Lögberg - 31.10.1918, Side 6

o
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 31. OKTÓBER 1918
Sagan af Bjarna Sveinssyni og
Salvöru systir hans,
Maður hét Sveinn. Ilann var bóndi norður í
Skagafirði. Kvæntur var hann, en ekki er þess
getið, hvað kona hans hét. Sveinn var maður vel
efnaður. Hann átti tvö börn, sem sagan nefnir.
Hét sonur hans Bjarni, en Salvör dóttir. Þau voru
tvíburar, og unnust mjög. Þau voru þá um tvítugt
þegar þessi saga gjörðist. Eitt vor um Jónsmessu
fóru margir Skagfirðingar á grasafjall. Sveinn
bóndi ætlaði líka að láta Bjarna son sinn fara. En
þegar Salvör heyrði það, vildi hún og fara. For-
eldrar hennar vildu það ekki, en létu þó tilleiðast
fyrir þrábeiðni hennar. Attu nú bæði systkinin að-
fara á grasafjallið. En nóttina áður en þau fóru,
dreymdi Svein bónda, að hann þóttist eiga fugla
tvo hvíta, og þótti honum mjög vænt um fuglana.
Þóttist hann þá missa kvenfuglinn og sakna hans
mikið. Sveinn réð svo draum sinn að hann mundi
bráðum missa dóttur sína, og fékk það honum rnik-
illar áhyggju. Vildi lrann nú ekki, að hún færi á
grasaf jallið, en hún lynti okki, fyrr en hann lét það
eftir henni. Fóru þau nú systkinin, og segir ekki
af ferðum þeirra. Gcngu þau hinn fyrsta dag og
týndu grös, eins og aðrir. En um nóttina varð
Salvöru snögglega ílt, og gat hún ekki farið með
fólkinu. Varð jm Bjarni eftir hjó systur sinni
heima í tjaldinu. Liðu svo þrír dagar, að Salvöru
þyngdi alt af, og var Bjarni hjá henni. En hinn
fjórða daginn fékk hann annan mann, til að vera
hjá systur sinni, og gekk einsamall fró tjaldinu.
þegar hann hafði tekið grös í tínupoka sinn, settist
liann undir stein einn mikinn, og studdi hönd undir
kinn. Var hann að hugsa um sýki systur sinnar.
og var mjög hugsjúkur og áhyggjufullur. En þeg-
ar hann hafði litla stund setið, heyrir hann dyn
mikinn. Lítur hann þá um, og sér hvar koma tveir
anenn ríðandi. Þeir riðu mikinn, og stefndu að
Bjarna. Reið annar þeirra rauðum hesti, og var
hann á rauðnm klæðum. Hinn var dökk-klæddur,
og reið hann brúnum (svörtum) hesti. Þeir stíga
af baki við steininn, og heilsa Bjarna með nafni.
Spurði j>á rauðklæddi maðurinn hvað að honum
gengi. Bjarni vildi ekki segja það. Hinn rauð-
klæddi maður segir, að hann muni eigi hafa verra
af því. Bjarni segir honum þá frá veikindum syst-
ur sinnar. Segir hann, að nú ætli samferðamenn-
irnir að fara heim, “og má eg þá verða hér einn
eftir hjá systur minni,” segir hann, “og veit eg
ekki, nær hún kann að deyja í höndum mínum.”
“Bágt átt þú Bjarui,” segir rauðklæddi maðurinn,
“ og vorkenni eg þér þetta. En viltu nú ekki gefa
mér hana systur þína?“ “Nei,” sagði Bjarni,
“eg mó það ekki. Eg veit engin deili á þér, og ekki
veit eg hvaðan þú ert. Eða hvaðan ertu ? ” “ Þig
varðar ekki um það,” sagði hinn. Tekur hann þá
upp hjá sér gullroðna silfurdós með steini í lokinu
og segir: “Viltu ekki selja mér hana systur þína
fyrir dósimar þær arna?” “Nei,” sagði Bjarni,
“eg gef þér hana aldrei, hvað sem þú býður.”
