Lögberg - 23.01.1919, Side 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. JANÚAR 1919
í alvörutalsð á alvar-
legum tímum.
Eftir Ný-íslending.
báru fyrir brjósti lýðstjórnar-
hugsjónir frjálsrar heimsmenn-
inngar. Og styrjöldin hélt á-
fram.
Hvernig leizt ass jslendingum
hér 1 Canada nú á blikuna? J?að
mun óhætt mega fullyrað, að oss
leizt illa á hana. En svo var það
Sem kunnugt er af fombók-
mentum vorum, báru forfeður
vorir ægisihjáhn yfir aðrar þjóð- heldur ekki neitt einsdæmi með
ir samtíðar sinnar, bæði að j oss; það leizt öllum illa á blik-
hreysti og drengskap. Var þá una. Vér vorum, eins og eg þeg-
oft herskátt í landi og barist af j ar hefi vikið að í öndverðri rit-
hinni mestu hugprýði, þeirri hug gjörð þessari, raunverulega ó-
prýði einni, sem samfara er
sönnum hetjuanda — að bera
vanir styrjöild; isökum þess þörfn
uðuimst vér nú leiðbeiningar um,
frægðarorð af hólmi ef auðið hvemig vér ættum að hegða oss
væri; að öðrum kosti hníga dauð-
ur. Aldrei að víkja, þó að við
ofurefli væri að etja. Lögðu
þeir jafnan ótrauðir til orustu
gegn fjandmönnum sínum, er
þeim }>ótti rétti s'num og sæmd
vera traðkað. En svo hollir
voru iþeir jafnan konungum sin-
um úti í Noregi, ef þeir á annað
borð gengu þeim á hönd, að vart
mun dyggtari þegna getið hafa,
það er að segja, eins lengi og ríki
konunga þeirra óx ekki úr hófi.
Ofríki þoldu þeir ekki, því að
“kóngsþrælar íslenzkir aldregi
vóru ’’ — en þegnar góðir — er
stafaði einkum af því, að trú-
tnenska, og það að vera hetja,
var þeim aliheilög hugsjón þótt
heiðnir væru. Hergjarnir vom
þeir í eðli sfnu, héldu í Austurveg
eða Vesturvíking að afla sér fjár
og frama, og fóru sigrihrósandi
á stríðstímum, sem sannir borg-
arar Canada og — brezkir þegn-
ar. Ekki stóð á leiðbeiningum.
Hinn þáverandi ritstjóri Lög-
bergs, herra Sig. Júl. Jóhannes-
son, kom með þær þegar í stað,
og alveg óbeðinn, sem hans var
von og vísa. Hann segir í Lög-
bergi, dags. 13. ágúst 1914:
“....íslendingar ættu að vera
svo trúir Canadiskir borgarar,
að skifta sér ekkert af iþátttöku
í þessu stríði, ihvorki til né frá.
Sérstaklega vegna þegs, að Eng-
lendingum hefir ekki verið sagt
str'ð á hendur að fyrra bragðl,
og þetta er ekki stríð til þess að
verja þeirra land eða þjóð.”
Á öðrum stað í þessu sama
blaði lætur hann oss vita, að
“Eina sanngjama stefnan og
happasæla fyrir Canada væri því
um hauður og hfö hins þá þekta sú, að láta sig stríðið engu skifta
heims, bæði fyrir og eftir þann
tíma, er ísland bygðist.
Á gullaldartímabilinu hófust
oft deilur meðal höfðingja, og
höfðu þeir þá fylgd þeirrar al-
þýðu, er þeir höfðu yfir að ráða,
þá er til þess kom, að þeir þurftu
að beita oddi og eggju til að
koma málum sínum fram.
En þrátt fyrir það að vér íslend-
ingar eigum ætt vora að rekja til
þessara hergjömu víkinga, höf-
um vér nú öldum saman, kyn-
slóð fram af kynslóð, lifað hlut-
lausu lífi, undanþegnir allri her-
vera því alveg óháð, eins og
Bandarikin gjöra; sérstaklega
þegar þannig stendur á, að Bret-
ar eiga alls ekki hendur s'nar að
verja; engin þjóð hefir sagt
þeim stríð á hendur; þeir fara
aðeins af sjálfdáðum í ófrið, sem
kom upp milli annaraþjóða. En
hivað er svo gjört ihér í Canada?
