Lögberg - 23.05.1918, Síða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. MAí 1918
I
Rœða Wilsons forseta
Út af samningum þeim er pjóð-
verjar gjörðu við Rússa og
Rúmeníumenn.
Meðborgarar:—I dag er ár lið-
ið síðan pjóverjar neyddu oss út
þetta stríð. — Síðan vér fórum
út í þetta stríð, til þess að vernda
rétt vom til þess að fá'að lifa,
sem frjálsbornir menn — og
ekki einasta rétt vorn, heldur og
líka rétt allra frjálshugsandi
manna.
pjóðin er vakandi, lögeggjun-
ar gerist ekki þörf; vér vitum
hvað stríðið muni kosta okkur,
— fórnfærslu—líf okkar hraust-
ustu sona — aleigu vora, ef þörf
gerist.
Lánið, sem vér höfum komið
hér saman til að tala um, er að
eins örlítill partur, þó að hann
sé þýðingarmikill, af því sem vér
verðum að leggja á oss. Fólkið
í landi yoru skilur þá þýðingu og
er til þess búið að leggja fram
sinn skerf, jafnvel þótt af litlum
efnum sé að lána. pað mun líta
með hinni mestu fyrirlitningu á
þá, sem verða illa við tilmælum
þjóðarinnar í þessum efnum,
eins og nú á stendur, á þá sem
heimta hávexti eða þá sem nota
sér þessa þörf þjóðarinnar til
þess að auðgast á henni. Eg hefi
þess vegna ekki komið hingað til
þess að ryðja þessu láni braut,
heldur til þess að reyna að skýra
sem bezt fyxir mönnum til hvers
lánið á að notast.
Ástæðumar fyrir þessu mikla
stríði, af hverju það varð að
koma, hvers vegna þörf er á að
berjast djarflega og þýðing úr-
slitanna er nú miklu skýrara fyr-
^ir oss heldur en það hefir áður
verið.
pað er í augum uppi hvað
þetta lán meinar, sökum þess, að
málefni það, sem vér erum að
berjast fyrir er í skýrara í huga
vorum, en það hefir nokkru sinni
verið síðan þetta stríð hófst.
Enginn er svo fáfróður, né held-
ur svo sljó-skygn að hann ekki
bæði skilji og sjái hvemig mál-
efni réttlætis og sannleika er
farið, og hve óforgengilegt það
málefni er, sem hann er beðinn
að styrkja. Meðborgarar mínir,
ef nokkur vafi hefir verið á því
í huga yðar, að þetta stríð hafi
ekki verið yðar stríð, þá getið þið
nú sannfærst um að svo er ekki,
stríðið er yðar stríð, og ef það
skyldi tapast, þá tapar þessi þjóð
frelsi sínu og framtíðarstöðu á
meðal þjóðanna með því.
Áform vor eru ákveðið. _
Meðborgarar mínir, eg tek
yður til vitnis um það, að aldrei
í þessum óskaplega hildarleik
hefi eg viljað dæma pjóðverja ó-
sanngjarnlega. Eg mundi fyrir-
verða mig, þegar um jafn þýð-
ingarmikil efni er um að ræða,
fyrir að tala af ógætni eða í
hefndarhug.
Vér verðum að dæma eins og
vér viljum að aðrir dæmi oss. Eg
hefi gjört mér far um að kynn-
ast aðferð og áformi pjóðverja
í þessu stríði, í gegnum þeirra
eigin talsmenn, og reynt til þess
að fara með þeirra eigin hugsan-
ir, eins og eg viildi að þeir færu
með mínar. Eg hefi sett fram
hugsanir og áform vor eins ljóst
og skýrt og mér er unt, og hefi
beðið þá að segja frá því jafn
hispurslaust hver sé stefna
þeirra.
