Lögberg - 31.10.1918, Síða 3

LÖGBERG. FJMTUDAGINN 31. OKTÓBER 1918
9
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
J7RIÐJI KAFLI.
Drone ypti öxlum. “.Það er eins þægilegt
líf og nokkurt annað. En það sem eg ætlaði að
skýra fyrir yður er, að ef við fáum sönnuina og
getunvlagt hana fram fyrir lögregluna, þá verð-
ur hún að gefa varðhaldsskipun. Og þar eð eg
býst við að fá sönnunina — sé hún til — rétt
bráðum, er hyggilegra að bíða með þessa kröfu
í eina eða tvær stundir ennþá. ’ ’ '
“Þá skal eg segja yður, herra, að eg vil
ekki bíða eina eða tvær stundir; nei, ekki eina
mínútu. Undireins og réttarsalurinn er opinn
og dómararnir í sætum sínum, skal krafan vera
iögð fram. Ef þér viljið ekki gjöra það, þá
gjöri eg það.”
Svo sannfærð var frú Smith um að Carlton
hefði framið morðið, og svo æst var hún af því
gegn honum, að hefði liún getað hengt hann upp
í eitthvert tré með einhvern af silkiklútunnm
sínum um hálsinn, þá hefði hún gjört það án
þess að bíða eftir drætti og truflun laganna.
Drone réði ekkert við frúna, hún var þver-
úðgari og kappmálli en nokkur önnur kona, og
er þá mikið sagt. Lögmaðurinn er ekki sá eini
maður, sem hefir gagnstætt sannfæringu sinni
orðið að fara að vilja kvenmanns; og klukkan
11, því réttvísin var seint á ferli þennan dag,
fylgdi hann henni til ráðhússins og bað um leyni-
legt samtal- Þeir liávelbornu herrar urðu við
bón hans, og byrjuðu málið innan lokaðra dyra.
Á meðan á þessu stóð vitjaði Carlton sjúkl-
inga sinna og talaði vingjarnlega við þá, eins og
hann var vanur, án þess að vita hið minsta um
þann köngulóarvef, sem óvinir hans riðu í kring
um hann.
Enginn vingjarnlegur andi, hafi hann ann-
ars átt nokkurn, gjörði honum aðvart. Hann
ók frá liúsi til húss og kom heim fyri en vana-
lega. Veikin fór óðum batnandi og læknarnir
höfðu meiri frítíma en áður. Carlton gekk inn
í lyfjastofuna og skrifaði fóeina lyfjamiða, sem
Jefferson átti að búa til lyfin eftir, þegar hann
kæmi heim, og gekk svo inn í borðstofuna klukk-
an eitt.
Lafði Laura var þar. Það var í fyrsta
skifti, sem hún kom á réttum tíma til að neyta
matar síns. Hún var að setjast niður við morg-
unverðarborðið, og það var svo sjaldgæft að
maður hennar kæmi inn til að neyta matar ásamt
henni, að ln'm leit undrandi á hann.
‘ ‘ Ó, Laura! Við morgunverðarborðið aft-
ur! Það gleður mig, góða mín- ’ ’
Hann talaði innilega og alúðlega; það var
oftast vani lians að tala í þeim róm til konu
sinnar.
“Þú ert kominn snemma heim í dag,” sagði
Laura, slepti stólnum sem liún liafði ætlað að
setjast á og gekk að ofninum.
“Fyr en eg er vanur þessa síðustu daga.
Tjaura, eg ætla nú að gjöra alvöru úr því, að fó
öðrum í hendur starf mitt. ’ ’
“Fá öðrum í hendur starf þitt?”
“Eg er orðinn leiður á þessu hvíldarlausa
starfi. Og gjöri eg aldrei tilraun til þess, losn-
um við aldrei héðan. En hvað þú háttaðir
snemma í gærkvöldi, ’ ’ sagði Carlton.
“Eg var þreytt,” svaraði Laura út í hött.
Hún var í rauninni ekki þreytt, en reið yfir því
að Jana fór orsakalaust í burtu.
“Maturinn þinn verður kaldur ”
Laura leit á borðið og hristi höfuðið. Hún
horfði beint í augu manns síns, þar sem hann
stóð fyrir framan hana.
“Mér er sagt að barnið sé dáið.”
“Hvaða barn?” sagði Carlton. Hann var
að hugsa um annað og skildi hana ekki strax.
‘ ‘ Eins og þú vitir það ekki. Barnið í Tup-
pers húsi.”