Englendingar, Frakkar og Rúss-
ar eru eggjaðir til þess að drepa
pjóðverja og Austurríkismenn;
þeir eru sendir í stórhópum og
fylkingum með því lofsamlega
erindi; en pjóðverjum og Aust-
urríkismönnum er bannað með
skyldu, meðan aðrar þjóðir víðs- j faarðri hendi að fara heim og
vegar um iheim hafa barist hver|hjálpa þræðrum sínum á móti.
gegn annari, og hka innbyrðis,! parna er beitt ofriki. pama
með byssum og beittu stáli. Ekki
er þar með sagt, að vér höfum
ekki haft neitt við að stríða, s*ð-
an bardögum og mannvígum
linti á meðal vor. Engum manni,
gjört upp á milli þjóðflokka í því
máli, sem mest er tilfinningamál
allra manna.”
Hvíl,íkt þó ofríki, að lofa ekki
pjóðverjum og Austurríkismönn
er af íslenzku bergi er brotinn um ,héðan frá Canada, töluvert
og skynbær er talinn, mundi láta
sér í hug koma slíka fjarstæðu,
og skal eg ekiki fjölyrða frekar
víðáttumiklum hluta af Breta-
veldi, að fara þá heim líka, vit-
anlega einnig í “lofsamlegu er-
um það. pannig fluttum vér; indi”, því — að drepa Breta og
Vestur um haf til Canada og
Bandaríkja Vesturiheims, gjör-
samlega afvanir öllum hernaði,
þektum af eigin reynslu ekkert
til herskyldu, né hinna þungu
kvaða og ströngu, er henni eru
samfara; höfðum enga stríðs-
hugsun aðra en }>á, að halda á-
fram að heyja strið tilveru vorr-
ar, sem bezt að auðið yrði í sam
hug við það fólk, er þegar hafði
tekið sér bólíestu hér norðan
megin llnunnar, og svarið drott-
inhollustu konungi Breta og
gjörst borgartar í hinu nýja kjör-
landi voru, Cánada.
En nú hófst veraldarstríðið og
áhyggjur og umhugsanir um það
gagntóku hugi vora sem annara
þegna hins brezka veldis. J?ýzka-
landskeisárinn æðir af stað með
óvígan her, leggur sína blóðugu
braut áleiðis til Parísarborgar,
gegnum Belgíu, er stendur í
skjóli hans og hinna annara stór-
velda Evrópu. Hans keisaralega
hátign má til með að hafa hrað-
an við, iþví hann ihefir afráðið að
halda innreið sína í París innan
tveggja til þriggja vikna, áður
en Frakkar — hvað þá Bretar —
fengju svifrúm til að taka á
móti honum. Svo hafði keisar-
— oss. Hvílík harðstjóm þó og
rangsleitni! — Að lofa þeim ekki
að fara og fylla Iherfylkingar
fjandmanna Breta og vor sjálfra.
Má vel vera að pjóðverjum hefði
þá auðnast að senda einum eða
tveimur kafbátum fleiri upp að
ströndum vorum; en — eftir á
að ihyggja: Bretum bar engin
nauðsyn til að fara í stríð; þaö
hafði engin þjóð “sagtþeim stríð
á hendur að fyrra bragði”!!!! —
Hví þá ekki að leyfa keisaranum
mótspyrnulaust að fótum troða
Belgíumenni, þessa þverúðar-
seggi, er stóðu í skjóli hans keis-
aralegu hátignar, og auk þess nú
upp í hárinu á Ihonum. Hvl
mátti hann þá ekki brúleggja
veg sinn með skrokkum þeirra
suður um Frakkland til Parísar-
borgar? Hann átti “lofsamlegt
erindi” þangað. Hvað kom Bret-
um það við? J?urftu þeir að
vera að skifta sér af því, þó að
keisarinn með — og í sínu prúss-
neska herveldi — ryddi sér sína
fyrirhuguðu braut á þenna hátt
til Parísar? Hv{ ekki að leyfa
honum það? Var það ekki og í
nánasta samhljóm við þá þegn-
legu bending herra Sig. Júl. Jó-
hannessonar til vor, landa sinna
Jóhanneföson gjörði. J?eir voru
sér meðvitandi afar-mikillar á-
byrgðar; enda hafði ritstjórinn
efcki haft Bvifrúm til að koma
vitinu fyrir Breta um það, að
skynsamast væri fyrir þá, að
skifta sér ekkert af stríðinu, “það
væri sú eina sanngjama stefna”.
sem þeir gætu tekið — stríðið
bar að svo fljótt. Og Bretar
hófust handa; vildu ekki láta her
gamhiinn prússneska gleyþa sig
lifandi með húð og ihamisi. peim
fór nokkum veg annan en sagt er
um smáfugla er til séifí hitabelti
jarðar, að ef þeim verði litið í
auga eiturorms eins, er á heima
þar, þá fljúgi þessir vængjuðu
vesalingar yfirkomnir í opið gln
orminum. — Bretum og hinum
öðrum isamherjum vorum auðn-
aðist með ihjálp drottins, að loka
gini hin® prússneska hergamms,
og það ef til vill svo greinilega,
að ihann opni það aldrei framar—
til eilífðar.