Vér höfum sjálfir aldrei farið
fram á neina ósanngirni né yfir
gang. Vér erum reiðubúnir hve-
nær svo sem sakir vorar verða
jafnaðar, að sýna hinni þýzku
þjóð alla sanngimi — að breyta
sanngjamlega gagnvart hinum
þýzku valdsmönnum, jafnt og
öllum öðrum. pegar jafnaðar-
reikningurinn verður gjörður
upp getur ekki komið til mála,
að einn beri meiri hlut frá borði
heldur en annar — að einum sé
gjört hærra undir höfði en öðr-
um, í því væri ekkert réttlæti.—
hið fylsta réttlæti, hinni þýzku
þjóð, hvenær sem er, væri sama
og misbjóða voru eigin málefni,
og svívirða sjálfa oss, sem vér
erum ekki reiðubúnir að veita
öðrum.
pað hefir verið í þessum anda,
sem eg hefi leitað mér upplýs-
inga frá talsmönnum pjóðverja,
um það, hvort að það væri rétt-
lætishugsjónir, von um auknar
landvinningar og þeirra eigin
frekja, sem þeir vildu þrengja
upp á þjóðir þær, sem þeir eiga
í höggi við, og þeir hafa svarað
— svarað á þann hátt að engirt
getur misskilið svar þeirra. peir
hafa svarað, að það sé ekki rétt-
læti heldur landvinningar og að
þeir megi óhindraðir gjöra það
sem þeim gott þykir.
$
peir sem ráða á pýzkalandi
pessi játning hefir ekki komið
frá stjómmálamönnunum þýzku
Hún hefir komið frá leiðtogum
hervaldsins þýzka — frá herfor-
ingjunum sem nú ráða þar öllu.
Stjórnmálamenn pjóðverja hafa
látið í ljós -vilja sinn til þess að
tala um frið, — þeir hafa sagt að
þeir vilji frið, og væru reiðubún-
ir til þess að mæta mótstóðu-
mönnum sínum til þess að tala
um þau efni. Kanzlarinn þýzki
hefir sagt, þó á huldu væri, en
eins ljóst og honum sýndist við
eiga, að honum findist að friður
ætti að vera samin á þeim grund-
velli, sem vér höfum haldið fram
að væri sá eini rétti.
f Brest-Litovsk töluðu hinir
borgaralegu umboðsmenn pjóð-
verja í sama anda. Létust vilja
semja þann frið, sem gæfi fólki
því, sem hinn málsaðilinn var
málsvari fyrir, rétt til þess að
ákveða sjálft um sína framtíð.
En svo komu framkvæmdimar,
þá tóku leiðtogar hermannanna
í tauminn, — mennimir sem nú
ráða á pýzkalandi, og sýndu í
íramkvæmdunum hver meining
þeirra var og er, framkoma
þeirra gagnvart Rússum, Finn-
um, Ukrainíu og Rúmeníu verð-
ur ekki misskilin. — pað er hinn
sanni prófsteinn á réttlætishug-
sjónum þeirra, og af því getum
vér séð hvers vænta má frá
þeirra hendi.
peir njóta hins auðunna sigurs
yfir Rússum. — Sigurs, sem eng-
in drenglunduð þjóð mundi lengi
vera stolt af — voldug þjóð, ó-
sjálfbjarga í sinni eymd, er um
stundarsakir á þeirra valdi. Hvað
hefir orðið úr drengskaparheit-
um þeirra gagnvart henni? —
peirra hefir hvergi orðið vart, en
aftur hafa þeir með sínum
myndugleik, látið greipar sópa
hugsað eingöngu um sinn eigin
hagnað. Og á hið yfirun'na fólk
svo að vera frjálst undir slíku
fyrirkomulagi!
Er ekki sennilegt að halda að
þeir mundu gera það sama í
Vestur Evrópu, ef þeir ættu þar
ekki að mæta her, sem jafnvel
þeirra legionir af hermörinum
gátu ekki yfirstigið.
Ef pjóðverjar finna að þeir
geta ekki yfirunnið her vorn,
þeir skyldu bjóða sæmilegan frið
hvað Belgíu Frakkland og ítalíu
áhrærir. Gætu þeir láð oss það,
þó vér mundum halda að þeir
gjörðu það þá að eins til þess að
geta haldið því sem þeir nú hafa
náð í austur Evrópu.
peirra áform er auðsjáanlega
að leggja undir sig hin SÍavneska
þjóðflokk, allar Balkanskaga
þjóðíraar, öll landsvæðin sem
Tyrkir hafa yfir að ráða, og illa
farið með, sameina þau svæði og
byggja þar upp einveldi'í verzl-
un og viðskiftum. Einveldi, sem
væri jafn óvinveitt Ameríku og
Evrópu. Einveldi sem með tíð
og tíma yrði Austurlanda þjóð-
unum yfirsterkara.
