Lögberg - 22.08.1918, Side 3

LÖGBERG. FIMTUDAGINN
22. AGÚST 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
|?RIÐJI KAFLI.
XI. KAPITULI..................
Lafði Jana áttar sig.
Morguninn eftir að það fór fram, sem um
er getið í næsta kapítula á undan þessum, sat
lafði Jana og Lucy við morgunverðarborðið.
Lucy hafði kvartið yfir höfuðverk; hún sat og
studdi hönd undir kinn, þegar Judith kom inn
með miða í hendi sinni. Hann var frá lafði
Iiauru; hún sagðist liafa skekt ökla sinn í liði,
svo hún væri nú fangi og óskaði þess, að Lucy
kæmi til sín til að vera hjá sér til skemtunar
þenna leiðilega dag.
“Eg er fús til að fara, Jana”, sagði Lucy.
‘ ‘ Hreyfing í fersku lofti eyðir ef til vill höfuð-
verk mínum”.
“Ertu viss um að þér sé ekki ilt í hálsin-
um?” spurði Jana nokkuð kvíðandi. Hún hafði
spurt að því áður.
Lucy brosti. Fólk var auðvitað grunsamt
með höfuðverk um þetta leyti. “Eg held mér sé
ekki ilt í hálsinum, Jana; eg borðaði morgun-
verðinn með beztu lyst. Eg svaf ekki vel í nótt,
og það hefir ollað mér þjmgsla í höfðinu”.
Þegar Lucy kom til Carltons, fann hún
Lauru liggjandi í legubekknum í búningsklefa
sínum, mjög snotur þerbergi á fyrsta lofti.
‘ ‘ Hefir þú meitt þig svo mikið að þú verðir
að liggja?” spurð,i Lucy.
“Ekki alt af, eg get staulast um stofuna;
en öklinn er bólginn og sár. Var Jana því mót-
fallinn að þú kæmir hingað?”
“Nei, alls ekki. Hvernig meiddir þú þig,
Laura?”
“Eg var að gera dálitlar brellur”, svaraði
Laura hálfhlæjandi. “Og þú veizt, að þegar
menn eru að gera brellur með leynd, þá fá menn
áreiðanlega hegningu sína. Segja ekki fyrstu
sögurnar í stafrófskverinu okkar frá því?”
“Hvaða brellur varst þú að gera?” spurði
Lucy.
“Carlton og mer kemur ekki sem bezt sam-
an; það er ósamlyndi á milli okkar”, svaraði
Laura. “Þú þarft ekki, að vera svo alvarleg
Lucy; eg meina ekki að við séum köttur og hund-
ur, en við erum heldur ekki neinar dúfur. Hann
'nefir leyndarmál, sem hann dylur mig, og þeim
vil eg komast eftir. Nú eru svik í spilinu, og eg
lofa sjálfri mér því, að eg skuli uppgötva þau”.
Lucy hlustaði undrandi og hissa á hana, en
Laura vildi ekki segja meira. “Nei”, sagði hún,
“það á ekki vel við þín eyru, láttu það því sitja
við þetta. Hann á sterkan járnskáp í kjallaran-
um, og í honum geymir hann skjöl, bréf og því
vun líkt; eg veit það, því eg fór þangað ofan í
gær, en þegar hann sá mig, skelti hann skápnum
x lás. Nú, svo fanst mér að mig langaði til að
vita hvað hann geymdi í þessum skáp, og eg
læddist ofan í kjallarann í gærkveldi með lykla
bippuna mína, til að vita hvort eg gæti opnað
hann”.
“ó, Laura!” sagði Lucy allskelkuð. “Hvern
ig gat þér dottið slíkt í hug? — Hvernig gast þú
gert þetta?
‘ ‘ Hinkraðu vrið, þangað til þú eignast mann
eins og Carlton, sem orsakar þér raunir með
sinni lævísu framkomu, og sjáðu þá hvað þú
munir hugsa og gera”, svaraði Laura.
Og Lucy þorði ekki að koma með fleiri at-
hugasemdir; því hún hafði eitt sinn, sem barn,
orðið að hlýða skipunum hennar, og bar enn þá
dálitlá virðingu fyrir henni.