Svo gagnsæ er hún, þessi óvið-
jafnanlega ráðlegging herra Sig.
Júl. Jóhannessonar til vor íslend-
inga í Canada, og ummæli hans
um Breta, er hér að framan hafa
orðrétt verið tilfærð að enga sér-
staka skarpskygni útheimtist til
að sjá, hvar fiskur liggur undir
steini; það er pró-Germaninn
með rýtinginn sinn í erminni
— vinur keiföarans en fjand-
maður brezku krúnunnar, er hér
kemur fram og dýrum eiði hefir
svarið alla trú og hollustu, sem
hverjum manni ber að gjöra, er
ekki er innfæddur, og æskir að
verða Canadiskur borgari —
kemur fram, segi eg, með þessi
og þvúík Lokaráð á vörunuim:
“Tákið engan þátt í stríðinu”.
Sama sem: Látið eiturorminn
gleypa ykkur — eins og litlu fugl
ana.
Einihver, blátt áfram þegn-
hollur landi vor, hafði gjört rit-
stjóranum það ógagn að þýða á
enska tungu þessar framan á-
minstu ráðleggingar og ummæli
Tveim viikum síðar var hann all-
ur í börtu frá Lögbergi. Hópur
herrmanna hötaði að brjóta
prentsmiðju Lögbergs ef rit-
stjórinn ihypjaði sig ekki á
brott þaðan tafarlaust. f einni
svipann var ritstjórinn þotinn
sem elding, að sömir sögðu, út
— um bakdymar að Lögbergi.
Og móða tímans leið áfram og
bar undir yfirborði sínu miljónir
hinna vöskustu manna, er fóm-
að höfðu lífi sínu á blóma skeiði
æfinnar á altari frelsis og mann-
réttinda — hún bar þá nú unn-
vörpum úr líkamlegri augsýn út
í hin strandlausu þagnarhöf ei-
lífðarinnar, þar sem áldrei brotn
ar alda, að heyrast megi. Mörgu
hjarta sveið. Mörg urðu tár
mæðra og annara ástvina hinna
valföllnu, ungu hraustmenna, er
einungis fá nú hugguð hjörtu sín
með þeirri gleðiríku tilhugsun,
að enginn dauðdagl er fegurri til
né göfugmannlegri, en þessara
Rianna var, er létu lífið í sölum-
ar í þjónustu þesis, aðbrjótaá
bak aftur hið blóðuga herveldi,
er ásett hafði sér að gína yfir og
leggja í jámfjötra s!na frelsi og
réttindi alls mannkyns.
Niðurlag í næsta blaði.
inn líka gjört sér vonir um, að , hér, að eina sanngjarna stefnan
Bretar yrðu ef til vill rólegir og fyrir oss íslendinga, og Canada
létu sig litlu varða, þó að hann i heild sinni, væri sú, að láta sig
tækist á hendur slíka kynnisför stríðið engu skífta. Bretar áttu
til Parísar; en þó fann vesalings ekki hendur sínar að verja(!!)
litla Belg'a upp á því, að gjöra j “Engin þjóð ihafði sigt þeim
stríð á hendur að fyrra bragði’!!
En hefði nú keisarinn baft gam-
an af, að afloknu erindi í París,
að bregða sér yfir um sundið!
Lundúnaborg er all-ásjáleg, og
jafnvel hæf til heimsóknar
heimsins voldugasta drotni, þvr
að til þess embættis — að verða
herra heimsins — ætlaði hann að
láta smyrjá sig í annari hvorri
eða báðum þessum syföturborgum
— ja, hvað þá? — petta hefði
keisaranum líka tekist, ef Bret-
ar hefðu setið hjá og ekki hafist
handa. En keisaranum varð ekki
kápan úr !því klæðinu, að Bretar
sæti hjá afskiftalausir. Breta'r
voru sér þess meðvitandi, að
þeir væru ekki ábyrgðarlausir
honum og hersveitum hans þann
farartálma, er olli því, að Frakk-
ar og Bretar fengu svifrúm til að
snúast á móti honum, enda þótt
þeir væru lítt viðbúnir; fyrir
bragðið er hann, með sínar
glæsilegu hersveitir, , ókominn
enn þann dag í dag til Parísar,
og eru þó liðin fjögur ár og lið-
lega fimm mánuðir síðan, og all-
ír muna hvað gjörðist þann 11.
nóvemiber næstliðinn. Heill þér,
veslings litla Belgía!
