Lögberg - 07.11.1918, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. NÓVEMBER 1918
9
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
J?RIÐJI KAFLI.
Lafði Grey gaf ekkert glögt svar. Hiín
hafði aldrei minst á liinn djarfa, og að henni
fanst, ósanngjama grun gegn Carlton, og lnín
vildi nú ekki minnast á það.
“Ætlar þti að fara, Stephen?”
” Já, undireins. Það er ekkert, sem bannar
mér að fara í dag, og eg vildi fara til heimsend-
ands til að sanna sakleysi mitt fyrir íbúum
South Wennock. Eg held að eg nái í fyrstu lest-
ina.”
Tilfellið var að Friðrik Grev liafði fengið
að vita á undan flestum öðrum, hvað fram fór
fyrir réttinum, fékk sér því röskan hest og fór
til Great Wennock, þaðan sem hann sendi hið um
getna símrit til föður síns. Hann vildi ekki
hjálpa til að opinbera glæp Carltons; nei, liann
hefði heldur komið í veg fyrir það, ef hann hefði
getað; en fyrst að málið var nú byrjað, þá væri
bezt að faðir hans væri nærverandi til að heyra
sannanirnar fvrir sakleysi sínu.
Þegar hann reið heim aftur, fór hann hægra,
þó ekki mjög hægt samt, því það var sem upp-
reist í South Wennock. Yfirheyrsla Carltons
var byrjuð, þegar hann kom til ráðhússins, og
hver einn, sem stóð í isambandi við hana, var
orðinn vel kunnur gangi málsins.
Hann hefði getað gengið á höfðum manna
fyrir utan ráðhúsið, er sú bygging var nefnd,
þar sem réttarhaldið fór fram, og sem ekki einn
tiundi hluti þeirra, sem komnir vorn, gat komist
inn í. Aldrei liafði slík hreyfing átt sér stað í
South Wennock; mannfjöldinn, sem var við-
staddur rannsóknina á dauða frú Crane, var
ekkert í samanburði við þenna.
En mannfjöldinn viðurkendi heimild Frið-
riks til þess að lilusta á réttarhaldið, sem son
hins eitt sinn ásakaða manns, og dómararnir
einnig, svo að hann fékk þriggja eða fjögra
þumlunga breitt sæti á dómarabekknum, þar
sem John frændi hans var einnig.
Yfiriieyrslan var komin nokkuð langt á leið.
Frú Smith hafði isagt frá öllu, sem hún vissi, og
öllu sem liún ímyndaði sér; því við verðum að
segja lesendunum það, sem ekki þékkja kring-
umstæðurnar, að í sveitaþorpum spyrja dómar-
arnir sína eigin forvitni, livað þeir eigi að lieyra
og hvað ekki, og hafa mjög takmarkaða skoðun
um hvað sé löglegt að láta vitnin bera fram.
Þeirra eigin skoðun gildir alloft í stað laganna.
Það var verið að spyrja Judith Ford, þegar
Friðrik kom inn, og Carlton, sem nú var fangi,
greip stöðugt fram í fyrir henni, og lenti þar af
leiðandi í þrætu við lögmann sinn. Nafn hans
var Billiter, sem hafði strax verið sóttur til að
verja Carlton, og sem hann gjörði eins vel og
hann gat. Carlton varði sinn málstað með
dæmafárri ró. Hann var mjög fölur, en bæjar-
búar voru vanir að sjá hann þannig, en einstöku
sinnum hreyfði hann sig, eins og hann væri ó-
rólegur. Með sitt góða, greindarlega og ment-
aða útlit, sýndist staða hans þar í réttarsaln-
um honum ósamboðin.
“Eg mótmæli þ\Tí að þetta haldi áfram!”
sagði hann að minsta kosti í tíunda skifti, þegar
Friðrik Grey settist. ‘ ‘ Eg mótmæli vitnisburði
þessarar stúlku. Eg segi — eins og eg sagði þá
— að þessi veika kona væri mér Ókunnug; hvaða
gagn gat eg — ”
“Nú, Carlton, eg vil ekki heyra þetta,”
sagði hann og þurkaði svitann af andliti sínu.
