórður”, og víst óvanalegt. —
Kveðju handtök pórðar og Mar-
grétar voru “sein og máttlaus,
eins og dauðra hendur snertust”.
“pegar pórður rölti heim,
fanst honum jörðin lækka undir
fótum sér við hvert skref” —
Sé þetta skáldlegt kveðjumál
kann eg eigi um slíkt að dæma.
Eftir ástandi því, sem gefið er í
skyn að pórði hafi brugðið til,
við svar Margrétar, mætti búast
við að honum hefði fundist gang-
an erfiðari en venjulegt undan-
hald. En þannig stefna all-flest
ástamál, tilfinningamál bókar-
innar.
pað er í meiralagi ömurlegt
þegar algjörlega þekkingar-
snauðum manni í vissum efnum,
verður það, að semja háðsögu
um þau hin sömu efni, jafnvel þá
er höfundurinn er að öðru leyti
skáldlegum tökum vanur. Sag-
an “Hvar ertu ?” er lengsta sag-
an í bókinni.
Markmið þessarar sögu er i
mesta máta mikils umvert, —
blátt áfram það að sýna hve
einskisverð, heimskuleg og kát-
leg öll dulspekileg fyrirtæki og
eftirgrenslanir hugsandi manna
séu. Fyrir stórskáld, sem sjálf-
ur hefir nákvæmlega rannsakað
mál þessi, með þeirri einu hvöt,
að reyna ef unt væri, að græða
meiri þekkingu á tilraununum,en
eem hefði þó komist að þeirri nið-
urstöðu, að staðhæfingar og hug-
myndir þeirra, er málinu héldu
fram, sem mikilsverðu, hefðu við
ekkert að styðjast nema skamm-
sýni og fáfræði, — fyrir slíkan
mann var hér um efni að ræða,
sem óefað hefði getað orðið
nægilegt í lengri sögu og yfir-
grips meiri, en nokkur ertn rituð
saga er. En hér er ekki um neitt
slíkt að ræða.
pað má heitq! gagn-merkilegt
á þessari tíð að þrátt fyrir alt,
sem ritað hefir verið og rætt
bæði af lærðum og ólærðum, um
dulfræðileg efni, að nokkur með-
algreindur maður skuli “koma
fram fyrir fólkið”, sem rithöf-
undur, jafn gjörsnauður af þekk-
ingu á efni því, er hann fjallar
um, sem saga þessi ber höfundi
sínum vitni um. Eg slæ því
föstu að hér liggji ekki til rótar
hvöt til að fara rangt með um-
ræðuefnið, heldur þekkingar-
skortur að eins og fyrir van-
þekkinguna eina sé réttu máli
hallað. pað leynir sér ekki að
höf. telur guðspeki (Theosophie)
Andartrúarhugmyndina (Spiri-
tualism) og Hrifni (Hypnotism)
eitt og hið sama. Að minsta
kosti ruglar hann þessum hug-
myndum öllum í óaðskiljanlegt
mauk. Flestum er nú orðið
kunnugt um, að eitt aðal-atriði
guðspekinnar er endur-holdgun-
ar eða sí-holdgunar hugmyndin,
það, að sálin við aðskilnað líkam-
ans, taki sér bústað í öðrum nýj-
um líkama. Vera má að hitt sé
mörgum enn ókunnugt um, fleir-
um en höf., að einnig er gjört
ráð fyrir, að einhver (ákveðinn)
hluti sálarinnar( ?) “vera”, sem
oft var talað um í íslenzkri hjá-
trú, geti á hérveru tíð sinni einn-
ig vitað f jarlægra staða og unn-
ið viss störf. Vísa eg þar til
meðal annars, bókar sem heitir
“Psychic Stories, Professional
and Otherwise”, “First Steps in
Theosophy” og ótal bækur aðrar,
sem ef til vill eru ekki eins al-
kunnar. Má vera að Svipir, sem
nefndir voru á hjátrúartíð þjóð-
ar vorrar, ekki að eins svipir
framliðinna, heldur og svipir ó-
kominna lifandi gesta, hafi í
rauninni verið theosofiskir, sann
ir viðburðir.