“Ó, já, hann dó í gærmorgun, litli vesalings
dreng-urinn. Móður hans fellur |»að mjög sárt, ’ ’
bætti hann við.
“ Viltu staðfesta það nú, þegar barnið er dá-
ið, að }>ú hafir ekki átt það?”
“Nei,” svaraði Carlton afar kuldalega-
‘‘Eg svaraði þér eitt sinn þessu viðvíkjandi, og
iiélt þú værir ánægð. Ef þú ert úftur byrjuð
með ímyndanir þínar, verður þú ein um þær, eg
tek engan þátt í þeim.”
Carlton grunaði alls ekki hve langt var frá
þvj að Laura væri ánægð, hvílíkt afbrýðishyl-
dýpi bjó í huga hennar.
“Svo móðurinni féll það mjög sórt,” sagði
Laura.
“1 gærmorgun var það svo. Eg var þar
hálfri stundu eftir að barnið dó, og eg held að eg
hafi aldrei séð jafn átakanlega sorg og hennar.
Eg varð alveg hissa. En þegar geðshræringin
grípur þessar hörðu og eðlisköldu persónur, þá
er hún vanalega sterk. Hún hefir eflaust verið
horfin áður en dagurinn endaði ”
“Þú hefir efíaust huggað hana?”
Carlton horfði fast á konu sína; kom hún
aftur með þessa heimsku? “Laura!”
“Nú?”
“Við hvað áttu?”
Gremjulega andlitið og rjóðu kinnarnar
svöruðu fyrir hana, svo Carlton þurfti ekki að
spyrja aftur. En Carlton fanst þessi grunur
hennar svo hlægilegur, að andlit hans varð að
einu brosi.
“Ó, Laura, þessi luralega, gamla kona.”
Þessi fáu orð gjörðu meira gagn en margra
stunda afsakanir, þau opnuðu augu hennar fyrir
heimskulega gruninum. Hún leit feimnislega á
hann og varir liennar skulfu. Carlton lagði
liendi sína alúðlega á öxl henxiar.
“Þarf eg að fullvissa þig um það aftur,
Laura, að eghefi aldrei þekt þessa koma? Hvaða
heimska hefir gripið þig ? ’ ’
Laura vissi það alls ekki, nema að það var
ginning sem blindaði dómgreind hennar og gerði
hana ógæfusama. ITenni fanst hún sannfærast
um það, að sér hefði skjátlast, og nú fann hún
til iðrunar og fyrirvarð sig fyrir það, að hafa
grunað hann að óstæðulausu; að hún hafði opin-
berað afbrýði sína fyrir Jönu og Judith; að hún
hafði opnað skrána að skápnum hans.
Hún tók hendi hans af öxl sinni og þrýsti
bana, á meðan tárin hreyfðust í augnahárum
hennar- Carlton laut niður að henni.
“Við skulum bráðum byrja nýtt líf annars-
staðar, Laura,” livíslaði hann. “Það skal ekki
verða mér að kenna, ef þá kviknar ósamlyndi á
milli okkar. ’ ’
Laura þerraði tárin af augum sínum og
sneri sér að morgunverðarborðinu. Þar voru
tvær eða þrjár tegundir af aðlaðandi mat. Hún
greip tvo af matardiskunum og hélt þeim við
ofninn, til að velgja matinn á þeim. Carlton tók
þá frá henni til að halda á þeim sjálfur.
‘ ‘ Þú borðar ásamt mér í dag, Lewis, mér til
ánægju.”
“Það verður að vera mjög lítið”, sagði
liann og settist. “Eg borða ávalt góðan morg-
unverð strax á morgnana. Hvað er þetta?
Maukaðar ostrur. Eg ætla að smakka á þeim.
Á eg að gefa þér nokkurar ? ’ ’
Laura kinkaði kolli. Hann var biiinn að fó
henni nokkrar, og ætlaði að fara láta eina eða
tvær á sinn eigin disk, þegar dyrnar voru ,opn-
aðar og Jonathan kom inn. Hann var náfölur
og liræðslulegur.
“Hvað er nú, Jonathan?” spurði húsbóndi
hans.
“Menn sem vilja tala við yður, lir., ef þér
viljið gera svo vel.”
“1 lyfjabúðinni? Eg skal koma áður mín-
úta er liðin.”
“Nei, hr., nú, ef þér viljið vera svo góður”,
stamaði Jonathan.