“Eg fór í myrkrinu, svo fólkið skyldi ekki
sjá mig”, sagði hún, “eg tók með mér nokkrar
vaxeldspýtur, til að kveikja á þegar eg kæmi
þangað ofan. Alt gekk vel. Eg reyndi lyklana
mína, en enginn þeirra dugði, eg var því göbbuð
þarna, slökti ljósið og sneri til baka aftur. Mað-
ur verður að stíga niður þrjár tröppur, þegar
maður kemur út úr klefanum þar sem skápurinn
er, og upp aðrar tvær til að komast inn í kjall-
arann. Það hafa verið lélegir byggingameist-
arar, sem bygðu þenna kjallara, fyrst að maður
er neyddur til að fara ofan til þess að komast
upp aftur. Nú, Lucy, mér skrikaði fótur á efstu
tröppunni af þeim þremur, það var eitthvað
límkent, og eg datt ofan. Eg gat ekki staðið
upp strax sökum sárrar tilfinningar í fætinunf,
og eg var reglulega hrædd, af því eg bjóst við að
verða að kalla á fólkið, þó hepnaðlst mér að
skríða til baka. Þarna hefir þú alla söguna”.
Og mjög heiðarlega sögu líka! Lucy sat
undrandi.
“Eg hefi sagt þér þetta að gamni mínu”,
sagði Laura, sem sýndist vera alveg kærulaus,
“og þú mátt endurtaka það fyrir Jönu, ef þú
vilt. Þegar hann kom heim, vildi hann fá að
vita hvernig eg hefði fengið þetta. ‘Skrikað’,
svaraði eg, og hann fékk ekki meira að vita hjá
mér”.
Nú varð þögn, sem Lucy rauf, með því að
fara að tala um annað. “Við höfum heyrt að
Carlton muni ætla að hætta við starf sitt hér,
Laura. Friðrik Grey mintist á það”.
. “Hann segist vilja það. Eg veit það ekki.
Iiondon er auðvitað bezti staðurinn fyrir lækna.
Fyrst við minnumst á Friðrik Grey, hver er
ástæðan til að hr. Carlton er honum svo and-
vígur?”
“Um það veit eg ekkert”, svaraði Lucy.
“Eg heyrði hann tala við Jefferson og
bölva því, að Friðrik Grey væri hér og tæki þátt í
læknastarfi bæjarins. Þeim hefir aldrei komið
vel saman. Ungi Grey var all-djarfmæltur við
hann; hann var vanur að segja, að Carlton hefði
hrakið föður sinn úr bænum”.
“Eins og hann gerði líka”, svaraði Lucy
rólega. Að minsta kosti var það alment sagt
um það leyti, það man eg. En því er nú lokið,
það tilheyrir liðna tímanum; Friðrik var að eins
drengur þá. Hann skitir sér ekkert af læknis-
starfi Carltmis”.
“Nei, Oarlton vildi lieldur vita liann þar
sem piparinn grær, en að leyfa það. Lucy, ertu
veik? Þú ert svo deyfðarleg til augnanna og
kinnar þínar eru blóðrjóðar”.
Seinustu mínúturnar hafði Lucy stutt liönd
undir kinn, eins og hún hafði gert fyr þenna
dag, þegar hún sat við morgunverðarborðið hjá
Jönu systur sinni. “Eg vaknaði með höfuð-
verk”, svaraði hún og leit upp mjög deyfðarlega
“Eg hélt að ferska loftið mundi hressa mig,
þegar eg gekk hingað, en það gerði það ekki, og
mér er að verða ílt í liálsinum”.
“llt í liálsinum!” endurtók Laura. Svo
varð augnabliks þögn, þangað til Laura þaut á
fætur, gleymandi veika fætinum sínum, þreif í
systur sína og dróg hana með sér xit að glugg-
anum.
“Lucy! Það getur þó ekki verið tilfellið!
Þú færð þó líklega ekki veikina?”
“Nei, auðvitað fæ eg hana ekki”, var
svarað.
En Lucy fékk þó veikina. Og lafði Jana
fekk ekki að vita það fyr en um kveldið, þegar
hún bjóst við Lucy heim, því annaðhvort af
lcæruleysi eða af annari ástæðu, sendi Laura
henni engin boð um ásigkomulagið. Kl. níu var
þjóninn sendur með fregnina; en það var Carl-
ton sem sendi hann.
Lafði Jana gat ekki trúað þessu. Það var
hinn vitgranni Jónathan, og hún hélt að hann
hefði misskilið fregnina, sem hann átti að flytja
lienni. Lucy var í rúminu, sagði hann. Hún
varð veik strax eftir að hún var komin til Carl-
tons. Hr. Carlton var þá ekki heima; en þegar
hann kom heim, sagði hann að það væri þessi
umgangsveiki. Hann hafði beðið Jónathan að
flytja lafði Jönu kveðju sína, og segja henni, að
hinni veiku skyldi veitt öll möguleg umhyggja
og athygli.