Sagan byrjar á því að skýra
aðferðir og áhöld, sem notuð séu
við orðsendingar í annan heim
c: til framliðinna. par segir svo:
“pegar skeyti átti að senda frá
öðrum heimi, var mönnum gjört
aðvart með sérstökum hugvaka-
sveiflum. pær verkuðu á raf-
magnsgeisla, sem voru fram-
leiddir með vél, er var í sam-
bandi við hugskeytinn” (bls.
100). Á næstu blaðsíðu segir
svo: “Hugskeytirinn kom að
beztum notum í myrkri og þar,
sem engin rafmagnsáhrif voru
nærri”. Flestir, sem lesa þetta.
hugsandi, sjá fljótt að eitthvað
er bogið við samræmi þessarar
frásögu. En það gerir lítið til,
þvi hvorug staðhæfingin hefir
neitt vísindalegt við að styðjast.
en er að eins skýrsla út í bláinn.
Enn segir svo á bls. 101:
“Auðveldast var að taka við
skeytunum og þá urðu þau skýr-
ust, er menn sofnuðu með hug-
skeytinn á höfðinu. Gat þá ann-
ar maður spurt þann, er svaf, því
oft vildi hanri gleyma því ella,
vegna óstyrks þess, sem var á
sambandi draumvitundar og
vökuvitundar”.
Löngu áður en höf. sögu þess-
arar var getinn, vissi fáfróðari
hluti alþýðu á íslandi meira um
dáleiðslurnar svo nefndu (þó
ranglega, því hrifni væri réftara
nafn) í gegnum þjóðsögur fram-
an úr ættum, og datt ekki í hug
að tengja þessa “vitundar”-fræði
höf. við andatrú. Sannleikurinn
er, að hugtengd (Rapport) verð-
ur auðveldlega framkvæmd milli
tveggja eða fleiri persóna án
allra “kúlna” eða hylkja, og hef-y
ir, mér vitanlega ekki verið af
neinum álitið stafa frá “öðru
lífi”. “Málmhrifninni” (Metallo-
Therapautic), er sannað að vera
alt öðruvísi varið en hér segir
frá. Höf. væri gott að kynna
sér ‘Hypnotisme by Albert Moll’
og taka eftir hvort hér er ekki
ólíkt skýrt sama efnið. Gæti og
verið gott að líta um leið í “Li-
brary of Mesmerisme by William
Fishbough and John Bovee
Todd”; “Hypnotisme, Its Histo-
ry and Present Development by
Fredrik Bjömström”; “Hypno-
tism by Carl Sextus”, o. s. frv.
pess var getið í gömlu þjóð-
sögunum (Jóns Árnasonar) að
ekki þyrfti annað en að halda um
litla fingur sofandi manns og
spyrja hann um hluti skeða og ó-
skeða, og myndi hann segja af
létta, satt og rétt, um aft, hvort
sem hann vissi svörin í vökunni
eður eigi. pótt ólíklegt megi
virðast þá er sagnstaðhæfing
fþessi nákvæmlega rétt frá “Hyp-
notisku”-sjónarmiði. Á hinn bóg-
inn má og geta þess, að engin
nauðsyn krefur þess að hrifvæn-
ingurinn (Subject) sé svæfður
til þess að hrifvaldur geti náð
yfir honum fullu valdi — þó sú
aðferð sé venjulegast, einkum
meðal umferða fúskara, sem lít-
ið eða ekkert kunna í Hypnotism
Og ekki var það sevfn kvensj úkl-
ingsins, sem orsakaði það að Dr.