“ Ef þú heldur áfram að eyðileggja málstað þinn
þá.hætti eg að verja þig. Þú mátt vera rólegur
og treysta mér. ’ ’
“Eg þ'ekki hana ekki,” sagði fanginn. “Eg
spyr, hvaða ástæðu —”
“Við getum ekki hlustað á þetta, Carlton,”
sagði dómarinn, sem liingað til hafði verið um-
burðarlyndur. “Þér getið komið með vörn yð-
ar á réttum tíma, en þetta er aðeins til' að eyða
tíma dómaranna, og gagnar yður ekkert. Vitn-
in verða að fá næði til að flytja vitnisburð sinn.”
Vitnið leit þannig út, eins og liún vissi ekki
hvað hún ætti að gjöra, að sumu leyti af því, að
allir horfðu á hana, og að sumu leyti af truflun-
um Carltons. Það var auðséð að Judíth var
ekki fús til þess að bera vitni.
“Haldið þér áfram, vitni,” sagði dómarinn.
“Þér lituð inn í herbergið, segið þér, og sáuð
Carlton. Hvað var hann að gjöra ? ’ ’
“Hann hélt á mjög litlu glasi, herra; hefði
hann ekki haldið því á lofti rétt fyrir framan
ljósið, þá hefði eg naumast séð hvað það var.
Hann lét tappan í það og stakk því svo í vestis-
vasann. Svo tók hann hitt glasið —”
“Hitt glasið, sem stóð á dragkistunni rétt
lijá honum; það var glas af sömu stærð og það,
sem herra Stephen sendi þangað með sefandi
dryfcknum. Tappinn lá við 'hlið þess, og liann
greip hann fljótlega og lét hann í glasið —”
“Þér getið ekki svarið, að það var sama
glasið með lyfinu og Stephen Grey hafi sent.”
“Nei,” sagði Judith, “en eg held að það
hafi verið sama glasið. Eg gat séð seðil límd-
an á það, og það var fult af lyfi. Það var ekkert
annað lyfjaglas í húsinu það kvöld, sem var fult
af lyfi, eins og hjúkrunarkonan vitnaði fyrir
rétti í það skifti.”
“Haldið þér áfram, vitni,” greiþ dómarinn
fram í, og eyðilagði á þann hátt þetta Carltons
“en”.
“Þegar Carlton var búinn að láta tappann
í,” sagði Juditli aftur, “lét hann glasið í krókinn
á hyllunni í dragkistunni á þann hátt að það liall-
aðist, og kom svo snögglega út úr herberginu að
eg hafði ekki tíina til að fela mig. Eg tók mér
stöðu við vegginn, en —”
‘ ‘ Þar sem liann liefði gengið fram hjá vður,
þegar hann færi ofan ? ’ ’
“Nei, lierra, hann hefði ekki gengið fram
lijá, eg var lengra í burtu, nær svefnherbergis-
dyrunum. Hann sá mig þar, að minsta kosti sá
hann andlit mitt og spurði hver eg væri; en eg
svaraði ekki og hann var hræðslulegur. Meðan
liann var að sækja ljósið, læddist eg inn í sópa-
skápinn hjá svefnherberginu.
‘ * En þér voruð þó efcki dökki maðurinn með
kinnskeggið, sem svo mikið hefir verið talað
um?” spurði einn af lögreglumönnunum.
“ Jú, herra, að minsta kosti var það eg, sem
Carlton áleit vera karlmann. Eg ihafði sökum
verkja í andlitinu bundið flosdúk um kinnar
mínar, og hann og svarta ræman, sem hann var
bundinn með, leit út alveg eins og kinnskegg við
hina daufu tunglsbirtu. ”
“En hversvegna bjugguð þér yður þannig
út?” spurði dómarinn, þegar undrun hans og
hinna var farin að minka. “ Hver var ástæða
yðar til þess?”