Pegar í byrjun striðsins kom
það í ljós, 'hve Frakkar og Bret-
ar voru nauða illa við því búnir,
að mæta ofurefli hinna prúsfö-
nesku herfylkinga keisarans.
peir urðu að láta undan síga, og
gjörðist útlitið afar-ískyggilegt. gagnvart skjólfötæðingum sínum:
pað var augljóst, að stjórnmála- Belgíumönnum, gagnvart sjólf-
menn, blaðamenn og öll alþyða í um sér, gagnvart Frökkum,
gagnvart Evrópu í heild sinni,
eða réttast sagt gagnvart hinum
löndum samiherja vorra, er stóðu
á bak við hermenn sína, sorglega
iila búna að vopnum og verjum, frjálsu lýðstjómarthugsjónum
gegn djöfullegustu árásum óvin- heimsmenningarinnar, er keisar-
anna, að nú reið lífið á að láta j inn var nú albúinnn — ihans tím!
hendur standa fram úr ermum og
sameina sig um skjótar og skipu-
legar framkvæmdir til >þess að fá
reist rönd við því að hið prúss-
neska herveldi gengi milli bols
og höfuðs á þeim þjóðum, er
til kominn — að freista að keyra
undir ok hins miskunnarlausa
prúissnesika herveldis.
Sem nú hefir verið sýnt fram
á,- litu Bretar öðru vísi á afstöðu
sfna við stríðið, en herra Sig. Júl.
Fréttabréf.
___%
Seattle 3. jan. 1919.
Aldrei hefir víst um margar
aldaraðir, nokkur gleðifregn eins
alment um iheim allan gagntekið
hugi og hjörtu mannanna, eins
og þegar hin sanna frétt brunaði
sem leyptur um alla jörð, þann
11. nómember síðastl., að pjóð-
verjar ihefðu lagt niður vopnin
og hætt að berjast, því þó sigur
sambandsmanna hafi verið nokk
uð lengi fyrirsjáanlegur, þá var
vissan aldrei fengin hvenær
blóðsúthellingunum linti, fyr en
þenna dag. Fyltust því hjörtu
margra feðra og mæðra, sysftra
og bræðra, fögnuði við hina áð-
ur nefndu og öllum kærkomnu
fregn. Eikki aðeins sigurvegur-
unum, heldur og einnig stórum
hluta iþeirra, sem biðu ósigur í
þessu voðalega stríði, því þótt
ógnunum og hreystiyrðum væri
beitt altaf öðru hvoru sem vopni
á samherja frá hendi óvinanna,
þá gægðist altaf fram úr skugg-
anum á bak við hin stóra löngun
til að hætta, í seinni tíð
stríðsins. Enda munu pjóðverj-
ar, máske að undanteknum keis-
aranum sjálfum oghans fylgjliði
hafa séð það nokkuð snemma, að
þeir mundu bera lægri hlut í
stríði þessu, eins og raun varð
á. —Verður nú næst fyrir að
byggja vonir sínar og traust á
því, að alþjóða friðarþingið
mikla, sem bráðum fer fram í
VersailJes ,s‘kamt frá París),
fari fram með sátt og samlyndi
og leiði af sér ævarandi frið og
frelsi meðal allra þjóða, og að
stríðið ný afstaðna, hið ógurlega
alheimsstríð, mætti nú loksins
opna augu ihins menftaða heims
fyrir því, að það er ekki samboð-
ið kristnurh mönnum eða nein-
um siðuðum þjóðum, að slétta
deilumál sín með ógurlegum
blóðsúfhellingum og stórfeldum
eyðileggingum á landi og sjó,
eins og þetta síðasta stríð hefir,
á svo átakanlegan hátt, sýnt.
Vona því allir velþenkjandi
menn og konur, að eins og þetta
stríð vanst af völdum réttvísinn-
ar, eins mætti það verða hið síð-
asta stríð fyrir ár og aldir, en
friður og eining ríkja um alla
jörð, í eins stórum mæli og unt
er.
Almennar fréttir.
Síðastliðið sumar og haust
hefir verið arðsamt og gott fyrir
alla þá hér í bog, sem heilsu og
þrek hafa haft til að bjarga sér.
Tíðin altaf að heita mátti indæl
langt fram á haust; í nóvember
rigndi talsvert af og til, einnig
fyrri hluta desember, seinni hlut
inn að mestu þur, með þoku og
hrími um nætur, frá jólum til
nýárs, en bjart og oft sólskin um
daga. Frost orðið hæst hér í
nóvember seint 27 gr. fyrir ofan
zero; aldrei kömið snjór úr lofti
hér á þessum vetri. Skýrslur
veðurmannsins hér í Seattle, Mr.