“ Jæja,” segir maðurinn, “þigðu samt af mér dós-
irnar til minningar um, að þú hefir fundið ókunn-
ugan mann á fjöllunum.” Tekur Bjarni þá við
dósunum og þakkar manninum gjöfina. Kveðja þá
komumenn Bjarna, og ríða burtu, En hann fer
heim að tjaldi. Um morgunin fara samferðamenn
þeirra Bjarna heim, og er hann þá einn eftir hjá
systur sinni, og þorði ekki að sofna; því hann var
hræddur um að hinir ókunnugu menn kynnu að
stela Salvöru frá sér. Vakir nú Bjarni þann dag
allan, en um nóttina sækir mjög svefn á hann; legg-
ur hann sig þá niðftr hjá systur sinni. Spennir
hann þá greipar utan um hana, og ætlar, að hún
skuli ekki vera svo burt numinn, að hann verði þes«
ekki var. Sofnar Bjarni fast. En þegar hann
vaknar, er systir hans öll á burt. Verður hann nú
angraður mjög, og leitar þann dag allan, en finnur
hana ekki. Tekur sig þá upp og ríður heim um
nóttina, og segir tíðindin. “Þetta grunaði mig
snemma,” segir Sveinn, “dregur æ nokkuð til þess
sem verða vill.” Var ]m safnað saman möpnum,
og leitað vandlega, en Salvör fanst ekki að heldur.
Þótti öllum þetta mikill skaði; því stúlkan var efni-
leg og hvers manns hugljúfi.'
Líður nú þangað til Bjarni er þrítugur orðinn
Var hann þá kvongaður og farinn að búa. Eitt
haust vantaði sauðamann hans féð alt, og leitaði
hann þess þrjá daga, en fann ekki. Segir þá Bjarni
konu sinni að búa handa sér vikunesti og skó góða;
því hann kvaðst ætla að leita kinda sinna. Foreldr-
ar Bjarna lifðu þá enn, og báðu þau hann að fara
ékki. Hann sagði, að þau skyldu ekki vera hrædd,
og vona ekki eftir sér, fyr en að viku liðinni. Eftir
það fór hann, og gekk nú samfleytt í þrjú dægur.
Kom hann þá að helliskúta einum; þar lagði hann
sig fyrir að sofa. Þegar hann vaknaði var komin
á níðamyrkursþoka. samt hélt hann á stað, og
viltist hann nú skjótt, og vissi ekki hvert hann fór.
Gekk hann þá lengi, þangað til að hann kom á end-
anum í dal einn stóran. Þá var liðið á dag. Þoku-
laust var niður í dalnum. Þegar hann kom ofan í
dalinn, sá hann þar bæ mikinn og reisulegan. Þang-
að fór hann. Þar sér hann karla og konur við hev-
skap á engi fvrir utan túnið. Gengur hann þar að
,som konurnar eru; þær voru þrjár, og var ein
þeirra tígulegri en hinar. Hann heilsar þeim, og
spvr, hvort hann muni fá að vera þar um nóttina.
Þær segja allar já, og fer ein þeirra með honum
heim að bænum. Það var ung stúlka, ofur lagleg.
Það var eins og Bjarna sýndist hún Kk systur
sinni, sem hann hafði mist á grasaf jallinu forðum.
Rifjaðist þá allur sá atburður upp fyrir honum,
og varð hann angraður með sjálfum sér, en lét þó
stúlkuna ekki verða vara við það. Koma þau nú
heim, og leiðir stúlkan Bjarna í bæinn. Voru þar
stór hús og falleg. Koma þau nú í lierbergi eitt
rúmgott og vandað. Þar fær stúlkan honum stól,
og biður hann bíða sín. Hleypur hún þá út, en
kemur að vörmu spori inn aftur, og setur mat og
vín ó borðið fyrir Bjarna. Snæðir hann síðan, en
að því búnu biður stúlkan hann ganga til hvílu.