Lýðveldis hugsjónirnar svívirtar
f þessum fyrirætlunilm geta
frelsishugsjónir vorar ekki átt
nokkra hlutdeild. Hugsjónir rétt-
lætis, mannúðar og frelsis, sem
er grundvöllur fyrir sjálfsá-
kvörðun þjóðaranna, og sem þær
allar ekki að eins krefjast, held-
ur og líka eiga hpimting á, er al-
deilis ekki teknar með í reikning-
inn — er meira að segja útlæg-
ar gjörðar, en í staðinn settur-
réttur máttarins. peir sterku
eiga rétt að ráða yfir þeim sem
veikari eru.
Hvar sem flagg þeirra flyzt,
flyzt og þeirra verzlun, hvort að
mönnum líkar það betur eða ver.
Fólkið á að verða undirgefið valdi
þeirra allsstaðar, þar sem þeir
hafa þrótt til þess að beita því.
Ef þetta áform pjóðverja
tekst, þá verða Bandaríkin að
hervæðast, og með þeim allir
þeir, sem þora eða vilja láta
skríða til skara, og í þeirri viður-
eign verðum vér um stund að
gleyma réttlætiskröfum fólksins
rétti konanna og þeirra sem veik-
bygðari eru, þær tilfinningar
verða að vera fótum troðnar unv
stundarsakir, en stríðið, eins
gamalt og saga mannkynsins
fyrir frelsi og mannréttindum að
byrja á ný. Alt það sem þessi
þjóð hefir elskað og lifað fyrir,
alt það sem hefir gert hana vold-
uga og sterka að engu orðið og
hliði mannúðar miskunarlaust
læzt fyrir öllum mönnum.
Slíkt væri óhæfilegt og óhugs-
andi. En þó er þetta meiningin
með þessu stríði pjóðverja og
ekkert annað. ósanngjarn dóm-
ari vil eg ekki vera, þrátt fyrir
það þó þetta standi nú hryggi-
lega skýrt fyrir hugskotssjónum
mínum. Eg dæmi að eins eftir
framkomu þeirra, — dæmi eftir
þvl sem her pjóðverja hefir
komið fram, og í frammi haft,
með tilfirfningarlausri grimd,
hvar sem hann hefir farið.
Bandaríkin taka hólmgöngu-
áskoraninni.
Og hvað eigum vér svo að
gjöra? Sjálfur er eg reiðubúinn
til þess að tala um sanngjarnan
frið, sé hann af einlægni boðinn,
hvenær sem er, — frið, sem gef-
ur þeim veika jafnrétti við þann
sterka. En þegar eg býð slíkan
frið, kemur svarið frá hershöfð-
ingjum pjóðverja í Rússlandi, og
það svar get eg ekki misskilið.
Eg tek á móti hólmstefnunni.
Eg veit að þið gjörið það. Allur
heimurinn skal vita að þið gjörið
það. pað skal verða augljóst í
fómum þessarar þjóðar, og
sjálfsafneitun. Hann skal sjá,
að vér eigum ekkert það til, sem
vér ekki viljum gefa. Elskum
ekkert svo heitt að vér viljum
ekki leggja það í sölumar til þess
að heimurinn geti verið heim-
kynni frjálsra manna.
petta skal þá vera brenni-
punktur hugsuna vorra og gjörða
Meðborgarar mínir, látúm
grunntón sannleikans í öllu því,
sem vér hér eftir hugsum, gjör-
um eða áformum vera ljósan, og
í samræmi við réttlætishugsjón-
ir vorar, unz göfgi og vor sam-
eiginlegi styrkur hefir þrengt
sér inn í hugsun vora, og éyði-
lagt það afl þeirra manna, sem
nú fótumtroða það, sem vér höf-
um í heiðri og elskum.
pjóðverjar hafa enn einu sinni
lýst yfir því, að valdið skuli
skera úr hvort að friður og rétt-
læti eigi að verða hlutskifti
mannanna. — Hvort að frelsi,
eins og vér Bandaríkjamenn
skiljum þáð, skuli ráða í fram-
tíðarlífi þjóðanna. pað er þess
vegna að eins eitt svar sem
mögulegt er fyrir oss að gefa.