“Afsakið, berra, en mér kom alls ekki til
hugar að dulbúa mig,” svaraði Judith. “Slíkt
datt mér eklci í hug. En eg hafði sára verki í
andlitinu, sem var mikið bólgið, og Stephen
Grey sagði að eg yrði að binda um það. Eg
hafði enga aðra ástæðu til að gjöra það. Hefði
eg beðið þangað til Carlton kom út, þá hefði
hann séð hver þetta var. ’ ’
“Þetta er mjög einkennil’eg viðurkenning,
vitni,” sagði Billitter, samkvæmt sinni eigin
skoðun. “Má eg spyrja, vissuð þér nokkuð um
Carlton, eða þektuð hann, fvrir þann tíma?”
“Nei,” svaraði hún. “Eg sá hann aka
fram hjá á götunni, og 'þekti hann því að útliti;
en hann hafði aldrei séð mig.”
“Hver var ástæða yðar til að veita honum
athygli þetta kvöld?”
‘ ‘ Eg hafði enga ástæðu til þess, og það var
ekki áform mitt að athuga hann, en þegar eg
kom upp stigann, hevrði eg lireyfingu í dagstof-
unni og var hrædd um að það væri frú Crane,
sem af óforsjálni hefði farið ofan úr rúminu.
Eg hafði engan grun um að neinn annar væri
uppi; en þegar eg leit inn, sá eg að það var Carl-
ton, og sé hann gjöra það, sem eg hefi þegar
sagt frá.”
Hversvegna sögðuð 'þér ekki, hver þér vor-
uð, þegar hann spurði ? ’ ’
“Eg verð aftur að segja að eg hafði engan
slæman tilgang,” svaraði hún. “Mér fanst eg
vera að standa á hleri til að forvitnast um það,
sem mér kom ekfci við, og vildi því ekki láta Oarl-
ton sjá mig. Aðra ástæðu hafði eg enga. Síðan
liefi eg margoft óskað þess, þegar talað hefir
verið um manninn í stigaganginum, að eg hefði
látið hann sjá hver eg var.”
“Ætlið þér að telja okkur trú um, að þér
hafið getað gengið upp stigann og inn í skápinn,
án þess að Carlton heyrði til yðar?”
“Ó, já, eg var með þá skó, sem eg notaði alt-
af í sjúkraherbergi. Þeir voru búnir til úr ofn-
um dúk. ’ ’
“Grunaði yður að Carlton væri að gjöra
nokkuð rangt?” spurði einn af lögreglumönn-
unum.
“Nei, herra, mér datt alls ekki í hug að ætla
líonum neitt slæmt, fyr en morguninn oftir, þeg-
ar eg heyrði að frú Crane væir dáin af því að
hafa neytt svefndrykksins, og að það var upp-
víst að hann var eitraður. Þá fékk eg illan
grun; eg mundi eftir orðunum, sem Carlton og
sjúklingur hans skiftust á kvöldinu áður, og sem
sýndu að þau voru mjög vel kunnug; en þó hélt
eg ekki að Carlton hefði drýgt slíkan glæp. Það
var fyrst við yfirheyrsluna, þegar eg heyrði
hann sverja það, sem eg vissi að var ósatt, að
hjá mér lifnaði verulegur grunur um breytni
hans.”
“Þetta er eins gott og leikrit,” sagði Billit-
ter lögmaður háðslega. “Eg vona að þér, há-
tigni herra, veitið vitnisburði þessara stúlku at-
hygli. Það sem hún segir, er bæði einkennilegt
og ótriílegt,” bætti hann við. “Fyrst minnist
hún á ástarorð milli Carltons og stúlkunnar, sem
hann \útjaði sem læknir, og svo kemur liún með
soguna um glösin. Hví skyldi hún, fremur eu
aðrir, hafa setið í myrkrinu í herbergi frú Crane
hið fyrsta kvöld? — Hví skyldi hún, fremur en
aðrir, hafa slæðst upp stigann í myrkrinu annað
kvöldið, einmitt á sömu stundu og Carlton var
þar? Og hvemig gat hún hafa komist upp án
þess að frú Gould og hjúkrunarkonan sæi hana
ekki? Þér —”
“Afsakið, herra,” sagði Juditli. “Þær
sátu báðar við kvöldverðarborðið; eg sá þær
þegar eg gekk fram hjá, eins og eg hefi sagt.”