Þessi fregn var sú versta sem Jana gat feng-
ið. Eftir hennar skoðun var eitthvað rangt við
það, að Lucy væri tekin til að liggja þar veik, og
hún kvartaði um þetta við Judith. Án tillits til
kvíðans, sem Jana bar fyrir Lucy, var það henni
ósegjanlega mikið á móti skapi, að hún yrði að
liggja veik í húsi Carltons, að hún yrði að hafa
hann fyrir lækni, og að hún sjálf yrði að dve’ja
í því húsi á meðan Lucy væri veik. Hún hugs-
aði um þetta með sjálfri sér, því lafði Jana lét
sjaldan augnabliks áhrifin stjórna sér, svo fcr
hún í yfirhöfn sínaog lagði af stað til húss Carl-
tons og tók Judith með sér, um leið og hún skip-
aði sínum eigin þjón að fara til hr. Grey, og
biðja hann að koma til húss Carltons undir eins
og honum væri mögulegt.
Bezta herbergið, stór, fögur, ferköntuð
stofa, við hliðina á búningsklefa lafði Lauru,
var í snatri búið út handa Lucy. Hún lá þar og
leit út fyrir að vera lieit og kvíðandi, og kvart-
aði yfir höfuðverk og sárindum í hálsinum.
“Jana”, hvíslaði hún, þegar systir hennar
laut niður að henni, ‘ ‘ Carlton segir að þetta sé
umferðarveikin. Eg vildi að eg væri heima
hjá þér”.
‘ ‘ Þú hefðir átt að koma heim á sama augna-
bliki og þú fanst að þér versnaði, Lucy”, svar-
aði Jana. “Eg hélt að þú mundir hafa haft
hugsun á slíku, barn. Laura, þú hefðir átt að
senda hana heim, hvar var vagninn þinn, fyrst
hún gat ekki fengið að nota hann?”
“Það var ekki henni að kenna — heldur
ekki mér”, svaraði Laura. “Hr. Carlton gaf
henni einhver lyf fyrir hádegið, þegar við örð-
þess vör að hún var vesöl, og liann vildi fá að
sjá áhrifin; nú segir hann að hún sé of veik til
að flytja hana. En ef þú vilt leyfa mér að segja
meiningu mína, Jana, þá held eg að það sé bezt
eins og það er; því livar ætti hún að vera stund-
uð betur, heldur en á heimili læknis? Og þú
mátt reiða þig á það, að það verður litið vel
eftirhenni”. —
“Laura, eg vil heldur að hún sé hjá mér;
liún er í minni umsjá, eins og þú veizt, og eg ber
ábyrgð á henni. Ætli það sé ekki mögulegt að
flytja hana?”
‘ ‘ Þú hlýtur að vera heimsk, fyrst þú heldur
það”, sagði Laura.
“Eg sagði hr. Carlton að eg væri nógu frísk
til að vera flutt lieim”, sagði Lucy; “en hann
sagði að eg vissi ekki í hvaða hættu eg stofnaði
mér. Eg held að það hafi mátt flytja mig lieim,
Jana”,
Jana spurði hvar Carlton væri. Hann var
í borðstofunni, þar sem hann neytti ýmsra hress
inga eftir þenna erfiða dag, og hún gekk inn til
hans. Hann stóð upp undrandi. Lafði Jana
Chesney á hans heimili!
“Hr. Carlton”, sagði hún rólega, þó hún
væri afarreið, “eg er komin til að sækja lafði
Lucy. Eg held að eg geti það án þess að stofna
henni í hættu”.
“Ómögulegt, lafði Jana. Það gæti orsakað
dauða hennar”.
Mér finst, hr., að áður en þér tókuð á yður
ábyrgðina að hafa liana hér, hefðuð þér átt að
gera mér boð til að spyrja um meiningu mína í
því tilliti”, sagði lafði Jana alvarleg. “Veikin
hefir hlotið að vera lítil í byrjuninni, og það var
engin ástæða til að senda hana ekki heim. Hún
var nógu frísk til að ganga liingað í morgun og
eg efast um að hún hafi verið svo veik síðari
hluta dags, að ekki hefði mátt fylgja henni
heim”.
“Veil^in hefir komið snögglega”, svaraði
Carlton, “ og eg er hræddur um að hún verði á
vondu stigi”.