Stríð, stríð með öllu því afli, sem
vér eigum til. Stríð til enda,
drengilegt stríð, þar til rétti
mannanna, fátækra jafnt sem
ríkra, voldugra jafnt sem vol-
aðra er borgið, og eigingimi og
valdafýkn er fótum troðin.
Þjóðrœkni.
pegar mér barst símskeyti,
þann 27. f. m., þess efnis, að son-
ur minn Skúli Guðbr. Lindal
hefði fallið á Frakklandi 15. s. m.
fanst mér þetta vera holsár; þar
sem eg var fyrir hálfu öðru ári
særður svo tilfinnanlega úr þess-
ari sömu átt. penna sama dag
hafði eg meðtekið annað skeyti,
um sem annar sonur minn, væri
væntanlegur að heimsækja mig,
á ferð sinni meðal vina og vanda-
manna, þar sem hann vildi gefa
þeim tækifæri til að samgleðjast
sér á dögum hinnar sæluríku
vonar; þar sem er þungamiðj-
an, sú tilfinning, sem í gegnum
vonina varpar ljóma fram á ó-
farna æf ibraut (Honey-days).
En hér stóð samt meiri alvara á
bak við en vanalega gjörist. —
Eg stend hér sem visnuð eik í
laufgrænum skógi, og finn og sé
að dagar mínir eru þegar taldir,
og verð eins og eikin orpin visn-
uðu skógarlaufi og jarðsverði.
Hér í okkar jarðneska lífi
koma fram allar hugsanlegar
andstæður, svo sem: ljós og
myrkur, dagur og nótt, hiti og
kuldi, sumar og vetur, sorg og
gleði, ílt og gott, líf og dauði.
Fávísir værum vér mennirnir.ef
vér nokkurntíma gleymdum þess
um, oss nauðsynlegu, sannind-
um. ósjaldan eru sælar tilfinn-
ingar foreldranna, sem öllu vilja
fóma fyrir nýgræðinginn c:
vorgróður mannlífsins. Já, fóm-
fýsin er hin sama, hvemig sem
kringumstæðumar em að öðru
leyti.
ömurlegt, yl-laust og skugga-
legt væri alt líf einstaklingsins,
ef hann að eins fyndi, sæi og lifði
í hinni sýnilevu náttúru. En guði
sé lof, hann sér í gegn um hin
oft skuggalegu ský, sól hlýjinda,
friðar og huggunar. Og hann
hugsar út í orð Jesú, þar sem
hann sagði um dóttir Jaríusar
sveitarhöfðingja: “Stúlkan er
ekki dáin, heldur sefur hún”. Sú
lifandi og sannfærandi trú,
styrkir oss til að þola allar sorg-
ir og raunir lífsins, sem ósjaldan
fylgja ástvina missir, að ástvin-
irnir lifa og hafa sömu ástríkar
tilfinningar til vor eins og þeir
áður höfðu. — Samt verða ein-
staklingar stundum fyrir þelm
örlögum' að yfirgnæfir, þar sem
með ástvininum hafa þeim horf-
ið allar líkur til að geta lifað þol-
anlegu lífi, það sem eftir er æfi-
daga þeirra, t. d. þar sem ekta-
maður og faðir er burt kallaður
frá fátækri fjölskyldu, og aðrar
svipaðar kringumstæður.
Nú á þessum voðalegu stríðs-
tímum, þegar heita má að heim-
urinn logi upp af haturshug og
drápskeytum þjóðanna, þá get-
ur einstaklingurinn varla varist
að hugsa um mannlífið með
meir alvöru heldur en vanalega
gjorist á friðartímum. Og við
alvarlega íhugan finnum vér, að
jafnvel þó að líf einstaklingsins
sé mjög takmarkað hér á jörð-
unni, og þar með lífskjör hans
skammvinn, þá er lífi þjóðarinn-
ar ekki þann veg farið. Líf þjóð-
telagsins í einhverri stjórnar-
farslegri mynd, er í okkar
skaiíisýnu augum eilíft, þ. e. vér
getum ekki náð ábyggilegri hugs
un um endir alls lífs á jörð-
inni. Af því að líf þjóðfélagsins
er svo mikið á ókomnum tímum,
þá stendur sú hugsun svo ljós og
sú tilfinning svo næm, hjá öllum
þjóðhollum mönnum, að nauðsyn
þeri til að varðveita þjóð sína
frá eyðileggingu sem þjóð; þeg-
ar önnur þjóð eða þjóðir vilja
eyðileggja hana eða þrælkúga.
pegar Leonidas fór með hinn
litla flokk af hermönnum frá
Aþenuborg, sem voru fúsir að
leggja lífið í sölurnar, ef það
gæti hindrað að Persar, hin vold-
uga þjóð, gæti þrælkúgað hina
mikið smærri þjóð Grikki, þá var
það framtíðarlíf þjóðarinnar,
sem þeir fórnuðu sínu lífi fyrir.