Fylgir hún ihonum inn í hús eitt lítið, og er þar
sæng uppbúin. Háttar nú Bjarni, og dregur stúlk-
an af lionum vosklæði, býður honum síðan góðar
nætur, og gengur burt. Iíugsar nú Bjarni um,
hvar hann muni vera, og hvernig á því muni standa
að þessi stúlka skyldi ryfja svo upp fyrir sér
harma sína, og skilur ekki í því. tJt frá þessum
hugsunum sofnar hann, en vaknar við það, að hann
heyrir söng upp yfir sér. Heyrir hann þá, að á
loftinu upp yfir sér er verið að lesa, eins og títt er
í sveitum. Sungu þar margir, karlar og konur, og
bar þó ein rödd af öllum hinum. Þessi rödd vakti
algerlega upp harma Bjarna; því þar þóttist hann
þekkja hljóð Salvarar systur sinnar. Var hann nú
nokkra stund að hugsa um þetta, en síðan sofnar
hann aftur, og vissi ekki fyr en litla stúlkan, sem
hafði þjónað lionum til sængur um kveldið, vakti
liann. Kom hún þó með góð klæði og bað hann
fara í þau; því hún sagði, að hann mundi verða þar
um daginn, sem var sunnudagur. Fer svo stúlkan
út. En á meðan Bjarni var að klæða sig, kom inn
til hans piltur dálítill. Hann var á grænum klæðis-
kjól, og að öllu vel búinn. Sveinninn heilsar
Bjarna, og er mjög ræðinn við hann. “Rvað ertu
að fara,” segir pilturinn. “Eg er að sviþast eftir
kindum,” segir Bjarni. “Ekki hef eg orðið var við
þær hér í dalnum,” segir pilturinn. “Þú verður
kyr hjá okkur í dag, því hann pabbi minn ætlar að
messa,” segir hann. í þessu kemur stúlkan inn og
segir: “Sveinn,, vertu ekki að neinu bulli við
manninn.” Ber hún þá á borð fyrir Bjarna. En
þegar hann var búinn að borða fer hún út. Sér
hann þá fjölda fólks vera að koma. Tekur nú
pilturinn í hönd honum honum, og leiðir hann í
kirkjuna, og vísar honum til sætis. Litast Bjarni
nú um, og þekkir rauðklædda manninn við hliðina
á sér,sem komið hafði til hans á fjöllunum. En
það sá hann að var presturinn, sem þá var í
dökku klæðunum. Margir voru í kirkjunni, og
voru flestir karlmennirnir illilegir og stórir. Sumir
þeirra voru í sauðsvörtum prjónafötum. Tekur þá
Bjarni upp dósirnar góðu, og býður sessunaut sín-
um í nefið, og þáði hann það. 1 framkirkjunni sér
Bjarni konu eina tígulega búna, og þóttist hann
þar þekkja Salvöru systur sína. Þau horfðu hvort
ó annað, og var sem hún ýmist brosti eða gréti þeg-
ar hún sá hann. Þóttist nú Bjarni sjá hvernig í
öllu lagi, og að hann væri kominn til systur sinnar.
Leið nú idessan, og fór embættisgjörðin ágætlega
fram. Eftir blessan tekur pilturinn í hönd Bjarna
og leiðir hann út. En þegar þeir koma út fyrir
dyrnar, situr þar karl gamall og illilegur. Hann
bregður fæti fyrir Bjarna svo hann dettur. Hleyp-
ur þá pilturinn inn í kirkjuna að rauðklædda mann
inum og sækir hann. Rauðklæddi maðurinn tekur
þá til karlsins og dustaði hann til, en pilturinn
leiðir Bjarna í bæinn. Að litlum tíma liðnum koma
þeir þar rauðklæddi og bláklæddi maðurinn. Þeir
heilsa Bjarna vingjarnlega, og spyrja, hvort hann
þekki sig. Hann sagði svo vera, og varð nú heldur
fár við; því margt rifjaðist nú upp fyrir lionum.
En f þessu kemur inn konan, sem Iiann sá í kirkj-
unni, og hélt að væri systir sfn. Hún hljóp í faðm-
inn á Bjarna og segir: “1 faðmlögum vorum við
í móðurlífi, grátandi var eg tekin úr faðmi þínum,
bróðir, en nú kem eg lilæjandi í hann aftur.” Heils-
ast þau nú, og verður þar hinn mesti fagnaðar-
fundur. Sagði hann henni þá alt, sem við hafði
borið í Skagafirði, síðan hún hvarf. Þá segir rauð-
klseddi maðurinn: “Eg tók systur þína, Bjarni,
úr faðmi þínum forðum og gifti hana þessum
dökkklædda manni. Hann er sonur minn og
prestur okkar dalbúa, en eg er hér sýslumaður. Nú
tók eg fé þitt, og vilti þig hingað, svo þið gætuð
fundist, systkinin, og sagt hvert öðru sögu ykkar,
síðan þið skilduð. A morgun skal eg fylgja þér, og
fá þér fé þitt, en vertu hér í nótt, og talaðu við
systur þína.” Bjarni gjörir nú þetta.