Salisbury, sýna við þessi áramót,
að eftir jafnaðarreikningi hafi
regnfallið ihér við Puget Sound,
farið altaf minkandi í síðastliðin
tíu ár, og árið síðastliðna hafi
haft 5 þuml. minna regnfall en
árið 1917. Ef þetta hefir stöð-
ugt áframhald, þarf fðlk, hvar í
landi sem er, þegar ekki að ótt-
ast rigningamar á Kyrrahafs-
ströndinni, og því síður vetrar-
ríkið, eins og flestum er kunn-
ugt um.
ólhætt má víst fullyrða það, að
alt árið sem leið hafi verið eitt af
hinum hagsælustu árum, sem
Seattle borg hefir átt, föíðan hún
varð til, og ef til vill hið hagsæl-
asta fyrir fjöldann; atvinnan
hefir verið í stærri stfl en nokkru
sinni áður, og kaupgjald hærra.
Á skipatilbúningurinn auðvitað
stærsta þáttinn í því, með 27,000
manna, sem sú eina atvinnu-
grein útheimtir á árinu. Var líka
einna mest sótt eftir atvinnu þar
því þar var stöðugust vinna og
mest eftirtekja; kaupgjald þar
fyrir langan seinni part ársins
4 dalir 64 cent á dag (8 klst.)
fyrir óbreyttan verkamann, og
6 dali 88 sent fyrir smiði, og þar
yfir fyrir aðra handverksmenn
suma. Um langan tíma síðastl.
sumar unnu margir þama næt-
ur og daga, eins of t og þróttur og
heilsa leyfði þeim, því krafan var
svo mikil fyrir það að koma skip-
irnum sem fyrst í gang, en við
þetta fénaðist þeim hinum sömu
miklir peningar, því ávalt var
borgað tvöfalt kaup fyrir alla
yfirvinnu; kom það því oft fyrir
að þessir menn tóku inn 65 dali
á viku og þar yfir. Og"af þess-
um ástæðum sóttu margir eftir
þessari vinniu frekar en annari.
Var þó úr mörgu öðru að velja,
og allfötaðar virftist vera ekla á
mönnum og konum, því svo
mörg pláss tæmdust við hinn
mikla fjölda, sem héðan fór í her
inn, sem nú* er þó aftqr smám-
saman að hverfa heim til sinna
gömlu atvinnustöðva, sem
standa víða opnar fyrir þeim
enn, eftir ihálft annað ár, að þeir
fyrstu voru kallaðir. Svo þrengdi
að þeim með vinnukraft á sögun-
armilnunum hér á síðasta vori,
þegar ýmsir menn voru teknir
þaðan tiil herþjónusftunnar, að
kvenfólkið varð í hundraða tali
að tak þeirra pláss þar, og hefir
unnið margt af því þar síðan. í
mörgum fteiri plássum hefir
kvenmaðurinn orðið að gjöra
verk þau nú, sem karlmanninum
Voru ætiLuð áður, svo sem að
renna lyftivélum í stórbygging-
um, bera póst um bæinn og fleira
o§ ekki fyrirverða þær sig þó þær
verði að nota karlmannabúning,
eftir því sem nauðsyn ber til.
Ekki er gott að vita hvað þessir
góðu tímar haMast lengi hér í
borginni. Sumir spá að boftninn
detti úr öllu starfs- og iðnaðar
Boom-inu, sem verið hefir hér
um 1—2 ár síðastl., við endi
hve mikið þeir fá að gjöra síðar;
þar af leiðandi munu nokkrir af
þeim, sem lagðir voru þar af, eða
hættu vinnu, vera án vinnu nú
sem stendur, og sumum þykir
gott að taka sér miðsvetrarfrí.
Spánska veikin í Seattle.
pó heilbrigði&skýrslur borgar-
innar sýni að færri dóu úr influ-
enzunhi hér en í nokkrum öðrum
stórbæ landsins tiltölulega, þá
fanst mörgum hún gjöra æði
usla hér um t'ma. Veikin byrj-
aði ihér í kringum 1. október í
haust, og á tímablinu frá 5. okt.
til 23. des. dóu hér í borginni 866
úr influenzu, eftir skýrslum Dr.