Öll mannkynssagan er þrungin
af samkynja dæmum, nefnilega
að einstaklingar þjóðanna hafa
á ýmsum tímum fundið nauðsyn
bera til að fóma lífi sínu fyrir líf
þjóðarinnar.
pegar vér athugum ástandið
með þjóð vorri, þ. e. öllum Can-
adabúum, finnum vér að fólkið
skiftist í marga flokka, gagn-
vart hinu voðalega veraldar stríði
Sumir sitja hjá, og vilja helzt
ekkert leggja fram til þátttöku
með þeirri hlið, sem þeir verða
þó að viðurkenna Canada megin.
Hvorki menn eða fé, ef þeir
hefðu ráð yfir fjármálum þjóð-
arinnar. Aðrir hafa barist með
hnúum og hnefum á móti því að
þjóðin tæki nokkum þátt í stríð-
inu. Og enn eru margir, sem
hafa sýnt mikin fjálgleik í fram-
komu sinni í þessu máli, með því
að hvetja unga menn sem sjálf-
boða til að innritast, þar sem þeir
sjálfir hafa aldrei fundið til
skyldunnar að fara í hildarleik-
inn. Margir úr þessum flokki
hafa tekið sér stöðu með tignar-
einkennum og háum launum hér
í landi, en svo brugðist þessari
stöðu þegar á hólminn átti að
ganga. pessir menn hafa kom-
ið fram sem agentar við innflutn-
ing á fólki til að byggja upp
strjálbygð lönd, og þannig notað
þessa stríðtíma til að draga ó-
verðskuldað fé í sinn eigin vasa.
Og enn er einn flokkur, það eru
samvizkulausir auðkýfingar, sem
gera samninga við stjórn lands-
ins um að standa fyrir innkaup-
um á nauðsynjavörum til hers-
ins, sem sendur hefir verið á her-
stöðvar á Frakklandi, þessir auð-
kýfingar hafa bæði svikið vör-
una qg selt hana með okurverði.
Enn fremur hafa ýmsir verið
fundnir sekir í því, að beita pen-
ingamapi sínu og áhrifum til
að skrúfa upp almennar nauð-
synjavörur meira en. nauðsyn
bar tii. pessir menn þykjast
vera þjóðhollir og slá mikið um
sig. Yfirleitt má segja að fjöld-
in af öllum þeim, sem vinna fyrir
stjórnina að framkvæmdum með
eitt og annað, sem að stríðinu
lítur, dragi ósæmilegt kaup fyr-
ir starf sitt, og nota þannig á-
stæðurnar, sem stafa af stríð-
inu til að auðga sjálfa sig, og um
leið aúka þjóðskuldina fram yfir
það, sem nauðsyn krefur. peir
minna oss á frásöguna um hinn
rangláta ráðsmann.
En megin þorra þjóðarinnar
teljum vér samt í þeim flokk,
þar sem drengskaparlundin er
nógu sterk til að fórna öllu fyrir
frelsi þjóðarinnar. peir sem
með fúsum vilja fara í hild-
arleikinn og hughraustir mæta
hverju, sem að höndum ber, það
eru þjóðræknumennirnir, hverra
endurminning að sagan mun
geyma með lofi og heiðri hjá ó-
bomum kynkvíslum. f sambandi
við þessar frelsishetjur má vel
geta þess að ýmsir hafa um sárt
að binda og þunga byrði að bera.