“Eg segi,” sagði Billitter, “að þessi vitn-
isburður er óskiljanlegur; hann er blandaður
verstu tortrygð, og fyrir réttlátan dómara hlýt-
ur 'hann að líkjast skáldsögu, sem er búinn til í
því skyni að víkja gruninum frá henni sjálfri.
Það er ekki óhugsandi að hún hafi sjálf átt við
lyfið, hafi það annars verið hreyft, og reyni nú
að kenna öðrum um það. Svarið mér einni
spurningu, vitni: Fyrst þér urðuð þess varar
að alt þetta var gjört af Carlton, af hverju sögð-
uð þér ekki frá því þá?”
‘ ‘ Eg hefi sagt það, ’ ’ svaraði Judith, ‘ ‘ af því
eg var hrædd um að mér yrði ekki trúað, að það
yrði skilið á sama líátt og þér skiljið það nú, hr.
Eg var hrædd við að gruninum yrði snúið að
mér, eins og þér nú reynið að gjöra.”
“Þér voruð liræddar um að vitnisburður
vðar, án sannana, yrði gagnslaus gagnvart Carl-
ton,” sagði einn af lögreglumönnunum.
“ Já, herra,” svaraði Judith. “Eg bar eng-
an verulegan grun gegn Carlton, fyr en eftir yf-
irheyrsluna, og þá vildi eg ekki tala, af því eg
hafði ekki gjört það áður. Eg hefði þá verið
spurð ihversvegna eg héldi því leyndu. Auk þess
var eg ekki alveg sanrifærð um, að Carlton hefði
gjört þetta. Mér var næstum ómögulegt að trúa
því.”
‘ ‘ Og um leið og þér segið þetta, takið þér að
yður að sanna, að Carlton hafi blandað blásýru
í lyfið, meðan þér horfðuð á ihann í gegn um-
dyragættina?” spurði Billiter.
“Eg fullyrði ekkert slíkt.; eg hefi aðeins
sagt, hvernig hann fór með glösin, annað ekki,”
svaraði Judith.
“Ó,” sagði Billiter, “þér hafið ekki sagt
annað unga stúlka? Mér finst að allir megi
ætla, að þér hafið viljað segja eitthvað meira, þó
þér hafið ekki gjört það. Hávelbomu herrar,”
sagði hann um leið og hann sneri sér að lögreglu
mönnunum, “eg get ekki séð að nokkurt orð af
þessum vitnisburðum hafi nokkurt gildi gagn-
vart Carlton. Hann segir yður að fní Crane
hafi komið hingað jafnókunn Sér og öllum öðr-
um, og það er ekkert sem sannar að þetta sé ó-
satt. Þér getið ekki felt sektardóm á slíkan
mann og Carlton, vegna óljóss vitnisburðar
vinnukonu, sem hefði átt að tala þessi orð, ef
þau eru sönn, fyrir mörgum ámm síðan. Að
undanteknum fáeinum orðum, sem hún heyrði
Carlton og veiku konuna skiftast á, er alls engin
sönnun fyrir 'því að þau hafi þekst.--”
“Þér gleymið bréfinu, sem konan skrifaði
Cariton kvöldið sem hún kom,” sagði einn af
lögreglumönnunum.