“Eg vil samt taka hana heim með mér, ef
það er mögulegt”, sagði Jana, “og eg hefi sent
boð eftir hr. Grey, svo hann geti komið og sagt
mér sína skoðun um þetta. Með þessu er það
ekki tilgangur minn að sýna yður lítilsvirðingu,
lir. Carlton; en Grey er minn eigin læknir, og eg
ber ótakmarkað traust til hans; auk þess verður
úrskurður hans ekki hlutdrægur um það, hvort
liún megi flytjast. En það erum við ef til vill”.
“Eg skil yður ekki”, sagði læknirinn.
“Eg vil taka hana með mér, en þér viljið
haf^i hana hér; hr. Grey mun þar á móti láta
sína. hreinskilnu skoðun í ljós; því hann getur
enga ástæðu haft til að hallast að annari hvorri
hliðinni”.
“ Jú, liann getur”, svaraði Carlton. “Hann
fær mikilsverðan sjúkling til meðferðar, ef hann
fær lxana flutta heim til yðar”.
Þessi orð voru sönn að vissu leyti, en þau
vöktu gremju lijá Jönu. “Hún verður hvort sem
er hans sjúklingur, hr. Carlton. Eg efast ekki
um dugnað yðar; enn minn eigin læknir skal
annast lafði Lucy, hvar sem hún liggur”.
Kaldi, drambsami rómurinn og svipurinn
sem þessum orðum fylgdi, og orðin ‘lafði Lucy’,
særðu Carlton. Framkoma Jönu gagnvart hon-
um og neitun hennar um, að eiga nokkuð saman
við hann að sælda, hafði honum gramist í mörg
ár. Hann gleymdi sinni vanalegu ró, hann
gleymdi sér svo mikið, að í æsing sinni talaði
hann þau orð, sem hann hefði ekki átt að gera,
hann heimtaði að fá að vita hvort hann væri
ekki eins nothæfur og John Grey. Með sinni ró-
legu sjálfstjórn kom Jana honum til að þagna.
“Hr., það er raunar satt, að systir mín er
kona yðar; en eg bið yður að gleyma því ekki,
að eg er lafði Jana Chesney, og að eg á kröfu
til vissrar virðingar, jafnvel í yðar húsi. Eg
trúi því, að þér séuð eins nothæfur og John
Grey, að dugnaður yðar sé eins mikill og hans;
en hér er ekki um það að ræða. Hann er minn
læknir og eg kýs að hann megi annast sjúkl-
inginn”.
“Það er kunnugt, hr., að þegar einhver
er veikur, þá er enginn staður jafn hentugur
þeim og heimilið”, sagði Judith, sem var á sömu
skoðun og húsmóðir hennar, og hafði fylgt henni
inn til Carltons. “Það væri miklu betra að fá
lafði Lucy heim”.
Áður en tími var til að svara, heyrðist háv-
aði úti í ganginum; Carlton fór þangað og Jana
á eftir honum. • Friðrik Grey var kominn inn,
og hann var í svo mikilli geðshræringu og óró-
legur, að því er erfitt að lýsa. Hann sneri sér
að lafði Jönu.
“Frændi minn var ekki heima, og þess
vegna kem eg í staðinn hans ’ ’, og geðshræringin
gerði orð lians lítt skiljanleg. “Hvar er hún?
Er hún mikið veik?”
Nú byrjaði riflildi. Carlton, sem var í æstu
skapi — sjaldgæft fyrir liann — tók sér stöðu
fyrir framan gest sinn, til að varna honum að
ganga upp stigann.
‘ ‘ Þér getið ekki litið eftir henni. Þér meg-
ið ekki gangaupp mína stiga”.
“Ekki líta eftir henni?” endurtók Friðrik,
um leið og hann starði á Carlton, eins og hann
héldi að hann væri brjálaður. “Ekki líta eftir
lienni? Þér vitið ekki hvað þér segið; hún er
lieitmey min; hr. Carlton”.
5vma hefði þotið beint að stiganum ef Carl-
ton hefði ekki varnað honum þess, og gasljósið
af einni eða annari ástæðu sloknað. Vinnufólk-
ið var í ganginum, það hafði læðst út þegar það
heyrði riflildið; lafði Laura með veika fótinn
staulaðist ofan stigann; stúlkurnar hljóðuðu
þegar myrkrið skall á; þær hafa máske áður
verið við því búnar að hræðast vegna orðastríðs-
ins, og lafði Laura hljóðaði líka, án þess að vita
af hverju hún hljóðaði.