Eraid gaf áhrifunum nafnið
“Hypnotism” forðum, og venju-
lega eru allar slíkar svæfi-að-
ferðir gagnslausar við þá er setja
sig viljandi á móti áhrifum hrif-
valdar, og verður þá að neyta
annara ólíkra bragða, en þá eru
engar höfuðskýlur til þess nauð-
synlegar.
par, sem höf. talar um “óstyrk
sem var á sambandi draumvit-
undar og vökuvitundar”, er svo
að skilja að hann áliti að hinir
svo nefndu “miðlar” (Medium)
séu þá sofandi er þeir verða fyrir
áhrifum eða taka við skeytum
frá framliðnum, eins og það er
venjulega kallað,, og að slík
skeyti, hverskonar sem þau
kunna að vera, séu venjulegir
draumar. Er hér farið rangt
með efni, því slíku er ekki haldið
fram af andatrúarmönnum né
guðspekingum, og tilheyrir því
ekki þeirra kenningum. Má þó
vera að viíhallir íslenzkir ritl-
ingar, líkt o. t. m. “Fróðár-undr-
in nýju”, og önnur ómerk rit
haldi slíku fram. Ef höf. vildi
leggja það á sig að lesa nýja bók
er heitir: “Photographing the
Invisible by James Coats, 1911.
Published by Advanced Thought
Publishing Co. Chicago, 111”, þá
kynni -hann að komast að raun
um hve miklu minna, en að sofna
miðillinn þarf að leggja á sig til
þess, að ljósmyndir og — jafnvel
litmyndir komi í ljós,'án mann-
legra handaverka á einn hátt eða
annan.
Einkennilegt í mesta máta, er
bygginga listaverkið á stofu ól-
afs stórkaupmanns í Reykjavík
og myndi æfðum húsaskreytend-
um (Deeorators) ekki verða um
sel ef þeir vissu smekk þann er
hér hefði ráðið, og óvíst er að
þeir gætu skilið rétt, hvort upp
um “kringlótt op”, sem var á
miðju gólfinu þrengdist venju-
legur vatnsstrókur eða það var
þvalur andarcfráttur að neðan!
Ekki lítur út fyrir að höf.
þekki vel starfrækslu verk-
smiðjufélaga í Ameríku, sízt
bókfærslureglur þeirra: ólafur
kaupmaður hafði verið meðeig-
andi í verksmiðjunum»við Gull-
foss og loksins keypt þær að
fullu. Hann hafði verið fram-
kvæmdarstjóri þess, og sýnilega
falsað reikninga svo, að félags-
menn héldu sig stórtapa á hverju
ári. pað er ekki algengt í Amer-
íkri starfrækt félaga, að fram-
kvæmdarstjórinn sé og aðal-
“bókhaldarinn”, og ekki einu
sinni að aðal-bókhaldarinn sé
einn um þá hitu. Félögin hafa
yfirlitsmenn (Auditors) o. fl.
gæzlumenn, svo að býsna erfitt
er oft að telja fél. trú um að það
tapi árlega. Hitt verður skiljan-
legra að þeir trúi að stolið sé ár-
lega, og láti svo rannsaka málið.
Hér var ekkj um neitt slíkt að
ræða. Félagar ólafs bara trúðu
og það var honum nóg, og þeim
sömuleiðis.
Aðal-þráður sögunnar, að svo
miklu leyti, sem um þráð er að
ræða, er/það, að ólafur vill láta
anda framliðinna stela fé úr
banka, eftir að hann (Ólafur) er
sjálfur gjaldþrota orðinn. Var
sá fyrsti Jón Skalli, ófús starf-
ans; en Gvendur, bróðir ólafs, lét
tilleiðast. pegar þetta var samið
með þeim, kemur miðillinn þar
Gvendi til styrktar.
“Miðillinn var þegár sofnaður
í einum legubekknum. . . . Eftir
þetta stóð miðillinn á fætur og
fór út. Hann var nú með sál
Guðmundar í líkama sinum”.
Hvaðan höfundurinn hefir þessa
fræðaröð sína, er mér óljóst, og
að líkindum mörgum, sem meira
þekkja en jeg í efnum þessum.