‘ ‘ Alls ekki, ’ ’ svaraði Billiter hiklaust. ‘ ‘ Það
er engin sönnun fyrir því, að bréf hafi verið
skrifað til Carltons — eða hafi nokkru simii ver-
ið í hans vörzlum. Saga konunar Smith, að
hún hafi fengið það hjá lafði Jönu Chesney, og
að lafði Jana hafi fengið það hjá konu Carltons,
er einkis verð. Eg gæti tekið bréf úr vasa mín-
um, rétt yður það og sagt, að sá, sem eg fékk það
hjá, hefði sagt að hann hefði fengið það hjá
Tyrkjasoldáninum; en það væri líklega ekki nær
sannleikanum fyrir það að hann sagði það.”
Áheyrendumir brostu. Carlton greip í
ermi lögmanns síns, og hann laut niður að lionu-
um.
“Hvaða bréf er það, sem hér er talað um?”
Hingað til hafði Carlton ekkert heyrt um
bréfið. Enginn hafði sagt honum neitt um það.
‘ ‘ Yeizt þú það ekki ? ’ ’ hvíslaði lögmaðurinn.
“Hefir þú ekki séð bréfið? Og það er þó þetta
bréf, sem veldur öllum óþægindunum að heita
má.”
“Eg hefi hvorki séð né heyrt um neitt bréf.
Hvaðan kemur það?”
“Út úr skáp í kjallara þínum — hefir mér
verið sagt. Það er slæmt bréf, Carlton, nema
ef þú getur skýrt frá tilgangi og tilveru þess,”
sagði lögmaðurinn.
“Hafa menn rannsakað heimili mitt?”
spurði Carlton þóttalega.
“Alls ekki. Eg er ekki viss um að dómar-
arnir viti um hvernig það kom í ljós, nema að
lafði Jana Chesney lánaði þessari frú Smith það
eina eða tvær stundir, og hún sagðist hafa feng-
Íð það hjá lafði Lauru. Eg mætti Pepper-
fiy-----”
‘ ‘ En það var ekkert bréf í skápnum, ’ ’ sagði
Carlton, hálfringlaður yfir þessum orðum. ‘ ‘ Eg
skil ekki hvað þú átt við. Get eg fengið að sjá
bréfið ? ’ ’
Billiter beiddi um leyfi dómarans til þessa,
og bréfið var rétt Carlton. Það er ómögulegt
að lýsa undrun hans, þegar hann sá þetta bréf,
sem hann hélt sig hafa brent fyrir mörgum árum
síðan. Hann sneri því á alla vegu, alveg eins og
bréfpartinum sem líkskoðarinn léði honum, og
hann las hvert orð; hann starði á stafina, sem
voru farnir að fölna, og hann gat alls ekki skilið
þetta. Af útliti hans sást ekki annað en undrun
á svipnum.
‘ ‘ Eg fullvissa ykkur um að eg veit ekkert
um þetta bréf! ’ ’ sagði liann. ‘ ‘ Eg á það ekki. ’ ’
“Það fanst í læstum skáp í kjallaranum yð-
ar, ’ ’ svaraði dómarinn, sem var hyggnari en Bil-
liter hélt.
“Eg neita því algjörlega að liafa haft slíkt
bréf sem þetta. Eg held að hér sé illúðlegt sam-
særi á ferð. ’ ’
“Þekkið þér ekki bréfið, herra Carlton?”
spurði einn af dómurunum.
“Hvernig á eg að þekkja bréf, sem eg hefi
aldrei séð?”
‘ ‘ Þér hafið þó séð nokkuð af því áður. Þér
hljótið að muna eftir rifna sneplinum af bréfinu.
sem kom í ljós við yfirheyrsluna við dauða frú
Crane. Niðurstaðan, sem maður nú kemst að,
er sú, að ihún hafi liætt við að skrifa fyrra bréf-
ið vegna blekklessunnar, og byrjað á þessu; þau
eru bæði eins.”
“Eru þau eins?” svaraði Carlton. “Eg
hafði gleymt því, það er svo langt síðan. En til
hvers er þetta bréf skrifað?”
“Þér sjáið að það er skrifað t-il yðar.”