McBride, yfirmanns heilbrigðis
nefndarinnar, en skæðust var
veikin um fimm vikna tíma í okt.
og nóv.; þá dóu 571; flest sjúk-
dómstilfelli á dag voru 500. í
þessar fimm vikur var öllum
kirkjum, skólum, leikhúsum,
danssölum og öllum samkomu-
stöðum borgarinnar, hvaða nafni
sem nefndist, lokað; flest verzl-
unarpláss voru opin aðeins stutt-
an tíma dagsims, en varast að
ganga þangað nema brýn nauð
syn krefði, og állir höfðu hlífar
fyrir andlitum þar og á öllium
sporvögnum. Sunnudaginn 17
nóv. voru kirkjumar opnaðar
aftur og næsta dag flest önnur
almenn samkomupláss. Var þá
veikin mikið í rénun, en tók sig
upp aftur snemma í des. Mátti
þá til að loka skólum á ný og
beðið um að nota ailla varkámi
með samfundi á öðrum stöðum,
sem hægt væri. 2. jan voru
skólamir aftur opnaðir. En in-
fluenaan loðir hér við fólk ennþá,
þó í miklu vægara stíl sé. Ekki
laþðist veikin mjög þungt á ís-
'lendinga hér, að undanteknum
þeim eina, sem dó úr henni,
Kristján Johnson; ungur maður
og efnilegur. Hefir hans verið
getið áður hér í blaðinu. Bæjar-
arblöðin segja að nokkrir deyi
altaf daglega úr þessari veild, og
sjúkdómsitiiIfelMn ennþá 50—100
ný með degi hverjum; enda ef til
vilil ekki fylgt varúðarreglum
eins stranglfega allstaðar og vera
ætti.
Dauðsföll meðal fslendinga.
Á síðastliðnu ári dóu fteiri fs-
lendingar hér í Seattle en nokk-
urt annað ár, síðan þeir byrjuðu
að flytja hingað, þó ekki væri af
völdum influenzunnar. En fleira
íslenzkt fólk mun nú búa hér en
nokkru sinni áður. — Auk þeirra
er áður hefir verið getið á s. 1.
ári, hafa þessir dáið:
4. nóv. Oddný porsteinsdótt-
ir, 73 ára gömul; ekkja Magnús-
ar por&teinssonar frá Gilhaga 1
Lýtingsstaðahreppi í Skagafjarð
arsýslu. Fluttist til Ameríku
1887, og settust að í Hallson N.
D., þar sem þau bjuggu alla tíð
þar til m&ður hinnar látnu and-
aðist fyrir fáuím árum síðan, og
ekkjan flutti þá litlu seinna til
dóttur sinnar og tengdasonar í
Seattle, Mr. og Mrs. Kristján
Skagf jörð, þar sem hún dvaldi til
æfiloka. Mrs. porsteinsson var
greind koná og göf ug, trúuð með
afbrigðum og með háum hug-
sjónum um annað æðra og betra
líf eftir þetta. Hún var virt og
elskuð af öllum, sem hana þektu.
Jarðarförin fór fram 8. sarna
mánaðar, og var jarðsungin af
séra J, A. Sigurðssyni1 Washelli-
grafreit, einu af fegurstu pláss-
um dauðra manna borgarinnar.
— 28. nóv. lézt af meiðsli Gunn-
ar Sveinsson, 54 ára; var jarð-
sunginn af sama presti og hin
áður nefnda, hinn 8. desember
WIS.*' Hans mun frekar verða
getið síðar í þessu blaði. — Einn-
ig mun síðar verða minst betur
fráfalls Mrs. ólafssonar, konu
séra Sig. Ólafssonar, að Blaine,
sem dó þann 11. des. s. 1. og var
flutt til Seattle og jörðuð þér
15. s. m. útför hennar fór fram
frá' kirkju þeirri er fslendingar
leigja ihér í Ballard; séra Jónas
var aðalmaðurinn og jarðsöng
stríðsins. Aðrir halda að mestu hina látnu, en tveir aðrir prest
COPENHAGEN
Munntóbak
Búið tilúr hin-
um beztu, elstu,
safa- mestu tó-
baks blöðum, er
ábyrgst að vera
algjörlega hreint
Hjá öllum tóbakssölum
Þetta er tóbaks-askjan sem
hefir að innihalda heimsin
bezta munntóbek
Frákklandi, Guðsteinn Borg-
fjörð, “Private” 30. júní s. 1., dó
af slysi (druknaði) í þjónustu
hersins; tilheyrði 162. Infantry
herdeildinni; var Mtið búinn að
vera á Frakklandi er hann dó,
Guðsteinn var sonur Tómasar
Borgfjörd og Sesselju konu hans
er lengi voru búsett hér í Seattle,
en hann var alinn upp að mestu
hjá sænskupi manni, Green að
nafni og íslenzkri konu hans por-
björgu, sem búa skamt frá Clal-
lam Bay í þessu ríki. Pilturinn
var 22 ára gamall er hann dó,
gjörvilegur og góður drengur
og ihið mesta mannsefni. — Ann
ar ungur maður, vel gefinn til
sálar og líkama, af hér lendum
ættum, Capt Lee Olase Lewis
Co. A., úr 47. deild Iandhersins,
dó af sárum 31. jú'M s. 1. Mr.