Carlton stóð upp snögglega. Honum datt í
hug að eitthvert slys hefði átt sér stað í húsinu.
f ganginum stóðu tveir lögregluþjónar. Jonath-
an lokaði dyrunum á eftir húsbónda sínum.
Mínútu síðar voru þær aftur opnaðar.
Lafði Laura kom til þess að seðja forvitni sína.
Ijögregluþjóiiarnir stóðu sinn við hvora hlið
hans, annar þeirra sýndi Carltbn pappírsmiða
meðan liann talaði lágt; Jonathan stóð út af fyr-
ii sig undrandi og kvíðalegur. Þegar Carlton
sá Lauru, leiddi hann lögregluþjónana inn í hlið-
arlierbergið og lokaði dyrum þess.
“Jonathan, hvað þýðir þetta?”
“Það mó hamingjan vita, lafði”, svaraði
Jonathan.
“Hvað vilja þessir lögregluþjónar? Þú ert
svo hræðslulegur. Hvað sögðu þeir? Hvað
heyrðir þú?”
“Eg vildi að eg þyrfti ekki að svara yður”,
sagði liann hikandi. ‘ ‘ Það er ekki gott fyrir
yður að heyra það, lafði.”
“Hvernig vogar þú þér að neita að svara
mér, Jonatlian?” sagði hún í skipandi róm.
segðu mér það strar.”
‘ ‘ Ó, lafði — eg heyrði eitthvað um morð, og
að húsbóndinn ætti að mæta fyrir rétti og vera
yf iríheyrður. ’ ’
Hún trúði þessu ekki; hún hló jafnvel að
Jonathan. En á þessu augnabliki komu þeir út
aftur og Carlton gekk til hennar. Það var eitt-
livað í andliti lians, sem kom konu hans til að
hopa á hæl að dyrastafnura. Eða var það henn-
ar eigin óákveðni ótti, sem hræddi hana?
“Laura, eg fer til ráðhússins í viðskifta-
erindum, eg skal ekki vera lengur fjarverandi
en eg þarf. ’ ’
Hljóð hennar endurrómaði í ganginum.
Þetta virtist vera sönnun þeirra orða er Jon-
athan hafði talað.
“Ó, Lewis, hvað er það? Jonatlian segir að
það sé eitthvað um morð.”
“En það rugl”, svaraði liann. “Það er ó-
sanngjarn misskilningur, sem eg skal fljótlega
ieiðrétta. Vertu ekki hrædd, eg skal vera heima
um dagverðartímann.”
Það var ekki tími til að tala meira. Þetta
sýndist að eins vera augnbliks starf. Carlton
gekk út og upp götuna; annar lögregluþjónninn
gekk við hlið hans, hinn á eftir honum.
Hún leit í kringum sig í algerðum vandræð-
um, og skildi ekkert í þessu. Fljótráð og bráð-
lynd eins og hún var, þaut hún út að hliðinu til
að horfa á eftir þeim.
Þá varð lafði Laura þess vör, að skríllinn
var ó hælum Carltons og fylgdarmanna lians.
Tilfellið var, að sagan hafði borist út um bæinn
og olli fólkinu all-mikillar æsingar. Hún undr-
aðist meira og meira og hefði máske hlaupið á
eftir þeim, ef liún hefði ekki komið auga á frú
Pepperfly í hópnum rétt hjá hliðinu. Hún þekti
hjúknmarkonuna og greip í handlegg hennar.
“Segið þér mér hvað nú er á seiði?” stam-
aði hún. “Þér vitið það.”
Fyrsta hreyfing frú Pepperfly var, að
ganga inn í hús og draga lafði Lauru með sér.
Gamla konan lokaði borðstofudyrunum á eftir
sér og lét vesalings Jonathan vera í ganginum
fyrir framan.
“Eg dey ef þér segið mér ekki þetta strax”,
sagði Laura æst. ‘ ‘ Hvað gengur á ? ”
“Það er ein af þessum tilhlutunum forsjón-
arinnar, sem við heyrum getið um, þegar við
höfum tíma til að fara í kirkju”, svaraði hjúkr-
unarkonan. “ Að hugsa sér, að við skulum hafa
lifað hér öll þessi ár, og aldrei grunað Carlton
um neitt — og hann, sem kom á hverjum degi í
Tuppers hús að líta eftir barninu! En morð
verða ávalt uppvís. Yðar kjör eru hörð, vesa-
lings lafði mín.”
“Er hann myrtur — litli drengurinn í Tup-
pers húsi?”