‘ ‘ Eg sé að nafn mitt er á umslaginu. Hvern-
ig það hefir borist þangað, eða hvað það á að
þýða, það er mér alveg óskiljanlegt. Þetta bréf
sýnist skrifað til manns hennar, en ekki til mín,
sem lwknis hennar.”
“Niðurstaðan, sem menn hafa reynt að
komast að af þessu bréfi, er sú, að það hafi ver-
ið skrifað til yðar sem manns hennar. En það
er auðvitað ekki sannað enn. ’ ’
“Eg þakka yður fyrir þenna viðbæti,”
sagði Billiter. “ Það er ekki sannað; Það verð-
ur hvorki mér eða skjólstæðing mínum að kenna,
ef við getum ekki sannað að þessi ásökun er
fölsk, á máske rót sína að rekja til til hrapar-
legs misskilnings. Ósanngjarnari ásökun hefir
ef til vill aldrei verið borin á nokkurn lækni.
Tíversvegna ætti Carlton með ásettu ráði að
drepa sjúkling, unga konu, sem hann var beðinn
að hjálpa, algerlega ókunnug honum. Hann —”
“Ef sú heilsun, sem vitnið Judith Ford hef-
ir skýrt frá, getur álitizt að vera sönn, þá hefir
hún ekki verið honum alveg ókunnug, lierra Bil-
liter.”
‘ ‘ Það er að sönnu satt, tigni herra, en eg get
ekki ímyndað mér, að þér takið orð ungu stúlk-
uiínar fram yfir orð Carltons? An tillits til
orða stúlkunnar, er enginn sönnun fyrir því. að
Carlton liafi þekt frú Crane. Og án sannana,
er ómögulegt að halda áfram þessari kæru gegn
honum. Frii Crane talaði sjálf um Carlton sem
ókunnan sér. Ekkjan Gould-------”
Húðir, Skinn, Ull, Seneca Rœtur
, Vér kaupum vörur þessar undir eins í
stórum og emáum slumpum. Afarhátt
verð borgað. Sendið oss vörurnar strax.
R. S. ROBINSON,
W I N N 1 P E G,
157 RUPERT AVENUE og
150-2 PACIFIC AVE. East
M AN .
B. LEVINSON & BROS.
281-3 Alexander Ave. - WINNIPEG
Hæsta verð greitt fyrir Loðskinn, Senecaræt-
ur, og Ull. Jafnt stórar sem smáar sendingar
vcrða keyptar.
REYNIÐ OSS!
Vér Kaupum Skinnavöru Yðar
Látið oss fá nœstu sendingu yðar af Gærum,
Húðum, Ull, Tólg, Seneca rótum og Raw Furs
og sannfærist um að vér borgum hæzta verð.
THE ALBERT KERR Company, Limited
Aðal-Skrífstofa: Toronto, Ont.
Utibú; Winnipeg, Man., Edmonton, Alta, Vancouver, B. C,
TIL ATHUGUNAR
500 menn vantar undir eins til þesa a8 læra a8 stjðrna blfreiSunr
og gasvélum — Tractors &. Hemphills Motorskðlanum I Wlnnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda I Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
8tjðrnu8u blfrelSum og gas-tractors, hafa þegar or818 a8 fara T herþjðn-
ustu e8a eru þá & förum. Nú er tlnii til þess fyrir y8ur a8 læra gö8a
16n og taka eina af þeim stö8um, sem þarf a8 fylla og f& I Iaun fra
$ 80—200 um m&nuSinn. — pa8 tekur ekki nema f&einar vtkur fyrlr
y8ur, aS læra þessar atvinnugreinar og stöSumar bt8a y8ar, setn vél-
fræSingar, blfreiSastjðrar, og vélmeistarar á skipum.
NámiS stendur yfir í 6 vikur. Verltfæri fri. Og atvlnnuskrif-
stofa vor annast um a8 tryggja ySur stöSurnar aS endu8u námi.