Guðrún, dóttir ólafs, svaf á legu-
bekk í fjarlægu húsi á meðan
Gvendur stal peningunum og
dreymdi hvað hann hafðist að.
pegar hún svo síðar í óðafári
kemur heim til Ólafs segir hann:
“Farðu út, dóttir mín, rétt á
meðan jeg er að vekja miðilinn”.
parna er enn auðséð að höfundur
hefir “Hypnotism” í huga og að
miðillinn er hrifinn (dáleiddur).
pað lítur út fyrir að miðillinn
hafi “vaknað sjálfur” af hávaða
samtali þeirra feðgina og verður
honum að orði: “Gefur þú lík-
ama minn á vald einhverjum
djöflum, sem nota hann til ill-
verka?” þarna er miðillinn sjálf-
ur látinn halda, að það sé líkam-
inn, en ekki sálin hans, sem var
að vinna, Gvendur, þar á móti
eignar það sálinni, bls. 117, þar
segir hann: “Sál miðilsins er
■skýlan”.
Á bls. 133 er Guðrún, sem andi
í öðrulífi, látin upplýsa elskhuga
■sinn eftirlifandi um að sálin sé
II/* .. | • \<• timbur, fjalviður af öllum
lNyjar vorubirgðir tegumlum, geirettur og al.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og flugnahurðir.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limit.d
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
í augunum: “í augum Ásdísar
munt þú finna mig, sál Guðrún-
| ar þinnar”.
Á 139 bls. “dáleiðir” Halldór
konu sína, Ásdísi. En til þess að
geta þetta verður hann að síma
eftir tveim beztu miðlum borg-
arinnar. 0g svo “dáleiðir” hann
miðlana líka! 1
pað er óefað erfitt að semja
meiri lokleysu en frásögnina frá
bls. 140 til loka sögunnar, og
því hæpið, að þessi saga raski
skoðunum nokkurra, er um anda
trú eður annað líf hugsa. En alt
af er ruglað saman þessum
þremur fræðigreinum guðspek-
inni, andatrúnni og hrifninni í
óaðgreinanlega þvælu.
pað er ekki vandasamt að vera
•söguskáld, ef ekki þarf höf. að
þekkja betur efnið, sem deilir
um, en hér ber raun vitni. pað
er farið að tíðkast með skáldum
nú yfirleitt að íslenzkri gerð, að
gefa bókum sínum nöfn, sem
varast er að geti nokkura vit-
und bent á efni bókarinnar. pað
er því ekki tiltökumál, fremur
með þessa bók en aðrar, af líku
tagi eða betra, þótt nafnið og
sögumar hafi óskylda þýðingu.
pað yrði oflangt mál að íhuga
hverja af þessum sögum sér-
skilda, enda þýðingarlaust, því
ólíklegt er, að lesendur, sem
sikilja hvað þeir fara með, verði
| hugfangnir af skáldakippunum í
j þeim né fögrum hugsjónum. En
þótt málfærið sé ekki sem liðug-
j,ast prútta tiltölulega fáir um.
Ef þessi sagnahöfundur er
■ ungur maður, ætti hann öldung-
I is ekki að hætta sagnagjörð,
heldur sí-reyna að gjöra betur
og betur. Mannshöfuðið er lengi
að þroskast og hann getur, ef til
vill orðið reglulegt “Heiðar-
ekáld” með tímanum. Sé höf.
þar á móti gamall eður lærður
maður, ætti hann ekki að leggja
hart á sig við ritverk, því hætt
ter við að þetta sé “hans feg-
jursta”, og “skáldalaunin” fyrir
það,'sem síðar væri ritað yrðu
þau, að hann “lenti á lægra til-
yerustigi en þessa heims” (sjá
(bls. 124) fyrir bragðið.
Æfiminning.
Davíð Jónasson var fæddur 20,
nóvember 1834. Faðir hans Jón
Einarson, bjó á Spena í Miðfirði
í Húnavatnssýslu. pegar Davíð
var 5 ára flutti faðir hans að
Kárastöðum og dó þar skömmu
seinna. pá fór Davíð að Ána-
stöðum til Stefáns og önnu föð-
ursystur sinnar og var þar til
heimilis, þar til hann gifti sig
pórdísi Guðmundsdóttir, árið
1859.