Um mogunin fer Bjarni, og kveður systur sína
með mörgum tárum. Rauðklæddi maðurinn fylgdi
honum, og ráku þeir féð með sér. Rláklæddi mað-
urinn var og með þeim, og fylgdu þeir honum ofon
undir bygð. Þar skilja þeir, og mæltu til vináttu
hvorir af öðrum. Segist þá dökkklæddi maðurinn
ætla að senda eftir Bjarna að vori, og skuli hann
vera ferðbúinn um fardagana; “skaltu nú búa hjá
oss í dalnum.” — Kemur nú Bjarni heim, og segir
foreldrum sínum og konu ferðasögu sína og fyrir-
a*tlan, en biður þau leyna því. Líður nú að fardög-
um; þá komá þrír menn með hesta til Bjarna. Fór
hann um nóttina með alt sitt bú, karl og kerlingu,
konu og börn. Komu þau í dalinn, og varð þar
fagnaðarfundur. Þar bjó Bjarni lengi. En þegar
hann var gamall orðinn, fór hann aftur til Skaga-
fjarðar. Sagði hann þá þessa sögu, og dó síðan í
góðri elli.
Brezk munnmœli og þjóðsögur.
i.
Maðurinn í tunglinu.
Það var einn sunnudagsmorgun, að maður
nokkur gamall fór að heiman fró sér og í skóg til
þess að afla sér eldiviðar. Hann hafði höggvið
nokkrar hríslur og bundið þær í bagga; síðan tók
liann hrísbaggann á herðar sér og sneri heimleiðis.
A leiðinni heim mætti hann engli, sem ávarpaði
hann á þessa leið: “Veiztu að í dag er sunnudag-
ur á jarðríki og að allir menn eiga að hvílast?”
“Sunnudagur á jörðu, eða mánudagur á himn-
um, er nú alveg sama til mín,” mælti gamli maður-
inn.
“ Jæja,” sagði engillinn, “fyrst að þú vilt ekki
lialdá sunnudaginn heilagan á jörðu, þá skalt þú
• verða uppnuminn til tunglsins, og þar skaltu vera
, með hrísbaggann á bakinu til dómsdags.”
Og gamli maðurinn hvarf upp í tunglið, þar
sem hann enn er, því í tunglsljósi á kvöldin getum
við séð eins og stóran skugga af manni með viðar-
bagga á bakinu í tunglinu. Það er sagt að maður-
inn í tunglinu hafi komið niður og spurt til vegar
til Norwich, en enginn hefir orðið var við að hann
hafi komið til þess bæjar.
1 Hinn helgi Keynés-brunnur.
Cromwall-héraðið á Englandi er eitt hið allra
auðugast hérað landsins af munnmælasögum. Sög-
ur um helga menn og konur, sem í lieiðni komu og
boðuðu fólkinu kristna trú, lifa á vörum Cromwall-
búa. Sumar þessar sögur eru bundnar við upp-
sprettur og helga brunna, og er sagan um hinn
helga Keynés-brunn ein þeirra.
Hinn forni Wells-konungur, St. Breöhan, sá
* er lét reisa bæinn Brecknook, var tuttugu og
, fjögra barna faðir og fimtán þeirra komust í tölu
heilagra manna, eins og faðir þeirra hafði verið.
Það helzta á meðal þessara fiintán var mær
ein, forkunnar fögur, sem Keynsé hét. Hún gjörði
ekkert annað en að ganga á meðal fólksins, sem
ekki þekti Guð — hafði aldrei heyrt talað um hann
— segja því frá lionum og fá það til þess að trúa á
liann og treysta honum, og er nafn hennar enn í
heiðri haft í bænum Keynsham í Somerset, og í St.
Keynés-Well í Cromwall. Brunnur þessi er ná-
lægt stað þeim, sem Keynsé dó á, en áður en hún
andaðist plantaði hún fögur tré í kring um brunn-
inn, víðir, eik, álmvið og ask, og blessaði síðan
vatnið í brunninum; og síðan fylgir einkennileg
náttúra þessu vatni. Þegar að hjón gifta sig á
þessu svæði, er það oft þeirra fyrsta verk að
bragða á vatninu úr brunninum helga, og fylgir því
sú náttúra, að hvort þeirra, sem fyr bragðar vatn-
ið hefir yfirhöndina á lífsleiðinni, og leggja lijónin
því hið mesta kapp á að komast, hvort um sig, sem
allra fyrst að brunninum og ná í vatnið.
Kistillinn í Caller Pit.