‘ ‘ Hann ? ’ ’ svaraði frú Pepperfly. ‘ ‘ Ó, guð
iilessi yður, hann dó alveg eðlilega af tæringu.
Það er hin ógæfusama móðir hans.”
“Er hún dáin?” stamaði Laura, sem nú
datt ýmislegt í hug. “Hún konan?”
“Það er ekki hún”, sagði frú Pepperfty.
“Hún var alls ekki móðir hans, eins og nú er
augljóst orðið. — Það var hin-----”
“Ekki móðir hans!” sagði Laura, og öll
ósanngirnin við hina fyrverandi afbrýði bennar
stóð nú svo glögg fyrir hugskotsjónum hennar.
“Ekki fremur en eg”, sagði frú Pepperfly.
“Það er sú ógæfusama, sem eg stundaði sjálf,
lafði; hún, sem var deydd með blásýru í Palace
Street, og menn segja að það hafi verið Carlton,
sem helti henni í lyfið. Og nafn hennar var —
ó, himneski faðir, það er raunar erfitt fyrir
vkkur allar, lafðirnar.”
“Hvert var nafn hennar?” spurði Laura
með mjallhvítar varir.
“Alls ekki frú Crane, lafði, heldur Clarice
Ohesney; því menn segja að hún hafi verið kona
hans.”
Lafði Laura hné magnlaus af hræðslu nið-
ur á stól. Frú Pepperfly, sem ekki var mjög við-
kværn sjálf, gat ekki ímyndað sér að aðrir væri
það fremur en hún, og hélt áfram:
“Menn tala um fingur forlaganna og slíkt
óskiljanlegt rugl, en hafi ekki forlögin haft fing-
ur sinn í þessu, þá hafa þau aldrei haft fingur
sinn í neinu enn þá. Þetta liefir alt komið í ljós
með bréfi sem Carlton átti, og sem sagt er að
þér hafið fundið, þar sem það hefir legið geymt
í mörg ár, og afhent lafði Chesney það. Þetta
bréf hefir bent á glæpamanninn, og dómararnir
höfðu það liggjandi beint fyrir framan nefið á
sér, þegar þeir skrifuðu varðhaldskipanina um
að taka Carlton.”
Hún! Bréfið! Hafði hún með hinni ógeðs-
legu breytni sinni byrlað manni sínum þessa
ógæfu? Ó, þú viðbjóðslega Laura Carlton, end-
urminningin um þetta fylgir þér til daganna
enda, hugsaði hún.
“Ó, kæra lafði, takið yður þetta ekki svo
nærri. Allir hafa eitthvað að bera, sumir líða
andlegar kvalir; aðrir líkamlegar; sumar eru
kvíðandi vegna manna sinna; aðrar af því að
þær engan eiga. Það er enginn hlutur til sem
huggar betur en eitt glas af púnsi”, sagði frú
Pepperfly; “það má fá vatnið á svipstundu í
eldhúsinu.”
Hún sneri sér við og leit í kringum sig til
að vita hvort hún sæi hvergi romm eða konjak.
Maturinn á borðinu var tælandi þó kaldur væri.
t horninu var skápur og þangað gekk gamla kon-
an; en Laura sat á stólnum sínum eins og hún
væri heyrnarlaus, augnatillitið hreyfingarlaust
cg svipurinn afarhræðslulegur.
“Ef eg má biðja um ofurlítið af heitu vatni,
þá skal eg á augnabragði koma roðanum fram í
kinnar yðar. Hvílíkur heimur þetta gæti verið,
mín kæra lafði, ef engin geðhræring ætti sér
stað. Eg varð líka æst í morgun yfir þessari ný-
ung, og er naumast jafngóð enn. Svo lenti eg í
þessum viðbjóðslega hóp hér fyrir utan; mér
voru gefin olnbogaskot og stígið á fætur mína,
svona------hálft glas af púnsi, lafði---”
“Komdu heim með mér, Laura”, sagði blíð
og sorgbitin rödd, ‘ ‘ komdu heim til mín. ó, barn
þetta er erfitt fyrir okkur allar, ósegjanlega
þungt fyrir þig. Komdu með mér, Laura; heim-
ili mitt skal hér eftir vera þitt. Pabbi hefir séð
lýrirfram þetta mótlæti sem beið þín, þegar
hann lá banaleguna, og hann sagði mér að ann-
ast þig, ef þú þyrftir þess með.”