Lewis var nýkvæntur Halldóru
Sumarliðason; foreldrar hennar
hafa lengi búið rér í Seattle og
eru vel kynt meðal fslendinga
hér á ströndinni, en sem nú um
nokkur undanfarin ár ihafa búið
nálægt Fume Water, Wash. Mrs.
Lewis er ung og mentuð, hefir
sftundað kenslú á skólum hér
vestra í nokkur undanfarin ár,
en ihaft heimili sitt ýmist úti hjá
foreldrum s<num eða hér í bæn-
um hjá systkinum sínum, sem
eru fjögur hér, Ámi trésmiður,
María ihúsfrú, Sigríður umsjónar
kona á klæðaskurðarhúsi (Tailor
Shop) og Franklin, sem vinnur
að Civil Engineering. Allir
kunningjar og vinir þeirra, sem
syrgja hina tvo ungu íátnu menn
samhryggjast þeim út af miss-
inum.
Ferðamenn til Seattle.
Ferðamenn hafa komið marg-
ir síðastliðið hauföt og yetur, alt
ftil þessa dags. Fjölgu^ Islend-
inga hefir verið talsverð á síð-
asta ári. Áð sönnu flutti mest-
megnis lausafólk hingað en
færra af fjölskyldum, þó fáein-
ar sem fest hafa ihér heimili, og
búast naumast við að hverfa aft-
ur til baka, þaðan sem þær komu,
fyrst um sinn. Lauföafólkið, er
margt hefir aflað sér mikillar og
góðrar vinnu hér á árinu, veit
maður minna um hve lengi kann
inn og frú hans, voru öllum kær-
komin hingað, og margir höfðu
ánægju af, sem þektu þau að
austan, að minnast fomrar sam-
veru og samfunda með þeim, í
ræðum sínum. Eh hvað sögu-
legasta æfintýrið um það efni
flutti góðkunndngi okkar og vin-
ur, Jónatan K. Sfteinberg, og kom
með iþví erindi ftestum áheyrend-
um til að brosa; ræða hans var
löng og því ekki Ihægt að segja
hana ihér. Að lökum talaði heið-
ursgesturinn sjáifur, Dr. Brand-
son, sem öllum var unun að
hlusta á, þvi allir vita að hann er
ræðumaður með afbrigðum, og
þar að auki maður, sem allir
virða og meta, ekki einungis sem
lækni, heldur sem bezta dreng.—
pá var hér um sama leyfti vel-
gjörðamaðurinn ólafur Eggerts-
son frá Saskatchewan, sem unn-
ið hefir svo dyggilega fyrir Bet-
él að undanfömu. Hans er get-
ið áður hér í blaðinu og starfs
rhans hér vestur við hafið, svo að
eg ihefi engu við að bæta; en svo
mikið get eg þó sagt, að allstað-
ar hér í borginni er af íslending-
um lokið sama lofsorði á Mr.
Eggertsson, fyrir lipurð hans og
’framkomu í sambandi við Betel-
íjánsöfnunina. — Eftir 5 ára úti-
vist norður í íshöf um kom hér til
bæjarins, um 1. okt., landkönn-
unarmaðurinn Vilhjáímur Stef-
ánsson, og dvaldi hér, um þrjár
vikur. Mjög fáir íslendingar
höfðu sjón eða tal af honum
þann tíma, sem hann var hér, og
gátu því ekkert fræð&t um ferðir
hans, annað en það, sem dagblöð-
in lítillega fluttu. Hann hafði
verið óheyrilega verkum hlaðinn
allar þessar þrjár vikur hér, svo
hann fékk engan t[ma til að
þiggja samsæti með okkur lönd-
um sínum, sem honum hafði þó
verið boðið. Verðum við Seattle-
búar að bíða eftir ferðasögu
hans, þar til hún birtist á prenti.
Giftingar 1918.
Snemma í september giftu sig
hér í bænum Sölvi Smith, ungur
maður, og Agnes Wagner, af 'hér
lendum ættum. Sölvi er sonur
Mrs. Halldóru Smith, ekkju
Magnúsar Smiths skósmiðs, sem
að dvelja, því er oft svo laus f&t-1 hér dó í Seattle fyrir nokkuð
urinn. — Seinni hluta ágústmán-1 mörgum árum. — 2. október
aðar voru hér á ferð vestur við
hafið þeirlherrar Dr. B. J. Brand-
son og Tómas H. Johnson, ásamt
konum sínum, báðir frá Winni-
peg. Við hinn síðarnefnda varð
l‘tið vart hér í borg, hafði víst
dvalið lengst af í Vancouver B.