Caller Pit er vatnspollur nálægt Southwood í
Norfolk kallaður, og eru gamlar munnmælasögur
um það, að á botni vatnspollsins, eða vatnspittsins,
væri járnkassi fullur af gullpeningum. Svo einu
sinni fóru tveir menn frá Southwoor, þegar að poll
urinn var orðinn þur, og grófu og grófu niður í
botn pollsins, þar til loks að þeir komu niður á
járnkistilinn. Ilann var ákaflega þungur og var
stór járnhringur í lökinu á honum. “Við höfum
nii náð kistlinum,” sagði annar maðurinn, “og þó
að Pit kæmi sjálfur afturgenginn, skyldi hann ekki
ná honum frá okkur.” Rétt þegar að hann hafði
mælt þessi orð, sló svarta þoku yfir þá, og þeir sáu
hvar stór, svört mannshendi kom upp úr gryfjunni
og tók um kistilinn og dró hann aftur niður í hol-
una. Mennirnir héldu ó móti alt sem þeir gátu, en
ekkert dugði. Það eina, sem þeir höfðu til minja,
var járnhringurinn úr lokinu, sem slitnaði úr því
og þeir héldu eftir. Hringur sá er nú í kirkju-
hurðinni í Southwood. Og þó að menn hafi grafið
aftur niður í pollinn, þar sem svarta höndin fór
niður með kistilinn með gullinu f, hefir aldrei neitt
fundist síðan.
Stúlkurnar frá Biddenden.
A páskadaginn eru þúsund kökur gefnar fólk-
inu, sem kemur til kirkju í bænum Biddenden í
Kent á Englandi, og ó þessum kökum eru mvndir
af tveimur stúlkum, sem fastar eru saman á öxl-
unum og á mjöðmunum. stúlkur þessar hétu Elíza-
betog María Clukhurst. Þær fæddustárið 1100, og
voru eins og að ofan er sagt, fastar saman á öxlum
og mjöðmum. Þær lifðu þannig í 34 ár. Þó dó önnur
systirin. Sú, sem eftir lifði, varð mjög hrygg og
mælti: “ Við komum saman í heiminn, og saman för
um við úr honum. “Og hún lifði sex kl.tíma eft-
ir að systir hennar dó. Systurnar áttu 20 ekrur af
landi. Þennan landblett ánöfnuðu þær umsjónar-
manni kirkjunnar í þorpinu, sem þær höfðu lifað
í, með þeim skilmála að tekjum þeim, sem blettur-
inn gæfi af sér, væri varið ár hvert til þess að út-
býta kökum á póskadagsmorguninn öllum þeim sem
kæmu þá til kirkjunnar, sem þær sóttu á meðan
þær lifðu — og skyldi þetta vera gjört til minning-
ar um þær.
Konungar og hirðfífl.
Hirðfífiin voru eins og sjálfsögð við hirðir
konunganna í fornöld, eins og ráðgjafar konung-
anna eru nú. Hvað gömul þau eru vita menn ekki,
en þau eru eins gömul og sagan. Ástæðan fyrir
því að þau urðu til er mönnum ekki ljós. Þess er
þó getið til, að snemma hafi menn fundið til þess
að óliolt væri að neyta fæðu sinnar í þögn og þung-
lyndi, og að þessi atvinnugrein hafi svo orðið til,
til þess að auka á glaðlyndi og skerpa meltingu.
Þegar að maður lilær skerpast meltingarfærin. Og
liafa víst fornaldarmennirnir, sem mjög mikið átu,
fundið til þess, og verið sér úti um menn, sem gátu
haldið þeim í góðu skapi og sí hlæjandi á meðan
þeir voru að borða.
En með vaxandi þekkingu og hreinni smekk
fóru þessi hirðfífl að týna tölunni. List þeirra
varð að víkja fyrir annari, grínistunum. Á hirð-
fíflunum og grínistunum var mjög mikill munur.