pórdís var fædd 15. nóvember
1839 á Kambhóli í Víðirdal í
Húnavatnssýslu. Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur Ásmundsson
og Guðrún Guðmundsdóttir, er
len'gi bjuggu þar. En pórdís ólzt
upp hjá Sigurði og pórdísi móð-
ursystur sinni, er bjuggu á
Stóru-Borg og fór hún til Sigur-
bjargar, dóttir gömlu hjónanna
og Davíðs manns hennar er
fluttu að Súlnavöllum, og hjá
þeim var hún þar til hún giftist
Davíð. Svo bjuggu þau á ýms-
um stöðum, þar til þau fluttu af
landi burt árið 1876, og settust
að í Nýja íslandi, 2 mílur norður
af Gimli. par voru þau í 5 ár,
fluttu svo til Winnipeg og voru
þar eitt ár. paðan fluttu þau til
N. Dakota og tóku land mílu
vestur af Eyford í Pembinasveit
og þar bjuggu þau til dauðadags.
pórdís dó 2. okt. 1913, en Davíð
19. maí 1917. pau áttu 14 börn.
5 af þeim dóu í æsku, og einn
dreng fullorðinn mistu þau í
Nýja íslandi, Jón að nafni, en 3
stúlkur fullorðnar mistu þau í
N. Dakota, Sigurbjörgu, Sigríði
og Jónu Sesselju, en 5 eru á lífi:
Magnús, sem býr 6 mílur austur
af Milton, giftur Guðrúnu
Reykjalín; Anna, sem er ekkja
og á heima í Milton, N. Dak.;
pórdís, sem er kona Geirmundar
Olgeirssonar bónda 1% mílu
vestur af Eyford, og Sigurður og
Kristmundur, sem búa á föður-
leyfð sinni með fóstursystur
sinn Geirlaugu Geirs. ^
“Davíð heitinn var jafnlyndur
| og blíðlyndur í stríðu sem blíðu.
Hann var drenglundaður og sér-
lega hjálpsamur og jafn við
hvern, sem heimsótti hann, háan
eða lágan. Hann var sterkur trú-
maður og hélt fast við sína barna
trú og hélt uppi húslestrum á
heimili sínu. Hann var sjálf-
stæður efnalega og góður félags-
maður í hvervetna. Hans er sárt
saknað af vinum og vandamönn-
um. Blessuð sé minning hans.
■ Vinur.
2 SÓLSKIN
Munið það að fara vel með mállausu skepnurnar.
pað mun marg borga sig.
Ýkkar með vinsemd,
Jack Frost.
Dýravinur.
SAGAN AF HENNI INGU LITTLU.
pað var einu sinni lítil stúlka, sem hét Inga,
hún átti heima í smábæ. Inga litla var ekki vön
mótlæti, því hún var alin upp í eftirlæti og hafði
alt sem hún vildi, hún gekk á skólann og var í
þriðja bekk og hún var fremur námfús. Inga átti
6 systkini, fjórar systur og tvo bræður. Henni
þótti ósköp vænt um annan bróðir sinn, enda var
hann góður við hana. prjár systur hennar voru
giftar konur.
Dag einn um vorið gekk bróðir hennar, sem
henni þótti svo ósköp vænt um, í sjálfbo<5aliðið, og
eftir fjóra daga var hann kominn í herbúninginn.
Ingu þótti þetta sárt en stilti sig þó, því hún var
svo skynsöm að hún gætti þess að mörg stúlkan
misti bróður sinn í herinn. Samt stóðst hún ekki
við að fella tár í kyrþey, því hún vildi ekki láta
menn sjá sig gráta.
pegar morgunin rann upp bjartur, og blómin
vöknuðu og breiddu út blöðin, lagði bróðir Ingu af
stað í stríðið. Henni datt svo margt í hug þann
morgun, sem við getum hugsað okkur, þegar hún
átti að sjá á bak bróður sínum; hún var svo lengi
að reima skóna sína, því hún var í svo djúpum
hugsunum. Hún hugsaði að þetta mundi kanske
vera síðasti morgunin sem elsku bróðir hennar
sæti við morgunborðið, og nú mundi hún líklegast
aldrei sjá hann koma aftur.