svo sem: ekkjur og ungböm,
örvasa foreldri og aðrir sem
mist hafa alt hér í lífi með ást-
vinunum. pessir líða, er þegnar
stríða, en þjófar bíða í heims-
lysting; þá mun svíða seinni tíða,
sú ástríða í fánýt þing. —-
Eg vil enn fremur taka hér
fram það, sem hefir haft tals-
verð áhrif á mig, viðvíkjandi
þessu stríði, sem sé, að ótvírætt
hefir komið fram í bréfum frá
Canada hermönnunumi sem stað-
ið hafa í eldraununum á Frakk-
landi, að þeir hafa alls ekki yðr-
ast þess, að þeir fórauðu lífi og
limum í þessum hildarleik, held-
ur þvert á móti. Eftir að þeir
höfðu séð og heyrt af svo mörg-
um samvizkulausum níðingsverk
um, sem óvinir allra mannrétt-
inda hafa framið á saklausu
fólki, hefir þeim vaxið svo ás-
megin, að þeir eru glaðir yfir að
mæta öllu fyrir hið góða málefni.
petta eru ungir menn, sem upp-
haflega voru meira leiddir af
öðrum hér í landi til að innritast
til herþjónustu, heldur en fyrir
eigin hvatir. Enda þá óljóst um
þýðingu þessa stríðs.
Blessuð sé minning allra, sem
vinna af fölskvalausum hug á
móti hinum fom-rómverska her-
valdsanda.
Ritað 14. maí 1918.
Aldurhníginn fómarfús faðir.
Opið bréf til
hr. ólafs Eggertssonar.
Hamars-slag, á Hamars-slag, i
hvíni sérhvern æfidag.
Undra-hamar brjót mér beina
braut til fjallsins dimmu leyna.
(Undra-hamar brjót mér beina
þraut til hjartans dulu leyna.)
Kæri ólafur Eggertson!
petta bréf til þín á að vera
uppbót á því að eg var ekki kom-
inn á fætur, og kvaddi þig ekki
\T s • .. I • * timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettu, og al.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og flugnahurðir.
Komið og ajáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co,
---------------Li m ited ---------;-
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
morgunin, sem þú fórst á lestina
eftir nóttina, sem þú varst hér á
Betel. Eg hélt um kveldið að þú
ætlaðir ekki að fara með þeirri
lest.
pegár eg tók pennan, duttu
mér í hug þessi orð skáldsins,
sem að bréfið byrjar á, um
“gullnemann og fjallið”. Hann
þreytist ekki, — gengur dag eft-
ir dag með hamarinn sinn og ber
með honum högg eftir högg á
fjallið, unz fjallið lýkur sér upp
og gefur honum af hinum gullnu
og huldu fjársjóðum sínum.
“Fjallið”, sem að trúin á þetta
land flutti hingað á slétturnar,
og víðsvegar um alla Amerlku,
er hinn íslgnzki þjóðflokkur sam-
anstandandi sem ein fögur heild.
fagurt og tignarlegt fjall, sem
að gnæfir upp úr sléttunni, og
sem margir hafa litið undrandi
til, — svo sem eins og hissa.
petta fjall hefir trúin flutt frá
langt í burtu, ókunnu landi, sem
að fjöldinn allur, er fyrir er,
þekkir svo lítið um, nema að það
land er langt, langt í burtu og
kent við ís. En þó fjallið hafi
flutzt þaðan hefir það hið feg-
ursta útlit og gefur ekki öðrum
fjöllum eftir, hvað unað og nyt-
semi snertir.
pú Mr. Eggerson ert námu-
maðurinn, sem að tekur hamar-
inn þinn, skoðar hann og segir
við hann: Undra-hamar brjót
mér beina braut til fjallsins dulu
leyna. En af því að þér þá dett-
ur í hug, að í fjallinu kunni að
bærast og lifa mismunandi
hjörtu, vendir þú máské orðun-
um við og segir: Undra-hamar
brjót mér beina braut til “hjart-
ans dulu leyna”. Fjallið opnaði
sig og lét þér í té gull í ríkum
mæli, því að í því barðist hjarta
sem að fann til. Og án þess að
gullneminn, eða þú, kæri Eggert-
son, sért að gera fjallinu nokkra
mótgjörð með hamrinum þínum,
er samt, um leið og það gefur
þér gullið, eins og það gefi þér
og okkur öllum meira. Með gjöf
$inni er eins og það gefi oss öll-
um þetta mikilverða heilræði:
pú átt að gjöra öllum gott, og
jafnvel fyrir mótgjörðir, eins og
skelin, sem gefur þeim gim-
steina, er brýtur hana, eins og
f jallið, sem að gefur þeim gull
er sprengir það, eins om ilmtréð
sem gjörir öxina er fellir það
ilmandi.