Laura stóð upp, augun skutu eldingum,
kinnamar blóðrjóðar af reiði og tók sér stöðu
fyrir framan Jönu.
“Kærðir þú hann? Sýndir þú bréfið sem
þú tókst með þér? Það var laglega gert, lafði
Jana.”
Jana leit niður að hinni æstu systur sinni,
\ ingjarnlega, rólega andlitinu sínu. “Það er
ekki eg, sem hefi gert það, Laura. Kæra mann-
inn þinn? Nei, þín vegna hefði eg tekið leyndí
armálið með mér í gröfina.”
Með mismunandi tilfinninguim féll Laura
aftur niður í stólinn grátandi. Hún lagði höf-
uð sitt við brjóst systurinnar, og viðurkendi
hreinskilningslega hvern þátt hún ætti í þessu
með tilliti til aðal-lykilsins og járnskápsins. Og
frú Pepperfly, sem af undrun dró sig í hlé, var
sártirygg yfir því að missa af púnsinu, sem hún
var nærri búin að fá.
XXII. KAPÍTULI.
Yfirheyrslan.
Hér um bil um sama leyti og Carlton var
tekinn sem fangi, eða máske fáum mínútum
seinna, sat lafði Grey með handvinnu sína á
heimili sínu í Sevilli Row, þegar símrit frá Great
Wennock var borið inn. Hún Opnaði það ekki,
}>að var áritað til Sir Stephen; en hana grunaði
hvert innihaldið væri, og brosti að því með
sjálfri sér.
“Ný afsökun, til að mega vera einn eða tvo
daga enn þá hjá Lucy”, sagði hún við manninn
sinn, þegar hann kom inn og hún rétti honum
símritið.
“Þá skal eg senda Friðrik alvarlega áminn-
ingu”, svaraði Sir Stephen, sem ekki varð mjög
ánægður. “Hann hefði átt að vera hér fyrir
viku siðan. Halló, hvað er þetta?”
“Great Wennock stöðinni,
kl. eitt eftir hádegi.
Friðrik Grey til Sir Stephen Grey, Dr. M.
Gátan með tilliti til blásýrunnar, er komin
að því að verða ráðin. Komdu strax ef þú getur
Eg hefi heyrt þig segja, að þér þætti vænt um að
geta verið til staðar, þegar þetta mál >TÖi opin-
bert. Segðu mömmu, að eg hafi haft rétt fyrir
mér. ’ ’
Sir Stephen las það trcisvar sinnum, og svo
las hann það hátt fyrir konu sína. “Hve undar-
legt!” sagði hann hálfhissa. “Og segðu móður
minni að eg liafi liaft rétt fyrir mér.” Hvað á
}>að að þýða, Mary?”
Húðir, Skinn, Ull, Seneca Rœtur
Vér kaupum vörur þessar undir eins í stórum og smáum slumpum. Áfarhátt verð borgað. Sendið oss vörurnar strax.
R. S. R0BINS01 WINNIPEG y 157 RUPERT AVENUE og 1 150-2 PACIFIC AVE. East MAN.
B. LEVINSDN & CO. 281-3 Alexander Ave. WINNIPEG, - MAN. Hssta verð greitt fyrir FURS GŒRUR, SENECARÆTUR og ULL. Jafnt smáar sem stórai vörusendugar keyptar.
Vér Kaupum Skinnavöru Yðar
Látið oss fá nœatu sendingu yðar af Gærum,
Húðum, Ull, Tólg, Seneca rótum og Raw Furs
og sannfærist um að vér borgum hæzta verð.
IHE ALBERT KERR Company, Limited
Aðal-Skrífstofa: Toronto, Ont.
Utibú; Winnipeg, Man., Edmonton, Alta, Vancouver, B. C,
!■!
1
UII1IIIWIIWIIWII1i!i1l8WMfWIIWIIIBIIBillMl!BIMB|Hiliyi
KOL
Vér getum fullnægt |
þörfum yðar að því er
snertir HÖRÐ og LIN
KOL. Finnið oss ef fj
þér hafið eigi nú þeg- 1
ar byrgt yður upp.
Viðskifti vor gera yður ánœgða.