Það var alt í vandræðum, fólkið. Stúlkurn-
ar hlupu til húsbónda síns til að leita verndar,
en gegn hverju, það vissu þær ekki, og Friðrik
Grey, sem ún nokkurrar kurteisi ýtti þeim til
hliðar sem í vegi hans voru, þaut upp stigann.
Carlton hefði varnað honum þess, en gat það
ekki af því, að fólk hans hópaðist í kring um
hann, og á sama augnabliki var fáum orðum
hvíslað í eyra hans með ókunnri rödd.
“Ætlar þú að hafa hana hér til að gefa
henni eitur í rúmi sínu, eins og þú gerðir við
hina?”
Jafnframt þessu heyrðist hreyfing við gang
dyrnar, eins og einhver hefði komið inn eða far-
ið út. Dyrnar voru hálfopnar eftir að Friðrik
Grey kom inn; því þjónn lafði Jönu stóð fyrir
utan dyrnar og beið eftir skipunum hennar.
Carlton, sem mist hafði allan ákafann, alt
mótstöðuafl, hallaðist upp að veggnum og þurk-
aði andlit sitt, sem orðio var kalt og rakt. Ef
hann hefði ekki heyrt fótatak Friðriks Grey í
stiganum, hefði hann eflaust eignað honum orð-
in. Einhver kveikti á eldspítu, og Carlton sá við
liósglætuna að ókunnur maður var í nánd — fá-
tæklega klæddur maður, sem stóð við gangdyrn-
ar. Hvað það var sem lækninum hugsaðist, veit
hann bezt sjálfur, en liann þaut til mannsins,
þreif til hans og hristi hann.
“Hver ert þú bófinn þinn?”
En rödd Carltons var breytt, og hann
mundi naumast hafa þekt hana sjúlfur. Hinn
ókunni maður reyndi að losa sig og kvartaði
sáran.
“Eg verð að álíta að þetta sé all-undarleg
móttaka þegar maður kemur að sækja læknirinn
sinn. HVaða móðgun er eg sekur um, fyrst eg
er hristur þannig?”
Þetta var hinn meinlausi Vilkes, rakarinn
frá" rakarastofunni þar í nándinni. Carlton
starði á hann undrandi við birtuna af gasljósinu
sem nú var búið að kveikja á aftur.
“Eg bið fyrirgefningar, Vilkes. Eg hélt
að það væri — Hver kom inn eða fór út?” spurði
Carlton og leit hringinn í kring um sig.
Fólkið liafði engan séð. Það hafði verið
svo dimt.
“Eg kom til að sækja yður, hr.”, sagði rak-
arinn, sem stundum skóf burtu skegg Carltons.
“Næst. elzti drengurinn minn er vesæll, og eg
hélt að það væri máske umgangsveikin. Eg ætl-
aði ekki að koma fyr en á morgun, hr., en eg fékk
engan frið fyrir konunni minni, sem sagði að
ekkert væri eins gott og að taka lyf til að verj-
ast veiki, nógu snemma; þegar eg lokaði, kom eg
því hingað. Þér álítið mig eflaust vera viltan
björn, sem gengi í kring í leyfisleysi?”
Areiðanlegustu Eldspíturnar í Keimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRASTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPlTUR
Húðir, Ull
og . . . .
LDDSKINN
Ef þú óilut eftir fljótrí afgreiðdu og hesti verði fyrír ull og loðskinn.ikrífið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.

Ull, Gœrur og Seneca Rœtur i
Vér kaupum vörur þesaar undir eins í stórum og imáum alumpum. Afarhátt verð borgað. Sendið oss vörurnar strax.
R . s. R0BINS0N W I N N I P E G, 157 RUPERT AVENUE og 9 150-2 PACIFIC AVE. East M AN . - 1
AUGLÝSIÐ I LÖGBERGI.
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjamt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
„Hinn varfærni tannlaeknir**
Cor. Lofjan Ave. oá Main Street, Winnipeé
XOÐ8KINN Bwndur, Veiðlmennn og Veralnnarmenn LOBSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestu skinnak.upmenn í Cnnada)
213 PACIFIC AVENCE................-WIN NIPFX}, MAN.
Hrsta verð borgað tyrir Gæmr Húðir, Seneca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU YÐAR.
Perlan frá Tóledo.
tStælt eftir sænskuh
Eftir Prosper Merimée.