Já, kæri Eggertson, mikið hef-
ir fólkið út um hin ýmsu hémð
og hina víðu veröld þessarar álfu
látið sér ant um þessa stofnun,
Gamalmennaheimilið. Og án
þess beinlínis að vita af því hefir
það spunnið og ofið band, það
mætti segja með öllum regnbog-
litum kærleikans, sem nú, eins
og bindur saman hugi og sam-
eiginlegt daglegt líf fólksins í
bygðum og bæjum, sem þú hefir
komið í með hamarinn þinn. Og
mikið hefir þú átt gott að kynn-
ast öllum þeim blómarósum og
glæsimönnum, á öllum aldri, —
höfðinglegum og hugrökkum
bændum og rausnarlegum og
raungóðum konum. peir eru
sumir að segja, að þú hafir gert
ósköp vel að gefa allan þenna
tíma þinn, sem þú varst að ferð-
ast þetta. En eg er nú ekki al-
veg á því, að þú sért neitt brjóst-
umkennanlegur fyrir það, og
segi að þú hafir fengið full-
komna borgun. — En þá get eg
vel ímyndað mér hvað þú munir
segja. Náttúrlega að eg brenni
af öfundsýki, af því eg nefndi
blómarósir. — þarna er heimin-
um rétt lýst. En þá segi eg ykk-
ur bara blátt áfram þessa setn-
ingu og hún ætti að duga, ef þið
ætluðuð nokkuð að bekkjast við
mig fyrir öfundsýki: “Vér gim-
umst ei stjörnur, þó glói þær
skært, — en gleðjum oss við
þeirra ljóma”.
Samt sem áður átt þú, kæri
Eggertson, eins og aljir sem þú
heimsóttir og þig hýstu og allir
þeir hinir sem til þín komu með
örlæti sitt og áhuga fyrir góðu
málefni, margfaldar þakkir skil-
ið. Svo enda eg þetta bréf með
innilegum óskum til þín og allra,
er tóku vel á móti þér og málefni
þínu.
pinn einlægur,
J. Briem.
14. maí 1918.
HAIL INSURANCE
Nú er tíminn fyrir þig bóndi góður, að kaupa hagl-ábyrgð, og ákveða
undir eins hvort þú ert reiðubúinn að verja þig gegn uppském missi,
eða ekki.
pú stendur þig ekki við, að missa uppskeru þína af völdum hagls, en
þú stendur þig vel við að greiða dálitla upphæð, til þess að vemda þig gegn
hættunni. .
TRYGGING
Álíka þýðingarmikið er að kaupa hagl-ábyrgðina í áreiðanlegu félagi.
Vér höfum einmitt núna komist að samningum við The Employers’ Liability
Assurance Corp. Ltd., London England, og gerst þar rrieð þeirra aðal-um-
boðsmenn.
petta félag, er hið lang-traustasta, brezkt félag, sem leyfi hefir á hagl-
svæðunum í Vestur-Canada, með höfuðstól sem nemur meira en tuttugu og
einni miljón dollara. Með því að taka Policy (skírteini) hjá þessu félagi,
þá ertu viss úm að fá kröfum þínum fullnægt, fljóta afgreiðslu ef þú tapar
uppskéru, og öldungis strang-áreiðanlega tryggingu.
SKRIFIÐ Á ÍSLENZKU
pér getið skrifað oss hvort heldur að þér kjósið á íslenzku eða ensku,
og vér skulum senda yður eyðublöð til þess að fylla út, prentuð á íslenzku.
Leitið undireins hjá oss allra upplýsinga, er þér þarfnist. — pað getur verið
gott fyrir yður að eiga oss að, í öllu því er haglskemdum lýtur.
ELDSÁBYRGÐ
Vér seljum einnig eldsábyrgðir af öllum tegundum, sem umboðsmenn
fyrir eitt sterkasta félag þeirrar tegundar, í öllu landinu.
Skrá yfir vátryggingargjöld, á húsum, akuryrkjuverkfærum, bifreið-
um og heimilismunum, send tafarlaust, þeim er æskja.
J. J. SWANSON, & CO.
504 Kensington Bldg., Winnipeg
k