SláiS ekki á frest heldur byrji8 undlr eins. VerBskrá send ökeypls.
Komi8 til skólaútibús þess, sem næst ySur er.
Hcmphills Motor Schools, 220 Padflc Avc, Wlnnipcg.
útibú I Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbridge, Calgrary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
Hvers virði nýlendur eru
á stríðstímum.
'eem til stríðs, og verkaí sambandi
við stríðið, hafa verið kvaddir af
pað var . nokkuð áliðið þegar
pjóðverjar vöknuðu til meðvit-
undar um þýðing nýlenda. Fyrstu
nýlendu sína Togoland eignuð-
ust þeir árið 1884, og er nýlenda
sú um 33,000 ferhymingsmílur
að stærð, og í byrjun stríðsins
voru pjóðverjar búnir að leggja
undir sig nýlendusvæði, sem til
samans voru 1,027,820 ferhym-
ingsmílur að stærð, með 12,041,-
603 innfæddra, en 25,000 hvítra
manna.
Elsta nýlenda Frakka, Guiana,
er þeir eignuðust árið 1626. En
nú í byrjun stríðsins vom nýlend-
ur frakka til samans 3,449,614
fermílur að stærð. fbúatalan í
Bretaveldi, hafa 1,900,000 komið
frá nýlendum þeirra.
Frá árinu 1914 og til júlímán-
aðar 1918 hafa frönsku nýlend-
umar hlaupið undir bagga með
hinni frönsku þjóð, og sent frá
Alger og Tunis 340,000 hermenn;
f rá Sudna, Senegal og Madagask-
og Tanken 250,000 og frá frönsku
| Vestur-Indíaeyjunum 31,000, alls
i 621,000 hermenn og auk þess
1238,000 verkamenn.
Oas vantar mcnn og konur tll þess
a8 iæra rakaraiSn. Canadiskir rak-
ara hafa orSiS a8 fara svo hundruSum
þeim nam 40,702,528, þar af vom
um 1,500,000 hvítra manna.
Bretar eignuðust sína fyrstu
nýlendu á 15. öld. Höfðu í byrj-
un stríðsins nýlendur ,sem til
samaas vom 12,624,435 ferhym-
ingsmílur að stærð, með 400
miljónum íbúa.
í þessu stríði hafa sambands-
menn lagt undir sig alla nýlendu-
eign þjóðverja. En í þaú þrjá-
tíu ár, sem pjóðverjar héldu
þeim, tókst þeim aldrei að ná
hylli nýlenda sinna, sem þetta
stríð hefir sýnt að Bretum og
Frökkum ‘hefir tekist. pví styrk-
ur sá, er þær hafa veitt Bretum
og Frökkum, þó ekki væri nema
um vistir að ræða, er ómetan-
legur. Af 7,500,000 hermönnum,
skiftir I herþjðnustu. þess vegna er
nú tækifært fyrir y8ur aS læra pægl-
lega atvinnugrein oy komast I gö8ar
stöSur. Vér borgum y8ur gð8 vlnnu-
laun á me8an þér eru8 a8 læra, og Ot-
vegum y8ur stöSu a8 loknu námt, sem
gefur frá 818—25 um vikuna, e8a Vi8
hjálpum y8ur til þess a8 koma á fót
“Business” gegn mánaSarlegri borgun
—• Monthly Payment Plan. — Námi8
tekur a8eins 8 vikur. — Mörg hundruS
manna eru a8 læra rakaraiBn á skðlum
vorum og draga há laun. SpariB
járnbrautarfar me8 þvt aS læra a
næsta Barber College.
llemphill's Barber Collcgc, 220
Pacific Ave, Winnipeg. — Útibú; Re-
glna, Saskatoon, Edmonton, calgary.
Vér kennum einnig Telegraphy,
Moving Picture Operating á Trades
skðla vorum a8 209 Paciflc Ave Wlnni-
peg__________________________________
KAUPIÐ VICTORY BOND!
SPARIÐ TIL J7ESS AÐ KAUPA