Mamma hennar sagði henni að fara ekki í
skólann, því hún þyrfti að fylgja bróður sínum á
jámbrautarstöðina. Nú var sú stund komin að
hann þurfti að fara á lestina. Var Ingu nú enn
þyngra fyrir hjartanu, því þetta var fyrsta mót-
lætið, er mætti henni á æfinni. Tárin hrundu ótt
og títt ofan rjóðu kinnamar á henni og hún grét
sárt. Bróðir hennar faðmaði hana að sér og
sagði henni að hún mætti ekki vera að gráta þegar
hún sæi sig ætla að fara að berjast og vinna
sigur. Ingu tók það sárt, er lestin fór að færast af
stað með bróður hennar og fleiri hermenn. Svo
alt í einu Kom sterkt hljóð úr katlinum.sem kveðja,
er lestin var að hverfa út úrbænum.
/
Nú liðu margir mánuðir og í hverri viku með-
tóku systkini og foreldra'r Ingu bréf frá bróður og
^syni. En dag einn, árí eftir að bróðir hennar fór,
kom símskeyti um að hann væri særður. Nú bætt-
ist enn á raunir Ingu, en samt var hún einlægt að
reyna að stilla sig. Kennarinn á skólanum sá oft
tár í augunum á Ingu, og mikin raunasvip. Á
hverju kveldi, er Inga var háttuð, bað hún guð að
vera með bróður sínum og leiða hann heim aftur.
Alt af leið tíminn og nú voru jólin komin.
Aldrei hafði Ingu leiðst eins mikið, hún vildi ekk-
' ert þiggja og hafði ekki gaman af neinu. Hún
hugsaði til jólanna í fyrra, þá var bróðir hennar
hjá henni. Oft dreymdi Ingu bróður sinn og ætíð
var hann þá heima hjá henni. Og nú voru liðnir
18 mánuðir síðan bróðir Ingu fór.
Einn dag í nóvember, í inndælu veðri og blíða
logni, kom skeyti um að að bróðir Ingu kæmi heim.
pá snerist sorgin upp í gleði, og Inga réði sér varla
Hún var ekki lengi ofan á brautarstöðina til að
taka á móti honum.
Lestin var í nánd og brunaði inn á jámbraut-
arstöðina. Inga varð nú hálf feimin og mjakaði
sér aftur á bak. Nú sá hún hvar bróður hennar
kom út úr lestinni og heilsaði öllu fólkinu, og alt
glumdi í söng og fagnaði. Inga heilsaði bróður
sínum og var nú svo ánægð, að hún hugsaði sér að
að þakka nú guði undir eins í kveld, enda gleymdi
hún því ekki. Hún þakkaði honum innilega fyrir
að hann hefði sent bróður sinn heim. Nú voru
dagamir hver öðrum skemtilegri, Inga hætti að
gráta, en hún hætti ekki að biðja guð. Nú voru
jólin bjartari en þau næstu á undan og allur vet-
urinn leið svo fljótt. Samt, þrátt fyrir alt, var
mótlætið ekki búið hjá Ingu. Skömmu fyrir
afmælisdaginn hennar lagðist mamma hennar og
dó, og á afmælisdaginn varð hún að -sitja í við
kistu móður sinnar. Svo leið vika og Inga var
farin að hressast eftir,alla sorgina. En nokkrum
dögum eftir lát móður hennar, dó elzta systirin
frá þremur ungum dætrum. Nú bættist enn meira
á sorg Ingu, en hún bar alt mótlætið með stillingu;
hún vissi að guð mundi alt af hjálpa sér.
Auminga Inga litla var búin að reyna margt er
hún var 10 ára,en hún sneri sér til guðs í heitri
bæn í hvert skifti er sorgina bar að höndum, og
var alt af góð stúlka.
Ef til vill skrifa eg ykkur meira um Ingú litlu
seinna.
Fríða.