C. og Victoria, en Dr. Brandson
dvaldi aðallega ihér í borg meðan
hann var hér vestra, og veittist
fslendingum sú ánægja að geta
'ialdið honum snoturt samsæti
að kvöldi þess 27. ágúst, að heim-
ili Mr. og Mrs. Kristjáns Gísla-
sonar. Var samsæti það eitt af
bví ánægjulegasta, er við höfum
íaft. Heiðursgestimir, læknir-
giftust Emil J. Gísilaison, 22 ára,
og Cora Irene Fraley, 20 ára,
brúðurin einnig hérlend, en Emil
er isonur þeirra hjóna Mr. og Mrs
Kristjáns Gíslasonar. Báðar
þessar giftingar voru fram-
kvæmdar af hérlendum presti.—
Um miðjan nóvembermánuð
voru gefin saman í hjónband af
séra J. A. Sigurðssyni, sem þá
var nýkominn heim að austan
frá söfnuðunum í Saskatchewan,
sem hann hafði þá þjónað í tæpa
fjóra mánuði, Jónatan Kr. Stein-
berg og Guðrún Heiðman. — öll
þessi nýgiftu hjón búa hér í
Seattle. H. Th.
framfarirnar byrji nú hér á
ströndinni og haldi áfram. Stríð-
ið og stríðsiokin hafi orðið inn-
gangur til jafnbetri tíma eftir
þetta en áður var. En seinni
tímar verða að leiða alt þefcta 1
ljós. útlitið virðist nú að vera
gott, með annað gott og arðsamt
ár. Jámiskipasmíðin hlýtur að
halda áfram í sínuira sama jötun-
móð, alt þetta ár að minsta kosti,
því þörfin er stór ennþá fyrir
þau skip, þrátt fyrir þó stríðið
sé búið. Eitt félag til dæmis
aðeins eitt, af 10 jámskipagjörð-
arfélögum, sem hér eru í bænum,
á eftir að búa til 59 skip um þessi
áramót, sem tekur tvö ár að full-
gjöra eða meira. ÖH hin félög-
in, þó smærri séu, hafa nægilegt
verkefni iíka fyrir alft þetta ár.
Um tréskipasmíðið er það jið
segja, að sum þau félög eru að
fækka mönnum í nokkuð stórum
fötil'. Mun ástæðan til þess vera
sú, að stjórnin, sem þau félög
hafa unnið fyrir, þarfnast ekki
meira af iþeim skipum; eru því
þessi fólög aðeins að ljúka við
8'ínar “contracftir” við stjómina
ar töluðu yfir kistunni í kirkj-
unni, þeir Rev. B. E. Bergesen,
prestur fyrstu lútersku kirkj-
unnar hér, og prófessor Frede-
ricks forseti Pacific synodunnar
hér og umsjónarmaður presta-
skólans, sem séra Sig. útskrifað-
ist af. Fjöldi fólks var viðstadd-
ur þá útför, og hjörtu margra
fýltusft harmi, yfir þeirri látnu,
sem ihafði lifað mikinn part æfi
sinnar hjá foreldrum sínum hér
í Ballard, og svo prýðis vel kynt
meðal allra fslendinga, sem hana
þekfcu. Svo jók iþað mjög á sorg-
ina að vita ihann, eiginmanninn,
fjarverandi, liggjandi í rúminu
heima, veikur, ásamt tveim
bömum þeirra, og geta ekki
l'ylgt henni til síðasta hvílustað-
ar, sem hann mat svo mikils og
unni svo Iheiftt. Vinimir hans
hér mörgu fundu sárt til með
honum út af missinum, ásamt
öllum ástvinum hinnar iátnu.
En það er til einn Iæknir, sem
mýkir öll mein, græðir öll sár og
þerrar öll tár þeirra, sem til hans
leita.
f þjónustu Bandaríkjahersins
og vifta ekki óðar en á dettur, hafa dáið á síðasftiliðnu ári á
Kaupið
STRlÐS SPARI-MERKI
Þau kosta $4.00 hvert nú
en hækka altaf í verði,
þar til 1924 að Canada-
ríkið borgar yður $£.00
fyrir hvert þeirra
Kaupið stríðs-sparimerki til þess að safna
í fargjald til heimferðar
SELT í MONEY-ORDER POST OFFICES, BÖNKUM OG AL-
STAÐAR ÞAR SEM W-S.S. MERKIÐ ER SÝNT.