Hver getur sagt mér, hvort sólin er
fegurri þá er hún rís úr ægi, efia þeg-
ar hún hnigur til viöar? Hver getur
sagt mér, hvort er hiö fegursta tré í
skógi, hvort heldur olíuviðurinn eSa
mandeltréö? Hver getur sagt mér
hvorir eru meiri hreystimenn, Valen-
tsiumenn eöa lAndalúsíubyggjar?
Hver. getur sagt mér, hver er fegurst
kvenna? — Eg get sagt þér hver er
fegurst kvenna; þa8 er Áróra de Var-
gas, perlan frá Tóledó.
Túzani svarti heimti kesju sisa,
hann heimti skjöld sinn: kesjuna,
hana hefir hann í hægri höndinni;
skjöldinn ber hann um öxl sér. Hann
gengur niður í hesthús sitt; hann á
þar 40 hryssur; hann skoöar þær all-
ar, hverja af annari. Hann segir:
“Bera er sterkust; á hennar breiöu
lend hefi eg á burt meÖ mér perluna
frá Tóledó; eða, heyri þaö allar helg-
ar kindir! aö öörum kosti mun eng-
inn líta mig augum framar í Kor-
dóvu’’.
Hann fer af staö, hann riður mik-
inn, hann kemur til Tóledó, og hann
mætir gamalmenni einu nálægt Zúca-
tin. “Öldungur íiieö hvíta skeggiö”,
mælti hann, “færöu bréf þetta honum
Don Guttier de Saldana- Ef hann er
heldur maður en mús, þá kemur hann
og berst við mig viö Almami-lind.
Annarhvor okkar skal eignast perl-
una frá Tóledó”.
Og hinn gamlimaður tók viö bréf-
inu, hann tók viö því, og hann færöi
það greifanum frá Saldana, er hann
sat að tafli viö perluna frá Tóledó
Greifinn las bréfiö, hann las hólm-
gönguboöiö, og svo hart baröi hann í
borðiö, að töflurnar hrukku ailar um
koll. Og hann stendur upp, og heimt-
ar kesju sína og sinn góöa jó; og
perlan frá Tóledó stóö líka upp, titr-
andi eis og reyr; þvi hún skildi, aö
hann ætlaöi til einvigis. Guttiere!
Herra minn! Don Guttiere De Sald-
ana! Gerðu þaö fyrir mig, vertu
kyr og telfdu aftur viö mig”. “Eg
vil ekki leika að tafli lengur; eg mun
heyja hildarleik viö Almami-lind”.
Og tár Áróru máttu ekki aftra honum
því enginn hlutur heftir för riddara,
er ríður til einvígis. 'Þá tók perlan
frá Tóledó skikkju sína, og settist mjp
á múlasna sinn, og hélt af staö til
Almami-lindar.
Grasiö viö lindina var rautt. Vatnið
í lindinni er líka rautt. En þaö er
ekki kristins manns blóö, er litar
grasið rauöu, er laugar rauöu vatnið
í lindinni. Túzani hinn svarti liggur
flatur ájöröu; kesja Don Guttieres
stendur í brjósti hans brotin; blóöiö
i>unar i lækjum út frá honum- Hryssa
hans, Bera, stendur upp yfir honum
og tárast; því hún getur ekki grætt
sár húsbónda síns.
/
Perlan frá Tóledó stígur af baki
múlasna sínum. “Vertu hughraustur,
riddari!” mælti hún; “þú munt lifa
og eignast serkneska meyju fagra;
hönd mín kann aö græöa sár þau er
riddari minn veitir”. “Ó, þú perlan
hvíta!” mælti hann, “ó, þú perlan
fagra! Kiptu úr brjósti mínu kesju-
broti þessu, er tætir þaö í sundur.
Hún grunar hann ekki og laut aö hon-
um; en hann tekur á öllum sínum
mætti og ristir meö brandi sínum
breiða skrámu um þvera hina fögru á-
sjónu meyjarinnar.
—Iðunn.
Brown & McNab
Selja I heildsölu og smisölu myndir,
myndaramma. Skriflð ettlr verði ft.
stækkuSum myndurn 14x20.
175 Carlton St. - Tais. Main 1357
GOFINE & CO.
Tals. M. 3208. — 322-332 Ellice Ave.
Horninu ft Hargrave.
Verzla með og virða brökaða hú»-
muni, eldstör og ofna. — Vér kaup-
um, seljum og skiftum & öllu sem er
nukkurs virSL