Taisími Garry 2620
D. D. Wood & Sons, Ltd.
I
OFFICE og /ARDS: ROSS AVS., Horni ARUNGTON STR. |
MfliatiiimtwiiWHWiMniWiíinawiuaiiiiWiiHHiHamiiiHiauHiimiwMixiHmiiiiaminiHiHiHfiiHiHna
TIL ATHUGUNAR
500 menn vantar undir eins til þess a8 lœra. atS st.iðrna bifreiBum
og gasvélum — Tractors & Hemphills Motorakólanum I Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda í Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
stjörnuCu blfrelöum og gas-tractors, hafa þegar or8i8 a8 fara t herþjön-
ustu e8a eru þá á förum. Nú er tlmi til þess fyrir ybur a8 læra g68a
i8n og taka eina af þeim stö8um, sem þarf a8 fylla og fá í laun frá
% 80---200 um rnánuSinn. — pa8 tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrtr
ySur, á8 læra þessar atvinnugreinar og stöSumar blSa y8ar, sem vél-
fræðingar, bifreiSastjörar, og vélmeistarar á skipum.
NámiS stendur yfir I í vikur. Verkfæri fri. Og atvinnuskrif-
stofa vor annast um a8 tryggja yBur stöSuraar ai5 endu8u námt.
* SláiS ekki á frest heldur byrjiB undir elns. Ver8skrá send ökeypls.
KomiS til skólaútibús þess, sem næst ySur er.
Hemphllls Motor Schools. 220 Padflc Ave, Winnipeg.
útibú I Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbridge, Calgarj-, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
Landsbókatafnið í Reykjavík 100
ára, 28. Ágúst 1918.
Aldarafmæli Landsbókasafn s
íslands var hátíðlegt haldið í
lestrarsal safnsins, sem var
smekklega skreyttur, að við-
stöddum f jölda fólks. Fyrir sam-
komu þessa hafði porsteinn Gísla
son ort fallegan ljóðaflokk, sem
vér munum síðar birta. Kór-
sönginn annaðist söngfélagið ‘17.
júní”, en einsönginn söng herra
Einar Viðarr. En allur þing-
heimur söng minningarkvæði
Rafns. Jón Jacobsson Lands-
bókavörður flutti ítarlega og
snjalla ræðu, sem er of löng til
þess að endurprenta hana, en vér
getum ekki stilt oss um að taka
upp svohljóðandi niðurlag ræð-
unnar:
“-------Minnumst þess, að
frelsi er tvíeggjað sverð, þar sem
önnur eggin veit að sveröberan-
um sjálfum, að frelsið er í hönd-
um fáfræðinnar, heimskunnar,
eigingiminnar og vonzkunnar
sem vopn í höndum óðs manns
og að frelsið á engan verri óvin
en sínar eigin öfgar. Trúum á
Guð, Iþví trúin er von, sem nærir
og glæðir, en alt visnar 1 vonleys-
inu; elskum þekkingu, Iþvi hún
greiðir sannleikanum götu, en
sannleikurinn mun gjöra oss
frjálsa.
Og svo að síðustu: pú drott-
inn minn og guð minn, þú sem
hefir sólina fyrir boðbera í myrk-
um mannheimum, sem glóir í
hverjum daggardropa, glitrar í
hveriu tári og skín í hverri fag-
urri hugsun, þér fel eg þessa dýr-
ustu stofnun lands vors — eg
segi dýrustu, því bækur lifa, þótt
menn deyi, því miður, einnig þær,
sem hafa að geyma verstu hugs-
anir vondra manna — þér fel eg
hana um næstu 100 ár og óbomar
aldir og óska og vona, að hún
megi blómgast, landi og lýð til æ-
vaxandi blessunar og ununar.”
Gjafir
til Jóns Sigurðssonar félagsins.
Mr. og Mrs. Thorsteinsson Ber-
esford, 4.00 — Mrs. M. Jöhnson,
Brandon, 1.00 — Mrs. Daníel
Pétursson, Framnes P. O. 2.00
— Mrs. Jóhanna Ellis, Winnipeg,
1.00 — Mr. K. Halldórsson. Pad-
dling Lake, Sask., 10.00 — Kven-
félag Kristnessafnaðar 15.00 —
Mrs. Jos. Johnson, Lower Fort
Garry, 10.00 — Mrs. Vilborg Ein
arsson, Vestfold P. O., 2.00 —
Mrs. Kr. Schraan, Geysir P. O.,
2.00 — The Harward Knitting
Glub, Wynyard, 25.00 — Mr.
Guðjón Hermannsson, Keewatin,
5.00 — Mrs. Guðrún Bjamason,
Otto P. O., 2.00 — Mrs. R. Hjör-
leifsson, Otto P. O., 1.00.
Móttekið með þakiklæti.
Rury Árnason féh.
635 Furby St. Wpg.