SÓLSKIN
3
HIÐ SAKLAUSA BARNSHJARTA
Einu sinni sat bóndi einn út í garðinum, sem
var umhverfis hús hans, með heimafólki sínu; sá
sá hann þá ljómandi fallegan fugl, sem sat á trjá-
grein þar nærri. Sonur hans, sem var sex ára
gamall, og var þar hjá fólkinu, rstarði hugfang-
inn á fuglinn. Bóndinn hélt að syni sínum mundi
þykja gaman að sjá hann nær, greip hann því
byssu sína, í hugsunarleysi, og skaut fuglinn.
Kallaði síðan á drenginn til þess að hann gæti séð
hversu fjaðrimar væru fallegar.
En dregurinn fór að gráta þegar hann sá litla
fallega og saklausa fuglinn dauðan, sneri hann
Bér að föður sínum með tárvot augun og mæti:
“Faðir minn, þessi fugl syngur aldrei framar”.
Hvað skyldu þær vera margar stúlkumar og
konumar, sem finna til sárs&uka í hjarta sínu út
af því, hvað margir fuglar hafa orðið að láta lífið
til þess, að fullnægja hégómagimd þeirra. — Hvað
mörg lítil fuglshjörtu hafa látið líf sitt, til þéss að
hattarnir þeirra mættu vera í samræmi við feg-
urðarsmekkinn, og að þeir syngja aldrei framar.
HóGVÆRÐ.
Einu sinni var trúabragða-ofsókn mikil í
Sviss. Trúrækinn maður vaknaði við það um há-
nótt, að illviljaðir menn vom famir að rífa þakið
af húsi hans. Maðurinn spratt á fætur og gekk út
til að vita, hvaða ógangur þetta væri. Hann sá þá
hvers kyns var, en hann reiddist ekki, heldur tók
öllu með hógværð frelsara síns og Drottins.
Hann gekk inn til konu sinnar hljóður og biðj-
andi og sagði við hana: “Elsku konan mín, farðu
nú á fætur og búðu til góðan málsverð, því að
vehkamenn eru komnir til okkar”.
Konan lét að orðum hans með þetta og stundu
síðar var hún búin að bera á borð.
Maður hennar gekk þá til spillvirkjanna, þar
sem þeir voru að hamast við að rífa þekjuna af,
og sagði við þá: “pið eruð nú búnir að vinna bæði
lengi og kappsamlega, komið þið nú og fáið ykkur
dálítinn bita að borða”.
peim þótti þetta broslegt tiltæki í meira lagi
og létu ekki segja sér það tvisvar. peir komu og
settust að borði.
En þá kraup gamlimaðurinn á kné og bað
frelsarann þess af heitu hjarta, að þeir mættu
komast við og láta af ilsku sinni. Og Drottinn
heyrði bæn hans; samvizka þeirra vaknaði og þeir
blygðuðust sín fyrir mannvonzkuna.
Jafnskjótt, sem máltíðin var úti, fóm þeir aft-
ur upp á þakið, og bættu þá alt aftur, sem þeir
höfðu skemt. —
Kveldvers.
Nú til hvíldar halla’ eg mér
höfði á augu síga fer. i
Alskygn drottinn, augu þín
yfir vaki hvílu mín.
VEGURINN.
Veistu það ekki, vinur minn,
að viljinn á færar leiéir.
pangað, sem heillar þig hugurinn:
þó hönd þín sé grönn og fóturinn,
ef það er æðra en seiðir
eru þeir vegir greiðir. ' j
Vissan um takmarkið, valið rétt„
veitir þér afl í hendur
að velta steini og kljúfa klett,
þó það kunni að vera f jarri sett.
og ylgeisli er andanum sendur,
er yrki hans hrjóstugu lendur.
Legðu því ókvíðinn á þá braut,
er ætlarðu að skapi þínu.
pó sjáirðu álengdar einhverja þraut,
ei dugir að leggja hendur í skaut.
Eftir beinni og léttfærri línu
fer ei lífið að takmarki sínu.
Og trúðu’ á kærleikans kynjamátt,
er kalsárin andlegu græðir,
þá verður þér ekki vina fátt,
er veg þinn greiði í rétta átt.
pann andstraumur ekki hræðir,
sem annara vonaeld glæðir.
Aðalst. Sigmundsson
frá Árbót.