Hirðfíflin ólmuðust, grettu sig og létu öllum illum
látum. En grínistarnir voru oft menn mjög vel
gáfaðir, komu vel fyrir og kunnu manna bezt að
segja sögur. Þeir voru nokkurskonar gagnrýnar-
ar í stjórnmálum, trúmálum og hegðun manna, og
litu mjög niður á fyrirrennara sína. Þessir grín-
istar voru oft á meðal valdmestu manna hjá kon-
ungunum. Hann gat afstýrt stríði, frelsað menn
frá gálga, rétt hluta þeirra fátæku. Á meðan þeir
gátu haldið konungunum í góðu skapi, og lótið þá
hlæja yfir borðum, höfðu þessir grínistar meira að
segja heldur en nokkur annar. Það fyrsta hirð-
fífl, sem sagan getur um, var kvenmaður; liún hét
Samby, og var nafnkunn við hirð Eleusis drotn-
ingar á Grikklandi, fyrir líkamshreyfingar, fyrir
það hve skemtin hún var í svörum og gat sagt vel
sögur.
Hreggviður.
Svo hét forustusauður einn, er faður minn,
Jón bóndi ögmundsson á Bíldsfelli átti. Það var
stór og fönguleg skepna. Hyrndur var hann, —
voru hornin stór og vanin út og aftur. Vanaleg-
ast var hann mjög styggur, svo ilt var aðkomas/
nærri honum, og mjög var honum á móti skapi að
lóta króa sig, eða taka sig fastann; og ekki var það
ósjaldan, að þegar féð var rekið að á haustin, að
Hreggviður lyfti sér út yfir réttarvegginn og hafði
sig í burtu. Þó kom það fyrir að Hreggviður var
svo spakur, að að honum mótti ganga; var það á
vetrum þegar sauðir voru í húsum, að Hreggviður
vildi stundum ekkert út fara, en það vissi æfinlega
á vont veður.
Einu sinni var það, þá er snjókoma allmikil
hafði gengið og jarðlítið var, að sauðamaður fór til
beitarhúsa. Hann fann sauðina alla við húsin, og
þóttí honum það einkennilegt, því veður var gott,
en þá var Hreggviður æfinlega vanur að fara með
hópinn í haga, þrótt fyrir það þó hagalítið væri.
Sauðamaður rekur því sauðina frá beitarhúsun-
um og inn á hæðir nokkrar, sem ekki voru langt í
burtu frá þeim, og kallaðar voru Landbrúnir. Þar
dreifði hópurinn úr sér, og fóru sauðimir að tína
kvist eða krafsa ofan í mosaþúfumar. Sauðamað-
ur stendur á hæð dálitla stinid og horfir á hópinn.
En hann var ekki búinn að standa þar mjög lengi,
þegar hann tók eftir því að eitthvað gekk að Hregg
við; hann var hyskinn við beitina, vor smátt og
smátt að líta upp og vildi ekki fylgja hinum sauð-
unum, sem dreifðu sér til og frá um hæðirnar. Eft-
ir dálítinn tíma tekur Iíreggviður að gjörast enn
órórri og vill þá hreint ekki fara lengra í burtu frá
húsunum, heldur leggur af stað í áttina til þeirra.
Þegar hann hafði farið dálítinn spöl stanzaði hann,
sneri sér við og jarmaði, og þegar að hann sá að
þetta dugði ekki, fór hann til baka og reyndi að fá
hópinn til að elta sig. Þetta gekk þrisvar sinnum;
altaf fór Hreggviður af sað til beitarhúsanna og
altaf sneri hann til baka, þegar hann fékk ekki hóp-
inn til þess að fylgja sér. Sauðamanni fór nú ekki
að standa á sama, hélt að eitthvað mundi undir
þessu búa, og fór að líta í kring um sig. Sá hann
þá að veðurútlit hafði skyndilega breyzt, og áður
en hann hafði ráðrúm til þess að ná sauðunum
saman, var skollið á veður svo vont, að tvísýnt
hefði verið hvort hann hefði náð til beitarhúsanna
með féð, ef Hreggviður hefði ekki beðið eftir hon-
um.
Á vorin, þegar búið var að rýja, hvarf Hregg-
viður æfinlega, og enginn vissi hvar hann hélt sig
á sumrin. Sjálfsagt hefir hann verið einhvers-
staðar inni á afrétti, þótt aldrei yrðu menn varir
við hann, þó farið væri um þær slóðir. En á haust-
in, viku fyrir réttir — altaf í sama mund — kom
Hreggviður með nokkrum sauðum, sem hann hafði
valið sér til fylgdar um sumarið, heim á hól einn í
túninu, og jarmaði eins og liann vildi segja: “Hér
er eg kominn,” og labbaði svo út í haga.
Hreggviður lifði til hárrar elli, var skynug^ur
og skyldurækinn í lífinu; og sauðamaður sgknaði
vinar í stað, þegar hann var farinn.